La tekston origine enkomputiligis kiel skanitajn bildojn ĉe https://books.google.com/books?id=oqlVAAAAYAAJ la Nov-Jorka Publika Biblioteko (New York Public Library)
Proksimuma verkojaro: 1913
Kreis la Esperantan tekston: Luyken
La skanitajn tekstobildojn transformis en tekston Robin van der Vliet.
Tiu•n ĉi libr•o•n dediĉ•as la verk•int•o al si•a patr•o Heinrich Carl Wilhelm Luyken kun fil•a am•o kaj profund•a dank•ec•o ĉe la ok•dek•a dat•re•ven•o de li•a nask•o•tag•o la 23an de Aŭgust•o 1913.
Fin•somer•a sun•o mal•lev•iĝ•is post vic•o da arb•et•aĵ•o•j, kiu•j super•kresk•is krut•aĵ•o•n apud ne•larĝ•a, foli•o•riĉ•a voj•et•o kamp•ar•a. La kontraŭ•a flank•o de la voj•et•o prezent•is vid•aĵ•o•j•n pli divers•spec•a•j•n, permes•ant•e, inter branĉ•o•larĝ•a•j arb•o•j, en la mal•proksim•ec•o, ek•rigard•et•o•n jen al ĉarm•a•j kontur•o•j de mont•et•o•j, delikat•e kolor•ig•it•a•j de la sub•ir•ant•a sun•o, jen al kamp•o•j, rid•et•ant•a•j tra plekt•o•bar•il•o, kun ar•o da si•n paŝt•ant•a•j bov•in•o•j. La vesper•o est•is tre bel•a kaj seren•a. Post la varm•eg•a tag•o nun blov•is dolĉ•a, mal•varm•et•a vent•et•o, parfum•it•a de bon•odor•a•j flor•o•j kaj de nov•e•falĉ•it•a fojn•o.
Sur tiu ĉi voj•et•o ek•vid•iĝ•is figur•o de infan•o, naŭ•jar•a knab•in•et•o, mal•rapid•ant•a kaj mal•laŭt•e kant•ant•a melodi•o•n iom mal•gaj•a•n. Foj•e la knab•in•o inter•romp•is la kant•ad•o•n, jen por rigard•i la bel•a•n, tra la foli•ar•o vid•ebl•a•n ĉiel•ruĝ•o•n aŭ aŭskult•i gaj•a•n pep•ad•o•n de bird•o, kaj jen por kolekt•i kelk•a•j•n fru•matur•a•j•n rubus•o•j•n. Ŝi est•is bel•et•e vest•it•a per mal•long•a, hel•kolor•a vest•et•o kun larĝ•a, hel•blu•a ruband•eg•o, lig•it•a ĉirkaŭ la tali•o, blank•a•j ŝtrump•o•j kaj bel•form•a•j, nigr•a•j ŝu•et•o•j. Larĝ•rand•a ĉapel•o el delikat•a pajl•o pend•is sur ŝi•a dors•o per ruband•o de la sam•a kolor•o kiel la zon•o, kovr•ant•e grand•apart•e la abund•a•j•n brun•a•j•n har•o•j•n. La ekster•aĵ•o kaj ten•iĝ•o de la knab•in•et•o est•is al•log•a•j kaj plen•a•j de infan•a ĉarm•o; ŝi•a vizaĝ•o est•is, kvankam ne efektiv•e bel•a kaj iom pal•a, tamen tre dolĉ•a kaj interes•a pro mal•hel•a•j, inteligent•a•j okul•o•j.
Subit•e la infan•o halt•is kaj streĉ•e aŭskult•is: Ie, mal•dekstr•e, ne mal•proksim•e aŭd•iĝ•is, post kelk•a•j arb•et•aĵ•o•j, lud•ad•o sur violon•o. Ĝi est•is rev•a, kares•a muzik•o, kiu tut•e rav•is ŝi•n. Sen•bru•e ŝi de•met•is korb•et•o•n, kiu•n ŝi port•is per unu man•o, kaj star•is, dum kelk•a temp•o, sen•mov•e, kun rigard•o fiks•it•a en la direkt•o, el kiu ven•is la ĉarm•a•j son•o•j. Sed nun la trankvil•ec•o•n mal•ĝentil•e inter•romp•is al•ven•o de ar•o da bru•a•j infan•o•j, vilaĝ•an•a•j knab•o•j kaj knab•in•o•j.
La plej grand•a el la knab•o•j, marŝ•ant•a kelk•a•j•n paŝ•o•j•n antaŭ la ceter•a•j, lev•is la man•o•n kaj dir•is:
— Aŭskult•u, kamarad•o•j! Jen li est•as, en la mal•nov•a, ŝton•min•ej•o. Silent•o•n! — Kaj al knab•in•et•o, kiu ne tuj obe•is li•n, li ek•kri•is: — halt•ig•u vi•a•n bru•aĉ•o•n, Marinj•o; aŭskult•u!
Ali•a, pli•aĝ•a knab•in•o, port•ant•a sur unu brak•o dik•a•n, ruĝ•vang•a•n infan•et•o•n kaj konduk•ant•a sam•e ruĝ•vang•a•n knab•et•o•n per la ali•a man•o, dir•is riproĉ•e:
— Vi far•as pli da bru•aĉ•o ol ni ĉiu•j kun•e, Joĉj•o. Vilfrid•o send•os vi•n for; vi sci•as, ke, la last•a•n foj•o•n, li preskaŭ far•is tio•n.
Joĉj•o, ne•ĝentil•a knab•o kun flam•e•ruĝ•a•j har•o•j, iom mal•pur•a bluz•o kaj tro•grand•a pantalon•o, ŝajn•e far•it•a el el•uz•it•a vest•aĵ•o de l’ patr•o, tut•e ne atent•is la avert•o•n de la admon•em•a knab•in•o, sed triumf•e kri•is:
— Ĉu mi ne dir•is al vi, ke li est•as tie? Ven•u, ni en•ir•u per la mal•nov•a en•ir•ej•et•o.
Li antaŭ•ir•is, kaj li•a•j ge•kun•ul•o•j, ok aŭ naŭ divers•aĝ•a•j infan•o•j, sekv•is li•n tra mal•nov•a, evident•e mal•oft•e uz•at•a bar•il•pord•eg•o. Voj•et•o, verd•a kun sur•kresk•int•a herb•o, konduk•is ili•n al kviet•a, sol•ec•a lok•o. Tio est•is iam•a mal•grand•a ŝton•min•ej•o, ver•ŝajn•e for•las•it•a baldaŭ post la komenc•o de la labor•o pro ne•sufiĉ•a profit•o. Sur ĝi•a fund•o kaj part•o de la iam krut•a•j dekliv•o•j jam sur•kresk•is abund•o da divers•spec•a•j kresk•aĵ•o•j. Tiu ĉi mal•plen•ej•o est•is ĉirkaŭ•it•a ĉe ĉiu•j flank•o•j de arb•o•j kaj arb•et•aĵ•o•j, escept•e tie, kie trov•iĝ•is, en neniu sci•is kiel antikv•a temp•o, vetur•il•a al•ir•ej•o. Tiu ĉi lum•a inter•spac•o don•is ĉarm•a•n vid•o•n al proksim•a•j kamp•o•j kaj mont•et•o•j, kvazaŭ prezent•ant•e bel•a•n, en•kadr•ig•it•a•n per foli•o•j pejzaĝ•o•n.
Post mal•long•a ĉirkaŭ•rigard•o la infan•o•j trov•is la objekt•o•n de la serĉ•o, la violon•lud•ant•o•n. Tiu ĉi est•is dek•tri•jar•a knab•o, kuŝ•ant•a sur herb•o•kovr•it•a ter•pec•o. Ĉe li•a flank•o trov•iĝ•is li•a•j violon•o kaj arĉ•o kaj, iom pli mal•proksim•e, pajl•ĉapel•o. Li kuŝ•is sur la dors•o kun ambaŭ man•o•j inter•plekt•it•a•j sub la mal•antaŭ•o de l’ kap•o, fiks•e kaj rev•e rigard•ant•e la kelk•a•j•n mal•pez•a•j•n de la sub•ir•ant•a sun•o roz•kolor•ig•it•a•j•n nub•et•o•j•n. La knab•o est•is bon•e vest•it•a, kvankam per iom tro mal•long•a•j kaj mal•larĝ•a•j vest•o•j. Evident•e li kresk•is pli rapid•e, ol li el•uz•is si•a•j•n vest•aĵ•o•j•n. La vizaĝ•o, kiu•n li mal•rapid•e turn•is al la ven•int•ar•o, est•is plaĉ•a, rond•a kaj san•o•plen•a, kaj ĝi•a•j trajt•o•j montr•is pens•em•o•n kaj bon•kor•ec•o•n, sed, sam•temp•e, firm•ec•o•n de l’ karakter•o, eĉ pli grand•a•n, ol oni ordinar•e rimark•as ĉe knab•o•j dek•tri•jar•a•j. La rigard•o de mal•kontent•ec•o, kiu•n li•a vizaĝ•o akcept•is, kiam li ek•vid•is la amas•et•o•n da infan•o•j, est•is pli ŝajn•ig•it•a ol real•a. Lev•iĝ•int•e ĝis sid•ant•a ten•iĝ•o, li demand•is iom•et•e mal•afabl•e:
— Nu?
La ruĝ•kap•ul•o, kiu ĝis tiam pren•is sur si•n la rol•o•n de estr•o kaj despot•a leĝ•don•ant•o, ŝtel•ir•is en la mal•antaŭ•aĵ•o•n, ŝajn•ig•ant•e, ke li ne rimark•is, ke tiu ĉi demand•o al•direkt•iĝ•as al li. Tiam la knab•in•o, kiu antaŭ kelk•a•j minut•o•j far•is al li la merit•it•a•n riproĉ•o•n, dir•is ĝentil•e:
— Ĉu vi jam fin•is lud•i vi•a•n violon•o•n, Vilfrid•o?
La ton•o de tiu demand•o kaj la ten•iĝ•o de la grup•et•o da infan•o•j montr•is, ke ili kondut•ad•as antaŭ la muzik•ant•o ne nur kun respekt•o kaj admir•o, sed ankaŭ kun am•o.
— Jes, — respond•is la knab•o iom pli afabl•e, — mi jam fin•is. Mi lud•is du hor•o•j•n kaj nun mi est•as lac•a de lud•ad•o.
Tiu ĉi dir•o vid•ebl•e mal•gaj•ig•is la infan•o•j•n. La sam•a knab•in•o re•e parol•is:
— Rakont•u al ni do, mi pet•as, unu el vi•a•j bel•a•j rakont•o•j, Vilfrid•o.
La knab•o sid•ant•a sur la herb•o rid•et•is, kontraŭ•vol•e. Li vol•is ŝajn•ig•i ted•iĝ•o•n, kvankam li ne pov•is ne est•i kontent•a pro la pet•o.
— Ho, jes, far•u tio•n, — ek•kri•is sam•temp•e ses•o da infan•o•j. — Ho, jes, — ek•kri•is ankaŭ la ruĝ•kap•ul•o, — daŭr•ig•u vi•a•n rakont•o•n pri la princ•id•o kaj la rab•ist•o•j.
— Ne, Vilfrid•o, — plend•e dir•is la knab•in•o, kiu vart•is la du infan•o•j•n, — mi ne aŭd•is la unu•a•n part•o•n; krom tio, mi ne ŝat•as rakont•o•j•n pri rab•ist•o•j.
— Nu, Neli•o, kia•j•n do rakont•o•j•n vi ŝat•as?
— Mi prefer•as fabel•o•j•n pri fe•in•o•j, kiu•j bon•far•as al bon•a•j infan•o•j. — Aŭ, — konsent•is ali•a et•ul•in•o, — aŭ pri fe•in•o•j, kiu•j ali•form•ig•as mal•bon•a•j•n infan•o•j•n en best•o•j•n.
— Bon•e, — respond•is Vilfrid•o, — mi rakont•os al vi tre mal•long•a•n fe•in•rakont•o•n, kondiĉ•e, ke vi ĉiu•j sen•bru•e atent•os, kaj ke neniu mov•iĝ•ad•os.
Ĉiu•j aspekt•is tre kontent•a•j kaj jam sid•iĝ•is aŭ kuŝ•iĝ•is sur la herb•o•n apud la rakont•ont•o, krom la bub•o kun la mal•long•ig•it•a de l’ patr•o pantalon•o, kiu mal•kontent•e sulk•ig•is la frunt•o•n, murmur•ant•e io•n pri “knab•in•aĉ•a sen•senc•aĵ•o”. La knab•o, kiu far•iĝ•is la al•tir•a centr•o de la grup•et•o, ek•koler•et•is kaj akr•e parol•is:
— Vi ja ne est•as dev•ig•at•a aŭskult•i, ruĝ•har•ul•o; se vi ne ŝat•as fe•in•rakont•o•j•n, for•iĝ•u.
— Unu el la knab•in•o•j, kiu sid•is plej proksim•e al la rakont•ont•o, flustr•is al li:
— Far•u al ni long•a•n rakont•o•n, Vilfrid•o, mi pet•as.
— Ne, Marinj•o, — respond•is tiu ĉi, — jam vesper•iĝ•as; kaj mi ne vol•as, ke vi•a patr•in•o riproĉ•u mi•n pro tio, ke mi re•ten•is vi•n tro long•e. Ver•e, vi sonĝ•os la tut•a•n nokt•o•n pri fe•in•o•j kaj kobold•o•j.
Dum•e la knab•in•o en la hel•kolor•a vest•o kaj blu•a zon•o est•is atent•e kaj mir•e rigard•int•a la preter•pas•ant•a•n ar•o•n da infan•o•j. Tim•em•e, tamen pel•it•a de sci•vol•em•o kaj fort•a dezir•o ek•kon•i la muzik•int•o•n, ŝi sekv•is ili•n post kelk•a•j minut•o•j kaj nun trov•iĝ•is en la mal•plen•aĵ•o. Vid•ant•e, ke oni rimark•is ŝi•n, ŝi demand•is ĝentil•e:
— Ĉu mi ankaŭ pov•as aŭskult•i, mi pet•as? La ne•atend•it•a aper•o de ĝentil•a, bel•e vest•it•a knab•in•o kaj la dolĉ•a, tim•em•a voĉ•o, per kiu ŝi far•is la demand•o•n, tre plaĉ•is al Vilfrid•o, kaj li respond•is bon•kor•e kaj viv•e:
— Jes, cert•e, ven•u ĉi tie•n. Vi, Joĉj•o, ced•u lok•o•n al tiu ĉi knab•in•et•o.
Nun, met•int•e si•a•j•n violon•o•n, arĉ•o•n kaj ĉapel•o•n sur sen•danĝer•a•n lok•o•n, kaj kiam ĉiu•j okul•o•j est•is atent•e fiks•it•a•j sur li, li komenc•is si•a•n fe•in•rakont•o•n jen•e:
— Est•is iam en mal•proksim•a land•o du infan•o•j, knab•et•o kaj knab•in•et•o, kies patr•o est•is karb•ig•ist•o. Ili loĝ•is kun la ge•patr•o•j en la mez•o de grand•a kaj dens•a arb•ar•o . . . k.t.p.
La okul•o•j de la knab•o bril•et•is, direkt•at•a•j jen al bru•et•ant•a•j supr•o•j de l’ arb•o•j, jen al la lan•ec•a•j, roz•kolor•a•j nub•et•o•j super ili, kvazaŭ li vol•us ricev•i de ili inspir•o•n. La infan•o•j ĉirkaŭ li aŭskult•is kun atent•o kaj rav•o, sed neniu el ili kun pli grand•a ĝu•o, ol la dolĉ•a knab•in•o, kiu•n ni unu•e renkont•is. Post ĉirkaŭ du•on•hor•o la fabel•o fin•iĝ•is per la vort•o•j tiel ŝat•at•a•j de infan•o•j: — “Kaj post•e ambaŭ viv•ad•is tre kontent•e kaj feliĉ•e.” La jun•a rakont•ant•o nun ek•salt•is kaj gaj•e dir•is:
— Nun, for•rapid•u, ĉiu•j, jam est•as temp•o por en•lit•ig•i la et•ul•o•j•n.
La infan•o•j sent•is mal•inklin•o•n for•ir•i, sed ili sci•is, ke ne konven•as mal•obe•i Vilfrid•o•n. . Ili do for•ir•is laŭ la sam•a voj•et•o, per kiu ili al•ven•is, gaj•e babil•ant•e kaj vigl•e diskut•ant•e la ĵus aŭd•it•a•n fabel•o•n. La knab•in•o en la hel•kolor•a vest•o vol•is sekv•i la ali•a•j•n, sed halt•is kaj, si•n turn•int•e al Vilfrid•o, dir•is ĝentil•e:
— Dank•o•n pro vi•a permes•o aŭskult•i; ĝi est•is tiel bel•eg•a rakont•o.
Feliĉ•a rid•et•o aper•is sur la vizaĝ•o de la knab•o, kiam li afabl•e respond•is:
— Mi tre ĝoj•as. Sed ne ir•u tiu•voj•e; mi montr•os al vi pli mal•long•a•n voj•o•n hejm•e•n.
Li ek•pren•is la man•o•n de la knab•in•o kaj konduk•is ŝi•n laŭ la jam pri•parol•it•a mal•nov•a vetur•il•voj•o en arb•ar•et•o•n, post•e tra sufiĉ•e larĝ•a tru•o en plekt•o•bar•il•o kaj fin•e trans dekliv•a kamp•o al la ĉef•voj•o de la vilaĝ•o. Kiam ili ating•is la kamp•o•n, la knab•in•o ek•parol•is la unu•a:
— Kiel bel•e vi lud•as la violon•o•n! Ĉu vi sci•as, ke mi aŭskult•is vi•n dum long•a temp•o, antaŭ ol al•ven•is la ali•a•j infan•o•j?
— Efektiv•e? Mi ne sci•is, ke mi hav•as aŭskult•ant•o•n. Mi tre oft•e vizit•as tiu•n trankvil•a•n lok•o•n por est•i sol•a. Mi leg•ad•as kaj lud•ad•as tie aŭ mi rev•as kelk•foj•e, far•ant•e nenio•n.
Kun mir•o rigard•ant•e en la vizaĝ•o•n de la akompan•ant•o, la knab•in•o demand•is, parol•ant•e rapid•e:
— Ĉu vi do ne ŝat•as amik•o•j•n? Mi ĉiam est•as tiel sol•ec•a, ke mi oft•e tre dezir•as hav•i amik•in•et•o•n. Sed la patr•in•o ne permes•as, ke mi lud•u kun la infan•o•j de la vilaĝ•o. Mi•a•j sol•a•j lud•kamarad•o•j, do, est•as mi•a•j ge•kuz•o•j el Trenthall, sed mi nur mal•oft•e vid•as ili•n; kaj, ver•dir•e, la patr•in•o ne tre am•as ili•n, ĉar, ŝi dir•as, ili est•as ne•ĝentil•a•j kaj tro dorlot•at•a•j. Efektiv•e, mi pens•as, ke mi•a kuz•o Valter•o est•as mal•bon•a knab•o. — Halt•int•e moment•o•n por profund•e spir•i, ŝi plu•e babil•is: — Mi bon•e kon•as vi•n; la lern•ej•estr•o, sinjor•o Hutton est•as vi•a onkl•o; ĉu ne?
— Jes, tut•e prav•e. Kaj vi•a patr•o est•as sinjor•o jur•ist•o Broadbent, kaj vi loĝ•as en la grand•a, mal•nov•a dom•o trans la river•et•o je la ali•a fin•o de la vilaĝ•o. Ĉu ne? Sed mi ne kon•as vi•a•n antaŭ•nom•o•n.
— Mi•a nom•o est•as Flora Broadbent, kaj mi est•os naŭ•jar•a ven•ont•a•n monat•o•n.
Vilfrid•o Gallimore rid•et•is je la naiv•ec•o kaj komunik•em•o de la knab•in•o apud si:
— Mi bedaŭr•as, ke vi sent•as vi•n tiel sol•ec•a, — li dir•is. Rapid•e la knab•in•o re•dir•is kun en•pens•a dezir•em•o:
— Mi tiom dezir•us, ke vi pov•u ven•i kaj lud•i kun mi en la ne•uz•at•a part•o de ni•a dom•o kaj en la mal•nov•a sovaĝ•ej•o post la ĝarden•a mur•o.
La knab•o re•e rid•et•is, sed tiu•n ĉi foj•o•n mal•dolĉ•e:
— Sed est•as cert•e, tamen, ke mi ne ven•os; ne pro tio, Flora, ke mi ne vol•as lud•i kun vi, sed pro tio, ke ... mi dub•as, ĉu vi•a•j ge•patr•o•j permes•os al mi ven•i.
La infan•o en•pens•e mal•lev•is la kap•o•n, far•ant•e nenia•n respond•o•n. Ambaŭ ir•is man•o•n en man•o dum kelk•a temp•o, sen•vort•e. Vilfrid•o la unu•a romp•is la silent•o•n, dir•ant•e mild•e:
— Mi esper•as, Flora, ke la patr•in•o ne koler•et•iĝ•os pro tio, ke vi ven•as hejm•e•n iom mal•fru•e.
— Tut•e ne, Vilfrid•o, — respond•is la knab•in•o per voĉ•ton•o, kiu en•hav•is en si kor•tuŝ•a•n, signif•o•plen•a•n mal•ĝoj•o•n, — la patr•in•o ĉiam sufer•as kap•dolor•o•n kaj ... tre oft•e ... ŝi ne pov•as toler•i mi•a•n kun•est•o•n en la ĉambr•o. Neniu en la dom•o mult•e zorg•as, ĉu mi ven•as hejm•e•n fru•e aŭ mal•fru•e. Ĝis last•a Pask•o mi hav•is guvern•ist•in•o•n tre kar•a•n, sed nun mi ne plu hav•as. Mi ne sci•as kial. Nun mi ir•ad•as ĉiu•tag•e al mal•jun•a fraŭl•in•o Thomlinson, kiu don•as al mi lecion•o•j•n.
En tiu temp•o la du infan•o•j ating•is la ĉef•voj•o•n, konduk•ant•a•n al ar•et•o da labor•ist•a•j dom•et•o•j ĉe la fin•o de la vilaĝ•o kaj de tie, trans river•et•o, preter la mal•nov•a dom•o, kie loĝ•is la jur•ist•o Broadbent. Ankoraŭ ten•ant•e la man•o•n de la knab•in•o, Vilfrid•o Gallimore dir•is kares•e:
— Nu, Flora, kuraĝ•iĝ•u. Mi esper•as, ke vi•a patr•in•o baldaŭ re•san•iĝ•os, kaj ke oni don•os al vi nov•a•n, kar•a•n guvern•ist•in•o•n. Nun mi jam dev•as for•ir•i, ĉar ni•a•j hejm•o•j trov•iĝ•as ja je la plej mal•proksim•a•j fin•o•j de Long-Seaton. Adiaŭ.
— Adiaŭ, Vilfrid•o, — dir•is la infan•o ŝancel•iĝ•e, pen•ant•e hav•i gaj•a•n aspekt•o•n, — kaj mi tre, tre dank•as vi•n. Ŝajn•is, ke ŝi vol•as dir•i io•n plu, tamen ŝi ne dir•is kaj for•ir•is en•pens•e. Kelk•a•foj•e ŝi rigard•is re•turn•e al la hejm•e•n•ir•ant•a knab•o.
Tiu ĉi renkont•o est•is por la infan•o grav•a okaz•int•aĵ•o, kiu don•is al ŝi dolĉ•a•n esper•o•n al amik•ec•o, pri kiu ŝi•a sol•ec•a, infan•a kor•o fort•e sopir•is. Ŝi ven•is en la mond•o•n, kiam la plej jun•a el la tri knab•o•j de la famili•o hav•is jam la aĝ•o•n de ses jar•o•j. Ŝi•a al•ven•o est•is ne nur ne•dezir•it•a, sed ĝi kaŭz•is la mort•o•n de la patr•in•o. Du jar•o•j•n post•e la patr•o re•e edz•iĝ•is. La nov•a, tri•dek•kvin-jar•a patr•in•o, post nask•iĝ•o de sen•viv•e nask•it•a infan•o — ŝi•a sol•a — far•iĝ•is hom•evit•em•a sufer•ant•in•o de nerv•a mal•san•o. La patr•o, tre mult•afer•a hom•o, ne trov•is mult•e da temp•o por dediĉ•i al si•a fil•in•et•o, kvankam li tre am•is ŝi•n. La du pli jun•a•j knab•o•j est•is nun kadet•o•j en mar•kolegi•o kaj pas•ig•is nur si•a•n liber•temp•o•n en la hejm•o. La plej aĝ•a frat•o, Le•o, est•is fin•int•a universitat•a•n kurs•o•n en Oksford•o kaj ĵus komenc•is jur•ist•a•n karier•o•n en London•o. Li vizit•is la hejm•o•n pli oft•e, sed li est•is por Flora ne•simpati•a kaj ne mult•e atent•is si•a•n mal•grand•a•n frat•in•o•n.
La viv•o de la knab•in•o, do, ne est•is feliĉ•a. Ŝi•a sent•em•a, impres•ebl•a kor•o est•is natur•dot•it•a de grand•a am•em•o, por kiu ŝi ne trov•is taŭg•a•n objekt•o•n, kaj sent•is ne mal•pli grand•a•n dezir•o•n est•i am•at•a, kiu•n neniu tut•e plen•um•is. Tiel ŝi•a anim•et•o mal•sat•is. Al preskaŭ neniu el si•a•j kon•at•o•j ŝi pov•is konfid•i ĉiu•j•n si•a•j•n infan•a•j•n ĉagren•o•j•n; neniu plen•e kompren•is ŝi•a•n promes•o•riĉ•a•n karakter•o•n. Ne est•is do mir•ind•e, ke oft•e ŝi sent•is si•n sol•ec•a kaj ke, kelk•foj•e, ŝi far•iĝ•is mal•gaj•a kaj plend•em•a. Ŝi•a sol•a konsol•aĵ•o tiam est•is ŝi•a•j libr•o•j. Pro mank•o de viv•ant•a•j person•o•j, kiu•j•n ŝi pov•us laŭ•em•e am•i kaj admir•i, ŝi serĉ•is kaj trov•is en la libr•o•j herb•o•j•n kaj heroin•o•j•n, kiu•j•n ŝi am•is kaj admir•is kaj al kiu•j ŝi imag•e konfid•is si•a•j•n mal•grand•a•j•n infan•a•j•n sekret•o•j•n.
* * * * * *
Dum Vilfrid•o Gallimore amik•iĝ•is kun la knab•in•o el “Bourne Hall”, li est•is la tem•o de iom akr•a disput•o, okaz•ant•a en la hejm•o inter li•a•j sol•a•j kun•viv•ant•o•j, sinjor•o Hutton — aŭ, por don•i al li li•a•n plen•a•n titol•o•n, doktor•o de filozofi•o Silas•o Hutton — kaj ties dom•ist•in•o, sinjor•in•o Jenkins.
La vilaĝ•a lern•ej•estr•o est•is en si•a stud•ej•o aŭ muzik•ej•o, la plej grand•a ĉambr•o en komfort•a dom•o. Unu rigard•et•o sufiĉ•us por diven•i, ke la okup•ant•o de tiu ĉambr•o est•as muzik-entuziasm•ul•o kaj scienc•am•ant•o. Ĝi en•hav•is, krom du kord•instrument•o•j, bel•a•n, mal•ferm•it•a•n pian•o•n, sur kies supr•o trov•iĝ•is marmor•a•j bust•o•j de Mozart kaj Beethoven. La mur•o•j•n preskaŭ kovr•is portret•o•j de kompon•ist•o•j, bild•o•j, prezent•ant•a•j scen•o•j•n el la viv•o de muzik•ist•o•j kaj kelk•e da en•kadr•ig•it•a•j aŭtograf•o•j, original•a•j kompon•aĵ•o•j de fam•a•j verk•ist•o•j k.t.p. Tie ĉi kaj tie, sur ŝrank•o, sur bret•o•j kaj tabul•et•o•j oni vid•is mult•a•j•n divers•spec•a•j•n objekt•o•j•n natur•scienc•a•j•n. En la ĉambr•o reg•is fraŭl•a mal•ord•o. Ĉie, sur sof•o, seĝ•o•j, sur la pian•o kaj la plank•o kuŝ•is ar•o•j da muzik•a•j kajer•o•j. Mez•e de sen•ord•a amas•o da kajer•o•j star•is sinjor•o Hutton, aspekt•ant•e mal•bon•humor•a pro tio, ver•ŝajn•e, ke li ne pov•as trov•i io•n, kio•n li serĉ•is.
La ekster•aĵ•o de tiu vir•o est•is iom strang•a. Li•a fizionomi•o est•is, spit•e ne•komb•it•a•j har•o•j kaj sen•zorg•e tond•it•a barb•o, tiu de intelekt•ul•o. Li est•is vest•it•a per mal•nov•a, nigr•a surtut•o kaj nigr•a, sak•form•a kaj tro long•a pantalon•o, kies mal•supr•o•j pend•is je mal•elegant•a•j fald•o•j sur li•a•j mal•nov•a•j, sen•kalkan•a•j pantofl•o•j. Li far•is sur fremd•ul•o•n la impres•o•n de pens•em•ul•o kaj art•ist•o, kiu est•as tut•e indiferent•a pri tio, kio•n oni pens•as pri li. Li ĵus ek•genu•is por tra•serĉ•i ar•o•n da kajer•o•j kuŝ•ant•a•j sur la plank•o, kiam en•ven•is li•a dom•ist•in•o, port•ant•e plen•brak•o•n da knab•a•j vest•o•j. Ŝi est•is mal•gras•a, mez•aĝ•a vir•in•o de iom ŝanĝ•iĝ•em•a humor•o: jen am•ind•a kaj zorg•em•a, jen koler•et•em•a kaj diskut•em•a, sed ĉiam fidel•a. Hodiaŭ vesper•e ŝi aspekt•is mal•kontent•a, ek•koler•em•a.
— Sinjor•o Hutton, — ŝi dir•is, — rigard•u tiu•j•n ĉi vest•aĵ•o•j•n de Vilfrid•o. Mi jam ne pov•as dec•e flik•i ili•n nek pli•long•ig•i. La knab•o kresk•as tiel rapid•e en la last•a temp•o. Vi dev•as ven•ig•i la tajlor•o•n por mend•i por li nov•a•j•n vest•o•j•n.
— Tre bon•e, — Sinjor•o Hutton respond•is distr•it•e kaj daŭr•ig•is la serĉ•ad•o•n.
— Ho, jes: “tre bon•e”, sinjor•o Hutton, mi bon•e sci•as, kio•n tio signif•as. Mi hont•us las•i la knab•o•n ir•ad•i en tia•j el•uz•it•a•j vest•o•j. Se vi est•as indiferent•a pri vi•a ekster•aĵ•o, tio est•as vi•a propr•a afer•o; sed, ver•e, est•as hont•ind•aĵ•o dev•ig•i la kar•a•n knab•o•n ir•ad•i en pantalon•o kaj jak•o, kiu•j est•as tro mal•long•a•j je col•o•j. Kaj tia•n kar•a•n knab•o•n kun li•a de•ven•o, pri kio ...
— Ho, sinjor•in•o Jenkins, ne est•as neces•e koler•i nek est•i dram•ec•a. Mi pri•zorg•os la afer•o•n. Kial, do, tiom da bru•o? Knab•o•j est•as tut•e sam•e feliĉ•a•j en mal•long•a pantalon•o, kiel en long•a. Oni supoz•us, ke mi ne am•as la knab•o•n. Li est•as por mi pli kar•a, ol vi pov•as imag•i.
— Mi tut•e ne vol•as supoz•i tio•n, kaj ... mi ne koler•as, sinjor•o Hutton, — respond•is la dom•ist•in•o, si•n rekt•ig•ant•e kaj ŝajn•ig•ant•e mal•varm•et•ec•o•n, dum•e, efektiv•e, ŝi est•is eksplod•ont•a.
— Nu, ver•e, mi ne kompren•as, kial vi bezon•as far•iĝ•i histeri•a.
— Mi? — re•dir•is akr•e la vir•in•o, — mi opini•as, ke mi am•as la knab•o•n ĝust•e tiom, kiom vi. Mi! kiu patr•in•e vart•is kaj fleg•is li•n, de kiam li est•is et•ul•o! Kaj tio•n mi vol•as dir•i al vi, sinjor•o doktor•o, ke, eĉ se mi kred•us nenio•n — dank’ al Di•o, mi kred•as — mi ne mal•trankvil•ig•us la kap•o•n de la knab•o per dub•o•j kaj sen•religi•a babil•ad•o. Kia bon•o instru•i al li la religi•o•n en la lern•ej•o kaj mal•far•i ĝi•n en la hejm•o? Mi! efektiv•e! Mi est•as li•a onkl•in•o ĝust•e tiom, kiom vi est•as li•a onkl•o, tio•n mi ja sci•as. Ebl•e mi sci•as pri li kaj li•a de•ven•o pli, ol vi supoz•as.
Sinjor•o Hutton respond•is sek•e, kvankam li sent•is grand•a•j•n mal•plezur•o•n kaj mal•trankvil•ec•o•n:
— Ebl•e, sinjor•in•o Jenkins; tamen, mi ne vol•as diskut•i kun vi tiu•n afer•o•n nek la rimed•o•j•n per kiu•j vi akir•is vi•a•n sci•o•n.
En tiu moment•o Vilfrid•o en•ir•is la ĉambr•o•n kaj, vid•ant•e, ke la onkl•o si•n okup•as per ord•ig•o de muzik•a•j kajer•o•j, li demand•is gaj•e:
— Ĉu la kvar•o lud•os hodiaŭ vesper•e, onkl•o Silas•o?
— Jes, mi•a knab•o.
— Kio•n vi lud•os?
— Ver•ŝajn•e, se doktor•o Rees ven•os, la grand•a•n kvartet•o•n en Cis mol de sinjor•o Beethoven, la glor•a, sen•mort•a majstr•o.
Post moment•o da silent•o Vilfrid•o re•e demand•is:
— Ĉu vi ne dezir•us, onkl•o Silas•o, ke sinjor•o Beethoven est•u ven•int•a, li mem, anstataŭ send•i al vi la partitur•o•j•n de si•a verk•o?
— Ho! Vilfrid•o, knab•o mi•a, — respond•is la vir•o, genu•ant•a sur la plank•o, kiom mi tio•n dezir•us! Sed li ne ven•os. Mi oft•e pet•eg•is li•n vizit•i London•o•n. Ne, li ne vol•as ven•i. Li mal•esper•as trov•i ĉi•tiu•land•e tiu•n profund•a•n, simpati•a•n muzik•sent•em•ec•o•n, kiu, li pens•as, est•as por li nepr•a neces•o.
Li ek•silent•is kaj, star•iĝ•int•e, daŭr•ig•is viv•ec•e:
— Li erar•as, li tut•e erar•as, ĉar li•a majest•a, titan•a anim•o est•as tut•e sen•de•pend•a de tia•j stimul•o•j. Oni efektiv•e ador•us li•n ĉi tie. Plu•e, li cert•e evit•us tre mult•e da mal•agrabl•aĵ•o•j pro la ĵaluz•o, mank•o de ŝat•at•ec•o kaj avar•ec•o, kiu•j nun oft•e mal•dolĉ•ig•as al li la viv•o•n, li•a•n grand•a•n, nobl•a•n, li•a•n sen•kompar•e di•a•n kor•o•n. Li•a amik•ec•o kaj la memor•o pri la amik•ec•o de vi•a mort•int•a patr•o est•as por mi la plej kar•a•j afer•o•j en la mond•o. Vilfrid•o, post la mort•o de tiu grand•a vir•o, tiu•j ĉi partitur•o•j kun la propr•a•man•e skrib•it•a dediĉ•o kaj la ili•n akompan•int•a leter•o valor•os cent•o•j•n da funt•o•j sterling•a•j.
* * * * * *
Je la du•on•o post la ok•a al•ven•is du muzik•ist•o•j el la vilaĝ•o: sinjor•o Farrant, apotek•ist•o kaj sinjor•o Billing, arĥitektur•ist•o kaj, iom post•e, doktor•o Rees el Romford•o. La al•ven•o de tiu last•a sinjor•o evident•e far•is grand•a•n plezur•o•n al ĉiu•j. Li est•is impon•a, bon•kor•a person•o kun elegant•a parol•stil•o kaj simpati•a fizionomi•o. Li•n akompan•is li•a fil•in•o Lois kaj ties fianĉ•o, sinjor•o asesor•o Perkins, kiu•j ven•is por aŭskult•i.
Tiu ĉi kvar•o est•is, en ĉiu•j rilat•o•j, krom komun•a am•o al la muzik•o, iom ne•bon•e kun•ig•it•a amik•ar•o. Doktor•o Rees kaj apotek•ist•o Farrant ne toler•us la kelk•a•foj•e montr•it•a•j•n mal•afabl•aĵ•o•j•n kaj mok•em•o•n de la lern•ej•estr•o, se ne pro li•a ne•ordinar•a muzik•a majstr•ec•o. Precip•e doktor•o Rees oft•e ofend•iĝ•is pro li•a atak•em•a mal•kred•em•o. Tiu ĉi karakter•trajt•o de sinjor•o Hutton ne fort•e ĉagren•is la du kun•vilaĝ•an•o•j•n. Efektiv•e sinjor•o Billing, hav•ant•e nenia•n definitiv•a•n konvink•o•n religi•a•n, ia•foj•e afekt•is amuz•o•n pri li•a•j blasfem•a•j alud•o•j. Krom tio, la arĥitektur•ist•o est•is estr•o de Romford•a literatur•a societ•o kaj tro ŝat•is la tre lert•a•j•n parol•ad•o•j•n pri natur•scienc•a•j kaj muzik•a•j tem•o•j, far•it•a•j•n de la doktor•o de filozofi•o Hutton, por vol•i mal•pac•iĝ•i kun li.
— Nu, doktor•o Rees, — demand•is sinjor•o Hutton, — ĉu vi est•as pret•a entrepren•i vi•a•n mal•facil•a•n task•o•n?
— Jes, — respond•is la kurac•ist•o mem•fid•em•e, — mi tre diligent•e tra•lud•ad•is mi•a•n part•o•n dum la last•a•j du semajn•o•j, kaj mi tre esper•as, ke vi•a virtuoz•a moŝt•o aprob•os mi•a•n lud•o•n hodiaŭ vesper•e. Last•a•n foj•o•n vi•a akr•a kritik•o iom mal•kuraĝ•ig•is mi•n.
— Efektiv•e, sinjor•o Hutton, — ŝerc•e dir•is fraŭl•in•o Lois Rees, — mi•a kar•a patr•o ĝis•mort•e tim•as vi•a•j•n akr•a•j•n korekt•o•j•n. Kondut•u, do, ĝentil•e kaj pacienc•e kontraŭ li.
— Cert•e, — respond•is la majstr•o kun klin•salut•o, — cert•e, fraŭl•in•o Lois, pro vi mi indulg•os li•n. Sed nun, sinjor•o•j, ni komenc•u; la kvartet•o est•as ja iom long•a.
Oni pret•iĝ•is. En la du•on•lum•a profund•o de la grand•a ĉambr•o, sur la sof•o, sid•is la ne-lud•ant•o•j, fraŭl•in•o Lois, sinjor•o Perkins kaj Vilfrid•o. La lud•o komenc•iĝ•is. Sinjor•o Hutton ek•lud•is kun majstr•a sent•o•plen•ec•o la kor•tuŝ•a•n Adagio ma non troppo e molto espressivo tut•e sen akompan•o. La impres•o, kiu•n far•is la mal•ferm•a Leitmotiv sur la aŭskult•ant•o•j est•is profund•a. La tri ceter•a•j muzik•ant•o•j nun al•iĝ•is, kaj la mir•ind•a tem•o pli•e dis•volv•iĝ•is. Ŝajn•is, kvazaŭ la ton•poet•o ĉiam sent•us akr•a•n, profund•a•n kor•dolor•o•n kaj dezir•us, ke ĉiu•j li•a•j aŭskult•ant•o•j sent•u la sam•a•n dolor•o•n. Kiel mult•foj•e antaŭ•e, tiel ankaŭ tiu•n vesper•o•n li plen•e sukces•is. La sent•em•a•j kor•o•j de la knab•in•o kaj de Vilfrid•o ek•prem•iĝ•is kaj plen•iĝ•is pli kaj pli de ne•difin•ebl•a•j sent•o•j de mal•ĝoj•o, ĝis kiam, fin•e, ili mal•pez•iĝ•is per silent•a•j, preskaŭ sen•konsci•a•j larm•o•j.
Ĉio prosper•is bon•e ĝis la tri•a part•o. Subit•e sinjor•o Hutton bru•e kaj rapid•e tir•is si•a•n arĉ•o•n sur la kord•ar•o•n kaj ek•halt•is:
— Sinjor•o Billing, — li dir•is koler•e, — est•as absolut•e neces•e, ke, en tiu•j takt•o•j, vi•a•j akcent•at•a•j not•o•j plen•e koincid•u kun la mi•a•j, por ke ni pov•u traf•i la plen•a•n efekt•o•n. Ni re•lud•u la tut•a•n allegro’n, mi pet•as.
Ek•montr•int•e per la arĉ•o la de li dezir•at•a•n mov•o•n, li far•is sign•o•n por re•komenc•o.
Tiu ĉi inter•romp•o est•is por la tri aŭskult•ant•o•j mal•streĉ•iĝ•o de l’ spirit•o. Sinjor•o Perkins, mult•e mal•pli sent•em•a pri muzik•o ol li•a fianĉ•in•o kaj ankoraŭ mal•pli ol la dek•tri•jar•a knab•o ĉe li•a flank•o, mir•is pri la strang•a efekt•o, kiu•n far•is sur li•n mem tiu muzik•aĵ•o. Li konsci•is nur pri mal•preciz•a sent•o de mal•ĝoj•o, sed, ne est•ant•e natur•dot•it•a de mem•ekzamen•em•o, li•a medit•o est•is pli objektiv•a ol subjektiv•a. Ek•vid•ant•e larm•o•j•n flu•et•ant•a•j•n de l’ vang•o•j de la am•at•in•o, li mir•is ankoraŭ pli kaj kompat•e prem•is ŝi•n pli fort•e al la brust•o.
La lud•o daŭr•ad•is. La tem•o de la mir•ind•e bel•a ton•pentr•aĵ•o far•iĝ•is nun pli lum•a, pli dolĉ•a. Ŝajn•is, kvazaŭ la anim•o de la kompon•ist•o flug•pend•us alt•e super ĉiu•j mond•a•j tumult•o•j, mez•e de sen•korp•ig•it•a•j spirit•o•j, en la seren•ec•o de pur•a, sen•pek•a stat•o. Fin•e ven•is la ekster vort•o•j dolĉ•a fin•tem•o, kiu re•e profund•e tuŝ•is la aŭskult•ant•a•j•n anim•o•j•n. Tiam, iom post iom, la tem•o far•iĝ•is mal•pli klar•a, kvazaŭ for•flug•et•ant•a el ili•a konsci•o. La sent•o•j re•e mal•streĉ•iĝ•is kaj la kor•o•j mal•pez•iĝ•is.
La kvartet•o fin•iĝ•is, kaj en la du•on•lum•a ĉambr•o reg•is moment•a silent•o. Vilfrid•o sen•bru•e lev•iĝ•is kaj, sen•vort•e prem•int•e la man•o•j•n de la ge•fianĉ•o•j, li el•ŝtel•ir•is por est•i sol•a en si•a dorm•o•ĉambr•o. En la mal•lum•o li ek•genu•is antaŭ la lit•o kaj met•is la ruĝ•iĝ•int•a•n pro emoci•o vizaĝ•o•n sur la mal•varm•et•a•n lit•tuk•o•n. El la amas•o da impres•o•j kaj sent•o•j nur du afer•o•j est•is por li sufiĉ•e klar•a•j: fort•a, pasi•a dezir•o est•i bon•a, sen•pek•a; kaj dezir•o rest•i en la pur•a, spirit•a atmosfer•o, en kiu•n la muzik•aĵ•o est•is trans•lok•int•a li•n, tamen li sent•is sen•kapabl•ec•o•n rilat•e la unu•a•n kaj la plen•a•n ne•ebl•ec•o•n de la du•a. Est•is jam post nokt•o•mez•o kiam, fin•e, knab•a dorm•em•o venk•is la ekscit•ec•o•n de li•a spirit•o kaj en•dorm•ig•is li•n.
Sur•voj•e hejm•e•n en kariol•o, kiu•n ili est•is post•las•int•a•j ĉe la vilaĝ•a hotel•o, Lois dir•is al la patr•o:
— Mi ne sci•is, paĉj•o, ke vi pov•as lud•i tiel bon•e.
— Nu, — respond•is doktor•o Rees, — lud•i sol•a kaj lud•i en kvartet•o sub la estr•ec•o de majstr•o tia, kia sinjor•o Hutton, est•as tut•e mal•sam•a•j afer•o•j.
Kelk•a•j•n tag•o•j•n post•e sinjor•o Hutton kaj Vilfrid•o far•is botanik•a•n ekskurs•o•n. Tia•j ekskurs•o•j okaz•is tre oft•e. La lern•ej•estr•o dediĉ•is mult•e da liber•a•j hor•o•j al la eduk•ad•o de la knab•o kaj plen•ig•is li•a•n vigl•a•n, impres•ebl•a•n kap•o•n de proviz•o da util•a•j sci•ind•aĵ•o•j, kiu•j est•is tre ekster la akir•o de li•a•j sam•aĝ•ul•o•j en la vilaĝ•o. Inter la du hom•o•j ekzist•is plen•a•j am•o kaj konfid•o: neniu patr•o pov•is est•i pli si•n•don•em•a al si•a fil•o, ol sinjor•o Hutton est•is al Vilfrid•o; kaj neniu fil•o pov•is pli fervor•e re•don•i patr•a•n am•o•n, ol ĝi•n far•is tiu knab•o. Mal•feliĉ•e sinjor•o Hutton sem•ad•is en la kor•o•n de Vilfrid•o skeptik•aĵ•o•j•n kaj ide•o•j•n pri spirit•a•j afer•o•j, kiu•j•n la knab•o tiam preskaŭ ne kompren•is, sed kiu•j, jar•o•j•n post•e, kaŭz•is al li grand•a•n mal•trankvil•o•n.
Sur•voj•e ili ek•vid•is de l’ supr•o de mont•et•o dom•o•n en bel•a val•o apud river•et•o, serpent•um•ant•a tra herb•ej•o•j.
— Jen, rigard•u, onkl•o Silas•o, — dir•is la knab•o, — tie star•as la dom•o, kie loĝ•as la mal•grand•a knab•in•o Flora Broadbent. Kia ĉarm•a, pentr•ind•a situaci•o! Ĝi sen•dub•e est•as tre interes•a loĝ•ej•o, kaj mi tre ŝat•us esplor•i ĝi•a•j•n mal•nov•a•j•n ĉambr•o•j•n kaj ĝi•a•n mal•nov•a•n ĝarden•o•n.
— Ne, knab•o mi•a, — respond•is onkl•o Silas•o preskaŭ furioz•e, — ju mal•pli vi hav•os afer•o•n kun tiu abomen•ind•e fier•a famili•o, des pli bon•e est•os. Ĉar la patr•in•o de sinjor•o Broadbent aparten•is al ia antikv•a, nobel•a famili•o, ili pens•as, ke ili rajt•as de supr•e, mal•estim•e rigard•i al ni, ordinar•ul•o•j. Solicitor•o Broadbent est•as tiel fier•a, kiel Lucifer•o, ne sci•ant•e, tamen, kial; la egal•pez•ig•o de li•a budĝet•o kaŭz•ad•as ja al li ne mal•grand•a•n mal•trankvil•o•n. Kaj jun•a Le•o Broadbent, ŝajn•as al mi, est•as, se ebl•e, pli mal•bon•a; li est•as mal•am•ind•a, dand•a tro•mem•fid•ul•o.
Kvankam Vilfrid•o jam kutim•is aŭd•i tia•j•n mal•dolĉ•a•j•n, akr•a•j•n juĝ•o•j•n de l’ onkl•o pri person•o•j, kiu•j est•is por li mal•simpati•a•j, li tre mir•is pri tiu ĉi subit•a eksplod•o.
— Ĉu, do, ili est•as mal•bon•a•j hom•o•j, onkl•o Silas•o? — li demand•is iom mal•gaj•e.
— Ne, Vilfrid•o, mi ne vol•as tio•n dir•i. Sinjor•o Broadbent ne est•as mal•bon•ul•o. Kvankam jur•ist•o, li est•as, mi pens•as, sufiĉ•e honest•a kaj sincer•a vir•o; li•a•j plej mal•bon•a•j ec•o•j est•as li•a•j tro•a fier•ec•o kaj mank•o de simpati•o kun la sufer•ant•a hom•ar•o. Rilat•e sinjor•in•o•n Broadbent, la du•on•patr•in•o•n de la infan•o•j, mi sci•as mal•mult•e, krom tio, ke ŝi est•as iluzi•em•a, plend•em•a mal•san•ul•in•o, kiu nur zorg•as pri si•a propr•a, kar•eg•a est•aĵ•o kaj hont•ind•e mal•zorg•as la infan•o•j•n de la edz•o.
Dum kelk•a temp•o ambaŭ kun•voj•ir•is silent•e. Fin•e Vilfrid•o ek•parol•is:
— Onkl•o Silas•o, — li dir•is ŝancel•iĝ•e sed tre dezir•em•e, — vi kelk•a•foj•e parol•is kun mi pri mi•a mort•int•a patr•o, sed mi sci•as preskaŭ nenio•n pri mi•a patr•in•o. Mi bon•e sci•as, ke vi ne am•as parol•i pri ŝi; tamen, kar•a onkl•o, mi tre dezir•as io•n pli ek•sci•i pri ŝi.
Sinjor•o Hutton ne tuj respond•is. En•pens•iĝ•e li rigard•is la voj•o•n antaŭ si, kaj sur li•a vizaĝ•o aper•is embaras•o, mal•plezur•o kaj, kvazaŭ, ombr•o•j de mal•ĝoj•a•j memor•o•j. Ne lev•ant•e la okul•o•j•n li fin•e ek•parol•is:
— Est•as tri kial•o•j, pro kiu•j mi ne parol•as pri ŝi. Unu•e, mi preskaŭ ne kon•is ŝi•n person•e, almenaŭ mi neniam klar•e vid•is ŝi•a•n vizaĝ•o•n. Du•e, vi•a patr•o, mort•ant•e, kiam vi ankoraŭ est•is infan•et•o, solen•e promes•ig•is mi•n, ke mi kun•port•u vi•n Angl•uj•o•n, kaj ke mi est•u por vi kvazaŭ patr•o. Tiu•n promes•o•n mi ĝis nun fidel•e plen•um•is.
— Jes, kar•a onkl•o.
— Kaj ... io•n plu mi ne pov•as dir•i hodiaŭ; ebl•e kiam vi est•os pli aĝ•a. Nun, kred•u al mi, pli bon•e est•as, ke vi ne sci•u. — Post moment•o li daŭr•ig•is: — La last•a dezir•o de vi•a patr•o est•is, ke vi neniam kon•at•iĝ•u kun la parenc•ar•o de vi•a patr•in•o. Tio dev•as est•i por vi sankt•a dezir•o, Vilfrid•o. — Re•e li ek•silent•is, sed, moment•o•n post•e, li parol•is plu•e: — Kiel vi jam sci•as, ni, vi•a patr•o kaj mi, est•is kun•lig•it•a•j per la plej intim•a, la plej dolĉ•a amik•ec•o. Ni est•is unu por la ali•a pli ol frat•o•j. Nenio en la mond•o iam pov•os anstataŭ•i li•a•n am•o•n, kaj la temp•o, kiu, laŭ ordinar•a spert•o, re•san•ig•as la vund•o•j•n de l’ kor•o, tut•e ne mal•akr•ig•is mi•a•n dolor•o•n. Ho! — li ek•ĝem•is — li est•is unu el la plej bel•a•j, nobl•a•j anim•o•j, kaj la mond•o ne est•is ind•a li•n.
Re•e li silent•is, kaj ambaŭ, la vir•o kaj la knab•o, ir•is flank•o•n ĉe flank•o, ne parol•ant•e, ĉiu okup•at•a de mal•gaj•a•j pens•o•j.
Sed en la jun•ec•o nov•a•j impres•o•j rapid•e for•pel•as la antaŭ•a•j•n, kaj freŝ•a, jun•a kor•o ne long•e pov•as rest•i mal•gaj•a. Ni do vid•as Vilfrid•o•n antaŭ la vesper•o gaj•e fajf•ant•a•n, kun si•a am•at•a violon•o sub la brak•o kaj libr•o en la man•o, ir•ant•a•n al la mal•nov•a ŝton•min•ej•o. Flank•e•n•fleks•ant•e kelk•a•j•n branĉ•o•j•n de mal•alt•a•j arb•o•j li ek•vid•is, sid•ant•a•n sur la herb•o, la graci•a•n figur•o•n de si•a nov•a amik•in•o, Flora Broadbent.
La knab•in•o ek•salt•is kaj kur•is renkont•e al li:
— Ho, Vilfrid•o, — ŝi ek•kri•is, — mi tre ĝoj•as, ke vi ven•is. Mi atend•is vi•n ĉi tie hieraŭ post•tag•mez•e, sed vi tut•e ne ven•is. — Tiam ŝi halt•is kaj, demand•e rigard•ant•e al li en la vizaĝ•o•n, ŝi dir•is: — Ĉu mi ĝen•os vi•n, Vilfrid•o?
La knab•o, met•int•e la violon•o•n kaj la libr•o•n sur la herb•o•n, rid•et•is bon•kor•e kaj respond•is, etend•ant•e al ŝi la man•o•n:
— Ne, et•ul•in•o, mi est•as tre kontent•a vid•i vi•n ĉi tie. Ĉu tio ne est•as ĉarm•eg•a ripoz•ej•o? Mi nom•as ĝi•n “mi•a rev•ej•o”.
— Ĉu vi, do, ne mal•aprob•as, se mi kelk•a•foj•e vizit•os vi•a•n rev•ej•o•n?
— Tut•e ne, Flora, vi ne ĝen•os mi•n, se vi nur sen•bru•e aŭskult•os mi•a•n lud•ad•o•n.
La rapid•e ŝanĝ•iĝ•ant•a•j esprim•o•j sur la infan•a vizaĝ•o antaŭ li amuz•is la knab•o•n: Esper•o, mal•trankvil•o, ĝoj•o si•n sekv•is en la daŭr•o de ne•mult•a•j sekund•o•j.
— Vi ja sci•as, — ŝi dir•is, — ke mi est•as tiel sol•ec•a, kaj la mal•mult•a•j kun•ul•o•j, kiu•j•n mi hav•as, est•as tiel ... tiel ... mi preskaŭ ne sci•as ... mal•ĝentil•a•j, oft•e, kaj mal•bon•kor•a•j. Mi ne am•as ili•n.
— Sed vi est•as ja nur knab•in•et•o, kaj mi est•as knab•eg•o, — dir•is Vilfrid•o kun ŝajn•ig•it•a serioz•ec•o.
— Ĉu tio est•as grav•aĵ•o?
— Ho, jes, et•ul•in•o, tio est•as grav•a afer•o; tamen mi esper•as, ke ni est•os bon•a•j amik•o•j, ĉu ne?
— Jes, jes, — respond•is la knab•in•o gaj•e rid•et•ant•e, — ni est•os tre bon•a•j amik•o•j. Sed, — ŝi dir•is plu•e kun pli serioz•a mien•o, — mi sci•ig•os al neniu pri ni•a amik•ec•o. Tio est•os tiom pli plezur•ig•a, Vilfrid•o.
Vilfrid•o komenc•e fort•e inklin•is ek•rid•i je la infan•a serioz•ec•o en la voĉ•ton•o kaj sur la vizaĝ•o de la knab•in•o, sed, ek•rimark•ant•e en ŝi•a•j okul•o•j kor•tuŝ•a•n, preskaŭ tragedi•a•n rigard•o•n, li ek•reg•is si•n. La vid•ebl•a sincer•ec•o kaj konfid•em•o, montr•ant•a•j si•n en la dolĉ•a vizaĝ•et•o antaŭ li, kor•tuŝ•is li•n. Li ne pov•is mok•i tiu•n infan•a•n simpl•anim•ec•o•n kaj li ne vol•is for•puŝ•i tiu•n sincer•a•n amik•ec•o•n. Ankaŭ li oft•e sent•is enu•o•n pro sen•kun•ul•ec•o kaj ia•foj•e tre dezir•is hav•i amik•o•n simpati•em•a•n, iu•n pli bon•manier•a•n, ol li•a•j sam•aĝ•ul•o•j en la vilaĝ•a lern•ej•o. Li•a respond•o est•is kor•a kaj serioz•a:
— Tre bon•e, Flora; ebl•e pli bon•e est•os ne babil•i pri ni•a amik•ec•o. Nu, kio•n ni far•os?
— Mi pet•as, — respond•is tuj la knab•in•o, sid•iĝ•ant•e sur la herb•o•n, — unu•e lud•u al mi muzik•aĵ•o•n kaj post•e, kiam vi lac•iĝ•os de lud•ad•o, ebl•e vi rakont•os al mi histori•et•o•n.
— Tio est•as iom unu•flank•a program•o, et•ul•in•o; tamen, tiel est•u. Mi•a onkl•o ne permes•as, ke mi oft•e lud•u parker•e; tio ja ne est•as bon•a ekzerc•o; tamen li ne mal•aprob•as improviz•it•a•j•n variaci•o•j•n pri jam el•lern•it•a•j tem•o•j. Ho, Flora, tio est•as la plej agrabl•a afer•o pri la muzik•o, fantazi•i, rev•i dolĉ•a•j•n ari•o•j•n, lud•i ili•n kvazaŭ el vi•a kap•o, laŭ inspir•o de l’ moment•o!
La knab•in•o rigard•is la entuziasm•a•n vizaĝ•o•n de la nov•a amik•o kun mut•a admir•o. Ŝi ne kompren•is li•a•j•n vort•o•j•n, sed iel ŝi sent•is, ke ili evident•ig•as grand•a•n saĝ•ec•o•n kaj profund•a•n kon•o•n de la muzik•o.
— Ho, Vilfrid•o, mi tre vol•us, ke mi pov•u lud•i tiel bel•e kiel vi, sed la patr•in•o ne pov•is toler•i mi•a•n ekzerc•ad•o•n, kaj pro tio ŝi nun eĉ ne permes•as al mi lern•i la muzik•o•n.
— Tio est•as grand•a domaĝ•o. Mi ja ne pov•us viv•i sen mi•a violon•o.
Agord•int•e si•a•n muzik•il•o•n, Vilfrid•o sent•o•plen•e lud•is la bel•a•n german•a•n ari•o•n: — “Ador•as mi de l’ am•o potenc•o•n!”* kaj post•e kelk•a•j•n — konsider•int•e, ke li est•as tiel jun•a — ekster•ordinar•e bel•a•j•n variaci•o•j•n pri tiu tem•o. Ĉar li rimark•is, ke la knab•in•o admir•as li•a•n lert•ec•o•n kaj est•as en•sorĉ•it•a de la lud•ad•o, li lud•is kun la tut•a•j sent•em•ec•o kaj dolĉ•ec•o, kiu•j•n li kapabl•is. La graci•a knab•in•o apud li aŭskult•is kun rav•it•a atent•o, sen•vort•e, sen•mov•e. Kiam la lud•ad•o fin•iĝ•is, ŝi dir•is kun sincer•a admir•o:
— Kiel bel•eg•e! Ver•e, Vilfrid•o, vi est•as tre, tre lert•a. Mi•a•j frat•o•j tut•e ne est•as tia•j, kvankam ili pens•as, ke ili est•as lert•ul•o•j.
Ver•dir•e, la sincer•a admir•o de la knab•in•o est•is al Vilfrid•o tre plaĉ•a, dolĉ•a. Li sci•is, ke li hav•as talent•o•n; li•a ambici•o est•is far•iĝ•i grand•fam•a, kaj la laŭd•o•j est•is por li neces•aĵ•o. Li•a onkl•o, observ•ant•e li•a•n tro•a•n dezir•o•n est•i laŭd•at•a kaj admir•at•a, saĝ•e si•n de•ten•is de alt•a laŭd•ad•o kaj oft•e montr•is si•n pli kritik•em•a, ol la okaz•o postul•is.
— Mi ĝoj•as, ke la lud•ad•o plaĉ•as al vi; mi tre volont•e far•as al vi plezur•o•n. Nun ni iom babil•u, ĉu ne?
— Bon•e, — respond•is Flora, — mi vol•us sci•i la vort•o•j•n de tiu ĉi melodi•o; ebl•e mi pov•us kant•i ĝi•n.
— Mi nur sci•as, ke tiu melodi•o est•as german•a: — “Ich bete an die Macht der Liebe” k.t.p., sed mi kred•as, ke ekzist•as angl•a traduk•o. Mi demand•os al la onkl•o pri tio.
Flora rigard•is Vilfrid•o•n kun mir•o:
— Ĉu vi do sci•as la german•a•n lingv•o•n, Vilfrid•o?
— Jes, sufiĉ•e bon•e. Mi•a onkl•o, kiu, kun•e kun mi•a mort•int•a patr•o, pas•ig•is mult•e da jar•o•j en German•uj•o, instru•is al mi la german•a•n lingv•o•n. Kelk•foj•e ni inter•parol•as german•e. Ia•foj•e, kiam ni vol•as koler•et•ig•i ni•a•n dom•ist•in•o•n, la mal•jun•a•n sinjor•in•o•n Jenkins, ni parol•as german•e; kaj, ho! kiel ŝi far•iĝ•as fi•am•a, ĉar ŝi ĉiam supoz•as, ke ni parol•as pri ŝi, tamen, ni tut•e ne far•as.
— Ĉu, do, ŝi est•as mal•afabl•a vir•in•o?
— Tut•e ne; almenaŭ kiam ŝi ne est•as mal•bon•humor•a. Mi am•et•as ŝi•n kaj mi est•as cert•a, ke ŝi, laŭ si•a propr•a manier•o, am•as mi•n, kvankam, ia•foj•e, ŝi nom•as mi•n per ĉiu•spec•a•j abomen•a•j nom•o•j.
— Ho! — indign•e ek•kri•is Flora, — tio est•as mal•bon•aĵ•o; mi est•as cert•a, ke vi tio•n ne merit•as.
Vilfrid•o kuŝ•is laŭ•long•e dors•e sur la herb•o kun plekt•it•a•j man•o•j sub la kap•o, rigard•ant•e la super ili migr•ant•a•j•n, blank•a•j•n nub•et•o•j•n. Li trankvil•e rid•et•is, bon•e konsci•ant•e, ke la nom•o•j, don•it•a•j al li ne est•is tiel abomen•a•j, kaj ke li oft•e merit•as ili•n. Flora daŭr•ig•is:
— Ni•a kuir•ist•in•o ankaŭ est•as koler•em•a vir•in•o, sed ŝi ne nom•as mi•n per mal•bon•a•j nom•o•j.
— Ĉu vi, do, neniam ŝerc•e incit•as ŝi•n?
Flora mir•e ek•rigard•is la knab•o•n kuŝ•ant•a•n sur la herb•o kaj respond•is per demand•a ton•o:
— Ne.
Vilfrid•o fort•e pen•is aspekt•i serioz•e kaj dir•is:
— Ha, sen•dub•e vi est•as anĝel•et•o. Rilat•e mi•n, hav•i dom•ist•in•o•n aŭ kuir•ist•in•o•n en la dom•o, kiel ajn bon•humor•a•n aŭ mal•bon•humor•a•n, kaj ne incit•i ŝi•n, est•us por mi ne•ebl•e.
La knab•in•o du•on•lev•iĝ•is. Mal•gaj•e kaj mir•e ŝi rigard•is si•a•n amik•o•n: Ĉu spit•e ĉio Vilfrid•o est•as ne mult•e pli bon•a, ol la ali•a•j knab•o•j, ol ŝi•a•j propr•a•j frat•o•j? Sed tuj ŝi for•pel•is tiu•n ĉi terur•a•n pens•o•n; cert•e li nur ŝerc•as.
— Ĉu vi nur ŝerc•as, Vilfrid•o?
Vilfrid•o tuj diven•is la pens•o•j•n okup•ant•a•j•n la kap•o•n de la mild•a est•aĵ•o kaj rapid•e respond•is:
— Kompren•ebl•e, mi nur ŝerc•is. Kio•n do vi pens•as pri mi?
Li tut•e ne est•is ŝerc•int•a. Tiu subit•a mal•grand•a mem•mal•kovr•o est•is sen•pri•pens•a kaj real•a; sed nun li sent•is fort•a•n dezir•o•n konserv•i la evident•e bon•a•n impres•o•n, kiu•n li far•is sur la kor•o•n de Flora. La knab•in•o hont•is pri tio, ke ŝi eĉ moment•o•n suspekt•is si•a•n nobl•a•n amik•o•n kaj respond•is humil•e kaj kun mal•pez•ig•it•a kor•o:
— Nu, Vilfrid•o, mi pet•as pardon•o•n, sed vi aspekt•is ja tiel serioz•a. — Post moment•a silent•o ŝi demand•is: — Dir•u, Vilfrid•o, kial, en la fe•in•rakont•o, kiu•n vi far•is al ni last•a•n lund•o•n, la mal•bon•a princ•o ne sci•ig•is la fe•in•o•n, ke li ne est•as frat•o de la bel•a paŝt•ist•in•o?
— Ho! — ek•kri•is la knab•o ŝerc•e; — mi ek•vid•as, ke vi est•as kritik•em•a; nu, simpl•e tial, ke li bon•e sci•is, ke la fe•in•o am•as la paŝt•ist•in•o•n pli, ol li•n mem. Efektiv•e la bon•a•j fe•in•o•j am•as la hom•o•j•n laŭ ili•a bon•ec•o.
— Tio est•as ver•a. Nu, Vilfrid•o, ĉu la rakont•o jam fin•iĝ•is? Aŭ ĉu vi pov•os iel daŭr•ig•i ĝi•n?
— Ne, la rakont•o jam fin•iĝ•is. Ĉu vi ne sci•as, ke la rakont•o•j ĉiam fin•iĝ•as, kiam la hero•o•j edz•iĝ•as?
— Ne; tamen mi supoz•as, ke la rakont•o re•komenc•iĝ•as, kiam ili•a•j infan•o•j en•fal•as en mal•feliĉ•o•n. Ĉu vi ne pov•as supoz•i tio•n?
— Jes, et•ul•in•o, se vi vol•as, mi daŭr•ig•os la rakont•o•n; kaj ni supoz•u, do, ke, jar•o•j•n post•e ... k.t.p.
Vilfrid•o el•pens•is “laŭ inspir•o de l’ moment•o” daŭr•ig•o•n kaj rakont•is al la rav•it•a infan•o simpl•a•n, sed ĉarm•a•n kaj kor•tuŝ•a•n rakont•et•o•n. Kontent•ig•is li•n la streĉ•a atent•o kaj vid•ebl•a ĝu•o de la knab•in•o, kaj feliĉ•ig•is li•n vid•i en ŝi•a iom pal•a, esprim•o•plen•a vizaĝ•et•o aper•ant•a•n pro ekscit•ec•o ruĝ•iĝ•o•n kaj en ŝi•a•j mal•hel•a•j, konfid•em•a•j okul•o•j bril•o•n de feliĉ•ec•o. Fin•int•e la rakont•o•n li ek•salt•is, dir•ant•e:
— Nun mi jam dev•as for•rapid•i, ĉar mi promes•is vizit•i hodiaŭ vesper•e fraŭl•in•o•n Lambert. Ĉu vi kon•as fraŭl•in•o•n Lambert, Flora?
— Ne; sed mi aŭd•is foj•e la patr•o•n parol•i al la patr•in•o pri ŝi. Ŝi est•as ĉiam•a sufer•ant•in•o, kaj la patr•o dir•as, ke ŝi est•as pli pacienc•a, ol la patr•in•o.
— Jes, ŝi est•as mir•ind•e pacienc•a kaj tiel bon•a, tiel dolĉ•a; efektiv•e la plej dolĉ•a vir•in•o en la mond•o. Ĉu vi ver•e neniam vizit•is ŝi•n, Flora?
— Ne, — respond•is la infan•o, mir•ig•it•e, — ĉu mi ...
— Ho, jes, vi pov•as ir•i kun mi, cert•e, ĉar fraŭl•in•o Lambert tre am•as la infan•o•j•n, kaj ĉiu•j infan•o•j de la vilaĝ•o vizit•ad•as ŝi•n. Sed vi dev•as est•i kviet•a en ŝi•a ĉambr•et•o. Kompren•ebl•e tio ne est•os mal•facil•a por vi; oni simpl•e ne pov•as ne est•i bon•a ĉe ŝi. Tio est•as efektiv•e strang•a afer•o. Ho, vi nur vid•u la ruĝ•kap•ul•o•n, Joĉj•o•n Miller kaj tiu•n sen•taŭg•ul•o•n, Karl•o•n Black: ili est•as tie absolut•e kvazaŭ ŝaf•id•o•j; oni pens•us, ke ili ne pov•us sent•vund•i eĉ skarab•aĉ•o•n.
— Efektiv•e! — dir•is Flora mir•ig•it•e. — Mi tre, tre dezir•as ŝi•n vizit•i, sed mi ne sci•as, ĉu la ge•patr•o•j aprob•os.
— Jes, sen•dub•e ili aprob•os. Do, pet•u permes•o•n, sed ne sci•ig•u, ke mi instig•is vi•n. Ĉu vi aŭd•is?
— Jes, Vilfrid•o.
Kelk•a•j•n minut•o•j•n post•e ili trov•iĝ•is en la mal•larĝ•a voj•et•o, kie ni antaŭ ne•mult•a•j tag•o•j unu•e renkont•is la knab•in•et•o•n en hel•kolor•a vest•o.
— Kiam ni re•vid•os unu la ali•a•n, Vilfrid•o? — sopir•e demand•is Flora.
— Mi ne sci•as, kiam mi pov•os re•e ven•i ĉi tie•n, ĉar mi tre oft•e dev•as pren•i muzik•lecion•o•j•n kaj ali•a•j•n lecion•o•j•n de onkl•o Silas•o, kaj oft•e ni kun•e far•as botanik•a•n ekskurs•o•n. Ĉu vi pov•os ven•i la ven•ont•a•n dimanĉ•o•n post la tag•manĝ•o?
— Ne, Vilfrid•o, mi ne pov•os ven•i dimanĉ•o•n post•tag•mez•e, ĉar tiam mi dev•as ir•i en la dimanĉ•lern•ej•o•n.
— Kompren•ebl•e! — Vilfrid•o ne vol•is sci•ig•i al ŝi, ke li jam de du jar•o•j ĉes•is est•i lern•ant•o de la dimanĉ•a lern•ej•o, pro tio, ke li•a onkl•o mal•aprob•is la tie don•it•a•n instru•o•n. — Nu, ni dir•u, la ven•ont•a•n mard•o•n. Mi•a onkl•o tiam ir•os al Romford•o por kongres•et•o.
— Jes, mi nepr•e ven•os, se mi pov•os!
Kiam ili dis•iĝ•is, Flora lev•is la vizaĝ•o•n kun infan•a naiv•ec•o por ricev•i kis•o•n. Vilfrid•o si•n klin•is, pren•is la dolĉ•a•n vizaĝ•o•n de la knab•in•o inter la du man•o•j kaj am•e kis•is ŝi•n: —
— Adiaŭ, et•ul•in•o, adiaŭ; ĝis la re•vid•o.
Dek jar•o•j•n antaŭ la rakont•it•a•j okaz•int•aĵ•o•j, iu•n mal•varm•a•n, nebul•a•n vesper•o•n de la monat•o Novembr•o, al•ven•is en la vilaĝ•o•n Long-Seaton pez•a poŝt•vetur•il•o, plen•a de pasaĝer•o•j. Sur la imperial•o sid•is jun•a vir•in•o, vest•it•a per nigr•a mantel•o, kiu•n ŝi firm•e prem•is ĉirkaŭ si•a graci•a figur•o. La bel•form•a•n kap•o•n kovr•is nigr•a, silk•a ŝal•o. Est•is evident•e, ke la vir•in•o ne est•as sufiĉ•e varm•e vest•it•a, kaj ke ŝi tre sufer•as de la ne•ordinar•a mal•varm•o kaj de la mal•agrabl•a nebul•o. Kiam la vetur•il•o preter•pas•is la unu•a•j•n dom•et•o•j•n de la long•a vilaĝ•o, kiu preskaŭ merit•is la nom•o•n urb•et•o, la vir•in•o for•ŝov•is la franĝ•o•j•n de la silk•a ŝal•o de antaŭ la okul•o•j por ĉirkaŭ•rigard•i. Far•ant•e tio•n ŝi aper•ig•is tre delikat•a•n, pal•a•n kaj mal•gaj•a•n vizaĝ•o•n. Ŝi•a•j okul•o•j zorg•o•plen•e kaj sci•vol•em•e ĉirkaŭ•rigard•is kvazaŭ ŝi vol•as penetr•i la nebul•o•n kaj esplor•i ĉiu•n preter•ŝov•iĝ•ant•a•n dom•o•n. Apud ŝi sid•is, en•volv•it•a en abund•a vest•aĵ•o, dik•a, mez•aĝ•a vir•in•o, kiu dum la vetur•ad•o amik•e pen•is gaj•ig•i la mal•gaj•a•n kun•vojaĝ•ant•in•o•n.
Sen•dub•e la kelk•a•j, iom sci•vol•a•j demand•o•j, kiu•j•n la ruĝ•vang•a dik•ul•in•o far•is al si•a najbar•in•o nask•iĝ•is el bon•a, kompat•em•a kor•o; kaj la nigr•e vest•it•a sinjor•in•o, sent•ant•e tio•n, respond•is ili•n ĝentil•e kaj afabl•e, kvankam evit•em•e. Pli diskret•a person•o kompren•us, ke la demand•o•j pri de•ven•o, cel•o de vojaĝ•o kaj alud•o•j pri mal•gaj•ec•o k.t.p. est•as al ŝi tre ĝen•a•j; sed la bon•kor•a vilaĝ•an•in•o ne sent•is tio•n. Rimark•ant•e la streĉ•it•a•n ĉirkaŭ•rigard•o•n de la kun•vojaĝ•ant•in•o, la dik•a vir•in•o dir•is per voĉ•ton•o, kiu en•hav•is kompat•o•n kaj sci•vol•em•o•n:
— Se vi neniam antaŭ•e vizit•is Long-Seaton, mi•a kar•a, vi cert•e re•kon•os neniu•n dom•o•n, ĉar mi, kiu nask•iĝ•is en la vilaĝ•o kaj tie ĉi pas•ig•is, ĝis krist•nask•a tag•o, kvar•dek kvin jar•o•j•n el mi•a•j kvar•dek ok, mi preskaŭ ne pov•as re•kon•i io•n pro la dens•a nebul•o. Sed, ho, fin•e ni al•ven•as, jen est•as la “Blank•a Cerv•o”. Nu, mi est•as tre kontent•a, ke tiu ĉi mal•agrabl•a vojaĝ•o fin•iĝ•as.
La jun•a vir•in•o dir•is nenio•n. Per unu man•o ŝi palp•e serĉ•is kaj el•tir•is el sub la benk•o mal•grand•a•n valiz•o•n. Tiu sen•gant•a man•o, blank•a kaj delikat•a, trem•is, aŭ pro mal•varm•o aŭ pro ekscit•ec•o.
Tuj kiam la pez•a vetur•il•o halt•is, komenc•iĝ•is viv•a ag•ad•o sur la strat•o antaŭ la mal•nov•a hotel•o kaj en ties larĝ•a, ark•aĵ•a pord•eg•o. Aper•is kun rid•et•ant•a•j, bon•kor•a•j vizaĝ•o•j la bon•hav•ec•a•j ge•mastr•o•j de la hotel•o; kun humil•a mien•o, inter•frot•et•ant•e al si la man•o•j•n, la mal•jun•a ĉef•kelner•o; kaj, kun afer•em•a diligent•o kaj komplez•em•o, la kort•ist•o. Du ĉambr•ist•in•o•j el•rigard•et•is tra kurten•o•j por vid•i, kiom da vizit•ant•o•j al•ven•os. Kolekt•iĝ•is ankaŭ apud la pord•eg•o ar•o da infan•o•j kaj du-tri bub•eg•o•j, esper•ant•e okaz•e gajn•i kelk•a•j•n penc•o•j•n. La tri•foj•a al•ven•o kaj for•ir•o, dum la semajn•o, de la poŝt•vetur•il•o est•is grav•a okaz•aĵ•o en la urb•et•o. Oni unu•e pri•zorg•is la pasaĝer•o•j•n de la intern•o de l’ vetur•il•o kaj post•e atent•is la ne•mult•a•j•n vojaĝ•ant•o•j•n sur la imperial•o. Unu el la serv•ist•o•j apog•is ŝtup•ar•et•o•n al la vetur•il•o por ebl•ig•i al ili mal•supr•e•n•ir•i.
— Ho, sinjor•in•o Gadd, ĉu vi jam re•ven•is? Vi do ne rest•is long•e ĉe vi•a fil•in•o, — dir•is la kort•ist•o, kiam la dik•a figur•o de la Long-Seaton•an•in•o mal•rapid•e, si•n•gard•e mal•supr•e•n•paŝ•is. Apenaŭ ŝi ating•is la plej mal•supr•a•n ŝtup•et•o•n, kiam ŝi•a jun•a kun•vojaĝ•ant•in•o ankaŭ komenc•is mal•supr•e•n•ir•i. Ne est•as cert•e, ĉu sinjor•in•o Gadd iom ek•mov•is la ŝtup•ar•et•o•n, aŭ ĉu la membr•o•j de la jun•a sinjor•in•o, rigid•iĝ•int•a•j kaj sen•sent•iĝ•int•a•j pro la mal•varm•o, est•is la kaŭz•o: iel, ŝi•a•j pied•o•j subit•e el•glit•is kaj fal•ig•is ŝi•n mal•supr•e•n. Mal•feliĉ•e ŝi•a dors•o fort•e frap•is kontraŭ angul•o•n de kofr•o, star•ant•a apud la ŝtup•ar•et•o. Ek•son•is akr•a kri•o kaj ek•ĝem•eg•o: — “Ach, mein Gott!”* Tuj post•e la vir•in•o sven•is. Tiu ĉi akcident•o okaz•ig•is tuj•a•n tumult•o•n, plu•a•j•n kri•o•j•n, ar•o•n da demand•o•j. Help•em•a•j man•o•j baldaŭ lev•is la sen•mov•a•n figur•o•n kaj port•is ŝi•n, laŭ ordon•o de la hotel•mastr•in•o, en la gast•ĉambr•o•n.
Sinjor•in•o Gadd est•is ne•konsol•ebl•a pro tim•o, ke ŝi mem est•is la kaŭz•o de l’ akcident•o.
— Ho, rigard•u! — ŝi dir•is kun larm•o•j en la okul•o•j, — kia dolĉ•a, pal•a vizaĝ•o, la kompat•ind•a est•aĵ•o! Ŝi est•as tiel delikat•a sinjor•in•o. Tiu•j blank•a•j man•o•j neniam fort•e labor•is. Ho, ve! mi tut•e ne sci•as, kiel tio okaz•is. Se nur mi ne kaŭz•is tiu•n ĉi mal•feliĉ•o•n!
Spit•e ĉiu•j pen•o•j la sven•int•in•o ne plen•e re•konsci•iĝ•is, kvankam ŝi oft•e el•ig•is mal•laŭt•a•j•n ĝem•o•j•n. Est•is preskaŭ nokt•o•mez•o, kiam ŝi dum moment•o mal•ferm•is la okul•o•j•n. Ŝi trov•iĝ•is en mol•a lit•o en kviet•a ter•etaĝ•a ĉambr•o de la hotel•o. Ĉe la lit•o star•is la lok•a kurac•ist•o, la hotel•mastr•in•o kaj unu el ties fil•in•o•j, ĉiu•j am•e pri•zorg•ant•e ŝi•n.
Esplor•int•e la stat•o•n de la fremd•ul•in•o la sekv•int•a•n tag•o•n, la kurac•ist•o konstat•is, ke, en la okaz•o se ŝi ne mort•os, tre ebl•e est•as, ke ŝi rest•os ĉiam•a sen•sin•help•a kripl•ul•in•o. En la daŭr•o de kelk•a•j semajn•o•j la viv•o de la mal•feliĉ•ul•in•o balanc•iĝ•ad•is. Neniu sci•is ŝi•a•n nom•o•n nek la cel•o•n de ŝi•a al•ven•o; kaj kutim•e oni nom•is ŝi•n “la mister•a fremd•ul•in•o”.
Unu maten•o•n, kiam ŝi ek•mal•dorm•is, gaj•ig•a vintr•a sun•o, bril•ant•a tra blank•a•j kurten•o•j, hel•ig•is ŝi•a•n ĉambr•o•n. Ŝi est•is sol•a. Turn•int•e la kap•o•n, ne sen dolor•o, al la fenestr•o, ŝi rest•is sen•mov•a, en•pens•e rigard•ant•e mal•grand•a•n pec•o•n da blu•a ĉiel•o, kiu vid•iĝ•is inter la du flank•o•j de l’ kurten•o•j. Ŝi•a pal•a vizaĝ•o montr•is sign•o•j•n de akr•a•j dolor•o•j, ne nur fizik•a•j, sed ankaŭ spirit•a•j. Post moment•o ek•bril•et•is en ŝi•a•j blu•a•j okul•o•j radi•et•o de esper•o, kiu, iom post iom, far•iĝ•is rigard•o de intens•a dezir•o. Ŝi•a•j lip•o•j ek•mov•iĝ•is preĝ•e:
— Kar•a ĉiel•a Patr•o, — ŝi murmur•et•is, — las•u mi•n viv•i, por ke mi pov•u unu foj•o•n vid•i mi•a•n kar•eg•a•n infan•o•n. Dank’ al plej si•n•don•em•a fleg•ad•o de la vir•in•ar•o de l’ hotel•o kaj de sinjor•in•o Gadd, la mister•a fremd•ul•in•o mal•rapid•e pli•fort•iĝ•is, ĝis kiam, fin•e, la kurac•ist•o pov•is konstat•i, ke ŝi est•as ekster danĝer•o. Tamen la prognoz•o de la kurac•ist•o est•is ĝust•a: la difekt•o je la spin•o est•is tia, ke, ver•ŝajn•e, ŝi neniam re•akir•os la pov•o•n pied•ir•i. La sufer•ant•in•o per si•a•j dank•em•o, kor•tuŝ•a pacienc•o kaj ĉarm•a ĝentil•ec•o al•tir•is al si ne nur la kompat•o•n, sed ankaŭ sincer•a•n si•n•don•em•o•n kaj am•o•n de ĉiu•j, kiu•j hav•is rilat•o•j•n al ŝi.
Unu tag•o•n, ĉirkaŭ tri monat•o•j•n post la akcident•o, ni trov•as la mal•feliĉ•ul•in•o•n, kiu don•is al si la nom•o•n “fraŭl•in•o Lambert”, trans•lok•it•a en tre mal•grand•a•n, sed komfort•a•n ĉambr•o•n en la dom•o de la bon•kor•a vidv•in•o Gadd. Tiu respekt•ind•a kaj mol•kor•a, sed iom babil•em•a vir•in•o sent•is, de l’ komenc•o, strang•e fort•a•n kompat•o•n kaj al•don•it•ec•o•n al la dolĉ•a, mal•feliĉ•a fremd•ul•in•o, kiu•j nur part•e klar•iĝ•is per la tim•o, ke ŝi mem est•is, ia•grad•e, la kaŭz•o de ŝi•a mal•feliĉ•o.
Dum, pro mal•fort•ec•o, la sort•o de la jun•a vir•in•o pend•is inter viv•o kaj mort•o, ŝi•a memor•o pri pas•int•a•j tra•viv•aĵ•o•j est•is nur mal•klar•a kaj, sekv•e, mal•akr•a, sed kun•e kun re•ven•ant•a•j fort•o kaj okaz•a liber•ec•o de akr•a•j dolor•o•j, ankaŭ re•ven•is, ia•foj•e, la mal•dolĉ•ec•o de viv•a memor•o.
Ankoraŭ tri monat•o•j pas•is. Iu•n bel•a•n printemp•a•n maten•o•n, kiam ekster•e la sun•o gaj•e bril•is, kant•ig•ant•e la bird•o•j•n kaj plen•ig•ant•e ĉio•n de nov•a viv•ĝoj•o, sinjor•in•o Gadd en•rigard•is en la ĉambr•o•n kaj dir•is:
— Ĉu vi est•as komfort•a, mi•a kar•a? Mi el•ir•os, sed mi rapid•os re•ven•i.
— Jes, mi•a bon•a sinjor•in•o Gadd; mi est•as tut•e komfort•a kaj mi nenio•n bezon•os, ĝis vi re•ven•os. Mi pet•as, ne rapid•u. — Tio•n “fraŭl•in•o Lambert” dir•is per mol•a, bel•son•a voĉ•o kun iom•et•e fremd•a el•parol•o. Post la el•ir•o de la si•n•don•em•a fleg•ist•in•o, la okul•o•j de la jun•a vir•in•o ĉirkaŭ•vag•is en la ĉambr•o, kuŝ•ant•e jen sur la simpl•a•j mebl•o•j, jen sur pend•ant•a•j sur la mur•o•j bibli•a•j sentenc•o•j. Fin•e ili rest•is rev•e sur mal•nov•a, sur drap•o brod•it•a kaj en•kadr•ig•it•a sentenc•o: “Li konduk•as mi•n laŭ voj•o de la ver•o — pro Si•a nom•o.”
— Jes, — ŝi dir•is al si en la pens•o•j, — laŭ kiel strang•eg•a•j voj•o•j mi jam vag•is, kaj tamen Li konduk•is mi•n fin•e en la voj•o•n de la ver•o, pro Si•a nom•o!
Sur ŝi•a jun•a, dolĉ•a vizaĝ•o fizik•a•j dolor•o•j kaj kor•prem•eg•o jam gravur•is vid•ebl•a•j•n post•e•sign•o•j•n, tamen la plej frap•ant•a•j vizaĝ•esprim•o•j est•is profund•a rezignaci•o kaj intern•a pac•o. Dum la for•est•o de sinjor•in•o Gadd ŝi•a•j pens•o•j okup•iĝ•is per la memor•o de pas•int•a•j tag•o•j el ŝi•a feliĉ•a jun•ec•o, tra mult•e da terur•a•j okaz•int•aĵ•o•j, kiu•j fin•e ven•ig•is ŝi•n en la stat•o•n, en kiu ŝi nun trov•iĝ•is, kuŝ•ant•e tie sur lit•o, kiu•n ŝi est•is destin•it•a ne for•las•i en la daŭr•o de mult•a•j jar•o•j.
Ĉu ni pen•os sekv•i la mal•feliĉ•a•n vir•in•o•n sur ŝi•a mal•ĝoj•a pens•o•migr•ad•o?
Jen, la du•dek•ses-jar•a vir•in•o si•n vid•is re•e feliĉ•a, sen•zorg•a infan•o, lud•ant•a en ĝarden•o de la kastel•o de l’ ge•patr•o•j, sen•zorg•e ĝis, iom post iom, ŝi kompren•is, ke, spit•e vid•ebl•a, ŝi•n ĉirkaŭ•ant•a riĉ•ec•o, ekzist•as real•a, kaj imag•e eĉ pli grand•a, mal•riĉ•ec•o. Alvin•o, graf•in•o von Rothenfels — tio est•is ŝi•a unu•a nom•o — est•is la plej jun•a infan•o de graf•o Otto von Rothenfels, estr•o de tre mal•nov•a, tre fier•a sed, laŭ ili•a societ•a stat•o, mal•riĉ•a famili•o en unu el la pli mal•grand•a•j ŝtat•o•j de German•uj•o. Re•ven•is al ŝi en la pens•o•j•n mal•ĝoj•a•j scen•o•j de disput•o•j inter la ge•patr•o•j kaj ŝi•a•j du frat•o•j, el kiu•j unu est•is jun•a plezur•am•a oficir•o kaj la ali•a ofic•ist•o en la diplomati•a serv•ad•o. Ambaŭ postul•ad•is pli da al•don•a mon•o, ol la mal•riĉ•iĝ•int•a graf•a trezor•ej•o pov•is liver•i; ambaŭ far•ad•is embaras•a•j•n ŝuld•o•j•n, kiu•j pli kaj pli implik•is la patr•a•n bien•o•n en grav•a•j mal•facil•aĵ•o•j. La ĉiam•a pen•eg•ad•o ŝajn•ig•i bon•hav•ec•o•n kaj viv•i laŭ ili•a societ•a stat•o kaŭz•is sen•fin•a•j•n ĝen•o•j•n kaj mizer•o•n. Kiel mal•saĝ•a•j, kiel pek•a•j nun aspekt•is al ŝi tia•j van•a•j pen•ad•o•j; sed tiam ŝi tiel ne pens•is.
