La bazan tekston origine enkomputiligis Project Gutenberg
Enestas ĉi tie ĉiuj Zamenhofaj partoj de la ĉapitro “Poezio” en la Fundamenta Krestomatio, kaj ankaŭ tiu en parto VII, ALDONO: “Preĝo sub la verda standardo”. Al tiu poemo estas ĉi tie aldonita ties sesa strofo, kiu ne aperis en la Fundamenta Krestomatio, sed kiu estis parto de la origina versio de la poemo. La teksto de tiu strofo estas tiu, kiu aperas en la “Originala Verkaro”, p. 590.
Proksimuma verkojaro/tradukojaro: 1905
Kreis la Esperantan tekston: Zamenhof
En la mond•o•n ven•is nov•a sent•o,
Tra la mond•o ir•as fort•a vok•o;
Per flug•il•o•j de facil•a vent•o
Nun de lok•o flug•u ĝi al lok•o.
Ne al glav•o sang•o•n soif•ant•a
Ĝi la hom•a•n tir•as famili•o•n:
Al la mond’ etern•e milit•ant•a
Ĝi promes•as sankt•a•n harmoni•o•n.
Sub la sankt•a sign•o de l’ esper•o
Kolekt•iĝ•as pac•a•j batal•ant•o•j,
Kaj rapid•e kresk•as la afer•o
Per labor•o de la esperant•o•j.
Fort•e star•as mur•o•j de mil•jar•o•j
Inter la popol•o•j divid•it•a•j;
Sed dis•salt•os la obstin•a•j bar•o•j,
Per la sankt•a am•o dis•bat•it•a•j.
Sur neŭtral•a lingv•a fundament•o,
Kompren•ant•e unu la ali•a•n,
La popol•o•j far•os en konsent•o
Unu grand•a•n rond•o•n famili•a•n.
Ni•a diligent•a koleg•ar•o
En labor•o pac•a ne lac•iĝ•os,
Ĝis la bel•a sonĝ•o de l’ hom•ar•o
Por etern•a ben’ efektiv•iĝ•os.
L. ZAMENHOF.
Tra dens•a mal•lum•o bril•et•as la cel•o,
Al kiu kuraĝ•e ni ir•as.
Simil•e al stel•o en nokt•a ĉiel•o,
Al ni la direkt•o•n ĝi dir•as.
Kaj ni•n ne tim•ig•as la nokt•a•j fantom•o•j,
Nek bat•o•j de l’ sort•o, nek mok•o•j de l’ hom•o•j,
Ĉar klar•a kaj rekt•a kaj tre difin•it•a
Ĝi est•as, la voj’ elekt•it•a.
Nur rekt•e, kuraĝ•e kaj ne flank•iĝ•ant•e
Ni ir•u la voj•o•n cel•it•a•n!
Eĉ gut•o mal•grand•a, konstant•e frap•ant•e,
Tra•bor•as la mont•o•n granit•a•n.
L’ esper•o, l’ obstin•o kaj la pacienc•o —
Jen est•as la sign•o•j, per kies potenc•o
Ni paŝ•o post paŝ•o, post long•a labor•o,
Ating•os la cel•o•n en glor•o.
Ni sem•as kaj sem•as, neniam lac•iĝ•as,
Pri l’ temp•o•j est•ont•a•j pens•ant•e.
Cent sem•o•j perd•iĝ•as, mil sem•o•j perd•iĝ•as, —
Ni sem•as kaj sem•as konstant•e.
“Ho, ĉes•u!” mok•ant•e la hom•o•j admon•as, —
“Ne ĉes•u, ne ĉes•u!” en kor’ al ni son•as:
“Obstin•e antaŭ•e•n! La nep•o•j vi•n ben•os,
Se vi pacienc•e el•ten•os”.
Se long•a sek•ec•o aŭ vent•o•j subit•a•j
Velk•ant•a•j•n foli•o•j•n de•ŝir•as,
Ni dank•as la vent•o•n, kaj, re•pur•ig•it•a•j,
Ni fort•o•n pli freŝ•a•n akir•as.