Kun abomen•o la jun•a vir•in•o en la lit•o re•memor•is la mal•ŝat•ind•a•n am•ind•um•ad•o•n de preskaŭ mez•aĝ•a, diboĉ•a, sed tre riĉ•a nobel•o, kaj la kuraĝ•ig•o•n, kiu•n far•is al li la ge•patr•o•j kaj la frat•o•j. Post•e, — ŝi nur pov•is pens•i pri tio kun profund•a hont•o kaj terur•o — oni alud•is la fakt•o•n, ke edz•in•iĝ•o kun tiu vir•o est•as la sol•a rimed•o por mal•help•i ne nur la financ•a•n ruin•iĝ•o•n de la famili•o, sed ankaŭ ĝi•a•n mal•honor•o•n, ĉar graf•o Hadenburg, la mal•am•eg•it•a aspir•ant•o, posed•is sekret•o•n, kies mal•kovr•o nepr•e pere•ig•os la honor•o•n de la patr•o. Tre mal•dolĉ•a est•is la memor•o pri tiu•j terur•a•j tra•viv•aĵ•o•j: unu•e la alud•o•j, post•e la pet•o•j, pet•eg•o•j kaj, fin•e, la ordon•o•j si•n ofer•i, korp•e kaj anim•e, sur la altar•o de famili•a•j fier•o kaj honor•o. Ho! kiel ŝi, mal•tim•a, alt•anim•a knab•in•o, batal•ad•is kontraŭ sort•o tiel abomen•ind•a, tiel hont•ind•a!
Nun, kontraŭ ŝi•a vol•o, al•naĝ•is al ŝi en la pens•o•j•n la elegant•a, vir•a figur•o de sinjor•o von Anstatten, amik•o de unu el ŝi•a•j frat•o•j, ambici•a, viv•eg•a, facil•anim•a diplomat•o. Jam tre oft•e ŝi demand•is si•n, ĉu li tiam ver•e am•is ŝi•n, aŭ ĉu li nur flirt•is. Ho ve! se nur li est•us esprim•int•a si•a•n am•o•n antaŭ si•a for•ir•o ekster•land•e•n. Kiom da kor•prem•eg•o•j, mal•feliĉ•eg•o kaj — pek•o•j tio evit•ig•us al ŝi! Kaj tamen, tamen, ŝi ne vol•is plend•i pri la vol•o de Di•o. — Ver•e, mi ne est•as ind•a tiom da Di•a favor•kor•ec•o kaj am•o, kiu•j est•as mi•a sort•o — ŝi dir•is al si en la kor•o. Ŝi pen•is for•pel•i pens•o•j•n mal•agrabl•a•j•n pri post•a•j okaz•int•aĵ•o•j, pro kies mal•est•ig•o ŝi mult•foj•e est•us for•don•int•a la viv•o•n.
— Ho, Di•o! — ŝi ĝem•is — neniam las•u mi•n dub•i pri tio, ke vi jam pardon•is mi•a•j•n pek•o•j•n, kaj ke ĉiu•j tiu•j afer•o•j ne lev•iĝ•os kontraŭ mi en la last•a juĝ•o.
Lac•a la vir•in•o ferm•is dum kelk•a•j minut•o•j la okul•o•j•n. Sed ne per tio ŝi pov•is for•pel•i la mal•agrabl•a•j•n pens•o•j•n, trud•ant•a•j•n si•n al ŝi•a memor•o. Aper•is bild•o de jun•a angl•o, viv•eg•a, komplez•em•a, sen•de•pend•a student•o el Heidelberg•a universitat•o. Kun la rapid•ec•o de facil•e mov•iĝ•ant•a•j en dorm•o scen•o•j, ŝi re•e tra•viv•is tiu•n okaz•o•plen•a•n vojaĝ•o•n en la mont•ar•o Harz. Kiel al•log•it•a kaj ĉarm•it•a ŝi tuj est•is de li•a vir•a ten•iĝ•o, li•a lert•a, pasi•a violon•lud•ad•o kaj, ebl•e precip•e, de li•a ampleks•a kon•o kaj ŝat•o de la angl•a literatur•o. Mult•a•j•n hor•o•j•n ili pas•ig•is kun•e en la bel•eg•a arb•o•riĉ•a ĉirkaŭ•aĵ•o de la kviet•a hotel•o, babil•ant•e, jen angl•e, jen german•e. Ŝi•a•j ge•patr•o•j ankaŭ trov•is la jun•a•n angl•o•n tre ĉarm•a kaj, kompren•ebl•e, sen•danĝer•a; ĉar, ĉu li ne est•as de humil•a burĝ•a de•ven•o, kaj ĉu ne dev•as est•i li•a plej alt•a ambici•o ig•i si•n agrabl•a al graf•a famili•o?
Est•is la nokt•o post kun•a ekskurs•o, memor•ind•a pro du apart•a•j okaz•int•aĵ•o•j: definitiv•a ordon•o de l’ patr•o fin•e don•i la jes•a•n vort•o•n al graf•o Hadenburg, kaj la el•trov•o, sekv•e de ne•si•n•gard•a, flam•a ek•rigard•o, kiu•n don•is al ŝi la jun•a angl•o, ke li am•as ŝi•n. Kuŝ•ant•e tie, sen•dorm•e, ŝi•a•j pens•o•j est•is strang•e ekscit•it•a•j, ŝi•a kor•o plen•a je tre divers•a•j emoci•o•j: fier•o kaj ribel•em•o, mal•am•o, am•o kaj mal•esper•o. Ven•is al ŝi tiam la pens•o, ke, se ŝi nur pov•us kuraĝ•ig•i la en•am•iĝ•int•a•n en ŝi•n jun•a•n angl•o•n, for•kur•i kun li kaj re•ven•i kiel li•a edz•in•o, ŝi pov•us fin•i, unu foj•o•n por ĉiam, la turment•o•j•n de tiu terur•a situaci•o. Kaj nun, kuŝ•ant•e ĉi tie sur lit•o de sufer•ad•o, la jun•a nobel•in•o pen•is re•memor•ig•i al si la konflikt•o•j•n de l’ konscienc•o, la argument•o•j•n kaj la pen•o•j•n konvink•i si•n mem, ke ŝi am•as tiu•n talent•a•n jun•a•n vir•o•n sufiĉ•e por edz•iĝ•a feliĉ•ec•o kaj por kompens•i la cert•a•n mal•pac•o•n kun si•a famili•o. Re•e ŝi ĝem•is.
— Se nur mi pov•us re•vok•i tiu•n fatal•a•n decid•o•n! — kaj re•e ŝi riproĉ•is si•n pro mank•o de dank•em•o kaj fid•o kaj pro plend•em•o.
Tiam tra•pas•is ŝi•a•n kap•o•n en rapid•a si•n•sekv•o la mal•long•e•daŭr•a am•ind•um•o, la for•kur•o al London•o kaj tuj•a edz•iĝ•o laŭ special•a licenc•o* kaj post•e la ricev•o de la long•e, kun kresk•ant•a mal•trankvil•o atend•it•a respond•o de la ge•patr•o•j al ŝi•a konfes•leter•o. Ho! kiel kruel•eg•a, kiel kor•prem•eg•a, sen•esper•ig•a est•is tiu respond•o! — Fil•in•o, kiu pov•is tiel hont•ind•e mal•honor•i si•a•n famili•o•n, absolut•e, ne•re•vok•ebl•e ĉes•as est•i rigard•at•a kiel fil•in•o.
— Ebl•e, — ŝi nun medit•is, — la tut•a mal•feliĉ•a afer•o far•iĝ•us sufiĉ•e toler•ebl•a, se ŝi ne tiam postul•us, ke ili ambaŭ re•ir•u German•uj•o•n.
Unu tag•o•n do, ili re•ven•is en Heidelberg’o•n. La plej terur•a part•o de ŝi•a histori•o nun komenc•iĝ•is. En tiu moment•o ŝi ne pov•is kompren•i — se iam ŝi kompren•is — kiel ĉio okaz•is; kial, nek kiel, ŝi far•iĝ•is mal•kontent•a, ĉagren•iĝ•em•a, mal•pac•em•a kaj fin•e histeri•a; tamen nun, re•memor•ant•e tiu•j•n mal•feliĉ•a•j•n tag•o•j•n, ŝi bon•e konsci•is, ke tio efektiv•e okaz•is, kaj ke ŝi est•is riproĉ•ind•a. Ŝajn•is al ŝi, ia•foj•e, ke tiu•j terur•a•j okaz•o•j est•as mal•bel•a, nebul•a sonĝ•o, kvankam ĉio tio far•iĝ•is antaŭ mal•pli ol kvin jar•o•j. Ŝi mem kaj la ĉef•a•j aktor•o•j en tiu dram•o mov•iĝ•ad•is antaŭ ŝi•a•j intern•a•j okul•o•j kiel fantom•o•j. Kiom da foj•o•j, post•e, ŝi fort•e dezir•is, ke ŝi est•u pet•int•a pardon•o•n de la edz•o pro si•a•j ne•pri•pens•a•j, fier•a•j vort•o•j, kiam, iu•n tag•o•n, ŝi dir•is al li mal•bon•humor•e, ke ŝi nur akcept•is li•n por evit•i edz•in•iĝ•o•n kun mal•am•at•a diboĉ•ul•o. Neniam ŝi pov•is pens•i pri la sekv•int•a scen•o sen ek•trem•o. Ankoraŭ hodiaŭ ŝi sent•is la flam•ec•o•n de li•a•j mal•estim•o kaj vund•it•a fier•o, sed, re•memor•ig•ant•e al si tiu•n scen•o•n, la pal•a•n, konvulsi•e trem•et•ant•a•n vizaĝ•o•n de la edz•o, ŝi pov•is ek•vid•i en li•a•j okul•o•j tiom da sub•prem•at•a ĉagren•eg•o, kiom da koler•o.
Post tiu mal•pac•iĝ•o ŝi pens•ad•is, ke la edz•o montr•as mank•o•n de tiu•j ĝentil•aĵ•o•j, al kiu•j ŝi est•is kutim•int•a. Tiel la breĉ•o far•iĝ•is pli kaj pli larĝ•a. Se nur tiam ŝi est•us pri•pens•int•a, ke ŝi est•as mult•e pli riproĉ•ind•a ol li. Van•a•j bedaŭr•o•j!
Ankoraŭ preter•pas•ad•is la memor•bild•o•j: Kia•j terur•a•j tra•viv•aĵ•o•j! Ne•long•e post•e okaz•is la nask•iĝ•o de ŝi•a fil•et•o. Tiam ŝi sent•is si•n tiel mal•feliĉ•a, mal•ben•at•a kaj mal•am•at•a de si•a tut•a parenc•ar•o kaj tiel mal•varm•e pri•zorg•at•a de la edz•o, ke la al•ven•o de l’ infan•et•o ne far•is al ŝi ĝoj•o•n; kaj nun varm•eg•a ond•o da hont•o super•flu•is ŝi•a•n anim•o•n, kiam ŝi re•memor•is, kiom mal•mult•e da patr•in•a am•o ŝi don•is al la sen•kulp•a, bel•a est•aĵ•et•o.
— Ho Di•o! — ŝi ek•ĝem•is, — pardon•u tiu•n mal•bon•eg•ec•o•n kaj pro tio ne mal•permes•u, ke mi fin•e re•trov•u mi•a•n kar•eg•a•n infan•o•n.
Nun ne plu ŝi vol•is for•pel•i la plej mal•dolĉ•a•j•n, si•n al•trud•ant•a•j•n pens•o•j•n; ŝi vol•is, kvazaŭ kiel mem•sur•met•it•a•n pun•o•n, unu foj•o•n plu, las•i la tut•a•n mal•gaj•a•n bild•o•n de la pas•int•a viv•o preter•pas•i antaŭ ŝi•a•j intern•a•j okul•o•j.
Re•aper•is, tri jar•o•j•n post si•a for•ir•o ekster•land•e•n, la ĉarm•a, elegant•a sinjor•o von Anstatten. Ĉe la unu•a re•renkont•o ŝi ne pov•is dub•i, ke la for•est•o matur•ig•is li•a•n am•o•n, kaj ke li•a bedaŭr•eg•o, vid•i ŝi•n la edz•in•o de ali•a vir•o, est•as sincer•a. — Jes, — ŝi unu foj•o•n plu konfes•is al si mem, — ŝi aŭskult•is, kvankam nur unu moment•o•n, sen•protest•e, li•a•j•n pasi•a•j•n vort•o•j•n de am•o. Kaj, sopir•eg•ant•e al ies am•o, ŝi far•is preskaŭ nenio•n por halt•ig•i la tumult•a•n, kap•turn•ig•a•n en•flu•o•n de kulp•a am•o en ŝi•a•n propr•a•n kor•o•n.
Sed ankoraŭ pli profund•e•n ŝi est•is dron•ont•a.
Kiam ŝi•a frat•o Karl•o ek•propon•is al ŝi, ke li star•ig•os inter ŝi•a edz•o kaj sinjor•o von Anstatten tia•n scen•o•n, kia nepr•e konduk•os al duel•o kaj, pli•e, alud•is la fakt•o•n, ke li•a amik•o est•as fam•a kaj tim•ind•a skerm•ist•o kaj nepr•a traf•paf•ist•o, ŝi ne hav•is sufiĉ•e da moral•a fort•o por energi•e kontraŭ•star•i tiu•n propon•o•n. Ŝi•a mal•aprob•o — ŝi nun plen•e konsci•is — est•is nur mal•fort•a kaj ne•sincer•a; ŝi ne vol•is serioz•e pri•pens•i la mal•bon•eg•ec•o•n de tia plan•o kaj pen•is dron•ig•i la voĉ•o•n de la konscienc•o per la pens•o, ke tio est•as la afer•o de ŝi•a frat•o. Tiel, konfuz•e, ŝi tiam rifuz•is ord•ig•i si•a•j•n mal•ord•a•j•n pens•o•j•n. Hodiaŭ, kiel mult•foj•e antaŭ•e, ŝi konfes•is, ke ŝi est•us pov•int•a mal•help•i la fatal•a•n duel•o•n. Tamen ŝi ne mal•help•is.
En tiu moment•o la tut•a mal•bel•a bild•o re•e star•is viv•eg•e antaŭ ŝi•a anim•o: Sinjor•o von Anstatten mort•is sur la duel•ej•o, kaj ŝi•a edz•o, mort•e vund•it•a, perd•is la viv•o•n la sekv•int•a•n tag•o•n.
— Ho, mi•a Di•o! — Kaj tio ankoraŭ ne est•is ĉio. Kor•o kaj konscienc•o fort•e instig•is ŝi•n rapid•i al la mort•lit•o de la edz•o por pet•i de li pardon•o•n antaŭ li•a mort•o kaj por far•i si•a•n ebl•o•n almenaŭ mal•akr•ig•i al li la dolor•o•j•n de la last•a•j moment•o•j. Sed preskaŭ ne konsci•ant•e kio•n ŝi far•as, ŝi for•kur•is; tim•eg•o kaj hont•o de•ten•is ŝi•n de la plen•um•o de tiu, tiel evident•a dev•o. Ŝajn•is al ŝi nun, ke est•as ne•ebl•e, ke ŝi iam pov•is ag•i tia•manier•e, ne est•ant•e du•on•frenez•a.
— Ho! La profund•eg•ec•o de Di•a am•o kaj indulg•o, kiu, spit•e ĉio plen•ig•as mi•a•n kor•o•n de super•ter•a pac•o kaj konsci•o pri plen•a pardon•o!
Re•ven•ant•e hejm•e•n ŝi ek•sci•is, ke la edz•o antaŭ la mort•o for•don•is si•a•n fil•et•o•n al tre intim•a amik•o, iu sinjor•o Hutton, pri kiu li tre oft•e parol•is, sed kiu•n ŝi renkont•is nur unu•foj•e ĉe koncert•o antaŭ la sort•o•plen•a vojaĝ•o en la mont•ar•o Harz. Ver•ŝajn•e li tiu•temp•e tra•pas•is Heidelberg’o•n sur•voj•e de Stuttgart al Angl•uj•o. Ĉu ia hont•ig•o pov•us est•i pli kor•prem•a, ol la opini•o de tiu•j du vir•o•j, ke ŝi est•as mal•ind•a eduk•i si•a•n propr•a•n infan•o•n? Kaj eĉ nun, konsci•ant•e, ke ŝi•a kor•o est•as tut•e ŝanĝ•it•a kaj per la favor•kor•ec•o de Di•o pur•ig•it•a kaj sankt•ig•it•a, varm•eg•a ond•o da hont•o ek•plen•ig•is ŝi•a•n kor•o•n pro tio, ke iam oni pov•is tiel opini•i pri ŝi. Ankaŭ kun hont•o ŝi re•memor•is, ke, unu•e, ŝi ne tre aflikt•iĝ•is pro la perd•o de la infan•o. Pasi•a sopir•o al li kaj firm•a decid•o, ne ripoz•i, ĝis ŝi trov•os li•n, ven•is nur post la ŝanĝ•iĝ•o de ŝi•a kor•o.
Plen•a lac•iĝ•o kaj kap•dolor•o mal•help•is plu•a•n medit•o•n, kaj la ankoraŭ tre mal•fort•a sufer•ant•in•o dorm•em•e re•e ferm•is la okul•o•j•n. Nur de temp•o al temp•o rev•e prezent•iĝ•is al ŝi•a•j pens•o•j ne•klar•a•j epizod•o•j, kiu•j okaz•is dum pli ol du•jar•a van•a serĉ•ad•o en Angl•uj•o.
Adiaŭ•int•e Flor•o•n Broadbent, Vilfrid•o Gallimore ir•is, gaj•e fajf•ant•e kaj kun si•a violon•uj•o sub la brak•o, al la dom•o, kie loĝ•is “fraŭl•in•o Lambert”. Li ŝov•is la har•bukl•e kovr•it•a•n kap•o•n en la kuir•ej•o•n kaj demand•is sen•ĝen•e:
— Ĉu mi pov•as vizit•i fraŭl•in•o•n Lambert, sinjor•in•o Gadd?
La bon•kor•a vir•in•o, far•iĝ•int•a ankoraŭ iom pli dik•a de tiam, kiam, dek jar•o•j•n antaŭ•e, ŝi ne•si•n•gard•e mal•supr•e•n•ir•is la ŝtup•ar•et•o•n de la poŝt•vetur•il•o, lev•is la okul•o•j•n de super la labor•o kaj afabl•e respond•is:
— Jes, knab•o mi•a, jes, mi pens•as, ke ŝi jam atend•as vi•n. Ŝi est•as sol•a.
— Bon•eg•e! — Vilfrid•o salt•e supr•e•n•ir•is kaj frap•et•is la pord•o•n. Aŭd•int•e la atend•it•a•n: “En•ir•u”, el•parol•it•a•n per bel•son•a, delikat•a voĉ•o; li mal•ferm•is la pord•o•n kaj demand•is ŝerc•e: Ĉu mi kuraĝ•os? — bon•e sci•ant•e, ke li•a vizit•o far•os grand•a•n plezur•o•n al la ĉiam lit•kuŝ•ant•a vir•in•o.
— Jes, vi petol•ul•o, en•ir•u. Kiel long•e vi atend•ig•is mi•n, kar•a knab•o? Ĉu vi sci•as, ke jam pas•is pli ol tut•a semajn•o, de kiam vi vizit•is mi•n last•foj•e?
Tio est•is dir•it•a per kares•a, gaj•et•a ton•o, kiu en•hav•is en si nenia•n plend•o•n. La dek jar•o•j pas•ig•it•a•j en tiu sam•a lit•o, en kiu ŝi nun kuŝ•is, far•is nur mal•grand•a•n ŝanĝ•o•n ĉe la vir•in•o. Ŝi•a vizaĝ•o est•is iom pli plen•a kaj mal•pli pal•a. Tio, kio plej fort•e frap•is ĉiu•j•n vizit•ant•o•j•n, est•is la profund•a pac•o, kiu bril•is en ŝi•a•j bel•a•j, blu•a•j okul•o•j, parol•ant•a•j pri dolĉ•a seren•ec•o de la anim•o. La antaŭ•a•j sign•o•j de akr•a dolor•o jam mal•aper•is. Ŝi•a voĉ•o est•is trankvil•a, mild•a kaj dolĉ•a. Ŝi du•on•kuŝ•is, sub•ten•at•a de mol•a•j kusen•o•j kaj labor•is super brod•aĵ•o. De•met•int•e la labor•o•n, ŝi etend•is al Vilfrid•o delikat•a•n, blank•a•n man•o•n kaj per ĝoj•o•bril•a vizaĝ•o pet•is li•n, ke li kis•u ŝi•n. Vid•ebl•e est•is, ke kares•o•j kaj kis•o•j jam est•is mal•nov•a kutim•o inter ili.
La knab•o sid•iĝ•is sur seĝ•o•n apud la lit•o, ankoraŭ ten•ant•e la man•o•n de la vir•in•o.
— Jes, kar•a fraŭl•in•o Lambert, — li dir•is, re•don•ant•e ŝi•a•n kares•a•n rigard•o•n, — mi bon•e sci•as, sed tio ne est•as pro mank•o de dezir•o ven•i. Vi ja sci•as, ke onkl•o Silas•o ne tre ŝat•as tiu•j•n oft•a•j•n vizit•o•j•n. Li pens•as, ke vi amas•ig•as en mi•a•n kap•o•n ar•eg•o•n da sen•util•aĵ•o•j kaj mal•ĝust•a•j ide•o•j. Mi est•as tre dank•a pro tio, ke li ne definitiv•e mal•permes•as al mi ven•i. Mi, do, evit•ad•as parol•i pri mi•a•j vizit•o•j ĉi tie•n kaj nun mi ne tre dezir•as ripet•i al li vi•a•j•n dir•o•j•n. Nur last•a•n dimanĉ•o•n, kiam ni, la onkl•o, sinjor•o Billing kaj mi far•is ekskurs•o•n al “Dig•o de l’ Diabl•o”, onkl•o Silas•o dir•is, ke li ne pov•as kompren•i, kiel Di•o, se li est•us tiel bon•a, kiel la pi•ul•o•j asert•as, pov•us tiel terur•e sufer•ig•i sen•kulp•a•j•n person•o•j•n kiel vi•n.
La vir•in•o rigard•is la honest•a•n vizaĝ•o•n de la knab•o per kares•a sed mal•trankvil•a rigard•o kaj dir•is post moment•o:
— Ne, kar•a Vilfrid•o, li ne pov•as kompren•i tio•n, ĉar li obstin•e rifuz•as la Di•a•n lum•o•n, kiu sol•e pov•os lum•ig•i li•a•n spirit•e mal•lum•a•n anim•o•n. La natur•a hom•o per si mem neniam pov•os kompren•i spirit•a•j•n afer•o•j•n, ĉar ili dev•as est•i spirit•e juĝ•at•a•j. Mi ne plend•as, Vilfrid•o, — ŝi dir•is kun emoci•o, dum larm•o•j ek•bril•et•is en ŝi•a•j okul•o•j ... ĉar mi kompren•as. Rigard•ant•e la pas•int•a•j•n dek jar•o•j•n, en la daŭr•o de kiu•j mi kuŝ•is ĉi tie, mi•a kor•o plen•iĝ•as de dank•em•o kaj ĝoj•o pro la special•a•j Di•a•j favor•kor•ec•o kaj am•o. Mi sufer•ad•is efektiv•e kaj nun oft•e sufer•as dolor•o•j•n, tamen mi ne vol•us est•i ŝanĝ•int•a mi•a•n sort•o•n nek ŝanĝ•i ĝi•n en la nun•a temp•o kontraŭ la vol•o de Di•o. Ĉu ne la sufer•o•j lev•ad•is mi•n pli proksim•e•n al Di•o? Jes, la apud•est•o de Di•o far•is eĉ tiu•j•n sufer•o•j•n mir•ig•e dolĉ•a•j; ĉar “mi•a est•as ja la pac•o, kiu super•as sci•o•n”.
Vilfrid•o kun mir•o rigard•is la vizaĝ•o•n de la am•at•a vir•in•o, kies ĉiu•j trajt•o•j est•is en harmoni•o kun la vort•o•j, kiu•j•n ŝi ĵus parol•is. Li dir•is:
— Mi ne kompren•as tio•n, fraŭl•in•o Lambert.
— Kompren•ebl•e ne, kar•ul•o, vi ja est•as nur knab•o, jun•a, plen•a de vigl•ec•o, esper•o; sed mi fid•as, ke iu•n tag•o•n vi kompren•os ... sen la sufer•o•j.
La du tiel intim•e kun•lig•it•a•j person•o•j silent•e inter•ŝanĝ•is am•plen•a•n rigard•o•n. Post•e Vilfrid•o ek•parol•is:
— Kia•n bel•a•n, delikat•a•n brod•aĵ•o•n vi far•as, fraŭl•in•o Lambert!
— Nu, vi vid•as, ke mi dev•as iom labor•en•spez•i, ĉar mi ne hav•as mult•e da mon•o. Du sinjor•in•o•j vizit•is mi•n dum la last•a semajn•o; bon•kor•a•j nobel•in•o•j. Unu el ili est•is Lady Higham el Richmont Court...
— Ver•e titol•it•a “lady”? Ho! — ek•kri•is la knab•o.
La brod•ant•a nobel•in•o rid•et•is kaj respond•is:
— Jes, knab•o mi•a, ver•e titol•it•a “lady”. Ŝi mend•is kelk•a•j•n punt•aĵ•o•j•n kaj brod•aĵ•o•j•n, destin•it•a•j•n por edz•in•iĝ•a vest•aĵ•ar•o por ŝi•a fil•in•o, kiu edz•in•iĝ•os ven•ont•a•n Decembr•o•n kun iu, mi ne sci•as kun kiu, sam•rang•ul•o.
— Kiom oni pag•os al vi por tio? — demand•is Vilfrid•o naiv•e.
La vir•in•o ne pov•is ne rid•et•i je la sci•am•a knab•o:
— Tio•n mi ankoraŭ ne sci•as, — ŝi respond•is, — ni ne inter•konsent•is antaŭ•e pri la prez•o•j. Lady Higham est•as fam•e•kon•at•a pro si•a bon•kor•ec•o kaj bon•far•em•o kaj, sen•dub•e, ŝi pag•os mal•avar•e laŭ la valor•o de la fin•it•a labor•o. Ŝi vizit•is mi•n du foj•o•j•n antaŭ•e. La unu•a•n foj•o•n ŝi ven•is pro krist•an•a dev•o por konsol•i sufer•ant•in•o•n, sed adiaŭ•ant•e mi•n, ŝi konfes•is, ke ŝi ricev•is pli grand•a•n ben•o•n, ol ŝi don•is. La du•a•n foj•o•n ŝi ven•is por est•i konsol•at•a kaj por pet•i konsil•o•n.
— Vi nun akcept•as tiom da vizit•ant•o•j, ke mi ĉiam tim•as, al•proksim•iĝ•ant•e al vi•a dom•o, ke iu est•as kun vi. Efektiv•e pli ol unu foj•o•n mi ir•is re•turn•e, van•e atend•int•e long•a•n temp•o•n. Vi vid•as, do, ke mi ne est•as riproĉ•ind•a, se . . .
— Ne, ne, kar•ul•o, — tuj re•dir•is la sufer•ant•in•o kares•e, — mi tut•e ne riproĉ•as vi•n. Mi sci•as, ke vi ven•as kiel ebl•e plej oft•e, kaj mi est•as al vi pli dank•a, ol mi pov•as el•dir•i. Vi•a propr•a kor•o ja dikt•as al vi ven•i oft•e por vizit•i vi•a•n . . . amik•in•o•n, ĉu ne, Vilfrid•o? — La mal•nov•a pasi•a dezir•eg•o ek•kapt•is ŝi•n, en•brak•ig•i la kar•eg•a•n knab•o•n kaj sci•ig•i al li, ke ŝi est•as li•a patr•in•o. Ŝi bezon•is tut•a•n si•a•n spirit•fort•o•n por venk•i tiu•n inklin•o•n. Ŝi est•is pens•int•a, ke ŝi ne plu sent•os tiu•n akr•a•n kor•dolor•o•n, kiu•n ŝi sent•ad•is dum la unu•a•j jar•o•j ĉe la vizit•o•j de la fil•et•o. Sed ŝi ne dev•as mal•kovr•i al li la sekret•o•n de ili•a proksim•a parenc•ec•o. Re•e ŝi memor•is la sankt•a•n promes•o•n, kiu•n ŝi far•is al Di•o antaŭ preskaŭ dek unu jar•o•j, kiam, post long•a, el•lac•ig•a kaj ŝajn•e sen•esper•a serĉ•ad•o tra Angl•uj•o, ŝi solen•e promes•is al Li, ke, se nur Li permes•os al ŝi re•vid•i la infan•o•n, ŝi mem neniam mal•kovr•os kiu ŝi est•as. Tiu•n decid•o•n fort•ig•is, ceter•e, la prudent•o. Ŝi hav•is bon•a•n kaŭz•o•n por pens•i, ke — almenaŭ dum la infan•ec•o de Vilfrid•o — sinjor•o Hutton for•las•os la vilaĝ•o•n kaj ek•loĝ•os ali•lok•e, tuj kiam ŝi•a sekret•o mal•kovr•iĝ•os. Krom tio, la pens•o, ke ŝi•a am•eg•at•a infan•o, alt•anim•a, nobl•a Vilfrid•o, la sol•a objekt•o de ŝi•a ter•a ĝoj•o, ebl•e mal•estim•os ŝi•n, ek•sci•int•e pri la pas•int•a histori•o de ŝi•a viv•o, est•us tro terur•a! Ne, ŝi ne pov•as risk•i tio•n! Se ŝi nur pov•os gvid•i ia•manier•e la dis•volv•iĝ•o•n de li•a karakter•o kaj met•i en li•a•n jun•a•n kor•o•n sem•o•j•n de Di•o•tim•o kaj de bon•a•j princip•o•j, ŝi est•os tut•e feliĉ•a kaj kontent•a.
Vilfrid•o fervor•e ek•prem•is la man•o•n de la “amik•in•o” kaj dir•is kun sen•art•a emfaz•o:
— Jes, ne dub•u pri tio, kar•a fraŭl•in•o Lambert, mi am•as vi•n pli ol iu•n ali•a•n est•aĵ•o•n en la mond•o!
Tiu ĉi kor•tuŝ•a, sen•konsci•a el•montr•o de fil•a am•o est•is preskaŭ pli, ol la fort•e streĉ•it•a spirit•o de la patr•in•o pov•is el•port•i. Super•fort•e reg•ant•e si•n, ŝi pov•is nur dir•i:
— Kis•u mi•n, mi•a kar•a infan•o. — Kaj, dum moment•o ferm•ant•e la okul•o•j•n, ŝi preĝ•is pri fort•o•j por sub•prem•i la el•kor•iĝ•ont•a•j•n ond•o•j•n da emoci•o. Trankvil•iĝ•int•e, ŝi dir•is kares•e: — Dank•o•n, kar•ul•o, vi ne sci•as, kiom mi ŝat•as vi•a•n am•o•n. Sed, mi pet•as, parol•u pri ni•a am•o kun neniu. Nu, vi ven•is por lud•i muzik•aĵ•o•n por mi; ĉu ne? Lud•u do.
— Jes, — respond•is Vilfrid•o, — mi vol•as lud•i al vi tre bel•a•n german•a•n himn•o•n, kiu•n onkl•o Silas•o tre ŝat•as; t. e. la melodi•o•n, ne la vort•o•j•n. La unu•a strof•o komenc•iĝ•as jen•e: — “Ich bete an die Macht der Liebe, die sich in Jesu offenbart.” La traduk•o est•as: — “Ador•as mi de l’ am•o potenc•o•n, el•montr•o en Jesu’ al ni.”
Kiel strang•e kaj ĉarm•e son•is en la orel•o•j de la jun•a vidv•in•o la unu•a•j german•a•j vort•o•j, kiu•j•n ŝi aŭd•is en la daŭr•o de pli ol dek unu jar•o•j, kaj parol•at•a•j, laŭ iom fremd•land•a el•parol•o, de ŝi•a propr•a fil•o! Tamen ŝi ne mal•kaŝ•is la fakt•o•n, ke ŝi kompren•as la german•a•n lingv•o•n:
— Bon•e, lud•u tiu•n himn•o•n, — ŝi dir•is, — mult•a•j mal•nov•a•j german•a•j himn•o•j est•as tre bel•a•j, . . . mi kred•as.
Vilfrid•o lud•is la tem•o•n kaj kelk•a•j•n variaci•o•j•n, simil•a•j•n al tiu•j, kiu•j•n li lud•is antaŭ unu hor•o en la rev•ej•o al la ĉarm•at•a•j orel•et•o•j de Flora Broadbent. Lud•i en tiu ĉambr•o far•is al li tiel grand•a•n plezur•o•n, kiel la aŭskult•ad•o far•is al la lit•kuŝ•ant•a vir•in•o. Li sent•is kvazaŭ li pov•us lud•i tie nenio•n krom solen•a muzik•o; la ĉambr•o est•is por li, kiel ankaŭ por mult•a•j el la ceter•a•j vizit•ant•o•j, kvazaŭ sankt•ej•o. Post la lud•o Vilfrid•o dir•is:
— Ĉu vi sci•as, ke mi lud•is tiu•j•n sam•a•j•n variaci•o•j•n antaŭ mal•pli ol du hor•o•j en mi•a rev•ej•o al nov•a amik•in•o mi•a?
— Efektiv•e? Kiu est•as vi•a nov•a “amik•in•o”? Mi far•iĝ•as ĵaluz•a, Vilfrid•o.
La knab•o gaj•e ek•rid•is:
— Sen•dub•e est•as grav•a kaŭz•o: la ĵaluz•ig•a amik•in•o est•as ĉarm•eg•a, bel•eg•a, interes•eg•a — naŭ•jar•a knab•in•o, fraŭl•in•o Lambert.
— Ho! — re•dir•is la ĉiam brod•ant•a vir•in•o, rid•et•ant•e, — kiel trankvil•ig•e! Pas•os almenaŭ kelk•a•j jar•o•j, antaŭ ol tiu ĉi bel•ul•in•et•o far•iĝ•os ver•e danĝer•a por mi; ĉu ne? Sed kiu ŝi est•as?
— Vi ne kon•as ŝi•n; ŝi est•as fraŭl•in•et•o Flora Broadbent el la dom•eg•o trans la river•et•o.
— Mi bon•e kon•as la famili•o•n, laŭ•fam•e. La patr•in•o — aŭ pli ĝust•e la du•on•patr•in•o de la infan•o•j — est•as kompat•ind•a sufer•ant•in•o. Sinjor•o jur•ist•o Broadbent vizit•is mi•n du foj•o•j•n en la daŭr•o de tiu•j dek jar•o•j, kaj Le•o Broadbent unu•foj•e antaŭ long•a temp•o kun•e kun si•a onkl•in•o Graham, la edz•in•o de fam•a kurac•ist•o en London•o. Li, kred•ebl•e, est•as nun sinjor•et•o.
— Mi dir•is al Flora, ke ŝi nepr•e dev•as vizit•i vi•n, kaj ŝi promes•is pet•i permes•o•n de la patr•in•o. Mi cert•ig•is al ŝi, ke vi est•as la plej dolĉ•a vir•in•o en la mond•o.
La tiel pri•skrib•it•a vir•in•o vid•ig•is feliĉ•a•n, gaj•a•n rid•et•o•n:
— Ho! vi danĝer•a flat•em•ul•o! Ebl•e mi est•as tio en vi•a•j okul•o•j, Vilfrid•o, ĝis . . .
— Ne, ne, — energi•e protest•is la knab•o, — vi ĉiam, ĉiam est•os, fraŭl•in•o Lambert, ĉiam!
— Ver•e?
La brod•ant•a vir•in•o si•n klin•is super la labor•o, en•pens•e, kaj silent•o reg•is en la ĉambr•o dum kelk•a•j minut•o•j. Vilfrid•o rigard•is la lert•e labor•ant•a•j•n fingr•o•j•n. Subit•e li ek•parol•is vigl•e:
— Ankoraŭ nov•aĵ•o, fraŭl•in•o Lambert.
— Nu?
— Onkl•o Silas•o intenc•as lern•o•serv•ig•i mi•n, tuj kiam mi hav•os la aĝ•o•n de dek kvar jar•o•j, ĉe sinjor•o Billing, la arĥitektur•ist•o.
— Ho! . . . Efektiv•e? — La unu•a interjekci•o esprim•is mir•o•n, kaj la du•a, tren•e el•parol•it•a, en•hav•is en si ec•o•n de dub•o, ĉu la parol•ant•in•o dev•u ĝoj•i aŭ mal•ĝoj•i pri la nov•aĵ•o. — Mi pens•is, ke vi vol•as far•iĝ•i muzik•ist•o. Nu, sen•dub•e, la profesi•o de arĥitektur•ist•o est•as pli bon•a, ol tiu de muzik•ist•o. Mi ja tre ĝoj•as, ke tiu ĉi projekt•o rest•ig•os vi•n en Long-Seaton almenaŭ kelk•a•j•n jar•o•j•n plu, sed, ver•dir•e, mi ne tre ŝat•as la plan•o•n, ke vi labor•u ĉe sinjor•o Billing, Vilfrid•o.
— Kial ne, fraŭl•in•o Lambert?
— Tial, ke sinjor•o Billing, kvankam li est•as, sen•dub•e, tre lert•a kaj honest•a kaj bon•kor•a hom•o, tamen pro si•a•j mal•serioz•ec•o kaj mal•pi•ec•o li ne est•as tre dezir•ind•a majstr•o por vi. Tamen Di•o pov•as gard•i vi•n eĉ en la ofic•ej•o de sinjor•o Billing... Vilfrid•o, vi nun far•iĝ•as grand•a, pens•em•a knab•o, kiu pov•as decid•i por si mem. Ĉu vi iam pri•pens•is, ĉu vi vol•as, en la est•ont•ec•o, serv•i Di•o•n aŭ la mond•o•n?
Vilfrid•o ne tuj respond•is, kaj la patr•in•o daŭr•ig•is: — Mi tre oft•e, kuŝ•ant•e ĉi tie, kun am•a zorg•o pri•pens•as vi•a•n est•ont•a•n viv•o•n. Vi•n ĉirkaŭ•as grav•a•j danĝer•o•j. Vi•a onkl•o ja est•as en mult•a•j rilat•o•j tre bon•a kaj plej estim•ind•a vir•o, al kiu vi ŝuld•as tre mult•e, kvazaŭ fil•a•n am•o•n kaj respekt•o•n, sed vi sci•as, ke li est•as firm•a ne•kred•ant•o. Mi tre tim•as, ke li sem•ad•as en vi•a•n jun•a•n, impres•ebl•a•n kor•o•n sem•o•j•n de dub•o kaj mal•inklin•o•n al la afer•o•j de la Di•a regn•o. Vi dev•as est•i si•n•gard•a, Vilfrid•o. Di•o antaŭ•gard•u vi•n.
Post moment•o da silent•o la knab•o respond•is:
— Tio, kio•n vi ĵus dir•is, est•as tut•e prav•a. Oft•e mi ne ŝat•as la ne•bon•a•j•n dir•o•j•n de la onkl•o. Pri la nov•a metod•ist•a pastr•o, sinjor•o Rawson, li dir•as, ke li est•as mal•saĝ•ul•o sincer•a kaj pri pastr•o Heath, ke li est•as mal•saĝ•ul•o sen tiu sav•a ec•o. Mi cert•ig•as vi•n, ke mi tre, tre dezir•as est•i bon•a, tiel bon•a kiel . . . kiel vi, sed tio•n mi neniam ating•os.
La patr•in•o rigard•is la nobl•a•n, emoci•o•plen•a•n vizaĝ•o•n de la knab•o kun ĝoj•o kaj fier•ec•o. Vid•ebl•e kontent•ig•is ŝi•n la sincer•ec•o bril•ant•a en la okul•o•j de la am•at•a fil•o kaj la promes•o pri vir•a nobl•ec•o, kiu•n ŝi jam leg•is en ili. Kun trankvil•a konfid•o ŝi dir•is:
— Mi kred•as; Di•o est•u ĉiam antaŭ vi•a•j okul•o•j kaj en vi•a kor•o, Vilfrid•o.
* * * * * *
Kelk•a•j•n tag•o•j•n post•e aper•is sur la sojl•o de la sam•a ĉambr•et•o Vilfrid•o Gallimore, konduk•ant•e je la man•o si•a•n mal•grand•a•n amik•in•o•n. Ili re•e renkont•iĝ•is en la ŝton•min•ej•o, kaj Flora tie verŝ•is en la simpati•a•n orel•o•n de la knab•o si•a•j•n infan•a•j•n ĉagren•o•j•n. Ĉar la knab•in•o ricev•is permes•o•n vizit•i fraŭl•in•o•n Lambert, Vilfrid•o propon•is, ke ili tuj kun•e ir•u al ŝi•a ĉambr•et•o.
— Bon•a•n tag•o•n, fraŭl•in•o Lambert, gaj•e ek•kri•is la knab•o, — jen mi prezent•as al vi mi•a•n amik•in•et•o•n, fraŭl•in•et•o•n Flora Broadbent.
Ankoraŭ ten•ant•e la knab•in•o•n je la man•o li antaŭ•e•n•ir•is kaj am•e kis•is la ador•at•a•n vir•in•o•n. Flora ĝentil•e kaj modest•e si•n re•ten•is kaj respekt•o•plen•e, per genu•fleks•et•o salut•is la sinjor•in•o•n kuŝ•ant•a•n en la lit•o.
— Bon•a•n tag•o•n, Flora, — dir•is tiu ĉi bon•kor•e kaj kuraĝ•ig•e per si•a arĝent•a, bel•e modul•at•a voĉ•o, — ĉu vi ne ankaŭ don•os al mi kis•o•n?
Tiel kuraĝ•ig•it•e la tim•em•a knab•in•o al•paŝ•is al la lit•o kaj volont•e kis•is la sinjor•in•o•n. Post•e ir•int•e mal•antaŭ•e•n du-tri paŝ•o•j•n, ŝi rigard•is ŝi•n kun infan•a sci•vol•em•o, kvazaŭ ŝi vol•as el•trov•i, ĉu, en real•ec•o, la pri•skrib•it•a vir•in•o est•as tiel dolĉ•a kaj ĉarm•a, kiel Vilfrid•o antaŭ•sent•ig•is ŝi•n per si•a entuziasm•a rakont•o. Tiu ĉi long•a rigard•o, tamen, en•hav•is en si nenio•n mal•ĝentil•a•n, kontraŭ•e, la tut•a ten•iĝ•o de la knab•in•o el•montr•is ĝentil•ec•o•n, bon•eduk•it•ec•o•n kaj am•ind•ec•o•n.
— Vi, do, est•as la mal•grand•a amik•in•o de Vilfrid•o, pri kiu li parol•is antaŭ ne•long•e.
— Jes, fraŭl•in•o Lambert.
— Nu, mi esper•as, ke ni ankaŭ far•iĝ•os bon•a•j amik•in•o•j. Vi est•as unu el la tre mal•mult•a•j infan•o•j, kiu•j ne vizit•as mi•n. Ven•u tiel oft•e, kiel al vi plaĉ•os; mi tre am•as infan•o•j•n kaj ŝat•as ili•a•j•n vizit•o•j•n. Ia•foj•e ni tre agrabl•e okup•as la temp•o•n per babil•ad•o, kant•ad•o aŭ, kiam ĉe•est•as nur knab•in•o•j, per kudr•ad•o, dum kiu mi oft•e dir•as al ili bel•a•n rakont•o•n. Tiel ni pas•ig•is jam mult•a•j•n feliĉ•a•j•n hor•o•j•n en tiu ĉi ĉambr•o; ĉu ne, Vilfrid•o?
— Tio•n Flora jam sci•as, — respond•is la al•parol•it•o.
La knab•in•o, iom embaras•it•e rigard•is la tapiŝ•o•n kaj dir•is:
— Dank•o•n. Mi tre, tre dezir•us ven•i oft•e, kiam ĉe•est•as ali•a•j infan•o•j, kaj mi re•e pet•os permes•o•n de la patr•in•o.
Tio est•is dir•it•a per iom dub•a, mal•gaj•a ton•o, kiu mir•ig•is la sent•em•a•n, sagac•a•n infan•am•ant•in•o•n, sed, antaŭ ol ŝi pov•is ek•parol•i, Vilfrid•o dir•is kun signif•o•plen•a okul•sign•et•o:
— Mi dir•os al vi, fraŭl•in•o Lambert, pri kio tem•as: La patr•in•o de Flora ne permes•as al ŝi lud•i kun la vilaĝ•a•j infan•o•j, ĉar kelk•a•j el ili est•as mal•ĝentil•a•j. Tio est•as grand•a domaĝ•o, ĉar mult•a•j el ili tut•e ne est•as mal•ĝentil•a•j, kiel, ekzempl•e, Neli•o Page kaj Raĥel•o Inskip kaj, precip•e mal•grand•a, mal•san•em•a Katanj•o. Tial Flora oft•e sent•as si•n tre sol•ec•a kaj mal•feliĉ•a.
— Mi tre mal•ĝoj•as; — dir•is mild•e la nobel•in•o, — kompren•ebl•e vi dev•os ag•i tut•e laŭ la dezir•o•j de la patr•in•o, sed ŝi ne bezon•as tim•i, ĉar la infan•o•j, eĉ la plej krud•a•j, ĉiam kondut•as ĉi tie tut•e bon•manier•e, ĉu ne Vilfrid•o?
— Tut•e bon•manier•e. Est•as ver•e amuz•e, ĉar est•i kviet•a kaj kondut•i ĝentil•e, postul•as de kelk•a•j grand•a•n pen•o•n. Mi sci•as, kia•j ili est•as sur la strat•o. Se vi sci•us, fraŭl•in•o Lambert, vi oft•e rid•us.
— Mi bon•e sci•as, knab•o mi•a. Mi tre atent•e observ•ad•as mi•a•j•n jun•a•j•n amik•o•j•n, ĉar mi am•as ĉiu•j•n, kaj en la daŭr•o de l’ jar•o•j mi rimark•is grand•a•j•n ŝanĝ•o•j•n en ili; ne ĉiam, bedaŭr•ind•e, sed en la pli•mult•o de okaz•o•j. Nu, Flora, — ŝi dir•is amik•e al la knab•in•o, — pet•u de la patr•in•o permes•o•n vizit•i mi•n ankaŭ kun•e kun ali•a•j infan•o•j; mi tut•e ne dub•as, ke ŝi volont•e permes•os. Ĉiu•okaz•e ven•u morgaŭ post la te•manĝ•o aŭ post kiam vi fin•os vi•a•n hejm•lecion•o•n kaj kun•port•u iu•n labor•o•n. Ni tiam hav•u kviet•a•n, sen•ĝen•a•n inter•parol•o•n, ĉu ne, mi•a kar•a?
— Jes, mi tre dank•as vi•n, fraŭl•in•o Lambert; mi nepr•e ven•os. Kiel bon•a vi est•as por mi. Mi tre ĝoj•as pro vi•a permes•o ven•i. Sed mi tre pet•as pardon•o•n, mi preskaŭ tut•e forges•is dir•i, ke la ge•patr•o•j send•as salut•o•j•n kaj esper•as, ke vi fart•as sufiĉ•e bon•e.
* * * * * *
De tiu temp•o Flora Broadbent far•iĝ•is oft•a kaj tre bon•ven•a vizit•ant•in•o ĉe fraŭl•in•o Lambert; ia•foj•e kun•e kun ali•a•j infan•o•j de l’ vilaĝ•o, sed pli oft•e, laŭ aranĝ•o, kun•e kun Vilfrid•o. La am•em•a•n, sent•em•a•n kor•o•n de la infan•o tuj fort•e al•tir•is al si la ne•ordinar•e dolĉ•a, delikat•a kaj ver•e sankt•ul•a est•aĵ•o, kiu, en la daŭr•o de la mult•a•j jar•o•j, pas•ig•it•a•j en tiu ĉambr•et•o, far•iĝ•is am•at•a, preskaŭ ador•at•a amik•in•o kaj konsil•ant•in•o de tre mult•a•j hom•o•j. Vir•in•o•j, precip•e, kaj jun•ul•o•j ven•ad•is, eĉ de mal•proksim•e, kun si•a•j ĉagren•o•j kaj embaras•o•j por trov•i simpati•a•n kor•o•n kaj saĝ•a•n konsil•o•n. Ali•a•j ven•is kun spirit•a•j dub•o•j kaj mal•facil•aĵ•o•j por serĉ•i apud ŝi solv•o•n kaj por ricev•i re•freŝ•ig•o•n de l’ kor•o. Tiu post•a ĉambr•et•o en la dom•et•o de vidv•in•o Gadd, ornam•it•a kaj proviz•it•a je ĉiu•spec•a•j oportun•aĵ•o•j, kiu•j•n am•a•j kor•o•j pov•is propon•i, est•is por mult•a•j kvazaŭ haven•o de pac•o kaj ver•a sankt•ej•o.
La sagac•a•j okul•o•j de la nobel•in•o vid•is en la ĝentil•a, pens•em•a kaj natur•dot•it•a infan•o riĉ•a•j•n promes•o•j•n pri dolĉ•a vir•in•ec•o kaj si•n•don•em•a util•ec•o. La kor•tuŝ•a, infan•a amik•ec•o, ekzist•ant•a inter ŝi kaj Vilfrid•o, kaj la grand•a admir•o al ŝi•a nov•a kun•ul•o, kiu plen•ig•is la kor•o•n de la knab•in•o, tre amuz•is ŝi•n. La tri•dek•kvin-jar•a nobel•in•o, do, kaj Flora, la naŭ•jar•a knab•in•o far•iĝ•is tre intim•a•j, am•a•j amik•in•o•j, sed la plej fort•a lig•il•o inter ili est•is jam tiu•temp•e kaj far•iĝ•is eĉ en pli alt•a grad•o en post•a•j jar•o•j, ili•a komun•a am•o al Vilfrid•o.
En la monat•o April•o de l’ sekv•ant•a jar•o Vilfrid•o en•ir•is la ofic•ej•o•n de sinjor•o Billing kiel profesi•o-lern•ant•o de arĥitektur•o. Sinjor•o Billing est•is tre lert•a desegn•ist•o kaj fam•e•kon•at•a projekt•ist•o de kamp•ar•a•j dom•o•j. Li am•is la knab•o•n pro li•a•j sincer•ec•o kaj modest•ec•o kaj hav•is alt•a•n opini•o•n pri li•a kapabl•ec•o. Pro tio kaj pro amik•ec•o al sinjor•o Hutton li promes•is far•i si•a•n ebl•o•n por mal•volv•ig•i la talent•o•n de si•a lern•ant•o. Vilfrid•o tuj fort•e entuziasm•iĝ•is pri si•a nov•a profesi•o. Rev•is li•a fantazi•em•a kap•o pri la est•ont•ec•o, kiam li est•os fam•a projekt•ist•o kaj desegn•ist•o de majest•a•j katedral•o•j kaj princ•a•j palac•o•j. Tre diligent•e li komenc•is stud•i la desegn•art•o•n kaj leg•i libr•o•j•n pri la arĥitektur•o el la bibliotek•o de si•a majstr•o, kiu•n tiu ĉi met•is je li•a dispon•o.
Sed, spit•e tio, li ne mal•zorg•is si•a•n am•at•a•n violon•o•n. Tio•n ja mal•help•is onkl•o Silas•o kaj sinjor•o Billing. Ia•foj•e, kiam la labor•o ne est•is tro urĝ•a, sinjor•o Billing dir•is:
— Ir•u serĉ•i vi•a•n violon•o•n, Vilfrid•o, — aŭ — al•port•u vi•a•n violon•o•n post la te•manĝ•o; ni lud•os mal•grand•a•n koncert•aĵ•o•n. Tiam ili, kun•e kun fraŭl•in•o Billing, pas•ig•ad•is feliĉ•a•n hor•o•n en la salon•o.
Tiel pas•is unu, du, preskaŭ tri jar•o•j: okup•o•plen•a•j kaj feliĉ•a•j. Nur kelk•a•foj•e mal•plezur•ig•is Vilfrid•o•n la mal•pi•a•j ŝerc•o•j de li•a majstr•o.
Li•a patr•in•o sopir•ad•is pri pli oft•a•j vizit•o•j de li, sed, sci•ant•e, ke li bezon•as la pli grand•a•n part•o•n de si•a•j liber•a•j hor•o•j por stud•ad•o, ŝi ne plend•is. Pro la profit•o kaj prosper•o de la am•at•a knab•o ŝi ja volont•e kontent•iĝ•os je pli mal•oft•a•j vizit•o•j; nur kun kor•tuŝ•a dezir•em•o en la okul•o•j ŝi pet•ad•is, ke li ven•u laŭ•pov•e plej oft•e. Flora, inter•temp•e far•iĝ•int•e dek•du•jar•a knab•in•o, ne pov•is kaŝ•i si•a•n mal•kontent•o•n pro tio, ke ŝi ne vid•is li•n tiel oft•e kiel antaŭ•e.
Unu tag•o•n, kiam ili renkont•iĝ•is en la kviet•a voj•et•o apud la ŝton•min•ej•o por kun•e ir•i vizit•i fraŭl•in•o•n Lambert, ŝi dir•is mal•gaj•e:
— Kompren•ebl•e mi sci•as, ke vi dev•as tre•eg•e stud•ad•i kaj leg•i mult•a•j•n mal•facil•a•j•n libr•o•j•n, tamen, ĉu vi ne pov•as leg•i ili•n sid•ant•e en ni•a “rev•ej•o”? Mi cert•ig•as vi•n, Vilfrid•o, ke mi tut•e ne mal•help•os vi•a•n stud•ad•o•n per babil•ad•o. Almenaŭ ni tiam pov•os est•i kun•e.
Vilfrid•o ek•sent•is kun bedaŭr•o, ke, pro entuziasm•o al si•a nov•a profesi•o kaj am•o al stud•ad•o li jam pens•as pli mal•oft•e kaj, ebl•e, iom•et•e mal•pli am•e pri si•a kun•ul•in•et•o. Kares•e li met•is la man•o•n sur ŝi•a•n ŝultr•o•n kaj rigard•is mal•supr•e•n en la supr•e•n•turn•it•a•n, mal•gaj•a•n vizaĝ•o•n infan•a•n:
— Ne mal•ĝoj•u, Flora, kar•ul•in•o, — li dir•is, dev•ig•ant•e ŝi•n rid•et•i, — vi dev•as kompren•i, ke mi nun jam ne est•as infan•o, kaj ke mi nepr•e dev•as uz•i ĉiu•n moment•o•n, se mi vol•as far•iĝ•i lert•a arĥitektur•ist•o. Flora, mi•a grand•a ambici•o est•as far•iĝ•i unu tag•o•n fam•a arĥitektur•a art•ist•o. Efektiv•e!
— Jes, kar•a Vilfrid•o, — Flora re•dir•is per ton•o, kiu en•hav•is, sam•temp•e, am•em•o•n, sincer•a•n fervor•o•n kaj mal•gaj•ec•o•n, — mi tio•n ja ankaŭ dezir•eg•as por vi, tamen mi sent•is, ke ebl•e vi ne am•as mi•n tiom, kiom en la komenc•o de ni•a amik•ec•o.
— Tut•e ne, kar•ul•in•et•o, vi far•iĝ•as por mi pli kar•a de tag•o al tag•o; sed vi kompren•os, ke ne est•as ebl•e stud•i kaj leg•i en ni•a “rev•ej•o” libr•o•j•n, kiu•j sen•ĉes•e postul•as mezur•ad•o•n, desegn•ad•o•n kaj eksperiment•o•j•n aŭ el•serĉ•ad•o•n de klar•ig•o•j en ali•a•j libr•o•j. Sed mi ankaŭ leg•as libr•o•j•n, kiu•j taŭg•as por leg•ad•o tie, ekzempl•e biografi•o•j•n de glor•a•j art•ist•o•j tia•j, kia•j Rafael•o, Miĥael•o-Angel•o, Krist•ofer•o Wren k.t.p. Tia•j•n libr•o•j•n mi eĉ pov•os laŭt•leg•i al vi. Ĉu tio plaĉ•os al vi?
— Ho, jes, Vilfrid•o, tre•eg•e . . . Subit•e la knab•in•o halt•is kaj post moment•o de en•pens•iĝ•o dir•is plu•e: — Vilfrid•o, kiam vi far•iĝ•os tre lert•a kaj fam•a, ĉu vi enu•os je mi?
La dek•sep•jar•a knab•o ek•rigard•is la serioz•a•n vizaĝ•o•n de la knab•in•o, sur kies ŝultr•o ankoraŭ rest•is li•a man•o, kaj, dum feliĉ•a rid•et•o lum•ig•is li•a•n vizaĝ•o•n, li imag•e ek•vid•is si•n mem plen•kresk•int•a, fam•a — kaj Flora•n flor•ant•a, bel•a fraŭl•in•o. Kares•e li met•is la ali•a•n man•o•n sub la menton•o•n de la knab•in•o, supr•e•n•turn•is ŝi•a•n vizaĝ•o•n kaj prem•is long•a•n kis•o•n sur ŝi•a•j•n lip•o•j•n:
— Kar•a, dolĉ•a mal•saĝ•ul•in•et•o! — li dir•is.
De tiu moment•o la fantazi•em•a kap•o de la jun•ul•o oft•e for•don•is si•n al dolĉ•a•j rev•o•j pri feliĉ•a est•ont•ec•o. Li oft•e re•memor•is tiu•n ĉi okaz•aĵ•o•n kaj la ĉarm•a•n bild•o•n, kiu tiam ek•aper•is antaŭ li•a•j fantazi•okul•o•j.
Silent•e, en•pens•e ambaŭ ir•is flank•o•n ĉe flank•o dum kelk•a•j minut•o•j. La simpl•anim•a•n kor•o•n de la knab•in•o tut•e kontent•ig•is kaj feliĉ•ig•is tiu ĉi du•obl•a respond•o. Sed Vilfrid•o ankoraŭ ne don•is si•a•n tut•a•n respond•o•n. Fin•e li dir•is: —
— Enu•i je vi, Flora? Neniam! Kontraŭ•e, kiam mi jam tra•vag•os la mond•o•n, serĉ•ant•e sci•o•n, spert•o•j•n kaj glor•o•n, — Flora, glor•o•n! — tiam vi est•os por mi inspir•o, instig•o far•iĝ•i ind•a vi•n, malgraŭ la fier•ec•o kaj pretend•it•a super•ec•o de vi•a tut•a parenc•ar•o, Flora!
Kvankam Flora nur tre mal•klar•e kompren•is la fervor•o•n de Vilfrid•o, dolĉ•a kontent•o ek•plen•ig•is ŝi•a•n knab•in•ec•a•n kor•o•n. Est•i “inspir•o” por jun•ul•o, tiel admir•at•a kiel Vilfrid•o, kiu•n ŝi jam vid•is grand•a glor•kovr•it•a vir•o, est•is por ŝi•a naiv•a, am•em•a kor•o ver•a mir•ind•aĵ•o! La entuziasm•o de la amik•o entuziasm•ig•is ŝi•n, kaj fervor•e ŝi ek•kri•is:
— Ho, Vilfrid•o, kiel grand•a! Kiel mi envi•as vi•n pro vi•a ebl•ec•o tra•vojaĝ•i la mond•o•n, por rigard•i tiel mult•a•j•n vid•ind•aĵ•o•j•n kaj por akir•i glor•o•n! Dum•e mi, — ŝi dir•is iom pli mal•laŭt•e kaj mal•gaj•e, — mi dev•os rest•i hejm•e, pacienc•e atend•ant•e vi•a•n re•ven•o•n. Sed mi ne forges•os vi•n. Mi ĉiam sekv•os vi•n per la pens•o•j de urb•o al urb•o kaj de land•o al land•o.
Nun la jun•a•j ge•am•ant•o•j al•proksim•iĝ•is al la fin•o de la mal•larĝ•a, foli•o•riĉ•a voj•et•o, kiu konduk•is al la kviet•a flank•o•strat•o, en kiu trov•iĝ•is la dom•et•o de sinjor•in•o Gadd.
— Ĉu vi sci•as, — demand•is Vilfrid•o, — ke de tie ĉi, inter tiu•j ĉi du arb•o•j, vi pov•as vid•i pec•et•o•n de l’ fenestr•o de fraŭl•in•o Lambert? De tiu fenestr•o oni pov•as vid•i tiu•n ĉi voj•et•o•n kaj, super la dom•et•o de mal•jun•a Betinj•o, ankaŭ la arb•o•j•n, post kiu•j trov•iĝ•as ni•a “rev•ej•o”. Mi ĉiam kaj ĉie memor•os la tre ĉarm•a•n vid•aĵ•o•n el tiu fenestr•o. Kia domaĝ•o, ke fraŭl•in•o Lambert ne pov•as ĝu•i ĝi•n. La vesper•a sun•o nun pov•as tra•penetr•i la jugland•uj•o•n en la ĝarden•o por gaj•ig•i la ĉambr•et•o•n de la dolĉ•a vir•in•o. Mi tre dezir•us hak•fal•ig•i tiu•n tro foli•o•riĉ•a•n arb•o•n, por ke ŝi hav•u pli da lum•o. La lum•o de la sun•o don•as ja san•o•n, gaj•ec•o•n kaj fort•o•j•n; sed mi ne kuraĝ•as pet•i permes•o•n de sinjor•in•o Gadd. Ĉu vi sci•as, Flora, kio est•os la plej unu•a afer•o, kiu•n mi dezir•us far•i, kiam mi est•os sufiĉ•e riĉ•a?
— Nu, kio•n?
— Mi elekt•os la plej ĉarm•a•n lok•o•n en tiu ĉi ĉirkaŭ•aĵ•o; mi projekt•os la plej ĉarm•a•n kaj komfort•a•n dom•o•n kaj mi trans•loĝ•ig•os fraŭl•in•o•n Lambert en tiu•n dom•o•n, kiu•n mi bel•eg•e mebl•os, sub la am•a zorg•o de bon•kor•a sinjor•in•o Gadd. He?
— Ho, Vilfrid•o, kia bel•a ide•o! Kaj, post•e, Vilfrid•o, ŝi pov•os loĝ•i kun ni, ĉu ne? — ek•kri•is la knab•in•o ĝoj•e kun naiv•a entuziasm•o.
Tiu ĉi propon•o fort•e amuz•is kaj sam•e fort•e plaĉ•is al Vilfrid•o, kvankam li sent•is iom da mal•kontent•o pro tio, ke ne li mem la unu•a ek•pens•is tiu•n ide•o•n. Flora ne atend•is respond•o•n al si•a “ĉu ne?” sed antaŭ•e•n•kur•is por est•i la unu•a ĉe la pord•o.
“Fraŭl•in•o Lambert” akcept•is la vizit•ant•o•j•n kun si•a kor•varm•ec•o kaj am•a•j esprim•o•j.
— Mi hav•as nov•aĵ•o•n por vi kaj Flora, — dir•is Vilfrid•o, — est•as nun definitiv•e decid•it•e, ke mi ir•os London•o•n la ven•ont•a•n printemp•o•n por stud•i en akademi•o. Ho! Fraŭl•in•o Lambert, kiel mult•e mi dezir•as tie•n ir•i! Kiom da okaz•o•j mi hav•os por vid•i grandioz•a•j•n konstru•aĵ•o•j•n, preĝ•ej•o•j•n, palac•o•j•n, muze•o•j•n kaj mil•o•j•n da ali•a•j afer•o•j, kaj okaz•o•j•n por pli•vast•ig•i mi•a•n sci•o•n. Kaj post•e, ebl•e, pli mal•proksim•e•n en la mond•o•n!
La patr•in•o rigard•is kun fier•o kaj admir•o la vigl•a•n vizaĝ•o•n de la am•at•a knab•o, ard•ant•a•n pro ĝoj•a antaŭ•sent•o, sed ŝi ankaŭ sent•is kor•prem•o•n kaj mal•ĝoj•o•n pro la est•ont•a dis•iĝ•o:
— Ir•u do, knab•o mi•a, — ŝi dir•is am•e, — kaj Di•o ben•u vi•n. Li pov•as gard•i vi•n en London•o kaj en fremd•a•j land•o•j tiel bon•e, kiel tie ĉi en kviet•a, dorm•em•a Long-Seaton. Al kiu Di•o vol•as montr•i Si•a•n favor•o•n, tiu•n li send•as for en la vast•a•n mond•o•n. La mond•o est•as tre bel•a, Vilfrid•o, perfekt•a el•labor•aĵ•o de am•a Kre•int•o, montr•ant•e ĉie Li•a•j•n sen•lim•a•j•n potenc•o•n, saĝ•o•n kaj zorg•o•n. Nur la hom•o•j en ĝi est•as ne•bon•a•j kaj danĝer•a•j. Nur la pek•o difekt•as la mond•o•n. Est•u do si•n•gard•em•a.
Flora sid•is ĉe la kap•a flank•o de la lit•o, rigard•ant•e altern•e la parol•ant•o•j•n. Saĝ•ul•in•et•e ek•balanc•ant•e la kap•o•n, ŝi dir•is: —
— Est•u si•n•gard•a, Vilfrid•o. Se la hom•o•j est•as nur du•on•e tiel mal•bon•a•j, kiel la histori•o el•montr•as, ili efektiv•e est•as tre mal•bon•a•j. La patr•o ĉiam parol•as pri la mal•bon•ag•o•j de la hom•o•j, kaj la patr•in•o dir•ad•as, ke tut•e ne ekzist•as io bon•a en tiu ĉi mond•o.
Kun sam•e profund•a serioz•ec•o, kiu aper•ig•is rid•et•o•n sur la dolĉ•a vizaĝ•o de la lit•kuŝ•ant•a vir•in•o, Vilfrid•o dir•is:
— Vi el•trov•os, Flora, ke la viv•o est•as grand•apart•e tio, kio•n ni far•as el ĝi, kaj la mond•o tia, kia ni atend•as trov•i ĝi•n. — Si•n turn•ant•e al fraŭl•in•o Lambert, li dir•is plu•e: — Vi ĵus dir•is, ke nur la pek•o difekt•as ĉio•n. Nu, mi aŭd•is tre interes•a•n kaj vigl•a•n diskut•o•n pri tiu ĉi demand•o en ni•a ofic•ej•o hieraŭ inter onkl•o Silas•o kaj sinjor•o Billing unu•flank•e kaj pastr•o Robinson el Romford•o, kontraŭ•flank•e. Est•is tre interes•e; sed mi dev•as konfes•i, ke sinjor•o Robinson tut•e ne el•iĝ•is triumf•e el tiu disput•o. Mi pens•is, ke li far•as tre kompat•ind•a•n el•montr•o•n de debat•pov•o. Ŝajn•is al mi, ke li ne hav•as tre fort•a•j•n konvink•o•j•n, sed ke li nur sub•ten•is si•a•n vid•punkt•o•n, ĉar oni atend•as tio•n de pastr•o. Li ruĝ•iĝ•ad•is, li balbut•ad•is, li ĉirkaŭ•salt•is kaj koler•iĝ•is; tio est•is preskaŭ komik•a. Onkl•o Silas•o, kiel ĉiam, ek•flam•iĝ•is, indign•is kaj el•flu•ig•is torent•o•n da elokvent•a•j riproĉ•eg•o•j kontraŭ ĉio, kio•n re•prezent•as sinjor•o Robinson: la eklezi•o•j, la aristokrat•ar•o, la pretend•o•j kaj fier•ec•o de la soci•a rond•o en kiu li mov•iĝ•ad•as k.t.p. Sinjor•o Billing, mal•e, est•is tre mal•varm•et•a, parol•ant•e kun si•a kutim•a mal•dolĉ•a, mord•ant•a sarkasm•o. Kompat•ind•a sinjor•o Robinson pas•ig•is tre•eg•e mal•agrabl•a•n du•on•hor•o•n. Mi oft•e pens•is pri vi, kar•a fraŭl•in•o Lambert, kaj demand•is mi•n, kio•n vi dir•us laŭ vi•a trankvil•anim•a parol•manier•o. Kio•n, do, vi pens•as pri la origin•o de la mal•bon•o?
“Fraŭl•in•o Lambert” aŭskult•is kun kresk•ant•a sent•o de mal•trankvil•o pro la mal•serioz•ec•o, kun kiu Vilfrid•o rakont•is tiu•n okaz•int•aĵ•o•n. Li ja nur est•is dek•sep•jar•a knab•o, sed la am•a, patr•in•a kor•o tim•is, ke la karakteriz•a•j ec•o•j de la du vir•o•j jam far•is daŭr•a•n impres•o•n sur li•a•n kor•o•n. Ŝi sent•is, ke est•os por ŝi pli kaj pli mal•facil•e sen•efik•ig•i ili•a•j•n mal•bon•a•j•n influ•o•j•n, ĉar Vilfrid•o nun en•ir•is aĝ•o•n kaj esplor•em•a•n spirit•stat•o•n, en kiu•j li est•os apart•e impres•ebl•a je ili. Tamen ŝi•a respond•o est•is trankvil•a kaj firm•a:
— Pli saĝ•a•j kap•o•j ol tiu de sinjor•o Billing kaj eĉ, ebl•e, ol tiu de vi•a onkl•o, fort•e pen•ad•is por sond•i tiu•n mister•o•n, kaj ili ne traf•is kontent•ig•a•n solv•o•n. Ĉiu•okaz•e, se la mister•o solv•iĝ•us, est•us pli ver•ŝajn•e per help•o de la kor•o, ol per la cerb•o. Kuŝ•ant•e ĉi tie, kar•a Vilfrid•o, medit•ant•e pri spert•aĵ•o•j de l’ viv•o kaj tre labor•ig•int•e la cerb•o•n pri tiu sam•a enigm•o, mi fin•e demand•is mi•n: — Ĉu, tamen, la solv•o de l’ enigm•o mult•e profit•us ni•n? Mi dub•as. Pli util•e est•us demand•i: — Ĉu Di•o est•as bon•a? Tiu•n demand•o•n mi respond•is jes•e laŭ mi•a propr•a spert•o. Bon•a? Jes, ekster ĉiu•j vort•o•j kaj pens•o•j bon•a! Sed ekzist•as hom•o•j, kiu•j ne vol•as ek•sci•i, ĉu Di•o est•as bon•a.
La demand•o pri la origin•o de l’ mal•bon•o est•os, mi tim•as, enigm•o neniam solv•ebl•a por ni, ĉi•sub•ul•o•j.
— Sed, kar•a fraŭl•in•o Lambert, — ek•dir•is Vilfrid•o, pardon•u, ĉu ne est•as ni•a dev•o pen•ad•i por solv•i tiu•n ĉi kaj ali•a•j•n mister•o•j•n per la rezon•kapabl•o, kiu•n Di•o al ni don•is?
— Cert•e, kar•ul•o, — est•is la mild•a respond•o, — ni dev•as uz•i la spirit•a•j•n kapabl•o•j•n, don•it•a•j•n al ni de la Kre•int•o, . . . sed humil•e kaj far•ant•e uz•o•n el la ankaŭ don•it•a al ni revelaci•o kun la help•o de la Sankt•a Spirit•o en ni. Sen tiu•j ĉi afer•o•j ni nepr•e erar•os. Enigm•o•j est•as part•o de l’ plan•o Di•a por eduk•i ni•n, sam•e kiel Li uz•as la mal•bon•o•n, kiu•n ni renkont•ad•as en la mond•o.
— Ĉu, do, la mal•bon•o pov•as serv•i al ni? — demand•is la avid•e aŭskult•ant•a knab•o.
— Jes, Vilfrid•o, pro la mal•bon•o en•las•it•a en ni•a•n kor•o•n ni est•as ĉiam dev•ig•at•a•j ni•n apog•i sur pli alt•a•j pov•o•j, por kontraŭ•batal•i intern•a•j•n kaj ekster•a•j•n mal•bon•aĵ•o•j•n, kies fort•o•j est•as tro grand•a•j por ni. Tio•n ankaŭ mi oft•eg•e spert•is. Plu•e, per la mal•bon•o, kiu•n ni trov•as en la mond•o, ni•a•j plej bon•a•j ec•o•j est•as mal•volv•at•a•j. Ebl•e est•as, ke hom•o•j venk•int•a•j la mal•bon•o•n est•os, en la trans•mond•a viv•o, pli alt•e ŝat•at•a•j de Di•o, ol anĝel•o•j, kiu•j neniam sci•is, kio•n signif•as akr•a batal•o kontraŭ mal•bon•a•j inklin•o•j en la kor•o.
— Ĉu, do, enigm•o•j ĉiam ekzist•os? — demand•is Vilfrid•o.
— Jes, kompren•ebl•e, pro la absolut•a ne•ebl•ec•o de la hom•a intelekt•o el•kompren•i, ampleks•i la Di•a•n natur•o•n. Krom tio, tuj kiam unu mister•o solv•iĝ•as, amas•o da ali•a•j, pli profund•a•j si•n prezent•as. La sistem•o Di•a de la reg•ad•o de l’ mond•o kun ĉiu•j ĝi•a•j mister•o•j kaj mal•bon•o est•as sen•fin•e super•a je ĉiu•j ali•a•j, kiu•j•n kontraŭ•star•em•ul•o•j pov•us el•pens•i. Humil•a kred•ant•o ebl•e neniam solv•os mult•a•j•n si•n prezent•ant•a•j•n al li problem•o•j•n, sed li mem est•as ili•a solv•o.
Vilfrid•o aŭskult•is kun streĉ•it•a atent•o, fiks•e rigard•ant•e la pal•a•n, trankvil•a•n, tamen de sankt•a•j emoci•o•j lum•ig•it•a•n vizaĝ•o•n de la feliĉ•a sufer•ant•in•o. Ĝis tiam li ĉiam est•is pret•a akcept•i kiel ver•o•n tio•n, kio•n li ne ĝis•fund•e kompren•is pro tio, ke fraŭl•in•o Lambert ĝi•n kompren•is. Hodiaŭ la unu•a•n foj•o•n li ŝancel•iĝ•is tio•n far•i. Vigl•e li re•dir•is:
— Tio sen•dub•e est•as tre ver•a, tamen mi opini•as, fraŭl•in•o Lambert, ke pli bon•e est•as pen•ad•i por penetr•i kaj mal•sukces•i, ol est•i indiferent•a. Pli bon•e est•as mal•kontent•iĝ•i pri ni•a•j mal•sukces•o•j, eĉ est•i mal•kontent•eg•a•j pri ni•a ne•sci•o, ol est•i indiferent•a•j je tiu•j ĉi afer•o•j.
— Tut•e prav•e, knab•o mi•a, far•u uz•o•n el ĉiu•j vi•a•j Di•o•don•it•a•j intelekt•a•j fort•o•j, sed pen•u kompren•i la afer•o•j•n de Di•o nur per la Spirit•o de Di•o.
— Ho, fraŭl•in•o Lambert, kor•varm•e dir•is Vilfrid•o, — kiel mi dezir•us, ke onkl•o Silas•o ven•u vizit•i vi•n! — Kiel sen•fin•e super•a•j aspekt•is por li la kviet•ec•o kaj profund•ec•o de la sur kor•spert•o•j baz•it•a•j argument•o•j de tiu simpl•anim•a, sankt•ul•a vir•in•o je la furioz•a•j asert•o•j de li•a onkl•o, la cinik•a•j rimark•o•j de li•a majstr•o kaj la mal•fort•a defend•o de la pastr•o.
La larĝ•e mal•ferm•it•a•j okul•o•j de Flora mir•e rigard•is jen la parol•ant•in•o•n en la lit•o, jen la inteligent•a•n, atent•a•n vizaĝ•o•n de Vilfrid•o, por vid•i, ĉu li el•kompren•as tio•n, kio por ŝi est•as tro profund•a•j mister•o•j. Ŝi nur konsci•is, ke tem•as pri la mal•bon•a•j em•o•j en la hom•a kor•o, kiu•j laŭ ŝi•a sent•em•a konscienc•o ne mal•est•is en la propr•a kor•o. Du impres•o•j•n la knab•in•o for•port•is: fort•a dezir•o evit•i hom•o•j•n, kiu•j ne am•as Di•o•n, kaj pli alt•ig•it•a opini•o pri la saĝ•ec•o de Vilfrid•o kaj de fraŭl•in•o Lambert.
* * * * * *
Iu•n tag•o•n okaz•is en la salon•o de sinjor•o Billing ordinar•a kun•ven•o de “Estetik•a Societ•o de Romford kaj Long-Seaton”. Tiu societ•o konsist•is el naŭ lok•a•j membr•o•j: ok estetik•a•j fraŭl•in•o•j kaj estetik•a prezid•ant•in•o, la tre jun•a kaj ĉarm•a edz•in•o de sinjor•o Robinson, la paroĥ•estr•o de Romford. Krom ĉi tiu•j al ĝi aparten•is kvin korespond•ant•a•j membr•o•j, ankaŭ jun•a•j sinjor•in•o•j, en divers•a•j, pli mal•proksim•a•j lok•o•j de la land•o. La sid•ej•o de la societ•o est•is la salon•o en la dom•o de sinjor•o Billing, kies fil•in•o Eleonor•o est•is la sekretari•in•o kaj kas•ist•in•o. Ĉe•est•is la kun•sid•o•n, en tiu post•tag•mez•o, nur kvin an•o•j: la prezid•ant•in•o; la sekretari•in•o-kas•ist•in•o; fraŭl•in•o Lois Rees el Romford, la vic•prezid•ant•in•o; kaj du ordinar•a•j membr•o•j, unu el kiu•j est•is fraŭl•in•o Helen•o Whitcombe, fil•in•o de lok•a land•sinjor•o, Sir Rufus Whitcombe, kaj la ali•a fraŭl•in•o Mildred•o Bompas el Romford.
En la okul•o•j de tiu•j ĉi jun•a•j sinjor•in•o•j ili•a klub•et•o est•is tre grav•a afer•o. Ili kun grand•a bedaŭr•o rimark•is la kresk•ant•a•n en la land•o em•o•n al mal•varm•a material•ism•o kaj mank•o de ŝat•em•o pri la bel•art•o•j. La ĉef•a cel•o de la estetik•a societ•o est•is sav•i almenaŭ la bon•eduk•it•a•j•n sinjor•in•o•j•n de la ĉirkaŭ•aĵ•o el tiu stat•o de barbar•ec•o. La regul•ar•o de la societ•o postul•is skrupul•e estetik•a•j•n vest•ad•o•n, kondut•o•n kaj pens•manier•o•n kaj ne nur sever•e el•bar•is vir•seks•ul•o•j•n el la kun•ven•o•j, sed ankaŭ mal•permes•is eĉ la alud•o•n, dum la kun•sid•o•j, al person•e kon•at•a•j sinjor•o•j de aĝ•o de mal•pli ol ses•dek jar•o•j. Nenio dev•is mal•trankvil•ig•i la seren•ec•o•n de la kun•sid•o•j aŭ mal•alt•ig•i ili•a•n alt•estetik•a•n nivel•o•n.
La tem•o de la grav•a preleg•o, kiu•n far•is tiu•n post•tag•mez•o•n fraŭl•in•o Whitcombe, est•is jen•a: — “La ebl•ec•o re•kuraĝ•ig•i en ŝaf•ist•in•o•j la estetik•a•n sent•o•n.” La parol•ant•in•o•n kaj la aŭskult•ant•ar•o•n tut•e ne ĝen•is la fakt•o, ke, en rond•o de mult•a•j mejl•o•j ĉirkaŭ Romford•o, ne ekzist•is eĉ unu ŝaf•ist•in•o. Tia•j detal•et•o•j ne est•is cit•ind•a•j. La program•o ankaŭ en•hav•is deklam•o•j•n de kelk•a•j bel•a•j poem•o•j pri ideal•a•j ŝaf•ist•in•o•j kaj admir•ad•o•n de bel•et•a desegn•aĵ•o, reprezent•ant•a tia•n ideal•ig•it•a•n jun•ul•in•o•n, special•e far•it•a de fraŭl•in•o Whitcombe.
Post la ferm•o de la kun•ven•o montr•iĝ•is iom ne•kutim•a spirit•o de mal•serioz•ec•o inter la estetik•ul•in•o•j, ebl•e kaŭz•e de ne•ĉe•est•o de la pli serioz•a•j membr•o•j de la societ•o. Fraŭl•in•o Eleonor•o kuraĝ•is dir•i:
— Domaĝ•e est•as, ke ni•a regul•ar•o mal•permes•as okaz•a•n en•konduk•o•n de ĉarm•a, sen•danĝer•a jun•ul•o, kiu, mi est•as cert•a, tre ĝu•us ni•a•j•n kun•sid•o•j•n. La ceter•a•j estetik•ul•in•o•j est•is “terur•it•a•j”, tamen ili du•on•mort•is pro dezir•o ek•sci•i, kiu est•as tiu “ĉarm•a jun•ul•o”.
— Nu, neniu pli danĝer•a ol la jun•a asist•ant•o en ni•a ofic•ej•o, Vilfrid•o Gallimore. Vi ĉiu•j bon•e kon•as li•n vid•e, sed vi ne pov•as imag•i, kiel ĉarm•eg•a knab•o li est•as: bon•eduk•it•a, bel•manier•a, ĝentil•a kaj, malgraŭ si•a aĝ•o, tre mult•leg•int•a. Krom tio li est•as rav•a, delikat•sent•a muzik•ant•o kaj fervor•a am•ant•o de ĉio bel•a, bon•a, pur•a. Vi nur bezon•us aŭd•i li•n rapsodi•i pri la ĉast•a bel•ec•o de l’ grandioz•a•j konstru•aĵ•o•j ital•a•j de la renesanc•a period•o! Mi aŭd•is, ke li kutim•as pas•ig•i tut•a•j•n hor•o•j•n en kaŝ•it•a lok•o mez•e de l’ arb•ar•et•o, nom•at•a la “mal•nov•a ŝton•min•ej•o de l’ jur•ist•o”. Tie li, oni asert•as, rev•as kaj lud•as violon•e la plej rav•a•j•n, sorĉ•a•j•n improviz•aĵ•o•j•n.
— Kiel romantik•e! — ek•kri•is fraŭl•in•o Mildred•o Bompas.
— Kia katalog•o da ĉarm•a•j virt•o•j! — sam•temp•e ek•kri•is fraŭl•in•o Helen•o Whitcombe.
Fraŭl•in•o Reed dir•is: —
— Mi renkont•is li•n unu-du•foj•o•j•n en la dom•o de li•a onkl•o, kaj li aspekt•is pens•em•a kaj iom de•ten•em•a knab•o.
— Li•a natur•a, ĉarm•a modest•ec•o, — klar•ig•is fraŭl•in•o Eleonor•o Billing.
— Est•us kruel•e, — dir•is kun mok•ĝem•et•o fraŭl•in•o Whitcombe, — ne prezent•i al ni tiu•n mal•oft•a•n model•o•n, tamen, bedaŭr•ind•eg•e ni dev•as ne romp•i ni•a•n regul•ar•o•n.
— Ho ne, — ek•dir•is la prezid•ant•in•o, pen•ant•e ŝajn•ig•i serioz•ec•o•n, — ni ja dev•as ni•n ofer•i sur la altar•o de ni•a•j alt•a•j princip•o•j.
— Aŭskult•u knab•in•o•j! — ek•kri•is Helen•o Whitcombe, en kiu la estetik•em•o est•is mal•plej profund•a, kaj kiu ia•foj•e ne pov•is ne montr•i natur•a•n petol•em•ec•o•n, — ni•a•j regul•o•j, simil•e al la leĝ•o•j de l’ antikv•a•j Med•o•j kaj Pers•o•j, est•as ja ne•ŝanĝ•ebl•a•j, kaj ni ne pov•as invit•i al ni•a•j formal•a•j kun•sid•o•j eĉ sen•danĝer•a•n jun•ul•o•n, tamen tio tut•e ne mal•help•as al ni, je iu pretekst•o invad•i la ofic•ej•o•n kaj kon•at•iĝ•i kun tiu ĉarm•a model•et•o de ideal•a vir•ec•o, aŭ, pli•bon•e, ni pov•us invit•i li•n al neformal•a•j kun•ven•et•o•j ali•lok•e.
Tiu ĉi mal•tim•a propon•o unu•e preskaŭ for•pren•is la spir•o•n de la ceter•a•j estetik•ul•in•o•j, sed post moment•o, ĉiu•j trov•is ĝi•n sufiĉ•e al•log•a. Ver•o est•as, ke, preskaŭ el•ĉerp•int•e si•a•n el•pens•pov•o•n pri taŭg•a•j diskut•ot•a•j tem•o•j, ili iom•et•e enu•is kaj sekret•e dezir•is io•n nov•a•n.
Ili do invad•is la ofic•ej•o•n. Eleonor•o Billing est•is la antaŭ•gvardi•o.
— Ho, Vilfrid•o, — ŝi ek•kri•et•is kun bon•e ŝajn•ig•it•a surpriz•o, — mi pens•is, ke vi for•ir•is kun mi•a patr•o al . . . mi ne sci•as kie•n? Ĉu vi est•as tre okup•it•a? Ne? Kio•n vi leg•as? Ho, “La esenc•o•j de la bel•ec•o en la arĥitektur•o”. Tre bel•a libr•o. Permes•u, ke mi prezent•u vi•n al mi•a•j amik•in•o•j. Tio, sinjor•in•o•j, est•as sinjor•et•o Vilfrid•o Gallimore, tre ŝat•at•a asist•ant•o de mi•a patr•o kaj alt•esper•ig•a arĥitektur•ist•o.
Vilfrid•o tuj lev•iĝ•is de si•a seĝ•o kaj, iom•et•e ruĝ•iĝ•ant•e, klin•salut•is la sinjor•in•o•j•n. Fraŭl•in•o Whitcombe antaŭ•e•n•paŝ•is kaj etend•is al li la pint•o•j•n de la man•o kun la tut•a•j graci•ec•o kaj modest•ec•o, kiu•j•n pov•us postul•i la spirit•o de la regul•ar•o de la plej sever•a estetik•a societ•o. Fraŭl•in•o•j Lois Rees kaj Mildred•o Bompas kaj la prezid•ant•in•o, sinjor•in•o Robinson, sekv•is ŝi•a•n ekzempl•o•n, dum Eleonor•o Billing dir•is la nom•o•j•n de la du last•a•j sinjor•in•o•j.
Vilfrid•o mir•is.
Fraŭl•in•o Rees, kiel mal•nov•a kon•at•in•o, ek•parol•is la unu•a:
— Kiel vi progres•as en vi•a profesi•a stud•ad•o, Vilfrid•o?
— Dank•o•n, fraŭl•in•o Rees, sufiĉ•e kontent•ig•e, mi pens•as; ĉiu•okaz•e mi tre ŝat•as mi•a•n labor•o•n kaj la stud•ad•o•n.
— Mi aŭd•is, ke vi est•as am•ant•o de la bel•o en la bel•art•o•j — nun dir•is sinjor•in•o Robinson. — Kiel an•o•j de Estetik•a Societ•o, tio est•as al ni agrabl•a sci•ig•o, ĉar la estetik•a sent•o nobl•ig•as kaj lev•as la anim•o•n super la mal•grand•anim•ec•o•n de la ordinar•a, vulgar•a viv•o. Daŭr•ig•u, mi konsil•as al vi, vi•a•j•n pen•ad•o•j•n penetr•i en la ver•a•n esenc•o•n de l’ bel•o. Tio est•os grand•a util•o por vi profesi•e. Ekzist•as ja nenio pli nobl•a, pur•a kaj anim•kontent•ig•a ol la el•serĉ•ad•o de la intern•a bel•ec•o de ĉio, kio ni•n ĉirkaŭ•as. Ĉio en la mond•o est•as harmoni•o, kaj kie est•as harmoni•o, tie nepr•e trov•iĝ•as bel•ec•o, bon•ec•o, se nur ni•a•j sent•em•ig•it•a•j anim•o•j ĝi•n pov•as percept•i.
La ceter•a•j sinjor•in•o•j aŭskult•is kun mir•o kaj fier•ec•o tiu•n ĉi traf•a•n parol•o•n de la prezid•ant•in•o. Vilfrid•o sent•is embaras•o•n, sed, konsci•ant•e, ke est•as atend•at•e, ke li dir•u io•n, li dev•ig•is si•n respond•i:
— Mi fort•e sent•as la ver•ec•o•n de vi•a•j bel•a•j vort•o•j, sinjor•in•o Robinson.
Tiel kuraĝ•ig•it•e la prezid•ant•in•o daŭr•ig•is:
— Se vi dezir•as pli profund•e stud•i tiu•n tem•o•n, ni est•os feliĉ•a•j met•i ni•a•n societ•a•n libr•ar•o•n je vi•a dispon•o . . .
— Aŭ ali•manier•e help•i al vi, — inter•ĵet•is fraŭl•in•o Whitcombe.
. . . ĉar profund•a sent•o de l’ bel•o kaj en•vid•o en ĝi•a•n esenc•o•n est•as ja la sekret•o de la bel•ec•o de mult•a•j grandioz•a•j konstru•aĵ•o•j, kiu•j•n vi tiel admir•as. Kutim•u, do, vid•i bel•ec•o•n en ĉio ĉirkaŭ vi, kaj rifuz•u hav•i okul•o•j•n por io ali•a.
Vilfrid•o mir•is ankoraŭ pli kaj far•iĝ•is pli embaras•at•a. Li•a•j vizit•ant•in•o•j evident•e ven•is por babil•i, kaj li ne dub•is, ke fraŭl•in•o Billing bon•e sci•is, ke ŝi•a patr•o el•ir•is sol•a. Li sent•is kontent•ec•o•n kaj plezur•o•n pro la interes•o, kiu•n la sinjor•in•o•j montr•is pri li, tamen ne est•is facil•e tuj trov•i taŭg•a•n respond•o•n. El la buŝ•o•j de tiu•j ĉarm•a•j kaj nobl•anim•a•j est•aĵ•o•j la ĵus aŭd•it•a•j vort•o•j son•is mir•ind•e bel•a•j kaj saĝ•a•j. Kiom pli al•log•a•j ili est•is, ol tiu•j antaŭ ne•long•e aŭd•it•a•j dir•o•j, kiu•j re•ven•is al li en la pens•o•j•n, pri “difekt•it•a per pek•o harmoni•o”; pri “pur•a material•ism•o reg•ant•a la nun•temp•a•n mond•o•n”; pri “la mal•bon•o, kiu est•as esenc•a, ne-el•radik•ig•ebl•a ec•o de l’ hom•a kor•o”, kaj ke “spirit•a re•kre•ad•o est•as nur•a ‘lun•bril•o’” k.t.p. Li•a jun•a, ne•spert•a kaj impres•ebl•a kor•o avid•e akcept•is la filozofi•o•n de sinjor•in•o Robinson, ĉar ĝi pli akord•iĝ•is kun li•a temperament•o kaj, ĉar li fort•e dezir•is, ke ĝi est•u ver•a. Li respond•is, do, facil•e salut•ant•e: —
— Dank•o•n, sinjor•in•o•j. Mi avid•e far•os uz•o•n el tia afabl•a propon•o. Kaj, si•n turn•ant•e re•e al sinjor•in•o Robinson, li dir•is plu•e: — Mi ĝoj•e pri•medit•os vi•a•j•n bel•a•j•n vort•o•j•n. Ven•ont•a•n printemp•o•n mi ir•os al London•o. Tie mi hav•os tiom pli da okaz•o•j por stud•i bel•a•j•n objekt•o•j•n kaj mult•a•j•n ali•a•j•n afer•o•j•n.
— Ho, jes, — dir•is fraŭl•in•o Mildred•o Bompas, — la tut•a mond•o est•as ja antaŭ vi. Vi pov•os vid•i la rav•a•j•n bel•aĵ•o•j•n de la mond•o kaj post•e re•ven•i por festen•ad•i je dolĉ•a•j memor•aĵ•o•j.
— Se vi observ•os ili•n per ĝust•a, estetik•a spirit•o, — saĝ•e kaj avert•e inter•ĵet•is sinjor•in•o Robinson.
— Kompren•ebl•e, — konsent•is fraŭl•in•o Billing, — ali•e vi far•iĝ•os tiel sovaĝ•a, kiel vi•a onkl•o . . .
— Aŭ tiel mal•sent•em•a, kiel vi•a patr•o, Eleonor•o, — re•dir•is sinjor•in•o Robinson.
— Ho ve! — respond•is Eleonor•o, — mi far•us ĉio•n por sav•i la kar•a•n knab•o•n de tia sort•o!
La en•trud•int•in•ar•o nun rigard•is kaj ekstaz•e laŭd•is kelk•a•j•n desegn•aĵ•o•j•n de Vilfrid•o kaj post•e ne trov•ant•e plu•a•n pretekst•o•n por rest•i, kun afabl•a•j adiaŭ•parol•o•j for•ir•is.
Simil•a•j “ne•formal•a•j” kun•ven•et•o•j ĉiam okaz•is post•e, kiam sinjor•o Billing for•est•is dum la post•tag•mez•o, destin•it•a por la formal•a•j kun•sid•o•j de la estetik•a societ•o. Kelk•foj•e okaz•is, ke la sinjor•in•o•j ferm•is la kun•ven•o•n ĝust•e, kiam Vilfrid•o est•is for•ir•ont•a hejm•e•n, kaj oni tiam kun•e promen•is laŭ la voj•et•o apud la arb•ar•et•o. Vilfrid•o baldaŭ far•iĝ•is kar•ul•o de la tut•a estetik•a societ•o. Amuz•is ili•n li•a•j fantazi•a•j ide•o•j kaj li•a ĉarm•a mal•kaŝ•em•ec•o, dum ili hav•is rid•ind•e alt•a•n opini•o•n pri li•a•j art•ist•a temperament•o kaj estetik•em•ec•o. Se la knab•o posed•us iom pli da viv•o•spert•o kaj mal•pli da laŭd•am•o, li est•us rimark•int•a la rid•ind•ec•o•n de l’ kondut•o kaj de la cel•o•j de la estetik•ul•in•o•j. Sed li•a•n fantazi•em•a•n kaj ankoraŭ ne•matur•a•n kap•o•n sorĉ•is la bel•son•a•j, rapsodi•a•j, sed grand•apart•e mal•mult•signif•a•j kaj oft•e sen•senc•a•j dir•o•j de tiu•j ĉi afekt•em•a•j, kvankam ĉarm•a•j kaj sen•kulp•a•j sinjor•in•o•j. Tre plaĉ•is al li la vid•ebl•a plezur•o, kiu•n far•is al ili li•a kun•est•o, kiel ankaŭ ili•a mal•avar•a laŭd•ad•o kaj preskaŭ ador•ad•o.
Sed tio ne est•is la plej bedaŭr•ind•a efekt•o de tiu ĉi inter•rilat•o. Iom post iom, sen•konsci•e, li rigard•is la bel•o•n kaj la bon•o•n en la natur•o kaj en la viv•o kiel afer•o•j•n tut•e natur•a•j•n, sen ia sent•at•a rilat•ec•o al moral•a•j influ•o•j de pli alt•a•j pov•o•j: en li•a fru•a, kvazaŭ-filozofi•a serĉ•ad•o de abstrakt•aĵ•o•j tiu ĉi inter•rilat•o iom perd•ig•is al li la feliĉ•a•n, sen•dub•a•n, kvankam ankoraŭ ne•klar•a•n konsci•o•n pri la ĉio•n•penetr•ant•a, ĉio•n•pri•zorg•ant•a am•o de Di•o, kiu•n li•a patr•in•o tiel zorg•e pen•ad•is en•radik•ig•i en li•a•n kor•o•n; li iom perd•is vid•o•n de l’ Kre•int•o, al kiu, ceter•e, neniam alud•is li•a•j estetik•a•j amik•in•o•j. Onkl•o Silas•o rigard•is tiu•n nov•a•n pens•direkt•o•n kiel sen•danĝer•a•n, jun•ul•a•n fantazi•aĵ•o•n, kiu•n, li est•is cert•a, pli matur•a aĝ•o for•pel•os el li•a kap•o. Li•a am•a patr•in•o rimark•is en li ŝanĝ•o•n, kiu•n ŝi ja pov•is sent•i, sed ne kompren•i. Vilfrid•o mal•oft•e parol•is pri si•a•j nov•a•j amik•in•o•j ebl•e pro tim•o, ke fraŭl•in•o Lambert mal•aprob•os ili•a•n kondut•o•n. Li kelk•foj•e tuŝ•et•is si•a•n nov•a•n kult•o•n al la bel•o en ĉiu•j afer•o•j, sed la bon•a vir•in•o pens•is, ke tiu em•o nur pov•os pli•riĉ•ig•i li•a•n spirit•o•n.
* * * * * *
Tiel pas•is kelk•a•j monat•o•j. Re•e la bel•a printemp•o al•ven•is, plen•ig•ant•e la hom•a•n kor•o•n je nov•a•j esper•o•j kaj nov•a viv•ĝoj•o. Ne est•is en la tut•a urb•et•o Long-Seaton unu kor•o tiel super•plen•a je alt•a•j esper•o•j kaj antaŭ•sent•o•j pri feliĉ•a, sort•o•riĉ•a est•ont•ec•o, kiel tiu de Vilfrid•o Gallimore. — Morgaŭ, sabat•o•n, est•os la last•a labor•tag•o en la ofic•ej•o de sinjor•o Billing, kaj ven•ont•a•n lund•o•n, fru•maten•e, li for•las•os la kviet•a•n, dorm•em•a•n vilaĝ•o•n por komenc•i nov•a•n viv•o•n en grand•a, glor•a London•o. Kia ĝoj•o! Long•a, du•tag•a vojaĝ•o en poŝt•vetur•il•o tra la mal•nov•a universitat•a urb•o Oksford•o; de tie, laŭ•long•e de la bel•a river•o Tamis•o, tra Reading kaj Maidenhead al la rad•centr•o de l’ univers•o, London•o. Hura!
Nov•a viv•o?
Ĉu, kun ekster•e ŝanĝ•it•a viv•o, ankaŭ ŝanĝ•iĝ•os li•a intern•a viv•o? Ek•konsci•ant•e, ke dum la last•a•j monat•o•j li•a viv•el•vid•o jam sent•ebl•e ali•iĝ•is, li ne pov•is ne sent•i, ke la zorg•o•plen•a, kares•a rigard•o en la okul•o•j de fraŭl•in•o Lambert ĉe la last•a•j vizit•o•j montr•is, ke tiu sam•a demand•o okup•as la am•em•a•n kor•o•n de tiu kar•a vir•in•o kaj, pli•e, ke tiu demand•o kaŭz•as al ŝi ne•mal•grand•a•n mal•trankvil•o•n. Nun, sid•ant•e tie sur si•a seĝ•o, kun la vizaĝ•o apog•it•a sur la man•plat•o•j kaj rev•e rigard•ant•e la gaj•e lum•ig•it•a•j•n kaj rapid•e preter•pas•ant•a•j•n printemp•a•j•n nub•o•j•n, li ek•memor•is la sankt•a•n viv•o•n de la patr•in•ec•a amik•in•o, kies tut•a viv•o ŝajn•e en•volv•iĝ•is en la konsci•o de la Di•a am•o kaj konsist•is en pen•ad•o plaĉ•i al Li. Tiam li klar•e sent•is, ke li•a spirit•a progres•ad•o est•as la plej fort•a dezir•o, kiu•n fraŭl•in•o Lambert hav•as koncern•e li•n; kaj tiam li•a nov•a ŝanĝ•iĝ•ant•a viv•el•vid•o ne aspekt•is al li tiel al•log•a, tiel kontent•ig•a kaj esper•o•plen•a kiel antaŭ•e.
Tamen tiu ĉi serioz•a medit•o est•is nur preter•pas•ant•a kiel la nub•o•j, kiu•j, ŝajn•e, ĉas•kur•is unu post ali•a tra la blu•a ĉiel•o. Li•a sol•a, daŭr•e mal•ĝoj•a pens•o est•is, ke li•a for•ir•o kaŭz•os dolor•o•n al kvar am•at•a•j person•o•j: — fraŭl•in•o Lambert, Flora, onkl•o Silas•o kaj sinjor•in•o Jenkins.
Flora Broadbent akr•e sent•is la al•proksim•iĝ•ant•a•n dis•iĝ•o•n, sed, vir•in•et•e, ŝi ankaŭ part•o•pren•is la ĝoj•a•n antaŭ•sent•o•n pri feliĉ•a, glor•a est•ont•ec•o, kiu plen•ig•is la kor•o•n de Vilfrid•o, kaj jam ŝi konsol•is si•n per la long•a•j leter•o•j, kiu•j•n ili inter•ŝanĝ•os dum li•a for•est•o. Kaj post•e . . . la re•vid•o!
La medit•o de Vilfrid•o inter•romp•iĝ•is. La kap•o de fraŭl•in•o Billing ek•aper•is en mal•ferm•iĝ•ant•a pord•o:
— Ho, Vilfrid•o, — ŝi dir•is, — hodiaŭ okaz•is la last•a kun•sid•o de la estetik•a societ•o antaŭ vi•a for•ir•o, kaj la sinjor•in•o•j dezir•as dir•i al vi adiaŭ. Ni ĉiu•j ir•u kun•e tra la val•voj•et•o, se vi ne est•as tro okup•it•a. Mi sci•as, ke vi ne est•as tro okup•it•a, ĉar, kiam mi ĵus preter•pas•is vi•a•n fenestr•o•n vi el•rigard•is, sed vi tut•e ne vid•is mi•n.
Kelk•a•j•n minut•o•j•n post•e Vilfrid•o trov•iĝ•is en la bel•a val•voj•et•o, ĉirkaŭ•it•a de la tut•a an•ar•o de la estetik•a societ•o, ricev•ant•e de la plej fervor•a•j membr•o•j la last•a•j•n konsil•o•j•n kaj admon•o•j•n. Ili est•is tre fier•a•j pri la progres•o, kiu•n far•is ili•a instru•at•o.
Dum la pas•int•a•j nokt•o kaj maten•o fort•a•j printemp•a•j pluv•o•j fal•is, kaj la pli mal•alt•a•j part•o•j de l’ voj•et•o est•is mal•facil•e tra•ir•ebl•a•j pro ŝlim•a•j lok•o•j kaj lag•et•o•j. Tamen tiu ĉi cirkonstanc•o tut•e ne mal•plezur•ig•is la delikat•a•n, estetik•a•n sinjor•in•ar•o•n. Ili lert•e paŝ•et•is aŭ salt•et•is en si•a•j elegant•a•j ŝu•et•o•j kaj delikat•e lev•it•a•j jup•o•j de unu sek•a lok•o al ali•a. Mult•a•j ek•kri•o•j kaj ek•rid•o•j, el•ven•ant•a•j el sub la karb•uj•o•simil•a•j ĉapel•o•j, montr•is, ke ili tre ĝu•is tiu•n “terur•a•n vad•ad•o•n tra profund•aĵ•o•j da kot•o”. Foj•e ili pet•is Vilfrid•o•n, ke li marŝ•u antaŭ ili, supoz•ebl•e, por ke li ne ek•vid•u tro mult•e de la ruband•o•j, kiu•j lig•is ili•a•j•n ŝu•et•o•j•n kaj, inter•trans•met•e si•n volv•is ĉirkaŭ ili•a•j maleol•o•j.
En la plej mal•supr•a part•o de la voj•et•o trov•iĝ•is mal•grand•a river•et•o super kiu star•is krud•a, lign•a pont•et•o kun gvid•stang•o ĉe unu flank•o. La dum•nokt•a super•akv•eg•o for•port•is kelk•a•j•n el la tabul•o•j kaj mal•firm•ig•is la ceter•a•j•n. Kiam la gaj•a ar•et•o est•is ĉirkaŭ cent paŝ•o•j•n mal•proksim•e de la pont•et•o, vid•iĝ•is sur la kontraŭ•a flank•o de l’ river•et•o, je sam•a distanc•o, figur•o de jun•a dand•e vest•it•a sinjor•o, ir•ant•a renkont•e al ĝi laŭ mem•konsci•a, sving•a ir•manier•o. En unu man•o li balanc•is mal•dik•a•n baston•o•n kun or•a ten•il•o kaj en la ali•a par•o•n da flav•a•j gant•o•j. Li•a mal•buton•um•it•a blu•a surtut•o, kies bask•o•j gaj•e flirt•is en la vent•o, vid•ig•is elegant•a•n, last•mod•a•n veŝt•o•n kun or•a•j buton•o•j. Tuj kiam la sinjor•in•o•j de la estetik•a klub•o ek•vid•is li•n, ek•reg•is inter ili rid•o kaj ekscit•o.
— Ho! Jen ven•as Le•o Broadbent, — ek•kri•is sinjor•in•o Robinson petol•e, — he, Helen•o, kio•n li, laŭ vi•a opini•o, serĉ•as nun ĉi tie?
— Sen•dub•e li esper•is, ke vi ir•os hejm•e•n sol•a, Helen•o, dir•is fraŭl•in•o Rees.
— Kia mal•ŝpar•em•o de elegant•ec•o en tiu ĉi proz•eg•a vilaĝ•aĉ•o! Est•as nur unu klar•ig•o, nom•e . . .
— Pro hont•o, knab•in•o•j, silent•u, — flustr•is fraŭl•in•o Helen•o Whitcombe du•on•amuz•iĝ•e, du•on•mal•plezur•e. — Le•o Broadbent! Efektiv•e! Se li est•us la last•a vir•o sur tiu ĉi planed•o, mi for•puŝ•us li•n! — post•e, kvazaŭ subit•a inspir•o ek•kapt•us ŝi•n, ŝi dir•is: — Ven•u ĉi tie•n, Vilfrid•o, mi pet•as (ĝis nun ŝi ĉiam nom•is li•n sinjor•o Gallimore), mi vol•as met•i tiu•n ĉi ar•et•o•n da galant•o•j en vi•a•n buton•tru•o•n kiel re•memor•ig•il•o•n.
Tio•n ŝi far•is kun petol•a parad•o por turment•i la afekt•ul•o•n, kiu jam ating•is la pont•et•o•n. Vilfrid•o, nenio•n suspekt•ant•e, obe•is, kaj, en la vid•o de sinjor•o Broadbent, fraŭl•in•o Whitcombe ornam•is li•n per si•a•j flor•o•j. La ĉirkaŭ•star•ant•a•j sinjor•in•o•j tuj diven•is la cel•o•n de tiu far•o, kaj preskaŭ ne pov•is si•n de•ten•i de rid•eksplod•o. Sinjor•o Le•o Broadbent subit•e halt•is. Li flank•e•n•paŝ•is por las•i la sinjor•in•o•j•n, la unu•a•j•n, trans•ir•i la pont•et•o•n, sed, vid•ant•e, ke okaz•as prokrast•o, li ek•decid•is antaŭ•e•n•ir•i. Ankaŭ li klar•e diven•is, ke la cel•o de la ornam•o est•as intenc•it•a por li re•puŝ•o; li ja ne pov•is flat•i si•n, ke li•a am•ind•um•ad•o iam ricev•is ia•n kuraĝ•ig•o•n. Krom tio, la kondut•o de la ceter•a•j sinjor•in•o•j dis•pel•us ĉia•n dub•o•n pri tiu afer•o. Por ŝajn•ig•i, ke li tut•e ne rimark•as la signif•o•n de la lud•et•o, — aŭ ke ĝi est•as por li tut•e indiferent•a — li jam est•is sur la mez•o de la pont•et•o — li des pli afekt•e kaj bon•humor•e salut•is, alt•lev•ant•e la ĉapel•o•n:
— Bon•a•n vesper•o•n, sinjori- . . .
Li•a salut•o abrupt•e fin•iĝ•is ĉi tie. Li met•is la pied•o•n sur unu el la tabul•o•j mal•firm•ig•it•a•j de l’ akv•o kaj, moment•o•n post•e, li barakt•is en la mal•pur•e flav•a akv•o de la rapid•e flu•ant•a, ŝvel•iĝ•int•a river•et•o. Tuj ek•son•is kri•o•j inter la jun•a•j vir•in•o•j; ek•reg•is dum moment•o embaras•eg•o, terur•o! Sed kiam ili ek•vid•is, ke la sinjor•o jam al•kroĉ•iĝ•as al tabul•o de la pont•et•o kaj star•iĝ•as sur la pied•o•j, la rid•ind•ec•o de la situaci•o venk•is ĉiu•j•n estetik•a•j•n regul•o•j•n kaj princip•o•j•n, kaj ili, instig•it•a•j de fraŭl•in•o Helen•o Whitcombe, sen•ceremoni•e ek•rid•is. La esprim•o de konstern•iĝ•o sur li•a vizaĝ•o, de kiu flu•is river•et•o•j da mal•pur•a akv•o, blind•ig•ant•e li•n, est•is ja tro komik•a por ili•a•j facil•anim•a•j kor•o•j. Vilfrid•o si•n turn•is kaj malgraŭ•vol•e kun•rid•is. Sed, moment•o•n post•e, li antaŭ•e•n•salt•is, sur•ir•is la pont•et•o•n kaj etend•is la man•o•n al la ankoraŭ ŝancel•iĝ•ant•a vir•o:
— Permes•u, sinjor•o Broadbent, ke mi help•u vi•n. Sam•temp•e kelk•a•j el la jun•ul•in•o•j, tuj sent•ant•e la mal•konven•ec•o•n de si•a rid•o, ek•riproĉ•is unu la ali•a•n pro mal•delikat•ec•o kaj kruel•ec•o:
— Ho, hont•u rid•i sinjor•o•n en tia terur•a situaci•o! — mal•laŭt•e dir•is unu, — Kia kruel•ec•o — ali•a. Fraŭl•in•o Billing ek•kri•is: Vilfrid•o, ek•pren•u, fort•e ten•u li•a•n man•o•n. — Ni pen•u sav•i li•a•n viv•o•n anstataŭ mok•i li•n, la kompat•ind•a•n mal•feliĉ•ul•o•n, — admon•is fraŭl•in•o Whitcombe mok•serioz•e, — vi hont•ig•as mi•n, sinjor•in•o•j, efektiv•e!
Le•o Broadbent, iom post iom re•akir•ant•e pens•pov•o•n, furioz•iĝ•is pro la rid•ind•a rol•o kiu•n li lud•as kaj eĉ pli pro la mok•ad•o de la jun•a•j sinjor•in•o•j. Koler•eg•e ek•rigard•ant•e Vilfrid•o•n kaj sibl•ant•e: — For! Mi ne bezon•as vi•a•n help•o•n, — li fort•e for•puŝ•is la al li etend•it•a•n man•o•n. Li puŝ•is iom tro energi•e. La mov•o perd•ig•is al li la glit•ig•a•n star•ej•o•n, kaj, moment•o•n post•e, li re•e mal•aper•is en la akv•o, kiu rapid•e for•port•is li•n sub la pont•et•o•n. De•nov•e ek•son•is kri•o•j kaj reg•is eĉ pli grand•a konstern•iĝ•o. Ne ŝancel•iĝ•ant•e moment•o•n, Vilfrid•o kur•is re•turn•e al la bord•o kaj de tie salt•is en la akv•o•n. Tiu•n ĉi foj•o•n la fier•a vir•o ne rifuz•is la propon•it•a•n help•o•n, kiu•n li efektiv•e tre bezon•is. Ĉe tiu lok•o la akv•o ĝis•ir•is la brust•o•n de Le•o Broadbent kaj la sub•brak•o•n de Vilfrid•o; ne est•is do facil•a afer•o akir•i firm•a•n star•ej•o•n sur glit•ig•a flu•ej•o. Sed Vilfrid•o fort•e ten•is per unu brak•o stang•o•n de la pont•o kaj etend•is la ali•a•n al la barakt•ant•a jur•ist•o. Ne•long•e post•e ambaŭ trov•iĝ•is ekster danĝer•o sur la bord•o, ĉirkaŭ•it•a•j de la ekscit•it•a, zorg•em•a ar•o da jun•ul•in•o•j.
Le•o Broadbent pen•eg•is, kun mal•grand•a sukces•o, aspekt•i sen•ĝen•e; sed li•a pen•o far•i ŝerc•o•n el la afer•o est•is plen•a fiask•o, des pli kiam li rimark•is, ke la sinjor•in•o•j — kaj precip•e fraŭl•in•o Helen•o — mal•trankvil•iĝ•is mult•e pli pri la stat•o de Vilfrid•o, la “kar•a knab•o”, ol pri li•a. Kelk•a•j el la sinjor•in•o•j zorg•e konsil•is al Vilfrid•o tuj rapid•i hejm•e•n kaj ne ĉes•i kur•i, ĝis li ating•os la dom•o•n. Fraŭl•in•o Whitcombe dram•ec•e al•don•is:
— Eĉ se vi iom•et•e mal•varm•um•os, kar•a Vilfrid•o, vi sent•os vi•n tre feliĉ•a ke vi hero•e sav•is mult•e•valor•a•n viv•o•n.
Le•o Broadbent si•n turn•is al Vilfrid•o kun rid•et•o sur la vizaĝ•o, kiu aspekt•is sufiĉ•e afabl•a kaj kun salut•et•o tiel graci•a, kiel permes•is li•a•j sen•ord•ig•it•a vest•o kaj mal•komfort•eg•a stat•o:
— Mi tre dank•as vi•n, Vilfrid•o, — li dir•is, — vi ag•is tre kuraĝ•e, kaj mi esper•as, ke vi sufer•os nenia•n mal•util•o•n.
— Ho ne! — gaj•e respond•is la jun•ul•o, — ne tim•u; tio ja ne est•as la unu•a foj•o, ke mi sub•akv•iĝ•is. Sed mi pens•as, ke ni ambaŭ dev•as kur•i hejm•e•n por evit•i mal•varm•um•o•n. Vi perd•is vi•a•n ĉapel•o•n, bedaŭr•ind•e.
— Kaj ankaŭ vi•a•n or•ten•il•a•n baston•et•o•n, sinjor•o Broadbent, — dir•is fraŭl•in•o Billing.
Sinjor•in•o Robinson nun ek•pens•is, ke la situaci•o postul•as, ke ŝi, kiel prezid•ant•in•o de la estetik•a societ•o kaj sol•a edz•in•iĝ•int•o, esprim•u al la sinjor•o si•a•n kun•sent•o•n kaj tiu•n de la ceter•a•j sinjor•in•o•j. Ŝi do al•paŝ•is kaj dir•is ĝentil•e kaj kun dign•o:
— Sinjor•o Broadbent, vol•u kred•i mi•n, ni tre•eg•e mal•ĝoj•as pro tiu ĉi mal•feliĉ•a akcident•o, des pli ĉar mi supoz•as, ke vi•a dezir•o ĝentil•e salut•i ni•n, kiam vi est•is sur la pont•o, kaŭz•is ĝi•n. Sed ni•a mal•ĝoj•o iom mal•pez•iĝ•as pro tio, ke vi evident•e vir•e pov•as rigard•i ĝi•n kun facil•anim•ec•o, eĉ kun bon•humor•o. Ni tre esper•as, ke neniu el vi mal•varm•um•os. La plej mal•agrabl•a afer•o est•as, ke vi dev•as ir•i hejm•e•n en tiu mal . . . mal•komfort•eg•a stat•o. — La ceter•a•j sinjor•in•o•j montr•is si•a•n aprob•o•n, unu•j per vort•o•j, ali•a•j per gest•o•j.
Sinjor•o Broadbent, ĉirkaŭ•rigard•ant•e, profund•e klin•salut•is:
— Vi•a bon•kor•ec•o, sinjor•in•o Robinson kaj sinjor•in•o•j, est•as tre kor•tuŝ•a, mi kor•varm•e dank•as vi•n. Tut•e ne mal•trankvil•iĝ•u pro mi, mi tre pet•as; tio ne est•as grav•a afer•o. Tamen permes•u, ke mi for•rapid•u. Adiaŭ, sinjor•in•o•j, adiaŭ, amik•o mi•a. — Si•n•gard•e li trans•ir•is la pont•o•n kaj kun rapid•a•j paŝ•o•j ek•ir•is en la direkt•o•n, el kiu li ven•is.
— Ne atend•u moment•o•n plu, Vilfrid•o, — ek•dir•is fraŭl•in•o Billing. Ne grav•e est•as adiaŭ•i ni•n apart•e. Rapid•u do hejm•e•n.
Kiam Vilfrid•o dum la vesper•manĝ•o rakont•is si•a•n aventur•o•n, onkl•o Silas•o rid•eg•is kaj prem•is al si la flank•o•j•n, kvazaŭ pro tim•o, ke li ne krev•u:
— Mi don•us semajn•o•n de mi•a viv•o por vid•i tiu•n scen•o•n! Rid•ind•a afekt•ul•o kaj sam•e rid•ind•a super•delikat•a knab•in•ar•o! Tiu estetik•a klub•et•o est•as absolut•e la ekstrem•o de rid•ind•ec•o en tiu ĉi rid•ind•a mond•o. Mi mir•as, ke sinjor•o Billing, ali•e prudent•a hom•o, permes•as al si•a fil•in•o estr•i en tiu afer•o. Tiu•j absurd•aĵ•o•j tut•e mal•taŭg•ig•os la jun•ul•in•o•j•n por la tre mal•mult•a•j afer•o•j, en kiu•j ili pov•as est•i util•a•j. Estetik•a sent•kultur•ad•o! sen•senc•aĵ•o! Mi kuraĝ•us vet•i, ke tri-kvar•on•o•j de la tut•a jun•ul•in•ar•o ne sci•as flik•i ŝtrump•o•n aŭ al•met•i sinap•aĵ•o•n. Se tiu•j jun•a•j vir•in•o•j plen•ig•is vi•a•n kap•o•n per ia•j el si•a•j idiot•aĵ•o•j, Vilfrid•o, mi esper•as, ke la intens•a labor•o en London•o kaj la tie•a komerc•a atmosfer•o re•prudent•ig•os vi•n.
— Mi tim•as, — ek•dir•is sinjor•in•o Jenkins, — ke Le•o Broadbent neniam pardon•os al Vilfrid•o, ke li est•is okul•vid•ant•o de li•a rid•ind•iĝ•o.
— Ba! — mal•estim•e ek•kri•is onkl•o Silas•o, — kio est•as Le•o Broadbent? Vilfrid•o pov•as bon•e zorg•i pri si mem. Ju mal•pli li hav•os afer•o•j•n kun tiu afekt•ul•o, des pli bon•e est•os. Mi esper•as, ke Le•o ne baldaŭ forges•os tiu•n humil•iĝ•o•n. La sekv•int•a•n tag•o•n, dimanĉ•o•n, dum la post•tag•mez•o, mal•hel•a•j, pez•a•j nub•o•j, pel•it•a•j de fort•a•j vent•o•j rul•iĝ•is sur nigr•e•flav•a ĉiel•o. Muĝ•ant•a•j ek•vent•eg•o•j ia•foj•e bala•is la strat•o•j•n de la urb•et•o kaj ĵet•is grand•gut•a•n pluv•o•n, inter•miks•it•a•n kun hajl•er•o•j kontraŭ la fenestr•a•j•n vitr•o•j•n de la ĉambr•et•o de fraŭl•in•o Lambert. Est•is prem•aer•e, mal•gaj•ig•e. Ne•ordinar•e fru•e krepusk•iĝ•is kaj la sen•hom•a•j strat•o•j aspekt•is ankoraŭ pli mal•gaj•a•j ol kutim•e.
Flora Broadbent sid•is ĉe la lit•o de si•a am•at•a amik•in•o, fraŭl•in•o Lambert. Neniu el ili mult•e parol•is. Precip•e la kor•o de la kuŝ•ant•a vir•in•o est•is tro plen•a por parol•i: jam de pli ol unu hor•o ili atend•as Vilfrid•o•n, kiu promes•is ven•i, por dir•i adiaŭ al ili. Malgraŭ•vol•e la brust•o de la patr•in•o iom fort•e labor•is, kaj malgraŭ•vol•e mal•kviet•ig•a•j pens•o•j prem•is ŝi•n. Foj•e ŝi supr•e•n•send•is ek•preĝ•et•o•j•n pri fort•o•j el•port•i la dis•iĝ•o•n kaj reg•i si•a•n emoci•o•n. Ŝi nepr•e dev•as ja est•i trankvil•a, por ke ŝi ne per tro•a el•montr•o de am•o mal•kaŝ•u si•a•n sekret•o•n. Sed, ho! ĝust•e kiam la mal•trankvil•e atend•it•a moment•o de l’ dis•iĝ•o al•proksim•iĝ•as, re•ven•is kun du•obl•ig•it•a fort•o la mal•nov•a dezir•eg•o, dir•i al la am•eg•at•a knab•o, ke ŝi est•as li•a patr•in•o, kaj postul•i si•a•n patr•in•a•n rajt•o•n pri li. Ĉu ne est•as cert•e, ke la influ•o, kiu•n ŝi ĝis nun posed•is sur li•a•j kor•o kaj pens•o•j, mal•kresk•os, kiam li est•os for en la mal•proksim•a mond•o? Ordinar•e eĉ patr•in•o ne pov•as ĉiam, per inter•ŝanĝ•o de leter•o•j, konserv•i sufiĉ•e da influ•o sur for•est•ant•a•j fil•o•j por direkt•i la dis•volv•iĝ•ad•o•n de ili•a karakter•o; kiom mal•pli, do, ŝi, kiel nur•a amik•in•o, fremd•ul•in•o! Tamen, ne; ŝi ne vol•is ced•i al la dezir•eg•o de l’ kor•o; ŝi ne vol•is romp•i la sankt•a•n promes•o•n kaj ŝi ne kuraĝ•is risk•i al•tir•i sur si•n la mal•estim•o•n de la knab•o!
Ŝi•a•n medit•o•n inter•romp•is la plend•a, mal•trankvil•a voĉ•o de la knab•in•o ĉe la lit•flank•o:
— Jam mal•hel•iĝ•as, fraŭl•in•o Lambert; se Vilfrid•o ne ven•os baldaŭ, mi dev•os ir•i hejm•e•n, ne dir•int•e al li adiaŭ. Ebl•e li tut•e ne ven•os.
— Jes, infan•o, li ven•os. Onkl•o Silas•o ne mal•permes•os al li la plezur•o•n adiaŭ•i mi•n.
Re•e ek•reg•is pez•a silent•o en la mal•hel•iĝ•ant•a ĉambr•et•o. Re•e la knab•in•o romp•is ĝi•n:
— Fraŭl•in•o Lambert, — ŝi dir•is, met•ant•e la kap•o•n sur la brak•o•n de la vir•in•o kaj am•e prem•ant•e ŝi•a•n mal•dik•a•n, preskaŭ diafan•a•n man•o•n, — mir•ind•e est•as, kiom vi am•as Vilfrid•o•n. Vi am•as li•n, kvazaŭ li est•us vi•a propr•a infan•o; ĉu ne?
La sufer•ant•in•o re•tir•is la man•o•n el tiu de Flora kaj met•is ĝi•n sub la lit•tuk•o•j•n, por ke la knab•in•o ne rimark•u ĝi•a•n ek•trem•o•n. Post moment•o ŝi respond•is trankvil•e kaj kun rid•et•o ĉirkaŭ la pal•a•j lip•o•j:
— Jes; kaj mi am•as vi•n, kvazaŭ vi est•us mi•a propr•a fil•in•o; ĉu ne, Flora?
La knab•in•o ek•star•iĝ•is kaj ĉirkaŭ•pren•ant•e la patr•in•ec•a•n vir•in•o•n, ek•kri•is kun am•a fervor•o:
— Ho, jes, kar•a fraŭl•in•o Lambert, mi sci•as tio•n, kaj mi ne pov•as el•dir•i, kiom mi ŝat•as vi•a•n kar•a•n am•o•n. Vort•o•j est•as tiel mal•varm•a•j!
En tiu moment•o mal•ferm•iĝ•is la pord•o, kaj en•ir•is Vilfrid•o, sen•spir•a kaj kun post•e•sign•o•j de fort•a pluv•o sur si•a jak•o.
— Ho! — li ek•kri•is, — mi tre•eg•e bedaŭr•as, ke mi ven•as tiel mal•fru•e, sed, ver•dir•e, mi tut•e ne pov•is ven•i pli fru•e; kaj eĉ nun onkl•o Silas•o permes•as al mi rest•i ĉi tie nur kvar•on•hor•o•n! — Halt•int•e moment•o•n por spir•i, li dir•is plu•e: — Mal•feliĉ•e mi mal•traf•is sinjor•o•n Farrant hieraŭ vesper•e, kaj nun onkl•o Silas•o insist•as, ke mi re•e vizit•u li•a•n dom•o•n kun•e kun li post kvar•on•hor•o por dir•i adiaŭ al li kaj li•a famili•o... Fi•aĵ•o! — Post•e ni vetur•os kun•e al doktor•o Reed. Li•a vetur•il•o ven•ig•os li•n je la sep•a kaj du•on•o kaj re•ven•ig•os ni•n post•e, supoz•ebl•e mal•fru•e.
— Nu, Vilfrid•o, tio est•as grand•a domaĝ•o, — mal•ĝoj•e, sed mild•e dir•is la patr•in•o, — ni, do, dev•as far•i la plej bon•a•n uz•o•n el tiu•j mult•valor•a•j dek kvin minut•o•j.
El•rigard•int•e sur la strat•o•n, Flor•o ek•parol•is mal•gaj•e:
— Vilfrid•o, mi tiel fort•e tim•is, ke vi ne ven•os, antaŭ ol mi dev•os hejm•e•n•ir•i, ĉar la patr•in•o sever•e ordon•is al mi re•ven•i antaŭ la vesper•iĝ•o; kaj nun mi jam dev•as for•ir•i.
Ĉe la last•a•j vort•o•j ek•trem•et•o lud•is ĉirkaŭ ŝi•a•j lip•o•j. Ŝi lev•iĝ•is kaj star•is antaŭ la knab•o. Ŝi•a infan•a, sen•kulp•a kor•o trem•is pro ne•dir•ebl•a dolor•o. Kiam ŝi supr•e•n•lev•is la okul•o•j•n, du larm•o•j ek•bril•is sur la mal•supr•a•j okul•har•o•j:
— Adiaŭ, Vilfrid•o, — ŝi dir•is kun trem•et•o kaj mal•ĝoj•o.
Vilfrid•o si•n klin•is super la knab•in•o•n, pren•is ŝi•a•n mal•gaj•a•n vizaĝ•o•n inter la man•o•j kaj am•e rigard•is al ŝi en la okul•o•j•n. Ambaŭ ŝajn•e ne konsci•is la ĉe•est•o•n de la kuŝ•ant•a vir•in•o, kiu observ•is la du figur•o•j•n kun strang•e miks•it•a•j emoci•o•j: feliĉ•o, am•o kaj antaŭ•sent•o pri ven•ont•a ĉagren•o pro la kon•at•a fier•ec•o de la Broadbent’a famili•o. Vilfrid•o parol•is mal•ĝoj•e:
— Adiaŭ, kar•a, dolĉ•a Flora, adiaŭ. — Prem•int•e long•a•n kis•o•n sur la trem•et•ant•a•j•n lip•o•j•n de la knab•in•o, li dir•is plu•e per iom pli gaj•a voĉ•ton•o:
— Nu, et•ul•in•o, mi ĝoj•e atend•os vi•a•j•n leter•o•j•n kaj mi nepr•e tuj respond•os kaj sci•ig•os al vi pri ĉio, kio al mi okaz•os. Kuraĝ•e do, Flora. Ni cert•e re•vid•os ni•n almenaŭ unu•foj•e ĉiu•jar•e.
Post la for•ir•o de Flora en•ir•is sinjor•in•o Gadd, al•port•ant•e lum•ig•it•a•n lamp•o•n. Tiu ĉi bon•kor•a, babil•em•a vir•in•o for•uz•us la tut•a•n al ili rest•ant•a•n temp•o•n, sed, feliĉ•e, iu ven•is por vizit•i ŝi•n.
Rest•is al ili nur tre mal•mult•a•j minut•o•j. Vilfrid•o ek•sid•is apud la lit•o kaj ek•pren•is la blank•a•n man•o•n kuŝ•ant•a•n sur la lit•kovr•il•o. Li•a vizaĝ•o est•is mal•ĝoj•a, kaj el li•a•j blu•a•j okul•o•j bril•is profund•a am•o. La kor•o•n de la patr•in•o prem•is akr•a dolor•o, tamen ŝi sent•is si•n mult•e pli trankvil•a, ol ŝi atend•is. Saĝ•a•j, am•o•plen•a•j konsil•o•j, el•dir•it•a•j per kor•tuŝ•e mild•a•j vort•o•j, el•flu•is el ŝi•a•j lip•o•j. Vilfrid•o aŭskult•is kun profund•a respekt•o kaj sincer•a dezir•o ili•n profit•i. Fin•e ŝi dir•is:
— Ĉiam, Vilfrid•o, hav•u Di•o•n antaŭ la okul•o•j kaj en la kor•o. Far•u nenio•n, kio•n vi ne pov•os rakont•i al mi kaj al Flora. Kaj, . . . Vilfrid•o, kar•a knab•o mi•a, — ŝi dir•is kun iom trem•et•ant•a voĉ•o, — neniam forges•u, ke, pro ni•a reciprok•a am•o, vi aparten•as al mi, kaj mi al vi.
Ankoraŭ unu kis•o, kaj long•a ĉirkaŭ•pren•o, — kaj Vilfrid•o est•is for.
La orient•a ĉiel•o jam ek•ruĝ•iĝ•is, kiam fin•e kompat•em•a dorm•o forges•ig•is al la kor•o de la patr•in•o, almenaŭ dum ne•mult•a•j hor•o•j, ĝi•a•n ĉagren•o•n.
Tri jar•o•j kaj du•on•o pas•is. Vilfrid•o, nun plen•kresk•a, kun bel•et•a•j lip•har•o•j kaj vir•ec•a ekster•aĵ•o, sid•is, iu•n tip•a•n novembr•a•n post•tag•mez•o•n, en si•a loĝ•o•ĉambr•o ĉe la strat•o Theobald en London•o. Li•a freŝ•a vizaĝ•o aspekt•is en•pens•e kaj iom mal•gaj•e: hodiaŭ li fin•os si•a•n 21an jar•o•n.
Antaŭ li sur skrib•o•tabl•o kuŝ•is du leter•o•j. Mal•rapid•e li re•leg•is ili•n, unu post la ali•a. La unu•a est•is de li•a onkl•o Silas•o, verk•it•a en ne•ordinar•e kor•tuŝ•a stil•o. Kun am•a zorg•em•o sinjor•o Hutton pri•trakt•is la grav•ec•o•n de li•a plen•aĝ•iĝ•o kaj la fakt•o•n, ke jam de tiu tag•o li pov•os, se li tio•n elekt•os, ek•pren•i en si•a•j•n propr•a•j•n man•o•j•n la brid•o•j•n de si•a viv•o. Ĝis tiu tag•o li, kiel li•a supoz•it•a onkl•o, proviz•is, tre volont•e kaj dank•em•e, ĉiu•j•n rimed•o•j•n por li•a eduk•ad•o, neniel tuŝ•ant•e li•a•n, komenc•e modest•a•n hered•o•n. Li sci•ig•is li•n, ke la bankier•a firm•o Bent, Eldridge kaj Best ĉe la strat•o Lombard, kies antaŭ•a, sed nun mort•int•a estr•o, sinjor•o Enoch Eldridge, est•is intim•a amik•o de li•a patr•o, pri•zorg•as li•a•n propr•aĵ•o•n. Onkl•o Silas•o konsil•is al li tuj ir•i vizit•i, en li•a ofic•ej•o, sinjor•o•n Johan•o•n Eldridge, unu el la nun•a•j kompani•an•o•j, por konsil•iĝ•i kun li pri si•a•j afer•o•j. Laŭ li•a kalkul•o, la nun•a, per inter•temp•a•j profit•o•j kresk•int•a kapital•o, liver•os al li proksim•um•e £100 jar•e.
Tiu ĉi nov•aĵ•o tre surpriz•is Vilfrid•o•n, kiu tut•e ne atend•is subit•e far•iĝ•i posed•ant•o de tia•j riĉ•aĵ•o•j, neniam antaŭ•e pri•pens•int•e la mon•afer•o•j•n de si•a mort•int•a patr•o. Ĝi plen•ig•is li•n de du•obl•a dank•em•o al la onkl•o pro li•a ekster•ordinar•a si•n•don•em•o kaj bon•ec•o al li. La leter•o fin•iĝ•is jen•e:
“La plen•um•ad•o de mi•a promes•o, don•it•a al vi•a mort•ant•a patr•o antaŭ du•dek jar•o•j, est•is por mi grand•a ĝoj•o. Mi pens•as, ke mi plen•um•is tiu•n grav•a•n komisi•o•n konscienc•e kaj kontent•ig•e. Kaj vi, kar•a Vilfrid•o, per vi•a ĉiam•a obe•em•o kaj kvazaŭ fil•a am•o mult•foj•e pag•is mi•a•j•n zorg•o•j•n. Vi far•iĝ•is mi•a sol•a ĝoj•o kaj viv•o•cel•o. Mi ne ŝancel•iĝ•as dir•i, ke mi fier•iĝ•as je vi: mi ne tim•us dir•i kun fier•ec•o, se vi•a patr•o subit•e re•ven•us por re•postul•i vi•n el mi•a•j man•o•j: — “Jen vi•a fil•o.”
“Kaj nun, knab•o mi•a, se est•as destin•it•e, ke, en la est•ont•ec•o, ni•a•j viv•o•voj•o•j ne ĉiam ir•u paralel•e, memor•u ke mi•a hejm•o ĉiam est•os vi•a hejm•o tiel long•e, kiel vi tio•n dezir•os. Mi ne hav•as pli alt•a•n dezir•o•n en tiu ĉi mond•o, ol vid•i vi•n feliĉ•a kaj ind•a vi•a•n nobl•a•n patr•o•n, kaj ke la feliĉ•a, am•a lig•il•o inter ni neniam far•iĝ•u mal•pli firm•a, mal•pli dolĉ•a.”
La du•a leter•o ven•is el la mal•san•ul•a ĉambr•et•o en Long-Seaton. Ĝi est•is, kiel tre mult•a•j antaŭ•a•j, dikt•it•a de la sufer•ant•in•o kaj skrib•it•a de ŝi•a jun•a amik•in•o, li•a kar•a Flora. Long•e rigard•ant•e la antaŭ li kuŝ•ant•a•j•n leter•o•j•n, Vilfrid•o ne pov•is ne ek•sent•i la akr•a•n kontrast•o•n inter la verk•int•o•j de la du leter•o•j: onkl•o Silas•o kaj fraŭl•in•o Lambert, kaj la mal•simil•ec•o•n de la sent•o•j, kun kiu•j ambaŭ inspir•is li•n. Ambaŭ, li klar•e konsci•is, fort•e pen•ad•is, kun am•a zorg•em•o, form•i li•a•n karakter•o•n, laŭ si•a•j propr•a•j konvink•o•j; ĉiu ĉiam pen•ad•is sen•efik•ig•i la moral•a•j•n influ•o•j•n de la ali•a. Li am•is ambaŭ kun egal•a fervor•o; kaj, tamen, kiel mal•sam•a•j est•is la du am•o•j, kiu•j lig•is li•n al tiu•j du kontraŭ•tip•a•j est•aĵ•o•j. — Kiel strang•a kaj ne•kompren•ebl•a, — li dir•is al si en la pens•o•j, — est•as la am•em•o, kiu kun•lig•as fraŭl•in•o•n Lambert kaj mi•n. Neniu patr•in•o pov•us am•i mi•n kun pli profund•a am•o, kaj cert•e est•as, ke mi ne pov•us am•i mi•a•n patr•in•o•n pli fort•e, ol mi am•as tiu•n dolĉ•a•n vir•in•o•n.
La kun•labor•it•a skrib•aĵ•o est•is eĉ pli long•a leter•o, ol tiu de onkl•o Silas•o kaj montr•is la plej kor•tuŝ•a•n am•em•o•n, kiu trov•is en li•a kor•o dolĉ•a•n eĥ•o•n. Ĝi en•hav•is, inter•ali•e, jen•a•j•n paragraf•o•j•n: —
“Esper•ebl•e tiu ĉi leter•o al•ven•os je la 19a de Novembr•o — la 21a dat•re•ven•o de vi•a nask•o•tag•o! Kiom da divers•a•j sent•o•j tiu okaz•o est•ig•as en ni•a•j kor•o•j: serioz•a•j, dank•o•plen•a•j, ĝoj•ig•a•j kaj . . . zorg•em•a•j! Je tiu ĉi tag•o vi est•os plen•aĝ•a: la infan•ec•o, jun•ul•ec•o est•as nun pas•int•aĵ•o•j, kaj star•as antaŭ vi vir•ec•o, esper•plen•a, ĝoj•a vir•ec•o kun si•a•j pli•grand•a•j pov•o kaj respond•ec•o. Kia donac•o Di•a! — vir•ec•o, plen•a de esper•o, pov•o, ebl•ec•o! . . .
“Ni ambaŭ am•e pens•ad•as pri vi kaj fervor•e preĝ•as; ke la Di•a favor•kor•ec•o est•u vi•a sort•o en la daŭr•o de tiu ĉi nov•a jar•o kaj por ĉiam. Di•o ben•u vi•n, kar•a knab•o . . .
“. . . sed, pri•medit•ant•e la pas•int•ec•o•n, ni ne pov•is ne re•memor•i, ke, okaz•e de vi•a last•a vizit•o, vi ne aspekt•is feliĉ•e, malgraŭ la ĝoj•o, kiu•n far•is al vi la re•vid•o. Vi aspekt•is tro serioz•e, laŭ vi•a•j jar•o•j tro pens•em•e. Mi rimark•is en vi pli grand•a•n ŝanĝ•o•n, ol vi mem, ebl•e, konsci•as. Kaj ŝajn•is al ni, ke vi evit•as alud•o•j•n pri la stat•o de vi•a anim•o. Mi•a kar•a knab•o, mi ja ne rajt•as admon•i vi•n, nek al•trud•i konsil•o•j•n, ne est•ant•e pet•it•a, tamen, mi•a am•o — ni•a am•o — instig•as mi•n dir•i: — est•u si•n•gard•a rilat•e la elekt•o•n de vi•a•j intim•ul•o•j. Pardon•u, kar•a Vilfrid•o, mi ja kon•as vi•n de vi•a infan•ec•o; mi am•o•zorg•e observ•ad•is la dis•volv•iĝ•o•n de vi•a karakter•o kun kontent•ec•o kaj ĝoj•o: ebl•e mi kon•as vi•a•n kor•o•n pli intim•e ol vi pens•as. Serĉ•u la amik•ec•o•n de Di•o•tim•a•j jun•a•j vir•o•j, kun•e kun kiu•j vi pov•os dis•volv•i kaj pli•riĉ•ig•i vi•a•j•n spirit•a•j•n ec•o•j•n kaj util•ig•i ili•n pro la bon•o de ali•a•j...
“Vi sci•ig•is al ni, ke vi en•ir•is vi•a•n nov•a•n ofic•o•n. Ni esper•as, ke vi trov•os ĝi•n tut•e kontent•ig•a, kaj ke vi•a•j dezir•o•j pri eventual•a kompani•an•iĝ•o real•iĝ•os.” . . .
Vilfrid•o de•met•is la leter•o•n, du•on•turn•is la seĝ•o•n kaj en•pens•e rigard•is en la fajr•o•n. Kontraŭ•vol•e li sent•is si•n mal•trankvil•a; li sent•is kvazaŭ la vort•o•j de la penetr•em•a, klar•vid•a sufer•ant•in•o mal•kovr•is al li li•a•n propr•a•n kor•o•n: — Kiel bon•e ŝi kon•as mi•n, — li dir•is al si en la pens•o•j, — kiel strang•a est•as la al•don•it•ec•o al mi de tiu vir•in•o. Per kio mi merit•as ĝi•n? ŝi ver•e est•as mi•a protekt•ant•a anĝel•o.
Rev•e rigard•ant•e la ard•ant•a•j•n karb•o•j•n, li ek•vid•is la dolĉ•a•n, pal•a•n vizaĝ•o•n de la kar•a amik•in•o kun ŝi•a•j glat•e komb•it•a•j har•o•j iom vid•iĝ•ant•a•j el sub la blank•a, glad•it•a kuf•o. Ŝi rid•et•is al li el la blu•a•j, anim•o•plen•a•j okul•o•j dolĉ•a•n rid•et•o•n. Por li ne pov•is ekzist•i pli pur•a, pli sankt•a anĝel•o en la ĉiel•o. Efektiv•e li tiam ek•sent•is, ke la viv•o de person•o tia, kia fraŭl•in•o Lambert, est•as por li pruv•o, ke anĝel•o•j ekzist•as. Plu•e, li pens•is, ke tia anĝel•a temperament•o, tia sankt•ul•a saĝ•ec•o kaj ĉiam•a gaj•ec•o mez•e de grand•a•j sufer•o•j ne pov•as est•i for•rezon•at•a•j de tiu•j nov•a•j filozof•o•j, kiu•j, kvankam ne mal•kaŝ•e ne•ant•e super•natur•a•j•n est•aĵ•o•j•n, tamen, ŝajn•e far•ad•as si•a•n ebl•o•n por ig•i ili•n ne•kred•ebl•a•j. Ŝi•a ekster•ordinar•a anim•pac•o ver•e est•is por li ne•kompren•ebl•a, kaj li dev•is akcept•i pri ĝi super•natur•a•n kaŭz•o•n... Tiam la direkt•o de li•a•j pens•o•j iom ŝanĝ•iĝ•is... Kaj nun, jen la admon•o•j kaj konsil•o•j de tiu kar•a vir•in•o, sen•dub•e dikt•it•a•j de am•o kaj saĝ•ec•o. Kiu hav•as rajt•o•n don•i al li konsil•o•j•n, se ne ŝi? En la profund•o de si•a kor•o li ne pov•is ne sent•i la ĝust•a•temp•ec•o•n kaj prav•ec•o•n de tiu•j ĉi admon•o•j kaj konsil•o•j. Li•a sincer•a al•don•it•ec•o al la bon•kor•a vir•in•o fort•e instig•is li•n atent•i ili•n, kaj tamen li du•on•dezir•is, ke ŝi ne est•us skrib•int•a tio•n, kio•n ŝi skrib•is alud•ant•e li•a•n amik•ar•o•n...
Post•e li vid•is, imag•e, ali•a•n bild•o•n en la ard•ant•a•j karb•o•j, tiu•n de la jun•a skrib•int•in•o de la leter•o, Flora Broadbent. Dolĉ•a, konfid•em•a, mal•grand•a Flora, tuj el burĝon•o dis•volv•iĝ•ont•a flor•o! Ĉu ŝi part•o•pren•as la zorg•em•a•j•n pens•o•j•n de fraŭl•in•o Lambert? Li viv•e imag•is la du mal•sam•aĝ•a•j•n sed per kor•inklin•o kaj simpati•o tiel intim•e kun•lig•it•a•j•n amik•in•o•j•n en la mal•grand•a ĉambr•o, pri•parol•ant•a•j li•n kaj li•a•j•n afer•o•j•n; sen•dub•e oft•a kaj am•at•a tem•o inter ili. Kun feliĉ•a emoci•o li ek•memor•is la last•a•n adiaŭ•o•n antaŭ tri monat•o•j, en la mal•larĝ•a vestibl•o de la dom•et•o de sinjor•in•o Gadd, kiu feliĉ•e for•est•is. Li vid•is, la unu•a•n foj•o•n, ek•aper•ant•a•n sur ŝi•a dolĉ•a, sen•kulp•a vizaĝ•o knab•in•a•n ruĝ•iĝ•o•n. Kiel tiu vid•aĵ•o plen•ig•is li•n je ne•dir•ebl•a ĝoj•o! — Ĉu vi ĉiam rest•os al mi fidel•a, kar•ul•in•o? — li est•is demand•int•a. La mal•laŭt•e dir•it•a respond•o: — Jes, mi•a Vilfrid•o, ĉiam, — ankoraŭ son•is kvazaŭ muzik•o en li•a•j orel•o•j. Li sent•is, ke, kiam li prem•is la adiaŭ•a•n kis•o•n sur ŝi•a•j•n lip•o•j•n, la ek•trem•et•o de la lip•o•j kaj de ŝi•a man•o ne est•is, kiel ĉe la unu•a dis•iĝ•o, sign•o nur de kor•prem•o, sed ankaŭ ek•trem•et•o de kor•o tro•ŝarĝ•it•a de nov•e•trov•it•a, nov•e•konsci•it•a feliĉ•o.
Sed nun li•a•j rev•o•j inter•romp•iĝ•is per la en•ven•o en la ĉambr•o•n de sinjor•o. Tio est•is sinjor•o Alfred•o Brent, fil•o de li•a lu•ig•ant•in•o, vir•o de ĉirkaŭ tri•dek jar•o•j. Li•a ekster•aĵ•o est•is unu•a•vid•e ne•al•log•a, sed far•iĝ•is baldaŭ tre interes•a kaj atent•ig•a pro li•a•j pens•em•a•j, mal•gaj•a•j okul•o•j kaj alt•a frunt•o, kiu•j aspekt•ig•is li•n person•o kun ne•ordinar•a•j kapabl•o•j. La iom pal•a, glat•e•raz•it•a vizaĝ•o kun kav•a•j vang•o•j est•is melankoli•a, kaj du sulk•et•o•j ĉirkaŭ larĝ•a rigid•a buŝ•o kaŭz•is impres•o•n, ke la viv•o de tiu vir•o en•hav•is mult•a•j•n ĉagren•o•j•n kaj sen•iluzi•iĝ•o•j•n.
— Ho, Vilfrid•o, — li dir•is, — ne oft•e okaz•as, ke oni kapt•as vi•n nenio•n•far•ant•a. — Ne atend•ant•e respond•o•n, li tra•pas•is la ĉambr•o•n, mal•ferm•is la pian•o•n kaj ek•lud•is sent•o•plen•a•n, jen gaj•et•a•n, jen sentimental•a•n melodi•o•n.
Vilfrid•o, kiu laŭ•ŝajn•e jam kutim•is al tia•j sen•ceremoni•a•j vizit•o•j, ne atent•is la lud•o•n ĝis kelk•a•j, evident•e intenc•e akcent•it•a•j ton•o•j dev•ig•is li•n aŭskult•i tre bel•a•n, tra la muzik•aĵ•o ir•ant•a•n ari•o•n. Subit•e sinjor•o Brent halt•is, lev•iĝ•is de la seĝ•o kaj demand•is:
— Kio•n vi pens•as pri tiu ĉi melodi•o, Vilfrid•o? Ĝi ven•is al mi hodiaŭ maten•e, kiam mi ĝu•is kvar•on•hor•o•n da rev•ad•o antaŭ la el•lit•iĝ•o. Ĝi iom post iom dis•volv•iĝ•is, dum mi vest•is mi•n, kaj de tiam ne for•las•is mi•n. Mi intenc•as uz•i ĝi•n por ari•o en mi•a nov•a oper•o. Unu el la ĉef•a•j rol•o•j est•as, kiel vi sci•as, tiu de fil•in•o de ĉef•ministr•o, tromp•it•a de iu princ•o. Ŝi si•n re•tir•as en monaĥ•in•ej•o•n kaj mi kant•ig•as ŝi•n ari•o•n laŭ tiu ĉi melodi•o en sol•ec•a ĝarden•o de tiu ej•o. Kia•n impres•o•n far•is la melodi•o sur vi•n?
Vilfrid•o respond•is: — Ver•dir•e, Alfred•o, mi nur du•on•aŭskult•is, sed nun, re•vok•ant•e al mi Ia sub•konsci•a•n efekt•o•n, mi pov•as dir•i, ke la melodi•o est•ig•is en mi bild•o•n de iu, kiu pen•as est•i gaj•a, feliĉ•a, sed kiu re•fal•as en mal•gaj•ec•o•n. Sed re•e lud•u la melodi•o•n, simpl•e sen variaci•o•j, mi pet•as.
— Tio ne est•as ĝust•e la sent•o, kiu•n mi vol•as esprim•i, mi pen•as ton•esprim•i la pac•o•n de anim•o liber•ig•it•a de dub•o•j kaj mond•a•j turment•o•j; kaj mi vol•as, ke la melodi•o plen•e harmoni•u kun la vort•o•j, kiu•j tiu•n sent•o•n el•dir•as. Sed aŭskult•u.
Sinjor•o Brent re•lud•is la melodi•o•n kaj post•e si•n turn•is al la pli jun•a vir•o. En li•a vizaĝ•o vid•iĝ•is streĉ•it•a, preskaŭ febr•a atend•o kaj sam•temp•e mal•kontent•ec•o kaj mal•gaj•ec•o:
— Nu? — li demand•is, rigard•ant•e la en•pens•a•n vizaĝ•o•n de Vilfrid•o, kiu vid•ebl•e ŝancel•iĝ•is respond•i. Fin•e tiu ĉi ek•parol•is kun sent•ebl•a bedaŭr•o en la voĉ•o:
— La melodi•o est•as ja bel•a, tre bel•a, sed, por dir•i al vi la ver•o•n, ĝi ne sent•ig•as ĝust•e tio•n, kio•n vi vol•as. Mi•a•n unu•a•n impres•o•n ne pov•is ŝanĝ•i la ripet•o. Mi ne pov•as for•ig•i la sent•o•n de kaŝ•it•a, kvazaŭ sub la supr•aĵ•o kuŝ•ant•a mal•ĝoj•o. Profund•a•n anim•pac•o•n pro apart•iĝ•o, de•kroĉ•iĝ•o de la mond•o — pardon•u — mi pentr•us ali•manier•e. Tio, kio•n vi bezon•as, est•as, kiel mi jam dir•is al vi, ebl•ec•o en•profund•ig•i vi•n en la sent•o•n mem, kiu•n vi dezir•as, ke ali•a•j akcept•u, unu•vort•e, pentr•i per vort•o•j kaj ton•o•j vi•a•j•n propr•a•j•n sent•o•j•n. Sinjor•o Brent lev•iĝ•is de la seĝ•o. Li•a vizaĝ•o montr•is akr•a•n anim•dolor•o•n; li•a•j okul•o•j iom•et•e ruĝ•iĝ•is pro la intens•ec•o de li•a•j sent•o•j, kaj ĉirkaŭ li•a buŝ•o ek•lud•is strang•a, mal•dolĉ•a rid•et•o, kiu vid•ig•is mal•esper•o•n kaj mem-mal•estim•o•n:
— Jes, mi sci•as; vi est•as prav•a, knab•o, tut•e prav•a. Mi dir•is al mi mem tio•n cent•o•j•n da foj•o•j. — Li tra•pas•is part•o•n de la ĉambr•o, halt•is kaj post moment•o daŭr•ig•is per tre•eg•e mal•dolĉ•a voĉ•ton•o: Ho ve! Kiel pov•as mi pri•skrib•i per ton•pentr•aĵ•o tia•n pac•o•n kaj super•ter•a•n seren•ec•o•n; mi, kies anim•o est•as ĉiam dis•ŝir•it•a de terur•a•j pasi•o•j, turment•a•j dub•o•j kaj — kaj tio est•as la plej mal•bon•a afer•o — la sci•o, ke ĉio ĉi tio est•as plen•e merit•it•a sekv•o de mi•a•j propr•a•j ag•o•j. Mi, kiu est•as ten•it•a per mil•o da katen•o•j de mi mem forĝ•it•a•j. Vilfrid•o, vi ne sci•as, en kia infer•o mi viv•ad•as, la plej profund•a infer•o el ĉiu•j, la infer•o de fort•a•j pasi•o•j. Pasi•o•j, kiu•j•n mi abomen•as kaj tamen kares•as kaj ne for•pel•us, eĉ se mi pov•us. Vi ne kompren•as tio•n — kompren•ebl•e ne — kiel vi pov•us? Ho! kiel mi pen•ad•is kurb•ig•i, venk•i tiu•j•n pasi•o•j•n; ne pro intern•a sankt•a impuls•o, almenaŭ tre mal•oft•e, sed pro kvazaŭ ekster•a neces•o: ambici•o, ne•sat•ig•ebl•a ambici•o. — Li halt•is moment•o•n, distr•it•e al•ir•is al la fenestr•o, el•rigard•is, sed vid•ant•e nenio•n, re•ven•is en la profund•o•n de la ĉambr•o. Li daŭr•ig•is: — Se ne est•us pro tiu ĉi absorb•ant•a ambici•o, mi dron•us ĝis la plej profund•a stat•o de best•iĝ•o. Ia•foj•e mi mal•ben•as tiu•n ambici•o•n mem, kiu, en ali•a•j hor•o•j, ŝajn•as al mi est•i mi•a sol•a sav•ant•o. Sen tiu ambici•o mi ja est•us nur•a best•o, sed, ebl•e, mi tiam est•us indiferent•a, pac•a.
Vilfrid•o inter•romp•is la pasi•a•n el•flu•eg•o•n da vort•o•j, parol•ant•e mild•e sed firm•e:
— Vi ne est•us tia, Alfred•o.
— Ebl•e eĉ ne tiam, — akr•e re•dir•is sinjor•o Brent, ek•koler•et•int•e pro la inter•romp•o, — Vilfrid•o, mi oft•e fort•e sent•as en mi mem la esenc•o•n de grand•eg•a•j kapabl•o•j. Oni ne pov•as hav•i ambici•o•j•n tia•j•n, kia•j la mi•a•j, ne hav•ant•e almenaŭ en la profund•o de l’ anim•o respond•a•j•n kapabl•o•j•n. Sed, mal•feliĉ•eg•e, mi•a•j fort•a•j pasi•o•j detru•ad•as kvazaŭ col•o•n post col•o tiu•j•n kapabl•o•j•n kaj nebul•ig•as la spirit•o•n. Nur kelk•foj•a•j ek•bril•et•o•j de l’ geni•o montr•as al mi, ke ankoraŭ ĝi ekzist•as. Mi kred•as, ke sen tiu•j korp•o•n kaj anim•o•n detru•ant•a•j pasi•o•j mi pov•us verk•i monument•o•j•n de muzik•a•j kaj poezi•a•j geni•aĵ•o•j, egal•ant•a•j•n la verk•o•j•n eĉ de la plej fam•a•j verk•ist•o•j, kiu•j•n la mond•o iam vid•is. Sed tio ne est•as la tut•a en•hav•o de l’ pokal•o da mal•dolĉ•aĵ•o•j: La mond•o persist•e mal•kompren•as mi•n. Tamen ĝi dev•os aŭskult•i mi•n unu tag•o•n. Mi•a•n unu•a•n verk•o•n ĝi mal•ŝat•eg•e re•ĵet•is. Je la du•a verk•o, tragedi•a oper•o, la mond•o sku•is la kap•o•n:
— Mi ne kompren•as, — ĝi dir•is, — tio ne est•as laŭ la nun•temp•a gust•o. La verk•o ja en•hav•as bel•aĵ•o•j•n, sed . . . mi ne kompren•as ili•n. — Ili kompren•os unu tag•o•n, Vilfrid•o, mi•a knab•o! Mi en•met•is en la verk•o•n tut•a•n mi•a•n potenc•o•n, mi•a•n viv•o•n, mi•n mem; kaj la mond•o ne ŝat•as ĝi•n. Ebl•e pro tiu kaŭz•o. Kompren•ebl•e, — li rid•is mal•dolĉ•e, — mi est•as sen•signif•ul•o, simpl•a instru•ist•o de jun•a•j sinjor•et•o•j. Mi•a sol•a destin•o est•u, do, instru•aĉ•i la latin•a•n kaj grek•a•n lingv•o•j•n kaj la antikv•a•n histori•o•n. Ne est•as ja mi•a afer•o mi•n lev•i super tiu•n okup•o•n destin•it•a•n al mi de l’ sort•o.
Post mal•long•a paŭz•o, dum kiu Vilfrid•o van•e pen•is trov•i taŭg•a•j•n vort•o•j•n; sinjor•o Brent de•nov•e parol•is:
— Vilfrid•o, mi envi•as vi•n pro vi•a feliĉ•a temperament•o: sen•zorg•a, sun•a, liber•a de prem•eg•ant•a•j dub•o•j. Ho, se mi nur hav•us vi•a•n trankvil•a•n, sun•a•n karakter•o•n! Vi est•as kompren•at•a kaj am•at•a de ĉiu, kiu vi•n kon•as. La vir•in•o•j est•as kvazaŭ ĉe vi•a•j pied•o•j: Mi•a patr•in•o am•as vi•n kiel si•a•n propr•a•n fil•o•n. La serv•ist•in•o, sen•kulp•a, simpl•anim•a Klar•o ador•as eĉ la ter•o•n, sur kiu vi star•as.
— Ne parol•u sen•senc•aĵ•o•j•n, Alfred•o!
Sinjor•o Brent ne atent•is la inter•romp•o•n, sed daŭr•ig•is:
— Kaj fraŭl•in•o Parkinson nur atend•as sopir•e, ke vi mal•ferm•u la brak•o•j•n por si•n ĵet•i en ili•n.
— Sen•senc•aĵ•o•j! Mi ne kred•as tio•n.
— Tamen est•as ver•o.
— Ĉiu•okaz•e, — re•dir•is Vilfrid•o koler•et•e, — mi dezir•us, ke vi ne est•us parol•int•a pri tio.
— Kial? Kvankam ŝi est•as iom pli aĝ•a ol vi, ŝi est•as ĉiu•rilat•e dezir•ind•a knab•in•o; ĉarm•a, tre inteligent•a, riĉ•a kaj alt•anim•a, unu•vort•e preskaŭ ideal•a vir•in•o.
— Tamen, — re•dir•is Vilfrid•o sincer•e, — mi ne dezir•as pens•i pri ŝi krom kiel frat•in•o de amik•o aŭ, se vi vol•as, kiel amik•in•o. Ni•a•j rilat•o•j est•is ĝis nun pur•e amik•a•j, sen•kulp•e kaj feliĉ•e sen•ĝen•a•j. Mi ne dezir•as io•n pli. — Tiam, por ŝanĝ•i la tem•o•n, li dir•is, iom mal•gaj•e: — Sed, Alfred•o, se vi pens•as, ke mi est•as liber•a de dub•o•j prem•ant•a•j la kor•o•n, vi tut•e erar•as. Mi•a intern•a viv•o tut•e ne est•as tiel “sun•a” kiel vi imag•as. Kred•u al mi, mi profund•e kun•sent•as kun vi pro vi•a mal•feliĉ•eg•a spirit•stat•o, kiu•n, tamen, mi apenaŭ kompren•as, kaj se mi ne pov•as eĉ kompar•i la mal•kontent•ec•o•n, kiu reg•as mi•a•n propr•a•n kor•o•n, kun la terur•a angor•o brul•ant•a en la vi•a, tamen, mi•a anim•stat•o est•as ia•foj•e tre mal•trankvil•a — por ne dir•i mal•feliĉ•a. Sed, ebl•e, mi•a mal•kontent•ec•o hav•as mal•sam•a•n kaŭz•o•n.
Kiel vi sci•as, en Long-Seaton la evoluci•o de mi•a intern•a mem•o est•is tre strang•a afer•o. La plej konflikt•ant•a•j influ•o•j labor•ad•is super mi kaj fin•e las•is mi•n en stat•o de grand•a dub•em•o kaj dolor•a konfuz•o. Kaj ĉi tie en London•o, ŝajn•as al mi, ar•o da cirkonstanc•o•j konspir•is, por ankoraŭ pli•grand•ig•i ne nur tiu•n mal•cert•ec•o•n, sed ankaŭ por pli•akr•ig•i la dezir•o•n ek•kon•i tio•n, kio efektiv•e est•as la ver•o precip•e rilat•e la esenc•o•n de la anim•viv•o, rilat•e al la ekzist•ad•o kaj person•ec•o de Kre•int•o kaj pri mi•a rilat•o al Li, pri post•mort•a viv•o k.t.p. Mi cert•ig•as vi•n, Alfred•o, ke anim•o, pasi•e soif•ant•a ek•kon•i la ver•o•n, sed ĵet•ad•at•a de dub•o•j kaj sopir•o•j, tra•viv•as tre mal•feliĉ•a•j•n moment•o•j•n. Ne, amik•o mi•a, se vi vol•as pri•parol•i sen•zorg•a•n, gaj•a•n feliĉ•ul•o•n, pri•parol•u Karl•o•n Parkinson. Li•a est•as la plej mal•pez•a sen•zorg•a kor•o, kiu•n mi iam renkont•is. Efektiv•e ŝajn•as, kvazaŭ li•a kor•o est•us kiras•it•a kontraŭ ĉiu•j dub•o•j kaj zorg•o•j.
— Ba, Vilfrid•o; trov•iĝ•as ĉirkaŭ li•a kor•o nenia kiras•o, sed en li•a kor•o sen•pri•pens•a indiferent•ec•o. Malgraŭ li•a bon•eg•a instru•it•ec•o, li•a•j lert•ec•o kaj sprit•ec•o, li•a filozofi•o est•as la filozofi•o de papili•o. Li•a•j sol•a•j em•o kaj viv•cel•o est•as el•ĝu•i la aktual•a•n moment•o•n, mal•zorg•ant•e egal•e la pas•int•ec•o•n kaj la est•ont•ec•o•n. Li nur rid•as mal•agrabl•aĵ•o•j•n kaj . . . evit•as ili•n. Sed kred•u al mi, li ne pov•as ĉiam tiel lud•i kun la sort•o. Tamen plaĉ•as al mi la jun•ul•o; li•a gaj•a, ŝerc•em•a kaj bon•kor•a temperament•o oft•e efik•as kvazaŭ kiel balzam•o por mi•a turment•it•a spirit•o.
Plu•a•n analiz•o•n de l’ karakter•o de Karl•o Parkinson ĉes•ig•is la en•ven•o en la ĉambr•o•n de tiu sam•a person•o. Tuj post bru•a frap•ad•o la pord•o larĝ•e mal•ferm•iĝ•is kaj jun•a gaj•mien•a sinjor•o en•ven•is. Li hav•is la aĝ•o•n de ĉirkaŭ dek naŭ aŭ du•dek jar•o•j kaj posed•is tre plaĉ•a•n ekster•aĵ•o•n. Li•a rond•a kap•o kun blond•a•j har•bukl•o•j; li•a•j bel•a•j, preskaŭ klasik•a•j trajt•o•j; li•a•j rid•ant•a•j, blu•a•j okul•o•j kaj bel•form•a buŝ•o sub bel•a•j lip•har•o•j, graci•a, fleks•ebl•a figur•o de iom pli ol mez•a kresk•o, ĉio ĉi tio kun•e prezent•is person•ec•o•n de mal•facil•e difin•ebl•a, sed ne•kontraŭ•star•ebl•a ĉarm•o; kvankam pli zorg•a observ•ant•o rimark•us en li•a•j vizaĝ•o kaj kondut•o iom•a•n mal•profund•ec•o•n de l’ anim•o eĉ, kelk•a•foj•e, sign•o•j•n de ne•sincer•ec•o. La ven•int•o est•is elegant•e kaj laŭ•mod•e vest•it•a. Li gaj•e ek•kri•is:
— Ho, Vilfrid•o! Ho, sinjor•o Brent! mi est•as tre kontent•a trov•i vi•n ambaŭ hejm•e. — Sen•zorg•e ĵet•int•e si•a•j•n ĉapel•o•n, baston•o•n kaj gant•o•j•n sur seĝ•o•n, li dir•is plu•e: — Mi tut•e forges•is hieraŭ send•i al vi leter•et•o•n por cert•iĝ•i, ke vi ven•os hodiaŭ por part•o•pren•i ni•a•n kun•ven•o•n. Mi tre esper•as, ke nenio mal•help•os. Efektiv•e mi insist•as, ke vi ven•u; mi akcept•os nenia•n sen•kulp•ig•o•n hodiaŭ.
Tiu last•a, vigl•e dir•it•a fraz•o cel•is antaŭ•ven•i rifuz•o•n, kiu•n li jam leg•is sur la vizaĝ•o de Vilfrid•o.
Iom antaŭ•e Vilfrid•o est•us tre kontent•a ir•i kun si•a amik•o pas•ig•i vesper•o•n en la dom•o de li•a•j gast•am•a•j ge•patr•o•j, sed la hodiaŭ ricev•it•a leter•o de fraŭl•in•o Lambert mal•inklin•ig•is li•n. Post la du•a tra•leg•o de tiu leter•o li klar•e sent•is, ke pli bon•e est•us, ke li tut•e evit•u la societ•o•n, kiu•n li kutim•e renkont•is en la salon•o•j de ge•sinjor•o•j Parkinson. Li ne pov•is kontraŭ•star•i la konvink•o•n, ke, tiu societ•o, kvankam tiel agrabl•a kaj, en kelk•a•j rilat•o•j, tre ŝat•ind•a, est•as kulp•a pri grand•a part•o de la spirit•a•j mal•trankvil•o kaj konfuz•o, kiu•j nun•temp•e reg•is li•n. Tamen la agrabl•aĵ•o•j tiel oft•e ĝu•it•a•j kaj la ĉiam•a, bon•kor•ec•o trov•it•a en la rond•o de tiu alt•e•kultur•it•a, art•ist•a famili•o, preskaŭ ig•is ĝi•n ne•ebl•a plen•e romp•i la ekzist•ant•a•n inter ili intim•a•n amik•ec•o•n sen ia pli raci•a kaŭz•o. Do, admon•a voĉ•o intern•a, ke fraŭl•in•o Lambert est•as prav•a alud•ant•e al tiu ĉi sam•a kon•at•ar•o kiel spirit•a danĝer•o por li, kaj, ali•flank•e, natur•a dezir•o daŭr•ig•i la part•o•pren•o•n en tiu•j grand•a•j soci•a•j agrabl•aĵ•o•j, inter•batal•is en li. Oni ja vid•ebl•e ŝat•is kaj admir•is li•n en tiu•j bel•art•rond•o•j kaj montr•is al li ne•dub•ebl•a•n kor•inklin•o•n; kaj tio est•is afer•o•j, kiu•j fort•e tuŝ•is la pli mal•fort•a•n flank•o•n de li•a karakter•o. Li•a voĉ•ton•o, do, est•is iom•a eĥ•o de tiu ĉi ne•decid•em•o, kiam li, respond•is:
— Dank•o•n, Karl•o, sed mi bedaŭr•as, ke mi dev•as mal•kontent•ig•i vi•n hodiaŭ.
— Kial, Vilfrid•o? Sen•senc•aĵ•o! Vi nepr•e dev•as ven•i. Kia•n do pretekst•o•n vi hav•as? Nenia•n! — ek•kri•is la jun•ul•o.
— Ver•dir•e pro divers•a•j kaŭz•o•j, — re•dir•is Vilfrid•o, — mi sent•as fort•a•n mal•inklin•o•n el•ir•i hodiaŭ vesper•e. Unu•e mi dev•as respond•i al du grav•a•j leter•o•j, kaj tio postul•as ĝust•e la humor•o•n, en kiu mi nun trov•iĝ•as. Do, far•u al mi la komplez•o•n sen•kulp•ig•i mi•n.
— Mi tut•e ne far•os tio•n, Vilfrid•o. Est•as special•a•j kaŭz•o•j, pro kiu•j vi dev•as ven•i. Unu•e: princ•o Kunwar Kriŝna precip•e dezir•is, ke vi ven•u hodiaŭ vesper•e. Li fin•e promes•is pri•parol•i pli detal•e si•a•n strang•a•n kred•ar•o•n kaj klar•ig•i al ni la sen•dub•e interes•a•n filozofi•o•n de la antikv•a•j hind•a•j kred•o•j. Du•e: mi•a frat•o Filip•o est•as hejm•e. Vi ankoraŭ ne kon•as li•n. Li cert•e est•as la ekstrem•o de mal•saĝ•a abnegaci•o. Imag•u: li for•las•is tre•eg•e agrabl•a•n pastr•ej•o•n en York kun bon•a•j en•spez•o•j kaj ankoraŭ pli bon•a atend•aĵ•o pri promoci•o por — ĉu vi kred•os — por far•iĝ•i mal•bon•e pag•at•a vikari•o en unu el ia plej mizer•a•j kvartal•o•j de orient•a London•o! Mi tut•e ne pov•as kompren•i tio•n. Li, alt•e•kultur•it•a, bril•a hom•o, favor•at•o kaj intim•ul•o de l’ ĉef•episkop•o de York, si•n en•tomb•ig•as tie mez•e de mal•simpati•a popol•aĉ•o. La ge•patr•o•j est•as furioz•a•j. La patr•in•o tim•as pri li•a cerb•o•san•ec•o. Dorote•o, kompren•ebl•e, rigard•as la afer•o•n kiel interes•a•n, romantik•a•n ide•o•n kaj ŝajn•ig•as envi•i Filip•o•n. Rid•ind•aĵ•o!
— Kial rid•ind•aĵ•o? — li•n inter•romp•is Vilfrid•o. — Ver•ŝajn•e vi ne kompren•as la motiv•o•j•n de vi•a frat•o. Sen•dub•e kiel pastr•o, kiu serioz•e rigard•as si•a•n ofic•o•n, li vol•as fund•e kon•i la hom•a•n viv•o•n ĉe ĉiu•j flank•o•j.
Sinjor•o Brent ek•parol•is:
— Ebl•e est•as iom strang•e, sed ne rid•ind•e, amik•o mi•a; cert•e est•as, ke la orient•a•j kvartal•o•j de London•o mult•e pli bezon•as si•n•don•em•a•j•n, fidel•a•j•n pastr•o•j•n ol York kun si•a mult•e•nombr•a katedral•a pastr•ar•o.
— Nu, nu, — re•dir•is la jun•a vir•o, — chacun à son gout. Mi vol•is nur dir•i, ke mi atend•as vigl•a•n, interes•a•n diskut•ad•o•n. Precip•e en la okaz•o, se ven•os sinjor•o Spicer, ni hav•os grand•a•n debat•o•n, kiu•n vi ambaŭ tre ĝu•os.
— Mi tre bedaŭr•as, Parkinson, — dir•is sinjor•o Brent, — ke mi ne pov•as part•o•pren•i tiu•n atend•it•a•n spirit•a•n gimnastik•o•n, ĉar mi hav•as grav•a•n dev•a•n renkont•o•n hodiaŭ vesper•e kun la patr•o de unu el mi•a•j lern•ant•o•j en la Reĝ•a Hotel•o.
— Ho, mi tre bedaŭr•as, ke vi ne pov•as ven•i, Sinjor•o Brent.
— Kaj mi, — dir•is Vilfrid•o, — ver•dir•e mi lac•iĝ•as pri tiu•j sen•fin•a•j filozofi•a•j disput•ad•o•j, kiu•j konvink•as neniu•n.
— Kio, Vil? Kio al vi est•as? — ek•kri•is Karl•o Parkinson.
— Nenio; sed est•as moment•o•j, kiam . . .
— Kiam oni bezon•as sku•iĝ•o•n, — inter•romp•is la jun•ul•o. — Mi sci•as, serioz•em•ul•o, ke en la last•a temp•o vi tro labor•is super vi•a•j libr•o•j kaj desegn•aĵ•o•j kaj bezon•as distr•iĝ•o•n. Ven•u, kaj mi aranĝ•os por ven•ont•a semajn•o apart•a•n amuz•o•n por vi. Ĉu ne?
— Jes, — inter•ĵet•is sinjor•o Brent, — ir•u, Vilfrid•o. Parkinson est•as prav•a, vi tro•labor•is dum la last•a temp•o. Se la princ•id•o special•e dezir•as, ke vi ven•u, mi opini•as, ke vi dev•as ir•i.
Vilfrid•o du•on•konsci•e dezir•is, ke li•a•j amik•o•j trov•u konvink•il•o•j•n, kiu•j prezent•os sufiĉ•a•n kaŭz•o•n por ig•i li•n ŝanĝ•i si•a•n decid•o•n, ĉar en la profund•o de l’ kor•o li dezir•is ir•i.
— Bon•e, mi ir•os kun vi, Karl•o. Domaĝ•e est•as, ke vi ne pov•as ven•i, Alfred•o!
— Mi ankaŭ tio•n tre bedaŭr•as, — dir•is la instru•ist•o. — Sed antaŭ ol vi for•ir•os, ni kun•e te•manĝ•os; ĉu ne? Mi tuj pet•os, ke oni pret•ig•u la te•o•n.
— Cert•e, mi•a bon•a “trezor•o de erudici•o”, — gaj•e dir•is Karl•o Parkinson, — kuŝ•iĝ•ant•e sur la sof•o•n, — neniam rifuz•u sen•pag•a•n manĝ•o•n, precip•e en tia•j al•log•a•j cirkonstanc•o•j.
— Jes, Parkinson, — re•dir•is sinjor•o Brent du•on•ŝerc•e, du•on•serioz•e, — sed mi tre pet•as, ne tro mok•u ni•a•n serv•ist•in•o•n. Ŝi est•as simpl•anim•a, bon•a knab•in•o el la kamp•ar•o. Last•a•n foj•o•n vi plor•ig•is ŝi•n en la kuir•ej•o. Ali•e mi dev•os pet•i la patr•in•o•n, ke ŝi sever•e al•parol•u vi•n.
— Ho, sinjor•o Brent, kompat•u mi•n; mi tro alt•e ŝat•as la favor•kor•ec•o•n de estim•ind•a sinjor•in•o vi•a patr•in•o, por vol•i el•met•i mi•n al ŝi•a koler•o. Mi kondut•os tre ĝentil•e, sed mi nepr•e dev•as far•i kompens•aĵ•o•n al vi•a bel•ul•in•et•o, ĉar mi plej sincer•e bedaŭr•as, ke mi el•ir•ig•is unu larm•et•o•n el ŝi•a•j bel•a•j okul•o•j.
— Sen•dub•e; sed, ebl•e, la knab•in•o rifuz•os en•ir•i ĉambr•o•n, en kiu trov•iĝ•as tia turment•em•ul•o. — Alfred•o Brent kontraŭ•vol•e rid•et•is.
En tiu moment•o en•ven•is la pri•parol•it•a jun•a serv•ist•in•o, bel•et•a, modest•a knab•in•o, port•ant•e plet•o•n kun manĝ•il•ar•o por pret•ig•i la te•o•tabl•o•n.
— Ho, mi•a lert•a amik•o, ek•kri•is la ŝerc•em•ul•o, — tiom por vi•a mal•bon•a antaŭ•dir•o! — Si•n turn•ant•e al la knab•in•o kun bon•e ŝajn•ig•it•a•j serioz•ec•o kaj humil•ec•o, li dir•is kiel se li al•parol•us respekt•eg•ind•a•n sinjor•in•o•n, — fraŭl•in•o Klar•o, sinjor•o Brent ĵus asert•is, ke vi, vi rifuz•os en•ir•i ia•n ĉambr•o•n, en kiu trov•iĝ•as mi. Ĉu mi ne est•is prav•a, plej indign•e for•pel•ant•e tiu•n mal•ind•a•n pens•o•n?
La knab•in•o iom konfuz•iĝ•is. Ne al•rigard•ant•e la parol•int•o•n, ŝi respond•is simpl•e:
— Mi ne sci•is, ke vi est•as en la ĉambr•o, sinjor•o Parkinson.
— Ha! Mi sci•is, fraŭl•in•o Klar•o, ke vi ne est•as kapabl•a je tia kruel•aĵ•o. En mild•a•j, dolĉ•a•j okul•o•j tia•j, kia•j la vi•a•j ne loĝ•as kruel•aĵ•o!
— Ne atent•u li•a•j•n sen•senc•aĵ•o•j•n, Klar•o. Sed pet•u mi•a•n patr•in•o•n, ke ŝi ven•u ĉi tie•n; ŝi hav•as kelk•a•j•n vort•o•j•n por dir•i al sinjor•o Parkinson.
— Ne; fraŭl•in•o Klar•o, mi tre pet•as, ne far•u tio•n. Mi est•as cert•a, ke mi nur bezon•as pet•i vi•n. Kvankam mi ne hav•as moment•o•n por perd•i kaj kvankam mi risk•as koler•iĝ•o•n de l’ ge•patr•o•j, mi avid•e akcept•is la invit•o•n de sinjor•o Brent al te•manĝ•o, sol•e por ĝu•i manĝ•aĵ•o•n serv•it•a•n de vi•a•j man•o•j.
Kontraŭ•vol•e la knab•in•o dev•is rid•et•i, kiam, per voĉ•o per kiu ŝi vol•is montr•i mal•plezur•o•n, ŝi dir•is:
— Mi est•as cert•a, sinjor•o, ke vi pens•is nenio•n simil•a•n.
— Ho, tie, sinjor•o•j, parol•as ĉarm•a, ador•ind•a, knab•in•a modest•ec•o! — ek•kri•is Karl•o. — Sed mi dir•os nenio•n plu. La ver•o silent•e, sen•trud•em•e efik•os, je l’ fin•o, por konvink•i. Do, mi trans•don•u mi•n al la ĝu•o de l’ manĝ•o; kiel ja kant•as la glor•a grek•a poet•o:
“Kvazaŭ di•iĝ•as mort•ul’, kiam Heb•o el•verŝ•as la te•o•n.”
— Vi est•as ne•pli•bon•ig•ebl•a, Parkinson, — dir•is sinjor•o Brent ek•rid•ant•e; kaj Vilfrid•o, apenaŭ pov•ant•e kontraŭ•star•i fort•a•n inklin•o•n rid•eksplod•i, dir•is:
— Ne kulp•ig•u ia•n glor•a•n poet•o•n je tia vers•aĉ•o, Karl•o.
La serv•ist•in•o, kiu jam fin•is met•i sur la tabl•o•n la divers•a•j•n objekt•o•j•n, kiu•j•n ŝi al•port•is, nun ver•e ek•koler•is. Turn•ant•e si•n ĉe la pord•o ŝi dir•is:
— Est•as tre mal•ĝentil•e de vi ĉiu•j mok•i mi•n.
— Ne, ne, — kun•e ek•kri•is Vilfrid•o kaj Alfred•o Brent.
— Ni tut•e ne rid•as vi•n, Klar•o, — dir•is la instru•ist•o, kaj Vilfrid•o al•don•is; — est•as ja ne•ebl•e ne rid•i la petol•aĵ•o•j•n de tiu ĉi sen•taŭg•ul•o. Ni rid•is pri li•a fuŝ•vers•aĵ•o.
— La plej bon•a pun•o por sinjor•o Parkinson est•as, Klar•o, tut•e mal•atent•i li•a•j•n ŝerc•aĉ•o•j•n, — dir•is sinjor•o Brent. Nun, por montr•i, ke vi est•as kapabl•a re•don•i bon•aĵ•o•n por mal•bon•aĵ•o, al•port•u por li tas•o•n, teler•o•n k.t.p., kvankam li ne merit•as tio•n, kaj met•u ankoraŭ unu plen•kuler•et•o•n da te•o en la te•uj•o•n.