Ne mort•os jam ni•a brav•eg•a an•ar•o,
Ĝi•n jam ne tim•ig•os la vent•o, nek star•o,
Obstin•e ĝi paŝ•as, prov•it•a, hard•it•a,
Al cel’ unu foj•o•n sign•it•a!
Nur rekt•e, kuraĝ•e kaj ne flank•iĝ•ant•e
Ni ir•u la voj•o•n cel•it•a•n!
Eĉ gut•o mal•grand•a, konstant•e frap•ant•e,
Tra•bor•as la mont•o•n granit•a•n.
L’ esper•o, l’ obstin•o kaj la pacienc•o, —
Jen est•as la sign•o•j, per kies potenc•o
Ni paŝ•o post paŝ•o, post long•a labor•o,
Ating•os la cel•o•n en glor•o.
L. ZAMENHOF.
Fort•e ni star•u, frat•o•j am•at•a•j,
Por ni•a sankt•a afer•o!
Ni batal•ad•u kun•e ten•at•a•j
Per unu bel•a esper•o!
Reg•as ankoraŭ nokt•o sen lun•o,
La mond•o dorm•as obstin•e,
Sed jam lev•iĝ•os baldaŭ la sun•o,
Por lum•i, bril•i sen•fin•e.
Vek•u, ho vek•u, vek•u konstant•e,
Ne tim•u rid•o•n, insult•o•n!
Vok•u, ho vok•u, ripet•ad•ant•e,
Ĝis vi ating•os aŭskult•o•n!
Dek•o•n da foj•o•j van•e perd•iĝ•os
La vok•o vi•a rid•at•a, —
La dek•unu•a al•radik•iĝ•os,
Kaj kresk•os frukt•o ben•at•a.
Tre mal•proksim•e ĉiu•j ni star•as
La unu•j de la ali•a•j ...
Kie vi est•as, kio•n vi far•as,
Ho, kar•a•j frat•o•j vi mi•a•j?
Vi en la urb•o, vi en urb•et•o,
En la mal•grand•a vilaĝ•o,
Ĉu ne for•flug•is kiel blov•et•o
La tut•a vi•a kuraĝ•o?
Ĉu vi sukces•e en vi•a lok•o
Konduk•as ni•a•n afer•o•n,
Aŭ ek•silent•is jam vi•a vok•o,
Vi lac•a•j perd•is esper•o•n?
Ir•as sen•halt•e vi•a labor•o
Honest•e kaj esper•ant•e?
Brul•as la flam•o en vi•a kor•o
Neniam mal•fort•iĝ•ant•e?
Fort•e ni star•u, brav•e labor•u,
Kuraĝ•e, ho ni•a rond•o!
Ni•a afer•o kresk•u kaj flor•u
Per ni en tut•a la mond•o!
Ni ĝi•n konduk•os ne ripoz•ant•e,
Kaj ni•n lac•ig•os nenio;
Ni ĝi•n tra•port•os, sankt•e ĵur•ant•e,
Tra l’ tut•a mond•o de Di•o!
Mal•facil•ec•o, mal•rapid•ec•o
Al ni la voj•o•n ne bar•os.
Sen mal•honor•a mal•kuraĝ•ec•o
Ni kio•n pov•os, ni far•os.
Star•as ankoraŭ en la komenc•o
La cel•o en mal•proksim•o, —
Ni ĝi•n ating•os per la potenc•o
De ni•a fort•a anim•o!
Ni ĝi•n ating•os per la potenc•o
De ni•a sankt•a fervor•o,
Ni ĝi•n ating•os per pacienc•o
Kaj per sen•tim•a labor•o.
Glor•a la cel•o, sankt•a l’ afer•o,
La venk•o — baldaŭ ĝi ven•os;
Lev•os la kap•o•n ni kun fier•o,
La mond•o ĝoj•e ni•n ben•os.
Tiam atend•as ni•n rekompenc•o
La plej majest•a kaj riĉ•a:
Ni•a labor•o kaj pacienc•o
La mond•o•n far•os feliĉ•a!