Post la el•ir•o de la knab•in•o Vilfrid•o dir•is, pen•ant•e est•i serioz•a:
— Aŭskult•u, Karl•o, las•u la kompat•ind•a•n knab•in•o•n en pac•o.
— Mi cert•ig•as vi•n, kar•a amik•o, ke la anim•pac•o de fraŭl•in•o Klar•o est•as por mi grav•a afer•o.
Kiam “fraŭl•in•o Klar•o” re•e en•ven•is en la ĉambr•o•n, Karl•o met•is la kubut•o•j•n sur la genu•o•j•n, prem•tord•is al si la man•o•j•n kaj mal•gaj•e sku•is la kap•o•n, ĉiam rigard•ant•e la tapiŝ•o•n antaŭ si:
— Ho ve, — li ek•ĝem•is, — kia turment•iĝ•o, pens•i, ke mi, mi est•as kulp•ig•it•a est•i mok•int•a fraŭl•in•o•n Klar•o•n!
Li•a mal•gaj•ec•o est•is tiel bon•e ŝajn•ig•it•a, ke la knab•in•o mir•e ek•rigard•et•is unu•e sinjor•o•n Brent kaj post•e Vilfrid•o•n, sed, vid•ant•e en ili•a•j vizaĝ•o•j nur pen•ad•o•n sub•prem•i rid•o•n, ŝi rapid•e el•kur•is el la ĉambr•o.
— Pro ĉio cerb•o•san•a, Karl•o, — dir•is Vilfrid•o, — ĉes•ig•u vi•a•j•n sen•senc•aĵ•o•j•n kun la serv•ist•in•o; ŝi nepr•e plend•os ĉe sinjor•in•o Brent, kaj tiam . . . nu . . . vi dezir•eg•os, ke vi est•us ĉes•int•a.
Post la te•manĝ•o Vilfrid•o Gallimore kaj Karl•o Parkinson ir•is kun•e, brak•o•n en brak•o, al la hejm•o de la last•a. La du jun•ul•o•j inter•kon•iĝ•is kelk•a•j•n monat•o•j•n post la al•ven•o de Vilfrid•o en London•o•n. Ambaŭ est•is student•o•j ĉe art•lern•ej•o en Westminster. Iu•n tag•o•n, kiam Vilfrid•o est•is okup•it•a en apart•a ĉambr•o model•ant•e el gips•o fris•o•n laŭ antikv•a model•o, jun•a vir•o kun gaj•a, knab•a vizaĝ•o en•ven•is kaj si•n prezent•is kiel nov•a kun•student•o, Karl•o Parkinson. Li sci•ig•is al li, ke li•a frat•in•o est•as unu el la korespond•ant•a•j an•in•o•j de “Romford’ kaj Long-Seaton’a Estetik•a Societ•o”.
La Long-Seaton’aj membr•o•j, sci•iĝ•int•e, ke frat•o de London•a societ•an•in•o est•as student•o de la sam•a art•lern•ej•o kiel Vilfrid•o, redakt•is tre•eg•e laŭd•a•n pri•skrib•o•n pri la ĉarm•a ec•ar•o kaj talent•o de si•a jun•a favor•at•o kaj esprim•is esper•o•n, ke la du jun•ul•o•j inter•amik•iĝ•os. De tiam Vilfrid•o Gallimore kaj Karl•o Parkinson est•is intim•a•j amik•o•j, kvankam, ver•dir•e, ili•a•j karakter•o•j kaj ambici•o•j est•is rimark•ind•e mal•sam•a•j. La sol•a komun•a em•o est•is ili•a am•o al la art•o•j kaj la bel•o; en la unu•a: profund•a, konstant•a, preskaŭ ador•a, kaj en la du•a: ŝanĝ•iĝ•em•a, facil•kor•a, sed ne mal•pli entuziasm•a. Kaj tamen, fort•e al•log•is Karl•o•n la pens•em•ec•o kaj oft•a serioz•ec•o Vilfrid•o, dum•e Vilfrid•o oft•e sent•is, ke la feliĉ•a sen•zorg•ec•o, la ĉiam•a•j bon•humor•ec•o kaj gaj•ec•o de li•a amik•o liver•is al li distr•aĵ•o•n, kiu•n li bezon•as kaj kiu, precip•e en la daŭr•o de la last•a jar•o, mal•help•is li•n kelk•foj•e far•iĝ•i tro mem•analiz•em•a. Sed al•log•is li•n ankoraŭ pli fort•e la afabl•ec•o kaj delikat•a inteligent•ec•o de ge•sinjor•o•j Parkinson kaj de ties fil•in•o Dorote•o, kiel ankaŭ la societ•o de mult•a•j intelekt•ul•o•j — art•ist•o•j kaj literatur•ist•o•j — kiu•j•n li renkont•ad•is en ili•a•j salon•o•j.
La du jun•a•j vir•o•j ating•is la dom•o•n en “Mayfair” post du•on•hor•a pied•ir•o. Ĝi est•is grand•a loĝ•ej•o en kviet•a, mal•grand•a, sed tre agrabl•e plac•o en tiu bon•hav•ec•a kvartal•o. La intern•o de la dom•o prezent•is iom strang•a•n aspekt•o•n. La plej frap•ant•a•j afer•o•j est•is ĉie trov•iĝ•ant•a ruĝ•a kolor•o kaj ĉie reg•ant•a sen•bru•ec•o. La grand•a vestibl•o kaj la divers•a•j ĉambr•o•j est•is luks•e mebl•it•a•j, sed laŭ iom ne•ordinar•a, du•on•orient•a stil•o. Kvankam sinjor•o Parkinson est•is unu el la plej fam•a•j, tiu•temp•a•j pentr•ist•o•j, oni vid•is tre mal•mult•a•j•n pentr•aĵ•o•j•n sur la mur•o•j, krom en la pentr•ej•o. Anstataŭ•e trov•iĝ•is tie ĉi kaj tie kabal•a•j figur•aĵ•o•j kaj desegn•aĵ•o•j, kelk•a•j antikv•a•j statu•et•o•j kaj ali•a•j bel•a•j ornam•aĵ•o•j, kiu•j pens•ig•is eĉ supr•aĵ•a•n observ•ant•o•n, ke ĉio hav•as ia•n emblem•a•n, ia•n simbol•a•n signif•o•n. En la vestibl•o, la koridor•o•j kaj salon•o•j trov•iĝ•is nombr•o da lamp•o•j, ĉiu•j kun ruĝ•a•j lum•ŝirm•il•o•j.
Kiam la jun•ul•o•j en•ir•is la vestibl•o•n mal•supr•e•n•ir•is la larĝ•a•n, per dik•a, mol•a tapiŝ•o kovr•it•a•n ŝtup•ar•o•n, fraŭl•in•o, vest•it•a per roz•kolor•a, silk•a vest•o, kies dekolt•it•a korsaĵ•o kaj du•on•manik•o•j montr•is bel•form•a•j•n bust•o•n kaj brak•o•j•n. Ŝi•a ekster•aĵ•o est•is tre plaĉ•a, kaj la ten•iĝ•o plen•a de graci•ec•o kaj natur•a ĉarm•o. En unu brak•o ŝi port•is ar•et•o•n da libr•o•j, kaj la ali•a man•o graci•e ten•is la tren•aĵ•o•n de la vest•o. Ŝi•a•j riĉ•a•j, brun•a•j har•o•j est•is kun•plekt•it•a•j en unu bul•o laŭ antikv•a grek•a mod•o, sed du ĉarm•a•j bukl•et•o•j sur la frunt•o, kaj du, pli long•a•j, pend•ant•a•j bukl•o•j, kiu•j facil•e kares•is la vang•o•j•n, montr•is, ke la jun•a vir•in•o ne mal•ŝat•is modern•a•j•n help•il•o•j•n por pli•grand•ig•i si•a•n natur•a•n bel•ec•o•n. Ŝi•a•j mal•hel•a•j, kutim•e pens•em•a•j okul•o•j ek•bril•et•is, kiam ŝi ek•vid•is Vilfrid•o•n ĉe la mal•supr•o de la ŝtup•ar•o.
— Bon•a•n vesper•o•n, sinjor•o Gallimore; — gaj•e ek•kri•is fraŭl•in•o Dorote•o Parkinson, — vi mal•fru•as. Ni pens•is, ke vi ne ven•os. — Respond•e al demand•o de Karl•o ŝi dir•is, — Ne, la princ•id•o ankoraŭ ne al•ven•is; li send•is serv•ist•o•n por sci•ig•i ni•n, ke li hav•os inter•vid•iĝ•o•n kun la ĉef•ministr•o, kaj ke tio ne•evit•ebl•e prokrast•os li•a•n al•ven•o•n. Li est•os ĉi tie ĉirkaŭ la ok•a. Sinjor•o•j Lankester kaj Broadbent, sinjor•in•o Talbot kaj Filip•o jam est•as en la mal•grand•a salon•o kun la ge•patr•o•j. Mi•a frat•o est•os tre kontent•a kon•iĝ•i kun vi, sinjor•o Gallimore.
Kiam, iom post•e, Vilfrid•o kun•e kun fraŭl•in•o Parkinson kaj Karl•o en•ir•is la salon•o•n, li hav•is kor•a•n akcept•o•n. Ĉiu•j lev•iĝ•is por salut•i li•n, krom sinjor•o Le•o Broadbent, kies vizaĝ•o ek•montr•is grand•a•n mal•plezur•o•n, precip•e kiam li rimark•is li•n amik•e inter•parol•ant•a•n kun fraŭl•in•o Parkinson.
La jun•a pastr•o, Filip•o Parkinson, post formal•a inter•prezent•iĝ•o varm•e prem•is la man•o•n de Vilfrid•o kaj dir•is:
— Mi apart•e dezir•is kon•iĝ•i kun vi, sinjor•o Gallimore. Mi aŭd•is mult•o•n pri vi de la ge•patr•o•j; nur sincer•a•j•n laŭd•o•j•n. Mi tre esper•as, ke vi sukces•os hav•i bon•a•n influ•o•n sur la spirit•o•n de mi•a frat•o; li tre bezon•as la influ•o•n de serioz•a amik•o kun nobl•a•j viv•o•cel•o•j. Li•a kap•o est•as tiel mal•serioz•a, kiel tiu de marionet•o . . .
— Kaj evident•e mult•e pli feliĉ•a, ol la vi•a, — gaj•e re•dir•is Karl•o.
— Supr•aĵ•a, ekster•a gaj•ec•o, ebl•e, Karl•o; sed ver•a, profund•a kontent•ec•o est•as ne•akir•ebl•a sen pen•ad•o plen•um•i si•a•n dev•o•n al Di•o kaj al la hom•ar•o.
— Sinjor•o Gallimore, — ek•dir•is sinjor•in•o Talbot de mal•alt•a, mol•a kanap•o, — mi tre bedaŭr•as, ke mi ne pov•is ĉe•est•i, kiam vi leg•is vi•a•n memuar•o•n pri la tem•o “la komun•a•j esenc•o•j de l’ bel•o, de l’ harmoni•o kaj de l’ ver•o”. Sinjor•in•o kaj fraŭl•in•o Parkinson kant•is pri ĝi tia•j•n ditiramb•o•j•n, ke mi tre dezir•as leg•i vi•a•n manuskript•o•n. Ĉu vi far•os al mi la honor•o•n prunt•e•don•i la kajer•o•n?
La parol•int•in•o est•is mez•aĝ•a tre pedant•a, mal•gras•a vidv•in•o, vest•it•a per nigr•a silk•a vest•o. Ŝi est•is tre fier•a pri pretend•it•a delikat•a sent•em•o poezi•a kaj, laŭ ŝi•a propr•a kred•o, ŝi•a opini•o pri beletristik•a•j afer•o•j est•is la last•a vort•o.
— Al vi plaĉ•as ŝerc•i, sinjor•in•o Talbot, — respond•is Vilfrid•o, rid•et•ant•e, — tamen mi tre volont•e hav•ig•os al vi la manuskript•o•n; vi•a dezir•o tre honor•as mi•n.
Dorote•o Parkinson, star•ant•e mal•antaŭ sinjor•in•o Talbot, mal•laŭt•e dir•is al ŝi:
— Kiel kutim•e, vi tro•ig•as, kar•a sinjor•in•o Talbot.
Tiu ĉi si•n turn•is al la jun•a vir•in•o kaj dir•is kvazaŭ per scen•ej•a flustr•o:
— Mi tut•e ne tro•ig•as, mi•a kar•a, vi dir•is . . .
— Silent•u. silent•u, mi tre pet•as, sinjor•in•o Talbot, — inter•romp•is ŝi•n la knab•in•o, facil•e ruĝ•iĝ•ant•e.
— . . . vi dir•is, ke ĝi est•as perl•a verk•et•o, kaj ke ĉiu vort•o dev•us est•i pres•it•a per or•a•j liter•o•j.
En tiu moment•o sinjor•in•o Parkinson ek•kri•is:
— Ho, sinjor•o Gallimore, vi kon•as sinjor•o•n Broadbent; ĉu ne? Kompren•ebl•e; vi ja est•as sam•urb•an•o•j aŭ pli•ĝust•e sam•vilaĝ•an•o•j. Sed kiel strang•e, ver•e, vi ambaŭ est•as oft•a•j vizit•ant•o•j ĉe ni kaj tamen vi neniam antaŭ•e renkont•iĝ•is ĉi tie. Sen•dub•e vi bon•e kon•as unu la ali•a•n, ĉu ne, sinjor•o Broadbent?
Le•o Broadbent ŝajn•ig•ant•e atent•a•n tra•rigard•o•n de album•o, aŭskult•is la konversaci•o•n kun kresk•ant•a mal•plezur•o. Fin•e li lev•is la okul•o•j•n por respond•i la rekt•e al li direkt•it•a•n demand•o•n. Eĉ li•a kutim•a pen•ad•o est•i tre agrabl•a al sinjor•in•o•j kaj konserv•i si•a•n reputaci•o•n pri plej perfekt•a ĝentil•ec•o, kiu•n li afekt•is, ne pov•is tut•e mal•help•i el•montr•o•n de mal•bon•vol•o. Kun nuanc•et•o de arogant•a mal•estim•o li dir•is ŝancel•iĝ•e:
— H’em, jes, mi pens•as, ni renkont•iĝ•is unu aŭ du•foj•o•j•n, sinjor•in•o Parkinson, sed, vi sci•as, ni mov•iĝ•ad•is en iom mal•sam•a•j soci•a•j rond•o•j. — Sed, ek•vid•ant•e per la rigard•o•j de la ĉirkaŭ•star•ant•o•j, ke li permes•is al si far•i mal•konven•aĵ•o•n, li rapid•is al•don•i: — Kompren•ebl•e diferenc•o inter la aĝ•o•j de jun•ul•o•j de ebl•e ok jar•o•j aŭ pli okaz•ig•as tio•n.
Dum moment•o reg•is pez•a silent•o en la part•o de la salon•o, en kiu tiu ĉi scen•et•o lud•iĝ•is, kaj Le•o Broadbent konsci•is, ke li•a evident•a mal•lert•aĵ•o okup•as la pens•o•j•n de la ĉe•est•ant•o•j. Des pli fort•e li ek•mal•am•is Vilfrid•o•n kiel kaŭz•o•n de li•a mal•sprit•aĵ•o.
Pastr•o Parkinson la unu•a re•e ek•parol•is:
— Vi hav•as profesi•a•j•n rilat•o•j•n kun Sri Kunwar Kriŝna; ĉu ne, sinjor•o advokat•o?
— Jes, sinjor•o pastr•o; jam de mult•a•j jar•o•j la firm•o de advokat•o•j, Konard kaj Perkins, kies membr•o mi est•as, pri•zorg•as la afer•o•j•n de l’ Maharajah•o de Pentuki, li•a frat•o. Mi person•e labor•as super la afer•o, kiu ven•ig•is la princ•o•n Kunwar Kriŝna ĉi tie•n. De si•a al•ven•o li•a princ•a moŝt•o kondut•is tre amik•e je mi. Mi tre ŝat•as li•a•n amik•ec•o•n.
— Kompren•ebl•e, sinjor•o Broadbent, — dir•is sinjor•in•o Talbot, — Mi pens•as, ke li est•as unu el la plej ĉarm•a•j sinjor•o•j, kiu•n mi iam renkont•is.
Sinjor•o Parkinson, kiu je tiu moment•o al•ir•is la grup•et•o•n, dir•is:
— Sen•dub•e; kaj unu el la plej profund•a•j pens•ul•o•j. La ampleks•o de li•a sci•o est•as tre rimark•ind•a. Stud•int•e en la universitat•o•j de Berlin•o, Pariz•o kaj Oksford•o, li kun•ig•as okcident•a•n, scienc•a•n instru•it•ec•o•n kun la profund•a, mistik•a filozofi•o de l’ orient•o, kaj ne ekzist•as komun•sci•a tem•o, kiu•n li ne pov•as lert•e pri•trakt•i. Mi tre esper•as, ke li rest•os ankoraŭ long•e en London•o. Ĉu vi sci•as io•n pri li•a•j plan•o•j, sinjor•o Broadbent?
— Ne; nenio•n definitiv•a•n, sinjor•o Parkinson, krom tio, ke la afer•o, kiu est•as la cel•o de li•a rest•ad•o ĉi tie okup•os ankoraŭ kelk•a•j•n monat•o•j•n. Sed li tiel ŝat•as la viv•o•n en London•o, ke li ne intenc•as rapid•i for tuj post la ord•ig•o de si•a•j afer•o•j kun la reg•ist•ar•o. Ĉiu•okaz•e li far•is aranĝ•o•j•n por for•est•ad•o for de Hind•uj•o dum almenaŭ du jar•o•j.
Sinjor•in•o Parkinson patos•e ek•kri•is:
— Mi tre•eg•e ĝoj•as aŭd•i tio•n! La kar•a princ•o venk•is ĉiu•j•n ni•a•j•n kor•o•j•n. Tio, kio•n mi tiom ŝat•as pri la princ•o est•as li•a kor•nobl•ec•o, li•a kor•tuŝ•a simpl•anim•ec•o kaj sen•konsci•a dign•o. Mi pens•as, ke li al•proksim•iĝ•as plej ver•e al ideal•a hom•o.
Filip•o Parkinson vol•is far•i demand•o•n, kiam li•a patr•in•o ek•salt•is, dir•ant•e:
— Mi pens•as, ke mi aŭd•as li•a•n voĉ•o•n en la vestibl•o.
Ŝi el•ir•is kaj post kelk•a•j minut•o•j re•ven•is akompan•at•a de alt•kresk•a, bel•tali•a sinjor•o. Tio est•is Sri Kunwar Kriŝna, du•a fil•o de Maharajah•o de Pentuki en nord•okcident•a part•o de Hind•uj•o. Li hav•is la aĝ•o•n de ĉirkaŭ kvar•dek ses jar•o•j, est•is vest•it•a laŭ angl•a mod•o, kaj prezent•is impon•a•n kaj al•log•a•n ekster•aĵ•o•n. Li•a vizaĝ•kolor•o kaj okul•o•j est•is mal•hel•a•j, kaj li•a•j kap•har•o•j kaj lip•har•o•j est•is karb•e•nigr•a•j kun kelk•a•j griz•iĝ•int•a•j stri•et•o•j. Kun facil•a, dign•o•plen•a graci•ec•o kaj afabl•a rid•et•o en si•a•j bon•kor•a•j, trankvil•a•j okul•o•j, li riverenc•is la ĉe•est•ant•o•j•n, dir•ant•e:
— Sinjor•in•o•j, sinjor•o•j, mi salut•as vi•n. Vol•u pardon•i, ke mi iom mal•fru•is, sed mi hav•is grav•a•n inter•parol•o•n kun la ĉef•ministr•o. Tia•j sinjor•o•j est•as ĉiam plen•okup•it•a•j, kaj oni dev•as vizit•i ili•n, kiam tio est•as por ili oportun•a.
Li ir•is de unu al ali•a kaj kor•e man•prem•is ĉiu•n. Tuj post•e ĉiu•j, kvazaŭ laŭ inter•konsent•o, sid•iĝ•is en du•on•cirkl•o ĉirkaŭ la fajr•ej•o sur mal•alt•a•j, mol•a•j kanap•o•j kaj divers•spec•a•j, komfort•a•j seĝ•o•j, kiu•j est•is plej•e teg•it•a•j per ruĝ•a velur•o aŭ silk•o. Antaŭ ol la konversaci•o far•iĝ•is ĝeneral•a, en•ven•is en la ĉambr•o•n serv•ist•in•o, al•port•ant•e plet•o•n kun dek glas•o•j da ruĝ•a vin•o kaj met•is ĝi•n sur tabl•et•o•n apud sinjor•o Parkinson. Tiu ĉi tuj lev•iĝ•is kaj dir•is:
— Ge•amik•o•j, la hodiaŭ•a tag•o est•as por unu el ni tre signif•o•plen•a tag•o. Ni•a kar•a amik•o, sinjor•o Gallimore ating•as hodiaŭ si•a•n plen•aĝ•o•n, kaj mi permes•as al mi propon•i, ke ni uz•u tiu•n moment•o•n, antaŭ ol ni komenc•os ni•a•n kutim•a•n kun•ven•o•n, por trink•i glas•o•n da vin•o je la san•o de ni•a fest•ant•o kaj por dezir•i al li ĉiam•a•j•n prosper•o•n kaj feliĉ•o•n.
Vilfrid•o aspekt•is surpriz•it•e kaj iom embaras•it•e: — Tio est•as grand•a surpriz•o. Kiel vi sci•iĝ•is, ke hodiaŭ est•as la dat•re•ven•o de mi•a nask•o•tag•o? — li demand•is.
— Ni ŝuld•as tiu•n sci•ig•o•n al la Long-Seaton’aj amik•in•o•j de Dorote•o, — respond•is sinjor•in•o Parkinson. Dis•don•int•e la glas•o•j•n, sinjor•o Parkinson re•e parol•is:
— Mi lev•as mi•a•n glas•o•n kaj, kun•e kun vi, mi trink•as je la san•o, feliĉ•o kaj prosper•o de ni•a kar•a amik•o, Vilfrid•o Gallimore. — Kiam ĉiu•j, krom la toast•at•o, est•is si•n lev•int•a•j, ten•ant•e la glas•o•j•n en la man•o, li daŭr•ig•is: — La mister•a•j pov•o•j, kiu•j•n ni, pro mank•o de pli preciz•a vort•o, nom•as Providenc•o, don•is al vi, kar•a sinjor•o, riĉ•a•j•n natur•don•o•j•n, gaj•a•n, bon•a•n, pur•a•n kor•o•n kaj mal•oft•a•j•n kapabl•o•j•n. Ni ĉiu•j kor•e dezir•as, ke la est•ont•ec•o hav•u por vi nur ben•o•j•n, nur sen•nub•a•j•n tag•o•j•n kaj plen•a•n dis•volv•iĝ•ad•o•n de ĉiu•j vi•a•j nobl•a•j ec•o•j. — Dir•ant•e tio•n li far•is sign•o•n por ĝeneral•a inter•tint•ig•ad•o de la glas•o•j. Ĉiu•j el•trink•is, de•met•is la glas•o•j•n kaj kor•eg•e man•prem•is la jun•a•n vir•o•n. Eĉ sinjor•o Broadbent dev•ig•is si•n kun ŝajn•ig•it•a kor•ec•o sekv•i la ekzempl•o•n de la ceter•a•j.
Vilfrid•o vol•is tuj respond•i kaj jam al•pren•is taŭg•a•n ten•iĝ•o•n, kiam sinjor•o Parkinson pet•is li•n, ke li prokrast•u si•a•n parol•o•n dum moment•o.
— Ni hav•as ĉi tie, — li dir•is, — kelk•a•j•n bagatel•o•j•n, kiu•j•n ni pet•as vi•n bon•vol•e akcept•i kiel memor•aĵ•o•j•n pri tiu ĉi feliĉ•a tag•o. Jen tri libr•et•o•j, kiu•j•n mi rekomend•as al vi tre zorg•e tra•stud•i. Du verk•o•j de Emanuel•o Kant: “La Kritik•o de pur•a Prudent•o” kaj “La Religi•o en la lim•o•j de pur•a Prudent•o”. Kaj ĵus aper•int•a verk•o de profesor•o Hegel pri “Estetik•o”. Tiu•j ĉi libr•o•j est•as en la original•a german•a lingv•o — sen•dub•e la plej taŭg•a lingv•o por filozofi•a•j traktat•o•j. Ili ebl•ig•os vi•n pens•i pli preciz•e, pli logik•e pri tem•o•j, kiu•j, mi bon•e sci•as, tre interes•as vi•n.
Antaŭ ol Vilfrid•o pov•is dir•i io•n krom: — Kor•a•n dank•o•n, sinjor•o Parkinson, — sinjor•in•o Parkinson al•paŝ•is, ten•ant•e en la man•o bel•a•n leter•uj•o•n el glazur•it•a led•o kaj silk•o kun arĝent•a•j ornam•aĵ•o•j. La antaŭ•a, silk•a flank•o montr•is bel•eg•e brod•it•a•n monogram•o•n de Vilfrid•o kaj la jar•nombr•o•n 1823. Don•ant•e ĝi•n al la jun•a vir•o kun dolĉ•a rid•et•o, ŝi dir•is: — Jen bagatel•o de Dorote•o kaj mi. Ni kun•e labor•is la brod•aĵ•o•n.
Kun graci•a salut•o Vilfrid•o pren•is la donac•o•n:
— Vi ankaŭ, sinjor•in•o•j, — li dir•is kor•tuŝ•it•e kaj iom embaras•it•e, — ver•e super•ŝut•as mi•n per afabl•eg•aĵ•o•j. Mi tre, tre dank•as vi•n pro tiu ĉi bel•eg•a labor•aĵ•o.
— Nun est•as mi•a vic•o — dir•is Karl•o, — vol•u akcept•i tiu•n ĉi fort•a•n baston•o•n kiel sign•o•n de mi•a amik•ec•o al vi; ĝi ankaŭ okaz•e serv•os por for•pel•i hund•o•j•n kaj ali•a•j•n mal•agrabl•aĵ•o•j•n.
— Dank•o•n, Karl•o! — Vilfrid•o pren•is el li•a man•o ĉeriz•lign•a•n baston•o•n kun arĝent•a ten•il•o. — Kia kor•tuŝ•a ofer•o de poŝ•mon•o! Nun mi kompren•as, kial vi tiel insist•is, ke mi ven•u ĉi tie•n hodiaŭ vesper•e. Vi ĉiu•j ver•e konkur•is feliĉ•ig•i mi•n. Mi ver•e est•as tre feliĉ•a.
Dum tiu temp•o Sri Kunwar Kriŝna en•pens•e observ•is la vizaĝ•o•n de Vilfrid•o per si•a trankvil•a, sed iom•et•e mal•gaj•a rigard•o. Li nun lev•iĝ•is de la mal•alt•a, mol•a sof•o, sur kiu li du•on•kuŝ•is kaj ek•parol•is:
— Mi•a kar•a jun•a amik•o, permes•u, ke mi ankaŭ don•u al vi mal•grand•a•n pruv•o•n de mi•a amik•ec•o kaj de mi•a•j sincer•a•j bon•dezir•o•j okaz•e de tiu ĉi feliĉ•a tag•o. Mi pet•as, ke vi bon•vol•u akcept•i tiu•n mal•grand•a•n memor•aĵ•o•n.
Dir•ant•e tio•n li don•is al la surpriz•it•a jun•ul•o mult•e•kost•a•n or•a•n poŝ•horloĝ•o•n kun or•a ĉen•o. Li•a•j esprim•plen•a•j, mal•hel•a•j okul•o•j rigard•is Vilfrid•o•n kun vid•ebl•a kor•inklin•o, kaj li•a bon•kor•a, nobl•a vizaĝ•o ek•hel•iĝ•is per feliĉ•a rid•et•o.
Pren•int•e la donac•o•n el la man•o de la princ•id•o, Vilfrid•o rigard•is surpriz•it•e, tamen respond•em•e kaj mal•kaŝ•e en li•a•n vizaĝ•o•n kaj dir•is:
— Pardon•u, vi•a princ•a moŝt•o, se mi ne pov•as taŭg•e dank•i vi•n pro vi•a am•ind•ec•o. Ver•e princ•a donac•o! Mi ne sci•as, kiel esprim•i mi•a•j•n sent•o•j•n . . .
— Ne prov•u, do, amik•o mi•a, mi jam vid•is sur vi•a vizaĝ•o pli, ol vi pov•us dir•i buŝ•e. Di•o permes•u, ke tiu ĉi horloĝ•o montr•u al vi nur feliĉ•a•j•n hor•o•j•n.
Ĉiu•j nun ĉirkaŭ•is Vilfrid•o•n por gratul•i li•n kaj por rigard•i la horloĝ•o•n. Ĝi est•is elegant•a objekt•o, fabrik•aĵ•o de la plej fam•a london•a horloĝ•ist•o. Sur la dors•a flank•a trov•iĝ•is art•e gravur•it•a•j la dek du sign•o•j de la zodiak•o kaj sur la intern•a flank•o de l’ kovr•il•o monogram•o de Vilfrid•o kun jen•a sur•skrib•o: — “Al si•a kar•a amik•o Vilfrid•o Gallimore en la tag•o de li•a plen•aĝ•iĝ•o, la 19an de Novembr•o 1823, Kunwar Kriŝna.”
La gravur•it•a zodiak•o sur la dors•a flank•o de la horloĝ•o kaŭz•is nenia•n surpriz•o•n, ĉar ĉiu•j sci•is, ke la princ•id•o hav•as fort•a•n kred•o•n je astrologi•o. En la ĉiu•semajn•a•j kun•ven•o•j en la Parkinson’a dom•o oni oft•e pri•trakt•is de filozofi•a vid•punkt•o la divers•a•j•n orient•a•j•n religi•a•j•n sistem•o•j•n kaj mond•percept•o•j•n, kaj astrologi•o est•is pli ol unu foj•o•n la tem•o de diskut•ad•o•j.
Dum•e la princ•id•o ek•pren•is de la tabl•et•o la tri libr•o•j•n donac•it•a•j•n de sinjor•o Parkinson kaj kontent•e tra•rigard•is ili•n. Al•parol•ant•e la gast•ig•ant•o•n li ek•dir•is:
— Sinjor•o Parkinson, mi tre aprob•as vi•a•n elekt•o•n de libr•o•j por ni•a jun•a amik•o. Grand•a filozof•o est•as Emanuel•o Kant kaj, ebl•e, ne mal•pli ŝat•ind•a est•as profesor•o Hegel. Mi hav•is antaŭ sep jar•o•j la honor•o•n est•i prezent•it•a al tiu last•a german•a saĝ•ul•o, kaj pri•trakt•is kun li en la daŭr•o de du long•a•j inter•parol•o•j divers•a•j•n filozofi•a•j•n tem•o•j•n. Mi trov•is li•n ne nur ĉarm•a hom•o, sed, je mi•a surpriz•o, en profund•a akord•o kun mi•a•j ide•o•j pri la Di•a esenc•o, kiel baz•a princip•o de unu•ec•o, en•viv•ant•a en ĉio kaj en•ten•ant•a la tut•a•n ekzist•aĵ•ar•o•n. Kvankam li, ebl•e, ne konsent•us est•i nom•at•a panteist•o, li tamen est•as tia, ĉar li, ideal•ist•o, ĉiam cel•as ident•ig•i la univers•o•n kun Di•o, kaj Di•o•n kun la univers•o. Li, star•ant•e vizaĝ•o•n kontraŭ vizaĝ•o kun la ne•ebl•ec•o akir•i perfekt•a•n sci•o•n per la sent•o•j aŭ per rezon•ad•o, prov•ad•as trov•i kontent•iĝ•o•n per medit•ad•o pri — aŭ, ĉu mi dir•os, en•profund•iĝ•o•n en? — la Absolut•o, dum•e pi•a Hind•o tio•n efektiv•e trov•as per sin•perd•em•o en la sen•lim•ec•o, t.e. Braham•o. De tiu vid•punkt•o ĝis teozofi•o est•as nur unu paŝ•o.
— Efektiv•e? — ĝentil•e demand•is pastr•o Parkinson.
— Jes, — respond•is mild•e la princ•id•o, — sen•dub•e: ĉar individu•a anim•o nepr•e dev•as, laŭ li•a filozofi•o kaj laŭ la mi•a, est•i esenc•e en plen•harmoni•o kun la tut•aĵ•o, ĝi, sekv•e, dev•as etern•e est•i en akord•o kun si mem. Ĉia ŝanĝ•o est•as nur ŝajn•a. Plu•e, la konstant•a rilat•o de la anim•o kun la Absolut•o postul•as sen•komenc•iĝ•o•n sam•e kiel sen•mort•ec•o•n, ĉar la anim•o, ne pov•ant•e ĉes•i, ne pov•as hav•i komenc•o•n. Antaŭ-ekzist•ad•o est•as sam•e nepr•a postul•at•o kaj sam•e cert•a kiel la est•ont•a viv•o. La tut•a univers•o trov•iĝ•as en ĉiam•a stat•o de progres•o: la etern•a, spirit•a esenc•o, far•iĝ•int•e part•o de la materi•a mond•o, ĉiam supr•e•n•labor•as. Vi konsent•as, sinjor•o pastr•o, ke laŭ ĉiu•j religi•a•j koncept•o•j, la mond•o “kuŝ•as en” la mal•bon•o kaj ne•perfekt•o. Do, est•as la dev•o de l’ hom•o help•i al tiu ĉi supr•e•n•evolu•ad•o per ĉiu rimed•o. Rilat•e unu individu•a•n spirit•er•o•n tiu evoluci•o ne pov•as komplet•iĝ•i en la daŭr•o de unu viv•o•temp•o. La teozof•o, do, kred•as je re•en•korp•iĝ•o aŭ trans•migr•ad•o de anim•o•j. Se — por antaŭ•ven•i ebl•a•j•n kontraŭ•argument•o•j•n — la memor•o ne ekzist•as de unu viv•o al ali•a, tio nur montr•as, ke la memor•o ne est•as part•o de la anim•o.
Vid•ant•e, ke pastr•o Parkinson jam de kelk•a temp•o vol•is parol•i, la princ•id•o ek•silent•is kaj du•on•kuŝ•iĝ•is sur si•a•n mol•a•n sof•o•n. La jun•a pastr•o, rigard•ant•e kun admir•o kaj respekt•o la nobl•a•j•n, mild•a•j•n vizaĝ•trajt•o•j•n de l’ hind•o, ek•dir•is:
— Mi ne vol•as, vi•a princ•a moŝt•o, argument•i pri la distanc•o, kiu ekzist•as inter la Hegel’a filozofi•o kaj la teozofi•o. Ĝi pov•as est•i tre mal•grand•a, aŭ pov•as ekzist•i ne•for•ig•ebl•a•j bar•o•j inter ili; ni las•u tio•n, mi pet•as, rest•i mal•ferm•it•a demand•o tiu•ĉi•moment•e. Mi sci•as, ke en tiu•j ĉi kun•ven•et•o•j vi ĉiu•j pen•ad•as lum•ig•i la ver•o•n kaj supr•e•n•lev•i vi•a•j•n anim•o•j•n per ĉio, kio est•as bel•a, nobl•a, ver•a. Mi sent•as, ke ni ne bezon•as tim•i ĉi tie, ke unu ofend•os ali•a•n; mi do parol•as mal•kaŝ•e. Malgraŭ vi•a aprob•o pri la libr•o•j, kiu•j•n la patr•o donac•is al sinjor•o Gallimore, kaj kun dec•a respekt•o al vi, paĉj•o, mi bedaŭr•as tiu•n elekt•o•n. Mi sci•as, ke la intelekt•a mond•o si•a•temp•e varm•e bon•ven•ig•is la filozofi•o•n de Emanuel•o Kant kaj nun entuziasm•iĝ•as pri la nov•a filozofi•o de profesor•o Hegel, kiu est•as, mi•a•opini•e, la plej mal•facil•a, preskaŭ, el ĉiu•j pens•o•sistem•o•j. La Kant’a analiz•o de la hom•a rezon•ad•o, kiel ajn bon•a ĝi est•as ali•e, tamen tre mal•help•is al stud•ant•o•j re•ten•i si•a•n pozitiv•a•n kred•o•n je Di•o, kvankam Kant mem asert•is, ke li for•ig•is la kon•o•n, por las•i lok•o•n al kred•o. La Hegel’a filozofi•o est•as por mi — kiel nepr•e ĉiu•j hom•el•pens•it•a•j sistem•o•j dev•as est•i — tre mal•kontent•ig•a. Iu dir•is, ebl•e ŝerc•e, ke profesor•o Hegel mem konstat•is, ke nur unu person•o kompren•is li•n, kaj eĉ ne tiu.
Hom•far•it•a filozofi•o konduk•as ni•n tra sen•fin•a•j, konfuz•a•j, inter•kontraŭ•dir•a•j asert•o•j kvazaŭ tra marĉ•o•j aŭ anim•dezert•o•j, ĝis ni al•ven•as al nenio aŭ, bon•okaz•e, al ne•person•a, abstrakt•a Absolut•o, kiu tut•e ne pov•as sat•ig•i la sopir•o•j•n de la hom•a kor•o. Di•o, est•ant•e Am•o, kre•is la hom•a•n kor•o•n tia, ke ĝi nur pov•as trov•i kontent•ec•o•n en Li mem. Li, el am•o kaj saĝ•o, est•ig•is en tiu hom•a kor•o sent•o•n de mal•plen•ec•o, kiu•n Li vol•as plen•ig•i per Si mem, sed kun la plen•a konsent•o de l’ hom•o. Ĉiam, de la tag•o, kiam Adam•o — ĉu tio signif•as individu•o•n aŭ person•ig•o•n de la hom•ar•o — prefer•is propr•a•n rezon•ad•o•n, ol Di•a•n saĝ•o•n per rekt•a revelaci•o, de tiu tag•o, hom•a filozofi•o, rifuz•int•e la mem•revelaci•o•n de Di•o, dolor•e pen•ad•as el•trov•i, difin•i Li•n, ĉar tio ja est•as, en la fund•o de la analiz•o, la cel•o de ĉiu•j filozofi•o•j. Sed la Di•ec•o•n, kiu est•as, laŭ universal•a hipotez•o, sen•lim•a, ni mort•ul•o•j ipso facto ne pov•as difin•i, el•kompren•i. Ne, amik•o•j, ni star•as antaŭ la etern•a demand•o: — Ĉu la hom•o per el•serĉ•ad•o pov•as trov•i Di•o•n?
— Pardon•u, Filip•o, — demand•is li•a patr•in•o, — por kio, do, Di•o don•is al ni rezon•pov•o•n, kapabl•o•n penetr•i en tia•j•n mister•a•j•n afer•o•j•n, se ne por uz•i ili•n?
— Kar•a panj•o, — Filip•o respond•is respekt•o•plen•e, — la rezon•pov•o, kiu•n vi alud•as, ne est•as donac•o de Di•o; ĝi est•as uzurp•it•a de hom•o ribel•em•a je la instig•o de la ĉef•ribel•ul•o. La unu•a erar•o, kiu•n far•is ni•a prototip•o, est•is la dezir•o “ek•kon•i” per rimed•o•j, kiu•j•n ne aprob•is la Etern•ul•o. Di•o permes•as ja al ni ĉiu•n, por ni bon•a•n sci•o•n pri la tiel•nom•it•a•j mister•o•j de la nun•a kaj trans•tomb•a viv•o•j, eĉ pri Li mem, se ni nur vol•os stud•i Li•a•n sufiĉ•e ampleks•a•n revelaci•o•n aŭ trans•don•i ni•n al rekt•a Di•a inspir•o. La voj•o ek•kon•i tio•n, kio est•as kon•ebl•a ne est•as tiu de mult•a•j filozof•o•j. Aŭskult•u dir•o•n de la mistik•ul•o Jakob•o Boehme.
Li de•pren•is de bret•o de bibliotek•o mal•grand•a•n libr•o•n kaj, post kelk•a serĉ•o, trov•is la lok•o•n. — Li dir•as: — “Mi ne al•ven•is al tiu ĉi signif•o aŭ tiu•j ĉi labor•o kaj kon•o per mi•a propr•a rezon•ad•o aŭ per mi•a propr•a vol•o, nek est•is tio mi•a cel•o. Mi ne serĉ•is tiu•n kon•o•n, nek dezir•is ek•sci•i io•n pri ĝi: mi nur serĉ•is la kor•o•n de Di•o kaj vol•is en ĝi mi•n kaŝ•i.” Jen la voj•o ek•kon•i Di•o•n. Sed — por re•ven•i al mi•a argument•o — mi ankaŭ iam star•is antaŭ tiu demand•o; ankaŭ mi, kiel, ebl•e, ĉiu ceter•a pens•em•ul•o, est•is turment•it•a de dub•o•j, sed mi trov•is, ke la stud•ad•o de mult•a•j filozofi•a•j sistem•o•j nur pli•komplik•is la afer•o•n. Kaj pro tio mi opini•as, ke libr•o•j tia•j, kia•j•n la patr•o ĵus donac•is al sinjor•o Gallimore, ne est•as tre taŭg•a•j. Sinjor•o Gallimore permes•os al mi dir•i — ĉiu•okaz•e mi intenc•as nenia•n mal•ĝentil•aĵ•o•n — ke, je li•a aĝ•o kaj spirit•a spert•o, ili pov•os far•iĝ•i por li pli ver•ŝajn•e mal•util•o, ol util•o; almenaŭ la verk•o•j de Kant.
Vilfrid•o sent•is si•n tre mal•trankvil•a dum la last•a parol•o. La donac•it•a•j al li libr•o•j est•is ja ĝust•e tiu•j libr•o•j, kiu•j•n li dezir•is posed•i, kaj li jam est•is antaŭ•sent•int•a la plezur•o•n tra•stud•i ili•n. Tamen li ne pov•is ne sent•i, ke la grav•a•j vort•o•j de la lert•a kaj spert•o•riĉ•a pastr•o en•hav•as en si mult•e da ver•o. Li•a•j pens•o•j ir•is altern•e de si•a onkl•o Silas•o al si•a amik•in•o, fraŭl•in•o Lambert.
Tuj kiam Filip•o Parkinson ĉes•is parol•i, li•a patr•o dir•is:
— Mi ne konsent•as vi•a•n opini•o•n, Filip•o, pro du kaŭz•o•j. Unu•e, vi ne sci•as, ke sinjor•o Gallimore jam hav•as spert•o•j•n super si•a aĝ•o kaj posed•as delikat•a•n, filozofi•a•n spirit•o•n. Kaj du•e, mi opini•as, ke est•as tre konsil•ind•e por jun•ul•o tia, kia li, ke li sen•antaŭ•juĝ•e prov•u ĉiu•j•n kred•o•j•n kaj elekt•u tiu•n, kiu plej bon•e harmoni•as kun li•a spirit•o. La el•stud•ad•o de verk•o•j ke Kant kaj Hegel, cert•e don•os al li•a cerb•o pli grand•a•n kapabl•o•n por pens•i logik•e kaj ili pli•ampleks•ig•os li•a•n ĉirkaŭ•rigard•o•n.
Tiam inter•romp•is la diskut•ad•o•n la sci•ig•o, ke la vesper•manĝ•o est•as pret•a. Sri Kunwar Kriŝna don•is la brak•o•n al sinjor•in•o Parkinson, sinjor•o Broadbent rapid•is don•i la si•a•n al fraŭl•in•o Dorote•o kaj Vilfrid•o sekv•is brak•o•n en brak•o kun sinjor•in•o Talbot. La ceter•a•j sinjor•o•j daŭr•ig•is dum kelk•a•j minut•o•j diskut•o•n pri la demand•o, ĉu est•as ver•ŝajn•e, ke la filozofi•o iam konduk•os al pur•a ver•o. Filip•o Parkinson asert•is la plen•a•n ne•ebl•ec•o•n, dum sinjor•o Parkinson sub•ten•is mal•a•n opini•o•n.
Dum la vesper•manĝ•o la inter•parol•ad•o far•iĝ•is pli ĝeneral•a kaj mal•pli serioz•a. Kiam, ĉe la fin•o, sinjor•o Lankester propon•is, ke oni aranĝ•u la tem•o•j•n, pri•trakt•ot•a•j•n dum la “post•festen•a” kun•ven•o, fraŭl•in•o Parkinson si•n turn•is al la hind•a nobel•o kaj dir•is kun ĉarm•a dezir•em•o:
— Rilat•e mi•n, vi•a moŝt•o, mi prefer•us, se tio al vi plaĉ•as, ek•sci•i io•n pli detal•a•n pri vi•a person•a kred•o. Ĉu tio est•us kontraŭ vi•a inklin•o?
— Mi•a estim•at•a fraŭl•in•o, — respond•is la princ•id•o bon•kor•e, — tut•e ne; mi hav•as nenia•n kaŭz•o•n por kaŝ•i mi•a•n kred•ar•o•n. Mi stud•ad•is en la daŭr•o de mult•a•j jar•o•j tre zorg•e kaj, mi pens•as, sen•antaŭ•juĝ•e, la divers•a•j•n kred•ar•o•j•n de la hom•ar•o, nun•temp•a•j•n kiel ankaŭ antikv•a•j•n, kaj mi trov•is nenia•n kial•o•n, por ŝanĝ•i mi•a•n konvink•o•n. Kontraŭ•e, ju pli mi stud•ad•is ne nur la ceter•a•j•n religi•a•j•n sistem•o•j•n, sed ankaŭ ili•a•j•n efekt•o•j•n sur la hom•o•j, des pli mi konvink•iĝ•is, ke mi•a kred•o est•as plej proksim•a al la ver•o.
— Mi ankaŭ, kar•a princ•o, — dir•is sinjor•in•o Parkinson, — tre dezir•is ek•sci•i tio•n, kio•n kred•as vi•a kor•o prefer•e ol tio•n, kio•n el•trov•is vi•a filozofi•o, sed mi ne kuraĝ•is esprim•i tiu•n dezir•o•n, ĉar prov•i penetr•i en la sankt•ej•o•n de ies kor•o, pov•as ja est•i rigard•at•e kiel mal•ĝentil•aĵ•o.
— Ne tim•u, tre estim•at•a sinjor•in•o, — mild•e respond•is la hind•o, — mi dezir•as, ke mi•a kor•o est•u mal•kaŝ•em•a; mi sincer•e pen•ad•as tiel viv•i, ke mi pov•u sen•tim•e las•i ĉiu•n profund•e en•rigard•i en mi•a•n anim•o•n.
Tiu•j ĉi vort•o•j est•is dir•it•a•j kun grand•a•j simpl•anim•ec•o, modest•ec•o kaj serioz•ec•o. El li•a•j esprim•o•plen•a•j, mal•hel•a•j okul•o•j bril•is tia trankvil•a cert•ec•o, ke li dir•as tio•n, kio•n li efektiv•e sent•as, ke neniu el la ĉe•est•ant•o•j dub•is pri li•a plen•a sincer•ec•o.
Sur•voj•e al la salon•o Vilfrid•o serĉ•is okaz•o•n por parol•i al Filip•o Parkinson:
— Sinjor•o pastr•o, — li demand•is mal•laŭt•e, — ĉu vi permes•os, ke mi far•u demand•o•n person•a•n?
— Cert•e, amik•o mi•a, kun plezur•o; demand•u.
— Vi dir•is dum la diskut•ad•o antaŭ la vesper•manĝ•o, ke ankaŭ vi est•is iam turment•it•a de dub•o•j. Konjekt•ebl•e vi jam venk•is tiu•j•n dub•o•j•n. Ĉu vi bon•vol•e dir•os al mi, kiel?
La jun•a pastr•o, alt•kresk•a, mal•dik•a vir•o, ir•ant•e ĉe la flank•o de Vilfrid•o kun inter•plekt•it•a•j sur la dors•o man•o•j kaj iom•et•e antaŭ•e•n fleks•it•a korp•o, turn•is si•a•n pens•em•a•n, sen•barb•a•n vizaĝ•o•n al la demand•int•o kaj respond•is:
— La voj•o•j al anim•pac•o est•as mult•a•j laŭ la mult•eg•a•j, divers•a•j ec•o•j, cirkonstanc•o•j kaj tra•viv•aĵ•o•j de la hom•o•j. Mi•a voj•o al anim•pac•o est•is la voj•o de obe•em•o; mi simpl•e kred•is la vort•o•j•n de la Sav•int•o: — “Se iu vol•as far•i Li•a•n vol•o•n, tiu sci•os pri la instru•ad•o, ĉu ĝi est•as de Di•o.” Sincer•ec•o est•as nepr•a kondiĉ•o.
Ili en•ir•is la luks•e mebl•it•a•n salon•o•n, du•on•lum•ig•it•a•n per ruĝ•a•j lamp•o•ŝirm•il•o•j, kie la ceter•a•j ge•amik•o•j jam est•is pret•a•j komenc•i la kun•ven•et•o•n. Sri Kunwar Kriŝna okup•is si•a•n kutim•a•n lok•o•n sur mol•a sof•et•o. Apud•a lamp•o, star•ant•a sur alt•a piedestal•o ĵet•is roz•kolor•a•n lum•o•n sur li•a•n trankvil•a•n, vir•ec•a•n vizaĝ•o•n. Fiks•ant•e la rigard•o•n sur marmor•a bust•o de Apol•o, li ek•parol•is:
— Ne est•as facil•a afer•o don•i al vi klar•a•n bild•o•n de mi•a kred•ar•o, precip•e ĉar vi•a tut•a pens•eduk•ad•o est•as tiel mal•simil•a al la mi•a, kaj ankaŭ ĉar en la daŭr•o de mult•jar•a, fervor•a serĉ•ad•o pri la lum•o, mi dev•is for•ig•i mult•a•j•n al•kresk•aĵ•o•j•n, t.e. mi dev•is kvazaŭ el•kribr•i la pur•a•j•n ver•er•o•j•n el amas•o da ne•neces•a•j, legend•a•j eĉ kelk•foj•e mal•ver•a•j al•don•aĵ•o•j, far•it•a•j dum la jar•cent•o•j de erar•iĝ•int•a•j pastr•o•j kaj filozof•o•j.
Li ek•silent•is moment•o•n. En li•a•j okul•o•j vid•iĝ•is rev•a rigard•o, kvazaŭ li tra•serĉ•us la profund•o•n de si•a anim•o, aŭ kvazaŭ li vol•us sorĉ•e star•ig•i antaŭ li•a•j intern•a•j okul•o•j klar•e difin•it•a•n bild•o•n de si•a propr•a anim•o. Li daŭr•ig•is:
— Ekzist•as de temp•o•j etern•a•j la Unu•a Kaŭz•o, la Spirit•o, la Di•a Esenc•o, aŭ, se vi vol•as, Di•o; ĉiu•okaz•e la Absolut•o, sen ia•j atribut•o•j, kiu•j•n ni pov•us formul•i; ĉar ĉiu•j atribut•o•j lim•ig•as est•aĵ•o•n, al kiu ili rilat•as. Tiu Absolut•o, tiu Di•ec•o, est•as esenc•e Fort•o: absolut•a, ne•esplor•ebl•a, ne•kon•ebl•a, ekster difin•o. Ne okaz•is kre•o en la ĝeneral•e akcept•it•a senc•o, nek ekzist•as materi•o, etern•a aŭ pere•ebl•a, sed ĉio ekzist•ant•a de•ven•as de Li. Ĉio, kio•n ni vid•as est•as la rezult•o de Di•a mem-el•flu•o, mem•dis•volv•ig•o. Li est•as la sol•a real•aĵ•o kaj la fin•a cel•o de ĉio.
— Pardon•u, vi•a moŝt•o, — ĝentil•e inter•romp•is li•n Filip•o Parkinson, — mi ne kompren•as vi•a•n koncept•o•n pri sen•atribut•ec•o de la Di•ec•o. Ebl•e vi pov•os evit•i don•i al tiu Absolut•o esprim•e difin•it•a•j•n, formul•it•a•j•n atribut•o•j•n; sed ĉu est•as ebl•e, pens•i pri io, eĉ pri Di•ec•o, ne don•ant•e al ĝi en la pens•o•j atribut•o•j•n? Mi opini•as, ke ne.
Kun afabl•a rid•et•o la hind•a princ•id•o respond•is:
— Jen est•as unu el la mal•facil•aĵ•o•j jam alud•it•a•j. Vi•a okcident•a pens•kutim•o est•as ja tiel mal•simil•a al la ni•a, ke est•os, ebl•e, por vi tre mal•facil•e konsci•i pri sent•o•j, kiu•j•n oni pov•as akir•i nur post long•a, profund•a tiu•cel•a medit•ad•o. Ĉar la spirit•o en•loĝ•ant•a la hom•a•n anim•o•n est•as part•o de la etern•a Di•a esenc•o: ju pli ĝi pur•iĝ•as de mal•ind•aĵ•o•j, ju pli fort•e ĝi konsci•as pri la esenc•a unu•ec•o kun la Di•ec•o; ju pli ĝi sukces•as en•profund•ig•i si•n en ĝi•n, des mal•pli ĝi bezon•os konkret•a•n ide•o•n pri la Di•ec•o, des mal•pli ĝi si•n apog•os al atribut•o•j, sed jam hav•as mistik•a•n en•vid•o•n en ĝi•n. Mi do nun ne sub•met•as mi•n al dogm•ar•o, el•labor•it•a de raci•o aŭ rezon•ad•o kaj al•trud•it•a de kiu ajn aŭtoritat•o, sed mi fid•as pli•vol•e intern•a•n konsci•o•n de spirit•a ver•o, kiu•n mi akcept•as, ĉar mi sent•as, ke ĝi est•as ver•o; ĉar mi sci•as, ke ĝi est•as ver•o perl•a atest•o de la Di•a Spirit•o en mi. Mi nun ne serĉ•as ekster•a•n aŭtoritat•o•n, sed obe•as nur la aŭtoritat•o•n de la intern•a kaj, sekv•e, de la absolut•a Spirit•o.
Nu, mi supoz•as, ke est•as la dezir•o de kelk•a•j el vi, ke mi iom pri•parol•u mi•a•j•n person•a•j•n aspir•o•j•n spirit•a•j•n. Mi sent•as mi•n tre honor•at•a per tiu dezir•o. Profund•a konsci•o pri unu•ec•o kun tiu ne•esprim•ebl•a Di•a Est•aĵ•o, intens•a dezir•o pri efektiv•ig•o de plen•a sankt•ec•o kaj, post•e, plen•a sin•perd•int•ec•o en Li ne permes•as, ke anim•o, reg•at•a de ĉi tiu•j emoci•o•j, rest•u mal•pur•a, mal•sankt•a. Mi do cel•ad•as per ĉiu•j mi•a•j fort•o•j: viv•ad•i pur•a•n viv•o•n, posed•i pur•a•n kor•o•n kaj sen•vual•a•n, san•a•n intelekt•o•n. Plu•e, ĉar mi kred•as je la spirit•a unu•ec•o de l’ hom•ar•o, mi cel•as frat•e am•i ĉiu•j•n mi•a•j•n proksim•ul•o•j•n kaj propagand•i universal•a•n kun•frat•ec•o•n. Mi pen•ad•as est•i humil•a, mem•forges•em•a, sen•plend•e sufer•i person•a•j•n mal•just•aĵ•o•j•n kaj kuraĝ•e defend•i mal•fortik•ul•o•j•n kontraŭ mal•just•a•j atak•o•j. Supr•e•n•lev•ad•o de l’ hom•ar•o est•as mi•a ĉiam•a pen•o; plen•a sankt•ec•o mi•a pasi•a dezir•o.
— Kiel bel•a! — flustr•is Dorote•o Parkinson, rigard•ant•e kun admir•o la ard•ant•a•n pro ekstaz•o vizaĝ•o•n de la parol•ant•o.
— Kiel ideal•a! — dir•is al si Vilfrid•o. Li•a•j avid•a•j okul•o•j fiks•e rigard•is la okul•o•j•n de la princ•id•o, kiu kvazaŭ mal•ferm•is antaŭ li nov•a•n el•vid•o•n, nov•a•n mond•o•n.
La orient•a filozof•o daŭr•ig•is:
— Nur anim•o ver•e liber•ig•it•a de ĉiu•j mond•a•j mal•pur•aĵ•o•j, ard•a kun pur•a•j, sankt•a•j emoci•o•j pov•as el•kompren•i, profund•e ĝu•i la bel•o•n, la am•o•n, la ver•o•n, unu•vort•e: Di•o•n. Kiel dir•is la fond•int•o de vi•a religi•o — ek•rigard•ant•e Filip•o•n Parkinson — nur pur•kor•ul•o•j pov•as vid•i Di•o•n, aŭ, prefer•e, sent•i Di•o•n.
Filip•o re•e ek•pren•is la parol•o•n:
— Ĉu vi pov•as dir•i, vi•a princ•a moŝt•o, — li demand•is respekt•o•plen•e, — kia•mezur•e vi ŝuld•as vi•a•j•n tre admir•ind•a•j•n viv•o•regul•o•j•n al vi•a kon•o pri la viv•o kaj instru•ad•o de Jesu•o Krist•o?
— Mal•kaŝ•e; mi ne sci•as, — respond•is Sri Kunwar Kriŝna trankvil•e kaj en•pens•e. — Neniu pov•as ja stud•ad•i tiu•n sen•kompar•a•n person•ec•o•n kaj li•a•n pur•a•n instru•ad•o•n, ne admir•ant•e Li•n fervor•e kaj dezir•ant•e sekv•i Li•n. Mi tre am•as la bild•o•n, kiu•n Li est•ig•is de Si mem sur la fund•o de mi•a kor•o. Mi dank•as vi•n, sinjor•o pastr•o, pro vi•a oportun•a demand•o, ĉar ĝi don•as al mi okaz•o•n por parol•i pri afer•o•j, kiu•j intens•e okup•as mi•a•j•n pens•o•j•n; pri am•at•a•j rev•o•j, feliĉ•ig•a•j, ĉar esper•o•plen•a•j; pri kvazaŭ-profet•a•j vizi•o•j. Jesu•o Krist•o, est•as la last•a el mult•a•j — kiu sci•as kiom mult•a•j? — en•korp•iĝ•o•j de la Di•ec•o. Jam pas•is 1800 jar•o•j de kiam tiu glor•a instru•ist•o viv•is inter ni tri•dek tri mal•long•a•j•n jar•o•j•n. De tiam star•iĝ•is mult•a•j mal•ver•a•j instru•ist•o•j. La mond•o nun bezon•as, ho! sopir•as al nov•a sin•el•montr•o de la Di•ec•o. La mond•o kuŝ•as en la mal•bon•o, kaj ni bezon•as nov•a•n di•a•n instru•ist•o•n, kiu si•n montr•os kiel ver•a Di•o kaj re•konsci•ig•os ĉiu•j•n hom•o•j•n pri ili•a propr•a di•ec•o; kiu en•konduk•os nov•a•n sent•o•n pri universal•a frat•ec•o, am•o! La mond•o antaŭ 1800 jar•o•j ne est•is pret•a akcept•i Li•a•n instru•ad•o•n. Ĝi kruc•um•is Li•n. Li•a est•is la sort•o de mult•a•j di•a•j instru•ist•o•j: mal•kompren•at•ec•o, sufer•o•j, mort•o. Eĉ nun la mond•o ankoraŭ ne est•as pret•a Li•n akcept•i, sed, ho, mi•a•j amik•o•j! jam mi ek•vid•as maten•ruĝ•o•n, la tag•iĝ•o•n de nov•a glor•a epok•o. — Post moment•a silent•o li daŭr•ig•is kun okul•o•j ard•ant•a•j pro emoci•o kaj fervor•o: — Ni pret•iĝ•u, do, ge•amik•o•j, per sankt•a pur•ig•ad•o de l’ kor•o, per sankt•a viv•ad•o, por ke ni far•iĝ•u ind•a•j akcept•i Li•n.
La impres•o•j, kiu•j•n tiu ĉi parol•o, precip•e la last•a•j vort•o•j, far•is sur la pens•o•j•n de la aŭskult•ant•o•j est•is tre divers•a•j. Sinjor•o Broadbent, en kies kor•o la fervor•a•j vort•o•j de la hind•a mistik•ul•o ne trov•is respond•a•n eĥ•o•n, pro li•a ne•kapabl•o interes•iĝ•i pri tia•j afer•o•j, ŝajn•ig•is ĝentil•a•n atent•o•n, sed li pli oft•e rigard•is la vizaĝ•o•n de fraŭl•in•o Parkinson kaj si•n amuz•is stud•ant•e la ŝanĝ•iĝ•ant•a•j•n en ĝi esprim•o•j•n, jen de mir•o aŭ admir•o, jen de konfuz•o aŭ sci•vol•em•o. La vizaĝ•o de sinjor•o Lankester, kiu sid•is rekt•e kontraŭ la parol•ant•o, kubut•apog•ant•e si•n sur ambaŭ genu•o•j, montr•is mal•kaŝ•a•n surpriz•o•n. En li•a filozofi•o ŝajn•e ne est•is lok•o por emoci•o. Li tut•e ne atend•is trov•i en la orient•a filozof•o fervor•a•n misi•ist•o•n! Sinjor•in•o Talbot, kies vizaĝ•o•n la parol•ant•o ne pov•is vid•i, evident•e ne aprob•is li•a•n kred•ar•o•n, se oni pov•us juĝ•i laŭ oft•a ek•sku•o de ŝi•a kap•o. Ge•sinjor•o•j Parkinson vid•ebl•e tre ŝat•is la parol•ad•o•n de la nobl•a gast•o; sinjor•o Parkinson de pur•e filozofi•a, li•a edz•in•o de pur•e estetik•a vid•punkt•o. Efektiv•e ĉio, kio•n dir•is la “kar•a princ•id•o” est•is por ŝi ĉarm•eg•a, saĝ•a. Ŝi rigard•is li•n kun dolĉ•a rid•et•o kaj mal•kaŝ•a admir•o. Karl•o ne pov•is ne aŭskult•i kun plezur•o la elokvent•e kaj ĉarm•e parol•it•a•j•n vort•o•j•n de tiu elegant•a, impon•a kler•ul•o, kvankam li•a•j vid•ebl•e sincer•a•j aspir•o•j las•is li•n indiferent•a.
Tra la kap•o de Vilfrid•o ir•is konflikt•a•j, mal•trankvil•a•j pens•o•j. Li est•is ĉarm•it•a de la am•ind•ec•o, la ne•dub•ebl•a•j nobl•ec•o kaj sincer•ec•o de la hind•a nobel•o. Li admir•is li•a•j•n nobl•a•j•n viv•o•cel•o•j•n kaj hav•is alt•a•n opini•o•n pri li•a kler•ec•o. Kiel bel•a est•is li•a koncept•o pri pur•ig•it•a•j, sankt•ig•it•a•j anim•o•j, kaj kiel al•log•a•j est•is la profund•a•j mister•o•j de la orient•a•j Di•ide•o kaj mistik•o, kiu•j prezent•iĝ•is antaŭ li•a jun•a, sci•vol•a spirit•o, invit•ant•e li•n esplor•i en ili la ver•o•n! Kaj tamen, ne pov•as est•i, ke la Krist•o, kiu est•is ĉiu•moment•e la viv•ant•a, real•a konsol•ant•o de li•a amik•in•o en Long-Seaton, est•as nur unu el mult•a•j en•korp•iĝ•o•j de sen•nom•a, sen•atribut•a, pli-mal•pli nebul•a est•aĵ•o, iu mister•a, bril•a sfer•o en mal•proksim•eg•a univers•o! Ne, li•a anim•o, pro am•o kaj respekt•eg•o al fraŭl•in•o Lambert, ribel•is kontraŭ tiu ide•o. Ĉu tiu koncept•o ver•e pov•as kontent•ig•i la hom•a•n kor•o•n? Kiam Sri Kunwar Kriŝna ek•silent•is, ĉi tiu demand•o esprim•iĝ•is per vort•o•j:
— Ĉu mi pov•as demand•i, vi•a moŝt•o, ĉu tiu ĉi Di•ide•o kaj vi•a•j person•a•j rilat•o•j al tiu ĉi est•aĵ•o plen•e kontent•ig•as vi•a•n kor•o•n?
La subit•ec•o kaj el•serĉ•em•ec•o de la demand•o iom surpriz•is la hind•o•n, sed li tuj respond•is fervor•e:
— Jes, mi•a jun•a amik•o, jes, plen•e; kaj nenio ali•a iam pov•us anstataŭ•i mi•a•n kred•o•n.
Filip•o Parkinson est•is sekv•int•a la parol•o•n de la mistik•ul•o kun intens•a interes•o. Li rigard•is li•a•n nobl•a•n, emoci•o•plen•a•n vizaĝ•o•n kun sent•o•j de am•o kaj respekt•o, sed ankaŭ kun mal•ĝoj•o. Kiel domaĝ•e est•as, — li dir•is al si en la pens•o•j, — ke tiu ĉi nobl•a, kler•a hom•o est•as reg•at•a de tiu•j iluzi•o•j! Plen•ig•it•a de la ver•a spirit•o de Jesu•o Krist•o li pov•us est•i grand•a apostol•o de la ver•o en si•a propr•a land•o. Li ek•parol•is:
— Bedaŭr•ind•e jam tro mal•fru•iĝ•as por ind•e pri•trakt•i plu•e tiu•n ĉi grav•a•n tem•o•n, sed mi tre esper•as, ke mi baldaŭ hav•os okaz•o•n, por re•e ĉe•est•i tia•n kun•ven•o•n, kiam ni pov•os re•mal•ferm•i ĝi•n.
Ĉiu•j esprim•is la sam•a•n dezir•o•n kaj kor•e dank•is la princ•id•o•n pro li•a interes•eg•a parol•ad•o.
Pret•iĝ•ant•e por for•ir•i Sri Kunwar Kriŝna pet•is Vilfrid•o•n, ke li akompan•u li•n part•e sur li•a voj•o. Tio tre mal•kontent•ig•is sinjor•o•n Broadbent, ĉar li mem esper•is hav•i tiu•n honor•o•n.
— Vi est•as bon•eg•a aŭskult•ant•o, kar•a amik•o, — dir•is Sri Kunwar Kriŝna sur•voj•e, — est•is vid•ebl•e, ke la tem•o tre interes•is vi•n.
— Ver•dir•e, vi•a moŝt•o, la tut•a tem•o est•is por mi grand•a enigm•o. Mi jam est•is turment•it•a de mult•a•j spirit•a•j dub•o•j, sed vi•a bel•a parol•ad•o pli•akr•ig•is ili•n.
— Tio•n mi tre bedaŭr•as; sed tio est•as ja sen•util•a, ne•natur•a turment•iĝ•o: anim•o, kiu sincer•e dezir•as est•i pur•a, bon•a kaj for•ig•i el si ĉiu•n ego•ist•a•n em•o•n, nepr•e dev•as est•i, aŭ almenaŭ far•iĝ•i, pac•a, feliĉ•a.
Ili ir•is flank•o•n ĉe flank•o dum kelk•a temp•o tra kviet•a•j, preskaŭ mal•lum•a•j strat•o•j, parol•ant•e mal•mult•e. Subit•e romp•is la silent•o•n koler•a voĉ•o de vir•o kaj, moment•o•n post•e, ek•kri•eg•o de vir•in•o. Ambaŭ vir•o•j ek•halt•is por sci•i, de kie ven•is la son•o•j.
— Jen ili est•as, — ek•kri•is la hind•o, — jen en tiu angul•o. — Li kur•is en la profund•o•n de mal•lum•a sen•el•ir•ej•o, sekv•at•a de Vilfrid•o.
Tie ŝajn•e furioz•a pro ebri•ec•o vir•o kun potenc•a statur•o star•is klin•it•a super vir•in•o kuŝ•ant•a sur la ter•o, kruel•e bat•ant•e ŝi•n.
La hind•o sen•ŝancel•iĝ•e si•n ĵet•is sur la vir•o•n kri•ant•e:
— Halt•u, brut•ul•o! Vi dev•us hont•i tiel kruel•e bat•i sen•defend•a•n vir•in•o•n.
La ek•puŝ•eg•o preskaŭ fal•ig•is la vir•o•n. La vir•in•o ek•star•is kaj dir•is:
— Ne vund•u li•n, sinjor•o, li est•as ebri•a.
La mal•sprit•e aspekt•ant•a vir•o si•n firm•ig•is sur la pied•o•j kaj, el•ig•ant•e blasfem•o•j•n kaj mal•ben•o•j•n, pret•ig•is si•n por pugn•o•batal•o. Sri Kunwar Kriŝna trankvil•e respond•is:
— Ne, amik•o mi•a, vi•a•j mal•ben•o•j ne mal•util•os al mi. Mi dub•as, ĉu vi hav•as sufiĉ•e amik•a•j•n rilat•o•j•n kun vi•a di•o, por ke li pun•u mi•n por plaĉ•i al vi.
La trankvil•a, mem•reg•ad•a ten•iĝ•o de la atak•int•o mir•ig•is la ebri•ul•o•n, kaj li ek•silent•is. Tiam al•paŝ•is la vir•in•o kaj si•n ŝov•is inter la du vir•o•j star•ant•a•j vizaĝ•o•n kontraŭ vizaĝ•o:
— Ten•u vi•a•n lang•aĉ•o•n, Frank•o, diboĉ•a sen•taŭg•ul•o! — ŝi kri•is. Vi merit•as, ke tiu•j ĉi sinjor•o•j for•bat•u vi•a•n sen•valor•a•n viv•o•n el vi•a korp•aĉ•o.
Vilfrid•o star•is ĉe la flank•o de si•a amik•o, firm•e ten•ant•e en la man•o si•a•n nov•a•n baston•o•n, vigl•e kaj minac•e rigard•ant•e la mal•delikat•ul•o•n, pret•a, ĉiu•moment•e bat•fal•ig•i li•n. Sed tio ne est•is neces•a. Sri Kunwar Kriŝna, ne turn•ant•e la okul•o•j•n for de la vizaĝ•o de la grand•eg•ul•o, de•ten•is Vilfrid•o•n per man•gest•o:
— Ne est•u tro rapid•em•a, — amik•o mi•a, — li dir•is kviet•e, — atend•u.
La vir•in•o nun energi•e ek•pren•is per ambaŭ man•o•j unu brak•o•n de la vir•o, turn•is li•n kaj puŝ•is antaŭ•e•n, dir•ant•e ordon•e:
— Ir•u hejm•e•n, sen•sprit•ul•o.
La edz•o — konjekt•ebl•e la du hom•o•j est•is ge•edz•o•j — obe•is murmur•eg•ant•e, kaj ambaŭ for•ir•is. Moment•o•n post•e la du figur•o•j mal•aper•is en la mal•lum•o.
Vilfrid•o kaj la hind•a princ•id•o daŭr•ig•is si•a•n voj•o•n. La jun•a vir•o la unu•a ek•parol•is:
— Kiel mal•ĝoj•ig•e est•as vid•i tia•n scen•o•n. Tia•j afer•o•j, la ekzist•ad•o de tiom da mizer•o, tiom da mal•bon•o est•as por mi dolor•a enigm•o. Ho! Kial ni•a bel•a mond•o est•as tiel difekt•it•a de hom•o•j en•profund•iĝ•int•a•j en moral•a marĉ•ej•o. De kiam mi al•ven•is en London•o•n antaŭ tri jar•o•j kaj du•on•o, mi vid•is tiom da abomen•aĵ•o•j, ke mi•a anim•o, mal•gaj•iĝ•int•e, kelk•foj•e fort•e sopir•as al la kviet•a•j voj•et•o•j de Long-Seaton, kvankam mi tre, tre am•as mi•a•n labor•o•n ĉi tie kaj alt•ŝat•as la societ•o•n de mult•a•j intelekt•ul•o•j kaj ali•a•j•n util•aĵ•o•j•n. Mi oft•e dezir•eg•as, ke mi pov•u re•e ĝu•i tiu•j•n sen•zorg•a•j•n hor•o•j•n, kiu•j•n mi pas•ig•ad•is en la mal•nov•a ŝton•min•ej•o, sol•a kun la natur•o, kun la bird•o•j, kun mi•a violon•o kaj mi•a•j propr•a•j pens•o•j. Rav•a•j ili est•is, tiu•j hor•o•j. Kiel Don Karlos mi prefer•e “kuŝ•as infan•e ĉe l’ sin’ de l’ natur’”.
— Mi kompren•as vi•a•j•n sopir•o•j•n kaj vi•a•n mal•ĝoj•o•n pro la mal•bon•o en la mond•o, tamen vi ankoraŭ ne vid•is la plej mal•bon•a•j•n afer•o•j•n. Mi est•is okul•vid•ant•o de scen•o•j cent•obl•e pli terur•a•j, ol ia•j, kiu•j•n vi iam vid•is ĉi tie.
— En vi•a land•o, vi•a moŝt•o?
— Ho ne! — respond•is la hind•o. Kiam mi est•is dek•sep•jar•ul•o mi pas•ig•is kelk•a•j•n monat•o•j•n en Ĝenev•o kaj, est•ant•e jun•a, ne•spert•a kaj impres•ebl•a, mi est•is fort•e impres•it•a de la tie•a•j Di•serv•o•j, kaj mi•a tiam•a guvern•ist•o, bon•eg•a kaj pi•a hom•o, zorg•e pen•is instru•i al mi la doktrin•o•j•n de la krist•an•a religi•o. Post•e ni ir•is Pariz•o•n, kie, ne•long•e post•e, ek•star•iĝ•is tiu terur•eg•a revoluci•o de . . 98. Kvankam ni tuj for•las•is Franc•uj•o•n, mi tra•viv•is afer•o•j•n kaj vid•is scen•o•j•n, kies terur•ec•o est•as ne•pri•skrib•ebl•a, kaj la memor•o pri ili ankoraŭ hodiaŭ sent•ig•as al mi spirit•a•n naŭz•o•n. Tio por ĉiam konvink•is mi•n, ke la krist•an•ism•o cert•e ne est•as la last•a vort•o pri kred•o•j, kaj ke ĝi tut•e ne solv•as la mond•problem•o•n.
Vilfrid•o tuj re•dir•is fervor•e:
— Sen•dub•e tre mal•feliĉ•a, escept•a tra•viv•aĵ•o, kiu, tamen, ne dev•us al•konduk•i iu•n al tia•j konklud•o•j. La terur•aĵ•o•j de la . . 98a revoluci•o est•is ja kaŭz•it•a•j de la rifuz•o al•pren•i la instru•ad•o•n de la krist•an•a religi•o, kaj ne de tiu•j maksim•o•j mem.
— Vi est•as tut•e prav•a, mi•a kar•a sinjor•o, — mild•e respond•is la princ•id•o, — Nenio pov•us est•i pli grand•a, pli ideal•e perfekt•a ol, ekzempl•e, la instru•ad•o, kiu•n en•hav•as la predik•o sur mont•o; sed tio, kio mi•n frap•is, est•is la preskaŭ plen•a ne•ebl•ec•o de tiu•j instru•ad•o•j mal•help•i tia•j•n terur•a•j•n okaz•int•aĵ•o•j•n; kaj ankaŭ la evident•a fakt•o, ke ĝi•a efekt•o sur la anim•o•j de la hom•o•j est•as tre•eg•e supr•aĵ•a, ne•real•a, ĉar tuj kiam la art•e•far•it•a•j bar•o•j de nur•a•j laŭ•kutim•aĵ•o•j for•puŝ•eg•iĝ•is, la sovaĝ•a, abism•e mal•bon•a stat•o de la kor•o evident•iĝ•is.
Mult•a•j protest•a•j pens•o•j tuj sugesti•iĝ•is al la kap•o de Vilfrid•o, sed antaŭ ol li pov•is formul•i unu, li•a kun•voj•ir•ant•o, met•ant•e la man•o•n sur li•a•n ŝultr•o•n dir•is:
— Sed nun ni jam ating•is la fin•o•n de ni•a kun•a voj•o. Ĉu mi pov•as pet•i, ke vi vizit•u mi•n unu vesper•o•n dum la ven•ont•a semajn•o? Mi tre dezir•as hav•i pli long•a•n sen•ĝen•a•n inter•parol•o•n kun vi, por ke ni pli intim•e kon•iĝ•u unu kun la ali•a. Ĉu ven•ont•a merkred•o aŭ ĵaŭd•o est•os por vi oportun•a tag•o?
— Jes, kor•a•n dank•o•n, vi•a moŝt•o, est•os por mi grand•a plezur•o vizit•i vi•n ven•ont•a•n ĵaŭd•o•n je la du•on•o post la ses•a.
— Bon•eg•e; ven•u, mi pet•as, kiel ebl•e plej fru•e post vi•a ofic•ej•a labor•o.
La jun•a vir•o daŭr•ig•is sol•a si•a•n voj•o•n, en•pens•e. Est•is en la voĉ•ton•o de la hind•o varm•ec•o kaj dezir•em•o, kiu•j mir•ig•is li•n kaj demand•ig•is, kio pov•as est•i la kaŭz•o de la sen•dub•a kor•inklin•o, kiu•n montr•is al li tiu ĉi riĉ•a, ĉie alt•ŝat•at•a princ•id•o. Si•a•flank•e li sent•is si•n al•tir•at•a al la interes•a, impon•a kaj serioz•a vir•o, kiu•n li admir•is pro li•a bon•kor•ec•o, li•a•j ne•dub•ebl•a sincer•ec•o kaj nobl•ec•o. Li jam vizit•is li•n du•foj•e antaŭ kelk•a•j semajn•o•j en li•a luks•a dom•o. En tiu•j okaz•o•j la princ•id•o kondut•is je li kun grand•a ĝentil•ec•o kaj natur•a kor•ec•o. Li montr•is al li mult•a•j•n interes•a•j•n objekt•o•j•n kaj tre simpati•e far•is mult•a•j•n demand•o•j•n pri li•a parenc•ar•o, la preciz•a•j dat•o kaj lok•o de li•a nask•iĝ•o k.t.p.
Sed Vilfrid•o ne hav•is okaz•o•n long•e medit•i pri tiu•j ĉi afer•o•j. Li ankoraŭ ne ir•is mult•a•j•n paŝ•o•j•n, kiam iu facil•e tuŝ•is li•a•n ŝultr•o•n. Turn•int•e si•n, Vilfrid•o surpriz•iĝ•is ek•vid•i ĉe si•a flank•o sinjor•o•n Le•o Broadbent.
— Mi dezir•as dir•i al vi kelk•a•j•n vort•o•j•n, — ek•parol•is tiu ĉi per mal•agrabl•a, mal•humil•a, preskaŭ minac•a ton•o.
— Nu, dir•u do; — Vilfrid•o respond•is mal•varm•et•e.
— Mi aŭd•is, ke vi hav•as la arogant•ec•o•n lev•i la okul•o•j•n al mi•a frat•in•o; ke vi, far•ant•e uz•o•n el ŝi•a•j jun•ec•o kaj simpl•anim•ec•o, am•ind•um•as ŝi•n! Tio est•as hont•ind•a ag•o, ĉar vi dev•as sci•i, ke ŝi•a•j ge•patr•o•j kaj mi tut•e ne pov•as toler•i ia•n rilat•o•n inter mi•a frat•in•o kaj vi.
— Efektiv•e? — sek•e dir•is Vilfrid•o.
— Jes, vi dev•us hav•i pli bon•a•n sent•o•n pri tio, kio est•as konven•a.
— Nu, sinjor•o super•ul•o, ĉiu•okaz•e mi ne pet•us vi•a•n opini•o•n pri konven•aĵ•o•j.
— Mi ne pov•as permes•i . . .
— Vi•a permes•o aŭ mal•permes•o est•as por mi afer•o•j absolut•e indiferent•a•j.
La mal•varm•a, sek•a voĉ•ton•o de la jun•ul•o bol•ig•is de koler•o la advokat•o•n, tamen li pen•is al•pren•i la sam•a•n mal•varm•a•n parol•manier•o•n:
— Kompren•ebl•e est•as sen•util•e al•vok•i al ia sent•o de ĝentil•ec•o . . .
— Absolut•e.
— . . . sekv•e ni dev•as uz•i ali•a•j•n rimed•o•j•n por gard•i la sen•danĝer•ec•o•n de la ne•spert•a knab•in•o.
— Konsent•it•e.
— . . . sed, sen•dub•e, ŝi baldaŭ kompren•os la mal•konven•ec•o•n kaj la sen•esper•ec•o•n de vi•a•j aspir•o•j.
— Mi ne kred•as tio•n. Flora . . .
— “Fraŭl•in•o Broadbent”, mi pet•as.
— . . . Flora est•as tro fidel•a, nobl•a knab•in•o por sekv•i vi•a•j•n konsil•o•j•n.
Furioz•ig•it•e de la mal•estim•a kondut•o de la jun•a arĥitektur•ist•o, Le•o Broadbent akr•e parol•is:
— Antaŭ ol vi pov•os en•ir•i honor•ind•a•n famili•o•n, vi dev•os unu•e for•ig•i la mal•bel•a•j•n fam•o•j•n rilat•e al vi•a nask•iĝ•o, pri . . .
Vilfrid•o tuj si•n turn•is al la vir•o ĉe li•a flank•o kaj koler•eg•e ek•kri•is:
— Silent•u! Ne unu vort•o•n plu! Se vi ne est•us frat•o de Flora mi pugn•o•bat•eg•us vi•n laŭ vi•a merit•o.
Li•a kontraŭ•ul•o, iom pli alt•kresk•a kaj larĝ•ŝultr•a vir•o, perd•int•e la mem•reg•ad•o•n, jam atak•e lev•is si•a•n baston•o•n, kiam, feliĉ•e, al•proksim•iĝ•o de ar•o da sinjor•o•j kaj sinjor•in•o•j mal•help•is furioz•a•n batal•o•n. Unu el la preter•pas•ant•o•j, delikat•a jun•a vir•in•o, mal•estim•e flustr•is:
— Ho, tre ver•ŝajn•e ebri•a•j mal•ŝpar•em•ul•o•j . . .
Tiu•j sufiĉ•e aŭd•ebl•e dir•it•a•j vort•o•j hont•ig•is Vilfrid•o•n kaj re•konsci•ig•is al li la hont•ind•ec•o•n de inter•bat•iĝ•o sur publik•a strat•o. Kiam do post kelk•a•j minut•o•j Le•o Broadbent vol•is re•star•ig•i la disput•ad•o•n, li dir•is akr•e kaj kun pli ŝajn•a ol real•a mal•varm•ec•o:
— Silent•u, mi ne vol•as diskut•i kun vi mi•a•j•n afer•o•j•n. Silent•u, mi konsil•as al vi, antaŭ ol vi hav•os okaz•o•n por pent•i vi•a•n arogant•ec•o•n! — Post•e, pli•rapid•ig•ant•e si•a•j•n paŝ•o•j•n, li daŭr•ig•is la voj•o•n, je oportun•a strat•angul•o, laŭ ali•a direkt•o. Sed iom post iom li re•e al•pren•is si•a•n kutim•a•n ir•manier•o•n, por pov•i ord•ig•i si•a•j•n pens•o•j•n.
Kia okaz•o•plen•a tag•o, tiu ĉi tag•o de li•a plen•aĝ•iĝ•o! Kia ar•eg•o da plej divers•a•j tra•viv•aĵ•o•j kaj impres•o•j! Tumult•e, mir•ig•e, la hodiaŭ•a•j okaz•int•aĵ•o•j re•e si•n prezent•is al li•a•j pens•o•j: La ricev•it•a•j leter•o•j kaj donac•o el Long-Seaton; la du tiel mal•sam•a•j scen•o•j en li•a salon•et•o; la ne•atend•it•a•j donac•o•j kaj la bon•kor•a•j vort•o•j de la donac•int•o•j en la Parkinson’a dom•o kaj kontrast•e la mal•kaŝ•e montr•it•a•j al li mal•estim•o kaj mal•amik•ec•o de Le•o Broadbent; post•e, la absorb•ant•e interes•a•j diskut•o•j pri la esenc•a•j ec•o•j de la Di•ec•o, kaj, fin•e, tiu•j du mal•agrabl•eg•a•j scen•o•j!
Kvankam Le•o Broadbent est•is al li antipati•a hom•o, Vilfrid•o tre bedaŭr•is li•a•n mal•am•o•n, ne nur ĉar li est•is frat•o de l’ knab•in•o, kiu•n li am•is per la tut•a fort•o de si•a jun•a, ard•ant•a kor•o, sed ankaŭ pro tio, ke li•a anim•o, de•natur•e am•em•a kaj sent•em•a, ĉagren•iĝ•is je la pens•o, est•i mal•am•at•a de iu. Le•o Broadbent est•is ja la sol•a person•o, kiu iam montr•is al li mal•am•o•n aŭ mal•bon•vol•o•n. Li ne pov•is ne ek•sent•i mal•trankvil•o•n. Kontraŭ li•a vol•o reg•is li•n antaŭ•sent•o, ke ili•a am•voj•o, li•a kaj ŝi•a, tut•e ne est•os sen•dorn•a. Dolĉ•a, tim•em•a Flora! Li bon•e sci•is, ke ŝi•a viv•o en la hejm•o ne est•as feliĉ•a; ke ŝi•a al•kroĉ•iĝ•em•a, sent•em•a anim•o trov•as mal•mult•e da simpati•o ĉe la kun•viv•ant•o•j; kaj ke mal•kaŝ•a kontraŭ•star•o de ili•a flank•o ankoraŭ pli•mal•dolĉ•ig•os al ŝi la sort•o•n. Ebl•e ili eĉ mal•permes•os al ŝi vizit•i fraŭl•in•o•n Lambert! Tio est•is tre mal•trankvil•ig•a afer•o; sed la pens•o, ke Flora pov•us iam ĉes•i est•i li•a Flor•o eĉ ne unu foj•o•n en•ir•is li•a•n kap•o•n.
Tiel medit•ant•e li ating•is si•a•n hejm•o•n. Tie li hav•is la unu•a•n okaz•o•n pli detal•e rigard•i si•a•j•n donac•o•j•n. Sid•iĝ•int•e en si•a komfort•a apog•seĝ•o apud la fajr•ej•o, li for•don•is si•n al tiu plezur•o. La or•a horloĝ•o kun pez•a, or•a ĉen•o est•is bel•eg•a, mult•e•kost•a objekt•o, ver•e princ•a donac•o. La led•a leter•uj•o montr•is tre bon•a•n gust•o•n kaj lert•a•n, delikat•a•n labor•o•n. Li ne pov•is ne kompar•i ĝi•n kun la komun•a labor•aĵ•o de Flora kaj fraŭl•in•o Lambert. Tiu last•a est•is bel•eg•e sur•brod•it•a silk•a veŝt•o, kiu kompren•ebl•e liver•is al li pli grand•a•n plezur•o•n, ol la ceter•a•j donac•o•j kun•e, ĉar li est•is cert•a, ke la du kar•a•j est•aĵ•o•j en Long-Seaton labor•is super tiu donac•o kun la plej profund•a am•o. Kiel strang•e est•is, — li pens•is, — ke ambaŭ par•o•j da vir•in•o•j donac•is al li komun•a•n labor•aĵ•o•n! Post•e li tra•rigard•is la tri german•a•j•n libr•o•j•n. Ju pli li leg•is, des pli li dezir•is zorg•e tra•stud•i ili•n spit•e la mal•aprob•a•j, avert•a•j vort•o•j de la jun•a pastr•o.
Li ferm•is la libr•o•j•n kaj en•pens•iĝ•e rigard•is la last•a•j•n flagr•et•o•j•n de l’ esting•iĝ•ant•a•j karb•o•j en la fajr•ej•o. En la pens•o•j li tra•pas•is la parol•o•n de la hind•a princ•id•o kaj la sekv•int•a•n diskut•o•n. Se antaŭ•e li•a spirit•o jam est•is en stat•o de konfuz•o pro konflikt•o•j inter tiom da mal•sam•a•j mond•koncept•o•j, li•a•j hodiaŭ•a•j tra•viv•aĵ•o•j pli•akr•ig•is li•a•n mal•trankvil•ec•o•n; se antaŭ•e li fort•e dezir•is, ek•kon•i la ver•o•n, li nun sent•is pasi•a•n dezir•o•n penetr•i en la mister•o•j•n de la spirit•a mond•o. Tiam li ek•sent•is fort•a•n ambici•o•n ĝis•fund•e kaj sen•antaŭ•juĝ•e stud•ad•i ĉiu•j•n sistem•o•j•n kaj dediĉ•i ĉiu•j•n si•a•j•n spirit•pov•o•j•n al la lum•ig•ad•o de la ver•o. Ebl•e — li ek•rev•is, — li el•pens•os nov•a•n sistem•o•n, unu•ig•ant•a•n la ver•er•o•j•n el ĉiu•j mal•nov•a•j sistem•o•j. Dum moment•o li imag•is, ke li far•iĝ•as nov•a, fam•a iniciator•o de afer•o•j filozofi•a•j kaj religi•a•j, ver•a bon•far•ant•o al la hom•ar•o.
Tiu•j•n ambici•a•j•n rev•o•j•n inter•romp•is ek•tern•o kaj trem•et•o pro mal•varm•o, kiu•j atent•ig•is li•n, ke la fajr•o esting•iĝ•is kaj nokt•o•mez•o jam de long•e pas•is.
Sri Kunwar Kriŝna loĝ•is en nov•a okcident•a kvartal•o en London•o, ne mal•proksim•e de la reĝ•a palac•o Kensington, en bel•a, mez•grand•a du•etaĝ•a dom•o, ĉirkaŭ•it•a de alt•a mur•o kaj mal•grand•a, sed bel•a ĝarden•o. Li lu•is tiu•n dom•o•n, plen•e mebl•it•a•n de unu el la komerc•ist•o•j princ•o•j, kiu•j dum la last•a•j jar•dek•o•j amas•ig•is tiel grand•eg•a•j•n riĉ•aĵ•o•j•n per negoc•ad•o kun la nov•e akir•it•a hind•a imperi•o. Li•a•j sol•a•j kun•viv•ant•o•j est•is ar•et•o da fidel•a•j hind•a•j serv•ist•o•j, el kiu•j nur unu sci•is kelk•a•j•n angl•a•j•n vort•o•j•n.
Vilfrid•o est•is pri•pens•int•a kun plezur•o si•a•n vizit•o•n al la hind•a princ•id•o. La sekv•int•a•n ĵaŭd•o•n je kvar•on•o post la ses•a vesper•e li en•ir•is la vestibl•o•n de li•a dom•o, en•konduk•it•a de serv•ist•o en naci•a vest•aĵ•o. La intern•o de la dom•o est•is luks•e mebl•it•a, part•e laŭ hind•a kaj part•e laŭ modern•a angl•a stil•o. La lake•o, kiu evident•e atend•is li•a•n al•ven•o•n, sen•vort•e, sed kun sign•o•j de grand•a respekt•o, konduk•is li•n tra kelk•a•j ĉambr•o•j en salon•o•n, kie trov•iĝ•is la princ•id•o. Tie reg•is iom•a mal•ord•o. . . Ĉi tie kaj tie, sur divers•a•j mebl•o•j, kuŝ•is paper•o•j, libr•o•j kaj geografi•a•j kaj astronomi•a•j kart•o•j. Apud larĝ•a, vitr•a pord•o, okup•ant•a, preskaŭ la tut•a•n mur•o•n, star•is teleskop•o, kies tub•o hav•is long•o•n de pli ol du metr•o•j. La princ•id•o star•is ĉe grand•a, rond•a tabl•o, klin•it•a super stel•kart•o, kiu•n li tre atent•e rigard•is. Grand•a, luks•a lamp•o ĵet•is bel•a•n lum•o•n sur la tabl•o•n. La kap•o de la vir•o preskaŭ tuŝ•is bel•a•n super la lamp•o pend•ant•a•n lum•ŝirm•il•o•n, bon•gust•e far•it•a•n el purpur•a silk•o. La purpur•a lum•o bel•ig•is li•a•n nobl•a•n, pens•em•a•n, ali•e hel•e oliv•kolor•a•n vizaĝ•o•n. Li est•is vest•it•a per mal•streĉ•a, fald•o•riĉ•a vest•aĵ•o el silk•ec•a•j ŝtof•o•j. Li•a•j bluz•o•simil•a veŝt•o kaj sak•form•a pantalon•o, kiu kun•fald•iĝ•is ĉe la pied•o•j kaj preskaŭ kovr•is mol•a•j•n, riĉ•e brod•it•a•j•n ŝu•o•j•n, est•is el blank•a ŝtof•o. Larĝ•a, mult•fald•a zon•o el purpur•a teks•aĵ•o ĉirkaŭ•is li•a•n tali•o•n. Sur tio li port•is long•a•n mantel•o•n purpur•a•n kun larĝ•a•j manik•o•j. Sur la brust•o kaj laŭ•long•e de la antaŭ•a part•o de la mantel•o, apud la border•o, vid•iĝ•is ar•o da mister•a•j, or•a•j kaj arĝent•a•j brod•aĵ•o•j, inter kiu•j Vilfrid•o re•kon•is la kvin•pint•a•n pers•a•n talisman•o•n, delf•a•n “E”, la egipt•a•n kruc•o•n “Ansatu” kaj ali•a•j•n.
Ĉe la en•ir•o de Vilfrid•o Sri Kunwar Kriŝna rekt•iĝ•is kaj dum moment•o rigard•is si•a•n vizit•ant•o•n, kvazaŭ li subit•e vek•iĝ•is el tre profund•a medit•o. Post•e li vigl•e antaŭ•e•n•paŝ•is kaj salut•is la ven•int•o•n kun surpriz•ig•a emoci•o kaj vid•ebl•e sincer•a ĝoj•o:
— Ho! mi•a kar•a jun•a amik•o, — li dir•is, — mi tre ĝoj•as, ke vi al•ven•as fru•e, ĉar mi hav•as mult•e por dir•i al vi. Kred•u al mi, mi antaŭ•rigard•is tiu•n ĉi vizit•o•n kun ne•mal•grand•a avid•ec•o.
Vilfrid•o est•is tiel surpriz•it•a de tiu•j ĉi vort•o•j kaj de la manier•o, per kiu ili est•is dir•it•a•j, ke li sent•is embaras•o•n kaj preskaŭ ne sci•is, kio•n respond•i. Fin•e li dev•ig•is si•n dir•i:
— Vi•a bon•kor•ec•o, vi•a moŝt•o, kaŭz•as al mi tiom da ĝoj•o, kiom da mir•o.
— Efektiv•e! — re•dir•is Sri Kunwar Kriŝna kun afabl•a rid•et•o, kaj konduk•is si•a•n gast•o•n al mal•alt•a, mol•a sof•o, sur kiu•n ambaŭ sid•iĝ•is.
Preter•pas•ant•e la rond•a•n tabl•o•n kaj rimark•ant•e la sur ĝi kuŝ•ant•a•n stel•kart•o•n, Vilfrid•o dir•is:
— Mi vid•as, ke vi ĵus okup•is vi•n per astronomi•a•j afer•o•j.
— Jes, mi de•nov•e el•labor•is vi•a•n horoskop•o•n.
— Mi•a•n horoskop•o•n, vi•a moŝt•o? — demand•is Vilfrid•o surpriz•e.
— Jes, amik•o mi•a, vi•a•n horoskop•o•n. Kaj mi far•is tio•n kun grand•a zorg•o kaj preciz•ec•o, ĉar absolut•e ĝust•a horoskop•o pri vi est•as por mi afer•o de la plej grand•a grav•ec•o. Vi aspekt•as surpriz•it•e, mi•a kar•a amik•o, kaj mi ne mir•as pri tio. Sed la klar•ig•o est•as tre long•a rakont•o, kaj mi tre pet•as ke vi pacienc•e aŭskult•u.
— Cert•e, vi•a moŝt•o; grand•a sci•vol•em•o liver•os al mi pli ol sufiĉ•a•n pacienc•o•n. Sed, pardon•u mi•a•n ne•sci•o•n; mi kred•is, ke la astrologi•o est•as ne plu serioz•e praktik•at•a; ke ĝi est•as jam for•ĵet•it•a kred•o de la antikv•ul•o•j.
— Tut•e ne; — dir•is la princ•id•o, — ver•o ja est•as, ke, mal•feliĉ•e, en la nun•a temp•o tre•eg•e mal•mult•a•j uz•as tiu•n mir•ind•a•n, di•a•n ŝlos•il•o•n por mal•kovr•i la mister•o•j•n de la viv•o kaj por antaŭ•dir•i la est•ont•ec•o•n. Sed mi•a kred•o je la profund•a ver•o de astrologi•o est•as ne•sku•ebl•a. Jam de tre antikv•a•j temp•o•j mi•a•j pra•av•o•j praktik•is la art•o•n astrologi•a•n. Mi•a kred•o, do, est•as baz•it•a, ne nur sur person•a spert•o, sed ankaŭ sur tiu mistik•a kapabl•ec•o, instinkt•a juĝ•o, kiu•j est•as kvazaŭ hered•a posed•aĵ•o dank’ al ne•kalkul•ebl•a vic•o de antaŭ•ul•o•j, mult•a•j el kiu•j preskaŭ pas•ig•is la viv•o•n en•profund•iĝ•ant•e en la mister•o•j•n de la univers•o kaj de la viv•o.
Mi kred•as je astrologi•o, ĉar ĝi est•as neces•a komplement•o de kred•sistem•o, kiu•n ni nom•as en la orient•o: “La Saĝ•o de l’ Mem•o” aŭ “Kaŝ•it•a Saĝ•o”; kiu•n la grek•o•j nom•is “Teozofi•o”, kiam ĝi dis•kon•iĝ•is inter ili en la tri•a jar•cent•o post Krist•o. Mi kred•as je astrologi•o, ĉar ĝi est•as filozofi•o, kiu, kun•lig•ant•e la er•o•j•n de la sun-sistem•o je unu ver•a tut•o, instru•as la ekzist•ad•o•n de perfekt•a•j ord•o kaj harmoni•o inter ĉiu•j part•o•j kaj redukt•as ĉio•n al raci•a leĝ•o kaj cel•konsci•a antaŭ•destin•o, tiel•e elimin•ant•e el si•a•j princip•o•j la hazard•o•n. Mi kred•as je astrologi•o, ĉar mi vid•as en ĝi cert•ig•it•a la ne•fleks•ebl•a•n leĝ•o•n de kaŭz•o kaj efik•o, kio•n ni nom•as “Karma”. Fin•e, mi kred•as je astrologi•o, ĉar ĝi montr•as al mi mi•a•n propr•a•n ec•ar•o•n, sen•util•ig•ant•e ĉiu•n pen•ad•o•n je mem•tromp•o: Se oni pov•as leg•i en la horoskop•o de ali•a•j mal•bon•aĵ•o•j•n rilat•e ili•a•n karakter•o•n, oni sam•e pov•as leg•i ili•n en si•a propr•a kart•o.
Vilfrid•o rigard•is la emoci•it•a•n vizaĝ•o•n de la princ•id•o kaj aŭskult•is li•a•n apologi•o•n kun mir•o. La profund•a respekt•o, kiu•n inspir•is al li la orient•a nobel•o, mal•permes•is, ke li rigard•u li•a•n kred•o•n kiel nur•a•n, antikv•a•n superstiĉ•o•n; kaj li•a•j propr•a fantazi•em•o kaj sci•vol•em•o pri mister•a•j afer•o•j inklin•ig•is li•n aŭskult•i la dir•o•j•n de tia interes•a kaj lert•a person•o kun sen•antaŭ•juĝ•a atent•o. Kiam la hind•o paŭz•is moment•o•n, li demand•is:
— Ĉu, do, tiu•j horoskop•o•j est•as reg•at•a•j de la vol•o de person•a Di•o?
— Cert•e, mi•a kar•a amik•o, — akcent•e respond•is Sri Kunwar Kriŝna, — de person•a Di•o, person•a en la plej ampleks•a senc•o; Di•o, kiu est•as ne nur super Li•a kre•it•aĵ•ar•o, sed en ĝi; kiu, star•ig•int•e la dir•it•a•n ne•fleks•ebl•a•n leĝ•o•n “Karma”, per ĝi reg•as ĉiu•j•n horoskop•o•j•n de si•n•sekv•ant•a•j re-nask•iĝ•o•j. Ĉar vi dev•as memor•i, ke ĉiu hom•o efektiv•e est•as si•a propr•a destin•o; kaj ĉiu•j okaz•o•j person•a•j, ĉiu•j sort•o•bat•o•j, ĉiu•j favor•a•j cirkonstanc•o•j laŭ•liter•e de•ven•as el li mem. “Karakter•o est•as destin•o.” La mezur•o da feliĉ•o aŭ mal•feliĉ•o en ĉiu viv•o absolut•e de•pend•as de la bon•ec•o aŭ mal•bon•ec•o de la antaŭ•a viv•o.
— Dank•o•n; mi kompren•as.
— Nu, mi•a rakont•o re•ir•as ĝis la ses•a jar•cent•o antaŭ la nask•iĝ•o de Krist•o. En tiu mal•proksim•a temp•o viv•is pra•av•o mi•a, princ•o, nom•it•a Triŝanku, fier•a, pasi•a, ego•ist•a hom•o. Li hav•is pli jun•a•n frat•o•n, Kuŝika, kies ambici•o est•is lev•iĝ•i de l’ reĝ•a kast•o ĝis la braman•a kast•o per long•a sever•mor•a viv•o. Li far•iĝ•is “reĝ•a saĝ•ul•o” kaj post•e akir•is la titol•o•n “saĝ•ul•o”, kio est•as eĉ pli alt•a titol•o. Li fam•iĝ•is, sed sam•temp•e ekscit•is la mal•am•o•n de si•a frat•o, la princ•o.
Trov•ant•e mal•komfort•a kaj danĝer•a la rest•ad•o•n en la kort•eg•o de la frat•o, Kuŝika decid•is ir•i vizit•i kelk•a•j•n fam•a•j•n saĝ•ul•o•j•n en ili•a•j ermit•ej•o•j. Post ĉirkaŭ sep•jar•a asket•a viv•o, plen•a de mem•sur•met•it•a•j sufer•o•j, li al•ven•is, iu•n tag•o•n, en la sol•ec•a•n loĝ•ej•o•n de tre fam•a “Muni” aŭ sankt•ul•o, mal•jun•a Durvásas, sur la bord•o de la river•o Malini. Kun li loĝ•is Ŝarmishtha, li•a pra•nev•in•o, dek•kvin•jar•a knab•in•o de preskaŭ di•in•a bel•ec•o. Ni•a famili•a tradici•o asert•as, kaj ankoraŭ mult•a•j kred•as, ke tiu knab•in•o est•is fil•in•o de nimf•o kaj est•is send•it•a de la di•o Indra, kiu far•iĝ•is ĵaluz•a pri la kresk•ant•a pro sankt•ec•o pov•o de mi•a antaŭ•ul•o Kuŝika. Tamen tio, kompren•ebl•e, est•as nur legend•o; ĝi est•u tio. La mal•jun•a sankt•ul•o akcept•is la princ•a•n saĝ•ul•o•n, pri kies fam•o li jam aŭd•is, kun grand•a ĝoj•o kaj propon•is, ke li loĝ•u kun ili. Kuŝika volont•e konsent•is. En la daŭr•o de tri jar•o•j la tri hom•o•j kun•viv•is idili•e en tiu kaŝ•it•a bosk•o en sankt•a ĝoj•o kaj seren•a pac•o. La reĝ•a saĝ•ul•o ĉiu•tag•e trezor•e amas•ig•is proviz•o•n da pur•a•j merit•o•j per si•a•j sankt•a•j ekzerc•o•j kaj dank’ al la protekt•ad•o de sankt•a•j rit•o•j de la Muni Durvásas.
Sed al•ven•is temp•o, kiam la de•natur•a nobl•ec•o kaj vir•a bel•ec•o de Kuŝika nask•is en la kor•o de Ŝarmishtha dolĉ•a•n am•o•n. Krom la mal•jun•a onkl•o, ili•a nobel•a gast•o kaj kelk•a•j mal•alt•kast•a•j ermit•o•j, ŝi est•is vid•int•a neniu•n vir•o•n. Sed la princ•id•o est•is tut•e blind•a je la ĉarm•o•j de la knab•in•o kaj sen•konsci•a pri la am•o, kiu•n li est•ig•is en ŝi•a kor•o. Ŝarmishtha, unu•e tim•em•e, sed iom post iom pli kuraĝ•e, pen•ad•is vek•i en li•a brust•o respond•a•n sent•o•n. Van•e. Fin•e ŝi konfes•is al la onkl•o si•a•n am•o•n kaj pasi•e pet•eg•is li•n, ke li kaŭz•u en la spirit•o de si•a gast•o for•iĝ•o•n de li•a•j asket•ec•o kaj mal•varm•ec•o al ŝi, ŝanĝ•ant•e ili•n en varm•a•n am•o•n. Long•e la sankt•ul•o kontraŭ•star•is la pet•eg•o•j•n de la am•at•a nev•in•o, sed fin•e li konsent•is, kondiĉ•e, ke ŝi•a unu•a fil•in•o aparten•u al li; ke li eduk•os ŝi•n kaj antaŭ•destin•os far•iĝ•i Gaŭtami t.e. estr•in•o de la vir•in•a part•o de la societ•o de ermit•o•j. Mank•as hodiaŭ vesper•e la temp•o por pri•skrib•i al vi la kelk•a•j•n feliĉ•a•j•n tag•o•j•n, kiu•j sekv•is la efektiv•ig•o•n de la dezir•o de Ŝarmishtha.
Inter•temp•e la fam•o de la di•in•a bel•ec•o de Ŝarmishtha ating•is ĝis la palac•o de princ•o Triŝanku. Tiu ĉi decid•is entrepren•i ĉas•ekskurs•o•n en la ĉirkaŭ•aĵ•o de la loĝ•ej•o de la sankt•ul•o Durvásas, esper•ant•e gajn•i la am•o•n de la bel•ul•in•o. Iu•n tag•o•n, do, li al•ven•is, bel•e vest•it•a kaj akompan•at•a de ĉar•konduk•ist•o. Grand•a•j est•is li•a•j surpriz•o kaj ĉagren•o, kiam li trov•is, ke li•a mal•am•at•a frat•o est•as kun•viv•ant•o kun la fam•a saĝ•ul•o kaj ties bel•a nev•in•o. Sed kiam li kompren•is la rilat•o•j•n, kiu•j ekzist•as inter Kuŝika kaj Ŝarmishtha, li•a•j koler•o kaj mal•am•o cent•obl•iĝ•is; tamen li sukces•is tut•e kaŝ•i tiu•j•n ĉi sent•o•j•n. Unu•a•vid•e li pasi•e en•am•iĝ•is en la knab•in•o•n. Je iu pretekst•o li ir•ig•is si•a•n frat•o•n kun si al la kort•eg•o, promes•ant•e, ke Kuŝika tuj re•ven•os. La tag•o•n post ili•a al•ven•o en la palac•o•n, la princ•o Triŝanku, malic•e star•ig•int•e mal•just•a•n mal•pac•o•n, for•pel•is la sen•kulp•a•n frat•o•n el si•a regn•o kaj minac•is li•n je tuj•a mort•o, se li iam re•e trans•paŝ•os la land•lim•o•n. Kuŝika for•ir•is mal•proksim•e•n ekster la lim•o•j•n de Hind•uj•o kaj, laŭ ni•a•j famili•a•j kronik•o•j loĝ•iĝ•is post mult•jar•a vag•ad•o apud la antikv•a river•o Araxes, inter la Kaspi•a Mar•o kaj la Nigr•a Mar•o. Tie loĝ•is tiu•temp•e la dek trib•o•j de Izrael, kiu•j•n la asiri•a reĝ•o Salmanasar•o dev•ig•is for•las•i si•a•n land•o•n inter la jar•o•j 741 kaj 676 antaŭ J.K.
— Ĉu vi ver•e posed•as aŭtentik•a•j•n kronik•o•j•n pri tiu•j antikv•a•j temp•o•j? — surpriz•it•e kaj iom dub•em•e ek•kri•is Vilfrid•o.
Sri Kunwar Kriŝna rimark•is la nuanc•o•n de ne•kred•em•o en la voĉ•ton•o de la jun•a vir•o. Kun intens•a•j serioz•ec•o kaj konvink•o li respond•is:
— Tut•e aŭtentik•a•j•n. Pri tio mi hav•as nenia•j•n dub•o•j•n. Plu•e, ni sci•as, ke li edz•iĝ•is kun vir•in•o el la trib•o Levi kaj post•e trans•migr•is kun•e kun la trib•ar•o izrael•id•a, trans la Kaŭkaz•a•j•n mont•o•j•n al la land•o de la antikv•a•j Kimer•o•j sur la nord-okcident•a bord•o de la Nigr•a Mar•o. Krom tiu•j, sen•dub•e aŭtentik•a•j kronik•o•j ekzist•as amas•o da famili•a•j tradici•o•j, kies fid•ind•ec•o est•as pli-mal•pli dub•a. Vi dev•as ja memor•i, kar•a amik•o, ke Hind•uj•o posed•is tre alt•a•n civilizaci•o•n jar•cent•o•j•n antaŭ la Grek•o•j kaj la Roman•o•j. Sed mi flank•ir•as. Kelk•a•n temp•o•n post•e, la perfid•a Triŝanku re•e vizit•is la kviet•a•n bosk•a•n val•o•n, kie loĝ•is la potenc•a saĝ•ul•o kun si•a zorg•at•in•o. Li•a kor•o est•is plen•a de pasi•a am•o al la ĉarm•a jun•ul•in•o. Li sci•ig•is al ili, ke Kuŝika jam antaŭ kelk•a•j monat•o•j for•las•is por ĉiam si•a•n patr•uj•o•n por dediĉ•i si•n, en mal•proksim•a land•o, al la plej asket•a viv•ad•o en iu kaŝ•it•a ermit•ej•o.
La bel•a Ŝarmishtha, komenc•e, fort•e ĉagren•iĝ•is, sed la pasi•a am•ind•um•ad•o de la elegant•a maharajah•o iom post iom forges•ig•is al ŝi la unu•a•n, ŝajn•e mal•fidel•a•n am•ant•o•n. De•log•it•a de parol•pentr•it•a•j bild•o•j de bril•eg•a•j kort•eg•o•j kaj elokvent•a•j promes•o•j, ke ŝi far•iĝ•os li•a ĉef•a, ĉiam ador•at•a edz•in•o, ŝi konsent•is for•kur•i kun li. Kiam la sankt•ul•o Durvásas sci•iĝ•is, kio okaz•is, ek•reg•is li•n la plej terur•a koler•eg•o. Mi ne vol•as pri•skrib•i la tuj•a•j•n sekv•o•j•n, en la ĉirkaŭ•aĵ•o, de li•a•j fort•a•j mal•ben•o•j, ĉar vi ne kred•us ili•n, kvankam en la Mal•nov•a Testament•o simil•a•j okaz•int•aĵ•o•j est•as rakont•it•a•j. Sed unu terur•a antaŭ•dir•o, mal•feliĉ•e terur•e plen•um•iĝ•is laŭ•liter•e: li antaŭ•dir•is, ke lepr•o aflikt•os la id•ar•o•n de Triŝanku kaj Ŝarmishtha kaj ili•a•j•n post•e•ul•o•j•n en la daŭr•o de mult•a•j jar•cent•o•j, ĝis kiam la last•a, sol•a post•e•ul•o de Kuŝika est•os trov•it•a en tre mal•proksim•a land•o kaj re•ven•ig•it•a en la land•o•n de si•a de•ven•o. Nur tiam for•iĝ•os la mal•ben•o. La mir•ig•a oft•ec•o, preskaŭ sen•inter•mank•ec•o, kun kiu tiu ĉi terur•a mal•san•o okaz•is de tiu antikv•a ĝis la nun•a temp•o en ni•a famili•o, tut•e for•ig•as ĉia•n dub•o•n pri la real•ec•o de tiu antaŭ•dir•o. Laŭ ni•a•j plej preciz•a•j kronik•o•j preskaŭ ne ekzist•as temp•o, kiam ne trov•iĝ•is almenaŭ unu lepr•ul•o en ni•a famili•o. Tio est•as tre mal•feliĉ•a fakt•o; kaj tut•e ne•ebl•e est•as ĝi•n klar•ig•i kiel nur•a•j•n, hazard•a•j•n okaz•int•aĵ•o•j•n.
Sri Kunwar Kriŝna ek•silent•is. Profund•a ĝem•o el•iĝ•is el li•a brust•o, kaj en li•a•j okul•o•j vid•iĝ•is rigard•o de ne•dir•ebl•a mal•ĝoj•o. Vilfrid•o preskaŭ ne sci•is, kio•n pens•i pri tiu strang•eg•a rakont•o, sed li est•is profund•e kor•tuŝ•it•a de la evident•a sincer•ec•o, kun kiu li•a amik•o parol•is kaj de la fort•a emoci•o, kiu li•n reg•is. Van•e li pen•is trov•i taŭg•a•j•n vort•o•j•n. Post moment•o la princ•id•o daŭr•ig•is en•pens•e, kvazaŭ li parol•us al si mem:
— Kompren•ebl•e, en la daŭr•o de jar•cent•o•j ar•o da legend•o•j ĉirkaŭ•kresk•is tiu•j•n ĉi kaj ali•a•j•n fakt•o•j•n; sed, ne•sci•ant•e, kiom el ili est•as ver•a•j kaj kiom fantazi•a•j, mi ne vol•as cit•i ili•n hodiaŭ vesper•e. Antaŭ ĉirkaŭ dek jar•o•j ven•is al mi la dezir•o fund•e esplor•i la tut•a•n afer•o•n. Mi konklud•is ke, ĉar la unu•a part•o de la antaŭ•dir•o laŭ•liter•e plen•um•iĝ•is, ankaŭ la du•a part•o plen•um•iĝ•os, nom•e, ke iam, kiam la last•a post•e•ul•o de l’ mal•feliĉ•a el•pel•it•o Kuŝika est•os trov•it•a kaj re•ven•ig•it•a al si•a famili•o, la terur•a mal•ben•o est•os for•pren•it•a. Iu post•e•ul•o de Kuŝika, do, ankoraŭ ekzist•as, kaj iu post•e•ul•o de li est•as destin•it•a por est•i trov•it•a kaj por plen•um•i tiu•n ĉi du•a•n part•o•n. Mi komenc•is kun grand•a diligent•ec•o serĉ•i la post•e•sign•o•j•n de la dek trib•o•j izrael•id•a•j, kutim•e nom•it•a•j “la perd•it•a•j dek trib•o•j”; kaj ju pli mi serĉ•ad•is kaj ju pli mi stud•ad•is, des pli mi trov•is la labor•o•n al•log•a kaj interes•a. Diligent•eg•e mi tra•stud•is pli ol sep•foj•e la Mal•nov•a•n kaj la Nov•a•n Testament•o•j•n, tre zorg•e not•ant•e ĉiu•j•n profet•aĵ•o•j•n kaj alud•o•j•n rilat•e al tiu mister•a popol•o; mi serĉ•is en antikv•a•j histori•a•j verk•o•j pri ia•j sign•o•j, kiu•j pov•as ĵet•i eĉ lum•et•o•n sur la demand•o•n, kie•n ĝi migr•is. Tiu•cel•e mi vizit•is la ĉef•a•j•n eŭrop•a•j•n bibliotek•o•j•n kaj konsult•is la plej eminent•a•j•n histori•ist•o•j•n kaj pastr•o•j•n en Ital•uj•o, German•uj•o kaj Angl•uj•o. Mi ŝpar•is nek mon•o•n nek temp•o•n nek energi•o•n. Mi volont•e sufer•ad•is mok•o•j•n, mal•facil•aĵ•o•j•n kaj ĉiu•spec•a•j•n mal•agrabl•aĵ•o•j•n.
Sed mi•a fervor•o ricev•is plu•a•n terur•a•n stimul•o•n. Kiam mi est•is okup•at•a apud la bord•o de la Nigr•a Mar•o en region•o, nom•it•a Ar-sareth en la libr•o de Esdras•o, deĉifr•ant•e hebre•a•j•n epigraf•o•j•n sur antikv•a•j tomb•o•j kaj monument•o•j, mi ricev•is la nov•aĵ•o•n . . . ke mi•a propr•a, sol•a fil•o . . . atak•iĝ•is de tiu terur•a mal•san•o, lepr•o . . . lepr•o.
La princ•id•o parol•is la last•a•j•n vort•o•j•n mal•rapid•e per ne•dir•ebl•e mal•gaj•a voĉ•ton•o. Li•a•j okul•o•j plen•iĝ•is de larm•o•j, kaj li•a brust•o fort•e labor•is.
Profund•e kor•tuŝ•it•e Vilfrid•o ek•salt•et•is:
— Ho! mi•a kar•a sinjor•o, — li dir•is, kares•e met•ant•e man•o•n sur la brak•o•n de la mal•feliĉ•a vir•o, — Kiel mal•ĝoj•eg•a! Kiom mi kompat•as vi•n! — Ankaŭ li•a•j okul•o•j mal•sek•iĝ•is.
Sri Kunwar Kriŝna dank•e ek•balanc•is la kap•o•n, kun•prem•ant•e la trem•et•ant•a•j•n lip•o•j•n, kvazaŭ li vol•us per tio mal•help•i el•iĝ•o•n de dolor•kri•o. Li daŭr•ig•is:
— Mi du•obl•ig•is, mult•obl•ig•is mi•a•j•n klopod•o•j•n kaj, dank’ al Di•o, mi mir•ind•e sukces•is sekv•i la post•e•sign•o•j•n las•it•a•j•n de la Izrael•id•o•j.
— Efektiv•e! — surpriz•it•e ek•kri•is Vilfrid•o.
— Jes! — la hind•o respond•is kun akcent•o, kiu montr•is la plej fort•a•n konvink•o•n, — la tut•aĵ•o de mi•a•j el•trov•aĵ•o•j konduk•is mi•n al ne•sku•ebl•a konklud•o, ke almenaŭ la plej grand•a part•o de la tiel•nom•it•a•j perd•it•a•j dek trib•o•j loĝ•as en la Brit•a•j insul•o•j.
— Ho! — ek•kri•is Vilfrid•o, ankoraŭ pli surpriz•it•e, ne pov•ant•e sub•prem•i rid•et•o•n, — ĉu vi ver•e kred•as tio•n? Mi memor•as, ke mi•a onkl•o kaj amik•o li•a foj•e inter•diskut•is pri iu sinjor•o Rikard•o Brothers, strang•ul•o, kaj ties mal•grand•a sekv•ant•ar•o, kiu•j hav•is tiu•n sam•a•n opini•o•n.
— Jes, mi•a kar•a Vilfrid•o, — ne est•u ne•kred•em•a, tial ke vi•a onkl•o, fanatik•a ne•ant•o de ĉiu•j afer•o•j spirit•a•j, sur•verŝ•as tiu•n demand•o•n per si•a kutim•a akr•a mok•ad•o. Mi kon•as sinjor•o•n Brothers kaj sinjor•o•n Finlayson, kiu•j mal•help•as la akcept•o•n de tiu ĉi teori•o per asert•o•j, pri kiu•j ili hav•as nur la plej ombr•ec•a•j•n pruv•o•j•n. Mi pov•as dir•i sen mal•modest•a tro•aĵ•o, ke mi sci•as pri tiu ĉi afer•o pli, ol iu hom•o viv•ant•a. Instig•as mi•n ja nek fantazi•em•o, nek am•o al la fam•o aŭ al strang•aĵ•o•j, sed tre•eg•e dolor•a neces•o kaj person•a dezir•eg•o. Sed nun mi al•ven•as al punkt•o, kiu•n mi cel•is, kaj kiu pli special•e tuŝ•as vi•n person•e.
Vilfrid•o aŭskult•is kun streĉ•it•a atent•o, demand•ant•e si•n, kio sekv•os. La hind•o daŭr•ig•is:
— Antaŭ ok monat•o•j, la du•dek•tri•a•n de Mart•o, mi hav•is la plezur•o•n kon•iĝ•i kun vi, mi•a kar•a amik•o, en la gast•am•a dom•o de ni•a•j bon•a•j amik•o•j, ge•sinjor•o•j Parkinson. Ir•ant•e hejm•e•n, tiu•n nokt•o•n, mi ne pov•is al mi klar•ig•i la tre strang•a•n impres•o•n, kiu•n sur mi•n far•is vi•a person•o. Mi tre tim•as, ke mi nun parol•os pri afer•o•j, kiu•j ia•grad•e est•as ekster la lim•o•j de vi•a percept•o kaj kiu•j ŝajn•os al vi•a okcident•a spirit•o ne•kred•ebl•a•j.
Est•is nokt•o•mez•o. Mi izol•is mi•n en mi•a privat•a sankt•ej•o kaj, ĉiam konsci•ant•e la ĉef•a•n mi•a•n viv•cel•o•n, mi for•don•is mi•n al la mistik•a•j influ•o•j de super•a•j potenc•o•j, kun kiu•j ia•foj•e mi pov•as met•i mi•n “en rapport”. Ne aspekt•u tiel ne•kred•em•a; mi•a kar•a, — dir•is la princ•id•o mild•e kaj kun intens•a dezir•em•o, — ekzist•as ja afer•o•j en la sfer•o de la spirit•o, de la natur•a filozofi•o pri kiu•j vi ankoraŭ eĉ ne rev•is; afer•o•j tiel mal•sam•a•j je la ordinar•a proz•a viv•o.
Help•at•e de kapabl•ec•o hered•it•a de long•a vic•o da antaŭ•ul•o•j, kiu•j est•is spert•ul•o•j pri la okult•a•j scienc•o•j, magi•ist•o•j, se vi vol•as, aŭ mistik•ul•o•j, kaj inspir•at•e de flam•a dezir•eg•o, mi est•is pen•ad•int•a per mem•pur•ig•ad•o, per pent•a mem•turment•o, romp•i, ia•grad•e, la katen•o•j•n, kiu•j lig•as la anim•o•n al la korp•o kaj la korp•o•n al la vid•ebl•a, materi•a mond•o. Mi pasi•e pen•ad•is per incens•o•j kaj fort•a streĉ•o de l’ vol•pov•o star•ig•i ĉirkaŭ mi ali•a•n mond•o•n, spirit•a•n mond•o•n; ali•vort•e, mi ebl•ig•is mi•n, sen•ag•ig•ant•e, dorm•ig•ant•e la fizik•a•j•n sent•o•j•n, en•ir•i en la sfer•o•n de ali•a•j, super•a•j, spirit•a•j sent•o•j. Ekzist•as, plu•e, gvid•ant•a•j influ•o•j, kiu•j ven•as al la hom•a spirit•o ŝajn•e ne•serĉ•it•e, sed, ebl•e, respond•e al antaŭ•a•j dezir•eg•o•j, aŭ sekv•e de du•on•konsci•a aktiv•ec•o aŭ, ia•foj•e, dum la dorm•o, en la hor•o•j de pli grand•a akcept•em•o. Tiu•j gvid•ant•a•j influ•o•j plej oft•e, do, ven•as, por tiel dir•i, el blu•a ĉiel•o sen ŝajn•a rilat•o kun ia konsci•a pens•ad•o. Tiel ven•is al mi la revelaci•o — ĉar, memor•u: la hazard•o ne hav•as afer•o•n ĉi tie — ke vi, Vilfrid•o, vi est•as la person•o, kiu•n mi tiel kor•prem•at•e serĉ•as.
Vilfrid•o ek•salt•is kaj ek•kri•is: Kio? Mi?
— Jes, — respond•is Sri Kunwar Kriŝna trankvil•e, per voĉ•ton•o, kiu, tamen, montr•is sign•o•j•n de grand•a•j emoci•o kaj dezir•em•o. Met•ant•e ambaŭ man•o•j•n sur la ŝultr•o•n de la jun•ul•o, li parol•is plu•e: — Mi•a kar•a Vilfrid•o, tut•e natur•a est•as vi•a mir•eg•o; kaj mi konsci•as, ke tiu ĉi ide•o dev•as ŝajn•i al vi fantazi•a, ebl•e absurd•a, sed hav•u indulg•o•n je mi. Sen•util•e est•us por mi pen•i por pri•skrib•i al vi la ĝoj•o•n. kiu plen•ig•is mi•a•n anim•o•n! Tamen mi ne fid•is sol•e al intuici•o aŭ okult•a•j influ•o•j. De tiu temp•o mi tre zorg•e serĉ•is cert•ig•o•n de la stel•o•j, kaj la respond•o de tiu•j ĉiel•a•j est•aĵ•o•j est•is tiel klar•a kaj ne•dub•ebl•a, kiel mi nur pov•is dezir•i. Vi memor•os, ke mi far•is mult•a•j•n demand•o•j•n — eĉ je l’ risk•o est•i mal•ĝentil•a — pri vi•a nask•iĝ•o, ĝi•a lok•o, la preciz•a•j dat•o kaj hor•o k.t.p. Ju pli mi sci•iĝ•is pri tiu•j kaj ali•a•j detal•o•j, des pli preciz•e mi pov•is el•labor•i vi•a•n horoskop•o•n kaj des pli mi far•iĝ•is absolut•e cert•a, ke mi ne erar•as. Plu•e, mi trov•is el la stel•o•j, ke la moment•o mem, kiam, unu•e, intuici•e ven•is al mi la pens•o, ke vi est•as la person•o, al kiu en la daŭr•o de jar•cent•o•j ni•a tut•a famili•o sopir•is kiel sol•a sav•ont•o, ke tiu moment•o est•is tre•eg•e favor•a moment•o.
Sri Kunwar Kriŝna lev•iĝ•is, ir•is serĉ•i leter•o•n kuŝ•ant•a•n sur la rond•a tabl•o kaj re•e sid•iĝ•is:
— Mi send•is kopi•o•j•n de vi•a horoskop•o kaj de tiu de la nask•iĝ•o de la dir•it•a ide•o al sinjor•o Dupont en Pariz•o, unu el la plej lert•a•j astrolog•o•j en Eŭrop•o, por li•a•j sen•de•pend•a•j interpret•o•j. Li plej definitiv•e dir•as, ke la klar•a voĉ•o de la stel•o•j, la sen•erar•a•j mal•kovr•ant•o•j de hom•a destin•o, konstat•as la ver•ec•o•n de la ide•o, kiu nask•iĝ•is je tia feliĉ•a moment•o. Kaj rilat•e la horoskop•o•n de vi•a nask•iĝ•o, li pens•as, ke ĝi est•as unu el la plej rimark•ind•a•j, kiu•j•n li iam vid•is. Krom kelk•a•j ali•a•j afer•o•j, pri kiu•j li atent•ig•as mi•n, kaj kiu•j tut•e cert•ig•as mi•a•n propr•a•n konklud•o•n, li dir•as, ke — mi nun ne cit•os la teĥnik•a•j•n termin•o•j•n, kiu•j•n mi montr•os kaj klar•ig•os al vi post•e — ke la nask•iĝ•o kaj fru•a infan•ec•o de la dir•it•a person•o est•as rilat•it•a kun mister•a•j kaj tragedi•a•j afer•o•j, ke post la du•dek•a jar•o de si•a viv•o li hav•os grand•a•n viv•o•ŝanĝ•o•n. Plu•e li al•port•os grand•a•n feliĉ•o•n aŭ profit•o•n aŭ ben•o•n al mult•a•j hom•o•j, ebl•e per si•n•ofer•o, kaj li cert•e est•as destin•it•a far•iĝ•i fam•ul•o. Plej rimark•ind•a interpret•o de vir•o, kiu hav•is je si•a dispon•o nur du kart•o•j•n, montr•ant•a•j•n la situaci•o•j•n de la planed•o•j kaj de la “dom•o•j” je la hor•o de la nask•iĝ•o de ne•kon•at•a de li person•o. Sed la plej rimark•ind•a afer•o est•as jen•a al•don•o: — Vi ne sci•ig•is mi•n, — dir•as tiu fam•a scienc•ul•o, — ĉu la horoskop•o•j hav•as inter•rilat•o•j•n. Mi konjekt•as, ke jes; ĉar, se ne, la mult•a•j reciprok•a•j aspekt•o•j kaj signif•o•plen•a inter•plekt•o en kaprikorn•o est•us ver•e mir•ind•a•j. Tiam sekv•as ĉi tie kelk•a•j kompar•o•j, per kiu•j mi ne vol•as ted•i vi•n. Vi•a nom•o Vilfrid•o, ceter•e, est•as tre signif•o•plen•a; ĝi est•as antikv•a angl•o•saks•a nom•o kaj signif•as “pac•far•ant•o” aŭ “pac•ig•ant•o”.
Nu, ĉio ĉi tio est•as por mi konvink•ig•a sen ia ombr•et•o de dub•o, sed nun, de kiam mi kon•as vi•n pli intim•e, est•as precip•e mi•a kor•o, kiu cert•ig•as mi•n, ke mi ne erar•as.
Sri Kunwar Kriŝna nun ek•pens•is, ke li dir•is sufiĉ•e por tiu okaz•o. Li do subit•e ŝanĝ•is la tem•o•n kaj gaj•et•e dir•is:
— Mi tim•as, ke mi hont•ind•e mal•zorg•as mi•a•j•n dev•o•j•n kiel gast•ig•ant•o, pardon•u; kaj la kuir•ist•o plend•os, ke mi mal•bon•ig•as la vesper•manĝ•o•n per tro long•a babil•ad•o. Ĉu ni ir•os en la manĝ•o•ĉambr•o•n?
Vilfrid•o ankaŭ lev•iĝ•is, mal•rapid•e, por sekv•i si•a•n gast•ig•ant•o•n. Li sent•is si•n kvazaŭ en sonĝ•o. Analiz•i si•a•j•n pens•o•j•n li ne pov•is, ebl•e li ne vol•is pro tim•o el•rev•iĝ•i. Dum la ĉe•tabl•a inter•parol•o, kiu si•n turn•is precip•e al la soci•a•j kaj politik•a•j stat•o•j de la divers•a•j regn•o•j, kiu•j form•as la vast•a•n land•o•n Hind•uj•o•n, Vilfrid•o demand•is la princ•id•o•n:
— Do, ĉu unu cel•o de vi•a vojaĝ•o ĉi tie•n est•as du•on•politik•a, vi•a moŝt•o?
— Ne, Vilfrid•o, mi ne pov•as dir•i, ke oni nom•us tiu•n afer•o•n eĉ du•on•politik•a, kvankam ĝi koncern•as la bon•stat•o•n de ni•a tut•a regn•o, kaj kvankam la rezultat•o de mi•a misi•o pro ĝi•a grav•ec•o pov•us hav•i politik•a•j•n konsekvenc•o•j•n. La afer•o est•as la jen•a: — Dum si•a ofic•o kiel gubernator•o en Hind•uj•o de l’ jar•o 1798 ĝis 1805, Lord Wellesley re•viv•ig•is kaj proklam•is la imperi•a•n princip•o•n pri absolut•a politik•a super•reg•ad•o. En la lum•o de post•a•j okaz•int•aĵ•o•j mi nun ne ŝancel•iĝ•as dir•i, ke tiu tre lert•a projekt•o, kvankam iom sever•a, est•us tre bon•far•a al mult•a•j part•o•j de Hind•uj•o, precip•e je tiu period•o, ĉar la stat•o de mult•a•j sen•de•pend•a•j ŝtat•et•o•j ekster la sfer•o de la firm•a brit•a reg•ad•o, far•iĝ•is de jar•o al jar•o pli embaras•a, pli sen•esper•a. La centr•a•j land•o•j dis•ŝir•iĝ•is pro intern•a mal•pac•o, kaj la milici•o•j de la divers•a•j regn•o•j ne pov•is kontraŭ•star•i la bon•e ekzerc•it•a•j•n band•o•j•n de la Marathas•o•j kaj la 30,000 afgan•a•j•n dung•it•o•j•n de Amir Khan. Kelk•a•j el la pli fort•a•j maharajah•o•j kontraŭ•star•is propon•o•j•n pri sub•met•iĝ•o sub la super•reg•ad•o de la brit•a reg•ist•ar•o rilat•e al ekster•a•j afer•o•j, dum mult•a•j ali•a•j volont•e akcept•is ĝi•n. En la jar•o 1805 Lord Cornwallis, re•ven•int•e Hind•uj•o•n, renvers•is la projekt•o•n de Lord Wellesley, kaj kvankam li mort•is ne•mult•a•j•n monat•o•j•n post•e, li•a princip•o de ne-en•miks•iĝ•o en la politik•a•j afer•o•j de tiu•j sen•de•pend•a•j ŝtat•o•j est•is sekv•at•a en la daŭr•o de dek jar•o•j. Tiam kelk•a•j ŝtat•et•o•j eĉ plend•is pro tio, ke la brit•a reg•ist•ar•o ne pren•as sur si•n la dev•o•n ŝirm•i ili•n kontraŭ vag•ad•ant•a•j band•o•j — precip•e post kiam oni est•is for•permes•int•a la regul•a•n soldat•ar•o•n — kaj la dev•o•n mal•help•i reciprok•e detru•a•j•n milit•aĵ•o•j•n.
Mi•a patr•o est•is ĉiam tre ĵaluz•a pri si•a•j sen•de•pend•ec•o kaj honor•o, tamen li tim•is la sort•o•n, kiu traf•is mult•a•j•n eĉ pli grand•a•j•n kaj potenc•a•j•n ŝtat•o•j•n. Kiam Lord Hastings far•iĝ•is gubernator•o en la jar•o 1813, li pens•is, ke konsil•ind•e, eĉ neces•e est•os, re•e al•pren•i la projekt•o•n de iom-post-iom•a pac•a en•sorb•o de sen•defend•a•j aŭ turment•it•a•j ŝtat•o•j. Mi•a patr•o kaj Lord Hastings est•is antaŭ•e intim•a•j amik•o•j, kiam ambaŭ est•is kun•student•o•j de la universitat•o en Berlin•o, sed la inter•ŝanĝ•o de leter•o•j jam de mult•a•j jar•o•j ĉes•is. En la sekv•int•a jar•o ili re•nov•ig•is la amik•ec•o•n, kaj Lord Hastings konsil•is al mi•a patr•o, si•n met•i propr•a•vol•e sub la protektorat•o•n de la brit•a reg•ist•ar•o. Dum la vizit•o de mi•a patr•o en Kalkut•o li ricev•is propon•o•n de tre grav•a kaj riĉ•a kompani•o, kiu vol•is vast•ig•i kaj ekspluat•i la grand•a•j•n, sed ĝis tiam ne sufiĉ•e uz•it•a•j•n riĉ•aĵ•o•j•n de li•a land•o. Mal•feliĉ•e je tiu temp•o mi for•est•is en Eŭrop•o, kaj mi•a pli•aĝ•a frat•o est•is mal•san•a. Re•prezent•ant•o•j de la kompani•o akompan•is mi•a•n patr•o•n al Pentuki, kaj post long•a trakt•ad•o far•iĝ•is kontrakt•o, laŭ kiu est•is, inter•ali•e, inter•konsent•it•e, ke grav•a•j diferenc•o•j de opini•o•j koncern•ant•e ĝi•n est•u decid•ot•a•j antaŭ juĝ•ant•ar•o en London•o. Tio est•is por ni mal•favor•a kondiĉ•o. Tiu ĉi kontrakt•o kun•e kun tri tre grav•a•j klar•ig•a•j kart•o•j geografi•a•j est•is send•it•a•j al Lord Hastings por ties kontrol•o kaj sankci•o. Mal•feliĉ•e la kontrakt•o re•ven•is de Kalkut•o kun nur du geografi•a•j kart•o•j. Kaŭz•e de en tiu temp•o okaz•ant•a•j mal•trankvil•aĵ•o•j, unu kart•o perd•iĝ•is. Post van•a pet•ad•o re•send•i ĝi•n oni fin•e forges•is pri ĝi.
Ni•a•j rilat•o•j kun la dir•it•a kompani•o, kvankam ili far•is al ni grand•a•n profit•o•n, ne est•is tre feliĉ•a•j pro arogant•ec•o kaj tro•avid•ec•o de la estr•o•j. Antaŭ unu jar•o kaj kvar•on•o ili pretend•is la rajt•o•n de•flank•ig•i mal•grand•a•n river•o•n por super•akv•ig•i lu•it•a•n distrikt•o•n. Tia de•flank•ig•o kaŭz•us grand•a•n mizer•o•n al mil•o•j da kamp•ar•an•o•j loĝ•ant•a•j apud tiu river•o. Tiu•n propon•o•n, do, ni firm•e kontraŭ•star•is, asert•ant•e, ke la koncern•a part•o de l’ river•o est•as ekster ili•a teritori•o. La kompani•o asert•is la mal•o•n. La tekst•o de la kontrakt•o ne est•is sufiĉ•e preciz•a kaj si•n apog•is sur la perd•it•a kart•o. Post long•a disput•ad•o la kompani•o decid•is met•i la afer•o•n antaŭ la juĝ•ant•ar•o•n en London•o. Jen la “oficial•a” kial•o de mi•a vojaĝ•o.
Ĉar la vesper•manĝ•o nun est•is fin•it•a, Sri Kunwar Kriŝna inter•romp•is si•a•n rakont•o•n kaj ĝentil•e dir•is:
— Se plaĉ•as al vi, ni ir•u en mi•a•n skrib•ej•o•n. Tie mi pov•as montr•i al vi kelk•a•j•n geografi•a•j•n kart•o•j•n kaj ali•a•j•n interes•a•j•n afer•o•j•n. Mi esper•as, ke mi ne ted•as vi•n per tiu•j long•a•j rakont•o•j?
Vilfrid•o lev•iĝ•is kaj vigl•e respond•is:
— Tut•e ne! vi•a moŝt•o. Efektiv•e nenio pov•us est•i pli interes•a.
La skrib•ej•o est•is vast•a ĉambr•o, mebl•it•a tut•e laŭ modern•a, angl•a stil•o. Ĝi en•hav•is, krom larĝ•a skrib•tabl•o kun nombr•o da tir•kest•o•j ĉe ambaŭ flank•o•j, kaj ali•a•j diversa•spec•a•j mebl•o•j, kvar larĝ•a•j•n libr•o•ŝrank•o•j•n. La hind•a princ•id•o, en•ir•int•e la ĉambr•o•n post si•a gast•o, ir•is rekt•e al la skrib•tabl•o, lev•is ĉarnir•kovr•il•o•n kaj el•pren•is mal•grand•a•n ŝlos•il•o•n, per kiu li mal•ferm•is unu el la tir•kest•o•j.
— Tie ĉi trov•iĝ•as, — li dir•is, — ĉiu•j paper•o•j kaj dokument•o•j rilat•e al tiu ĉi afer•o. — El•pren•ant•e el la profund•o de la tir•kest•o pak•aĵ•et•o•n da paper•o•j kun•lig•it•a•j per flav•a, silk•a ruband•o kaj sigel•it•a•j per ruĝ•a sigel•o, li dir•is plu•e kun kontent•a rid•et•o:
— Jen est•as la plej grav•a•j dokument•o•j, kiu•j•n mi ricev•is nur hieraŭ el Kalkut•o. Mi sci•ig•is al vi, ke ni•a•j kontraŭ•ul•o•j si•n apog•as sur la mal•est•o de unu geografi•a kart•o, kiu komplet•ig•as kaj klar•ig•as la tekst•o•n de la kontrakt•o. Nu, mi tuj skrib•is al Lord Hastings kaj pet•is li•n, ke li bon•vol•u star•ig•i serĉ•o•n en si•a arĥiv•o pri tiu grav•a dokument•o. Tiu ĉi fask•o ankaŭ en•ten•as laŭ apart•a, de li•a lord•a moŝt•o person•e skrib•it•a leter•o, atest•o•n pri la aŭtentik•ec•o de tiu ĉi kart•o,
— Ho, — ek•kri•is Vilfrid•o, — mi tre ĝoj•as pro tio! Kia•n surpriz•o•n tio kaŭz•os al vi•a•j kontraŭ•ul•o•j!
— Jes, — dir•is Sri Kunwar Kriŝna rid•et•ant•e, — tiu ĉi fask•et•o est•os kvazaŭ bomb•o en tend•ar•o de la mal•amik•o•j je l’ tag•o de la juĝ•a aŭskult•ad•o. Lord Hastings pet•is mi•n, ke mi far•u uz•o•n el li•a atest•skrib•aĵ•o nur tiam, kiam tio est•os absolut•e neces•a. Mi nun est•as tre kontent•a, ke la proces•o prokrast•iĝ•is. Pro divers•a•j kaŭz•o•j mi•a apelaci•o al super•a instanc•o ne aŭd•iĝ•os antaŭ la 10a de April•o. Ceter•e mi•a•j advokat•o•j est•as sinjor•o•j Konard kaj Perkins, kaj vi•a sam•urb•an•o, sinjor•o Le•o Broadbent special•e okup•as si•n pri mi•a afer•o. Mi tre estim•as tiu•n jun•a•n jur•ist•o•n pro li•a•j lert•ec•o kaj sin•don•em•ec•o kaj fid•ind•ec•o. Neniu sci•as io•n pri tiu•j ĉi dokument•o•j, krom vi kaj sinjor•o Broadbent.
— Efektiv•e! — dir•is Vilfrid•o kun surpriz•o, sed ankaŭ kun nuanc•o de mal•plezur•o. Li sent•is, ke la situaci•o postul•as, ke li dir•u io•n plu, sed li ne pov•is sincer•e esprim•i ia•n plezur•o•n aŭ gratul•o•n pri tiu sci•ig•o. Pli•vol•e li parol•us pri la scen•o, kiu okaz•is antaŭ•ne•long•e inter li kaj Le•o Broadbent. Tamen, re•memor•ant•e la vort•o•j•n de l’ princ•id•o ĉe la last•a kun•ven•o en la dom•o de ge•sinjor•o•j Parkinson “ke oni dev•as sen•plend•e sufer•i person•a•j•n mal•just•aĵ•o•j•n”, li silent•is.
Sri Kunwar Kriŝna zorg•e re•met•is la dokument•o•j•n kaj la ŝlos•il•o•n en la sam•a•j•n lok•o•j•n, el kiu•j li antaŭ•e pren•is ili•n. Post•e li mal•ferm•is ali•a•n tir•kest•o•n kaj el•pren•is el ĝi bel•a•n, el santal•a lign•o far•it•a•n skatol•et•o•n, dir•ant•e:
— Mi dezir•as montr•i al vi kelk•a•j•n portret•o•j•n de mi•a•j famili•an•o•j. — Li lev•is bel•eg•e ĉiz•it•a•n kovr•il•o•n kaj dir•is plu•e: — oni kutim•e ne montr•as al fremd•ul•o•j, precip•e vir•o•j, portret•o•j•n de la vir•in•o•j de la propr•a famili•o, kaj vi est•as la sol•a kiu ili•n vid•os.
— Mi sci•as, vi•a moŝt•o, pri tiu kutim•o, — Vilfrid•o respond•is ĝentil•e, — kaj des pli alt•e mi ŝat•as la honor•o•n, kiu•n vi al mi far•as.
— Vi preskaŭ ne plu est•as por mi fremd•ul•o, Vilfrid•o, kaj mi esper•as, ke iam vi kon•iĝ•os kun mi•a famili•an•ar•o. Jen est•as mi•a edz•in•o — mi hav•as nur unu edz•in•o•n — kaj jen mi•a•j du fil•in•o•j Parvati kaj Rohini.
Li met•is antaŭ Vilfrid•o•n tri miniatur•o•j•n bel•eg•e pentr•it•a•j•n sur ebur•o en mult•e•kost•a•j, per perl•o•j kaj gem•o•j ornam•it•a•j kadr•et•o•j. La jun•a vir•o ek•pren•is unu post ali•a kaj atent•e rigard•is ili•n:
— Kiel bel•eg•a•j miniatur•o•j! — li dir•is kun surpriz•o kaj admir•o, — ili est•as tre interes•a•j. Mi neniam vid•is pli bel•a•j•n, eĉ ne en ni•a muze•o.
Unu el la portret•o•j prezent•is sinjor•in•o•n kun nobl•a•j, inteligent•a•j trajt•o•j. Ŝi•a•j vizaĝ•lini•o•j est•is rond•a•j kaj iom plen•a•j, kaj la lip•o•j iom dik•a•j, sed en•tut•e la aspekt•o est•is tre plaĉ•a kaj al•log•a. La du ali•a•j miniatur•o•j prezent•is knab•in•o•j•n, kiu•j hav•is la aĝ•o•n de ĉirkaŭ dek du kaj dek kvar jar•o•j. Ili•a•j vizaĝ•o•j est•is dolĉ•a•j kaj delikat•a•j kun rimark•ind•e hel•a•j haŭt•kolor•o•j.
— Ver•e tre dolĉ•a•j, nobl•a•j vizaĝ•o•j, ĉiu•j, — dir•is Vilfrid•o, en•pens•e.
Per voĉ•ton•o, montr•ant•a am•em•o•n kaj feliĉ•o•n, Sri Kunwar Kriŝna re•dir•is:
— Jes, ĉiu•j tri est•as dolĉ•a•j, nobl•a•j est•aĵ•o•j kaj pli bon•e kaj liber•e eduk•it•a•j, ol la pli•mult•o de princ•in•o•j en ni•a land•o. Mi•a•j fil•in•o•j hav•is franc•a•j•n guvern•ist•in•o•j•n kaj hav•as nun kiel kun•viv•ant•in•o•n alt•kultur•it•a•n, angl•a•n sinjor•in•o•n, fil•in•o•n de alt•grad•a oficir•o de nobel•a de•ven•o. Ambaŭ jun•a•j sinjor•in•o•j flu•e parol•as la angl•a•n kaj franc•a•n lingv•o•j•n kaj iom•et•e la german•a•n.
— Efektiv•e!
— Jes; kaj afer•o, kiu eĉ pli interes•os vi•n, est•as, ke ili tre am•as la muzik•o•n.
— Ver•e, vi•a moŝt•o, vi tre mir•ig•as mi•n.
Tiam subit•e la vizaĝ•o de la princ•id•o akcept•is tre mal•gaj•a•n aspekt•o•n, kaj mal•dolĉ•a ek•ĝem•o el•iĝ•is el li•a brust•o. Li dir•is:
— La portret•o•n de mi•a fil•o mi ne kun•port•is. Tro dolor•eg•e est•as por mi rigard•i ĝi•n:
Vilfrid•o, dezir•ant•e pro kompat•o ŝanĝ•i la tem•o•n de•nov•e ek•pren•is la portret•o•n de la edz•in•o de l’ princ•id•o kaj re•e en•pens•e rigard•is ĝi•n:
— Strang•e, — li dir•is, — mi ne pov•as for•puŝ•i la pens•o•n, fantazi•a•n impres•o•n, sen•dub•e, kvazaŭ mi jam antaŭ•e, iam en la est•int•ec•o, vid•is tiu•n ĉi sinjor•in•o•n.
Sri Kunwar Kriŝna ek•rigard•is si•a•n gast•o•n kun grand•a•j vigl•ec•o kaj kontent•ec•o:
— Mi ne mir•as pri tio, mi•a jun•a amik•o, — li dir•is preskaŭ solen•e, — mi ne mir•as, kaj mi tre ĝoj•as. Tio est•as kelk•foj•a spert•aĵ•o, imag•i, tre mal•klar•e, ver•dir•e, ke oni jam antaŭ•e, iam en la profund•o de la pas•int•ec•o, tra•viv•is nun•a•j•n okaz•int•aĵ•o•j•n aŭ simil•a•j•n. Tio nepr•e pruv•as, ke la anim•o hav•as antaŭ•a•j•n ekzist•ad•o•j•n.
Vilfrid•o rid•et•is:
— Ŝajn•e tio ja est•as tre kred•ind•a, tamen mi postul•us kelk•a•j•n plu•a•j•n pruv•o•j•n, antaŭ ol plen•e akcept•i tia•n teori•o•n.
— Nu, nu, knab•o mi•a, konserv•u sen•antaŭ•juĝ•em•a•n spirit•o•n; la pruv•o•j ja si•a•temp•e si•n prezent•os al vi.
— Ebl•e. Ni vid•os. — La jun•a vir•o lev•iĝ•is por dir•i adiaŭ al si•a gast•ig•ant•o. — Jam mal•fru•iĝ•as.
La princ•id•o akompan•is li•n ĝis la pord•eg•o.
— Ĉu mi pov•as pet•i vi•n, ke vi re•e vizit•u mi•n baldaŭ, — li demand•is dezir•em•e, — ven•ont•a•n lund•o•n vesper•e? Bon•e; dank•o•n. Mi okup•as mi•n nun•temp•e per sekret•a•j esplor•o•j, pri kiu•j mi ankoraŭ ne parol•is kun iu ĉi tie, sed kiu, mi est•as cert•a, tre interes•os kaj al•log•os vi•n. Antaŭ ol vi pov•os kun plezur•o part•o•pren•i tiu•j•n enket•o•j•n, est•os neces•e, ke mi lern•ig•u al vi la mister•a•j•n fakt•o•j•n, sur kiu•j ili est•as baz•it•a•j; kaj tio okup•os tut•a•n vesper•o•n.
Vilfrid•o gaj•e respond•is:
— Ankoraŭ mister•o•j! Vi ver•e ig•as mi•n tre sci•vol•a, vi•a moŝt•o. Mi do kun plezur•o atend•os tiu•n vesper•o•n.
Ĉe la pord•o la hind•a princ•id•o re•e man•prem•is la jun•a•n vir•o•n, dir•ant•e per kares•a voĉ•o:
— Pri•pens•u la pri•parol•it•a•n afer•o•n, Vilfrid•o, mi•a kar•a knab•o. Ebl•e la hodiaŭ•a vesper•o far•iĝ•os sort•o•plen•a okaz•o por vi kaj por mi.
La nokt•o est•is stel•bril•a, lun•hel•a. La larĝ•a•j antaŭ•urb•a•j strat•o•j jam est•is sen•hom•a•j, kaj la grand•a•j, de bel•a•j ĝarden•o•j ĉirkaŭ•it•a•j dom•o•j ŝajn•e kuŝ•is tie ĉi kaj tie sonĝ•ant•e mez•e de plej•e sen•foli•a•j arb•o•j. La fantazi•o•riĉ•a cerb•o de Vilfrid•o oft•e, sur•voj•e hejm•e•n, plen•ig•is tiu•j•n dom•o•j•n je hom•o•j de si•a propr•a imag•o, ig•ant•e ili•n aktor•o•j en ĉiu•spec•a•j, imag•it•a•j dram•et•o•j. Sed tiu•n nokt•o•n li ne hav•is okul•o•j•n por la ĉarm•a•j, en arĝent•a lun•lum•o bril•et•ant•a•j dom•o•j. Preskaŭ li est•is sen•konsci•a pri ĉio, kio•n li preter•pas•is. Aŭtomat•e, kvazaŭ en sonĝ•o li sekv•is la bon•e•kon•at•a•n voj•o•n hejm•e•n, en stat•o de mir•konfuz•o.
— Efektiv•e! — li dir•is al si en la pens•o•j — tio est•as pli mir•ind•a, grotesk•a afer•o, ol ĉiu•j fe•in•rakont•o•j, kiu•j•n fraŭl•in•o Lambert iam rakont•is al mi, kiam mi est•is knab•et•o en Long-Seaton. Se nur kvar•on•o de tiu mir•rakont•o est•as ver•a, tiam cert•e la ver•o est•as pli mir•ind•a ol imag•aĵ•o•j!
Ek•son•o de danc•muzik•o, ven•ant•a el dom•o, kiu•n li preter•pas•is, moment•e inter•romp•is li•a•n medit•o•n. Li halt•is kvazaŭ instinkt•e por aŭskult•i kaj apog•is si•n sur ĝarden•a krad•o. Tamen la gaj•a muzik•o kaj la preter•ŝov•iĝ•ant•a•j sur la kurten•o•j siluet•o•j de danc•par•o•j ne pov•is tut•e forges•ig•i al li la demand•o•n, kiu okup•is li•a•n kap•o•n:
Ver•e, — li dir•is al si, — mi ne sci•as, ĉu rid•i la tut•a•n fantazi•a•n afer•o•n, aŭ . . .
Aper•is antaŭ li•a•j anim•okul•o•j la serioz•a, inteligent•a kaj nobl•a vizaĝ•o de la hind•o, evident•ig•ant•e la plej ne•dub•ebl•a•n sincer•ec•o•n kaj la plej profund•a•n konvink•o•n. Tio cert•e ne est•as amuz•aĵ•o por li, sed terur•e grav•a, serioz•a afer•o! — La muzik•o ĉes•is, kaj Vilfrid•o daŭr•ig•is si•a•n voj•o•n kaj si•a•n medit•ad•o•n: — Kunwar Kriŝna, kun si•a ampleks•a, okcident•a eduk•it•ec•o cert•e ne est•as mal•saĝ•ul•o. Est•as arogant•e pens•i, ke ni•a modern•a, okcident•a, tiel pri•fanfaron•at•a kultur•o rid•ind•ig•as la filozofi•o•n kaj mond•percept•o•j•n de la hind•o•j. Ĉu ne est•as ver•o, ke, jar•cent•o•j•n antaŭ la komenc•o de la grek•a kaj roman•a kultur•o•j, flor•ad•is en Hind•uj•o alt•a•j art•o•j kaj social•a delikat•ec•o? Krom tio, — li rezon•is kun si mem, — kio•n ni hav•as hodiaŭ ĉi tie? Nenio•n, krom ne•cert•aĵ•o•j, ne•aĵ•o•j aŭ inter-kontraŭ•dir•ant•a•j asert•o•j — konfuz•o•n, nenio•n plu. Cert•e, nun•temp•a•j filozof•o•j, eĉ la plej lert•a•j kaj aprob•it•a•j, pov•as instru•i mal•mult•e al la antikv•a•j saĝ•ul•o•j de Grek•uj•o kaj Egipt•uj•o, kaj tiu•j ĉi est•is ja kontent•a•j sid•ad•i ĉe la pied•o•j de hind•a•j pens•ul•o•j.
Tamen la plej enigm•a afer•o est•as la person•a aspekt•o de tiu ĉi demand•o. Kunwar Kriŝna est•is por mi ĉiam tiel mir•ind•e ĝentil•a kaj afabl•a, ke mi ne pov•os ofend•i kaj ĉagren•i li•n, dir•ant•e: — mi absolut•e ne pov•as kred•i je vi•a•j fantazi•aĵ•o•j.
Sed — kia•n radikal•a•n ŝanĝ•o•n la akcept•o de tia fantazi•a ide•o sekv•ig•us! Kia al•log•a perspektiv•o, tamen!
Li ating•is si•a•n hejm•o•n kaj rekt•e ir•is en si•a•n dorm•o•ĉambr•o•n. Ĉirkaŭ•rigard•ant•e li sent•is kvazaŭ ĉio en la ĉambr•o est•us al li fremd•a, kvazaŭ li est•us est•int•a for de ĝi long•a•n temp•o•n. Li ne pov•is ne rid•i si•n mem: — Al•rigard•ant•e en sobr•a lum•o . . . ebl•e . . . sed li ne vol•is, hodiaŭ nokt•e, al•rigard•i la afer•o•n en sobr•a lum•o; almenaŭ nun li ne vol•is per•fort•e for•pel•i el si•a imag•o la plaĉ•a•j•n bild•o•j•n, kiu•j ĵus ek•form•iĝ•is en ĝi.
La stat•o de li•a cerb•o ne las•is li•n trankvil•e dorm•i. Unu sonĝ•o sekv•is ali•a•n: li hav•is afer•o•j•n, jen kun strang•e vest•it•a•j alĥemi•ist•o•j, jen kun bel•a•j hind•a•j princ•in•o•j aŭ mal•ben•ant•a•j sorĉ•ist•o•j. Foj•e li akompan•is si•a•n amik•o•n tra sovaĝ•a•j, sen•hom•a•j dezert•o•j, ramp•ant•e sur man•o•j kaj genu•o•j, serĉ•ant•e kaj pri•rigard•ant•e antikv•a•j•n tomb•ej•o•j•n pri hebre•a•j epitaf•o•j, kaj foj•e li fort•e pen•ad•is re•memor•i, kie kaj en kia jar•cent•o li renkont•is la bel•a•n sinjor•in•o•n, kies portret•o•n li vid•is pentr•it•a sur ebur•o.
* * * * * *
Dimanĉ•o•n vesper•e, re•ven•int•e de Di•serv•o en Holborn, Vilfrid•o trov•iĝ•is, li pens•is, en oportun•a humor•o, por trankvil•e kaj prudent•e pri•pens•i la problem•o•j•n, kiu•j•n li•a hind•a amik•o star•ig•is en li•a•j pens•o•j. Li do sid•iĝ•is en komfort•a•n apog•seĝ•o•n apud la fajr•ej•o por for•don•i si•n al “intens•a pens•ad•o”.
Li est•is esper•int•a, ke la vizit•o al la preĝ•ej•o for•pel•os iom de la spirit•a nebul•o, en kiu li si•n trov•is. Ebl•e la tem•o de la predik•o help•os al li. Sed li ne ricev•is kontent•ig•a•j•n respond•o•j•n al si•a•j mult•a•j mal•trankvil•ig•ant•a•j demand•o•j. La tem•o de la predik•o est•is la bibli•a rakont•o pri la profet•o Elisaj•o, laŭ kies pet•o kvar•dek du mok•em•ul•o•j est•is pere•ig•it•a•j de du urs•in•o•j. La lecion•o•j est•is la jen•a•j: — la grav•ec•o de sankt•ec•o; la ĵaluz•o de Di•o pri la honor•o de Li•a•j profet•o•j; kaj la antaŭ•zorg•a saĝ•o de Di•o, kiu oft•e permes•as terur•a•j•n mal•feliĉ•aĵ•o•j•n, por ke ili est•u, post•e, por la hom•ar•o, aŭ daŭr•a avert•o aŭ spirit•a profit•o.
Nun li re•e pen•is star•ig•i kompar•o•n inter tiu tem•o kaj la mir•eg•ig•a rakont•o de la princ•id•o pri la saĝ•ul•o Durvásas. Kaŝ•it•a, ankoraŭ nur mal•klar•e sent•it•a dezir•o, ke tiu rakont•o est•u ver•a, ig•is li•n rev•e rezon•ad•i jen•e: — Kial oni dev•us kred•i, ke Di•o hav•is profet•o•j•n nur en la land•o, kiu•n oni nom•as “Sankt•a land•o”? Ĉu Li ne ĉiam hav•is Si•a•j•n atest•ant•o•j•n en ĉiu•j land•o•j kaj en ĉiu•j epok•o•j? Ĉu Li ne ŝat•as kaj honor•as sincer•a•j•n sopir•ant•o•j•n al sankt•ec•o, kiel ajn ne•perfekt•a aŭ eĉ mal•ĝust•a est•us ili•a koncept•o pri la Di•ec•o? Sen•dub•e! Se Di•o atent•is la kri•o•n de la izrael•id•a•j profet•o•j kaj far•is mirakl•o•j•n laŭ ili•a•j pet•o•j, kial do Li ne atent•us la kri•o•n l’ sankt•ul•o Durvásas? Unu rakont•o, ebl•e, en•hav•as tiom da ver•ŝajn•ec•o, kiom la ali•a. Cert•e, — Vilfrid•o pens•is, — Di•o uz•ad•as tre strang•a•j•n, providenc•a•j•n rimed•o•j•n en la reg•ad•o de hom•a•j afer•o•j kaj de la pli vast•a•j afer•o•j de l’ mond•o. Kiu sci•as? Ebl•e Li vok•is Sri’o•n Kunwar Kriŝna por tiu apart•a cel•o ke li mal•kovr•u Li•a•j•n matur•iĝ•ant•a•j•n plan•o•j•n rilat•e la sort•o•n de la Izrael•id•o•j. Est•as ja nenio ne•ebl•a en tio.
Post•e li ek•pri•pens•is, kio•n dir•us li•a•j amik•o•j en Long-Seaton pri tiu fantazi•a ide•o. Pens•ant•e pri tio, kio•n dir•us li•a onkl•o, li rid•eksplod•is. Imag•e li aŭd•is la cinik•ul•o•n nom•i li•n la plej sen•esper•a idiot•o, la plej mol•kap•a kred•em•ul•o, kiu iam aŭskult•is sen•senc•a•n fe•in•rakont•o•n. Onkl•o Silas•o cert•e furioz•iĝ•us en la okaz•o, se li decid•us ir•i Hind•uj•o•n kun la princ•id•o. Post•e li•a•j pens•o•j ir•is al la pac•a ĉambr•et•o ĉe strat•et•o de la vilaĝ•o. — Dolĉ•a, sagac•a fraŭl•in•o Lambert: li bon•e sci•is, kio•n ŝi dir•us. Kun zorg•o•plen•a rigard•o en la blu•a•j okul•o•j kaj per am•a voĉ•ton•o ŝi avert•us li•n pri la spirit•a•j danĝer•o•j, al kiu•j li si•n el•met•as, mal•ferm•ant•e si•a•n kor•o•n al koncept•o•j, kies fundament•o ne est•as la person•o de Jesu•o Krist•o, kaj kiu•j ne est•as baz•it•a•j sur intim•a rilat•o kun person•a, am•a Di•a Patr•o. Ŝi nur rid•et•us je li•a•j de•natur•a fantazi•em•o kaj kred•em•o pri ĥimer•a•j afer•o•j. Fin•e aper•is antaŭ li•a imag•o li•a dolĉ•a Flora. La kar•a, serioz•mien•a knab•in•o larĝ•e mal•ferm•us la mal•hel•a•j•n, am•plen•a•j•n okul•o•j•n kun mir•eg•o, sed ŝi sincer•e kaj fort•e pen•us kred•i pro am•o al li, tio•n, kio•n li kred•as. Vilfrid•o vid•ig•is feliĉ•a•n rid•et•o•n ĉe la pens•o, ke, ebl•e, Flora sent•us iom•a•n ĵaluz•a•n tim•o•n pro li•a•j amik•a•j rilat•o•j kun tiu•j ĉarm•a•j, hind•a•j princ•id•in•o•j, li•a•j long•e•perd•it•a•j kuz•in•o•j!
Tiu ĉi pens•o ŝanĝ•is la em•o•n de li•a medit•ad•o, kaj li for•don•is si•n al pli feliĉ•a•j rev•o•j: — Ver•ŝajn•e oni don•us al li princ•a•n titol•o•n kaj ced•os al li la rajt•a•n propr•aĵ•o•n de li•a pra•patr•o Kuŝika kun bel•a palac•o k.t.p. Li tiam pov•us stud•i hind•a•j•n arĥitektur•o•n kaj art•o•j•n; ne pro mon•am•o, sed pro la art•o mem. Li diligent•e stud•os en Hind•uj•o kaj en eŭrop•a•j metropol•o•j. Li•a•j rilat•o•j kun fam•a princ•a famili•o de Hind•uj•o kaj li•a propr•a•j riĉ•aĵ•o•j mal•ferm•os al li la pord•o•j•n de la plej grav•a•j dom•o•j; ili facil•ig•os al li la akir•o•n de sci•o, spert•o, fam•o! Ho, kia imag•perspektiv•o! Rav•is li•n la pens•o pri okaz•o•j por vojaĝ•i; por vid•i la fam•a•j•n art•aĵ•o•j•n kaj arĥitektur•a•j•n trezor•o•j•n de antikv•a Hind•uj•o kun laŭ•vol•e liber•a temp•o por stud•ad•o, medit•ad•o. Medit•ad•o. La tie•a atmosfer•o mem, la sin•trov•ad•o inter tiom da antikv•aĵ•o•j kaj la societ•o de filozofi•a•j pens•ul•o•j ja inspir•us al li alt•a•j•n pens•o•j•n. Rav•eg•e! Li ĝis•fund•e stud•os la plej antikv•a•j•n kred•sistem•o•j•n, la mor•o•j•n kaj la literatur•o•n k.t.p. Ebl•e li sukces•os far•iĝ•i aŭtoritat•ul•o pri tia•j afer•o•j. Ver•e, li tre vol•us far•iĝ•i fam•a, se nur por kontent•ig•i dolĉ•a•n Flora•n. Nenio pli feliĉ•ig•us ŝi•n, ol vid•i li•n eminent•a, estim•at•a de hom•o•j. Tiam li fier•e vizit•os la grand•a•n, mal•nov•a•n dom•o•n je la ekstrem•o de l’ vilaĝ•o kaj dir•us: — Sinjor•o Broadbent, mi am•as Flor•o•n; ŝi am•as mi•n. Don•u al mi ŝi•a•n man•o•n.
Tiel li rev•is.
Sed post moment•o de•nov•e ek•reg•is li•n pli serioz•a•j pens•o•j:
— Ĉu li ne decid•is ĉiu•kost•e el•trov•i la ver•o•n? Ĉu eĉ la plen•a plen•um•iĝ•o de ĉiu•j, tiu•j rev•o•j ver•e kontent•ig•us li•n? Ne; — li re•e konsci•is, — nur la el•trov•o de la absolut•a ver•o plen•e kontent•ig•os li•a•n soif•ant•a•n anim•o•n. Absolut•a ver•o? Sed, se tio est•us tut•e ekster hom•a kapabl•o? Ĉu li ne ver•e post•kur•us erar•lum•o•n; kaj ĉu li ne, fin•e, est•us dev•ig•at•a konfes•i si•n sen•iluzi•ig•it•a, mal•feliĉ•a, sen•esper•a? Li admir•is la stat•o•n de anim•pac•o, de cert•ec•o kaj kontent•ec•o, kiu vid•ebl•e reg•is la hind•a•n princ•id•o•n. Kaj tamen, ial, li sent•is, ke eĉ tiu stat•o kaj li•a koncept•o pri Di•o neniam kontent•ig•us li•n. Kio, do?
* * * * * *
— Bon•a•n vesper•o•n, mi•a kar•a Vilfrid•o! —
Tiel salut•is Vilfrid•o•n la bon•kor•a voĉ•o de Sri Kunwar Kriŝna, la sekv•int•a•n vesper•o•n en la vestibl•o de li•a loĝ•ej•o. Li est•is vest•it•a per simil•a vest•aĵ•o, kiel ĉe la last•a vizit•o de Vilfrid•o. Li•a mantel•o•simil•a ekster•a vest•o est•is blank•a; kaj larĝ•a, blank•a, silk•a zon•o ĉirkaŭ•is li•n ĉe la tali•o. Sur tiu ĉi zon•o vid•iĝ•is or•brod•it•a•j talisman•a•j sign•o•j laŭ regul•a si•n•sekv•o: Egipt•a kruc•o: 🜨; delfi•a “E”: Є; kaj la sign•o de la tri•unu•o: 🜂. Met•ant•e ambaŭ man•o•j•n sur la ŝultr•o•j•n de la jun•a vir•o, li dir•is plu•e: Ni ir•u en la ter•etaĝ•a•n salon•et•o•n; tiu est•as la plej komfort•a ĉambr•o por babil•ad•o. Mi tim•as, ke mi akapar•as mult•e de vi•a temp•o, sed vi ne pov•as prezent•i al vi, kiom mi ŝat•as vi•a•n amik•ec•o•n.
Vilfrid•o•n frap•is la ekster•ordinar•a kor•ec•o en la voĉ•ton•o de l’ princ•id•o kaj la dezir•em•o en li•a•j okul•o•j.
— Vi embaras•as mi•n per vi•a mir•ig•a bon•kor•ec•o, vi•a moŝt•o, — li dir•is kor•tuŝ•it•e. Vi•a•j mal•kovr•aĵ•o•j ja tre interes•as mi•n, en•sorĉ•as mi•n; tamen mi dev•as dir•i al vi, ke ili, sam•temp•e, ne mal•mult•e mal•trankvil•ig•as mi•n, precip•e la afer•o•j metafizik•a•j. Kiel vi sci•as, mi•a anim•o konsum•iĝ•as pro dezir•o penetr•i en la profund•o•n de la ver•o. Mi dezir•eg•as absolut•a•n cert•ec•o•n, kiu sol•a pov•as kontent•ig•i mi•n. Foj•e mi kred•is, ke la simpl•a fid•o de fraŭl•in•o Lambert ver•e est•as la sol•a solv•o de ĉiu•j spirit•a•j problem•o•j, sed ĉiam re•star•iĝ•as en mi•a•j pens•o•j la konflikt•o inter sci•o kaj kred•o.
— La solv•o ven•os, kar•a jun•a amik•o, — dir•is mild•e kaj mal•dub•e la hind•o, — la ĉef•a, efektiv•e la sol•a bezon•o pri la ek•kon•o de la ver•o est•as absolut•e sincer•a, pasi•a dezir•o ĝi•n kon•i je ĉiu kost•o.
— Sen•dub•e, — re•dir•is Vilfrid•o en•pens•e, — mi vol•as sci•i; unu•e sci•i, post•e kred•i. Kaj nun vi turn•as mi•a•j•n pens•o•j•n en tut•e nov•a•n por mi direkt•o•n kaj ankoraŭ pli nebul•ig•as mi•a•n spirit•a•n perspektiv•o•n.
Ver•e, — dir•is la hind•o solen•e, — la voj•o al la ver•o konduk•as tra mal•ĝoj•o. Sed, kio est•as la sci•o? Ĉu tiu ne•cert•a, ombr•ec•a, evit•em•a io, hodiaŭ•a asert•aĵ•o de fier•a•j filozof•o•j kaj scienc•ul•o•j, kiu morgaŭ est•os anstataŭ•ig•it•a per io nov•a, sam•e mal•ĝust•a? Ne. Tiu sci•o, kiu akir•iĝ•as per nur•a filozofi•a spekulaci•o kaj kiu est•as fabrik•it•a per silogism•o•j, est•as ver•e vent•a afer•o, Vilfrid•o. Sed la sci•o, kiu•n nask•as ver•a bon•ec•o kaj pur•ec•o, liver•as di•a•n lum•o•n al la anim•o, pli klar•a•n kaj konvink•a•n, ol ĉiu•j demonstrativ•a•j atest•o•j. La ver•a sci•o ne est•as por ordinar•a•j hom•o•j, sed nur por di•o•simil•a•j spirit•ul•o•j. Ebl•e neniam star•iĝ•is pli mal•ĝust•e baz•it•a supoz•o, ol tio, ke la sci•o est•as ating•ebl•a por ĉiu•j, ke ĝi est•as destin•it•a por ĉiu•j; ne pli ol perl•o•j por pork•o•j. Plu•e, ne tro fid•u al rezon•ad•o, Vilfrid•o. Rezon•ad•o est•as la plej grand•a erar•o, sur kiu iam si•n apog•is spirit•e erar•iĝ•int•a mond•o. Est•as pli prudent•e fid•i al di•a intuici•o, revelaci•o, se vi vol•as. Nur•a hom•a intelekt•o pen•ad•as super•reg•i intuici•o•n, logik•o pen•as prem•eg•i la ver•a•n viv•o•n. Tamen, ne•vol•e mi jam en•ŝov•iĝ•is en ĝust•e la tem•o•n, pri kiu mi vol•is parol•i kun vi hodiaŭ vesper•e.
Vilfrid•o aŭskult•is kun streĉ•it•a atent•o kaj admir•o, pen•ant•e kapt•i la plen•a•n signif•o•n de la vort•o•j kaj, sam•temp•e, revu•ant•e la tut•a•n ampleks•o•n de la mir•ig•a•j afer•o•j, kiu•j•n tiu ĉi ĉarm•a, kler•a mistik•ul•o mal•volv•is antaŭ li.
— Ver•e, — li dir•is en•pens•e, — mi tre dezir•as kompren•i la mister•o•j•n, kiu•j•n vi promes•is kon•ig•i al mi. — Rid•et•ant•e li dir•is plu•e: — Mi jam ek•rigard•as mi•n mem kiel mister•a•n est•aĵ•o•n.
— Vi ĉes•os far•i tio•n tuj, kiam vi ek•kon•os vi•n mem. Sed nun aŭskult•u, mi pet•as. De temp•o al temp•o, tra la jar•cent•o•j, eŭrop•a•j pens•em•ul•o•j, foj•e eĉ krist•an•a•j mistik•ul•o•j, mal•kontent•a•j pri si•a spirit•a stat•o, kaj sopir•ant•e al pli profund•a kon•o de la ver•o, si•n turn•is al tiu antikv•a font•o de saĝ•o, Hind•uj•o, por tie supr•e•n•ir•i la or•a•j•n ŝtup•o•j•n, konduk•ant•a•j•n al la sankt•a templ•o de la di•a saĝ•o. Unu el tiu•j est•is Christian Rosenkreuz, german•a mistik•ul•o, kiu mort•is en la jar•a 1484. Li don•is nom•o•n al frat•ar•o kun sekv•ant•ar•o•j en ĉiu•j eŭrop•a•j land•o•j: Fraternitas de rosea cruce, aŭ Roz•a•kruc•an•o•j. Oni ankaŭ nom•is ili•n Illuminati, Guebr•o•j, aŭ frat•o•j hermet•a•j. Tiu•j roz•a•kruc•an•o•j est•is en la mez•epok•o potenc•a•j pens•ul•o•j. Sam•e kiel astrologi•o est•as la patr•in•o de astronomi•o, tiel est•is la dogm•ar•o de tiu•j sankt•a•j frat•o•j la baz•o de ĉiu•j nun•temp•a•j filozofi•o•j. La last•a aŭtentik•a skrib•aĵ•o, kiu•n ni nun posed•as pri tiu interes•a, mister•a frat•ar•o, est•as libr•o el•don•it•a en Frankfurt•o en la jar•o 1616: Apologia compendiaria fraternitatem de rosea cruce de Robert•o Fludt. Mult•a•j ali•a•j dokument•o•j antikv•a•j ekzist•as kaj amas•o da polemik•aĵ•o•j el tiu temp•o pri la pretend•o•j de la roz•a•kruc•an•o•j, al kiu•j unu flank•o atribu•is la posed•o•n de mal•lum•a•j mister•o•j, la pov•o•n ali•ig•i metal•o•j•n, super•reg•i element•a•j•n spirit•o•j•n kaj, fin•e, kon•o•n pri sorĉ•a•j skrib•sign•o•j. Kompren•ebl•e kolekt•iĝ•is ĉirkaŭ ili amas•o•j da interes•a•j legend•o•j. Fakt•o est•as, ke la frat•o•j hermet•a•j est•is tre•eg•e modest•a•j, mal•trud•em•a•j hom•o•j, far•ant•a•j preskaŭ nenia•n propagand•o•n, sed pli•vol•e pas•ig•ant•a•j la temp•o•n per pi•a medit•ad•o pri la di•a, ne•esprim•ebl•a, transcend•a spirit•o, la mister•o de la Sankt•a Spirit•o. Ili•a est•is spec•o de di•serv•ad•o, kiu akcent•as la fakt•o•n pri intim•a rilat•o kun Di•o kaj sen•per•a•n kaj intens•a•n konsci•o•n pri la di•a ĉe•est•o. Ili•a est•is religi•o en si•a plej intens•a, viv•ant•a kaj real•a form•o. Ili ne nur sent•is kaj konfes•is, ili viv•ad•is la religi•o•n. La roz•a•kruc•an•o•j posed•is la sekret•o•n kaj la mister•a•n dogm•o•n pri la sankt•a fajr•o.
— Ĉu ili est•is, kiel la Pers•o•j, fajr•o-ador•ant•o•j?
— Tut•e ne. La Pers•o•j ne est•as idol•an•o•j, nek ador•ant•o•j de l’ fajr•o; ili nur rigard•as la fajr•o•n kiel simbol•o•n de la di•ec•o. La roz•a•kruc•an•o•j vid•as en si•a sekret•a, sankt•a fajr•o la sekret•a•n sen•mort•a•n vizaĝ•o•n de la natur•o. Ne; la mister•a fajr•o de tiu frat•ar•o ne est•as ordinar•a fajr•o. Ili instru•ad•is, ke ĉiu•j kon•ebl•a•j afer•o•j, vid•ebl•a•j kaj ne•vid•ebl•a•j, la anim•o, la korp•o, ĉio, evoluci•is el tiu ĉi fajr•o, kaj ke ĉio, fin•e, re•ven•as al ĝi. Laŭ ili•a kred•o, la sol•a afer•o, hav•ant•a ver•a•n ekzist•ad•o•n, est•as tiu fajr•o, esenc•e la di•ec•o mem. Kiam ni rigard•as fajr•o•n, ni kvazaŭ tra•rigard•as pord•o•n, konduk•ant•a•n en ali•a•n mond•o•n. Kred•o al sankt•ec•o de tiu fajr•o est•is en temp•o•j pas•int•a•j, mult•e pli vast•a. Vol•u kompren•i, ke mi ne parol•as pri idol•an•a fajr•ador•ad•o. La unu•a silab•o de la vort•o “piramid•o” signif•as “fajr•o” en la grek•a lingv•o; kaj ver•ŝajn•e piramid•o•j est•is sekret•a•j sankt•ej•o•j de tiu ĉi fajr•o. Ĉu vi aŭd•is pri tiu ĉi mister•a, legend•a ĉiam•a fajr•o?
— Jes, mi aŭd•is, sed mi al•pren•is la ĝeneral•e akcept•it•a•n kred•o•n, ke ĉiu•j tiu•j rakont•o•j est•as mit•a•j.
— Kompren•ebl•e. Ili ne est•as mit•o•j. Mi sen•ŝancel•iĝ•e dir•as, ke almenaŭ la pli•mult•o el ili est•as baz•it•a•j sur fakt•o•j. Mi pov•us tre agrabl•e okup•i vi•a•n temp•o•n per cit•ad•o de grand•a nombr•o da plen•e aŭtentik•a•j rakont•o•j pri mal•kovr•o•j de tiu ĉi fajr•o, sed mi ne hav•as sufiĉ•e da temp•o hodiaŭ vesper•e. Du-tri el ili sufiĉ•u.