L. ZAMENHOF.
Sur la kamp•o, for de l’ mond•o
Antaŭ nokt•o de somer•o,
Amik•in•o en la rond•o
Kant•as kant•o•n pri l’ esper•o.
Kaj pri viv•o detru•it•a
Ŝi rakont•as kompat•ant•e, —
Mi•a vund•o re•frap•it•a
Mi•n dolor•as re•sang•ant•e.
“Ĉu vi dorm•as? Ho, sinjor•o,
Kial tia sen•mov•ec•o?
Ha, kred•ebl•e re•memor•o
El la kar•a infan•ec•o?”
Kio•n dir•i? Ne plor•ant•a
Pov•is est•i parol•ad•o
Kun fraŭl•in•o ripoz•ant•a
Post somer•a promen•ad•o!
Mi•a pens•o kaj turment•o,
Kaj dolor•o•j kaj esper•o•j!
Kiom de mi en silent•o
Al vi ir•is jam ofer•o•j!
Kio•n hav•is mi plej kar•a•n —
La jun•ec•o•n — mi plor•ant•a
Met•is mem sur la altar•o•n
De la dev•o ordon•ant•a!
Fajr•o•n sent•as mi intern•e,
Viv•i ankaŭ mi dezir•as, —
Io pel•as mi•n etern•e,
Se mi al gaj•ul•o•j ir•as ...
Se ne plaĉ•as al la sort•o
Mi•a pen•o kaj labor•o —
Ven•u tuj al mi la mort•o,
En esper•o — sen dolor•o!
L. ZAMENHOF.
Ho, mi•a kor’, ne bat•u mal•trankvil•e,
El mi•a brust•o nun ne salt•u for!
Jam ten•i mi•n ne pov•as mi facil•e,
Ho, mi•a kor’!
Ho, mi•a kor’! Post long•a labor•ad•o
Ĉu mi ne venk•os en decid•a hor’!
Sufiĉ•e! trankvil•iĝ•u de l’ bat•ad•o,
Ho, mi•a kor’!
L. ZAMENHOF.
En vesper•o somer•a vojevod•o koler•a
Al la hejm•a kastel•o rapid•as;
Al la lit•o edz•in•a kun terur•o sen•fin•a
Li al•ven•as, — neniu•n li vid•as.
En dolor•o brul•ant•a kaj per man•o trem•ant•a
Si•a•n griz•a•n lip•har•o•n li pren•is,
De la lit•o for•ir•is, la manik•o•j•n re•tir•is
Kaj ek•tondr•is — kozak•o al•ven•is.
“Kial, best’ abomen•a, mi•a pord•o ĝarden•a
Rest•as nokt•e sen hund•o, sen gard•o?
Pren•u tuj mi•a•n sak•o•n kaj paf•il•o•n kozak•a•n
Kaj silent•e mi•n sekv•u, bastard•o!”
Kun paf•il’ en la man•o al ĝarden•a altan•o
Ili ambaŭ sen bru’ al•ŝtel•iĝ•as.
Sur la benk•a herb•aĵ•o ia lum•as blank•aĵ•o:
En tol•aĵ•o vir•in•o vid•iĝ•as.
Unu man•o•n lev•int•e, la okul•o•j•n kovr•int•e,
Per la du•a for•puŝ•i ŝi pen•is
Unu vir•o•n pet•ant•a•n, sur•genu•e star•ant•a•n,
Kiu nun en la brak•o•j ŝi•n ten•is.
Kaj en flam•a fervor•o li parol•is: “Ho, kor•o,
Ĉu jam ĉio por ĉiam perd•it•a?
Eĉ la prem•o•j de l’ man•o per la mon’ de l’ tiran•o
Ĉiu•j est•as jam for•aĉet•it•a•j?
Mi vi•n tiel am•ad•is, por vi tiel brul•ad•is, —
Mal•proksim•e nun plor•i mi dev•as;
Li ne am•is, ne plor•is, nur per mon’ ek•sonor•is, —
Kaj li ĉio•n por ĉiam ricev•as.
Sur la brust•o anĝel•a li•a kap•o mal•bel•a
En dorlot•o de nun ripoz•ad•os,
De la roz•a buŝ•et•o, de la ruĝ•a vang•et•o,
Li ĉiel•a•n feliĉ•o•n suĉ•ad•os.
Sur ĉeval•o fidel•a, en veter•o kruel•a,
Mi rapid•as al mi•a anĝel•o —
Por sopir•e for•ir•i kaj al vi nur dezir•i
Bon•a•n nokt•o•n en li•a kastel•o ...”
Ŝi silent•as sen•mov•e; li komenc•as de•nov•e
Si•a•n plend•o•n kun pet•o•j kaj plor•o,
Ĝis, la brak•o•j•n las•int•e, la konsci•o•n perd•int•e,
Ŝi de•fal•is al li al la kor•o.
En l’ arb•aĵ•o silent•e, aŭskult•ant•e atent•e,
Star•as ambaŭ gard•ant•o•j kovr•it•a•j,
Ili star•as genu•e, en la man•o•j sen•bru•e
La paf•il•o•j ek•trem•is ŝarg•it•a•j.
“Estr•o”! dir•is kozak•o, “ia strang•a atak•o
Al mi lig•as subit•e la man•o•n;
Brul•a•n sent•is mi larm•o•n kaj sku•ant•a•n mal•varm•o•n,
Kiam tuŝ•i mi vol•is la ĉan•o•n.”
— “Pest•o! mi vi•n jam sku•os, mi vi•n plor•i instru•os!
Jen sak•et•o kun pulv•o: sen vort•o
Vi prepar•os, vi paf•os, kaj se ŝi•n vi ne traf•os.
Mi edz•ig•os vi•n mem kun la mort•o.
“Supr•e•n, dekstr•e•n, sen•sku•e! Mi ek•paf•os, — l’ unu•e
De l’ am•ant•o is•krev•u la kor•o.”
La serv•ant•o ek•tir•is, kaj la kugl•o en•ir•is
En la frunt•o•n de ... li•a sinjor•o.
L. ZAMENHOF.
Knab•o vid•is — jen roz•et•o
Sur la kamp•o star•as;
Bel•a, jun•a la flor•et•o ...
Viv•e kur•as la knab•et•o,
Ĝoj•as, mir•as, flar•as.
Sur la kamp•o la roz•et’
Kiel infan•et’.
Knab•o dir•is: “mi el•tir•os
Bel•ul•in•o•n mi•a•n”;
Flor•o dir•is: “vi for•ir•os, —
Per pik•il•o•j mi dis•ŝir•os
Tuj la man•o•n vi•a•n”.
Sur la kamp•o la roz•et’
Kiel infan•et’.
La sovaĝ•a knab’ rid•ant•e
La roz•et•o•n pren•is, —
La flor•et•o batal•ant•e
Si•n defend•is pik•ad•ant•e,
Sed la sort•o ven•is.
Sur la kamp•o la roz•et’
Kiel infan•et’.
L. ZAMENHOF.
En nord’ unu pin•o en sol•o
Dorm•et•as sur nud•a alt•aĵ•o;
Glaci•a kaj neĝ•a tavol•o
Ĝi•n kovr•as per tomb•a tol•aĵ•o.
Ĝi sonĝ•as, ke palm•o graci•a,
En unu dezert’ orient•a,
Etern•e pri land•o ali•a
Mal•gaj•e sopir•as silent•a.
L. ZAMENHOF.
En sonĝ•o princ•in•o•n mi vid•is
Kun vang•o•j mal•sek•a•j de plor•o, —
Sub arb•o, sub verd•a ni sid•is,
Ten•ant•e ni•n kor•o ĉe kor•o.
“De l’ patr•o de l’ vi•a la kron•o
Por mi ĝi ne est•as hav•ind•a!
For, for li•a sceptr•o kaj tron•o —
Vi•n mem mi dezir•as, am•ind•a!
— “Ne ebl•e!” ŝi al mi re•dir•as:
“En tomb•o mi est•as ten•at•a,
Mi nur en la nokt•o el•ir•as
Al vi, mi•a sol•e am•at•a!”