Dum la reg•ad•o de pap•o Paŭl•o IIIa oni el•fos•is en Ital•uj•o ŝton•a•n ĉerk•uj•o•n. En la ĉerk•o naĝ•is bel•a jun•ul•in•o en ia strang•a ole•o, kaj ĉe ŝi•a•j pied•o•j brul•is lamp•o, kiu, en la moment•o de la lev•iĝ•o de l’ kovr•il•o, esting•iĝ•is. La korp•o montr•is nenia•n sign•o•n de putr•ad•o; efektiv•e ĝi konserv•is si•a•n tut•a•n viv•simil•ec•o•n kaj bel•ec•o•n. Tiu lamp•o jam brul•is tie en la daŭr•o de 1500 jar•o•j. Je la temp•o de la imperi•estr•o Justinian•o oni trov•is en Edessa — laŭ Cedrenus•o — unu el tiu•j mister•a•j lamp•o•j kun•e kun sankt•figur•o de Krist•o. Laŭ ne•dub•ebl•a•j atest•aĵ•o•j, tiu•j ĉi objekt•o•j jam est•is tie, ne•tuŝ•it•e, en niĉ•o super pord•eg•o, pli ol 400 jar•o•j•n. La antikv•a•j Roman•o•j, oni dir•as, sci•pov•is konserv•i brul•ant•a•j•n lamp•o•j•n en tomb•ej•o•j dum cent•o•j da jar•o•j per esenc•o aŭ ole•o far•it•a el fluid•ig•it•a or•o. Unu fakt•o plu. En la jar•o 1550 — tiel raport•as Baptisti Porta en si•a grav•a traktat•o pri natur•a magi•o — konstru•ist•o•j mal•kovr•is sur la insul•o Nesis en la golf•o de Napol•o marmor•a•n tomb•ej•o•n de Roman•o. For•ig•int•e pez•a•n kovr•il•o•n ili ek•vid•is lamp•o•n brul•ant•a•n kun bril•eg•a, preskaŭ blind•ig•a lum•o, kiu, tamen, baldaŭ post•e pal•iĝ•is kaj fin•e esting•iĝ•is. Kelk•a•j sur•skrib•o•j evident•ig•is, ke la kadavr•o kaj la lamp•o est•is met•it•a•j en la tomb•ej•o•n antaŭ la nask•iĝ•o de Krist•o.
Tiu•j ĉi est•as aŭtentik•a•j fakt•o•j, kies signif•o•plen•ec•o est•as grand•a.
Sri Kunwar Kriŝna parol•is kun kviet•a cert•ec•o kaj evident•e profund•a konvink•o, kiu•j fort•e impres•is la anim•o•n de la jun•a, imag•em•a vir•o.
— Tio est•as ja tre sorĉ•a histori•o, vi•a moŝt•o, — Vilfrid•o dir•is kun mal•fals•a admir•o, — mi ne memor•as, ke iam mi aŭd•is io•n pli interes•a•n.
— Efektiv•e, — daŭr•ig•is la princ•id•o, kontent•a de la akcept•em•ec•o de la spirit•o de si•a jun•a amik•o, — por ver•o•n•serĉ•ant•o•j, por am•ant•o•j de la profund•a•j mister•o•j de la natur•a kaj spirit•a mond•o•j kaj precip•e por tiu•j, kiu•j hav•as inklin•o•n al spirit•a unu•ec•o kun la Di•a Esenc•o, mi ne pov•as prezent•i al mi io•n pli interes•a•n, ol stud•ad•o•n de la viv•o kaj aspir•o•j de tiu•j Roz•a•kruc•an•o•j.
Dum la vesper•manĝ•o kaj post•a babil•ad•hor•o super glas•o da vin•o Sri Kunwar Kriŝna amuz•is si•a•n gast•o•n per mult•a•j interes•a•j sci•ig•o•j pri la roz•a•kruc•an•o•j, pri la iom okcident•ig•it•a viv•ad•o en si•a palac•o kaj kelk•a•j hind•a•j mir•ind•aĵ•o•j. Du•on•kuŝ•ant•e sur komfort•a, mol•a sof•o li dir•is:
— Vi okcident•ul•o•j ne pov•as kompren•i, ĝis kia grad•o vol•fort•a spirit•o en hom•o pov•as super•reg•i la element•o•j•n. Tio•n, ekzempl•e, bon•e montr•as ni•a•j Thakur’oj. Jen est•as person•a tra•viv•aĵ•o mi•a, kiu okaz•is antaŭ tri jar•o•j: Ĉe amik•o mi•a, najbar•a, sen•de•pend•a rajah•o, kiu•n mi vizit•is sur•voj•e de Kalkut•o al mi•a hejm•o, gast•is iu alt•rang•a, angl•a oficir•o. Tiu oficir•o, viv•eg•a rakont•ist•o kaj spert•a sport•am•ant•o, kies eduk•it•ec•o, tamen, ne trans•ir•is la lim•o•j•n de li•a profesi•o, est•is fanfaron•e skeptik•a pri metafizik•a•j afer•o•j. Por pruv•i al si•a gast•o, ke ekzist•as afer•o•j ekster li•a mal•ampleks•a filozofi•o, mi•a amik•o pet•is thakur’o•n, ke li far•u “fajr•o•prov•o•n” en li•a ĉe•est•o. Jen kio okaz•is: — Oni fos•is larĝ•a•n rond•a•n tru•o•n en la ter•o, ĉirkaŭ dek col•o•j•n profund•a•n. En tiu ĉi tru•o oni far•is fajr•o•n, kiu brul•is en la daŭr•o de du hor•o•j, tiel ke la tut•a kav•o est•is plen•ig•it•a de ard•ant•a•j lign•o•karb•o•j. La varm•eg•o est•is terur•a kaj dev•ig•is ni•n rest•i je sufiĉ•e grand•a distanc•o. La mal•jun•a thakur nud•pied•e al•proksim•iĝ•is. Ĉe la rand•o de l’ tru•o, kiu ŝajn•is kvazaŭ faŭk•o de la infer•o, li halt•is moment•o•n kaj trankvil•e rigard•is en la ard•ant•a•n kav•o•n. Post•e, murmur•ant•e kelk•a•j•n magi•a•j•n formul•o•j•n li en•paŝ•is kaj tre mal•rapid•e, serioz•mien•e, ir•is ĝis la kontraŭ•a rand•o, re•turn•e, kaj re•e al la ali•a flank•o. Li•a•j ĉirkaŭ•star•ant•a•j disĉipl•o•j dum la scen•o entuziasm•e gest•ad•is kaj kri•ad•is. Kiam la majstr•o el•ven•is el la brul•ant•a kav•o, ili avid•e pren•is la ankoraŭ ard•ant•a•j•n cindr•o•j•n de li•a•j pied•o•j kaj met•is ili•n al si sur la kap•o•n. Post•e ili ankaŭ sen•tim•e tra•pas•is la fajr•o•n. Eĉ ne faden•o de ili•a•j koton•a•j vest•o•j est•is brul•difekt•it•a. La angl•a gast•o kaj li•a sekv•ant•ar•o est•is mir•eg•it•a•j. La thakur, ĉiam konserv•ant•e si•a•n serioz•a•n mien•o•n, nun kun grand•a respekt•o propon•is al ĉiu•j part•o•pren•i la “fajr•o•prov•o•n”. Li al•proksim•iĝ•is al ni kaj met•is la man•o•j•n laŭ•vic•e al ni sur la kap•o•n. Tuj reg•is ni•n tre strang•a sent•o, mal•facil•e pri•skrib•ebl•a: rav•a sent•o pri preskaŭ sankt•a trankvil•o kaj sen•tim•o; agrabl•a mal•varm•et•o tra•kur•is ni•a•j•n korp•o•j•n. Kvankam la angl•a sinjor•o laŭt•e kaj mult•vort•e cert•ig•is si•a•n gast•ig•ant•o•n, ke li•a skeptik•ec•o jam est•as venk•it•a, li ne vol•is sub•met•i si•n al la prov•o; sed kelk•a•j el ni hind•o•j, t.e. mi•a amik•o, du el li•a•j ofic•ist•o•j kaj mi, sen•tim•e sekv•is la thakur’o•n tra la ankoraŭ intens•e ard•ant•a forn•eg•o. Mir•ind•eg•aĵ•o! Moment•o•n antaŭ•e la terur•a varm•eg•o ten•is ni•n je distanc•o de naŭ-dek fut•o•j, kaj nun, ŝajn•is kvazaŭ la fajr•o jam tut•e perd•is si•a•n potenc•o•n. Tamen tio ne okaz•is, ĉar mal•grand•a•j objekt•o•j, kiu•j•n la angl•a oficir•o ĵet•is en la fajr•o•n tuj konsum•iĝ•is.
Vilfrid•o aŭskult•is kun kresk•ant•a•j mir•o kaj mal•trankvil•o: — Tio efektiv•e est•as mir•ind•aĵ•o; — li dir•is en•pens•e kaj ne sen nuanc•et•o de dub•o en la voĉ•o. — Est•us ja mal•ĝentil•e se mi, post vi•a rakont•o de person•a tra•viv•aĵ•o konserv•us ia•n dub•o•n pri la efektiv•ec•o de tiu okaz•int•aĵ•o, tamen mi ek•sent•as terur•o•n pro si•n al•trud•ant•a demand•o, kie•n konduk•us mi•n akcept•o de tia intim•a rilat•o inter la spirit•o kaj materi•a•j objekt•o•j. Ĝi ja mal•ferm•us ampleks•a•n, ne•kon•at•a•n kamp•o•n.
— Ver•e, — dir•is Sri Kunwar Kriŝna, rigard•ant•e si•a•n jun•a•n gast•o•n kun kontent•ec•o kaj admir•o, — tio est•as vast•a kamp•o por filozofi•a•j kaj spirit•a•j esplor•o•j, sed ne tiel ne•kon•at•a, kiel vi okcident•ul•o•j supoz•as.
— Kred•ebl•e ne; vi•a moŝt•o. Sed ju pli vi rakont•as al mi, des pli vi mal•trankvil•ig•as mi•a•n anim•o•n, kaj des pli mi soif•as al pli plen•a sci•o.
— Mi tio•n tut•e ne bedaŭr•as, Vilfrid•o; la voj•o al la ver•o, kiel mi jam dir•is al vi, nepr•e dev•as konduk•i tra spirit•a•j sufer•o•j. Ĉiu•j grand•a•j pens•ul•o•j tra•bat•is al si la voj•o•n al cert•ec•o kaj anim•pac•o tra anim•dolor•o•j. Nur tiel akir•it•a anim•stat•o est•as dezir•ind•a por kor•o•j kiel la vi•a, Vilfrid•o.
Antaŭ ol for•ir•i, Vilfrid•o pet•is la princ•id•o•n, ke li bon•vol•e skrib•u kelk•a•j•n vort•o•j•n, vers•aĵ•et•o•n, aŭ io•n simil•a•n en album•o•n, kiu•n li tiu•cel•e kun•port•is: — Mi tre ŝat•us, — li dir•is,- — unu aŭ du el vi•a•j bel•a•j maksim•o•j, skrib•it•a•j en vi•a ge•patr•a lingv•o aŭ, pli•vol•e, hindustan•e, kaj traduk•it•a•j angl•e•n. Sri Kunwar Kriŝna plezur•e plen•um•is li•a•n pet•o•n kaj, post moment•a pri•pens•o, skrib•is, unu•e hindustan•e kaj post•e angl•e jen•a•j•n vort•o•j•n:
“Iu•j hom•o•j viv•ad•as en la nub•o•j; ali•a•j uz•ad•as rub•o-rast•il•o•n: Vol•u Di•o kon•ig•i al ni tio•n, kio serv•as al ni•a plej alt•a bon•o. — La plej alt•a hom•a viv•o•cel•o est•as far•iĝ•i simil•a al Di•o.”
* * * * * *
Du monat•o•j pas•is. Dum tiu temp•o Sri Kunwar Kriŝna far•is vojaĝ•o•n al Pariz•o, kaj pas•ig•is kelk•a•n temp•o•n kun Sir Hugh Mortimer, unu el la membr•o•j de la reg•ist•ar•o, en ties kamp•ar•a dom•eg•o en la graf•land•o York. Dum•e Vilfrid•o vizit•is kvar•foj•e la salon•o•j•n de ge•sinjor•o•j Parkinson kaj part•o•pren•is tre agrabl•a•j•n literatur•a•j•n kaj muzik•a•j•n kun•ven•o•j•n, krom unu vesper•o, kiam li re•e renkont•is tie sinjor•o•n Le•o Broadbent. Ambaŭ mal•atent•is unu la ali•a•n. La sol•a person•o, ŝajn•e, kiu tio•n rimark•is, est•is fraŭl•in•o Dorote•o Parkinson.
Iu•n vesper•o•n post la re•ven•o de Sri Kunwar el la nord•a graf•land•o Vilfrid•o re•e vizit•is li•n. La tem•o de la inter•parol•ad•o est•is la inter•temp•a•j tra•viv•aĵ•o•j. Post•e la princ•id•o de•nov•e turn•is la konversaci•o•n al la mister•o•j de la roz•a•kruc•an•o•j. Li dir•is:
— Nu, unu el mi•a•j plej ŝat•at•a•j nun•temp•a•j okup•o•j est•as el•serĉ•i la de ili post•las•it•a•j•n post•e•sign•o•j•n kaj inter•rilat•iĝ•i kun, ebl•e, ĉiu•j nun viv•ant•a•j sam•cel•an•o•j. Ekzist•as mult•a•j kaŝ•it•a•j rest•aĵ•o•j de tiu mistik•ul•a frat•ar•o. La plej interes•a•j rest•aĵ•o•j trov•iĝ•as precip•e en sol•ec•a•j lok•o•j en la kamp•ar•o. Kelk•a•j•n oni trov•is en la ĉirkaŭ•aĵ•o de tiu•j kurioz•a•j, rond•a•j preĝ•ej•et•o•j mez•epok•a•j. Mi•a•sci•e nur tri ankoraŭ ekzist•as en tiu ĉi land•o. Pen•ant•e trov•i tiu•j•n rest•aĵ•o•j•n mi kaj kelk•a•j sam•cel•ant•a•j antikv•aĵ•ist•o•j renkont•is mult•e da mal•facil•aĵ•o•j kaj mal•help•aĵ•o•j kaŭz•e de mal•fid•em•o, mok•em•o kaj tim•o pri mal•sankt•ig•ad•o de l’ flank•o de superstiĉ•a•j vilaĝ•an•o•j, tro skrupul•a•j kamp•ar•a•j pastr•o•j kaj mal•simpati•a•j, ne•sci•ant•a•j land•sinjor•o•j. Post kelk•a•j tag•o•j mi intenc•as entrepren•i kun•e kun arĥeolog•o, Sir Richard Kemp, kaj favor•ig•it•a pastr•o grav•a•j•n rezultat•esper•ig•a•j•n esplor•o•j•n apud vilaĝ•o Normondham en la graf•land•o Norfolk. Sir Richard Kemp est•as la tie•a land•sinjor•o kaj tre interes•iĝ•as je tia•j afer•o•j. Li est•as intim•a amik•o mi•a jam de mi•a•j universitat•a•j jar•o•j. Li est•as mult•leg•int•a, mult•vojaĝ•int•a intelekt•ul•o kaj tre ĉarm•a person•o. Nu, Vilfrid•o, mi tre dezir•as, ke vi akompan•u mi•n sur tiu ekskurs•o.
— Efektiv•e?
— Jes, — respond•is la hind•o afabl•e, preskaŭ kares•e, — vi•a part•o•pren•o far•os al mi grand•a•n plezur•o•n, kaj mi ne dub•as, ke la ekskurs•o est•os por vi tre interes•a. — Dezir•em•e rigard•ant•e en la vizaĝ•o•n de la jun•a vir•o, li dir•is plu•e: — La vojaĝ•o don•os al ni okaz•o•n por pli intim•a inter•kon•iĝ•o; kaj tio•n ni ambaŭ dezir•as; ĉu ne?
Ĝis tiam Sri Kunwar Kriŝna ne est•is re•e alud•int•a rekt•e pri si•a dezir•o, ke Vilfrid•o akompan•u li•n al Hind•uj•o. Ver•ŝajn•e li vol•is gajn•i plen•a•n konfid•o•n de la jun•ul•o kaj kutim•ig•i li•n al la pens•o, ke li•a sort•o est•as kun•lig•it•a kun tiu de fremd•a princ•a famili•o. Vilfrid•o ek•sent•is tio•n kaj tial ne tuj sci•is, kio•n respond•i. Li silent•is moment•o•n, sed, ek•tim•ant•e, ke la princ•id•o pov•os mal•ĝust•e kompren•i li•a•n silent•o•n, li dev•ig•is si•n parol•i:
— Vi•a moŝt•o, kred•u al mi, mi plezur•eg•e bon•ven•ig•us ĉiu•n okaz•o•n pli•firm•ig•i amik•ec•o•n kun eminent•a kaj nobl•a vir•o tia, kiel vi, kaj mi tre varm•e dank•as vi•n pro vi•a am•ind•a propon•o, ke mi part•o•pren•u tiu•n esplor•o•n, kiu•n mi sen•dub•e tre ĝu•us, sed mi tim•as, ke mi ne pov•os.
— Ne ĉagren•u mi•n, Vilfrid•o. Ni ne for•est•os pli ol ne•mult•a•j•n tag•o•j•n. Cert•e vi pov•os pet•i for•permes•o•n de unu semajn•o. Ĉu ne? Mi jam far•is aranĝ•o•j•n por for•ir•i post•ven•ont•a•n lund•o•n. Kompren•ebl•e ni est•os gast•o•j ĉe mi•a mal•nov•a amik•o Sir Richard.
Iom ŝancel•iĝ•e Vilfrid•o respond•is:
— Ver•dir•e mi jam pet•is for•permes•o•n por pas•ig•i la pask•a•n semajn•o•n en Long-Seaton, kaj tial . . .
— Bon•e, amik•o mi•a, vi do skrib•os al vi•a•j tie•a•j amik•o•j, sci•ig•ant•e ili•n, ke mi sukces•is ig•i vi•n ŝanĝ•i vi•a•n plan•o•n. La okaz•o est•as ja unik•a.
Vilfrid•o ne pov•is ne sent•i plezur•o•n pro la ĉarm•a kaj bon•kor•a insist•o de la princ•id•o, sed li sam•temp•e sent•is, ke li ag•os ne•saĝ•e, konsent•ant•e akompan•i li•n sur tiu vojaĝ•o. Tamen dezir•o plaĉ•i al tiu am•ind•a eminent•ul•o fin•e venk•is li•a•j•n skrupul•o•j•n, kaj li konsent•is.
Je la sam•a temp•o kiam, tiu•n vesper•o•n, Vilfrid•o en•ir•is la salon•o•n de la hind•a princ•id•o, sinjor•o Le•o Broadbent en•ir•is simil•e, sed eĉ pli luks•e mebl•it•a•n salon•o•n en dom•eg•o aparten•ant•a al la sam•a bon•hav•ec•a kvartal•o de okcident•a London•o. En tiu ĉambr•o trov•iĝ•is du mez•aĝ•a•j sinjor•o•j, sid•ant•a•j ĉe tabl•o, kovr•it•a per ar•o da jur•ist•a•j dokument•o•j kaj ali•a•j paper•o•j. Ili est•is okup•it•a•j, ŝajn•e, per grav•a•j afer•o•j. Ambaŭ lev•iĝ•is tuj kiam lake•o mal•ferm•is la pord•o•n kaj en•konduk•is la jun•a•n jur•ist•o•n; evident•e ili atend•is li•n. Unu el la du sinjor•o•j, la mastr•o de la dom•o, dik•a mem•konsci•a vir•o, ir•is renkont•e al li kaj, etend•ant•e la man•o•n, dir•is iom rigid•e:
— Bon•a•n vesper•o•n, sinjor•o Broadbent. Permes•u, ke mi prezent•u vi•n al sinjor•o Harold Kettle, estr•o de la direkci•a komitat•o de la Pentuki’a kompani•o. Sinjor•o Kettle, tio est•as sinjor•o advokat•o Broadbent, kiu ven•is por sub•met•i al ni grav•a•n propon•o•n.
Le•o Broadbent, man•prem•int•e la dom•mastr•o•n, sinjor•o•n Sampson Tritton, antaŭ•e•n•ir•is kaj klin•salut•is sinjor•o•n Kettle. Tiu last•a hav•is akr•a•trajt•a•n, sen•barb•a•n kaj sun•brun•ig•it•a•n vizaĝ•o•n kaj vigl•a•j•n, penetr•em•a•j•n okul•o•j•n. Li•a•j mal•dik•a•j, firm•a•j lip•o•j kaj fort•a menton•o montr•is vir•o•n de ne•ordinar•a decid•em•o.
— Vol•u sid•iĝ•i, sinjor•o Broadbent, — ĝentil•e dir•is sinjor•o Sampson Tritton. — Mi jam kon•ig•is al sinjor•o Kettle la esenc•a•j•n punkt•o•j•n de vi•a propon•o, sed, mi pens•as, ke konsil•ind•e est•os, ke vi ripet•u antaŭ li la tut•a•n afer•o•n.
Per unu rigard•o al la mal•dik•a, fort•muskol•a vir•o, star•ant•a mal•antaŭ la tabl•o, Le•o Broadbent pen•is el•trov•i, kun kia person•o li hav•os afer•o•n, sam•temp•e konsci•ant•e, ke tiu vir•o ankaŭ per si•a•j penetr•em•a•j, griz•a•j okul•o•j pen•as pri•kalkul•i li•n mem. La jun•a advokat•o tuj kompren•is, ke li dev•os trakt•i kun spert•a kaj sprit•a afer•ist•o, kiu kon•as si•a•n propr•a•n vol•o•n kaj kiu ne permes•as al iu facil•e tromp•i li•n. Ili sid•iĝ•is, kaj sinjor•o Broadbent komenc•is:
— Kiel vi sci•as, sinjor•o•j, la rezultat•o de l’ proces•o de Maharajah•o de Pentuki kontraŭ vi•a kompani•o de•pend•as, grand•apart•e, de la interpret•o pri iom ne•preciz•a•j dokument•o•j aŭ, pli•ĝust•e, de la senc•o kaj signif•o, kiu•j•n la juĝ•ist•ar•o al•juĝ•os rilat•e al iu•j geografi•a•j detal•o•j en ili. Mi mal•kaŝ•e konstat•as, ke, ĝis la komenc•o de tiu ĉi monat•o, la ŝanc•o•j est•is tut•e je vi•a flank•o, sed . . .
— Kompren•ebl•e — sam•temp•e dir•is ambaŭ direktor•o•j.
Sub•prem•ant•e rid•et•o•n Le•o Broadbent daŭr•ig•is: — . . . sed spit•e mi•a•j alud•o•j pri ebl•a mal•favor•a rezultat•o — nun sinjor•o Kettle pen•is sub•prem•i rid•et•o•n — Sri Kunwar Kriŝna, kun kor•tuŝ•a konfid•o atend•ad•is sukces•a•n evolu•o•n de la afer•o. Mi aŭd•as de ali•a flank•o, ke li fid•as al favor•a horoskop•o, kiu•n li el•labor•is pri la rezultat•o de la proces•o. Li est•as fervor•eg•a astrolog•o.
Sinjor•o Sampson Tritton rid•eksplod•is tiel, ke li•a gras•a ventr•o fort•e sku•iĝ•is. Sinjor•o Harold Kettle sek•e dir•is:
— Tre bon•e. Ju pli li fid•as al okult•a•j influ•o•j, des mal•pli li fid•os al la help•o de si•a•j advokat•o•j.
Sinjor•o Broadbent daŭr•ig•is: — Sed la al•ven•o de iu perd•it•a dokument•o tut•e ŝanĝ•as la afer•o•n. Vi sci•as, ke mank•is unu el la tri geografi•a•j kart•o•j, al•don•it•a•j por klar•ig•i la ne tro klar•a•n tekst•o•n de vi•a kontrakt•o.
— Tiu supoz•it•a kart•o ne est•as special•e cit•it•a en la kontrakt•o, — inter•ĵet•is sinjor•o Tritton.
— Ne special•e, — re•dir•is sinjor•o Broadbent, — sed alud•e. En tio konsist•as ja la ne•preciz•ec•o de la tekst•o. Sen la dir•it•a geografi•a kart•o, la demand•o por la juĝ•ist•o•j est•as nur cert•ig•i, kio, plej ver•ŝajn•e, est•is la intenc•o de la kontrakt•int•a•j parti•o•j.
— Cert•e, — sek•e inter•ĵet•is sinjor•o Kettle, — la frazeologi•o tut•e favor•as ni•n, kaj . . .
— Mi konsent•as, — dir•is la advokat•o, — plen•e, “sen tiu kart•o”, sed la ekzist•ad•o de la kart•o tre kred•ebl•e, efektiv•e absolut•e mal•ĝust•ig•as vi•a•n kalkul•o•n. Nu, tiu kart•o efektiv•e ekzist•as. Tre ver•ŝajn•e vi sci•as, ke ĉirkaŭ la fin•o de la jar•o . . 14, t.e., la du•a jar•o de la gubernator•ec•o de Lord Hastings, kiam la dokument•o•j est•is duplikat•e send•it•a•j al Kalkut•o por sankci•o kaj en•registr•iĝ•o, unu el tiu•j kart•o•j ne re•send•iĝ•is.
Sinjor•o Kettle re•e inter•romp•is la parol•ant•o•n, dir•ant•e:
— Jes, mi aŭd•is pri tiu asert•o: la sam•a kart•o en ambaŭ dokument•ar•o•j. Tre strang•a afer•o!
Le•o Broadbent rid•et•is:
— Kompren•ebl•e; ĉu tiu sam•a kart•o mank•is ankaŭ en vi•a dokument•ar•o, est•as demand•o, kiu•n ni•a flank•o ne pov•as cert•ig•i.
Sinjor•o Kettle nur mal•ŝat•e ek•lev•et•is la ŝultr•o•j•n, kvazaŭ li vol•as dir•i: — tio est•as vi•a afer•o. Sinjor•o Tritton aspekt•is mal•trankvil•a.
— Nu, — parol•is plu•e sinjor•o Broadbent kun nuanc•et•o de triumf•o en la voĉ•o, — antaŭ ol Sri Kunwar Kriŝna for•vojaĝ•is Angl•uj•o•n, li skrib•is leter•o•n al Lord Hastings, kiu est•is tre intim•a amik•o de li•a mort•int•a patr•o, pet•ant•e li•n, ke li bon•vol•e star•ig•u serĉ•ad•o•n en la reg•ist•ar•a arĥiv•o pri tiu mank•ant•a geografi•a kart•o. Nu, antaŭ kelk•a•j tag•o•j Sri Kunwar ricev•is tre afabl•a•n leter•o•n de Lord Hastings, en•hav•ant•a•n tiu•n perd•it•a•n kart•o•n.
— Ĉu vi pri•rigard•is tiu•n kart•o•n? — demand•is sinjor•o Kettle.
— Ne.
— Hm, — sek•e el•ig•is la ĉef•direktor•o.
— La princ•id•o, kiu honor•as mi•n per si•a amik•ec•o, dir•is al mi, ke la leter•o de Lord Hastings en•hav•as privat•a•j•n afer•o•j•n kaj li tre pet•is pardon•o•n pro tio, ke li pli•vol•e ne las•u mi•n leg•i ĝi•n. Sed li sci•ig•is al mi, ke en tiu leter•o Lord Hastings dir•as, ke la apart•a kovert•o, en•hav•ant•a la alt•valor•a•n kart•o•n, ankaŭ en•hav•as person•e de li skrib•it•a•n atest•o•n pri ĝi•a aŭtentik•ec•o, kiu nepr•e pruv•os la asert•o•j•n de la princ•o. Sam•temp•e li•a lord•a moŝt•o tre pet•is li•n, ke li ne far•u uz•o•n el tiu leter•o, se tio ne far•iĝ•os absolut•e neces•a. Lord Hastings mult•obl•e prefer•us, pro divers•a•j kaŭz•o•j, ke oni tut•e las•u li•n ekster tiu ĉi afer•o; sed pro amik•ec•o al la mort•int•a patr•o de l’ princ•id•o kaj pro sincer•a estim•o al li mem, li met•as la atest•leter•o•n kaj la kart•o•n je li•a dispon•o. Por ke li pov•u pruv•i, ke la kart•o neniel fals•iĝ•is, li eĉ ne romp•is la oficial•a•n sigel•o•n, kiu firm•ig•as la ruband•o•n.
— Tamen, sinjor•o advokat•o, — dir•is sinjor•o Kettle mal•estim•e, — vi nur vid•is iu•n sigel•it•a•n kovert•o•n, nenio•n plu; kaj vi hav•as nenio•n por fid•i krom la dir•o de la princ•id•o? Tio est•as ali•a afer•o.
Sinjor•o Sampson Tritton konsent•e ek•balanc•is la kap•o•n.
La advokat•o respond•is sek•e:
— Preciz•e, sinjor•o•j; tamen, ne est•as neces•o por antaŭ•a pri•rigard•o; vi kon•as la kart•o•n.
La dik•a direktor•o ek•ruĝ•iĝ•is pro mal•plezur•o kaj mord•is al si la mal•supr•a•n lip•o•n, ek•rigard•ant•e si•a•n estr•o•n. Tiu ĉi nur mal•ŝat•e kaj mal•varm•et•e ek•lev•is la ŝultr•o•j•n, dir•ant•e:
— Vi•a•j supoz•o•j, sinjor•o advokat•o, est•as iom fantazi•a•j. Mi cert•ig•as vi•n, ke ambaŭ, sinjor•o Tritton kaj mi mem, pov•as ĵur•i — kaj ĵur•us — ke ni neniam vid•is tia•n geografi•a•n kart•o•n — se ĝi iam ekzist•is.
— Mi kred•as, — re•dir•is trankvil•e la advokat•o, — sed vi kon•as la valor•o•n de tiu kart•o kaj de la ĝi•n akompan•ant•a atest•leter•o tiel bon•e, kiel mi•a klient•o.
La akr•a•vizaĝ•a ĉef•direktor•o re•e parol•is, el•turn•iĝ•em•e:
— La sol•a afer•o, kiu•n mi “kon•as” est•as, ke la jur•o est•as tiel kapric•a kiel infan•o, kaj sam•e mal•saĝ•a. For•est•o de risk•o, do, valor•as iom por mi. Nu, sinjor•o advokat•o, kia•n do propon•o•n vi far•os.
— Mi propon•as met•i en vi•a•j•n man•o•j•n tiu•n dir•it•a•n kart•o•n kun•e kun la leter•o•j de Lord Hastings kontraŭ pag•o de £2,500, sinjor•o•j.
Sinjor•o Kettle trankvil•e dir•is:
— Vi kur•as tro rapid•e, amik•o mi•a. Ni met•u flank•e•n la demand•o•n pri la pag•ot•a sum•o — la de vi dir•it•a est•as ekster konsider•ind•ec•o — dir•u al ni, mi pet•as unu•e, kiel vi projekt•as plen•um•i vi•a•n task•o•n, ne implik•ant•e ni•n en tiu afer•o? Antaŭ ol ni pov•os konsent•i pri ricev•o de la dir•it•a•j dokument•o•j, ne parol•ant•e pri pag•o, ni dev•as est•i sufiĉ•e cert•a•j, ke ni el•met•as ni•n al nenia danĝer•o est•i kulp•ig•it•a•j pri tiu ĉi . . . ni dir•u for•pren•o.
— Mi garanti•as, ke vi rest•os ne•tuŝ•ebl•a•j, — respond•is Le•o Broadbent trankvil•e, — mi jam tre zorg•e pri•pens•is mi•a•n plan•o•n. Sri Kunwar posed•as nenia•n pruv•o•n, ke tia•j dokument•o•j iam ekzist•is. Laŭ mi•a cert•a sci•o, krom la princ•id•o, nur du person•o•j ĉi tie vid•is, aŭ vid•os, la ekster•aĵ•o•n de la kovert•o; kaj li•a atest•o en juĝ•ej•o aŭ mi•a aŭ tiu de la ali•a person•o, est•us tut•e sen•valor•a•j.
Sinjor•o Sampson Tritton re•e parol•is:
— Sed, sinjor•o Broadbent, ĉar ni, t.e. ni•a kompani•o est•as ja la sol•a•j person•o•j, kiu•j profit•us el la mal•aper•o de tiu•j dokument•o•j, la suspekt•o nepr•e tuj fal•us sur ni•n; ĉu ne? La plej ne•spert•a nov•ul•o pri jur•ist•a•j afer•o•j tuj konklud•us tio•n. Ĉu ne est•us vi•a dev•o, en la juĝ•ej•o, mal•kaŝ•e kulp•ig•i ni•n pri la mal•aper•ig•o?
Le•o Broadbent trankvil•e respond•is:
— Ĉar for•est•as ĉiu•j pruv•o•j pri ekzist•ad•o de la dokument•o•j kaj pri vi•a kun•kulp•ec•o, eĉ en la okaz•o, se ili•a ekzist•o est•us pruv•it•a, mal•kaŝ•a kulp•ig•o de iu est•us danĝer•a afer•o. Se mi•a klient•o insist•us, mi cert•e pri•parol•us la mal•aper•o•n de la skrib•aĵ•o•j kaj alud•et•us pri la fakt•o, ke ili est•as sen•valor•a•j por ĉiu, krom ni•a•j kontraŭ•ul•o•j. Tio tuj star•ig•os tre indign•a•n protest•o•n de l’ flank•o de vi•a•j advokat•o•j, kiu•j, kompren•ebl•e, est•as tut•e sen•kulp•a•j, kaj ili energi•e postul•os tuj•a•n, sen•rezerv•a•n re•tir•o•n de tia mal•ind•eg•a alud•o. Pro mal•est•o de pruv•o•j mi re•tir•us mi•a•j•n vort•o•j•n.
Sinjor•o Kettle nun demand•is:
— Kio mal•help•os al Sri Kunwar Kriŝna pet•i si•a•n amik•o•n, Lord Hastings, ke li hav•ig•u al li duplikat•o•n de si•a leter•o?
— Ne tre ver•ŝajn•e. Unu•e, oni ne pov•as re•far•i la geografi•a•n kart•o•n kaj du•e — la jun•a advokat•o si•n klin•is antaŭ•e•n kaj parol•is mal•laŭt•e — la sam•a ŝip•o, kiu al•port•is la leter•o•n de Lord Hastings al Sri Kunwar ankaŭ al•port•is la nov•aĵ•o•n, ke la gubernator•o subit•e mal•san•iĝ•is de danĝer•a malari•a febr•o. Sed tio est•as sekret•o, kiu•n amik•o mi•a, ofic•ist•o ĉe la ministr•ar•o komunik•is al mi. Oni tim•as, ke tio est•as nur antaŭ•kur•ant•o de pli mal•bon•a nov•aĵ•o. Ne dis•vast•ig•u tiu•n ĉi sci•ig•o•n, mi tre pet•as.
— Bon•a sci•ig•o por ni, kiu . . — ek•dir•is la dik•a direktor•o, sed avert•a rigard•et•o de sinjor•o Kettle mal•help•is la komplet•ig•o•n de la fraz•o.
— Tamen, supoz•u, sinjor•o Broadbent, — persist•is la ĉef•direktor•o, — ke Lord Hastings re•san•iĝ•os kaj ven•os ĉi tie•n. Mi aŭd•as, ceter•e, ke li•a re•vok•iĝ•o est•as pri•parol•it•a. He?
— Ba! — mal•ŝat•e respond•is la jur•ist•o, — ne tre ver•ŝajn•e; ĉiu•okaz•e, oni dev•as risk•i tia•j•n mal•proksim•a•j•n eventual•aĵ•o•j•n, sinjor•o Kettle.
— Tre ver•e, sinjor•o advokat•o, sed ni dev•as kalkul•i pri ĉiu•j eventual•aĵ•o•j; ni risk•as ni•a•n honor•o•n.
— Kaj mi la mi•a•n, — re•dir•is Le•o Broadbent, sek•e.
— Tio est•as vi•a afer•o.
— Cert•e. Kaj pro tio mi tre zorg•e kaj si•n•gard•e pen•os for•ig•i ĉiu•j•n risk•o•j•n.
Sinjor•o Tritton re•e ek•parol•is:
— Mi aŭd•is, ke la princ•id•o hav•as amik•a•j•n rilat•o•j•n kun kelk•a•j el la ministr•o•j kaj eĉ ke li kelk•foj•e vizit•as la ĉef•ministr•o•n. Supoz•u, ke vi•a klient•o sukces•os met•i la afer•o•n en la man•o•j•n de la prokuror•o?
Le•o Broadbent ek•rid•is:
— Las•u li•n star•ig•i prokuror•a•n serĉ•ad•o•n. Mi ja zorg•us, ke li sekv•u mal•ĝust•a•j•n post•e•sign•o•j•n. Krom tio, Sri Kunwar tut•e ne far•os tio•n. Pri tio mi est•as cert•a; mi tro bon•e kon•as la idiosinkrazi•o•j•n de tiu strang•ul•o. Li est•as sen•escept•e la plej strang•a, spirit•a kun•met•aĵ•o, kiu•n vi pov•as trov•i sur la tut•a ter•glob•o.
La jur•ist•o silent•is moment•o•n kvazaŭ por atend•i plu•a•j•n demand•o•j•n. Sinjor•o Tritton iom mal•trankvil•e ek•rigard•is la serioz•a•n, sen•mov•a•n vizaĝ•o•n de si•a kun•direktor•o. Tiu last•a post mal•long•a medit•o ek•parol•is:
— Vi do intenc•as ĵet•i suspekt•o•n sur la ali•a•n person•o•n, kiu sci•as pri tiu•j dokument•o•j, sinjor•o Broadbent?
— Jes . . . Le•o Broadbent est•is dir•ont•a io•n plu, sed ek•silent•is.
— Est•os neces•e, ke ni sci•u iom pri vi•a•j plan•o•j, antaŭ ol ni pov•os inter•konsent•i, — viv•e dir•is Sinjor•o Tritton.
— Pardon•u, — respond•is la jur•ist•o, — mi•a•opini•e est•os konsil•ind•e, ke vi ne sci•u detal•e mi•a•j•n plan•o•j•n, nek la nom•o•n k.t.p. de la ali•a person•o. Mi hav•as grav•a•j•n kaŭz•o•j•n por tiu opini•o, jur•ist•a•j•n.
— Bon•e, — dir•is sinjor•o Kettle, si•n turn•ant•e al la dik•ul•o, — ebl•e sinjor•o Broadbent est•as prav•a.
— Mi nur vol•as dir•i, — plu•e dir•is la jun•a advokat•o iom sen•pri•pens•e, — ke la alud•it•a person•o est•as individu•o, kun kiu mi hav•as kalkul•o•n por sald•i.
— Ooo . . . el•ig•is sinjor•o Kettle, alt•ig•ant•e la brov•o•j•n.
Sinjor•o Broadbent tuj konsci•is, ke li far•is mal•saĝ•aĵ•o•n kaj ek•sent•is kvazaŭ•a•n dezir•o•n pied•frap•i si•n mem. — Jes, — li dir•is kun ŝajn•ig•it•a sincer•ec•o, — ar•o da cirkonstanc•o•j tre facil•ig•as mi•a•n task•o•n.
La inter•argument•ad•o daŭr•is ankoraŭ kelk•a•n temp•o•n, sed fin•e est•is reciprok•e konsent•it•e, ke la du direktor•o•j pag•u al sinjor•o Broadbent la sum•o•n de du mil funt•o•j sterling•a•j kontraŭ la dir•it•a•j dokument•o•j, trans•don•ot•a•j al ili la tag•o•n antaŭ la juĝ•a aŭskult•ad•o.
* * * * * *
Sri Kunwar Kriŝna kaj Vilfrid•o re•ven•is de la vojaĝ•o al Normondham. Kvankam la rezultat•o de la esplor•o ne tiom pli•riĉ•ig•is la sci•o•n de la princ•id•o pri la sekret•o•j de la roz•a•kruc•an•o•j, kiom li antaŭ•e esper•is, li est•is tre kontent•a, ke li entrepren•is la ekskurs•o•n. Inter•ŝanĝ•o de ide•o•j kaj hipotez•o•j kaj inter•cert•ig•ad•o pri kon•at•a•j fakt•o•j kun eminent•a•j arĥeolog•o•j kiel Sir Richard Kemp kaj la paroĥ•estr•o de Normondham est•is ja por li alt•valor•a•j kaj tre agrabl•a•j afer•o•j. La kun•est•ad•o en la daŭr•o de ses tag•o•j kun Vilfrid•o est•is en•tut•e tre feliĉ•a; nur dum la last•a part•o de la vojaĝ•o hejm•e•n la jun•a vir•o aspekt•is tre en•pens•e kaj babil•is mal•pli gaj•e. Sri Kunwar Kriŝna ir•ig•is la kaleŝ•o•n al la loĝ•ej•o de Vilfrid•o por de•met•i li•n kaj li•a•n valiz•et•o•n. El•ir•int•e el la vetur•il•o Vilfrid•o re•e kor•e dank•is si•a•n princ•a•n amik•o•n pro la grand•a al li far•it•a plezur•o kaj promes•is, se ebl•e, ĉe•est•i la juĝ•a•n aŭskult•ad•o•n, kiu okaz•os post du tag•o•j. Man•prem•ant•e la jun•ul•o•n kaj dezir•em•e rigard•ant•e al li en la okul•o•j•n, la princ•id•o demand•is:
— Vilfrid•o, kiam vi sci•ig•os al mi vi•a•n decid•o•n?
— Ebl•e morgaŭ.
La ĉef•serv•ist•o de la princ•id•o, serv•ant•e si•a•n mastr•o•n ĉe la vesper•manĝ•o, tre humil•e esprim•is si•a•n ĝoj•o•n pro ties feliĉ•a re•ven•o hejm•e•n kaj dir•is plu•e:
— Laŭ vi•a dezir•o, vi•a princ•a moŝt•o, mi hav•ig•is la skrib•aĵ•o•j•n al la sinjor•o, kiu•n vi•a princ•a moŝt•o komisi•is. Li ven•is last•a•n ĵaŭd•o•n.
Surpriz•it•e Sri Kunwar Kriŝna demand•is:
— Kiu sinjor•o? Mi send•is neniu•n vir•o•n por skrib•aĵ•o•j, Roŝan.
— Mi plej humil•e pet•eg•as pardon•o•n de vi•a princ•a moŝt•o, — balbut•is la flav•a mal•dik•ul•o, — se mi kuraĝ•as ripet•i: ĵaŭd•o•n vesper•e, ĉirkaŭ la ses•a kaj du•on•o ven•is sinjor•o, kiu al•port•is leter•o•n, propr•a•man•e skrib•it•a•n de vi•a princ•a moŝt•o kaj adres•it•a•n al vi•a plej humil•a serv•ist•o . . .
— Sen•senc•aĵ•o, mi•a bon•a Roŝan, mi cert•ig•as vi•n, ke mi ne send•is al vi leter•o•n.
— Plej honor•ind•a princ•o, — re•dir•is la serv•ist•o, ek•trem•ant•e, mi plen•um•is vi•a•n ordon•o•n laŭ tiu leter•o; ĝi kuŝ•as nun sur vi•a skrib•tabl•o. Ĉu vi•a princ•a moŝt•o ordon•as, ke mi ĝi•n serĉ•u?
— Jes, serĉ•u.
La serv•ist•o el•ir•is, aspekt•ant•e tre mal•seren•a. Sri Kunwar Kriŝna sent•is mal•trankvil•o•n kaj, ĉar Roŝan ne tuj re•ven•is, li sekv•is li•n en la stud•ej•o•n. Tie, en la mez•o de la ĉambr•o, star•is la blank•e•vest•it•a vir•o, pen•ant•e leg•i leter•o•n, kiu•n li ten•is en trem•ant•a man•o.
— Don•u al mi tiu•n mister•a•n skrib•aĵ•o•n, — dir•is la princ•id•o. Li ankoraŭ ne leg•is mult•a•j•n vort•o•j•n, kiam li ek•kri•is: — Ho! Kio? Tio est•as diabl•a fripon•aĵ•o!
Rapid•e, preskaŭ febr•e, li leg•is ĝis la fin•o kaj tuj kur•is al si•a skrib•tabl•o, lev•is la ĉarnir•kovr•il•o•n, el•pren•is la ŝlos•il•et•o•n kaj mal•ferm•is la plej mal•supr•a•n tir•kest•o•n. Ek•genu•ant•e, li renvers•is per rapid•a mov•o la tut•a•n paper•ar•o•n.
For! — li ek•kri•is. — Eĉ la leter•o de Lord Hastings!
Mal•rapid•e, kvazaŭ rev•e li lev•iĝ•is, frot•is al si la frunt•o•n kaj murmur•et•is:
For! — Li rigard•eg•is per vitr•a rigard•o la mal•ord•ig•it•a•n amas•o•n da paper•o•j, sen•vort•e. Li•a plumb•o•kolor•a vizaĝ•o montr•is konstern•iĝ•o•n kaj profund•a•n mal•ĝoj•o•n. Fin•e li dir•is kvazaŭ al si mem: — La fripon•o•j! Mi sci•is, ke mi hav•as afer•o•n kun ruz•eg•a•j fripon•o•j. — Post•e si•n turn•ant•e al la mal•antaŭ li star•ant•a, trem•ant•a vir•o, li demand•is iom pli akr•e, ol li konsci•is: — Tio est•as mal•agrabl•eg•a afer•o. Dir•u al mi, kiel tio okaz•is.
La kompat•ind•a vir•o trem•is de l’ kap•o ĝis la pied•o•j, kaj li•a•j krur•o•j preskaŭ ne pov•is li•n sub•ten•i:
— Ho, mi•a honor•ind•a princ•o, kia•j•n do mal•feliĉ•aĵ•o•j•n mi kaŭz•is al vi? Ĉu tiu ĉi leter•o est•as fals•aĵ•o? Ho ve!
— Jes, kred•em•ul•o, ĝi est•as abomen•a fals•aĵ•o; sed, rapid•e ord•ig•u al vi la dis•sku•it•a•n cerb•o•n kaj dir•u al mi, kio okaz•is.
— Last•a•n ĵaŭd•o•n, vi•a princ•a moŝt•o, vesper•e, kiam ek•mal•lum•iĝ•is, antaŭ ol mi ek•brul•ig•is la lamp•o•j•n, ven•is sinjor•o, kiu demand•is mi•n, ĉu mi est•as la ĉef•serv•ist•o Roŝan. Mi jes•is, kaj li don•is al mi tiu•n abomen•a•n leter•o•n, dir•ant•e, ke li vojaĝ•is ĉeval•e je grand•eg•a rapid•ec•o la tut•a•n tag•o•n; ke la afer•o est•as tre•eg•e urĝ•a kaj grav•a. Sen tiu•j paper•o•j, kiu•j•n vi•a princ•a moŝt•o mal•feliĉ•e post•las•is, vi tut•e ne pov•os plen•um•i la cel•o•n de vi•a vojaĝ•o. Mi leg•is kaj re•leg•is la leter•o•n, per kiu, mi pens•is, vi•a princ•a moŝt•o tre honor•as mi•n, vi•a•n sen•valor•a•n serv•ist•o•n. Ŝajn•is al mi, ke vi•a princ•a moŝt•o don•is al tiu abomen•a kanajl•o, kiu•n mal•ben•u . . .
— Ŝpar•u vi•a•j•n mal•ben•o•j•n.
— Bon•vol•u pardon•i, sinjor•o, al vi•a humil•a, sen•esper•ig•it•a serv•ist•o. Nu, ŝajn•is al mi, ke li ricev•is de vi•a princ•a moŝt•o la plej preciz•a•j•n instrukci•o•j•n, ĉar li bon•e sci•is, kie si•n trov•as la post•las•it•a•j paper•o•j. Ricev•int•e ili•n, li tuj for•ir•is. Li ankaŭ vol•is kun•pren•i tiu•n skrib•aĵ•o•n, sed mi insist•is, ke mi konserv•os ĝi•n, kiel rajt•ig•il•o•n; kaj mi nun gratul•as mi•n pri tio.
— Pri•skrib•u la ekster•aĵ•o•n de la vir•o, — ordon•is la princ•id•o, rigard•ant•e per penetr•ant•a rigard•o en la vizaĝ•o•n de la serv•ist•o.
Tiu ĉi firm•e kaj sen•tim•e rigard•is en la okul•o•j•n de la mastr•o, kvankam la man•o, per kiu li si•n apog•is sur tabl•o, ankoraŭ vid•ebl•e trem•is: — Vi•a princ•a moŝt•o — li respond•is, — jam sci•as, ke tio okaz•is dum mal•lev•iĝ•ant•a krepusk•o, sed mi klar•e vid•is, ke li est•as sufiĉ•e bon•e vest•it•a per mal•hel•e brun•a vest•o kaj griz•a, streĉ•a pantalon•o. Li•a•j kravat•o kaj kol•um•o ne est•is tre pur•a•j kaj ne bon•e amel•um•it•a•j. Li sur•hav•is grand•a•n, sinjor•a•n ĉapel•o•n, kiu, al mi ŝajn•is, antaŭ•e vid•is pli feliĉ•a•j•n tag•o•j•n.
— Bon•e. Nu, pri•parol•u li•a•n statur•o•n, la vizaĝ•o•n k.t.p.
— Li tut•e ne est•is alt•kresk•a vir•o, apenaŭ la sam•a kresk•o kiel mi. Li•a•j ekster•aĵ•o kaj ten•iĝ•o est•is tut•e ordinar•a•j, kaj mi vid•is nenio•n rimark•ind•a•n pri li. Mi ne memor•as — vol•u pardon•i al mi, vi•a princ•a moŝt•o, — mi ne pov•as re•memor•ig•i al mi la kolor•o•n de li•a•j okul•o•j, nek de li•a•j har•o•j. La vizaĝ•o est•is sen•barb•a kaj, ŝajn•is al mi, iom ruĝ•a kaj ŝvel•a. Mi rimark•is nenio•n plu, ĉar li tiel rapid•is.
Sri Kunwar Kriŝna demand•is:
— Ĉu iu el la ceter•a•j serv•ist•o•j vid•is li•n?
— Mi pens•as, ke ne, vi•a moŝt•o.
— Pri•demand•u. Nun mi tuj re•vest•os mi•n por el•ir•i.
— Ĉu vi•a princ•a moŝt•o ne fin•os la vesper•manĝ•o•n?
— Ne, Roŝan; tiu ĉi afer•o jam fin•is ĝi•n. Mi tuj ir•os vizit•i mi•a•n advokat•o•n.
Sinjor•o Le•o Broadbent ne est•is hejm•e, kaj li•a dom•mastr•in•o tut•e ne sci•is, kiam li re•ven•os. — Ver•ŝajn•e, — ŝi opini•is, — tre mal•fru•e, ĉar li ir•is ie•n al festen•et•o kun ar•o da sam•profesi•ul•o•j.
Sri Kunwar Kriŝna ir•is hejm•e•n en stat•o de grand•a mal•trankvil•o. Kio•n pens•i pri tiu ĉi ne•atend•it•a okaz•int•aĵ•o, li ne sci•is. Li eĉ ne vol•is pens•i. Neniu krom tiu•j, kiu•j•n li plen•e fid•is, ja sci•is io•n pri la al•ven•int•a•j dokument•o•j. La post•morgaŭ•a•n tag•o•n okaz•os la plen•fin•a decid•o de la juĝ•ist•ar•o, kiu, li sci•is, est•as ne•prokrast•ebl•a. Rest•as do nur unu tag•o por esplor•i tiu•n ĉi mister•a•n afer•o•n.
Je fru•a hor•o, la sekv•int•a•n tag•o•n, la dom•mastr•in•o de sinjor•o Broadbent anonc•is la vizit•o•n de la hind•a princ•id•o. La jun•a advokat•o ĵus fin•is la maten•manĝ•o•n kaj ankoraŭ leg•is la “Times” kiu apog•iĝ•is al suker•uj•o. Ek•salt•int•e li gaj•e kaj ĝentil•e salut•is la ven•int•o•n:
— Bon•a•n maten•o•n, vi•a moŝt•o. Tiel fru•maten•a vizit•o est•as du•obl•a honor•o. Mi•a dom•mastr•in•o sci•ig•is mi•n hodiaŭ maten•e, ke vi•a moŝt•o far•is al mi tiu•n ĉi grand•a•n honor•o•n hieraŭ vesper•e. Mi tre•eg•e bedaŭr•as, ke mi for•est•is. Mi serĉ•is jun•ec•a•n distr•aĵ•o•n per danc•ad•o. Eĉ ni jur•ist•o•j ne pov•as ja ĉiam est•i serioz•mien•a•j. Vol•u en•ir•i la salon•et•o•n, mi pet•as, vi•a moŝt•o. — Li ŝajn•ig•is ne rimark•i la pli ol ordinar•e serioz•a•n aspekt•o•n de la princ•id•o.
Sri Kunwar Kriŝna dir•is tre ĝentil•e:
— Ĉu vi jam fin•is vi•a•n maten•manĝ•o•n, sinjor•o Broadbent? Mi tre pet•as pardon•o•n, ke mi tiel fru•hor•e ĝen•as vi•n.
— Tut•e ne. Tut•e ne, vi•a moŝt•o, — re•dir•is la jun•a jur•ist•o ankoraŭ gaj•e, — mi cert•ig•as vi•n, ke mi jam fin•is la manĝ•o•n.
— Tre grav•a kaj tre, tre mal•agrabl•a afer•o al•ven•ig•as mi•n tiel fru•maten•e. Mi eĉ ne pov•is atend•i, ĝis vi kutim•e komenc•os vi•a•n labor•o•n en vi•a ofic•ej•o.
— Efektiv•e? — Sinjor•o Broadbent alt•ig•is la brov•o•j•n kaj aspekt•is tre surpriz•it•e. — Kia do ne•atend•it•aĵ•o okaz•is? Mi nun vid•as, mi•a kar•a princ•o, ke vi aspekt•as mal•seren•e.
— Pro tio est•as sufiĉ•e da kaŭz•o, — dir•is la hind•o, en•ir•ant•e la montr•it•a•n ĉambr•o•n. Ek•sid•int•e li parol•is plu•e: — Neniam en mi•a viv•o mi est•is tiel konstern•it•a kiel hodiaŭ. Kiel vi sci•as, mi est•is for de la hejm•o en la daŭr•o de kelk•a•j tag•o•j kun•e kun ni•a jun•a amik•o, sinjor•o Gallimore por iu arĥeologi•a esplor•o en la graf•land•o Norfolk.
— Jes?
— Re•ven•int•e hejm•e•n hieraŭ vesper•e mi sci•iĝ•is, ke iu fripon•o tre ruz•manier•e hav•ig•is al si la grav•a•j•n dokument•o•j•n, kiu•j al•ven•is nur antaŭ•ne•long•e . . .
— Viv•ant•a Di•o! Cert•e vi ne alud•as pri la geografi•a kart•o, kiu•n send•is al vi Lord Hastings?
— La sam•a. Last•a•n ĵaŭd•o•n, vesper•e, al•ven•is ĉe mi•a dom•o iu ne•kon•at•o, kiu al•port•is leter•o•n al mi•a ĉef•serv•ist•o Roŝan, hindustan•e skrib•it•a•n ĝust•e laŭ mi•a skrib•manier•o. Per tiu ĉi lert•e far•it•a fals•aĵ•o est•is ŝajn•ig•it•e, ke mi mal•zorg•e post•las•is kelk•a•j•n paper•o•j•n, kiu•j•n mi bezon•as por mi•a ekskurs•o, kaj ordon•it•e, ke mi•a serv•ist•o hav•ig•u ili•n al la port•ant•o de la leter•o. La fripon•o pretend•is, ke li ricev•is preciz•a•j•n instrukci•o•j•n kaj detal•o•j•n pri la lok•o, kie tiu•j paper•o•j trov•iĝ•as, k.t.p. Mi•a ne•suspekt•em•a serv•ist•o, kompren•ebl•e, serĉ•is la dezir•at•a•j•n paper•o•j•n kaj trans•don•is ili•n al la fripon•o. Ili est•as la tut•a dokument•ar•o mem, kiu nepr•e est•us ebl•ig•int•a mi•n gajn•i tiu•n ĉi long•e pri•batal•it•a•n proces•o•n.
Sinjor•o Broadbent mal•rapid•e tra•pas•is la ĉambr•o•n, tie•n kaj re•e•n, ŝajn•ig•ant•e tre grand•a•j•n surpriz•o•n kaj mal•bon•humor•o•n.
— Tut•e ekster•ordinar•a afer•o! Ĉu, do, vi•a ĉef•serv•ist•o sci•is nenio•n pri la al•ven•o de tiu•j dokument•o•j, vi•a moŝt•o? — li demand•is kun mien•o kaj per voĉ•ton•o, kiu•j ŝajn•ig•is kor•tuŝ•a•n kun•sent•o•n.
— Ne. Ebl•e li sci•is, ke mi ricev•is oficial•a•n leter•o•n el Hind•uj•o, sed li cert•e ne sci•is, kio•n en•hav•as la pak•aĵ•et•o, nek kie ĝi est•as kaŝ•it•a. Ne; neniu riproĉ•o pov•as est•i far•it•a al Roŝan.
— Hm. Ĉu vi pov•as tut•e fid•i vi•a•n serv•ist•ar•o•n, vi•a moŝt•o?
— Jes, tiom, kiom oni pov•as fid•i al la plej bon•a•j serv•ist•o•j. Ili ĉiu•j nask•iĝ•is de serv•ist•o•j ni•a•j, por tiel dir•i, en la ombr•o de ni•a•j palac•o•j. Tio est•as la plej mal•agrabl•a afer•o, ke nur tiu•j, kiu•j•n mi plen•e fid•as, sci•is io•n pri la ekzist•o de la dokument•o•j.
Le•o Broadbent re•e tra•ir•is la ĉambr•o•n, ten•ant•e la man•o•j•n kun•fald•it•a•j sur la dors•o. Subit•e li halt•is, dir•ant•e:
— Tamen, tiu ĉi afer•o tre simpl•iĝ•as per tio, ke ni ne bezon•as serĉ•i long•e pri la sol•a•j person•o•j, kiu•j pov•as el•tir•i util•o•n el tiu abomen•a fripon•aĵ•o.
— Jes, tio est•as ja tre evident•a; kaj des pli koler•ig•e est•as, ke, sekv•e de mi•a propr•a tro•sin•gard•em•o, mi nun hav•as nenia•n pruv•o•n, ke tia•j dokument•o•j ver•e ekzist•is.
— Ver•e ne? — demand•is la advokat•o kun bel•a surpriz•o kaj ĉagren•o, — tio est•as ver•e tre•eg•e bedaŭr•ind•a, des pli, ĉar, mi tim•as, la proces•o est•as ne•prokrast•ebl•a.
— Mi bon•e sci•as tio•n.
Sinjor•o Broadbent re•e subit•e inter•romp•is la ir•ad•o•n kaj, si•n turn•ant•e al si•a vizit•ant•o, li demand•is esper•em•e:
— Sed, vi•a moŝt•o, vi hav•as amik•a•j•n rilat•o•j•n kun la ĉef•ministr•o kaj unu-du ali•a•j membr•o•j de la reg•ist•ar•o, ĉu ne?
Sri Kunwar Kriŝna respond•is mal•rapid•e:
— Ne; mi ne pov•as dir•i “amik•a•j•n rilat•o•j•n”. Mi est•is port•ant•o de prezent•a leter•o de general•o Gilbert al Lord Liverpool; kaj ankaŭ pro mi•a rang•o mi hav•is bon•a•n akcept•o•n ĉe li•a ekscelenc•o. Mi vizit•is li•n du•foj•e kaj ĉe•est•is, dank’ al li•a influ•o, du grav•a•j•n reĝ•a•j•n akcept•kun•ven•o•j•n. Ĉe mi•a du•a vizit•o ĉe Lord Liverpool mi alud•is pri tiu proces•o, sed mi klar•e rimark•is, ke li ne vol•as pri•parol•i ĝi•n. Mi bon•e kon•as Sir Hugh Mortimer kaj ĵus pas•ig•is kelk•a•j•n tag•o•j•n kun li en li•a kamp•dom•eg•o en la graf•land•o York, sed mal•feliĉ•e ambaŭ sinjor•o•j nun•temp•e est•as for de London•o.
— Ho ve! — ek•kri•is la advokat•o, montr•ant•e grand•a•n mal•plezur•o•n, — ĉagren•a okaz•o! Kaj mi sci•as, ke la ministr•o de jur•ist•a•j afer•o•j est•as for de London•o; laŭ mi•a sci•o, li est•as gast•o de l’ graf•o de Warwick. Rest•as nur sinjor•o Huskisson, la ministr•o por la koloni•o•j, sed mi ne atend•as de li grand•a•n pret•ec•o•n help•i al vi. Tamen ni dev•as pen•i prokrast•i la fin•decid•o•n je ĉiu kost•o.
— Mi tim•as, sinjor•o Broadbent, ke tio est•os sen•util•a. Krom tio, prokrast•o ĝis al•ven•o de nov•a leter•o de Lord Hastings neces•ig•us tro long•a•n rest•ad•o•n ĉi tie. Ne; mi tre tim•as, ke ni dev•os las•i la afer•o•n ir•i si•a•n propr•a•n ir•ad•o•n.
— Ĉu vi pens•as, vi•a moŝt•o, ke ebl•e pov•as ekzist•i konspir•o inter la mal•amik•a kompani•o kaj iu el la tie•a•j reg•ist•ar•a•j ofic•ist•o•j? Vi sci•as ja pli pri reg•ist•ar•a•j afer•o•j en Hind•uj•o, ol mi.
— Nu, — respond•is la princ•id•o en•pens•e, — tiu ide•o hav•as iom da ver•ŝajn•ec•o, kaj mi jam ek•pri•pens•is ĝi•n, sed à quoi bon? Ĉu el•trov•o de tia konspir•o post, ebl•e, unu jar•o help•us al ni?
— Ebl•e ne, — respond•is la advokat•o kun montr•o de profund•a mal•ĝoj•o. Li silent•is moment•o•n kaj post•e parol•is plu•e: — La demand•o nun star•iĝ•as, ĉu konsil•ind•e est•as, met•i la afer•o•n en la man•o•j•n de l’ publik•a prokuror•o. Sed, jen re•e, mi tim•as, ke pro mank•o de ia•j pruv•o•j tio postul•us tre long•a•n temp•o•n.
— Pardon•u, sinjor•o Broadbent, — ek•dir•is Sri Kunwar Kriŝna, — ĉu la publik•a prokuror•o ne pov•us ordon•i tuj•a•n tra•serĉ•o•n de la privat•a•j dom•o•j de la du ĉi tie•a•j direktor•o•j de la Pentuki’a kompani•o?
La advokat•o ek•rid•et•is tre mal•dolĉ•e:
— Ne, vi•a moŝt•o, oni ne marŝ•as tiel rapid•e ĉi tie; krom tio, ĉu vi pens•as, ke el•turn•iĝ•em•a•j fripon•o•j kiel tiu•j direktor•o•j, konserv•us tia•j•n krim•kulp•ig•il•o•j•n eĉ unu hor•o•n? Cert•e ne. Tamen, kun vi•a konsent•o, mi sci•ig•os la juĝ•ist•ar•o•n morgaŭ pri la mister•a mal•aper•o de la dokument•o•j kaj postul•os prokrast•o•n de la proces•o, en la okaz•o, se hodiaŭ•a•j, antaŭ•a•j pen•ad•o•j mal•sukces•us, kvankam, ver•dir•e, mi tut•e ne pens•as, ke ili konsent•os. Mi ankaŭ intenc•as, kun vi•a aprob•o, vi•a moŝt•o, fort•e alud•i pri la fakt•o, ke tiu mister•a mal•aper•o pov•as util•i nur al unu ar•o da person•o•j. Mi sci•as, ke far•ant•e tio•n, mi el•met•as mi•n al danĝer•o pri fort•a atak•o de l’ flank•o de la kontraŭ•a•j advokat•o•j, al danĝer•o pri riproĉ•o de la juĝ•ist•o•j kaj, ebl•e, al ali•a•j danĝer•o•j. Tamen mi fort•e pen•os mal•kovr•i la fripon•o•j•n.
— Nu, sinjor•o Broadbent, tiu•n demand•o•n mi vol•as las•i al vi•a bon•trov•o. Mi ne kon•as la kutim•o•j•n de la ĉi tie•a•j juĝ•ej•o•j.
* * * * * *
La en•pens•iĝ•o kaj iom•a mal•gaj•ec•o de Vilfrid•o dum la vojaĝ•o hejm•e•n est•is facil•e kompren•ebl•a. Li sci•is, ke li ne pov•as pli long•e prokrast•i si•a•n respond•o•n al la princ•id•o; kaj ju pli al•proksim•iĝ•is la temp•o por fin•decid•iĝ•o, des pli fantazi•a, des pli ĥimer•a aspekt•is la tut•a ide•o de la hind•a mistik•ul•o. Li plen•e sent•is, ke li ne pov•as konsent•i akompan•i la princ•id•o•n al Hind•uj•o, se li ne antaŭ•e klar•vid•e konvink•iĝ•is pri sufiĉ•a ver•ŝajn•ec•o, ke ties ekster•ordinar•a ide•o est•as ver•e baz•it•a sur fakt•o•j. Dum la last•a part•o de la hejm•e•n•vojaĝ•o li analiz•is si•a•j•n sent•o•j•n, ĉu ne li•a fantazi•em•a spirit•o aŭ eĉ esper•o pri mond•a•j profit•o•j inklin•ig•us li•n tro facil•e kred•i je afer•o, en•hav•ant•a tre mal•mult•a•j•n — se ia•j•n — kred•ind•a•j•n ec•o•j•n.
En la spirit•o li de•nov•e, pli ol unu foj•o•n, tra•labor•is la argument•o•j•n — por kaj kontraŭ — kiu•j•n li antaŭ•e diskut•is kun si mem.
Jam kelk•a•j•n tag•o•j•n antaŭ la vojaĝ•o al Normondham li skrib•is leter•o•n al si•a saĝ•a amik•in•o en Long-Seaton sci•ig•ant•e ŝi•n pri la tre kor•a invit•o de la princ•id•o akompan•i li•n Hind•uj•o•n. Li intenc•is, unu•e, dir•i kelk•a•j•n vort•o•j•n pri la esper•o, kiu reg•as la kor•o•n de li•a amik•o, sed, esprim•it•a sur paper•o, per ne•mult•a•j mal•fantazi•a•j fraz•o•j, la tut•a afer•o aspekt•is tiel ne•real•e, tiel rid•ind•e, ke li dis•ŝir•is la leter•o•n kaj re•skrib•is ĝi•n. Li do nur pri•parol•is si•a•n grand•a•n dezir•o•n el•stud•i la hind•a•n, mistik•a•n filozofi•o•n, hind•a•j•n mister•o•j•n kaj kelk•a•j•n ali•a•j•n afer•o•j•n. Li ankaŭ dir•is, ke li ankoraŭ ne decid•is, ĉu li akcept•os la invit•o•n, aŭ ne.
Re•ven•int•e hejm•e•n de la vojaĝ•o, li trov•is, atend•ant•a li•n, long•a•n leter•o•n de fraŭl•in•o Lambert, skrib•it•a•n, kiel ordinar•e, de li•a dolĉ•a am•at•in•o. Li ek•pren•is la leter•o•n kun mal•pli da ĝoj•a avid•ec•o, ol ĉe ĉiu•j antaŭ•a•j okaz•a•j. Li jam diven•is ĝi•a•n en•hav•o•n. Antaŭ ol li romp•is la sigel•o•n li re•e demand•is si•n, dum moment•o, ĉu kun•viv•ad•o en Hind•uj•o kun Sri Kunwar Kriŝna ver•e pov•os ebl•ig•i li•n trov•i la solv•o•n de si•a•j problem•o•j kaj tiu•n anim•pac•o•n, al kiu•j li sopir•as. Li tre dub•is pri tio; kaj tamen, io en li dezir•ig•is li•n ir•i. Mal•ferm•ant•e la leter•o•n li antaŭ•sent•is, ke la respond•o de la am•eg•at•a•j vir•in•o•j plen•e decid•ig•os li•n for•las•i la projekt•o•n. Li ne tromp•is si•n. Fraŭl•in•o Lambert pet•eg•is li•n per la plej am•a•j vort•o•j kaj per tre klar•e rezon•it•a•j argument•o•j, for•ig•i el si•a kap•o tia•j•n fantazi•a•j•n ide•o•j•n. Ŝi•a am•a patr•in•a kor•o prem•iĝ•is je la pens•o, ne vid•i la am•at•a•n fil•o•n ebl•e en la daŭr•o de mult•a•j jar•o•j; sed ne mal•pli mal•trankvil•iĝ•is ŝi•a kor•o, pri•pens•ant•e la sekv•o•j•n, kiu•j•n pov•os hav•i por li viv•ad•o inter lert•a•j, filozofi•em•a•j ne-krist•an•o•j tia•j, kia la hind•a princ•id•o. La fakt•o, ke li dezir•is stud•i hind•a•j•n mistik•aĵ•o•j•n, est•is por ŝi tre signif•o•plen•a, tre mal•trankvil•ig•a.
Ŝi tut•e ne mir•is pri tio, ke tiu•j strang•a•j koncept•o•j ek•kapt•is la imag•o•n de Vilfrid•o, nek pri tio, ke la fervor•a spirit•o de la jun•a vir•o, fort•e sopir•ant•e mal•kovr•i la mister•o•j•n de la spirit•a mond•o aŭskult•is kun esper•o la supr•aĵ•e ver•ŝajn•a•j•n, sed efektiv•e tromp•a•j•n teori•o•j•n de vir•o, kies vast•a kler•ec•o, evident•a sincer•ec•o kaj grand•a person•a ĉarm•o kapt•us eĉ pli mal•varm•a•j•n, pli spert•a•j•n kaj skeptik•a•j•n hom•o•j•n.
Jam de du jar•o•j la patr•in•o sent•is, ke la spirit•a influ•o, kiu•n ŝi antaŭ•e hav•is sur la impres•ebl•a•n spirit•o•n de la knab•o, iom post iom mal•kresk•as, kaj kun trem•ant•a kor•o ŝi tim•is, ke ankaŭ, iom post iom, li•a kvazaŭ fil•a am•o al ŝi pov•os mal•kresk•i. Sed tiu last•a konsider•o ne est•is eĉ la plej dolor•a; ŝi•n ankoraŭ pli mal•trankvil•ig•is la pens•o, ke Vilfrid•o, pro mal•esper•o iam trov•i la ver•o•n, flank•e•n•ĵet•os ĉiu•n kred•o•n je Di•o, sam•e kiel li•a onkl•o Silas•o Hutton. Je la fin•o de long•a leter•o ŝi dir•is: “Mi kon•as vi•n tro bon•e, mi•a kar•a knab•o: nur vi•a dezir•eg•o trov•i anim•pac•o•n per akir•ad•o de intelekt•a kompren•o pri afer•o•j spirit•a•j instig•is vi•n aŭskult•i al•log•a•j•n parol•o•j•n de asert•em•a•j filozof•o•j. Kaj vi•a de•natur•a fantazi•em•o kun•e kun vi•a simpati•em•o ig•is vi•n rigard•i kiel ver•ŝajn•a•j•n tut•e ne•kred•ind•a•j•n afer•o•j•n. Sri Kunwar Kriŝna montr•is al vi nur la ekster•a•n glor•o•n de ŝajn•harmoni•o; sed se vi pens•as, ke tiu•j ombr•ec•a•j di•fantom•o•j iam pov•os kontent•ig•i vi•a•n sent•em•a•n kor•o•n, vi tre erar•as. Li•a•j bel•son•a•j teori•o•j est•as kvazaŭ bel•a, grand•eg•a, or•it•a templ•o, plen•ig•it•a per sek•a•j ost•o•j. Ne, mi•a kar•a Vilfrid•o, ne•konsci•e vi sopir•as al viv•ant•a, person•a Di•o, kiu•n vi pov•as nom•i “Mi•a Patr•o” kaj kiu, plen•ig•ant•e kaj kontent•ig•ant•e vi•a•n anim•o•n, est•os vi•a sol•a viv•o•cel•o, vi•a sol•a feliĉ•o. Tia Di•o est•as por mi nun la unu•sol•a fakt•o de la viv•o.
Flora nur al•don•is: — “Mi•a Vilfrid•o, se vi for•las•us ni•n kaj trov•us mal•feliĉ•o•n en fremd•a land•o, romp•iĝ•us al mi la kor•o.”
Sur la paper•o trov•iĝ•is post•e•sign•o•j de larm•o•j. Kies? Ebl•e de ambaŭ vir•in•o•j. Tiu ĉi trov•o for•ig•is la last•a•n ŝancel•iĝ•o•n: li sci•ig•os la princ•id•o•n leter•e, ke, je si•a profund•a bedaŭr•o, li ne pov•as konvink•i si•n, ke li ag•os prav•e konsent•ant•e ir•i kun li. Li•a bedaŭr•o est•is sincer•a kaj profund•a, ĉar li ne dub•is, ke li•a leter•o kaŭz•os al tiu nobl•a, alt•anim•a vir•o grand•a•n mal•ĝoj•o•n. Nun li akr•e riproĉ•is si•n mem, ĉar, pro mank•o de decid•em•o, li esper•ig•is al la romp•it•a patr•a kor•o de l’ princ•id•o, ke li konsent•os ir•i kun li Hind•uj•o•n.
* * * * * *
Lac•a kaj mal•kuraĝ•ig•it•a Sri Kunwar Kriŝna re•ven•is hejm•e•n je mal•fru•a hor•o. Li•a•j pen•ad•o•j prokrast•ig•i la proces•o•n est•is van•a•j, kaj mal•gaj•a•j antaŭ•sent•o•j kontraŭ•vol•e plen•ig•is li•a•n kor•o•n. Sur li•a skrib•tabl•o kuŝ•is leter•o. Re•kon•int•e la skrib•manier•o•n de Vilfrid•o, li ten•is la leter•o•n en la man•o dum kelk•a•j minut•o•j. Li•a vizaĝ•o akcept•is pli seren•a•n mien•o•n; la en•hav•o de tiu ĉi skrib•aĵ•o est•is ja por li mult•e pli grav•a, ol la rezultat•o de la morgaŭ•a proces•o. En•pens•iĝ•e, kvazaŭ preĝ•e lev•ant•e la okul•o•j•n al la plafon•o, li mal•ferm•is la leter•o•n. Sed tuj profund•a mal•ĝoj•o aper•is sur li•a vizaĝ•o. Mal•rapid•e tra•leg•int•e la leter•o•n, kiu okup•is tri mal•larĝ•e skrib•it•a•j•n paĝ•o•j•n, li du•on•kuŝ•iĝ•is sur la kanap•o•n kaj en la daŭr•o de plen•a du•on•hor•o fiks•e rigard•is en la spac•o•n, tut•e sen•mov•e. Observ•ant•o vid•us en li•a vir•a vizaĝ•o kaj precip•e en li•a•j mal•hel•a•j okul•o•j fort•a•n batal•o•n inter divers•a•j emoci•o•j: mal•ĝoj•o, pen•ad•o al•kroĉ•iĝ•i al esper•o kaj, trankvil•a mem•konfid•o. Fin•e li ek•pren•is la el•glit•int•a•n el la man•o leter•o•n, mal•rapid•e sur•frot•is al si la frunt•o•n, kvazaŭ li vol•us for•pel•i turment•a•j•n pens•o•j•n, kaj serĉ•is iu•n lok•o•n en la skrib•aĵ•o. Post•e li vigl•e lev•iĝ•is kaj ir•is al la skrib•tabl•o. — Ne, — li dir•is al si en la pens•o•j — min•e vol•as mal•esper•i, mi ne dev•as mal•esper•i! Fin•e li konsent•os. Li ja skrib•is, ke nenio•n li dezir•as pli, ol plen•e part•o•pren•i mi•a•n konvink•o•n, ke la providenc•o antaŭ•destin•is li•n liber•ig•i de terur•a sort•o alt•estim•ind•a•n, princ•a•n famili•o•n.
La konvink•o de la princ•id•o tut•e ne est•is ŝancel•it•a, kaj li kred•ig•is si•n, ke la fort•o de li•a propr•a konvink•o baldaŭ venk•os la skrupul•o•j•n de la jun•ul•o. Reg•at•e de tiu•j ĉi sent•o•j, li skrib•is al Vilfrid•o kor•tuŝ•a•n leter•o•n, per kiu li dank•is li•n pro li•a kun•sent•o, laŭd•is li•n pro li•a•j sincer•ec•o kaj mal•kaŝ•em•o kaj pet•is, ke li vizit•u li•n la post•morgaŭ•a•n vesper•o•n.
Sri Kunwar Kriŝna re•e sid•is sur la kanap•o en si•a skrib•ej•o, la tag•o•n post la juĝ•a aŭskult•ad•o, mal•gaj•a kaj sen•kuraĝ•ig•it•a. La juĝ•a decid•o est•is mal•favor•a por li. En li•a kor•o brul•is akr•a sent•o de mal•honor•o pro tio, ke li perd•is la proces•o•n, kaj sent•o de mal•just•aĵ•o al li far•it•a, sed tiu•j ĉi sent•o•j ne kaŭz•is al li la plej mal•dolĉ•a•n ĉagren•o•n. Tio est•is la unu•a foj•o, ke, ĉe grav•a demand•o, la stel•o•j ne dir•is al li la ver•o•n. Kaj nun li fort•e pen•is for•pel•i el si•a•j pens•o•j ĉiam persist•e re•nask•iĝ•ant•a•j•n, mal•gaj•a•j•n antaŭ•sent•o•j•n pri mal•sukces•o rilat•e al Vilfrid•o Gallimore. La unu•a•n foj•o•n en li•a viv•o la est•ont•ec•o aspekt•is mal•lum•a, sen•esper•a, spit•e fort•a pen•ad•o re•memor•ig•i al si si•a•n kutim•a•n, trankvil•a•n fid•o•n al la sen•erar•ebl•ec•o de la etern•a•j stel•o•j. Vilfrid•o ankoraŭ ne ven•is; jam mal•fru•iĝ•is, kaj, ebl•e, li ne ven•os. Tamen, jen serv•ist•o mal•ferm•as la pord•o•n por anonc•i vizit•ant•o•n: Sinjor•o Broadbent!
La advokat•o ven•is, laŭ•dir•e, por ricev•i instrukci•o•j•n pri star•ig•o de polic•a serĉ•ad•o rilat•e al la mal•aper•o de la dokument•o•j, sed, efektiv•e, por decid•ig•i la princ•id•o•n for•las•i tiu•n plan•o•n, kaj por plu•e el•labor•i si•a•n intrig•o•n. Ili vigl•e pri•parol•is la afer•o•n, kaj la ruz•a jur•ist•o jam konvink•is la hind•o•n pri la sen•efik•ec•o de ĉiu pen•ad•o trov•i la krim•ul•o•n antaŭ li•a projekt•it•a for•ir•o, kiam serv•ist•o en•ven•is kaj trans•don•is al si•a mastr•o ĵus al•ven•int•a•n leter•o•n. Pet•int•e de si•a gast•o permes•o•n leg•i la leter•o•n, Sri Kunwar Kriŝna mal•ferm•is ĝi•n kaj leg•is. Subit•e konstern•iĝ•o kaj akr•a dolor•o aper•is sur li•a vizaĝ•o. Ek•ĝem•ant•e li fal•kuŝ•iĝ•is sur la kanap•o•n kaj murmur•et•is: —
— Ho, potenc•a•j di•o•j, ne tio•n, ne tio•n, ne Vilfrid•o Gallimore! — Kun du•on•frenez•a terur•o en la okul•o•j, li fiks•e rigard•is en angul•o•n de la ĉambr•o dum kelk•a•j minut•o•j, kvazaŭ li tut•e est•us forges•int•a la ĉe•est•o•n de la vizit•ant•o.
Fin•e Le•o Broadbent ĝentil•e kaj mol•ton•e dir•is: —
— Mi tre mal•ĝoj•as vid•i, ke tiu leter•o al•port•as al vi tiel dolor•a•n nov•aĵ•o•n. Mi aŭd•is vi•n dir•i la nom•o•n de ni•a jun•a amik•o Vilfrid•o Gallimore. Ĉu do la sci•ig•o rilat•as li•n, vi•a princ•a moŝt•o?
Sri Kunwar Kriŝna nur ne•vol•e, jes•is per kap•sign•o. Vid•ebl•e est•is, ke li ne vol•is parol•i pri la kaŭz•o de si•a mal•ĝoj•o. Sed Le•o Broadbent insist•is:
— Vol•u permes•i, vi•a moŝt•o, ke mi part•o•pren•u vi•a•n ĉagren•o•n. Mi ja tre bon•e kon•as la jun•ul•o•n. Ĉu mi pov•as help•i al vi, aŭ al li?
— Ne, dank•o•n, sinjor•o Broadbent, — respond•is la mal•feliĉ•a hind•o; sed post moment•a pri•pens•o li parol•is plu•e: — Tamen, ebl•e vi pov•os help•i al mi klar•ig•i terur•a•n mister•o•n. Mi ne pov•as kred•i tio•n. Kiel ajn mi pov•is for•don•i mi•n al tia mal•ind•a kred•em•o? Sed aŭskult•u; tio est•as hindustan•e skrib•it•a leter•o evident•e de la sam•a person•o, kiu skrib•is la unu•a•n leter•o•n. Jen laŭ•vort•a traduk•o: — “Tre honor•ind•a, potenc•a princ•o! Plej humil•e mi pet•as pardon•o•n, ke mi est•as tiel arogant•a skrib•i al vi•a princ•a moŝt•o. Mi far•as tio•n por ebl•ig•i la honor•ind•a•n sinjor•o•n pun•i la perfid•ul•o•n, kiu mal•virt•e rab•ig•is de vi•a princ•a moŝt•o dokument•o•j•n de ne•taks•ebl•a valor•o. Mi mal•ben•as la haladz•a•n nokt•o•n, kiam tiu mal•virt•ul•o per glat•a•j vort•o•j instig•is mi•n pen•ad•i por imit•i la skrib•manier•o•n de vi•a princ•a moŝt•o. Mi konfes•as, ke mi far•iĝ•is viktim•o de li•a perfid•a lang•o (kiu putr•iĝ•u en li•a buŝ•o) kaj skrib•is la leter•o•n, per kiu mal•virt•a dung•it•o sukces•is hav•ig•i al li la dir•it•a•j•n dokument•o•j•n. La perfid•ul•o promes•is al mi donac•o•n de £50, sed ankaŭ mi•n la diabl•o•reg•at•a perfid•ul•o tromp•is kaj ne pag•is; kaj nun mi•a kor•o sopir•as al venĝ•o! La mal•ben•ind•a mal•virt•ul•o sci•is, ke mi nepr•e dev•os for•vojaĝ•i Hind•uj•o•n en tiu ĉi semajn•o. Tial li ne pag•is. (Sed mi el•trov•is vi•a•n nom•o•n, ho perfid•ul•aĉ•o kaj vi•a•n adres•o•n, ho mal•saĝ•ul•aĉ•o!) Du•foj•e mi ir•is al li•a loĝ•ej•o, sed li mensog•e dir•ig•is al mi, ke li ne est•as hejm•e. Li•a nom•o est•as Vilfrid•o Gallimore, kaj li loĝ•as ĉe iu sinjor•in•o Brent ĉe la strat•o Theobald, flank•e de la hotel•o “Ruĝ•a Leon•o”. Mal•bon•a•j spirit•o•j persekut•u li•n ĝis la cent•a viv•o; li•a perfid•em•a kor•aĉ•o plen•iĝ•u de ne•dir•ebl•a•j mizer•eg•o•j! Kiam tiu ĉi mal•ŝat•ind•a leter•o ating•os vi•a•j•n princ•a•j•n man•o•j•n, mi jam est•os for de tiu ĉi land•o sur la alt•a mar•o. Plej humil•e vi•a seri•valor•a serv•ist•o, N.
Sri Kunwar Kriŝna silent•is kaj en•pens•iĝ•e fiks•is profund•e mal•gaj•a•n, sed sam•temp•e ne•kred•em•a•n rigard•o•n sur la leter•o•n. Fin•e li dir•is:
— Ĉu tio pov•as est•i ver•a, aŭ ĉu tio est•as ankaŭ tromp•aĵ•o? Ne; tio ne pov•as est•i ver•a; honest-vizaĝ•a, ĉarm•a vir•o kiel Vilfrid•o Gallimore ne est•as kapabl•a far•i tia•n fripon•aĵ•o•n. Krom tio, li•a ne•ordinar•a horoskop•o plen•e kontraŭ•dir•as tiu•n ebl•ec•o•n.
Sinjor•o Broadbent aspekt•is tre kompat•em•a kaj mal•feliĉ•a. Li dir•is:
— Tio ja est•us tre ne•atend•it•a solv•o de la mister•o, vi•a moŝt•o. Sed, vol•u dir•i al mi, kiel vi pov•is konstru•i li•a•n horoskop•o•n, ne hav•ant•e preciz•a•j•n don•it•aĵ•o•j•n pri li•a nask•iĝ•o?
Sri Kunwar Kriŝna ek•rigard•is la parol•ant•o•n; la demand•o est•is far•it•a per iom asert•a ton•o, kaj pens•ig•is li•n. — Mi hav•as sufiĉ•e preciz•a•j•n detal•o•j•n por determin•i li•a•n horoskop•o•n — li respond•is, — kaj tiu•j detal•o•j ebl•ig•is al tre eminent•a astrolog•o en Pariz•o far•i la sam•a•j•n konklud•o•j•n.
— Mi ne dub•as pri la konklud•o•j, mi nur dub•as pri la premis•o•j.
La hind•o re•e ek•rigard•is si•a•n vizit•ant•o•n kun mal•trankvil•ec•o kaj surpriz•o: — Kial? — li demand•is.
— Pro jen•a sufiĉ•a kaŭz•o: Vilfrid•o Gallimore ne sci•as io•n definitiv•a•n pri si•a nask•iĝ•o. Tio, kio•n rakont•is al li li•a laŭ•dir•a onkl•o Silas•o Hutton est•as nur tromp•aĵ•o. Mi hav•as kaŭz•o•n por dir•i, ke Vilfrid•o tut•e ne est•as fil•o de angl•a student•o, kiu kontrakt•is mal•feliĉ•a•n edz•iĝ•o•n kun iu mister•a vir•in•o en iu universitat-urb•o en German•uj•o. Li est•as fil•o de migr•ant•a aktor•in•o, nask•it•a ie en vilaĝ•o en la duk•land•o Cornwall. Kia rilat•o ekzist•as inter Sinjor•o Hutton kaj tiu aktor•in•o oni ne sci•as kun cert•ec•o, sed ke iu ne•honor•ind•a rilat•o ekzist•as aŭ ekzist•is, pri tio mi ne dub•as.
— Kiel vi hav•ig•is al vi tiu•j•n inform•o•j•n?
— Mi•a patr•o, la notari•o en Long-Seaton kaj Romford sci•ig•is mi•n. Kiel ŝtat•a, jur•ist•a ofic•ist•o li hav•as okaz•o•j•n por en•rigard•i mult•a•j•n vilaĝ•a•j•n sekret•o•j•n. Unu font•o de inform•o est•is fleg•ist•in•o, kiu, antaŭ kelk•a•j jar•o•j, — ebl•e dek ok aŭ dek naŭ — fleg•is la dom•mastr•in•o•n de sinjor•o Hutton, iu sinjor•in•o Jenkins, silent•em•a vir•in•o kun mister•a de•ven•o. Dum delir•o tiu ĉi vir•in•o ne•klar•e parol•is pri tiu aktor•in•o-patr•in•o de Vilfrid•o, kiu•n ŝi nom•is sen•kor•a mal•virt•ul•in•o, kaj mi ne sci•as kio plu. Ankaŭ mal•kovr•iĝ•is, ke ambaŭ, sinjor•o Hutton kaj sinjor•in•o Jenkins, tre tim•as la mal•bon•vol•o•n de tiu vir•in•o. Kelk•a•j•n jar•o•j•n post•e, mi pens•as post la mort•o de tiu aktor•in•o, mi•a patr•o okaz•e trov•is pruv•o•j•n de tiu•j dir•o•j, sed mi ne plu memor•as kiel, aŭ ĝust•e kio•n li el•trov•is. Tiu afer•o ne tre interes•is mi•n, ĉar mi jam de mult•a•j jar•o•j loĝ•as for de ni•a urb•et•o. Mi tre, tre mir•us, se Vilfrid•o Gallimore sci•us nenio•n pri tiu fam•o. Ne tre ver•ŝajn•e.
La princ•id•o aŭskult•is tiu•n teks•aĵ•o•n de mensog•o•j kun grand•a•j mir•o kaj mal•ĝoj•o.
— Ĉu ne pov•as est•i, — li demand•is, — ke tiu•j rakont•o•j est•as nur sen•baz•a•j, vilaĝ•a•j fam•o•j?
Le•o Broadbent ek•lev•is la ŝultr•o•j•n, ŝajn•ig•ant•e indiferent•ec•o•n: — Mi dir•us, ke tio est•as la plej ne•ver•ŝajn•a afer•o. Cert•e, laŭ leĝ•o•j de atest•ad•o, ver•ŝajn•ec•o tut•e favor•as la ĝust•ec•o•n de tiu•j rakont•o•j, almenaŭ plej•part•e. Mi tre mal•ĝoj•as vid•i, ke tiu ĉi mal•kovr•o dolor•as vi•n. Mi ne hav•is alt•a•n opini•o•n pri li•a person•a karakter•o kaj tial renkont•ant•e li•n en la salon•o de ge•sinjor•o•j Parkinson, mi kondut•is je li kun iom•a mal•varm•et•o.
— Sed, — re•dir•is Sri Kunwar Kriŝna, al•kroĉ•iĝ•ant•e al ĉiu ankr•et•o de esper•o, — fraŭl•in•o Parkinson dir•is al mi, ke la an•o•j de iu sinjor•in•a societ•o en Long-Seaton, kies korespond•ant•a membr•o ŝi est•as, esprim•is si•a•n alt•a•n ŝat•o•n pri li?