L. ZAMENHOF.
Ne sci•as mi, kial subit•a
Mal•gaj’ en la kor•o nask•iĝ•is;
El temp•o jam en•ter•ig•it•a
Legend•o al mi re•viv•iĝ•is.
Jam mal•varm•et•iĝ•as l’ aer•o,
La Rejn•o mal•laŭt•e babil•as,
Per or•o de l’ sun’ en vesper•o
La supr•o de l’ mont•o re•bril•as.
Plej bel•a•n knab•in•o•n mi vid•as:
En or•a ornam•o bril•ant•e
Sur supr•o de l’ mont•o ŝi sid•as,
La har•o•j•n mister•e komb•ant•e.
La or•a•n komb•il•o•n ŝi mov•as
Kaj kant•as tra l’ pur•a aer•o,
Kaj fort•o mir•ind•a si•n trov•as
En tiu ĉi kant’ de l’ vesper•o.
Ŝip•et’ ir•as sur la river•o,
Ŝip•ist•o ek•trem•is de l’ kant•o,
Kaj blind•a por ĉiu danĝer•o
Rigard•as li al la kant•ant•o.
Ha, baldaŭ ŝip•ist•o la bel•a
Perd•iĝ•is sub l’ akv•o•turn•ad•o;
Ĝi•n Lorelej’ far•is kruel•a,
Per si•a mir•ind•a kant•ad•o.
L. ZAMENHOF.
Ĝoj•u, ĝoj•u ni, koleg•o•j,
Dum ni jun•a•j est•as!
Post plezur•a est•ant•ec•o,
Post mal•gaj•a mal•jun•ec•o —
Sol•e ter•o rest•as.
Viv•o est•as tre mal•long•a,
Kur•as ne ten•at•e,
Kaj subit•e mort•o ven•os
Kaj rapid•e ĉiu•n pren•os,
Ĉiu•n sen•kompat•e.
Kie ni•a•j antaŭ•ul•o•j
En la mond•o sid•as?
Ir•u al la super•ul•o•j,
Serĉ•u ili•n ĉe l’ sub•ul•o•j —
Kiu ili•n vid•as?
Viv•u la akademi•o
Kaj la profesor•o•j!
Viv•u long•e kaj en san•o
Ĉiu akademi•an•o,
Viv•u sen dolor•o•j!
Viv•u, flor•u ni•a regn•o
Kaj regn•estr•o ni•a!
Kaj amik•o•j mecenat•a•j,
Prot•eg•ant•o•j estim•at•a•j
De l’ akademi•o
Viv•u ĉiu•j la knab•in•o•j
Bel•a•j kaj hont•em•a•j!
Viv•u ankaŭ la vir•in•o•j,
Amik•in•o•j kaj mastr•in•o•j,
Bon•a•j, labor•em•a•j.
Mort•u, mort•u, mal•gaj•ec•o,
Mort•u la dolor•o!
Mort•u ĉiu intrig•ant•o
Kaj mal•am•o•n konserv•ant•o
Long•e en la kor•o!
L. ZAMENHOF.
Viv•u la reĝ’ al ni, tre long•e viv•u li!
Gard•u li•n Di’!
Just•a kaj pi•a reĝ’, — Di•o pro ni•a preĝ’
Est•u kun li.
Fort•a la reĝ•a tron’, ver’ est•as li•a kron’,
Glav•o la leĝ’.
Kun am•o en la kor’, reĝ•as kun grand•a glor’ ...
Viv•u la reĝ’!
Brul•u, ho sankt•a flam’ de la etern•a am’
Pro la patr•uj’!
Kaj fort•e star•os ni, ĉiu•j por unu li,
Pro la patr•uj’!
Long•e, ho, rest•u vi glor•o de la naci’,
Sur reĝ•a seĝ’!
Vi•a plej grand•a glor’ en la popol•a kor’.
Viv•u la reĝ’!
L. ZAMENHOF.
En nigr•a nokt•o tut•e sol•e
Mi star•as gard•o•n sen•parol•e,
Erar•as for la pens•o mi•a
Al mi•a dom•o famili•a.
Al la standard•o fort•irit•a,
Ho, kiom est•is mi kis•it•a ...
Mi tiam pens•is kun mal•ĝoj•o:
Mi vid•as vi•n je l’ last•a foj•o!
Ho dorm•u dolĉ•e, kar•a•j mi•a•j!
Ir•ant•e al la lit•o•j vi•a•j,
Vi nun per preĝ•o Di•o•n glor•as, —
Vi cert•e ankaŭ mi•n memor•as.
La hor•o ven•is, gard’ ali•a
Star•iĝ•os nun sur lok•o mi•a.
Mi ir•as dorm•i tut•e lac•a,
Mi vid•os vi•n en sonĝ•o pac•a.
L. ZAMENHOF.
Frat•o•j, man•o•n don•u kor•e
Kaj sen•zorg•e, sen•dolor•e
Bel•a•n hor•o•n fest•u ni!
Ĉio•n ter•a•n for•ĵet•ant•e,
Daŭr•u fort•e kaj konstant•e
Ni•a bel•a harmoni’!
Al la Di•o kant•u glor•o•n:
La spirit•o•n kaj la kor•o•n
Kial don•is la ĉiel’?
Serĉ•i lum•o•n per ver•ec•o,
Serĉ•i virt•o•n per just•ec•o
Est•u ni•a sankt•a cel’!
Hom•o•j en la orient•o,
Hom•o•j en la okcident•o,
En la sud’ kaj en la nord’!
Alt•e ten•i hom•a•n nom•o•n,
Kor•e am•i ĉiu•n hom•o•n
Est•u ni•a lig•a vort’!
L. ZAMENHOF.
Supr•e star•as sur la mont•o
La silent•a kapel•et•o,
En la val•o, ĉe la font•o,
Ĝoj•e kant•as paŝt•ist•et•o.
Sonor•ad•o, mort•kant•ad•o
Nun ek•son•is tra l’ silent•o, —
Halt•is knab•o en kant•ad•o
Kaj aŭskult•as kun atent•o.
En la tomb•o•j•n de l’ mont•et•o
El la val•o ĉiu ven•os.
Ankaŭ vi•n, ho paŝt•ist•et•o,
Oni iam tie•n pren•os.
L. ZAMENHOF.
Se don•as Di’ al vi favor•o•n,
Li send•as vi•n for el la dom’,
Por montr•i si•a•n mir•labor•o•n,
La bel•a•n mond•o•n, al la hom’.
De l’ mont•o•j river•et•o•j flu•as,
Alaŭd•o•j kant•as super mi,
Mi ankaŭ gaj•a•n kant•o•n bru•as
Al la tut•mond•a harmoni’.
Al Di•o fid•as mi kun ĝoj•o:
Li zorg•as pri la tut•a ter’,
Li ankaŭ mi•n sur mi•a voj•o
Etern•e gard•os de danĝer’.
L. ZAMENHOF.
Tre ĉarm•e ĝi lum•is, la sun•o rav•ant•a,
En mi•a de viv•o maten•o;
En brust•o kuraĝ•o kaj fort•o bol•ant•a,
Esper•o kaj kred•o en plen•o ...
La kamp’ est•as larĝ•a kaj rekt•a la voj•o ...
“Antaŭ•e•n sen halt•o kaj tim•o!”
La tri•o ĉeval•a ek•kur•is kun ĝoj•o
Al cel•o en la mal•proksim•o.
“Pru! halt’!” “Kio est•as?” “Risort•o romp•iĝ•is.”
“Antaŭ•e•n! mal•help•o ne grand•a!”
De•nov•e nun la vetur•il’ ek•rul•iĝ•is,
Salt•ant•e sur voj•o ruband•a.
Jen marĉ•o subit•e! De•nov•e ni halt•is ...
Tag•mez•o jam ... Kia ĉagren•o!
La vetur•ig•ist’ kun murmur•o de•salt•is,
Mi pel•as kun laŭt•a mal•ben•o.
Tri hor•o•j•n ni tie sen help•o batal•as,
Ĝis fin•e ni kun mal•facil•o
El•ramp•as. Subit•e — la sun•o jam fal•as —
Jen kav•o kaj nov•a bar•il•o! ...