La advokat•o rid•et•is: —
— Ebl•e, — li dir•is, — sed tiu estetik•a societ•o est•as sen•escept•e la plej rid•ind•a afer•o en tiu ĉi land•o. Ĝi•a•j an•o•j, ok aŭ dek jun•a•j sinjor•in•o•j viv•ad•as tiel alt•e super la ĉi sub•a•j real•aĵ•o•j, ke ili pov•us loĝ•i sur la planed•o Mars•o kaj sci•i ne mult•e mal•pli pri ter•a•j afer•o•j. Krom tio ili ver•ŝajn•e ne sci•as tiom, kiom mi kaj kelk•a•j ali•a•j sci•as. Ceter•e, ĉu vi memor•as, vi•a moŝt•o, ke, kiam ni preter•pas•is, antaŭ kelk•a•j tag•o•j, la ofic•ej•o•n de sinjor•o•j Bent, Eldridge kaj Best, la advokat•o•j de la Pentuki’a kompani•o, ni ek•vid•is iu•n sinjor•o•n star•ant•a•n apud la fenestr•o kaj parol•ant•a•n kun sinjor•o Eldridge? Vi asert•is, ke tio est•as Vilfrid•o Gallimore kaj mi, kontraŭ•e, opini•is, ke ne. Nun mi tut•e ne mir•us, se tiu figur•o est•is li.
La hind•o ne respond•is; kaj Le•o Broadbent daŭr•ig•is: — Sur vi•a lok•o, por hav•i cert•ec•o•n, mi kaŝ•e demand•us la dom•mastr•in•o•n de sinjor•o Gallimore, ĉu hind•o ver•e ven•is vizit•i li•n en la last•a temp•o.
Ŝancel•iĝ•e, kvazaŭ kontraŭ•vol•e, Sri Kunwar Kriŝna respond•is:
— Jes, ebl•e mi far•os tio•n.
La advokat•o re•e parol•is:
— Nun, tiu ĉi leter•o tut•e ali•ig•as la afer•o•n kaj efektiv•e far•as sufiĉ•e grand•a vi•a•n ŝanc•o•n el•trov•i la perfid•ul•o•n. Se vi vol•as . . .
— Ne, sinjor•o Broadbent, mi ne vol•as star•ig•i polic•a•n el•serĉ•ad•o•n. Mi unu•e vol•as zorg•e pri•pens•i tiu•n ĉi tre•eg•e mal•ĝoj•a•n afer•o•n.
Le•o Broadbent rimark•is, ke la princ•id•o far•iĝ•as pli kaj pli en•pens•a kaj silent•em•a. Pens•ant•e, do, ke li jam gajn•is sufiĉ•e da poent•o•j hodiaŭ vesper•e, kaj ke konsil•ind•e est•os, las•i la mal•feliĉ•ul•o•n pri•medit•i la kapric•ec•o•n de la sort•o, li ĝentil•e adiaŭ•is li•n.
Fin•e Sri Kunwar Kriŝna est•is sol•a. Li sopir•is al sol•ec•o, kaj la mal•varm•kor•ec•o de la advokat•o akr•e mal•akord•iĝ•is kun li•a brul•ant•a anim•o. Li ir•is en la stud•ej•o•n, kies larĝ•a•j fenestr•o•j don•is vid•o•n sur la ĝarden•o•n, kaj ŝlos•is post si la pord•o•n. Li•a kor•o est•is dis•ŝir•it•a kaj plen•ig•it•a de la plej mal•dolĉ•a angor•o. Kiel mult•e da sort•o•bat•o•j li•n frap•is en rapid•a si•n•sekv•o! Kaj nun . . . ĉu ver•e li•a plej kar•a esper•o tiel kruel•e ter•e•n•ĵet•iĝ•is? Li mal•ferm•is fenestr•o•n kaj el•rigard•is en la nokt•o•n. La ĉiel•o est•is bel•a kaj klar•a: jen inter du jugland•uj•o•j bril•is la konstelaci•o de Orion•o kaj, pli alt•e, tiu de la Lir•o.
— Ho, vi stel•o•j, — li ek•ĝem•is, — kar•a•j kun•ul•o•j de mult•a•j mal•dorm•a•j nokt•o•j, klar•ig•u al mi tiu•n terur•a•n mister•o•n! Ho, vi, etern•a, mister•a est•aĵ•o, laŭ kies ordon•o•j la stel•o•j reg•ad•as la hom•a•n sort•o•n, for•pel•u el mi•a bol•ant•a anim•o tiu•n ĉi terur•a•n mal•lum•o•n. Ho, di•a en•korp•iĝ•o, kies sankt•a•n nom•o•n mi port•as, re•nask•iĝ•u en mi•a anim•o, por ke ĝi re•e plen•iĝ•u de feliĉ•o!
Sed ven•is nenia respond•o, nenia konsol•ant•a cert•ig•o, ke iel tiu•j mal•lum•a•j anim•ombr•o•j for•pas•os. La stel•o•j aspekt•is strang•e mal•varm•a•j, silent•a•j, sen•sent•a•j. Kiom li am•is tiu•j•n bril•a•j•n est•aĵ•o•j•n, kaj kiom li antaŭ•e ĝu•is ili•a•n amik•ec•o•n! Kaj nun ili ŝajn•is mok•i li•n. Ili•a antaŭ•e plaĉ•a, feliĉ•ig•a rid•et•o ek•far•iĝ•is mal•bel•a grimac•o. Kontraŭ•vol•e ek•star•iĝ•is en li•a•j pens•o•j dub•o, ĉu ne trov•iĝ•as iu ne•perfekt•aĵ•o en li•a sistem•o; ĉu ne . . .
— Ho, mi•a•j di•o•j, — li ek•ĝem•is, pen•ant•e kontraŭ•batal•i sent•o•n de mal•esper•o, — ĉio•n ali•a•n, nur ne tio•n; for•ig•u el mi•a kor•o tiu•j•n mal•ind•a•j•n dub•o•j•n, nask•it•a•j•n de ĉagren•eg•o!
Neniam antaŭ•e li est•is fid•int•a tiel fort•e, tiel sen•dub•em•e la gvid•o•n de la stel•o•j; neniam antaŭ•e li est•is tiel klar•e sent•int•a la fort•o•n de okult•a•j influ•o•j, kaj tamen tiel krud•e li est•is tromp•it•a! Kontraŭ•vol•e, preskaŭ sen•konsci•e, li sopir•is al Iu, kiu ver•e pov•os trankvil•ig•i kaj seren•ig•i li•a•n kor•o•n, al Iu pli person•a, ol la ne•difin•ebl•a est•aĵ•o, kiu en tiu hor•o far•iĝ•is por li pli kaj pli nebul•ec•a. Obe•ant•e ne•kon•at•a•n impuls•o•n li supr•e•n•lev•is la man•o•j•n kaj, reg•at•e de intens•a sopir•o, li humil•e murmur•et•is: —
Pli da lum•o. Pli da lum•o. Ver•a lum•o!
Tiam plen•ig•is li•n, dum moment•o, dolĉ•a esper•o, ke iam ver•a lum•o al li ven•os.
Ju pli, la sekv•int•a•n tag•o•n, firm•iĝ•is en li•a•j pens•o•j la suspekt•o pri la kulp•o de Vilfrid•o, des pli li•a kor•o mal•varm•iĝ•is kontraŭ la jun•ul•o, ĝis kiam li•a antaŭ•a am•o iom post iom ŝanĝ•iĝ•is en mal•am•o•n.
Urĝ•a•j afer•o•j mal•help•is Vilfrid•o•n vizit•i la princ•id•o•n la pas•int•a•n vesper•o•n, sed, kvankam la task•o est•os tre mal•agrabl•a, li vol•is person•e klar•ig•i al li la kaŭz•o•j•n, pro kiu•j li ne pov•as plen•um•i li•a•n dezir•o•n. Sur•voj•e al la dom•o de li•a amik•o li zorg•e pri•pens•is la dir•ot•a•j•n vort•o•j•n, kaj kun mal•gaj•a•j antaŭ•sent•o•j li demand•is si•n, kio•n dir•os la ĉagren•it•a princ•id•o. Li sonor•ig•is ĉe la grand•a pord•o. Post moment•o aper•is sur la sojl•o Roŝan, la ĉef•serv•ist•o, sed li ne flank•e•n•paŝ•is kun si•a kutim•a, sklav•a salut•o por al•las•i li•n. Mal•ĝentil•e, kun rigard•o de koler•eg•o en la nigr•a•j okul•o•j, li dir•is:
— Li•a princ•a moŝt•o ne plu dezir•as vi•a•j•n vizit•o•j•n, — kaj tuj ĵet•ferm•is la pord•o•n antaŭ li•a vizaĝ•o.
Vilfrid•o est•is konstern•it•a. Mal•rapid•e li mal•supr•e•n•ir•is la larĝ•a•n ŝtup•ar•o•n, kvazaŭ en sonĝ•o:
— Kio•n do signif•as tiu ĉi mal•ĝentil•a parol•send•aĵ•o? Tio est•as ja tiel absolut•e mal•simil•a al la ĉiam ĝentil•a, bon•kor•a princ•id•o! — Tuj kiam li trov•iĝ•is sur kviet•a flank•strat•o, li el•pren•is el si•a poŝ•o la last•a•n leter•o•n de la hind•o kaj re•leg•is ĝi•n. — Ĉiu lini•o ja el•spir•as kor•ec•o•n, estim•o•n kaj konfid•o•n. — Ju pli li medit•is pri la afer•o, des pli strang•e ĝi aspekt•is.
Du tag•o•j•n post•e okaz•is antaŭ•aranĝ•it•a kun•ven•o en la salon•o de ge•sinjor•o•j Parkinson, sed, ĉar Vilfrid•o ne vol•is renkont•i la princ•id•o•n, li ne ĉe•est•is. Dum la tut•a temp•o li sent•is grand•a•n mal•feliĉ•o•n; tiu for•puŝ•o tre vund•is li•a•n fier•o•n. Tiel pas•is kelk•a•j tag•o•j plu. Fin•e, iu•n vesper•o•n, li ek•decid•is, ir•i vizit•i si•a•j•n amik•o•j•n en Mayfair por ek•sci•i, ĉu Sri Kunwar Kriŝna klar•ig•is al ili si•a•n strang•a•n kondut•o•n. Plu•e, — li demand•is si•n, — kial mi perd•us la amik•ec•o•n de tiu•j ĉi estim•ind•a•j kaj bon•kor•a•j amik•o•j pro subit•a mal•humor•o de hind•a fanatik•ul•o?
Kiam li al•ven•is en la dom•o•n, lake•o pet•is li•n, ke li en•ir•u akcept•ej•o•n dum li anonc•os li•a•n vizit•o•n. Post kelk•a•j minut•o•j re•ven•is la serv•ist•o kun funebr•a mien•o kaj jen•a inform•o: —
— Ge•sinjor•o•j Parkinson pet•as, ke vi mal•daŭr•ig•u vi•a•j•n vizit•o•j•n ĉi tie, sinjor•o.
Sen•pri•pens•e Vilfrid•o demand•is koler•e: — Kial? — sed tuj riproĉ•is si•n pro mank•o de si•n•reg•ad•o kaj dign•o kaj, ne atend•ant•e respond•o•n, li vol•is si•n turn•i por for•ir•i. La bon•e dres•it•a lake•o respond•is kun mal•varm•a, rigid•a ĝentil•ec•o:
— Mi hav•as nenio•n plu por dir•i al vi, sinjor•o.
Vilfrid•o re•e si•n trov•is sur la strat•o. Li•a vizaĝ•o est•is ruĝ•a pro hont•o kaj koler•o: Pied•el•pel•it•a! Kio ajn pov•as est•i la kaŭz•o de tiu ne•kompren•ebl•a kondut•o? Preskaŭ sen•konsci•e li direkt•is si•a•j•n paŝ•o•j•n al la apud•a park•o Hyde. Li sid•iĝ•is sur benk•o kaj medit•is. Kiel tromp•is li•n la aspekt•o de bon•kor•ec•o kaj nobl•anim•ec•o de la hind•a princ•id•o! Li est•is kred•int•a, ke nenia sen•iluzi•iĝ•o aŭ mal•kontent•ec•o pov•us ig•i li•n el•montr•i tia•n mal•bon•vol•o•n. Kaj kiu atend•us tia•n subit•a•n ŝanĝ•o•n ĉe ge•sinjor•o•j Parkinson, kiu•j ĉiam kondut•is je li kun tiel grand•a mild•ec•o, preskaŭ ge•patr•a kor•ec•o? Eĉ la plej akr•a•j mal•kontent•ec•o kaj mal•bon•humor•o de la “kar•a princ•id•o” ne pov•is plen•e klar•ig•i al li ili•a•n mal•ĝentil•ec•o•n. Ĉiu•okaz•e, kio•n signif•as tut•a la ĝentil•ec•o, soci•a polur•o de mond•ul•o•j? Kiom do valor•as tiu pri•fanfaron•it•a filozofi•o kaj ŝajn•a alt•anim•ec•o? Li•a•j pens•o•j pli kaj pli mal•dolĉ•iĝ•is. Fin•e li dir•is al si: — Vi plen•e merit•as tio•n, mal•saĝ•ul•o, ambici•ul•o!
Kiam li ven•is hejm•e•n, ŝajn•is al li, ke li•a bon•kor•a, patr•in•a dom•mastr•in•o, sinjor•in•o Brent, kondut•is je li kun mal•pli da kor•ec•o ol kutim•e, kvazaŭ ia suspekt•o reg•as ŝi•n. Klar•o, la serv•ist•in•o, met•ant•e sur la tabl•o•n li•a•n vesper•manĝ•o•n, est•is, kontraŭ•kutim•e, sen•vort•a. Kelk•foj•e ŝi ek•rigard•is li•n per si•a•j sen•kulp•a•j okul•o•j kun vid•ebl•a•j mir•o kaj kompat•o. Tio koler•et•ig•is Vilfrid•o•n kaj parol•ig•is li•n kun tut•e ne•kutim•a mal•afabl•ec•o. Post la vesper•manĝ•o li vol•is en•profund•ig•i si•n en la stud•o•n de nov•e aper•int•a verk•o pri antikv•a, grek•a arĥitektur•o por ŝanĝ•i la pens•o•j•n, sed apenaŭ li mal•ferm•is la bel•e bind•it•a•n volum•o•n, kiam en•ven•is Klar•o kaj kun sent•vund•it•a mien•o, sen•vort•e, met•is antaŭ li leter•o•n. La adres•o est•is skrib•it•a laŭ bel•a sinjor•in•a skrib•manier•o, kaj la leter•o est•is ŝajn•e al•port•it•a de special•a send•it•o. Instinkt•e li tuj rilat•ig•is la skrib•aĵ•o•n kun la insult•o ricev•it•a en la dom•o de si•a•j ŝajn•amik•o•j en Mayfair. Sci•vol•e li do mal•ferm•is la leter•o•n; sed li ne est•is prepar•it•a por surpriz•o tia, kia•n ĝi far•is al li. Li leg•is:
— “Kar•a sinjor•o Gallimore. — Vol•u kred•i, ke mi tre•eg•e ĉagren•iĝ•as pro la ne•pardon•ebl•a mal•akcept•o, kiu•n oni far•is al vi hodiaŭ en ni•a dom•o, kaj kiu, mi est•as cert•a, plen•ig•is vi•n de dolor•o kaj indign•o. Mi vol•as nur iom klar•ig•i — ne•sen•kulp•ig•i — tiu•n tre bedaŭr•ind•a•n okaz•int•aĵ•o•n. Princ•id•o K. K. kun•e kun sinjor•o L. B. kulp•ig•as vi•n pri terur•a, ne•kred•ebl•a afer•o. Kiel vi memor•os, la princ•id•o montr•is al vi iu•j•n grav•a•j•n dokument•o•j•n, per kiu•j li tre esper•is gajn•i si•a•n proces•o•n. Ili dir•as, ke ili posed•as ne•kontraŭ•dir•ebl•a•j•n pruv•o•j•n, ke vi ŝtel•ig•is tiu•j•n dokument•o•j•n. Dum vi•a for•est•o kun la princ•id•o en la graf•land•o Norfolk ven•is en la dom•o•n de K. K. ne•kon•at•a vir•o, kiu trans•don•is al Roŝan, la ĉef•serv•ist•o, leter•o•n, ŝajn•e skrib•it•a•n, hindustan•e, de l’ princ•id•o, sed kiu, efektiv•e, est•is fals•aĵ•o. Per tiu ĉi leter•o kaj sci•ant•e preciz•e, kie trov•iĝ•as la dir•it•a•j dokument•o•j, li sukces•is hav•ig•i ili•n al si. Kelk•a•j•n tag•o•j•n post•e Sri K. K. ricev•is leter•o•n, evident•e skrib•it•a•n de la sam•a man•o kiel la unu•a, sci•ig•ant•e li•n, ke vi est•as la instig•int•o de la ŝtel•o, kaj ke la skrib•int•o vol•as perfid•i vi•n tial, ke vi ne pag•is al li la promes•it•a•n mon•o•n. Vi sci•is — li dir•is — ke li est•as dev•ig•it•a for•vojaĝ•i Hind•uj•o•n post kelk•a•j tag•o•j. Tiu•j ĉi est•as la ĉef•a•j er•o•j en sufiĉ•e long•a vic•o de asert•o•j — mi ankoraŭ ne kon•as ĉiu•j•n — sed la princ•id•o kaj sinjor•o L. B. est•as tut•e konvink•it•a•j pri vi•a kulp•o, precip•e la princ•id•o, kiu opini•as, ke vi dum kelk•a temp•o ag•is antaŭ li tre hipokrit•e, ŝajn•ig•ant•e sincer•a•n amik•ec•o•n kaj plen•ig•ant•e li•n per mensog•o•j pri vi mem k.t.p. La ge•patr•o•j kaj Karl•o tuj tre•eg•e indign•is kontraŭ vi; sed, vol•u kred•i, sinjor•o, ke mi tut•e ne part•o•pren•as ili•a•n sen•pri•pens•a•n juĝ•o•n. Mi est•as konvink•it•a, ke vi est•as sen•kulp•a, kaj mi far•os mi•a•n ebl•o•n por pruv•i vi•a•n sen•kulp•ec•o•n kaj por mal•kovr•i la real•a•n krim•ul•o•n. Io•n plu mi ne pov•as dir•i hodiaŭ. Mi pet•as, ne respond•u tiu•n ĉi leter•o•n — ankoraŭ ne nun — ĉar mi dev•as est•i si•n•gard•em•a pro la ceter•a•j, kies indign•o est•as grand•a. Precip•e la patr•in•o ĉiam ĝem•as pri la “kar•a princ•o”. Mi•n ted•as la oft•a ripet•ad•o “kar•a princ•o”. — Ver•e vi•a, Dorote•o Parkinson. P.S. — Ebl•e vi aŭd•is, ke la princ•id•o mal•gajn•is si•a•n proces•o•n.”
— Kulp•ig•it•a pri ŝtel•o! Mi•n oni rigard•as kiel fripon•o•n, mal•nobl•a•n, abomen•ind•a•n hipokrit•ul•o•n, perfid•ul•o•n!
Li•a tut•a anim•o bol•is de indign•o pro tiu mal•just•aĵ•o. Ĉu oni ver•e taks•is tiel mal•alt•a li•a•n valor•o•n, li•a•n honest•ec•o•n, ke oni tuj don•is kred•o•n al tia mal•virt•a kalumni•o? Tio est•is mal•dolĉ•a humil•ig•o por li•a•j fier•ec•o kaj mem•estim•o. Kio•n li far•os por tuj for•ig•i de si tiu•n kulp•ig•o•n? Li•a•j pens•o•j est•is en stat•o de furioz•o. La unu•a impuls•o est•is ir•i, morgaŭ maten•e al la princ•id•o kaj postul•i klar•ig•o•n pri tiu hont•ind•a afer•o. Sed tuj post•e, tim•ant•e, ke li pov•us re•e si•n el•met•i al humil•ig•a mal•akcept•o, li pri•pens•is la konsil•ind•ec•o•n skrib•i al li leter•o•n. — Ne, — li fin•e decid•is, — mi ir•os morgaŭ maten•e al mi•a advokat•o-amik•o, sinjor•o Eldridge kaj met•os la tut•a•n afer•o•n en li•a•j•n man•o•j•n. Li ja est•as an•o de la advokat•a firm•o, kiu konduk•is la afer•o•n de la hind•a kompani•o kontraŭ la princ•id•o. Kompren•ebl•e tio est•as la plej bon•a plan•o. Kalumni•i mi•n ĉe mi•a•j amik•o•j est•as ja proces•ebl•a ag•o, kaj ĝi far•iĝ•os mult•e•kost•a afer•o por la hind•o kaj sinjor•o Broadbent.
Sed iom post iom li far•iĝ•is pli trankvil•a en la konsci•o de si•a sen•kulp•ec•o. Re•e ven•is al li en la pens•o•j•n la vort•o•j de la princ•id•o, ke oni dev•us sen•plend•e sufer•i person•a•j•n mal•just•aĵ•o•j•n. — Ba! Tio est•as nur mal•plen•a, supr•aĵ•a maksim•o de la hind•a filozof•o, laŭ kiu li mem ne ag•as. Tamen li ne pov•is ne konfes•i al si, ke li tiam tut•e konsent•is kun tiu princip•o kaj decid•is ĝi•n al•pren•i.
Dum long•a temp•o Vilfrid•o sid•is en si•a apog•seĝ•o medit•ant•e. Antaŭ li•a•j intern•a•j okul•o•j star•is la bild•o de la hind•a sinjor•o. Re•ven•is en li•a•n memor•o•n ties ĉarm•a ĝentil•ec•o, li•a•j kor•tuŝ•a•j parol•ad•et•o•j kaj li•a aspekt•o de sen•dub•a sincer•ec•o. Ju pli li medit•is, des pli li konvink•iĝ•is, ke la princ•id•o est•as viktim•o de iu lert•a fripon•o, kiu est•as, sam•temp•e, li•a mal•amik•o. Kaj tiu mal•amik•o pov•as nur est•i Le•o Broadbent! Le•o Broadbent, la frat•o de li•a dolĉ•a Flora! — Ĉu ŝi kred•us je li•a kulp•o? Ĉu fraŭl•in•o Lambert? Neniam! Ne eĉ unu moment•o•n. Por li est•is esper•ig•a konsol•o, ke almenaŭ unu person•o, krom tiu•j, kred•is je li•a sen•kulp•ec•o, bon•kor•a, nobl•anim•a fraŭl•in•o Parkinson.
Dum la maten•manĝ•o, la sekv•int•a•n tag•o•n, Vilfrid•o re•e pri•pens•is, kio•n li far•os. Ĉiu•okaz•e, li dev•os konsil•iĝ•i kun sinjor•o Eldridge; cert•e li•a onkl•o riproĉ•us li•n, se li ne far•us tio•n. Tamen li sent•is mal•inklin•o•n al proces•o pro konvink•o, ke iu tromp•is la princ•id•o•n kaj pro tim•o far•iĝ•i mal•kaŝ•a mal•amik•o de la frat•o de Flora. Sed, kiu tromp•is la princ•id•o•n? Kiu ŝtel•is aŭ ŝtel•ig•is la dokument•o•j•n? Nur du person•o•j ja, laŭ la dir•o de la hind•o, sci•is io•n pri ili; li kaj Le•o Broadbent! Aŭ li, aŭ la frat•o de Flora! La pens•o est•is tro terur•a!
Dum tiu•j pens•o•j okup•is li•a•n kap•o•n, en•ven•is en la ĉambr•o•n la serv•ist•in•o, al•port•ant•e leter•o•n. Ĝi ven•is el Long-Seaton, kaj la adres•o est•is skrib•it•a de sinjor•in•o Jenkins. — Strang•a afer•o! Leg•int•e la unu•a•j•n kelk•dek•a•j•n vort•o•j•n, Vilfrid•o ek•ĝem•is, met•is la kap•o•n sur la brak•o•j•n kaj ek•plor•is. La leter•o en•hav•is la nov•aĵ•o•n, ke li•a onkl•o post nur du•tag•a mal•san•o subit•e mort•is.
Ankoraŭ kruel•a sort•o•bat•o! Li•a kar•a, bon•kor•a onkl•o Silas•o ne plu kun li! Li for•las•is li•n en la moment•o, kiam li plej•e bezon•is li•a•j•n kun•sent•o•n kaj help•o•n. Sent•o•j de sol•ec•o kaj sen•esper•o ek•plen•ig•is li•a•n kor•o•n; sent•o kvazaŭ tiu ĉi profund•a mal•gaj•ec•o neniam for•pas•us, kvazaŭ li ne dezir•us, ke ĝi for•pas•u.
Tri tag•o•j•n post•e Vilfrid•o star•is ĉe la nov•a, flor•kovr•it•a tomb•o de l’ onkl•o. Mal•ĝoj•a•j, mal•dolĉ•a•j pens•o•j reg•is li•a•n kor•o•n. Tie li trov•iĝ•is antaŭ amas•o da mal•facil•a•j, mal•trankvil•ig•a•j demand•o•j kaj problem•o•j: Ĉu iam li re•vid•os si•a•n kar•a•n patr•ec•a•n amik•o•n, al kiu li tiom ŝuld•is? Aŭ ĉu, laŭ ties ĉiam•a asert•o, tio est•as la fin•o de ĉio? Ĉu ver•e la anim•o, la person•ec•o de la onkl•o tut•e ĉes•is ekzist•i? Ne, ne, tio•n li ne pov•as, ne vol•as kred•i! La tomb•o ne pov•as est•i la fin•o de ĉio, kaj nenio trans•e; — nenio. Am•e li sopir•is iam re•vid•i la kar•a•n vir•o•n. Sed se la tomb•o ne est•as la fin•o — kio, do, est•os la sort•o de la kar•eg•a anim•o, kiu por li est•is tiel nobl•a kaj bon•a, tiel sincer•a, kvankam, sen•dub•e, mal•prav•a rilat•e al spirit•a•j afer•o•j?
Larm•o•j mal•supr•e•n•glit•is sur li•a•j vang•o•j kaj iom mal•pez•ig•is li•a•n kor•o•n. Kiam li el•ir•is el la preĝ•ej•a tomb•ej•o, mal•nov•a•j demand•o•j si•n al•trud•is al li•a•j pens•o•j: Ĉu li honor•os la dezir•o•n de l’ onkl•o kaj si•n de•ten•os de ĉiu pen•ad•o el•trov•i la histori•o•n de si•a patr•in•o? Ĉu ŝi ankoraŭ viv•as? En tiu moment•o, pli ol iam antaŭ•e, li dezir•eg•is kon•i ŝi•n, kio ajn est•u la mister•o pri li•a de•ven•o aŭ la mal•feliĉ•a•j rilat•o•j inter li•a•j ge•patr•o•j.
Li•a proksim•a pens•o est•is ir•i vizit•i si•a•n amik•in•o•n, fraŭl•in•o•n Lambert, kies am•o•n li nun du•obl•e ŝat•is. Sur•voj•e li ne pov•is ne rimark•i, ke mult•a•j preter•pas•ant•o•j ne salut•is li•n kun la kutim•a kor•ec•o. Neniu halt•is por dir•i al li kelk•a•j•n kondolenc•a•j•n vort•o•j•n. Du vir•in•o•j eĉ rigard•is li•n kun — tiel ŝajn•is al li — mal•kaŝ•a mal•estim•o.
La delikat•a vizaĝ•o de la sufer•ant•in•o est•is iom pli pal•a, ol ordinar•e; ŝi•a•j lip•o•j, van•e pen•ant•e rid•et•i, trem•et•is kaj el ŝi•a•j griz•e•blu•a•j okul•o•j bril•et•is riĉ•ec•o da patr•in•a am•o.
— Vilfrid•o, mi•a kar•a knab•o, — ŝi ek•parol•is, — mi•a kor•o kun•sent•as kun vi. — Long•e ŝi ten•is li•n ĉirkaŭ•brak•it•a, por kaŝ•i si•a•n emoci•o•n kaj por trankvil•ig•i si•a•n fort•e bat•ant•a•n brust•o•n.
— Kar•a fraŭl•in•o Lambert, — respond•is Vilfrid•o, — mi kon•as vi•a•n am•em•a•n kor•o•n, kaj vi•a kun•sent•o tre konsol•as mi•n.
— Kia terur•a bat•o est•is por vi tiu subit•a nov•aĵ•o, kar•a knab•o.
— Ĝi est•is kruel•a sort•o•bat•o . . .
— Ne kruel•a, kar•ul•o, — dir•is mild•e la dolĉ•vizaĝ•a vir•in•o, — Di•o neniam est•as kruel•a; kelk•foj•e li vund•as la kor•o•n, se neces•e, por ben•i ĝi•n.
— Mi ne vol•is dir•i, ke Di•o est•as kruel•a; nur ke la sort•o•bat•o est•as akr•a, — re•dir•is Vilfrid•o, humil•e, kares•ant•e la blank•a•n, sur la lit•kovr•il•o kuŝ•ant•a•n man•o•n de la amik•in•o. Post•e li rakont•is al ŝi pri la de•ten•em•a kondut•o de kelk•a•j el la vilaĝ•an•o•j, kiu•j•n li renkont•is sur•voj•e. Rigard•ant•e en la okul•o•j•n de Vilfrid•o kun profund•a kompat•o kaj am•a konfid•o, la vir•in•o respond•is:
— Mi ne mir•as. La kalumni•o jam dis•vast•iĝ•is ĉi tie, kaj fam•sem•ant•o•j far•is la ceter•aĵ•o•n, kar•ul•o.
— Ver•e, — demand•is la jun•ul•o, unu•e pal•iĝ•ant•e kaj post•e ruĝ•iĝ•ant•e pro koler•o, — ĉu tiu malic•a mensog•o jam trov•is si•a•n voj•o•n ĉi tie•n? En tio mi klar•e vid•as la mal•nobl•a•n, mal•amik•a•n ag•o•n de l’ el•pens•int•o de la kalumni•o kaj de l’ far•int•o mem de la krim•o. — Post•e, kun emoci•o rigard•ant•e en la vizaĝ•o•n de la vir•in•o, li demand•is: — Vi do ne kred•as je mi•a kulp•o, kar•ul•in•o?
— Vilfrid•o! — trankvil•e respond•is la patr•in•o per voĉ•ton•o, kiu, sam•temp•e, montr•is mal•ĝoj•o•n, am•o•n kaj riproĉ•o•n, — mi kon•as vi•n tro bon•e.
— Kaj Flora?
— Ni ne bezon•as mal•trankvil•iĝ•i pri tio unu moment•o•n. En ŝi•a•j okul•o•j vi est•as en•korp•iĝ•o de ĉio bon•a kaj nobl•a. Le•o jam antaŭ•e venen•is la pens•o•j•n de la ge•patr•o•j de Flora kontraŭ vi, kaj avert•is ili•n pri vi•a arogant•ec•o lev•i vi•a•j•n mal•nobl•e nask•it•a•j•n okul•o•j•n al ili•a fil•in•o. Nun•temp•e Flora nur tre mal•oft•e pov•as ven•i. Des pli mi ŝat•as la mal•oft•a•j•n vizit•o•j•n de la dolĉ•a knab•in•o. Ŝi est•as por mi ver•a trezor•o. Tuj post la sci•ig•o pri la mort•o de vi•a onkl•o ili for•send•is ŝi•n al Fairmead por vizit•i onkl•in•o•n, sed mi ne dub•as, ke la cel•o est•is mal•help•i renkont•iĝ•o•n inter vi.
— Ĉu ŝi sci•as pri la kulp•ig•o?
— Sen•dub•e. Ŝi skrib•is al mi mal•long•a•n leter•o•n antaŭ si•a for•ir•o, sed ne alud•is pri tiu ĉi afer•o, ver•ŝajn•e por ne ĉagren•i mi•n. Ĉu vi pen•os vid•i ŝi•n?
— Jes, mi dev•as vid•i ŝi•n. Mi vol•as dir•i al ŝi, ke ŝi dev•as rigard•i si•n liber•a tiel long•e, kiel tiu ĉi suspekt•o pri mal•nobl•eg•a krim•o kuŝ•as sur mi.
— Mi•a kar•a knab•o, — dir•is la patr•in•o per voĉ•o trem•et•ant•a pro emoci•o, — Di•o gvid•u vi•n ambaŭ. Mi ne dub•as, ke, je l’ fin•o, ĉio klar•iĝ•os.
Laŭ pet•o de fraŭl•in•o Lambert Vilfrid•o rakont•is al ŝi la ir•ad•o•n de la tut•a afer•o, tia, kia li ĝi•n kon•is. Long•e ili est•is kun•e; pri•parol•ant•e la mal•ĝoj•a•j•n okaz•int•aĵ•o•j•n de la last•a•j tag•o•j. Ili•a•j kor•o•j ankoraŭ pli firm•e kun•tir•iĝ•is per am•a simpati•o kaj plen•a konfid•o. Ambaŭ eĉ konsci•is pri sent•o de feliĉ•o pro am•o profund•ig•it•a, per ĉi tiu•j sort•o•bat•o•j. La patr•in•o konsil•is al Vilfrid•o, ke li ne met•u la afer•o•n en la man•o•j•n de Sinjor•o Eldridge, sed ke li skrib•u leter•o•n al la princ•id•o, cert•ig•ant•e li•n pri li•a sen•kulp•ec•o kaj pet•ant•e de li permes•o•n vizit•i li•n. Tio•n Vilfrid•o promes•is far•i.
Antaŭ la for•ir•o Vilfrid•o re•e pen•is konsent•ig•i si•a•n amik•in•o•n trans•loĝ•iĝ•i en pli komfort•a•n kaj agrabl•a•n loĝ•ej•o•n, sed ŝi ne vol•is konsent•i.
— Ne, mi•a kar•a Vilfrid•o, — ŝi dir•is am•e, — ne pen•u ŝanĝ•i mi•a•n decid•o•n. Kred•u al mi, mi tre ŝat•as la bon•kor•ec•o•n, kiu instig•as vi•n, kaj mi varm•e dank•as vi•n; sed, vi vid•as, kar•ul•o, mi jam pas•ig•is en tiu ĉi bel•a ĉambr•o dek ok feliĉ•a•j•n jar•o•j•n. Mi hav•as nenia•n dezir•o•n for•las•i tiu•j•n ĉi kvar mur•o•j•n, kiu•j por mi en•ferm•as ter•a•n ĉiel•o•n, se nur . . .
— Se nur . . . nu, se nur . . .?
— . . . Se nur, — daŭr•ig•is la pal•a vir•in•o per iom trem•et•ant•a voĉ•o, — vi kelk•foj•e vizit•os mi•n.
Vilfrid•o ek•pren•is la blank•a•n man•o•n de la am•at•a vir•in•o, prem•is ĝi•n al si•a•j lip•o•j kaj fervor•e respond•is:
— Kar•a fraŭl•in•o Lambert, kia•j•n trezor•o•j•n la mond•o nun por mi en•ten•as, krom vi kaj Flora?
Du larm•o•j, nask•it•a•j de feliĉ•o, el•verŝ•iĝ•is el ŝi•a•j okul•o•j kaj mal•rapid•e mal•supr•e•n•glit•is sur la pal•a•j vang•o•j: Dank•o•n, kar•ul•o — ŝi flustr•is. Sed tuj la sopir•o ĉirkaŭ•brak•i la kar•eg•a•n knab•o•n kaj dir•i al li, ke ŝi est•as li•a patr•in•o, re•e far•iĝ•is preskaŭ ne•venk•ebl•a. Sinjor•o Hutton nun est•as mort•int•a. La danĝer•o, do, ke Vilfrid•o el•trov•os ŝi•a•n histori•o•n ne est•us tiel grand•a; li ne far•os el•serĉ•ad•o•n, se ŝi pet•us li•n, ke li las•u la pas•int•aĵ•o•j•n en•ter•ig•it•a•j. Ebl•e la jun•ul•o, en la nun•a temp•o kaj la danĝer•a stat•o de si•a anim•o, bezon•as pli ol iam gvid•ant•a•n man•o•n de patr•in•o. Ĉio ĉi tio rapid•e tra•pas•is ŝi•a•j•n pens•o•j•n, sed sam•e rapid•e la turment•it•a kor•o ek•reg•is si•n: — Ne, mi ne dev•as ced•i al tiu sopir•o, mi ne dev•as risk•i la sekv•o•j•n. Nun mi posed•as, kiel li•a amik•in•o, li•a•n sincer•a•n am•o•n kaj respekt•o•n; kiel patr•in•o kun dub•ind•a pas•int•ec•o, ebl•e mi perd•us ili•n.
La ord•ig•o de la afer•o•j de la mort•int•a onkl•o okup•is, kun la help•o de jur•ist•o el Romford, nur kelk•a•j•n tag•o•j•n. Vilfrid•o hered•is la tut•a•n propr•aĵ•o•n de la lern•ej•estr•o, krom testament•a donac•o de £25 al sinjor•in•o Jenkins. Tiu hered•aĵ•o, kiu plej•part•e konsist•is el akci•o•j de stan•min•ej•o•j en la duk•land•o Cornwall, liver•os al li, laŭ kalkul•o•j de la romford•a jur•ist•o, ĉirkaŭ £80 jar•e. Sinjor•in•o Jenkins decid•is tuj re•ir•i en si•a•n nask•iĝ•urb•o•n en la graf•land•o Devon por fin•i si•a•j•n tag•o•j•n inter la parenc•o•j. Ŝi est•is tre kontent•a for•las•i Long-Seaton, kie neniam ŝi sent•is si•n feliĉ•a. Tamen la dis•iĝ•o por ĉiam de Vilfrid•o est•is por ŝi tre dolor•a, ĉar la kutim•e mal•gaj•a, plend•em•a vir•in•o sincer•e am•is li•n.
Vizit•int•e, la last•a•n foj•o•n, fraŭl•in•o•n Lambert, Vilfrid•o vojaĝ•is per lu•vetur•il•o el Romford al Fairmead en la esper•o iel okaz•ig•i inter•vid•iĝ•o•n kun Flora. Li al•ven•is en la kviet•a•n vilaĝ•o•n ĉirkaŭ la vesper•o kaj lu•is ĉambr•o•n en la sol•a mal•grand•a hotel•o. Per lert•a•j demand•o•j li baldaŭ ek•sci•is de komunik•em•a gast•ej•o•mastr•o, ke sinjor•in•o Oldfield, la posed•ant•in•o de “la mal•nov•a dom•eg•o” hav•as jun•a•n gast•in•o•n, nev•in•o•n kaj ĉarm•a•n knab•in•o•n. La vir•o elokvent•e pri•skrib•is la pentr•ind•a•n, kovr•it•a•n de heder•o konstru•aĵ•o•n kaj tre antikv•a•n tur•o•n, rest•aĵ•o•n de antaŭ•a kastel•o, al kiu la nun•a dom•o est•is al•konstru•it•a. Vilfrid•o montr•is grand•a•n interes•o•n pri tiu•j ĉi pentr•ind•aĵ•o•j kaj esprim•is dezir•o•n, se tio est•as permes•at•a, skiz•i ili•n la sekv•int•a•n maten•o•n. La hotel•mastr•o cert•ig•is Vilfrid•o•n, ke sinjor•in•o Oldfield est•os fier•a permes•i al art•ist•o el London•o skiz•i ŝi•a•n dom•o•n. Li mem morgaŭ maten•e parol•os al ŝi.
Tiel okaz•is, ke la sekv•int•a•n maten•o•n Vilfrid•o sid•is sur benk•o, en grand•a, ŝton•pavim•it•a kort•o, skiz•ant•e ver•e pentr•ind•a•n konstru•aĵ•o•n, kiu tre interes•is li•n pro la mal•sam•a•j arĥitektur•a•j stil•o•j, uz•it•a•j sen ia percept•ebl•a plan•o. Neniu ĝen•is li•n. — Bedaŭr•ind•e, — li pens•is, — li elekt•is tro ne•uz•it•a•n part•o•n de la kort•o. Kelk•a•j dom•an•o•j, serv•ist•in•o, ĝarden•ist•o kaj ali•a•j tra•ir•ad•is la kontraŭ•a•n part•o•n kaj sci•vol•em•e rigard•et•is li•n, sed pro ĝentil•ec•o ne al•proksim•iĝ•is. Jam long•a•n temp•o•n li sid•is tie, mal•trankvil•iĝ•ant•e, kiam aper•is sur la sojl•o de la ĉef•pord•o mal•jun•a sinjor•in•o, vest•it•a per nigr•a, silk•a vest•o, apog•ant•e si•n sur la brak•o de jun•ul•in•o. La kor•o de Vilfrid•o fort•e ek•bat•is: tio est•is Flora kaj ŝi•a onkl•in•o. Ili mal•rapid•e tra•pas•is la kort•o•n, si•n direkt•ant•e al pord•et•o, kiu konduk•is en ĝarden•o•n. La jun•a vir•o tuj si•n lev•is kaj, de•pren•ant•e la ĉapel•o•n, ĝentil•e klin•salut•is. La nigr•e vest•it•a, mal•jun•a sinjor•in•o afabl•e re•don•is la salut•o•n per kap•sign•o kaj daŭr•ig•is la voj•o•n. Flora tuj re•kon•is li•n kaj ek•ruĝ•iĝ•is. Las•ant•e la onkl•in•o•n tra•ir•i la unu•a la mal•larĝ•a•n pord•et•o•n, la knab•in•o rigard•is re•turn•e kaj far•is al Vilfrid•o salut•a•n sign•o•n. Tiu•n moment•o•n uz•is la jun•ul•o por montr•i al ŝi antaŭ•e pret•ig•it•a•n leter•et•o•n, kiu•n li kaŝ•is sub la benk•o, sur kiu li est•is sid•int•a. Jes•a kap•sign•o de Flora sci•ig•is al li, ke ŝi tut•e kompren•as. Per tiu ĉi leter•et•o Vilfrid•o sci•ig•is al si•a am•at•in•o, ke li skiz•os, laŭ ricev•it•a permes•o, la mal•antaŭ•a•n part•o•n de la dom•o post la tag•manĝ•o, kiam, konjekt•ebl•e, ŝi•a onkl•in•o dorm•et•os.
Je la du•a post•tag•mez•e Vilfrid•o en•ir•is la park•o•simil•a•n ĝarden•o•n de la mal•nov•a dom•eg•o tra pord•et•o, kiu don•is privilegi•a•n en•ir•o•n en ĝi•n el la ĝarden•o de la hotel•mastr•o. Tie en foli•o•riĉ•a laŭb•o jam atend•is li•n Flora, graci•a, knab•in•a figur•o, vest•it•a per simpl•e far•it•a, sed ĉarm•a vest•o el silk•ec•a kaj bel•e sur•brod•it•a ŝtof•o. Mal•mult•a•j kritik•em•ul•o•j pri vir•in•a bel•ec•o opini•us ŝi•n bel•a, malgraŭ la ĉarm•o de dek•sep•jar•a, plen•san•a jun•ec•o. Sed en tiu moment•o la ek•ruĝ•iĝ•int•a•j vang•o•j kaj la rimark•ind•e esprim•plen•a•j okul•o•j, el kiu•j bril•is sam•temp•e am•o, ĝoj•o kaj kompat•o, aspekt•ig•is ŝi•n bel•eg•a en la okul•o•j de la ard•ant•a am•ant•o. Malgraŭ tio, tamen, la vizaĝ•o de Vilfrid•o est•is mal•gaj•a. Li mal•ferm•is la brak•o•j•n, prem•is la ced•em•a•n knab•in•o•n al la brust•o kaj kis•is ŝi•a•n supr•e•n•turn•it•a•n vizaĝ•o•n.
— Ho, Vilfrid•o, — ŝi ek•parol•is flustr•e, tuj kiam ŝi liber•iĝ•is el li•a ĉirkaŭ•pren•o, — mi tiom mal•ĝoj•as pro vi•a mal•feliĉ•o! — ŝi•a•j lip•o•j ek•trem•et•is, kaj ŝi•a•j okul•o•j plen•iĝ•is de larm•o•j.
— Dank•o•n, vir•in•et•o, — respond•is mal•gaj•e la jun•a vir•o, ek•pren•ant•e la man•o•n de la knab•in•o. — Mi•a kor•o est•as plen•a de mal•ĝoj•o pro pli ol unu kaŭz•o, Flora.
— Mi sci•as. Mi ne nur pri•plor•as kun vi la perd•o•n de l’ onkl•o, sed ankaŭ mi . . . ho! romp•iĝ•as al mi la kor•o pro tiu terur•e mal•just•a kulp•ig•o . . .
— Vi do ne kred•as, ke mi pov•as est•i ŝtel•ist•o, kar•ul•in•et•o?
— Vilfrid•o! — la voĉ•o de Flora est•is plen•a de riproĉ•o kaj kares•o. — Kiel vi pov•is pens•i, ke mi eĉ unu moment•o•n kred•as vi•n kapabl•a je tia hont•ind•aĵ•o?
— Vilfrid•o rid•et•is mal•gaj•e:
— Ne, vir•in•et•o, — li dir•is, — mi ne pens•is, ke vi kred•as mi•n kulp•a, sed mi tre dezir•is aŭd•i vi•n dir•i tio•n. Tio est•as terur•a afer•o, Flora, kiu fort•e mal•trankvil•ig•as mi•n.
— Sed, cert•e, vi baldaŭ sukces•os for•ig•i de vi tiu•n ĉi mal•bel•a•n suspekt•o•n; ĉu ne?
— Mi esper•as, ke jes; sed ekzist•as cirkonstanc•o•j, kiu•j ig•as tio•n tre mal•facil•a.
— Kia•j cirkonstanc•o•j, Vilfrid•o?
— Se rest•os al mi sufiĉ•e da temp•o, mi klar•ig•os ili•n al vi, se ne, kar•a fraŭl•in•o Lambert rakont•os al vi la afer•o•n laŭ ni•a nun•a sci•o. Ni tre long•e kaj detal•e pri•parol•is ĝi•n dum la last•a•j tag•o•j.
— Bedaŭr•ind•e mi pov•as rest•i nur mal•mult•a•j•n minut•o•j•n. Mi jam atend•is vi•n ĉi tie en la daŭr•o de tri kvar•on•o•j da hor•o. Ni tag•manĝ•as tre fru•e, kaj la onkl•in•o iom dorm•et•as post•e, kiel vi saĝ•e konjekt•is. Ŝi pet•is mi•n, ke mi leg•u al ŝi post ŝi•a dorm•et•o.
Moment•a feliĉ•a rid•et•o, kiu•n la naiv•a parol•manier•o de la knab•in•o kaŭz•is sur la vizaĝ•o de Vilfrid•o, mal•aper•is.
— Nu, — kar•a knab•in•o, — li dir•is, mal•ĝoj•e rigard•ant•e en ŝi•a•n vizaĝ•o•n, kiu tuj simpati•e al•pren•is la sam•a•n mal•ĝoj•a•n kaj serioz•a•n aspekt•o•n, — mi dir•u do tio•n, kio•n mi ven•is por dir•i. Flora, tiel long•e, kiel rest•as sur mi•a nom•o tiu ĉi makul•o, vi dev•as rigard•i vi•n liber•a de vi•a promes•o . . .
La delikat•a vizaĝ•o de la knab•in•o pal•iĝ•is; ŝi•a•j lip•o•j ek•trem•et•is, kaj el ŝi•a•j re•e mal•sek•iĝ•ant•a•j okul•o•j ven•is rigard•o de terur•o kaj pet•eg•o:
— Vilfrid•o, — ŝi dir•is, — ne dir•u tio•n! Mi ja ne vol•as est•i liber•a de mi•a promes•o por ĉiam aparten•i al vi.
— Spit•e mi•a pasi•a am•o al vi, Flora, mi dir•as, ke dev•as est•i tiel. Vi ebl•e ne tut•e kompren•as; vi ja est•as preskaŭ ankoraŭ infan•o. Mal•nobl•eg•e est•us mi•a•flank•e ne liber•ig•i vi•n, en tiu•j ĉi cirkonstanc•o•j. Kred•u al mi, ke tio dev•as est•i.
— Sed, Vilfrid•o, se mi ne vol•as est•i liber•a? Mi neniam rigard•os mi•n liber•a. Neniam!
— Mi nur plen•um•as mi•a•n dev•o•n, Flora, kiel ajn dolor•a ĝi est•as. Kio•n dir•as vi•a•j ge•patr•o•j pri tiu ĉi afer•o?
— Ili tre indign•is kaj dir•is, ke vi makul•is la honor•o•n de la vilaĝ•o, kaj ili esper•as, ke vi nun ne plu mal•honor•os ĝi•n per vi•a•j vizit•o•j. Le•o furioz•iĝ•as, ĉar, sekv•e de tiu ŝtel•o, li mal•gajn•is la proces•o•n de l’ hind•a princ•o.
— Hm . . . est•u si•n•gard•em•a pri vi•a frat•o, Flora; li mal•am•as mi•n. Kiel okaz•is, ke la tut•a vilaĝ•o jam sci•as pri tiu ĉi afer•o kaj mal•kaŝ•e montr•is al mi mal•estim•o•n? Ĉu Le•o skrib•is ankaŭ al ali•a•j pri tio? Iu tre zorg•e dis•vast•ig•is la nov•aĵ•o•n de unu fin•o de Long-Seaton al ali•a.
— Mi ne sci•as, Vilfrid•o, — mal•gaj•e respond•is Flora. — Di•o permes•u, ke vi baldaŭ el•trov•u la krim•ul•o•n kaj pruv•u vi•a•n sen•kulp•ec•o•n.
— Li permes•u tio•n, kar•ul•in•o, — fervor•e re•dir•is Vilfrid•o.
En tiu moment•o ek•son•is vir•in•a voĉ•o, vok•ant•e: — Fraŭl•in•o Broadbent, fraŭl•in•o Broadbent, kie vi est•as?
— Ho, ve! mi jam dev•as for•ir•i, Vilfrid•o.
— Nu, adiaŭ, kar•ul•in•o, adiaŭ!
— Mi rest•os fidel•a, Vilfrid•o!
Ankoraŭ unu long•a ĉirkaŭ•prem•o, ankoraŭ unu kis•o kaj la last•a rigard•o profund•e•n en la okul•o•j•n unu de la ali•a — kaj Flora kur•is for.
Vilfrid•o star•is en la laŭb•o en•pens•e kelk•a•j•n minut•o•j•n plu. Ĉu tiu ĉi adiaŭ•o est•as por•ĉiam•a? Li•a tut•a anim•o al•kroĉ•iĝ•is al la esper•o, ke ne. Tamen li firm•e decid•is ne re•nov•ig•i inter•komunik•iĝ•o•n kun la knab•in•o, antaŭ ol li•a nom•o est•os pur•ig•it•a je tiu makul•o. Sed ne mal•pli firm•a est•is li•a decid•o si•n montr•i ind•a . . . , eĉ en la fier•a•j okul•o•j de la Broadbent’a famili•o. Post•e li rapid•e for•ir•is, re•ven•is en la hotel•o•n kaj ordon•is, ke oni pret•ig•u vetur•il•o•n. La sam•a•n vesper•o•n li ating•is la urb•o•n Oksford•o kaj, la sekv•int•a•n vesper•o•n je mal•fru•a hor•o, si•a•n loĝ•ej•o•n en London•o.
* * * * * *
Tri tag•o•j•n antaŭ la re•ven•o de Vilfrid•o en London•o•n, Roŝan, la hind•a serv•ist•o, anonc•is al si•a mastr•o vizit•o•n de fraŭl•in•o Parkinson. La princ•id•o star•is en si•a skrib•ej•o, ĉirkaŭ•it•a de ar•o da kest•o•j kaj kofr•o•j, en kiu•j•n li est•is pak•ant•a divers•a•j•n objekt•o•j•n, jam pret•ig•it•a•j•n por la en•pak•ad•o. Kontent•a rid•et•o anstataŭ•is la mal•gaj•a•n mien•o•n de li•a brun•a, al•log•a vizaĝ•o, kiam li salut•is la ven•int•in•o•n, sid•ant•a•n en la antaŭ•ĉambr•o.
— Fraŭl•in•o Parkinson! — li gaj•e ek•kri•is, — tio est•as tre alt•ŝat•ind•a honor•o! Vi•a adiaŭ•o ĝust•e antaŭ mi•a en•ŝip•iĝ•o cert•e rapid•ig•os kaj feliĉ•ig•os mi•a•n vojaĝ•o•n.
Dorote•o Parkinson ĝentil•e kaj bon•humor•e respond•is: — Mi est•os tre kontent•a, vi•a moŝt•o, se mi•a vizit•o hav•os tia•n feliĉ•a•n sekv•o•n, sed mi ven•is por pri•parol•i kun vi la terur•a•n kulp•ig•o•n kontraŭ sinjor•o Gallimore. Ĉar mi est•as ne•sku•ebl•e konvink•it•a pri li•a sen•kulp•ec•o, mi sent•as, ke est•as mi•a dev•o almenaŭ pen•i por mal•kovr•i tiu•n mister•o•n.
Ŝi sid•is sur rekt•dors•a seĝ•o, iom alt•kresk•a, bel•tali•a kaj elegant•a figur•o, mem•konsci•a kaj decid•em•a. El ŝi•a alt•a, plum•ornam•it•a ĉapel•o, kiu hav•is la form•o•n de fask•o da silk•a•j tub•et•o•j kaj kies rand•o kaŝ•is ŝi•a•n frunt•o•n, vid•iĝ•is bel•a, inteligent•a vizaĝ•o kaj par•o da penetr•em•a•j okul•o•j. Kvar long•a•j, bel•et•a•j har•bukl•o•j pend•is sur ŝi•a•j vang•o•j kaj kovr•is la orel•o•j•n.
Sri Kunwar Kriŝna mir•e kaj en•pens•e rigard•is, dum moment•o, la graci•a•n kaj elegant•e vest•it•a•n jun•a•n sinjor•in•o•n kaj respond•is per voĉ•o, en kiu mal•ĝoj•o kaj esper•o pen•is super•i:
— Mi•a honor•at•a sinjor•in•o, nenio, kred•u al mi, don•us al mi pli grand•a•n ĝoj•o•n, ol el•trov•i, ke mi erar•is pri tiu mal•feliĉ•a afer•o, sed se vi sci•us ĉiu•j•n detal•o•j•n, vi ne est•us tiel cert•a.
— Mi posed•as ĉiu•j•n sci•at•a•j•n detal•o•j•n de sinjor•o Broadbent mem.
— Kaj ĉu vi bon•vol•e permes•os al mi pens•i, ke, ebl•e, vi est•as iom tro antaŭ•juĝ•em•a? Vir•in•o•j tre oft•e est•as antaŭ•juĝ•em•a•j.
— Ebl•e; sed pardon•u, vi•a moŝt•o, — re•dir•is la sinjor•in•o, rid•et•ant•e, — ne pli antaŭ•juĝ•em•a, ol vi mem.
La trankvil•a mem•konfid•o de la jun•a vir•in•o mir•ig•is la hind•o•n:
— Sur kio, do, vi baz•as vi•a•n opini•o•n, fraŭl•in•o Parkinson? — li demand•is.
Dorote•o Parkinson ek•ruĝ•iĝ•is kaj pen•is kaŝ•i la vizaĝ•o•n sub la rand•o de la ĉapel•o. Post moment•o ŝi respond•is:
— Sur kon•o de la karakter•o de ambaŭ vir•o•j, intuici•a kon•o, se vi vol•as.
Sri Kunwar Kriŝna rid•et•is mal•dolĉ•e, dir•ant•e:
— Jes, honor•at•a fraŭl•in•o, mi kred•as pli firm•e, ol oni kred•as ordinar•e, je intuici•a ek•kon•o, sed mi tromp•iĝ•is pli ol unu foj•o•n. Bedaŭr•ind•e nur unu el du person•o•j — laŭ la plej grand•a ver•ŝajn•ec•o — pov•as est•i la krim•ul•o.
— Mi sci•as, princ•id•o, mi sci•as: vi elekt•is unu alternativ•o•n kaj mi la ali•a•n.
— Mi nur far•is elekt•o•n post long•a, zorg•a pri•pens•ad•o, kiam mi tut•e ne pov•is evit•i la konklud•o•n, kiu•n mi form•is. Kred•u al mi, kar•a sinjor•in•o, tiu konklud•o kaŭz•is al mi grand•a•n, tre grand•a•n ĉagren•o•n.
— Ĉu vi bon•vol•os, vi•a moŝt•o, sci•ig•i al mi per mal•mult•a•j vort•o•j la ĉef•a•j•n fakt•o•j•n, kiu•j dev•ig•is vi•n form•i la dir•it•a•n konklud•o•n?
— Plezur•e, fraŭl•in•o Parkinson. Unu•e, mi vol•as sci•ig•i vi•n, ke, pro grav•a•j kaŭz•o•j, kiu•j•n ni ne bezon•as nun pri•parol•i, est•is mi•a grand•a dezir•o, ke sinjor•o Gallimore konsent•u akompan•i mi•n al Hind•uj•o. Li plen•e esper•ig•is mi•n, ke li konsent•os, sed, subit•e, kontraŭ•atend•e, li rifuz•is. Antaŭ•ne•long•e, preter•pas•ant•e la ofic•ej•o•n de la advokat•o•j de la mal•amik•a kompani•o, mi ek•vid•is la jun•ul•o•n star•ant•a•n ĉe la fenestr•o kaj parol•ant•a•n kun unu el la firm•an•o•j, sinjor•o Eldridge.
— Ho, — inter•romp•is li•n la jun•a vir•in•o, — sinjor•o Eldridge, aŭ pli ĝust•e ties mort•int•a patr•o, est•is intim•a amik•o de l’ patr•o de sinjor•o Gallimore, kaj la firm•o nun administr•as li•a•n hered•aĵ•o•n.
— Ho, — dir•is surpriz•it•e la princ•id•o, — mi ne sci•is tio•n!
— Ĉu sinjor•o Broadbent sci•is, ke vi vid•is sinjor•o•n Gallimore en tiu ofic•ej•o?
— Jes.
— Vol•u daŭr•ig•i, vi•a moŝt•o.
— Du-tri tag•o•j•n antaŭ ni•a kun•a vojaĝ•o al Norfolk Vilfrid•o pet•is mi•n, ke mi skrib•u en li•a•n album•o•n ia•n monograf•o•n aŭ vers•aĵ•o•n en mi•a ge•patr•a lingv•o aŭ, prefer•e, hindustan•e. Tio•n, kompren•ebl•e, mi volont•e far•is.
— Nu, tio ne est•as strang•aĵ•o. Efektiv•e mi jam intenc•is pet•i de vi la sam•a•n favor•o•n.
— Post•e dum ni•a for•est•o, al•ven•is la dung•it•a fripon•o kun la fals•it•a leter•o, montr•ant•e lert•a•n imit•aĵ•o•n de mi•a skrib•manier•o. De tiu temp•o Vilfrid•o ne plu vizit•is mi•n. Mi pet•is li•n leter•e, ke li ven•u. Li ne ven•is, eĉ ne por sen•kulp•ig•i si•n. Li ne ĉe•est•is la juĝ•a•n aŭskult•ad•o•n, pri kiu, li dir•ad•is, li tre•eg•e interes•iĝ•as. Li eĉ ne ven•is por sci•iĝ•i pri la fin•rezultat•o de la proces•o. Post•e mi ricev•is la du•a•n leter•o•n de la fals•ist•o, per kiu li perfid•is la instig•int•o•n de la krim•o. Tiu ĉi leter•o, kiu est•is ankaŭ hindustan•e skrib•it•a de la sam•a man•o, hav•as ĉiu•n ver•ŝajn•ec•o•n est•i mal•fals•a. La skrib•int•o dir•is, ke, el•trov•int•e la loĝ•ej•o•n de la sinjor•o, kiu pet•is li•a•n kun•labor•ad•o•n, li pli ol unu foj•o•n pen•is vid•i li•n tie. Mi far•ig•is inform•pet•o•j•n ĉe la dom•mastr•in•o de la jun•ul•o kaj sci•iĝ•is, ke la dir•o de la skrib•int•o est•as ver•a.
Fraŭl•in•o Parkinson de•nov•e inter•romp•is la princ•id•o•n, dir•ant•e sek•e:
— Vir•o, kiu el•pens•is la unu•a•n fals•aĵ•o•n, est•as kapabl•a el•pens•i la du•a•n leter•o•n. Ambaŭ leter•o•j pov•as est•i part•o•j de la sam•a plan•o. Plu•e, supoz•ebl•e, tiu hind•o ĉiam ven•is al la loĝ•ej•o de sinjor•o Gallimore dum ties for•est•o.
— Tio est•as ver•ŝajn•a. Sed nun ven•as la juĝ•a aŭskult•ad•o. Mi dezir•us, ke vi est•us ĉe•est•int•a, fraŭl•in•o Parkinson. Sinjor•o Broadbent konduk•is la afer•o•n tre lert•e, majstr•e! Li inform•is la juĝ•ist•ar•o•n pri la ŝtel•it•a•j dokument•o•j kaj, ek•rigard•ant•e en la direkt•o de la kontraŭ•parti•a•j advokat•o•j, li alud•et•is pri la fakt•o, ke la mal•aper•o pov•as util•i nur tre mal•mult•a•j•n person•o•j•n. Sinjor•o Best tuj salt•e lev•iĝ•is kaj, elokvent•e protest•int•e kontraŭ “tiu ĉi sen•hont•a alud•o”, pet•is protekt•o•n de la juĝ•ist•ar•o. Sinjor•o Broadbent est•is dev•ig•at•a re•pren•i la ofend•a•n dir•o•n, sed iom pli post•e li simil•e, eĉ pli fort•e, atak•is la du ĉe•est•ant•a•j•n direktor•o•j•n de la kompani•o. Por pruv•i, ke ili est•as kapabl•a•j ag•i mal•honest•e, li dev•ig•is ili•n konfes•i, ke antaŭ kvin jar•o•j, en tiu sam•a juĝ•ej•o, ili est•is kondamn•it•a•j al pag•o de kompens•o pro mal•rajt•a al•propr•ig•o de dokument•o•j, kiu•j atest•is la sen•kulp•ec•o•n de antaŭ•a kompani•an•o, al kiu ili vol•is mal•util•i. Sinjor•o Best re•e varm•e protest•is kontraŭ tiu konklud•o. Sinjor•o Broadbent ir•is paŝ•o•n antaŭ•e•n, mal•estim•e esprim•ant•e la opini•o•n, ke tio est•is, tiu•temp•e, okaz•o por la prokuror•o. Tiu ĉi dir•o furioz•ig•is ambaŭ direktor•o•j•n. Sinjor•o Kettle pal•iĝ•is pro koler•eg•o kaj la ali•a, sinjor•o Tritton, purpur•iĝ•int•e, protest•is, ke la alud•it•a okaz•o est•is ne•pri•pens•aĵ•o aŭ, laŭ la plej sever•a juĝ•o, mal•just•aĵ•o far•it•a al ne•skrupul•a konkur•ant•o, sed, ke per tiu sen•hont•a alud•o la parol•int•o cel•as kred•ig•i la juĝ•ist•ar•o•n, ke ili est•as kapabl•a•j je krim•o. Mi tre tim•is, ke okaz•os mal•bel•a scen•o en la juĝ•ej•o, sed, feliĉ•e tio evit•iĝ•is. Kvankam mi ne aprob•is la proced•o•n de sinjor•o Broadbent, mi ne pov•is ne admir•i li•a•n si•n•reg•ad•o•n kaj kuraĝ•o•n.
Fraŭl•in•o Parkinson viv•e ek•parol•is:
— Ho, jes, li est•as tre lert•a, el•turn•iĝ•em•a advokat•o, mi ne dub•as, vi•a moŝt•o; sed vi•a rakont•o tut•e ne ŝanĝ•as mi•a•n opini•o•n.
— Antaŭ•juĝ•o, mi•a kar•a sinjor•in•o, — dir•is la hind•o; tamen ne est•is en li•a voĉ•ton•o la sam•a definitiv•ec•o, kiel antaŭ•e. Kaj Dorote•o Parkinson rimark•is tio•n.
— Ĉiu•okaz•e, — ŝi re•dir•is dezir•em•e kaj iom ruĝ•iĝ•ant•e, — mi tre dezir•as pren•i sur mi•n la el•serĉ•ad•o•n de tiu ĉi mister•a afer•o. Sinjor•o Gallimore est•is tre estim•at•a amik•o de ni•a famili•o, kiu, mi tre bedaŭr•as, mal•just•e insult•is li•n en ni•a dom•o, antaŭ ol oni far•is ia•j•n sen•de•pend•a•j•n esplor•o•j•n. Nu, vi mem dir•is, ke nenio don•os al vi pli grand•a•n ĝoj•o•n, ol trov•i, ke sinjor•o Gallimore est•as sen•kulp•a. Mi do pet•as vi•a•n kun•labor•ad•o•n, vi•a moŝt•o. Ĉu est•as nepr•e dev•ig•e, ke vi vojaĝ•u hejm•e•n morgaŭ?
— Jes, kar•a fraŭl•in•o Parkinson, mi nepr•e dev•as for•ir•i morgaŭ pro grav•a•j famili•a•j kaŭz•o•j.
— Ĉu vi do bon•vol•e post•las•os la du hindustan•a•j•n leter•o•j•n?
— Sri Kunwar Kriŝna surpriz•it•e rigard•is la serioz•a•n vizaĝ•o•n de la jun•a sinjor•in•o kaj, post moment•o, respond•is:
— Ĉu vi vol•as far•iĝ•i privat•a detektiv•in•o, fraŭl•in•o Parkinson? Se vi pens•as, ke ili util•os al vi, cert•e, kondiĉ•e, ke vi konserv•u ili•n tre zorg•e. Mi jam en•pak•is ili•n en unu el mi•a•j kofr•o•j, sed mi pov•os trov•i ili•n sen ĝen•o.
— Mi tre dank•as vi•n, vi•a moŝt•o.
La princ•id•o el•ir•is kaj post kelk•a•j minut•o•j re•ven•is, dir•ant•e:
— Jen la sort•o•plen•a•j leter•o•j; sed kiel vi pov•os uz•i ili•n, mi ne pov•as imag•i.
— Mi ankoraŭ ne far•is definitiv•a•n plan•o•n rilat•e la leter•o•j•n, sed mi esper•as el•pens•i ia•n. Ĉiu•okaz•e sen la leter•o•j mi pov•as far•i nenio•n. Ankoraŭ unu pet•o, vi•a moŝt•o.
— Mi est•as je vi•a dispon•o.
— Don•u al mi, mi pet•as, la nom•o•n de la kompani•o, kontraŭ kiu vi proces•is, ĝi•a•n adres•o•n kaj la nom•o•n de ĝi•a bank•o; ankaŭ la nom•o•j•n de la du, en London•o loĝ•ant•a•j direktor•o•j kaj, se ebl•e, ili•a•j•n adres•o•j•n k.t.p.
— Jes, plezur•e, mi•a estim•at•a sinjor•in•o, plezur•e. La nom•o de la kompani•o est•as: “La Pentuki’a koncesi•it•a, komerc•a kaj industri•a Kompani•o”, kaj ili•a•j bankier•o•j est•as sinjor•o•j Coutts kaj K’io. Sed mi vol•as not•skrib•i por vi ĉi tiu•j•n detal•o•j•n. Ili trov•iĝ•as kun•e en mi•a not•libr•et•o. Mi ankaŭ al•don•os mi•a•n adres•o•n en Hind•uj•o. Ceter•e mi•a•j bankier•o•j london•a•j tuj hav•ig•os al mi leter•o•j•n don•it•a•j•n al ili por trans•send•o. Di•o ben•u vi•a•j•n si•n•don•em•a•j•n pen•ad•o•j•n, kar•a fraŭl•in•o. Tiom mi vol•as al vi konfes•i, ke mi for•ir•os en mi•a•n mal•proksim•a•n hejm•o•n kun tre mal•gaj•a kaj mal•trankvil•a kor•o. Pli ol unu dolĉ•a esper•o pere•is dum la last•a•j tag•o•j, kaj, al•don•e, la pens•o pri eĉ mal•proksim•a ebl•ec•o est•i kondut•int•a mal•just•e kontraŭ sinjor•o Gallimore kaj est•i mal•just•e mal•honor•int•a li•a•n nom•o•n, plen•ig•as mi•n je terur•o. Tre kor•e mi dank•as vi•n pro vi•a afabl•a vizit•o, fraŭl•in•o Parkinson.
Dorote•o Parkinson amik•e adiaŭ•is la princ•id•o•n kaj rapid•is hejm•e•n, kontent•a de la rezultat•o de si•a vizit•o. Ŝi las•is la hind•o•n en stat•o de grand•a mal•trankvil•o kaj ne•cert•ec•o pri tio, kio•n li dev•os far•i. Tiel subit•a kaj fort•a, kiel est•is antaŭ•e li•a kor•inklin•o al Vilfrid•o, tiel rapid•e kresk•is li•a antipati•o kontraŭ li, tuj kiam li konvink•iĝ•is pri li•a kulp•o. Kaj nun mal•trankvil•ig•is li•n la pens•o, ke, malgraŭ ĉio, ebl•e, la rifuz•o de Vilfrid•o ir•i kun li Hind•uj•o•n, ig•is li•n antaŭ•juĝ•em•a kaj tro kred•em•a. Long•e kaj kor•prem•e li pri•medit•is la problem•o•n kaj demand•ad•is si•n, ĉu la ver•ŝajn•ec•o, ke li erar•is, est•as sufiĉ•e grand•a, por dev•ig•i li•n ŝanĝ•i si•a•n plan•o•n kaj rest•i pli long•e en London•o. Sed fin•e li decid•is, ke ne konsil•ind•e est•as prokrast•i la vojaĝ•o•n.
Kelk•a•j•n hor•o•j•n post•e Dorote•o Parkinson al•ven•is kaleŝ•e kun ar•o da kofr•o•j ĉe pastr•a dom•o apud preĝ•ej•o en la distrikt•o Aldgate en orient•a London•o. Tio est•is la loĝ•ej•o de ŝi•a frat•o Filip•o, kiu jam star•is sur la sojl•o por bon•ven•ig•i ŝi•n. Al•ven•o de bel•e vest•it•a sinjor•in•o en kaleŝ•o est•is grand•a mal•oft•aĵ•o en tiu kvartal•o; kaj tuj kolekt•iĝ•is sur la pavim•o ar•o da sci•vol•em•ul•o•j, plej•e vir•in•o•j kaj infan•o•j.
Post am•a inter•salut•o la jun•a vir•in•o ek•parol•is, pen•ant•e aspekt•i gaj•a:
— Fin•e mi konsent•ig•is la ge•patr•o•j•n las•i mi•n ven•i por mastr•um•i vi•a•n pastr•ej•o•n, Filip•o; almenaŭ dum kelk•a temp•o. Pli bon•e est•os tiel, frat•o mi•a, pro divers•a•j kaŭz•o•j. Mi ne atend•is, ke est•os tiel mal•facil•e, trov•i fid•ind•a•n mastr•um•ist•in•o•n.
Filip•o Parkinson pren•is la brak•o•n de la frat•in•o kaj konduk•is ŝi•n en si•a•n loĝ•o•ĉambr•o•n: — Jes, kar•a Dorote•o — li dir•is en•pens•e — tiu ĉi ne est•as al•log•a kvartal•o por kompetent•a•j dom•ist•in•o•j, kaj des pli dank•a mi est•as pro vi•a frat•in•a si•n•don•em•o. Sed memor•u, ke mi avert•is vi•n, ke loĝ•ad•o en Aldgate est•os por vi mult•e mal•pli agrabl•a afer•o, ol vi imag•as. Krom tio, ĝi est•as respond•ec•a afer•o: Frat•in•o de fraŭl•a pastr•o pren•as sur si•n la sam•a•j•n dev•o•j•n, kiel la edz•in•o de pastr•o.
— Vi antaŭ•e ne kutim•is viv•ad•i en tia ĉirkaŭ•aĵ•o kaj tamen vi dir•as, ke vi ĉi tie trov•as plen•a•n kontent•ec•o•n.
— Jes, kar•a frat•in•o, — re•dir•is Filip•o mild•e — sed est•as, ebl•e, jen•a diferenc•o: Instig•is mi•n kaj sub•ten•ad•as mi•n la am•o al Di•o kaj al mi•a•j kun•hom•o•j. — Ek•pren•ant•e ŝi•a•n man•o•n, li dir•is plu•e, am•e kaj dezir•em•e rigard•ant•e en ŝi•a•n freŝ•a•n, delikat•a•n vizaĝ•o•n: — Ĉu vi pov•as dir•i la sam•a•n rilat•e vi•n, Dorote•o?
La jun•a vir•in•o mal•lev•is la kap•o•n kaj silent•is kelk•a•n temp•o•n. Fin•e ŝi respond•is fervor•e: — Mi far•os mi•a•n ebl•o•n kun la help•o de Di•o, Filip•o.
— Brav•e. frat•in•o mi•a! Mi sci•as, ke vi•a kor•o est•as bon•a, kaj vi•a vol•o fort•a; sed vi dev•as ek•lern•i mult•a•j•n lecion•o•j•n ĉi tie. Ekzempl•e, tia•j elegant•a•j vest•o•j est•as tut•e ne•taŭg•a•j, kaj tiu•j blank•a•j, delikat•a•j man•et•o•j dev•os kutim•iĝ•i al humil•a bon•far•ad•o.
Sen•konsci•e la knab•in•o ek•rigard•is la man•o•j•n ambaŭ•flank•e, sed, moment•o•n post•e, ek•parol•is decid•em•e:
— Ne•grav•e. Mi far•os ĉio•n por kontent•ig•i vi•n. Filip•o, mi vizit•is la princ•id•o•n hodiaŭ post•tag•mez•e. Li for•vojaĝ•os morgaŭ.
— Efektiv•e, Dorote•o? Ĉu la ge•patr•o•j don•is al vi permes•o•n tio•n far•i?
— Ne, Filip•o; ili rifuz•us.
— Dorote•o!
— Filip•o, — la jun•a vir•in•o parol•is rapid•e kaj ekscit•e, — vi sci•as, ke ni — t.e. la ge•patr•o•j kaj Karl•o — far•is al sinjor•o Gallimore tre grand•a•n mal•just•aĵ•o•n. Ni kondut•is kontraŭ li kvazaŭ li est•us jam kondamn•it•a krim•ul•o. Mi est•as firm•e konvink•it•a, ke li est•as sen•kulp•a. Mi vizit•is li•n — la princ•id•o•n — por sci•ig•i li•n pri tiu ĉi konvink•o kaj pri mi•a dezir•o pen•i por pruv•i li•a•n sen•kulp•ec•o•n. Ankaŭ mi vol•is hav•ig•i al mi kiel ebl•e plej mult•a•j•n detal•o•j•n kaj material•o•n por mi•a el•serĉ•ad•o. La rezultat•o de mi•a vizit•o est•as tre kontent•ig•a: Mi sen•dub•e star•ig•is en la kap•o de l’ princ•id•o iom•a•n dub•o•n, pri la kulp•ec•o de Vilfrid•o Gallimore. Li ankaŭ prunt•e•don•is al mi la du hindustan•a•j•n leter•o•j•n, pri kiu•j vi jam aŭd•is. Kio•n vi pens•as? Kiu el la du vir•o•j, Le•o Broadbent kaj Vilfrid•o Gallimore, est•as pli ver•ŝajn•e la krim•ul•o? Ĉar est•as cert•e, ke unu el ili est•as kulp•a.
La jun•a pastr•o aŭskult•is kun surpriz•o:
— Ver•e, Dorote•o, — li respond•is, — mi ne est•as kompetent•a juĝ•i inter tiu•j du vir•o•j; mi ne kon•as ili•n sufiĉ•e bon•e. Cert•e, sinjor•o Gallimore far•is sur mi•n tre bon•a•n impres•o•n, kiel sincer•a, alt•anim•a jun•ul•o. Sinjor•o•n Broadbent mi kon•as ankoraŭ mal•pli, sed mi pens•as, ke ni hav•as mal•mult•e da komun•a•j sent•o•j. Mi tre mal•ĝoj•is aŭd•i pri tiu afer•o, sed, ĉar la ge•patr•o•j tiel firm•e konvink•iĝ•is pri la kulp•ec•o de sinjor•o Gallimore, mi ne trov•is sufiĉ•e da kaŭz•o por kontraŭ•star•i ili•a•n opini•o•n, kvankam mi dub•is iom pri la prav•ec•o de tiu opini•o.
— Vi est•as prav•a, Filip•o; kaj se tio ne est•us la afer•o de la “kar•a princ•id•o”, ili cert•e ne kondamn•us tiel rapid•e kaj sen•pri•pens•e la kompat•ind•a•n vir•o•n. Ili efektiv•e el•pel•is li•n el la dom•o. La “kar•a princ•id•o” est•as ja tre estim•ind•a kaj nobl•anim•a vir•o; tamen, mi pens•as, tre antaŭ•juĝ•em•a kaj reg•at•a de rapid•a•j inklin•o•j kaj fort•a•j emoci•o•j.
— Tre ver•ŝajn•e. Li•a spirit•o est•as strang•a miks•aĵ•o de nobl•a•j em•o•j kaj superstiĉ•a kred•ar•o.
Post la vesper•manĝ•o frat•o kaj frat•in•o long•e inter•konsil•iĝ•is pri ebl•a•j plan•o•j laŭ la sci•er•o•j trov•iĝ•ant•a•j jam en ili•a•j man•o•j.
Per el•montr•o de profund•a konvink•o kaj lert•a rezon•ad•o Dorote•o sukces•is vek•i en si•a frat•o fort•a•n interes•o•n kaj dezir•o•n for•ig•i, se ebl•e, la mal•just•aĵ•o•n far•it•a•n en la ge•patr•a dom•o al sen•kulp•a jun•ul•o.
Fin•e Dorote•o est•is sol•a en si•a dorm•o•ĉambr•o; sol•a kun si•a•j pens•o•j. Kia nov•a viv•o tio est•os por ŝi! Subit•e el•pren•it•a el si•a kutim•a soci•a sfer•o kaj viv•manier•o kaj met•it•a mez•e•n de ĉirkaŭ•aĵ•o•j kaj cirkonstanc•o•j, pri kiu•j ŝi sci•as preskaŭ nenio•n! Tamen ŝi gratul•is si•n pro la ŝanĝ•o. Ŝi ne pov•is plu el•port•i la indign•o•n, montr•it•a•n precip•e de la patr•in•o kaj Karl•o pri la mal•bon•eg•ec•o de jun•ul•o, kiu•n ili rigard•is kiel plej estim•ind•a•n kaj nobl•anim•a•n amik•o•n. En Mayfair ŝi ne pov•os plen•um•i la el•serĉ•ad•o•n, al kiu ŝi•n pel•is ŝi•a kor•o. Kaj ŝi tim•is, ke la patr•in•o el•trov•os ŝi•a•n sekret•o•n, ŝi•a•n am•o•n al Vilfrid•o Gallimore. Filip•o ne el•trov•os ĝi•n; bon•kor•a, simpati•em•a, mal•sprit•a Filip•o; li ne kompren•as tia•j•n afer•o•j•n kaj rimark•os nenio•n. Kaj eĉ se li rimark•os, ne est•us tre grav•e.
Ŝi mal•ferm•is la sol•a•n fenestr•o•n de la ĉambr•o kaj en•pens•e el•rigard•is en la nokt•o•n. Mal•klar•a•j bru•o•j ek•frap•is ŝi•a•j•n orel•o•j•n el apud•a ĉef•strat•o; rul•ad•o de rad•o•j sur mal•glat•e pavim•it•a•j vetur•il•voj•o•j, murmur•o de mult•a•j voĉ•o•j de hom•o•j, kiu•j, eĉ je tiu mal•fru•a hor•o, vend•ad•is kaj aĉet•ad•is sur la strat•o•j. Ia•foj•e ŝi aŭd•is akr•a•n kri•o•n de vir•in•o aŭ koler•a•n voĉ•o•n de ebri•ul•o. Ia•foj•e facil•a vent•o port•is al ŝi mal•agrabl•a•j•n odor•o•j•n de mult•a•j pli-mal•pli disting•ebl•a•j spec•o•j, el kiu•j nur unu est•is sufiĉ•e pik•ant•a, tiu el•ir•ant•a el vend•ej•o de frit•it•a•j fiŝ•o•j. Sed iom post iom ŝi ĉes•is rimark•i la murmur•ant•a•j•n bru•o•j•n kaj la atak•o•j•n kontraŭ ŝi•a delikat•a flar•sent•o.
— Kiel strang•a est•as, — ŝi pens•is, — tiu ĉi am•o al jun•ul•o, kvar, preskaŭ kvin jar•o•j•n pli jun•a ol ŝi mem! Sed Vilfrid•o est•as ja super si•a•j jar•o•j serioz•a kaj spert•a vir•o. Li•a vir•ec•a ekster•aĵ•o, li•a pasi•a am•o al la muzik•o kaj li•a bon•eduk•it•a, inteligent•a kap•o al•log•is ŝi•n de l’ komenc•o. Iom post iom tiu al•log•it•ec•o, sen•konsci•e, matur•iĝ•is je ver•a am•o. Nur okaz•e de tiu mal•just•a kulp•ig•o ŝi ek•konsci•is, kiel profund•a est•as tiu am•o. Sed — iom mal•gaj•e dir•is al si la knab•in•o, — Vilfrid•o neniam montr•is, ke li re•don•as, eĉ en mal•grand•a mezur•o, ŝi•a•n am•o•n. Ebl•e li eĉ ne suspekt•as io•n pri ĝi. Li ĉiam kondut•is je ŝi tre ĝentil•e kaj kor•e, kvazaŭ ŝi est•us pli•aĝ•a kuz•in•o li•a. — Ĉu ŝi pov•os gajn•i li•a•n am•o•n nun per kun•sent•o kaj si•n•don•em•o? Kial ne, se li•a kor•o est•as ankoraŭ liber•a? — Nenio ja est•is dir•it•a, kio supoz•ig•as al ŝi la mal•o•n. Li est•is nur dek•ok•jar•a knab•o, kiam li for•las•is Long-Seaton. — Ĉu ŝi•a am•o venk•os? — ŝi pen•is kred•ig•i si•n, ke ŝi sukces•os, ke la est•ont•ec•o est•os plen•a de feliĉ•o, tamen ŝi ne pov•is tut•e for•pel•i el la kor•o ne•difin•ebl•a•n mal•gaj•ec•o•n.
Nun ankoraŭ demand•o si•n al•trud•is, postul•ant•e tuj•a•n decid•o•n: Ĉu ŝi re•e skrib•os al Vilfrid•o por invit•i li•n vizit•i la pastr•ej•o•n; aŭ ĉu ŝi pet•os la frat•o•n, ke li skrib•u? — Post kelk•minut•a pri•pens•o ŝi opini•is, ke pli dec•e est•os, ke Filip•o skrib•u. Jen•a komenc•o de leter•o est•os tre taŭg•a: — Mi•a frat•in•o kaj mi est•os tre feliĉ•a•j, se . . . k.t.p.
Pens•ant•e pri Vilfrid•o, Dorote•o ne pov•is ne pens•i ankaŭ pri la ali•a vir•o, Le•o Broadbent. La hind•a princ•id•o en•konduk•is li•n en la rond•o•n de art- kaj literatur-am•ant•o•j, kiu•j regul•e kun•ven•is en la salon•o•j de la ge•patr•o•j. Li est•is bon•ven•a gast•o, tiu lert•a fam•iĝ•ant•a jur•ist•o, pro si•a ĝentil•ec•o kaj sprit•ec•o. Kvankam li ne oft•e al•don•is io•n tre valor•a•n al pri•art•a•j aŭ pri•filozofi•a•j diskut•ad•o•j, oni kelk•foj•e tre ŝat•is li•a•j•n akr•a•j•n, sprit•a•j•n kaj ĉiam traf•a•j•n rimark•o•j•n. Li•a vigl•a, jur•eduk•it•a, analiz•em•a kap•o oft•e far•iĝ•is util•a kontraŭ•pez•o je tro imag•em•a•j, fantazi•em•a•j tendenc•o•j, kiu•j•n montr•is kelk•a•j el la an•o•j de la “Rond•o estetik•a”. Dorote•o, bon•e sci•is — kiu vir•in•o ne rimark•us tio•n — ke Le•o Broadbent, de l’ komenc•o de si•a•j vizit•o•j am•ind•um•as ŝi•n, kaj ŝi ankaŭ klar•e diven•is, ke li rigard•as Vilfrid•o•n per ĵaluz•a•j okul•o•j. Ĉiam, de la vesper•o, kiam ili surpriz•is Vilfrid•o•n per donac•o•j ĉe li•a plen•aĝ•iĝ•o, ŝi pen•is for•ig•i el si•a kap•o la pens•o•n, ke Le•o Broadbent fort•e mal•am•as si•a•n sam•vilaĝ•an•o•n. Ver•dir•e, ŝi nur ek•kapt•is unu rigard•o•n, sed ŝi•a am•ant•a kor•o tuj prav•e diven•is ĝi•a•n signif•o•n. Tiu rigard•o de mal•am•o ĉiam de tiu temp•o mal•trankvil•ig•is ŝi•n. En si•a•j rev•o•j, vid•ant•e la bild•o•n de la kar•a vir•o, ŝi ankaŭ vid•is, mal•antaŭ li, en la mal•lum•a profund•o, la ombr•ec•a•n, minac•ant•a•n bild•o•n de la akr•a•vizaĝ•a jur•ist•o. La person•ec•o de Le•o Broadbent est•is ĉiam por ŝi ne•simpati•a, sed nun ŝi kor•e mal•am•is li•n.
En tiu moment•o ŝi permes•is al si•a fantazi•o pentr•i la bild•o•n de la jur•ist•o kiel mal•am•ind•a•n, mal•bel•a•n monstr•o•n kun fajr•a•j okul•o•j, minac•ant•a•n nobl•anim•a•n kaj sen•kulp•a•n jun•ul•o•n. Tiu bild•o, ŝajn•is al ŝi, est•as kvazaŭ fantom•a fotograf•aĵ•o de la anim•o mem de la mal•bon•a vir•o. Ŝi ek•sent•is nun pli firm•a•n ol iam konvink•o•n, ke tiu vir•o est•as la krim•ul•o kaj la el•pens•int•o de tiu kruel•a intrig•o, kaj des pli ŝi vol•is labor•i por el•montr•i la sen•kulp•ec•o•n de la am•at•a vir•o kaj mal•kovr•i, per ĉiu•j rimed•o•j, la mal•bon•eg•ec•o•n de la ver•a krim•ul•o.
* * * * * *
Vilfrid•o re•ven•is en si•a•n hejm•o•n ĉe la strat•o Theobald kun pez•a kor•o. Sinjor•in•o Brent kaj Alfred•o re•e kondolenc•is li•n, sed li klar•e sent•is, ke mank•as ili•a kutim•a kor•ec•o; precip•e sinjor•in•o Brent montr•is, ebl•e kontraŭ•vol•e, rimark•ebl•a•n si•n•de•ten•em•o•n. La ĉiam por li tiel bon•kor•a•n, patr•in•ec•a•n vir•in•o•n evident•e reg•is ĉagren•o, krom kun•sent•o kun li pro li•a subit•a perd•o. Li pov•is nur konklud•i, ke ankaŭ la pens•o•j de ĉi tiu•j amik•o•j venen•iĝ•is kontraŭ li.
Kun ankoraŭ pli mal•gaj•a kor•o Vilfrid•o re•ir•is, la sekv•int•a•n maten•o•n, al si•a labor•o. Tamen streĉ•a okup•ad•o pri el•labor•o de desegn•aĵ•o•j por nov•a kamp•ar•a dom•eg•o forges•ig•is al li dum kelk•a temp•o li•a•n ĉagren•o•n. Li•a•n labor•o•n inter•romp•is la en•ir•o en la ofic•ej•o•n de sinjor•o Davis, la pli•aĝ•a el li•a•j du estr•o•j. Li est•is dik•a, bon•kor•a mal•jun•ul•o, kiu tre estim•is Vilfrid•o•n kaj hav•is alt•a•n opini•o•n pri li•a kapabl•ec•o kiel arĥitektur•ist•o. Sinjor•o Davis for•est•is de London•o en la daŭr•o de la last•a•j tri monat•o•j, pro profesi•a•j afer•o•j, en la graf•land•o Nottingham kaj ĵus re•ven•is.
— Ho, bon•a•n tag•o•n, sinjor•o Gallimore, — li ek•kri•is gaj•e, — jen mi est•as re•turn•e. Kiel vi fart•as? Nu, dum mi•a long•a for•est•o vi ja plen•aĝ•iĝ•is, — ĉu ne? — kaj nun ni dev•as plen•um•i ni•a•n promes•o•n, far•i vi•n membr•o•n de ni•a firm•o. He? Bon•e. Mi pri•parol•os la afer•o•n kun sinjor•o Fort kaj post•e mi vok•os vi•n en ni•a•n ofic•ej•o•n. Mi jam mal•net•e redakt•is kontrakt•o•n.
Dir•int•e tio•n, li bon•kor•e ek•balanc•is salut•e la kap•o•n kaj las•is Vilfrid•o•n al li•a•j pens•o•j.