“Re•turn•e! kred•ebl•e tro dekstr•e•n ni ir•as!”
Ni ramp•as ... Jam nokt’ ... De l’ turment•o
Ni cel•o•n forges•is, ni nun nur sopir•as
Ripoz•o•n sub ia tegment•o ...
Halt’! Mur•o! kaj mi al la pord•o rapid•as ...
Nur tomb•o•j ... silent•a mal•ĝoj•o ...
La vetur•ig•ist’ al mi montr•as kaj rid•as:
“Ni ven•is! Fin•it•a la voj•o!”
“La Temp•o” si•n nom•as la vetur•ig•ist•o;
Sur voj’ mal•facil•a, facil•a,
Li ĉiu•j•n al•port•as, fidel•a serv•ist•o,
Al fin•a ripoz•o trankvil•a.
L. ZAMENHOF.
Al Vi, ho potenc•a, sen•korp•a mister•o,
Fort•eg•o, la mond•o•n reg•ant•a,
Al Vi, grand•a font•o de l’ am•o kaj ver•o
Kaj font•o de viv•o konstant•a,
Al Vi, kiu•n ĉiu•j mal•sam•e prezent•as,
Sed ĉiu•j egal•e en kor•o Vi•n sent•as,
Al Vi, kiu kre•as, al Vi, kiu reĝ•as,
Hodiaŭ ni preĝ•as.
Al Vi ni ne ven•as kun kred•o naci•a,
Kun dogm•o•j de blind•a fervor•o;
Silent•as nun ĉiu disput’ religi•a,
Kaj reg•as nur kred•o de kor•o.
Kun ĝi, kiu est•as ĉe ĉiu•j egal•a,
Kun ĝi, la plej ver•a, sen trud•o batal•a,
Ni star•as nun, fil•o•j de l’ tut•a hom•ar•o
Ĉe Vi•a altar•o.
Homar•o•n Vi kre•is perfekt•e kaj bel•e,
Sed ĝi si•n divid•is batal•e;
Popol•o popol•o•n atak•as kruel•e,
Frat’ frat•o•n atak•as ŝakal•e.
Ho, kiu ajn est•as Vi, fort•o mister•a,
Aŭskult•u la voĉ•o•n de l’ preĝ•o sincer•a,
Re•don•u la pac•o•n al la infan•ar•o
De l’ grand•a hom•ar•o!
Ni ĵur•is labor•i, ni ĵur•is batal•i,
Por re•unu•ig•i l’ hom•ar•o•n.
Sub•ten•u ni•n, Fort•o, ne las•u ni•n fal•i,
Sed las•u ni•n venk•i la bar•on;
Donac•u Vi ben•o•n al ni•a labor•o,
Donac•u Vi fort•o•n al ni•a fervor•o,
Ke ĉiam ni kontraŭ atak•o•j sovaĝ•a•j
Ni•n ten•u kuraĝ•a•j.
La verd•a•n standard•o•n tre alt•e ni ten•os;
Ĝi sign•as la bon•o•n kaj bel•o•n.
La Fort•o mister•a de l’ mond•o ni•n ben•os,
Kaj ni•a•n ating•os ni cel•o•n.
Ni inter popol•o•j la mur•o•j•n detru•os,
Kaj ili ek•krak•os, kaj ili ek•bru•os
Kaj fal•os por ĉiam, kaj am•o kaj ver•o
Ek•reg•os sur ter•o.
Kun•iĝ•u la frat•o•j, plekt•iĝ•u la man•o•j,
Antaŭ•e•n kun pac•a•j arm•il•o•j!
Krist•an•o•j, hebre•o•j aŭ mahomet•an•o•j
Ni ĉiu•j de Di’ est•as fil•o•j.
Ni ĉiam memor•u pri bon’ de l’ hom•ar•o,
Kaj malgraŭ mal•help•o•j, sen halt•o kaj star•o
Al frat•a la cel•o ni ir•u obstin•e
Antaŭ•e•n, sen•fin•e!