Tiu ĉi atend•is unu hor•o•n, du hor•o•j•n, sed la atend•it•a vok•o ne okaz•is. Dum kelk•a temp•o la antaŭ•vid•o de honor•a stat•o en li•a profesi•o agrabl•e okup•is li•a•j•n pens•o•j•n, sed, iom post iom, la long•a atend•o re•e plen•ig•is li•n je mal•gaj•a•j kor•prem•ant•a•j sent•o•j. Fin•e la pord•o de la privat•a ofic•ej•o mal•ferm•iĝ•is, kaj sinjor•o Davis, aspekt•ant•e tre serioz•e, pet•is li•n, ke li en•ven•u. Vilfrid•o tuj ek•sci•is, kvazaŭ intuici•e, ke ankaŭ ĉi tie•n la kalumni•ant•o persekut•is li•n. La du estr•o•j sid•is ĉe kontraŭ•a•j flank•o•j de grand•a skrib•tabl•o, serioz•mien•a•j kaj evident•e ĉagren•it•a•j. Sinjor•o Fort, la pli jun•a firm•an•o, apog•ant•e ambaŭ kubut•o•j•n sur la tabl•o, mal•trankvil•e lud•is kun anser•plum•o. Sinjor•o Davis la unu•a ek•parol•is:
— Sid•iĝ•u, sinjor•o Gallimore, mi pet•as. Unu•e mi vol•as kondolenc•i vi•n pro la subit•a, mal•feliĉ•a perd•o de vi•a onkl•o, pri kiu mi ĵus aŭd•is. Tio•n mi tre bedaŭr•as, sinjor•o Gallimore; kaj, ne mal•pli, efektiv•e mult•e pli mal•ĝoj•ig•as mi•n aŭd•i pri tiu terur•a ombr•o de suspekt•o, kiu kuŝ•as sur vi. Tio est•as tre ĉagren•a afer•o, mi•a jun•a amik•o, tre ĉagren•a afer•o.
Sinjor•o Fort post mal•long•a, sed tre ĝen•a silent•o ĉes•is lud•i kun la plum•o, ek•lev•is la kap•o•n kaj dir•is per voĉ•ton•o, kiu en•hav•is mult•e mal•pli da bedaŭr•o, ol tiu de li•a koleg•o, eĉ iom•et•e da sever•ec•o, kvazaŭ li vol•us mal•mol•ig•i si•a•n kor•o•n:
— Jes, sinjor•o Gallimore, tiu ĉi fam•o — ni ne bezon•as detal•e pri•parol•i ĝi•n — ni•n tre•eg•e mal•ĝoj•ig•as, kaj vi facil•e kompren•os, ke, antaŭ ol vi sukces•os plen•e pur•ig•i vi•n de tiu ĉi kulp•ig•o, ni ne pov•os eĉ pri•pens•i kondiĉ•o•j•n de kontrakt•o pri an•iĝ•o.
Tiu ĉi persekut•ad•o, la detru•iĝ•o de li•a•j plej kar•a•j esper•o•j, kaj nun la mal•varm•a, kulp•ig•a ton•o, per kiu tiu•j ĉi vort•o•j dir•iĝ•is, ĉio ĉi tio kun•e est•is pli, ol Vilfrid•o pov•is pacienc•e el•port•i. Li•a cerb•o ek•bol•is de koler•o, kaj li•a vizaĝ•o pal•iĝ•is. Furioz•e kaj mal•tim•e rigard•ant•e sinjor•o•n Fort en la okul•o•j•n, li respond•is mal•dolĉ•e: — Ho, sinjor•o•j, vi do jam konklud•is, ke mi est•as kulp•a, kaj vi kondamn•as mi•n eĉ ne far•int•e esplor•o•j•n kaj ne ĝen•ant•e vi•n por el•trov•i, kiu•n klar•ig•o•n mi pov•us propon•i! Mi atend•is de vi pli da just•ec•o, pli da ĝentil•ec•o.
Sinjor•o Fort si•a•vic•e ek•koler•iĝ•is. Akr•a•voĉ•e li respond•is:
— Unu•e, sinjor•o Gallimore, moder•ig•u vi•a•n voĉ•ton•o•n. Du•e, neniu dir•is, ke ni kondamn•as vi•n, aŭ sen esplor•o aŭ post esplor•o. Neniu eĉ dir•is, ke ni kred•as je ebl•ec•o, ke vi est•as kulp•a. Mi tut•e atend•is, ke vi pov•os rigard•i ni•a•n situaci•o•n pli sen•pasi•e.
Sinjor•o Davis nun lev•is la man•o•n por montr•i, ke li vol•as parol•i:
— Kred•u al ni, sinjor•o Gallimore, — li dir•is kun vid•ebl•a embaras•o, — ni kor•e kun•sent•as kun vi, kaj mi tut•e kompren•as, ke tiu ĉi mal•feliĉ•o iom tro•streĉ•as vi•a•n pacienc•o•n, sed vi konsent•os post iom pli trankvil•a pri•pens•o, ke en la aktual•a•j cirkonstanc•o•j ni ne pov•as ag•i ali•manier•e.
Vilfrid•o ne rekt•e respond•is tiu•n ĉi parol•o•n, sed, si•n re•e turn•ant•e al sinjor•o Fort, li postul•e demand•is:
— Ĉu mi pov•as demand•i, kiu sci•ig•is vi•n pri tiu krim•o?
La al•parol•it•o•n vid•ebl•e ek•koler•et•is la rekt•ec•o kaj la ton•o de tiu ĉi demand•o kaj, al•pren•ant•e mal•varm•a•n si•n•ten•ad•o•n, li respond•is:
— Ne bezon•e est•as, sci•ig•i al vi la nom•o•n de la inform•int•o, tial ke ĉi tiu afer•o ja est•as jam publik•a sci•aĵ•o.
Sub•prem•ant•e ek•flam•iĝ•o•n Vilfrid•o rigard•is sinjor•o•n Fort dum moment•o sen•vort•e. Li•a vizaĝ•o est•is ankoraŭ pal•a; li•a brust•o fort•e labor•is kaj ĉirkaŭ li•a buŝ•o vid•iĝ•is sign•o•j de akr•a anim•dolor•o:
— Ho! — li dir•is, rekt•ig•ant•e si•n kun el•montr•o de nobl•a fier•ec•o kaj dign•o, — permes•u al mi dir•i, ke mi trov•as tiu•n respond•o•n tre mal•just•a kaj tre mal•bon•kor•a. Kaj, ĉar plu•a•j vort•o•j est•us sen•util•a•j, permes•u, ke mi adiaŭ•u vi•n.
Dir•ant•e tio•n, li tuj si•n turn•is kaj el•ir•is el la ĉambr•o. Kun kor•o plen•a de mal•gaj•a•j kaj mal•dolĉ•a•j pens•o•j Vilfrid•o vag•is tra la strat•o•j, ne sci•ant•e, kie•n li ir•as. Ĉiu•j li•a•j plej ŝat•at•a•j rev•o•j van•iĝ•is; la est•ont•ec•o antaŭ li aspekt•is mal•lum•e, sen•esper•e, kaj eĉ la viv•o ŝajn•is al li mal•am•ind•aĵ•o. La preter•pas•ant•o•j aspekt•is por li kiel fantom•o•j; nur ia•foj•e, unu aŭ ali•a ek•paŝ•is el nebul•a spac•o por mir•e rigard•i li•n per suspekt•em•a•j okul•o•j. Tiu•j ĉi ek•rigard•o•j, la proksim•ec•o mem de hom•o•j ek•koler•et•ig•is li•n. Tial li rapid•ig•is si•a•j•n paŝ•o•j•n kaj ir•is rekt•e al la park•o Hyde por tie trankvil•e pri•pens•i la tut•a•n afer•o•n kaj, se ebl•e, decid•i, kio•n li dev•as far•i. Long•e li sid•is sub sen•foli•a arb•o, sen•konsci•a pri la mal•sek•ec•o de la benk•o kaj la penetr•em•a, mal•sek•a mal•varm•ec•o de la aer•o. En la man•o li ten•is la arĝent•ornam•it•a•n baston•o•n, kiu re•memor•ig•is al li tiu•n feliĉ•a•n vesper•o•n de la tag•o de li•a plen•aĝ•iĝ•o. Kia sort•o•ŝanĝ•o okaz•is de tiu tag•o! Tiam la est•ont•ec•o aspekt•is feliĉ•a, sun•a, kaj nun mal•lum•a, mal•ĝoj•a.
Dorote•o Parkinson: antaŭ li star•is la bild•o de tiu ĉarm•a, jun•a sinjor•in•o, kiel li vid•is ŝi•n, tiu•n vesper•o•n, mal•supr•e•n•ir•ant•a•n la ŝtup•ar•o•n, en ŝi•a ge•patr•a dom•o, kun feliĉ•a rid•et•o de bon•ven•ig•o sur ŝi•a freŝ•a, bel•a vizaĝ•o. Ĉu Alfred•o est•as prav•a? Ĉu tiu knab•in•o, cert•e kelk•a•j•n jar•o•j•n pli•aĝ•a, ol li, ver•e am•as li•n? De tiam li evit•is rekt•e rigard•i al ŝi en la okul•o•j•n, kaj tamen, ŝajn•is al li, ke ia•foj•e li rimark•as en tiu•j hel•e blu•a•j okul•o•j ek•bril•et•o•n, parol•ant•a•n al li pri am•o. Sed, ebl•e, tiu ĉi am•o, se ĝi ver•e ekzist•as, est•as nur platon•a am•o; ebl•e nun ŝi•a•n dezir•o•n, help•i al li mal•kovr•i si•a•n sen•kulp•ec•o•n, nur instig•is nobl•anim•ec•o, sent•o pri mal•just•aĵ•o far•it•a al li en ŝi•a ge•patr•a dom•o. Kvankam la pens•o, ke ŝi tiel firm•e kred•as je li•a sen•kulp•ec•o, est•is tre agrabl•a, kaj kvankam ŝi•a si•n•don•o plen•ig•is li•n de dank•em•o, tamen li preskaŭ ne sci•is, ĉu li dev•as ĝoj•i pri ŝi•a leter•o aŭ ne. Ĉiu•okaz•e li ne dev•as kuraĝ•ig•i ŝi•n, atend•i io•n pli, ol li•a•n dank•ec•o•n kaj amik•ec•o•n. La pens•o, ke Dorote•o Parkinson pov•os iam, en li•a kor•o, anstataŭ•i li•a•n propr•a•n Flora’n, eĉ ne unu foj•o•n en•ir•is li•a•n kap•o•n. Dolĉ•a, konfid•em•a knab•in•o! Kiel ne•dis•ig•ebl•e lig•it•a est•is li•a tut•a kor•o al tiu tra•vid•ebl•e pur•a kaj mal•fals•a anim•o, li•a ideal•o de knab•in•a dolĉ•ec•o kaj virt•ec•o. Sed kiel mal•proksim•e, ŝajn•e, de li ŝi nun est•is; kaj tut•a•n ĉi tiu•n mal•feliĉ•o•n kaŭz•is al li mal•amik•o, al kiu li neniam far•is mal•bon•aĵ•o•n.
Mal•trankvil•e kaj mal•seren•e, kun kresk•ant•a sent•o de mal•am•o en la kor•o li ek•mov•et•iĝ•is sur la benk•o. Re•e li demand•is si•n: — Kia•n ne•dub•ebl•a•n pruv•o•n li hav•as, ke Le•o Broadbent mem est•as la krim•ul•o? Nenia•n. Kaj tamen, nenio en la mond•o est•is por li pli sen•dub•a, ol tiu konklud•o. Intuici•o? Re•memor•ant•e la parol•o•j•n de l’ hind•a princ•id•o pri intuici•o kaj li•a•j•n mem•tromp•o•j•n, li sent•is mal•inklin•o•n fid•i al tiu supoz•it•a spirit•a kapabl•o. Ĉu, do, li•a cert•ec•o est•is baz•it•a sur logik•a rezon•ad•o, sur sen•erar•a indukci•o? — Sen•dub•e, — li respond•is al si mem, — Le•o Broadbent est•as ja, krom mi mem, la sol•a person•o, al kiu Kunwar Kriŝna montr•is la dokument•o•j•n. Li est•as la sol•a person•o, kiu kon•is ĉiu•j•n detal•o•j•n neces•a•j•n, por pov•i el•pens•i kaj el•labor•i tiu•n subtil•a•n, diabl•a•n plan•o•n. Li est•as la sol•a person•o, kiu mal•am•as mi•n, kaj kiu hav•is sufiĉ•e da motiv•o•j por elekt•i mi•n kiel viktim•o•n. Ke Le•o Broadbent am•ind•um•as fraŭl•in•o•n Parkinson, ne est•as ja sekret•o. Ĵaluz•o, do, est•as ver•ŝajn•e plu•a motiv•o. — Ju pli li pri•pens•is la tut•a•n afer•o•n, des pli li konvink•iĝ•is, ke li•a kalumni•int•o est•as ankaŭ la krim•ul•o, kaj des pli mal•nobl•eg•a la krim•o aspekt•is. Sed — est•is ja li mem, kiu est•is brul•stamp•it•a per tiu krim•o, li, kiu est•is la mal•estim•eg•it•a el•pel•it•o! Reg•at•a de kor•prem•o kaj mal•trankvil•o li ek•lev•iĝ•is kaj vag•is, dum kelk•a•j minut•o•j, sen•cel•e sur la herb•ej•o. Ek•plen•ig•is li•n pasi•a dezir•o si•n venĝ•i, mal•kovr•i la fakt•a•j•n kaj el•met•i Le•o•n Broadbent al la rigor•ec•o de la leĝ•o kaj al la mal•estim•eg•o de ĉiu•j li•a•j kon•at•o•j: Ruin•iĝ•os tut•a li•a karier•o kaj ĉiu ŝanc•o gajn•i la man•o•n de fraŭl•in•o Parkinson; li est•os el•pel•it•a el ĉiu estim•ind•a societ•a rond•o en London•o kaj en la tut•a region•o ĉirkaŭ Long-Seaton.
Sed ne long•e li kares•is tiu•j•n venĝ•em•a•j•n pens•o•j•n. Le•o Broadbent est•as frat•o de li•a Flora; kaj kovr•i li•n per tia mal•honor•o ja kovr•os per mal•honor•o ŝi•n kaj ŝi•a•n tut•a•n famili•o•n. — Ne, Vilfrid•o Gallimore, — li dir•is al si en la pens•o•j, — dron•ig•i Flora’n, sent•em•a•n, mol•kor•a•n Flora’n, en mal•honor•o kaj mal•feliĉ•o pro person•a venĝ•o ne permes•os vi•a am•o. — Tiam li re•memor•is la vort•o•j•n de fraŭl•in•o Lambert, ke li est•as en la okul•o•j de la knab•in•o en•korp•iĝ•o de alt•anim•ec•o kaj nobl•ec•o. Kvankam li plen•e, akr•e sent•is, ke li ne merit•as ŝi•a•n alt•a•n opini•o•n, li ne vol•is sen•iluzi•i ŝi•n. Ne, li prov•os kiom ebl•e al•proksim•iĝ•i al tiu ideal•o. Ceter•e, ebl•e est•os trov•ebl•a pli da kontent•ec•o en rezignaci•o, ol en venĝ•o. La last•a•j vort•o•j de fraŭl•in•o Lambert ven•is al li en la memor•o•n: — Vilfrid•o, ne kares•u en vi•a brust•o venĝ•em•a•j•n dezir•o•j•n; ili ĉiam mal•nobl•ig•as la kor•o•n, ‘Mi•a est•as la venĝ•o; Mi re•pag•os’, dir•as Di•o. Las•u la venĝ•o•n al Li. Nun li demand•is si•n — ne la unu•a•n foj•o•n — kial ĉio ĉi tio okaz•as; kial la viv•o hav•as por li tiom da ĉagren•a•j, konfuz•a•j demand•o•j kaj problem•o•j. Sed, antaŭ ol li pov•is en•profund•ig•i si•n en unu el tiu•j mal•gaj•a•j, preskaŭ melankoli•a•j medit•ad•o•j, kiu•j dum la last•a•j monat•o•j far•iĝ•is iom oft•a•j, iu facil•e ek•tuŝ•is li•a•n ŝultr•o•n:
— Ho, Alfred•o! — li ek•kri•is per voĉ•ton•o, kiu dub•ig•is la ven•int•o•n, ĉu la inter•romp•o de l’ medit•ad•o far•as al li plezur•o•n aŭ ne.
— Vilfrid•o, — dir•is la instru•ist•o, ek•sid•ant•e ĉe la flank•o de la jun•ul•o, — vi aspekt•as tre mal•gaj•a. Mi mal•ĝoj•as, ke vi•n tiom aflikt•as tiu bedaŭr•ind•a afer•o. Kial vi ne far•as mi•n vi•a konfid•at•o?
Vilfrid•o ek•rigard•is la parol•ant•o•n kaj mal•gaj•e respond•is:
— Tial, ke, ŝajn•is al mi, ankaŭ vi, Alfred•o, kaj eĉ pli vi•a patr•in•o, kondut•is je mi de•ten•em•e kaj suspekt•em•e.
— Ne mi, — Vilfrid•o, — ne mi. Mi nur silent•is, vid•ant•e vi•a•n de•ten•em•o•n, kaj atend•is oportun•a•n moment•o•n, por pri•parol•i la afer•o•n kun vi. Ali•flank•e, mi tim•as, ke la patr•in•o ne pov•as tut•e for•ig•i suspekt•o•n, ke tiu mal•bel•a fam•o ne est•as sen ver•ŝajn•ec•o. La patr•in•o est•as, kiel vi sci•as — ĉu ne? — iom fanatik•a; kaj se nur vi est•us konsent•int•a, ir•i kun ŝi kelk•a•foj•e al ŝi•a•j special•a•j kun•ven•et•o•j, ŝi est•us tuj for•pel•int•a kun indign•o ĉiu•n sugesti•o•n pri kulp•ec•o. Vi iom tro pacienc•e kaj, ebl•e, kun tro grand•a ŝajn•sincer•ec•o aŭskult•ad•is ŝi•a•j•n strang•aĵ•o•j•n kaj mir•rakont•o•j•n, tiel ke ŝi fort•e atend•is vi•a•n konvert•iĝ•o•n al ŝi•a apart•a kred•ar•o. Fin•e, vi•a obstin•ec•o kaj persist•em•o leg•i filozofi•a•j•n verk•o•j•n, kiu•j•n ŝi tre mal•aprob•as, ĉagren•is ŝi•n kaj antaŭ•inklin•is kred•i tiu•n ĉi fam•o•n.
— Dir•u al mi, — li•n inter•romp•is la pli jun•a vir•o, — kiel vi sci•iĝ•is pri ĝi?
— Mi ĝust•e sci•as nek kiam, nek kiel la patr•in•o inform•iĝ•is. Unu•e ven•is por vi•n vizit•i, du-tri•foj•e, iu hind•o, ĉiam dum vi•a for•est•o, kaj post•e mister•a sinjor•o, kiu far•is mister•a•j•n inform•pet•o•j•n pri vi, kaj kiu promes•ig•is ŝi•n, ke ŝi rigard•u la afer•o•n kiel konfidenci•aĵ•o•n. Mi•a inform•int•o est•as sinjor•o Broadbent.
— Mi atend•is tio•n.
— Nu, last•a•n dimanĉ•o•n, kiam ni, la patr•in•o kaj mi, re•ir•is hejm•e•n post la maten•a Di•serv•o, ni renkont•is li•n, laŭ ŝajn•o hazard•e, sed efektiv•e, mi pens•as, laŭ li•a intenc•o. Li est•is, kiel kutim•e, tre•eg•e afabl•a: ĉarm•eg•it•a ni•n renkont•i kaj tre feliĉ•a pro la honor•o est•i prezent•it•a al mi•a patr•in•o, kaj ali•a•j ĝentil•aĵ•o•j. Kompren•ebl•e la konversaci•o turn•iĝ•is al vi, vi•a subit•a perd•o, vi•a vojaĝ•o al Long-Seaton k.t.p. Post•e li lert•e alud•is pri vi•a antaŭ•a amik•ec•o kun Sri Kunwar Kriŝna kaj la kulp•ig•o, kiu•n la princ•id•o far•is kontraŭ vi. La patr•in•o aŭskult•is avid•e kaj pet•is plu•a•j•n inform•o•j•n, kiu•j•n sinjor•o Broadbent, ŝajn•e tre kontraŭ•vol•e, liver•is. Tamen li liver•is kaj per plu•a•j alud•o•j li sukces•is ekscit•i en ŝi kresk•ant•a•n sci•vol•em•o•n. Li dir•is al ni, ke la princ•id•o jam for•las•is Angl•uj•o•n kaj . . .
— Ho, — ek•kri•is Vilfrid•o, — sen•util•e do est•us send•i al li leter•o•n, kiu•n mi skrib•is al li hieraŭ nokt•e.
— Tre ver•ŝajn•e. Sinjor•o Broadbent ankaŭ sci•ig•is ni•n, ke li sukces•is konsent•ig•i la princ•id•o•n si•n de•ten•i de star•ig•o de polic•a enket•o; tamen, demand•it•e, ĉu li opini•as vi•n kulp•a, li iom ŝancel•iĝ•e respond•is, ke, tre zorg•e esplor•int•e la tut•a•n afer•o•n, li, kiel jur•ist•o, ne pov•is ne konklud•i, ke vi est•as la far•int•o de la krim•o.
— Ĉu li inform•is vi•n pri la fakt•o, ke li mem est•as la sol•a, ceter•a person•o, al kiu la hind•o montr•is la dokument•ar•o•n?
— Jes, li inform•is, sed ŝajn•ig•is, ke la pens•o pri ebl•ec•o, ke iu pov•us, eĉ moment•o•n, rilat•ig•i la krim•o•n kun li mem, ne en•ir•is li•a•n kap•o•n. Mi tre atent•e observ•is li•a•n vizaĝ•o•n kaj mi ek•pens•is, ke, aŭ neniam mi pli plen•e tromp•iĝ•is pri la karakter•o de person•o, aŭ ĉe mi•a flank•o ir•as unu el la plej ruz•a•j kaj sen•skrupul•a•j krim•ul•o•j, kiu•j iam makul•is la jur•ist•a•n profesi•o•n. Kaj ju pli mi aŭskult•is li•n kaj stud•is li•a•j•n akr•a•j•n trajt•o•j•n, des pli la konvink•o pli•fort•iĝ•is, ke ne pri vi mi tromp•iĝ•is.
— Dank•o•n, Alfred•o. Nun rakont•u al mi, mi pet•as, ĉio•n, kio•n tiu fripon•o dir•is, kaj post•e mi sci•ig•os al vi la mal•mult•a•j•n fakt•o•j•n, kiu•j•n mi kon•as pri tiu ĉi mal•feliĉ•a afer•o.
La inter•komunik•it•a•j•n detal•o•j•n jam kon•as la leg•ant•o. Vilfrid•o kaŝ•is antaŭ la amik•o nek si•a•n am•o•n al Flora Broadbent, nek si•a•n decid•o•n, pro la knab•in•o, ne pen•i por publik•e mal•kovr•i la kulp•ec•o•n kaj mal•bon•eg•ec•o•n de ŝi•a frat•o. Jen — li dir•is kun emoci•o, — mi•a mal•envi•ind•a situaci•o. Nun•temp•e la perspektiv•o est•as mal•lum•a, sed ne sen•esper•a. Mi klar•e sent•as, ke, eĉ flank•e•n•met•ant•e la motiv•o•n rilat•e al Flora Broadbent, mi ne trov•os kontent•ec•o•n per ebl•e long•e•daŭr•a pen•ad•o, pro venĝ•o, ruin•ig•i mal•amik•o•n. Mi nun star•as sol•a en la mond•o, sen patr•o, supoz•ebl•e sen patr•in•o, aŭ iu kon•at•a parenc•o. Mi pov•as ir•i ali•lok•e•n kaj re•komenc•i, por tiel dir•i, mi•a•n viv•o•n. Nov•a•n viv•o•n, Alfred•o, mi sopir•as; se nur mi pov•us forges•i la mal•nov•a•n! Ne nur pri nov•a viv•o mi sopir•as, laŭ ekster•a•j cirkonstanc•o•j, sed ankaŭ — kaj, kred•u mi•n, pli pasi•e — rilat•e al mi•a•j spirit•a•j tra•viv•aĵ•o•j. Vi ne pov•as imag•i kiel konfuz•a•j est•as mi•a•j intelekt•a•j kaj spirit•a•j spert•aĵ•o•j, kaj . . . ne, las•u mi•n daŭr•ig•i — kaj kiel fort•e prem•ad•as mi•n mult•a•j mal•trankvil•ig•a•j demand•o•j. Tiom da inter-kontraŭ•dir•ant•a•j influ•o•j kun•labor•ad•is por nebul•ig•i mi•a•n spirit•a•n perspektiv•o•n. Jen est•as . . . sed mi ne vol•as lac•ig•i vi•n per la mal•gaj•a katalog•o de tiu•j konflikt•ant•a•j viv•impres•o•j; vi jam kon•as ili•n grand•apart•e. Vi ne mir•os, do, ke mi•a anim•o en la daŭr•o de la last•a•j jar•o•j barakt•ad•is en marĉ•o de dub•o•j kaj ne•cert•aĵ•o•j, de mal•kontent•aĵ•o•j kaj sopir•o•j. Se nur mi pov•us forges•i ĉio•n kaj re•komenc•i serĉ•i la ver•o•n, sen kiu mi•a kor•o neniam trov•os feliĉ•o•n. Ne inter•romp•u mi•n, — li dir•is, kiam sinjor•o Brent de•nov•e vol•is inter•ĵet•i rimark•o•n, — nur unu fraz•o•n plu. Mi•a dezir•o kon•i la ver•o•n — kaj precip•e post la mort•o de mi•a kar•a, nobl•a, sed Di•o•n-ne•ant•a onkl•o, la ver•o•n pri la post•mort•a viv•o — est•as profund•a, pasi•a, tamen kelk•foj•e mi tim•as ek•kon•i ĝi•n.
Vilfrid•o ek•silent•is kaj mal•gaj•e, en•pens•e rigard•is la herb•o•n antaŭ si. Sinjor•o Brent tuj parol•is:
— Por dir•i ĉio•n, kio est•as en mi•a kor•o, mi ne hav•as, bedaŭr•ind•e, sufiĉ•e da temp•o, ĉar mi dev•as re•ir•i al la kolegi•o post kelk•a•j minut•o•j. Vilfrid•o, knab•o mi•a, vi rigard•as la afer•o•j•n metafizik•a•j•n el tro subjektiv•a vid•punkt•o. Tio est•as mal•saĝ•a. Mi mir•as, ke hom•o, natur•dot•it•a per fantazi•em•o, kiel vi, ne pov•as venk•i tiu•n inklin•o•n. “Kio est•as la ver•o?” Ĉu vi kred•as, ke la hom•a cerb•o iam el•trov•os la tut•a•n ver•o•n? Neniam. La ver•o mem est•as evit•em•a, kiel ignis fatuus — kaj ebl•e tiel mal•grav•a. Mal•saĝ•e, do, est•as pas•ig•i la viv•o•n, krev•ig•ant•e al si la kap•o•n pro io tiel ombr•ec•a, ne•ating•ebl•a. Kaj nun rilat•e al la tuj•a est•ont•ec•o, mi tut•e aprob•as vi•a•n decid•o•n, pro am•o al Flora Broadbent ne pen•i publik•e el•montr•i la mal•bon•eg•ec•o•n de ŝi•a frat•o. Tiu ĉi decid•o est•as honor•ind•a kaj plaĉ•as al mi pro ĝi•a romantik•ec•o. Ĉiu•okaz•e, se li ver•e est•as la krim•ul•o, pri kio mi ne dub•as, mi tim•as, ke li jam kovr•is ĉiu•j•n post•e•sign•o•j•n tro lert•e por facil•a el•trov•o. Nu, aŭskult•u mi•a•n konsil•o•n, Vilfrid•o. Se mi est•us en vi•a lok•o, mi pas•ig•us kelk•a•j•n jar•o•j•n en divers•a•j fremd•a•j land•o•j. Vi nun hav•as ja sufiĉ•e da mon•o, por est•i sen•de•pend•a de labor•en•spez•o•j, almenaŭ dum kelk•a temp•o. Vi ja ĉiam intenc•is stud•i ekster•land•e ali•land•a•n arĥitektur•o•n, kaj tio est•as tre konsil•ind•a. Ir•u do, mi•a knab•o, tra•vojaĝ•u German•uj•o•n, Ital•uj•o•n, Franc•uj•o•n kaj Hispan•uj•o•n; al•pren•u nov•a•j•n ide•o•j•n, stud•u la arĥitektur•o•n, la muzik•o•n, la popol•mor•o•j•n kaj ali•a•j•n afer•o•j•n. Re•ven•int•e post kelk•a•j jar•o•j vi pov•os re•komenc•i vi•a•n viv•o•n ĉi tie aŭ ali•lok•e kaj tut•e mal•atent•i ĉiu•j•n kalumni•int•o•j•n. Malgraŭ ĉiu•j vi•a•j mal•feliĉ•aĵ•o•j mi tre volont•e inter•ŝanĝ•us la lok•o•n kun vi.
— Dank•o•n, Alfred•o. Vi•a konsil•o est•as tre saĝ•a, kaj mi jam pri•pens•is la konsil•ind•ec•o•n de tia plan•o. Mi do for•ir•os German•uj•o•n tuj, kiam mi far•os la kelk•a•j•n neces•a•j•n prepar•o•j•n. Ankoraŭ hodiaŭ mi vizit•os pastr•o•n Parkinson kaj fraŭl•in•o•n Dorote•o, kiu nun mastr•um•as por si•a frat•o. Ambaŭ pet•is, ke mi baldaŭ vizit•u ili•n; ili tre amik•e propon•as, pri•parol•i la afer•o•n kun mi kaj ĉiel help•i al mi el•montr•i mi•a•n sen•kulp•ec•o•n. Pastr•o Parkinson, do, ankaŭ kred•as mi•n sen•kulp•a. Kompren•ebl•e, est•as agrabl•e sci•i, ke ili kun•sent•as kun mi kaj ke ili vol•as help•i, tamen mi ne dezir•as tre instig•i ili•n, precip•e ne fraŭl•in•o•n Dorote•o . . .
— Mi kompren•as, Vilfrid•o. Mi ne erar•is pri Dorote•o: pli ol amik•ec•o instig•as la knab•in•o•n, kaj vi dev•as est•i si•n•gard•a. Tamen, se ili vol•as, dum vi•a for•est•o, pen•i por mal•volv•i tiu•n ĉi mister•o•n, — kiel mi ankaŭ pen•os — mi ne mal•help•us ili•n.
* * * * * *
Sur•voj•e al la orient•a kvartal•o de London•o, Vilfrid•o preter•pas•is, sur la strat•o Fleet, la restoraci•o•n, kie li kutim•e tag•manĝ•is. Ne pli fru•e ol tiam li ek•pens•is, ke li manĝ•is nenio•n de•post la sep•a maten•e, kaj ke nun jam est•as post la tri•a post•tag•mez•e. Li do en•ir•is kaj okup•is si•a•n kutim•a•n angul•o•n en sol•ec•o. Post•e li daŭr•ig•is la voj•o•n, ankoraŭ en•pens•e, sed jam en pli seren•a humor•o.
Pastr•o Parkinson akcept•is Vilfrid•o•n tre kor•e en si•a skrib•ĉambr•o. Pet•int•e, ke li ek•sid•u, li dir•is:
— Bedaŭr•ind•e mi•a frat•in•o ne est•as hejm•e. Ŝi el•ir•is por vizit•i unu el mi•a•j paroĥ•an•in•o•j, kiu est•as ĉiam•a sufer•ant•in•o. Mi ĝoj•as dir•i, ke Dorote•o jam mir•ig•e si•n adapt•as al si•a nov•a situaci•o. Sed ŝi•a for•est•o don•as al mi okaz•o•n, ĝis ŝi•a re•ven•o, mal•kaŝ•e pri•parol•i tiu•j•n bedaŭr•ind•eg•a•j•n okaz•int•aĵ•o•j•n. Kred•u al mi, mi•a frat•in•o kaj mi tre sincer•e dezir•as help•i al vi, se ebl•e, mal•volv•i tiu•n mal•feliĉ•a•n mister•o•n. Ĉu vi jam konsult•is vi•a•n advokat•o•n?
— Ne, sinjor•o pastr•o, kaj mi ne intenc•as tio•n far•i, almenaŭ mi ne vol•as, ke li si•n okup•u profesi•e pri tiu afer•o.
— Ne? Vi mir•ig•as mi•n. Kial?
— Mi est•os kontent•a, se mi•a•j amik•o•j, kiu•j nun kred•as je mi•a kulp•ec•o aŭ je ebl•ec•o, ke mi kapabl•as far•i tia•n krim•o•n, ek•sci•os, ke mi est•as sen•kulp•a.
Filip•o Parkinson rigard•is dum moment•o la vizaĝ•o•n de la pli jun•a vir•o kvazaŭ li vol•us leg•i en ĝi la motiv•o•n de tiu ne•ordinar•a ag•manier•o.
— Ĉu vi ankaŭ opini•as, ke nur unu el du person•o•j pov•as est•i kulp•a: aŭ sinjor•o Broadbent, aŭ vi?
— Jes, — firm•e respond•is Vilfrid•o, — laŭ mi•a sci•o, nur tiu ĉi alternativ•o ekzist•as; eĉ se en la komenc•o mi hav•us ia•n dub•a•n, post•a•j okaz•int•aĵ•o•j for•ig•us ili•n. Tuj sinjor•o Broadbent komenc•is dis•vast•ig•i inter ĉiu•j mi•a•j kon•at•o•j la nov•aĵ•o•n, ke mi far•is abomen•a•n krim•o•n. Krom tio, mi hav•as kaŭz•o•n por pens•i, ke li fort•e mal•am•as mi•n kaj per ĉiu•j rimed•o•j pri•labor•as mi•a•n ruin•ig•o•n.
La jun•a pastr•o aspekt•is ankoraŭ pli mir•ig•it•e. Per voĉ•ton•o, montr•ant•a nenia•n dub•o•n pri la sincer•ec•o de li•a gast•o, li demand•is ĝentil•e:
— Kvankam sinjor•o Broadbent est•as vi•a plej danĝer•a mal•amik•o, vi tamen dezir•as ŝirm•i li•n kontraŭ plen•merit•it•a pun•o?
Vilfrid•o iom embaras•iĝ•is, sed, mal•kaŝ•e re•don•ant•e la demand•ant•a•n, al li direkt•it•a•n rigard•o•n, li respond•is:
— Mi star•as sol•a en la mond•o, sen ia kon•at•a parenc•o, kaj facil•e pov•os komenc•i nov•a•n viv•o•n ali•lok•e aŭ ĉi tie post kelk•jar•a for•est•o. Ali•flank•e, publik•a kondamn•o de sinjor•o Broadbent al•port•us al tre honor•ind•a, mult•membr•a famili•o terur•a•n mal•honor•o•n, kaj . . . iu•j el tiu famili•o est•as al mi tre kar•a•j.
— Iu•j?
— Nu, almenaŭ unu . . .
— Mi kompren•as.
— . . . krom tio, mi ĉiam intenc•is pas•ig•i kelk•a•j•n jar•o•j•n en fremd•a•j land•o•j por pli•grand•ig•i mi•a•n sci•o•n pri arĥitektur•o kaj ali•a•j art•o•j kaj nun, post tiu•j ĉi mal•feliĉ•a•j okaz•int•aĵ•o•j kaj pro ali•a•j kaŭz•o•j mi sent•as fort•a•n dezir•o•n serĉ•i ekster•land•e, en nov•a•j ĉirkaŭ•aĵ•o•j nov•a•n viv•o•n, nov•a•n inspir•o•n kaj, se ebl•e, nov•a•n perspektiv•o•n.
Vilfrid•o ek•silent•is. Esprim•o de mal•ĝoj•o aper•is sur li•a vizaĝ•o, kaj li•a•j esprim•plen•a•j okul•o•j rev•e rigard•is en la spac•o•n, kvazaŭ li jam est•us, en la pens•o•j, mal•proksim•e de tiu ĉambr•o en Aldgate.
Pastr•o Parkinson en•pens•e rigard•is la delikat•a•n profil•o•n de la jun•ul•o:
— Mi•a kar•a amik•o, — de kiam ni renkont•iĝ•is ĉe mi•a•j ge•patr•o•j antaŭ kelk•a•j semajn•o•j, mi oft•e pens•is pri vi. La konversaci•o•j de tiu vesper•o kaj precip•e la mal•long•a inter•parol•o, kiu•n mi hav•is kun vi, konklud•ig•is mi•n, ke vi•a anim•o est•as mal•trankvil•a pro intelekt•a•j kaj spirit•a•j dub•o•j, kaj ke vi sopir•as pri io pli alt•a, ol filozofi•a•j difin•aĵ•o•j kaj sen•fin•a•j, sen•util•a•j prov•ad•o•j per pli-mal•pli fantazi•a•j teori•o•j. Ĉu tiu mal•trankvil•ec•o est•as unu el la de vi ĵus alud•it•a•j “ali•a•j kaŭz•o•j”?
— Jes, — simpl•e respond•is Vilfrid•o, — vi prav•e konjekt•is. La divers•a•j influ•o•j, laŭ kiu•j, de mi•a infan•ec•o, form•iĝ•is mi•a•j viv•koncept•o•j, est•is tre kontraŭ•a•j, konfuz•a•j. De•natur•a inklin•o esplor•i la ver•o•n kaj konsci•o pri iu sopir•o en mi•a anim•o, kiu postul•ad•is kontent•iĝ•o•n, ambaŭ de l’ kap•o kaj de l’ kor•o, aŭskult•ig•is mi•n al ĉiu•j, kiu•j pretend•is ke ili ek•kon•is la ver•o•n aŭ trov•is kontent•ec•o•n. Kaj stud•ad•o de filozofi•a•j verk•o•j ankoraŭ pli en•profund•ig•is mi•n en marĉ•o•n de dub•o•j kaj mal•help•aĵ•o•j.
— Nenia mir•ind•aĵ•o, amik•o mi•a; ne•ebl•e est•as por hom•a cerb•o el•trov•i Di•o•n. Imag•u, ke ven•os inteligent•a est•aĵ•o el tut•e ali•a mond•o, hav•ant•a nenia•n rilat•o•n kun tiu ĉi univers•o. Ter•a loĝ•ant•o gast•ig•as la ali•mond•ul•o•n kaj montr•as al li la mir•ind•aĵ•o•j•n de tiu ĉi planed•o. Li sci•ig•as al li, ke sen•fin•e bon•a, ĉio•pov•a, ĉio•sci•ant•a Di•o kre•is tiu•n ĉi univers•o•n kaj per si•a vol•o saĝ•e reg•as ĝi•n. Ĉu vi ne atend•us, ke unu el la unu•a•j demand•o•j, kiu•j•n tiu fremd•ul•o far•us al si•a gast•ig•ant•o pri tiu ĉi Di•o est•us: — Ĉu vi•a Kre•int•o kaj Reg•ant•o mal•kaŝ•is si•n al vi hom•o•j?
— Vilfrid•o en•pens•e jes•e balanc•is la kap•o•n.
Sinjor•o Parkinson daŭr•ig•is: — Tre kompren•ebl•e. Kaj ĉu vi ne pens•as, ke tiu fremd•univers•a intelekt•ul•o tre mir•us, sci•iĝ•ant•e, ke kompar•e mal•mult•a•j hom•o•j ĉi tie plen•e, konfid•e akcept•as tiu•n mem-mal•kaŝ•ig•o•n?
Cert•e li mir•us, — respond•is Vilfrid•o.
La pastr•o lev•iĝ•is kaj el•pren•is el libr•o•ŝrank•o libr•o•n bind•it•a•n per nigr•a led•o, — Vi for•ir•os ekster•land•e•n por serĉ•i nov•a•n viv•o•n. Ĉu mi pov•as pet•i, — li demand•is ĝentil•e kaj bon•kor•e, — ke vi bon•vol•e akcept•u kaj kun•pren•u tiu•n mal•grand•format•a•n Bibli•o•n?
— Dank•o•n, sinjor•o pastr•o, — dir•is Vilfrid•o, — tio est•as ver•a bon•kor•aĵ•o, kiu•n mi alt•e ŝat•as.
— Atent•e leg•u la libr•o•n kun simpl•a, sincer•a dezir•o ek•kon•i la ver•o•n, sen ia komentari•o. La Sankt•a Spirit•o mem, kiu inspir•is la paĝ•o•j•n, est•u sen•per•e vi•a instru•ist•o.
— Kor•a•n dank•o•n; mi nepr•e far•os tio•n.
— Mi•a frat•in•o ĵus re•ven•is; mi aŭd•is la dom•pord•o•n mal•ferm•iĝ•i. Ĉu vi, do, ne dezir•as, ke ni, dum vi•a for•est•o, pen•u por el•trov•i la kulp•ul•o•n?
— Mi est•os al vi tre dank•a, se vi sukces•us evident•ig•i mi•a•n sen•kulp•ec•o•n ĉe vi•a•j ge•patr•o•j kaj la amik•ar•o, kiu•n mi renkont•ad•is en ili•a dom•o, ne kaŭz•ant•e tamen sensaci•o•n.
— Ni cert•e far•os ni•a•n ebl•o•n, sinjor•o Gallimore, tre volont•e. Kiam vi intenc•as for•ir•i?
— Per la proksim•a ŝip•o, kiu vetur•os al Hamburg•o.
— Tiel baldaŭ? Tio est•os post•morgaŭ. Bon•a ŝip•o for•vetur•os Hamburg•o•n je la dek•a, ĵaŭd•o•n, el la dok•o Sta. Katarina.
En tiu moment•o mal•ferm•iĝ•is la pord•o, kaj Dorote•o Parkinson en•ir•is. Ŝi est•is vest•it•a per simpl•a vest•o el mal•hel•e brun•a, lan•a ŝtof•o kaj sur•hav•is mal•grand•a•n ĉapel•o•n kun du long•a•j ruband•o•j, el nigr•e blu•a silk•o, pend•ant•a•j sur ŝi•a•j ŝultr•o•j. Malgraŭ la simpl•ec•o de si•a vest•aĵ•o ŝi montr•is bon•a•n gust•o•n kaj natur•a•n elegant•ec•o•n. Ek•vid•ant•e Vilfrid•o•n Dorote•o facil•e ruĝ•iĝ•is, kaj sur ŝi•a esprim•plen•a vizaĝ•o vid•iĝ•is surpriz•o kaj ĝoj•o, kiu•j tamen tuj ced•is al serioz•a, mal•trankvil•a mien•o.
— Ho, sinjor•o Gallimore, — ŝi dir•is kor•e, — mi ne atend•is, ke vi ven•os tiel fru•e. Kiel vi fart•as? Mi tre mal•ĝoj•as aŭd•i pri la sort•o•bat•o•j, kiu•j vi•n traf•is.
Vilfrid•o pren•is la etend•it•a•n al li man•o•n kaj respond•is ĝentil•e, evit•ant•e, tamen, rigard•i rekt•e al ŝi en la okul•o•j•n:
— Mi kor•e dank•as vi•n, fraŭl•in•o Parkinson, pro vi•a praktik•a, oportun•a kun•sent•o. Mi cert•ig•as vi•n, ke vi•a mal•kaŝ•a kred•o je mi•a sen•kulp•ec•o efik•is kiel balzam•o sur vund•it•a kor•o.
Pastr•o Parkinson star•is ĉe la skrib•tabl•o atent•e kaj zorg•e rigard•ant•e la vizaĝ•o•j•n de la du inter•parol•ant•o•j. Li jam diven•is ili•a•j•n sekret•o•j•n. La ek•bril•et•o en la okul•o•j de la knab•in•o, la facil•a ruĝ•iĝ•o de ŝi•a•j vang•o•j kaj la van•a pen•o kaŝ•i trem•et•o•n en la voĉ•o cert•ig•is li•a•n suspekt•o•n, ke ŝi•a•n kor•o•n plen•ig•as profund•a am•o al tiu nobl•aspekt•a vir•o. Ali•flank•e, ek•sci•int•e, ke Vilfrid•o am•as frat•in•o•n de sinjor•o Broadbent, li facil•e kompren•is li•a•n iom embaras•a•n situaci•o•n. La rigard•o, kiu•n la alt•kresk•a, mal•dik•et•a vir•o en pastr•a vest•o kaŝ•e direkt•is al si•a frat•in•o est•is plen•a de mal•ĝoj•o kaj kompat•o, sed li pen•is parol•i per gaj•et•a ton•o, kvazaŭ li komunik•us agrabl•a•n nov•aĵ•o•n:
— Sinjor•o Gallimore ven•is por dir•i adiaŭ, Dorote•o, — li dir•is, — ni•a amik•o ir•os ekster•land•e•n post•morgaŭ kaj for•est•os kelk•a•j•n jar•o•j•n.
Dum moment•o la kor•o de Dorote•o preskaŭ ĉes•is bat•i, kaj ŝi•a•j vang•o•j pal•iĝ•is. Kun grand•a surpriz•o ŝi demand•is:
— Ekster•land•e•n, sinjor•o Gallimore? Ĉu vi do ne dezir•as . . . tir•i la kulp•ul•o•n al la juĝ•o?
Antaŭ ol Vilfrid•o pov•is respond•i, sinjor•o Parkinson ek•parol•is:
— Ne tuj, Dorote•o. Mi tut•e aprob•as, pro pli ol unu kaŭz•o, la plan•o•n de sinjor•o Gallimore pas•ig•i kelk•a•j•n jar•o•j•n en fremd•a•j land•o•j. Inter•temp•e ni, kaj, sen•dub•e, ali•a•j el li•a•j amik•o•j, pov•os pli bon•e labor•i sekret•e pro li•a afer•o. Sed nun, frat•in•o, pri•zorg•u la vesper•manĝ•o•n. Ĉe•tabl•e ni pri•parol•os far•ot•aĵ•o•j•n.
Fraŭl•in•o Parkinson demand•e ek•rigard•is unu•e la frat•o•n kaj post•e Vilfrid•o•n. Tiu last•a est•is tre kontent•a pri la parol•o de la pastr•o, kiu don•is al li okaz•o•n por plu•e pri•pens•i li•a•n respond•o•n. Li do nur dir•is:
— Bon•e, fraŭl•in•o Parkinson, ni inter•konsil•iĝ•os dum la vesper•manĝ•o; ĉu ne?
Vilfrid•o sent•is si•n mult•e pli seren•a, kiam, post la ĉe•tabl•a inter•konsil•iĝ•o, li pov•is adiaŭ•i si•a•j•n bon•kor•a•j•n ge•amik•o•j•n. Li sci•is, ke pastr•o Parkinson tut•e kompren•as kaj aprob•as li•a•j•n motiv•o•j•n kaj li est•is al li tre dank•a pro li•a lert•a kaj takt•a konduk•ad•o de la iom ĝen•a konversaci•o. — Ĉu la knab•in•o suspekt•as la ĉef•a•n motiv•o•n, kiu instig•is li•n tiel ag•i? — li demand•is si•n. Se ŝi ver•e am•as li•n, est•us ja pli bon•e, ke ŝi suspekt•u la ver•o•n. — Efektiv•e dum la trans•tabl•a inter•parol•o ven•is al Dorote•o la pens•o, ke, ebl•e, pro am•o al frat•in•o de Sinjor•o Broadbent Vilfrid•o ne vol•is el•met•i ties famili•o•n al mal•honor•o; sed, kiam li adiaŭ•is ŝi•n ĉe la pord•o kaj varm•e, tamen kun sent•ebl•a embaras•o, dank•is pro ŝi•a pret•ec•o help•i al li, ŝi plen•e konsci•is, ke la esper•o gajn•i la kor•o•n de tiu vir•o est•as van•a, ke li•a am•o jam aparten•as al ali•a.
* * * * * *
Du tag•o•j•n post•e, vesper•e, Vilfrid•o star•is sur la ferdek•o de ŝip•o ir•ant•a al Hamburg•o. Sent•o de mal•ĝoj•o kaj sol•ec•o reg•is li•a•n kor•o•n: Li post•las•is ĉio•n ŝat•ind•a•n, kio•n la mond•o por li en•ten•is: Flora•n kaj fraŭl•in•o•n Lambert. Ĉu iam li re•vid•os ili•n? Li konsci•is, ke, tiel for•ir•ant•e, li kaŭz•as al ili akr•a•n dolor•o•n; tamen li ne dub•is unu moment•o•n, ke li ag•is saĝ•e kaj prav•e.
La ŝip•o, mal•rapid•e for•pel•it•a de facil•a vesper•a vent•o, glit•is mal•diligent•e el la larĝ•a river•buŝ•o de la Tamis•o en la plen•mar•o•n. Baldaŭ la patr•uj•o mal•aper•os el la vid•o.
— Kiel strang•a est•is mi•a ĝis•nun•a sort•o, — li pens•is, — Ĉu la est•ont•ec•o est•os sam•e enigm•o•plen•a? Long•e li rigard•is rev•e la ĉiam pli mal•preciz•iĝ•ant•a•j•n vid•aĵ•kontur•o•j•n ĝis la last•a•j pint•o•j mal•aper•is, dron•ant•e en ĉe•horizont•a, nebul•a tavol•o. Post•e li turn•is si•n kaj ir•is al la antaŭ•part•o de la ŝip•o. Antaŭ li bril•is la konstelaci•o Orion•o kaj ĝust•e super la busprit•o star•is la bel•a, gaj•e trem•bril•et•ant•a Sirius•o, ŝajn•e far•ant•e al li sign•o•n, ke li sekv•u ĝi•n al la land•o de si•a nask•iĝ•o. Sent•o de nov•a esper•o ek•plen•ig•is li•a•n kor•o•n:
— Nov•a viv•o! — li dir•is al si mem du•on•voĉ•e, — Nov•a viv•o!
Ĉirkaŭ ses monat•o•j•n post la for•ir•o de Vilfrid•o, Flora star•is ĉe la fenestr•o en la ĉambr•et•o de fraŭl•in•o Lambert, aranĝ•ant•e bel•a•n buked•o•n da aŭtun•a•j flor•o•j, kiu•j•n ŝi al•port•is el si•a propr•a mal•grand•a ĝarden•o. Ŝi•a vizaĝ•o est•is pli ol ordinar•e pens•em•a. La mal•san•ul•in•o am•e rigard•is la bel•form•a•n, mal•dik•et•a•n figur•o•n de la knab•in•o, kiu nun komenc•is al•pren•i iom pli vir•in•a•n aspekt•o•n. Post kelk•minut•a silent•o Flora si•n turn•is kaj dir•is ŝancel•iĝ•e:
— Mi hav•as nov•aĵ•o•n por vi, kar•ul•in•o, sed mi ne sci•as ĉu ĝi . . . mi tim•as, ke ĝi mal•ĝoj•ig•os vi•n.
— Jes, Flora, mi pens•is, ke vi dezir•as io•n al mi sci•ig•i, sed ke vi ŝancel•iĝ•as pro tim•o ĉagren•i mi•n. Vi•a vizaĝ•o dir•is tio•n al mi. Kio vi•n kor•prem•as, mi•a kar•a?
— Ho, kar•a fraŭl•in•o Lambert, — ek•kri•is la knab•in•o, sid•iĝ•ant•e apud la lit•o kaj ek•pren•ant•e la man•o•n de la am•at•a vir•in•o, — mi for•ir•os London•o•n morgaŭ, kaj mi ven•is por dir•i adiaŭ al vi.
Ŝi•a voĉ•o trem•et•is, kaj ŝi•a•j mal•hel•a•j, konfid•em•a•j okul•o•j ek•plen•iĝ•is de larm•o•j.
— Nu, kar•ul•in•o, mi ne dub•as, ke tio al•port•os al vi bon•o•n. Ĉu vi loĝ•os kun vi•a onkl•o Graham?
— Ne tut•e; sed aŭskult•u, kaj mi rakont•os al vi, kiel tio okaz•is. Kaj, ho, mi esper•as, ke vi aprob•os mi•a•n paŝ•o•n! Vi sci•as, ke, de kiam Le•o skrib•is al ni pri Vilfrid•o, mi•a viv•o en la hejm•o far•iĝ•is pli kaj pli mal•ĝoj•a. Ĝi est•is sufiĉ•e mal•gaj•a antaŭ•e, sed dum la last•a•j monat•o•j mi preskaŭ ne sci•is kiel el•port•i ĝi•n. Nu, antaŭ semajn•o al•ven•is onkl•o Graham por pas•ig•i kun ni kelk•a•j•n liber•a•j•n tag•o•j•n. Li nun est•as direktor•o de la grand•a hospital•o Guy en London•o. Iu•n vesper•o•n, kiam ni sid•is kun•e en la kabinet•o de la patr•in•o, li plend•is pri mank•o, en la hospital•o, de bon•eduk•it•a•j, ĝentil•a•j fleg•ist•in•o•j. Li far•iĝ•is tut•e elokvent•a, pri•parol•ant•e la nobl•ec•o•n de tia okup•ad•o por jun•a•j vir•in•o•j el bon•a•j famili•o•j, kiu•j vol•as si•n dediĉ•i al viv•o de bon•far•ad•o. — “Jen est•as”, — li ek•kri•is, — “bon•eg•a okaz•o por mult•a•j jun•ul•in•o•j, kies viv•o nun est•as sen•util•a kaj sen•cel•a, kaj kiu•j sopir•as far•i io•n nobl•a•n, hero•ec•a•n. La neces•o est•as grand•a, ĉar en mult•a•j okaz•o•j mild•a fleg•ad•o kaj kun•sent•a kondut•o efik•as pli bon•e, ol kurac•il•o.” — Nu, vi sci•as, ke jam de•long•e mi sopir•as el•iĝ•i el tiu ĉi unu•ton•a ekzist•ad•o, el mi•a mal•mult•util•a sulk•o kaj plen•ig•i mi•a•n viv•o•n per util•a•j bon•far•o•j. Aŭskult•ant•e la vort•o•j•n de onkl•o Graham, mi ek•sent•is, ke labor•ad•o en hospital•o tut•e akord•iĝ•os kun mi•a•j inklin•o•j, kaj ke mi trov•os en tiu okup•o plen•a•n kontent•ec•o•n, ebl•e eĉ feliĉ•ec•o•n. Ĉu vi pens•as, ke mi taŭg•as por fleg•ad•o?
En la kor•o de la mal•san•ul•in•o batal•is mal•egoist•a ĝoj•o pro ven•ont•a al la knab•in•o sort•o•ŝanĝ•o, en•hav•ant•a promes•o•n pri kontent•ec•o kaj ben•o, kun natur•a sent•o de mal•gaj•ec•o pro la pens•o, ke ŝi perd•os la vizit•o•j•n de la dolĉ•a knab•in•o, kiu•n ŝi am•is kun ver•e patr•in•a am•o. Ŝi•a•j nur mal•oft•a•j vizit•o•j est•is nun ŝi•a sol•a konsol•o. Sed ŝi•a mal•egoism•o facil•e venk•is, kaj, am•e rigard•ant•e la respond•avid•a•n vizaĝ•o•n de Flora, ŝi dir•is:
— Jes, kar•ul•in•o, vi ne pov•us elekt•i pli taŭg•a•n okup•o•n. La natur•a em•o de vi•a karakter•o kaj de vi•a kor•o ig•as vi•n apart•e taŭg•a por fleg•ad•o. Di•o ben•u vi•a•n decid•o•n.
— Ho, — ek•kri•is Flora, — dank•o•n! Sed ĉu vi ne tro mal•ĝoj•os, ne vid•ant•e mi•n, nek Vilfrid•o•n?
— Ne tro, ne tro, — respond•is la pal•a vir•in•o, pen•ant•e reg•i si•n. — Kompren•ebl•e mi sent•os mi•n sol•ec•a, sed mi ja sci•os, ke vi est•as kontent•a, plen•um•ant•e nobl•a•n viv•o•cel•o•n. Vi kaj Vilfrid•o ĉiam est•os en mi•a•j pens•o•j, kaj mi est•os kontent•a, inter•temp•e mi•n okup•i per pro•pet•o•j pro vi kaj ali•a•j; mi ja hav•as nenia•n ali•a•n cel•o•n nek dezir•o•n en tiu ĉi mond•o.
Kor•tuŝ•it•e Flora ek•kri•is: — Ho, fraŭl•in•o Lambert, kiel bon•a vi est•as, kaj kiel plen•plen•a de am•o est•as vi•a kar•a kor•o! Nu, post la vesper•manĝ•o mi parol•is kun mi•a onkl•o en li•a dorm•o•ĉambr•o pri mi•a dezir•o. Li est•is tre•eg•e kontent•a kaj dir•is: — “Jes, vir•in•et•o — li ĉiam nom•as mi•n ‘vir•in•et•o’ aŭ ‘mi•a am•at•in•et•o’ — mi atend•is, ke vi vol•os ven•i; efektiv•e por decid•ig•i vi•n, mi parol•is tiel. Tiu ĉi dom•o ne est•as ideal•a hejm•o por vi. Vi est•os pli feliĉ•a ĉe onkl•in•o Johana kaj mi, aŭ, se vi prefer•as, loĝ•ant•e en la hospital•o.” — Unu•e la ge•patr•o•j firm•e kontraŭ•star•is tiu•n “ne•aŭd•it•a•n projekt•o•n”, sed onkl•o Graham, kiu est•as tiel persist•em•a kaj diktator•a, kiel bon•kor•a, sukces•is, post long•a•j diskut•o•j, konsent•ig•i ili•n. Mi tim•as, ke li iom akr•e kaj tre mal•kaŝ•e montr•is al ili si•a•n opini•o•n pri pli ol unu afer•o. Kelk•a•j mal•bon•kor•aĵ•o•j ankaŭ dir•iĝ•is pri kar•a Vilfrid•o. La patr•in•o opini•is, ke la subit•a for•kur•o de Vilfrid•o est•as la plej klar•a pruv•o de li•a kulp•ec•o. Sed ni ambaŭ ne kred•as tio•n, — ĉu?
Fraŭl•in•o Lambert kares•is la man•o•n de Flora kuŝ•ant•a•n sur la lit•kovr•il•o kaj respond•is:
— Ne, kar•ul•in•o, eĉ se la tut•a mond•o kondamn•us li•n; ni ĉiam kred•os je li. Iam li•a nobl•ec•o mal•kovr•iĝ•os.
Dum moment•o Flora demand•is si•n, kio•n signif•as la last•a•j vort•o•j de la amik•in•o, kaj post•e ek•parol•is iom ŝancel•iĝ•e:
— Kaj pro du•a kaŭz•o mi dezir•eg•as ir•i London•o•n. Ebl•e ŝajn•os al vi rid•ind•e aŭ ĥimer•e, sed mi tie labor•os per ĉiu•j mi•a•j fort•o•j por el•trov•i la ver•o•n pri tiu krim•o. Mi est•as tut•e serioz•a, kar•a amik•in•o; ebl•e est•as, ke am•o venk•os, kie jur•ist•o•j mal•sukces•us.
Mal•gaj•a rid•et•o ek•aper•is sur la pal•a vizaĝ•o de la sufer•ant•in•o:
— Vi est•as tre esper•em•a, mi•a kar•a, — ŝi dir•is, — sed ebl•e vi ne hav•as ĝust•a•n ide•o•n pri la lert•ec•o kaj el•turn•iĝ•em•o de la person•o•j, kun kiu•j vi hav•os afer•o•n, kaj ebl•e vi hav•ig•os al vi grand•a•n . . . mal•ĝoj•o•n.
— Ne mal•kuraĝ•ig•u mi•n, kar•ul•in•o; nur imag•u mi•a•n ĝoj•o•n, se mi sukces•os mal•kovr•i antaŭ la mond•o li•a•n sen•kulp•ec•o•n!
— Mi ne vol•as sen•kuraĝ•ig•i vi•n, Flora, mi nur dezir•as avert•i vi•n. Est•u si•n•gard•a, vi hav•os afer•o•n kun sen•skrupul•a•j, danĝer•a•j kontraŭ•ul•o•j. Ĉu vi•a onkl•o help•os al vi?
— Mi ne sci•as. Mi pet•os li•n post kelk•a temp•o. Nun li est•as tro sub la influ•o de la opini•o de la ge•patr•o•j.
— Kaj vi•a frat•o Le•o?
— Ho, onkl•o Graham ne las•os Le•o•n influ•i li•n; la rilat•o•j inter ili ne est•as tre amik•a•j.
Flora lev•iĝ•is por dir•i adiaŭ: — Mi dev•as nun for•ir•i, — ŝi dir•is post moment•o mal•laŭt•e kaj mal•gaj•e, pen•ant•e ne montr•i la emoci•o•n, kiu•n ŝi sent•is.
— Di•o ben•u vi•n, mi•a kar•eg•a Flora, — dir•is la vir•in•o trankvil•e, — kaj est•u ĉirkaŭ vi fajr•a mur•o.
La dis•iĝ•o est•is por ambaŭ tre dolor•a, pli dolor•a, efektiv•e, ol unu konsci•is pri la ali•a. Post long•a, am•a ĉirkaŭ•prem•o kaj silent•a, reciprok•a pro•preĝ•o Flora el•kur•is sen•vort•e el la ĉambr•o.
La patr•in•o de Vilfrid•o re•e est•is sol•a kun preskaŭ dolor•ŝir•it•a kor•o. Ĝis tiam ŝi de•ten•is si•n de larm•o•j, sed nun ŝi las•is mal•pez•ig•a•j•n gut•o•j•n el•verŝ•iĝ•i sur la pal•a•j•n vang•o•j•n. Rev•e ŝi rigard•is tra la fenestr•o la kelk•a•j•n roz•kolor•a•j•n vesper•nub•et•o•j•n. Antaŭ ŝi•a•j intern•a•j okul•o•j kuŝ•is perspektiv•o de eĉ pli sol•ec•a, sen•ĝoj•a viv•o, ol antaŭ•e; kaj akr•a sent•o de for•las•it•ec•o, dum moment•o, si•n en•ŝtel•is en ŝi•a•n brust•o•n. En la daŭr•o de la ses monat•o•j de kiam Vilfrid•o for•las•is Angl•uj•o•n, ŝi ricev•is nur kvar leter•o•j•n de li. Ili montr•is kor•tuŝ•a•n am•o•n kaj zorg•em•o•n pri ŝi•a bon•fart•o kaj pri tiu de Flora, sed ankaŭ mal•gaj•ec•o•n kaj sent•o•n de sol•ec•o. Sed iom post iom pli seren•iĝ•is ŝi•a dolĉ•a vizaĝ•o, kaj la larm•o•j ĉes•is flu•i. Ŝi•a•j lip•o•j ek•mov•iĝ•is kaj parol•et•is:
— Mi dank•as Vi•n, ke mi ne bezon•as port•i sol•a tiu•j•n sort•o•bat•o•j•n. Vi ja ankoraŭ est•as kun mi.
* * * * * *
Re•e pas•is ses monat•o•j. Flora, en mal•hel•e griz•a, fleg•ist•in•a vest•o kaj bel•et•a, kuf•o•simil•a ĉap•o, de kiu du long•a•j silk•a•j ruband•o•j flirt•is en facil•a, vesper•a vent•o, ir•is rapid•e laŭ•long•e de la strat•o Whitechapel en la direkt•o al Aldgate. Ŝi est•is vizit•int•a unu el si•a•j antaŭ•a•j pacient•o•j, mal•riĉ•a•n vir•in•o•n, kiu rigard•is vizit•o•n de “dolĉ•a frat•in•o Flora” kiel feliĉ•eg•a•n okaz•o•n. Ŝi•a nov•a okup•o est•is ĉiu•rilat•e sukces•plen•a. Ŝat•at•a labor•o en la mal•san•ul•a ĉambr•eg•o liver•is al ŝi ver•a•n kontent•ec•o•n kaj ebl•ig•is ŝi•n ia•foj•e eĉ forges•i la obtuz•a•n kor•dolor•o•n, kiu•n kaŭz•is la dis•iĝ•o de Vilfrid•o. Onkl•o Graham fervor•e laŭd•is si•a•n nev•in•o•n pro ŝi•a lert•ec•o kaj mal•oft•a si•n•don•em•o; kaj ŝi•a dolĉ•a, pacienc•a temperament•o gajn•is la ador•o•n de ĉiu•j pacient•o•j kaj kun•labor•ant•o•j. En la dom•o de la ge•onkl•o•j en Kennington* Flora est•is oft•a, am•at•a gast•in•o. Ambaŭ diven•is la kaŭz•o•n de ŝi•a kutim•a mal•gaj•ec•o kaj am•e far•ad•is ĉio•n ebl•a•n por forges•ig•i al ŝi la mal•feliĉ•a•n sort•o•bat•o•n.
La knab•in•o est•is sur•voj•e al la hospital•o por vetur•i kun si•a onkl•o Graham en ties kaleŝ•o al Kennington por tie pas•ig•i la fin•o•n de la liber•a•j post•tag•mez•o kaj vesper•o. En•ir•int•e flank•strat•o•n por evit•i la bru•o•n kaj inter•puŝ•iĝ•ad•o•n, ŝi turn•is la pens•o•j•n al am•at•a tem•o, Vilfrid•o, kiam ŝi•a atent•o al•tir•iĝ•is al inform•tabul•o apud la pord•eg•o de preĝ•ej•o. Ŝi halt•is kaj leg•is: — “Preĝ•ej•o Sta. Kutbert•o. Pastr•o Filip•o Parkinson, M.A.”* Ŝi•a kor•o fort•e ek•bat•is: Tio sen•dub•e, est•as la fil•o de ge•sinjor•o•j Parkinson, pri kiu Vilfrid•o rakont•is al ŝi kaj al fraŭl•in•o Lambert. Tuj ek•reg•is ŝi•n dezir•o vizit•i tiu•n sinjor•o•n, kiu•n Vilfrid•o pri•skrib•is kiel tre afabl•a•n kaj bon•kor•a•n vir•o•n. Apud la preĝ•ej•o star•is bel•et•a dom•o, sur kies super•pord•a fenestr•o ŝi leg•is la vort•o•j•n: “Pastr•ej•o Sta. Kutbert•o”. Post kelk•minut•a zorg•a, mal•trankvil•a pri•pens•o la knab•in•o supr•e•n•ir•is la ŝtup•ar•o•n kaj sonor•ig•is.
— Ĉu sinjor•o pastr•o Parkinson est•as hejm•e? — ŝi demand•is jun•a•n sinjor•in•o•n, kiu mal•ferm•is la pord•o•n.
— Jes, fraŭl•in•o, vol•u en•paŝ•i. Kiu•n mi hav•os la plezur•o•n anonc•i?
— Mi•a nom•o est•as Flora Broadbent.
Dorote•o Parkinson — est•is ŝi, kiu mal•ferm•is la pord•o•n — est•is tro bon•e eduk•it•a por montr•i la surpriz•o•n, kiu•n ŝi ek•sent•is. Mal•ferm•ant•e la pord•o•n de la skrib•ĉambr•o de l’ frat•o, ŝi pet•is Flora’n en•ir•i.
— Filip•o, — ŝi dir•is, — fraŭl•in•o Broadbent dezir•as parol•i kun vi.
Pastr•o Parkinson surpriz•it•e lev•iĝ•is de la seĝ•o antaŭ skrib•tabl•o, ĝentil•e klin•salut•is la ven•int•in•o•n kaj dir•is:
— Bon•a•n tag•o•n, fraŭl•in•o Broadbent. El Long-Seaton, supoz•ebl•e?
— Jes, — respond•is la knab•in•o en fleg•ist•in•a vest•o, tim•em•e rigard•ant•e la vizaĝ•o•n de la jun•a pastr•o, kvazaŭ por konjekt•i, kia•n akcept•o•n hav•os ŝi•a pet•o. — Mi est•as frat•in•o de l’ advokat•o Le•o Broadbent, kiu•n vi ja kon•as; ĉu ne?
— Efektiv•e. Jes, mi renkont•is sinjor•o•n vi•a•n frat•o•n unu•foj•e en mi•a ge•patr•a dom•o, — respond•is pastr•o Parkinson afabl•e kaj post•e dir•is al si•a frat•in•o: — ne for•ir•u, Dorote•o, ĉar, supoz•ebl•e, la vizit•o de fraŭl•in•o Broadbent est•as sam•e por vi, kiel por mi; ĉu ne?
Etend•ant•e la man•o•n al la sinjor•in•o, Flora ek•kri•is: — Ho, vi do est•as fraŭl•in•o Parkinson; mi oft•e aŭd•is pri vi.
Dorote•o far•is ĝentil•a•n respond•o•n kun, ver•dir•e, pli da kor•ec•o, ol ŝi efektiv•e sent•is.
Filip•o Parkinson nun propon•is, ke ili ir•u en la salon•et•o•n kaj, kiam ili est•is sid•iĝ•int•a•j, li ek•rigard•is la graci•a•n, tim•em•a•n knab•in•o•n, esper•ant•e, ke ŝi ek•parol•os. Li kaj li•a frat•in•o sent•is iom•a•n embaras•o•n pro la evident•a mal•trankvil•ec•o de la vizit•ant•in•o. Post moment•o tiu ĉi ek•parol•is, nerv•e tord•ant•e la fin•o•n de ĉap•ruband•o:
— Mi est•as jam de ses monat•o•j fleg•ist•in•o en la hospital•o Guy, kies ĉef•direktor•o est•as mi•a onkl•o, doktor•o Graham. Preter•pas•ant•e vi•a•n preĝ•ej•o•n mi ek•vid•is vi•a•n nom•o•n, sinjor•o pastr•o, kaj mi sent•is fort•a•n dezir•o•n parol•i kun vi kelk•a•j•n vort•o•j•n pri . . . grav•a afer•o...
— Mi est•os tre feliĉ•a iel help•i al vi, fraŭl•in•o.
— Mi•a vizit•o, — daŭr•ig•is la knab•in•o, — ne rilat•as mi•a•n frat•o•n Le•o•n . . . almenaŭ ne rekt•e. Sinjor•o, kiu•n mi kon•as jam de mi•a infan•ec•o — mi pov•as nom•i li•n amik•o — est•as kruel•eg•e, mal•just•e kulp•ig•it•a pri mal•nobl•a krim•o. Vi ja kon•as li•n, sinjor•o•n Vilfrid•o•n Gallimore. Tre mult•a•j, kaj el ili, mal•feliĉ•e, ankaŭ mi•a•j ge•patr•o•j kaj mi•a frat•o Le•o, kred•as je li•a kulp•o, sed nenio, nenio iam konvink•os mi•n, ke li est•as kapabl•a ag•i tiel mal•nobl•e. Ankaŭ fraŭl•in•o Lambert — ĉu Vilfrid•o iam parol•is pri ŝi, fraŭl•in•o Parkinson?
— Jes, pli ol unu•foj•e: la sankt•a sufer•ant•in•o en Long-Seaton. Ŝajn•as ekzist•i inter ili tre kor•tuŝ•a amik•ec•o. Sinjor•o Gallimore ĉiam parol•is pri ŝi tre am•e kaj kun la plej alt•a respekt•o.
— Nu, tiu sinjor•in•o tre am•as li•n; neniu patr•in•o pov•us pli fort•e aŭ si•n•don•em•e am•i si•a•n propr•a•n fil•o•n. Ŝi est•as ne•ordinar•e sagac•a, alt•anim•a vir•in•o, kaj ŝi est•as sam•e konvink•it•a, ke la tut•a afer•o est•as rezult•aĵ•o, aŭ de vic•o da plej bedaŭr•ind•a•j koincid•aĵ•o•j, aŭ — kaj pli ver•ŝajn•e — de sen•hont•a kalumni•o. Ni — t.e., fraŭl•in•o Lambert kaj mi — ja kon•as li•n pli intim•e, ebl•e, ol iu ali•a, kaj ni fort•e opini•as, ke li est•as tut•e ne•kapabl•a je ia sen•hont•aĵ•o. Kaj nun . . . ŝi ek•silent•is; ŝi•a brust•o fort•e labor•is, kaj ŝi•a•j lip•o•j ek•trem•et•is . . . kaj nun, tiu ĉi fi•aĵ•o for•pel•is li•n el la land•o, preskaŭ kor•romp•it•a•n. Se nur mi pov•us far•i io•n por mal•kovr•i li•a•n sen•kulp•ec•o•n! Sed tio est•as mult•e pli mal•facil•a afer•o, ol mi supoz•is. Kiam mi okaz•e preter•pas•is vi•a•n dom•o•n, ven•is al mi la pens•o, ke ebl•e vi ne kondamn•is li•n antaŭ•juĝ•em•e kaj ke vi pov•os ia•manier•e help•i al mi.
La knab•in•o ek•rigard•is la vizaĝ•o•j•n de pastr•o Parkinson kaj de li•a frat•in•o, unu post la ali•a, kun pet•eg•ant•a, tim•em•a rigard•o kaj, leg•int•e en ili bon•vol•o•n kaj kun•sent•em•o•n, ŝi dir•is plu•e:
— Mi ankoraŭ ne far•is mult•e por solv•i tiu•n terur•a•n mister•o•n kaj tial mi ankoraŭ ne konsil•iĝ•is kun la ge•onkl•o•j Graham pri ĝi. Mi jam vizit•is sinjor•in•o•n Brent kaj ties fil•o•n ĉe la strat•o Theobald. Sinjor•in•o Brent unu•e kred•is li•n kulp•a, sed nun, mi est•as cert•a, ŝi konsci•as, ke ŝi far•is al li mal•just•aĵ•o•n, kvankam ŝi ne vol•as konfes•i ĝi•n. Sed sinjor•o Brent de l’ komenc•o est•is konvink•it•a, ke la real•a krim•ul•o tre lert•e kalumni•is Vilfrid•o•n. Li, ceter•e, opini•as, post mult•monat•a pen•ad•o, ke est•as nun preskaŭ ne•ebl•e mal•kovr•i la ver•a•j•n fakt•o•j•n, ĉar ial nek Vilfrid•o, nek la hind•a princ•o vol•is atent•ig•i la polic•o•n pri la afer•o. Tamen mi ne vol•as part•o•pren•i tiu•n opini•o•n. Sinjor•o Brent — tio est•as evident•a — ne kred•as je Di•a antaŭ•zorg•o kaj just•ec•o; sed mi fid•as ili•n, kaj intern•a voĉ•o dir•ad•as al mi, ke, spit•e ĉiu•j mal•facil•aĵ•o•j, mi fin•e sukces•os.
La situaci•o est•is por ambaŭ aŭskult•ant•o•j tre ĝen•a eĉ dolor•a. Filip•o Parkinson rigard•is kun mir•o kaj kresk•ant•a embaras•o la emoci•it•a•n vizaĝ•o•n de la rapid•e parol•ant•a knab•in•o. La trajt•o•j de tiu vizaĝ•o montr•is al li•a•j observ•em•a•j okul•o•j rimark•ind•a•n kor•pur•ec•o•n kaj simpl•anim•ec•o•n, sed, ne mal•pli, firm•ec•o•n de l’ karakter•o kaj dorm•ant•a•n spirit•a•n fort•o•n. Kiel li pov•us help•i al ŝi, ne sci•ig•ant•e si•a•n suspekt•o•n, ke ŝi•a propr•a frat•o est•as la krim•ul•o kaj la abomen•ind•a kalumni•int•o? Plu•a•j embaras•a•j demand•o•j mal•trankvil•ig•is li•a•n kun•sent•em•a•n kor•o•n: Ĉu ne la evident•a kor•dolor•o de la knab•in•o pli•grand•iĝ•os, kiam ŝi sci•iĝ•os, ke la sen•kulp•ig•o de la am•at•o okaz•ig•os la kulp•ig•o•n de frat•o kaj la mal•honor•ig•o•n de la tut•a famili•o? Kio•n ŝi taks•os pli alt•e, la honor•o•n de am•at•a, sed sen•parenc•a jun•ul•o, aŭ la honor•o•n de si•a propr•a, mal•nov•a kaj alt•estim•at•a famili•o? Ĉu ŝi volont•e romp•os la kor•o•j•n de la ge•patr•o•j pro la ĝoj•o pruv•i la sen•kulp•ec•o•n de am•at•o? Ebl•e Vilfrid•o Gallimore ne est•us al li dank•a pro li•a help•o al fraŭl•in•o Broadbent.
Simil•a•j pens•o•j, kvankam mal•pli klar•a•j, tra•pas•is la kap•o•n de Dorote•o. Sed ankaŭ ali•a•j amas•e penetr•is ĝi•n dum ŝi aŭskult•is la vort•o•j•n de la jun•a fleg•ist•in•o kaj stud•is ŝi•a•n plen•anim•a•n, al•log•a•n vizaĝ•o•n. Intuici•e ŝi ek•sci•is, ke antaŭ ŝi sid•as la knab•in•o, pro kiu Vilfrid•o est•as pret•a ofer•i si•a•j•n honor•o•n, feliĉ•ec•o•n kaj prosper•o•n, kaj ke tiu ĉi knab•in•o, instig•at•a de profund•a, ĉio•n•absorb•ant•a am•o, est•as ne mal•pli pret•a si•n ofer•i por la honor•o kaj feliĉ•ec•o de la am•at•o. El la mal•hel•a•j okul•o•j de la knab•in•o bril•is kor•tuŝ•a konfid•em•o kaj sincer•ec•o. La tut•a vizaĝ•o el•montr•is sen•dub•a•n nobl•ec•o•n de l’ kor•o, sed ankaŭ, ke mal•gaj•a•j tra•viv•aĵ•o•j jam post•las•is sur ĝi si•a•j•n post•e•sign•o•j•n. — Ver•ŝajn•e, — la pli•aĝ•a knab•in•o dir•is al si en la pens•o•j, — ili est•as ge•am•ant•o•j jam de infan•ec•o; ili•a•j kor•o•j fund•e si•n kon•as reciprok•e tiel, ke ili pov•as leg•i la anim•o•n unu de la ali•a kiel mal•ferm•it•a•n libr•o•n. Sen•dub•e Vilfrid•o est•as por tiu ĉi dolĉ•a knab•in•o ideal•o de ĉio nobl•a, vir•ec•a, bon•a. Kaj, ebl•e, ŝi est•as por li, sen•parenc•ul•o, la plej kar•a trezor•o, kiu•n en•ten•as la mond•o. La kor•o de Dorote•o plen•iĝ•is de obtuz•a dolor•o, kiu tamen en•hav•is en ĝi mal•mult•e da mal•dolĉ•ec•o. Ŝi sent•is kvazaŭ ŝi vek•iĝ•us el dorm•o, kiu est•is komenc•e agrabl•a sed kiu post•e tre mal•trankvil•ig•is ŝi•n.
Filip•o Parkinson la unu•a respond•is al la parol•int•in•o:
— Mi ĝoj•as vid•i, — li dir•is afabl•e — ke vi pov•as konfid•i tiu•n mister•a•n kaj mal•feliĉ•a•n afer•o•n al Di•a antaŭ•zorg•o. Vi est•os tre kontent•a sci•iĝ•i, ke mi•a frat•in•o neniam dub•is unu moment•o•n pri la sen•kulp•ec•o de vi•a amik•o. Rilat•e mi•n, mi dev•as konfes•i, ke la iom ne•kompren•ebl•a•j kred•em•o kaj juĝ•em•o de mi•a•j ge•patr•o•j kaj de mi•a frat•o Karl•o kred•ig•is mi•n je almenaŭ la ebl•ec•o, ke li pov•as est•i kulp•a. Mi ja nur renkont•is li•n unu foj•o•n antaŭ•e. Sed la fervor•a elokvent•ec•o de mi•a frat•in•o baldaŭ tut•e konvink•is mi•n, ke . . . ke ni dev•as serĉ•i ali•e la solv•o•n de tiu mister•o.
— Ho, dank•o•n, kar•a fraŭl•in•o Parkinson! — ek•kri•is Flora, ek•pren•ant•e ambaŭ man•o•j•n de Dorote•o, — mi tre, tre ĝoj•as, ke vi ne kred•as Vilfrid•o•n kapabl•a je tia krim•o. Kaj dank•o•n al vi ankaŭ, sinjor•o pastr•o, pro vi•a•j esper•ig•a•j vort•o•j!
Filip•o Parkinson re•e parol•is: — Plu•e, post•a vizit•o de sinjor•o Gallimore kred•ig•is mi•n, ke li est•as nobl•a, alt•anim•a vir•o.
— Jes, tia li est•as! — fervor•e inter•ĵet•is Flora.
— Sed, fraŭl•in•o Broadbent, mi ne vol•as kaŝ•i antaŭ vi la opini•o•n, ke ni hav•as afer•o•n kun tre lert•a•j sen•skrupul•ul•o•j. Mi ne dev•as est•ig•i en vi•a kor•o tro grand•a•j•n esper•o•j•n trov•i la ver•a•n kulp•ul•o•n. La for•est•o de la hind•a princ•id•o kaj de ni•a amik•o ig•as tio•n tre mal•facil•a; kaj la nobl•a mal•inklin•o de sinjor•o Gallimore, ne serĉ•i venĝ•o•n, ig•as ankoraŭ pli mal•ver•ŝajn•a la probabl•ec•o•n de sukces•o. Volont•e, tamen, ni help•os al vi, kar•a fraŭl•in•o; efektiv•e ni jam far•is ni•a•n ebl•o•n, sed kun preskaŭ nenia rezultat•o.
Demand•o, kiu•n Flora est•is far•ont•a, ne far•iĝ•is, ĉar en tiu moment•o serv•ist•in•o anonc•is la vizit•o•n de kelk•a•j preĝ•ej•a•j ofic•ist•o•j.
Filip•o Parkinson, re•e si•n turn•ant•e al Flora, dir•is: — Bedaŭr•ind•e antaŭ•aranĝ•it•a kun•ven•o kun mi•a•j preĝ•ej•ofic•ist•o•j dev•ig•as mi•n nun for•ir•i. Vol•u do sen•kulp•ig•i mi•n, fraŭl•in•o Broadbent. Ĉu mi pov•as esper•i, ke vi rest•os por vesper•manĝ•i kun ni? Ni•a kun•ven•o ne daŭr•os pli ol du•on•hor•o•n.
— Dank•o•n, sinjor•o pastr•o, — respond•is la fleg•ist•in•o, ek•rigard•ant•e horloĝ•o•n sur la kamen•bret•o, — vi est•as tre•eg•e afabl•a, sed mi ne pov•as rest•i; mi dev•as for•ir•i post ne•mult•a•j minut•o•j. Mi•a onkl•o atend•as mi•n, por konduk•i mi•n hejm•e•n en si•a kaleŝ•o.
Post la for•ir•o de sinjor•o Parkinson, Flora, obe•ant•e impuls•o•n, al•paŝ•is al Dorote•o kaj met•is man•o•n sur ŝi•a•n brak•o•n. Dezir•em•e kaj konfid•em•e rigard•ant•e al ŝi en la okul•o•j•n, ŝi dir•is:
— Mi ne pov•as dir•i al vi, kar•a fraŭl•in•o, kiel feliĉ•a mi est•as pro tio, ke mi kon•at•iĝ•is kun vi kaj kun vi•a frat•o. Vi•a simpati•o kaj kun•sent•o bon•far•as al mi•a prem•eg•at•a kor•o. Sed vi aspekt•as tiel mal•gaj•e. Tio ne est•as vi•a natur•a stat•o, ĉu? Ĉu vi nur sent•as vi•n mal•gaj•a pro kun•sent•o kun ni, mal•feliĉ•ul•o•j?
Dorote•o ek•sent•is fort•a•n inklin•o•n for•kur•i el la ĉambr•o, por mal•pez•ig•i per larm•o•j la furioz•e bat•ant•a•n kor•o•n. Sed, rigard•ant•e la supr•e•n turn•it•a•n, dolĉ•a•n kaj ruĝ•et•iĝ•int•a•n vizaĝ•o•n de la knab•in•o, ŝi preskaŭ ne pov•is kontraŭ•star•i dezir•eg•o•n, si•n ĵet•i en ŝi•a•j•n brak•o•j•n kaj konfes•i al ŝi si•a•n am•o•n al Vilfrid•o. Sed ŝi venk•is ambaŭ inklin•o•j•n kaj, trankvil•iĝ•int•e, respond•is preskaŭ rev•em•e:
— Ne, mi ne est•as de•natur•e mal•gaj•a, mal•e. Sed kiu pov•us ne kun•sent•i kun vi kaj kun tiu mal•feliĉ•a, nobl•a vir•o, kiu est•as viktim•o de kruel•eg•a konspir•o. Mi tre alt•e estim•as tiu•n sen•kulp•a•n, alt•anim•a•n jun•ul•o•n, kaj li•a mal•feliĉ•o, kaj la vi•a, profund•e kor•tuŝ•as mi•n.
— Ho, dank•o•n, varm•a•n dank•o•n, kar•a fraŭl•in•o Parkinson! — ek•kri•is Flora — Ĉu ni do kun•e labor•os, spit•e ĉiu•j mal•facil•aĵ•o•j, por montr•i al la mond•o li•a•n sen•kulp•ec•o•n?
Dorote•o jam decid•is antaŭ ses monat•o•j, ke ŝi kaŝ•e kaj persist•e labor•os por sen•mask•ig•i la ver•a•n krim•ul•o•n; sed ĝis nun ŝi•a•j pen•ad•o•j hav•is nur jen•a•j•n dub•a•j•n rezultat•o•j•n: ŝi el•trov•is, ke ambaŭ direktor•o•j de la Pentuki’a kompani•o, sinjor•o•j Kettle kaj Tritton, el•pren•is el si•a•j privat•a•j kont•o•j ĉe la bank•a firm•o Coutts kaj Kio grand•a•j•n sum•o•j•n en la tag•o antaŭ la fin•a juĝ•ad•o de la proces•o. Sinjor•o Broadbent, kiu antaŭ•e okup•is tre modest•a•n ĉambr•ar•o•n en mez•a kvartal•o apud la strat•o Fleet, last•a•temp•e trans•loĝ•iĝ•is en pli luks•a•n loĝ•ej•o•n en Westminster kaj, en la monat•o Aŭgust•o li pas•ig•is kelk•a•j•n semajn•o•j•n en Pariz•o kun•e kun du sinjor•o•j, kiu•j, laŭ•fam•e, est•is grand•a•j mal•ŝpar•em•ul•o•j. Dum la last•a•j ses monat•o•j ŝi renkont•is li•n du•foj•e en la ge•patr•a dom•o. Kvankam li•a am•ind•um•ad•o kaŭz•is al ŝi fort•a•n naŭz•o•n, ŝi dev•ig•is si•n kondut•i je li sam•e amik•e, kiel antaŭ•e, por pov•i pli bon•e ating•i si•a•n cel•o•n. Ŝi•a plan•o est•is, kun•ig•i, se ebl•e, ne•dub•ebl•a•j•n pruv•er•o•j•n de li•a kulp•ec•o kaj tiam dram•ec•e el•montr•i li•a•n mal•bon•eg•ec•o•n en plen•a kun•ven•o en la ge•patr•a salon•o. Kial, — ŝi demand•ad•is si•n, — ni dev•us indulg•i tiu•n abomen•ind•a•n krim•ul•o•n, se tiu indulg•o kaŭz•us la ĉiam•a•n mal•honor•o•n kaj mal•feliĉ•ec•o•n de nobl•a, sent•em•a vir•o? Kaj nun, rigard•ant•e la avid•a•n, emoci•it•a•n vizaĝ•o•n de la knab•in•o antaŭ si, Dorote•o pen•is konvink•i si•n, ke la am•o, kiu ekzist•as inter tiu•j du nobl•a•j jun•ul•o•j est•as tro sankt•a afer•o, por est•i flank•e•n•met•it•a pro famili•a fier•ec•o kaj pro tim•o sent•vund•i hom•o•j•n, kiu•j ne ŝancel•iĝ•is kondamn•i sen•kulp•a•n vir•o•n kaj pere•ig•i li•a•n reputaci•o•n. Ŝi•a respond•o al la avid•a demand•o de Flora est•is trankvil•a kaj firm•a:
— Jes, mi ankaŭ labor•as kaj labor•os, ĝis mi pur•ig•os la nom•o•n de vi•a am•ant•o. Atend•u moment•o•n. mi pet•as; mi hav•as en mi•a ĉambr•o io•n, kio vi•n tre interes•os.
Dorote•o el•ir•is kaj re•ven•is post kelk•a•j minut•o•j, ten•ant•e en la man•o ar•et•o•n da paper•o•j.
— Jen est•as la du sort•o•plen•a•j leter•o•j, per kiu•j la fripon•ar•o tromp•is la tro kred•em•a•n hind•a•n princ•id•o•n. Ili est•as skrib•it•a•j en hindustan•a lingv•o laŭ pers•a skrib•manier•o. Mi ankoraŭ ne pov•is far•i uz•o•n el ili.
Sen•vort•e kaj per trem•et•ant•a man•o Flora pren•is la leter•o•j•n kaj rigard•is ili•n, kvazaŭ ili est•us io tre mister•a kaj terur•a. Post•e ŝi ek•kri•is:
— Ho, don•u ili•n al mi, fraŭl•in•o Parkinson. Unu el mi•a•j re•san•iĝ•ant•a•j pacient•o•j est•as tre bon•kor•a hind•a sinjor•o. Mi vol•as montr•i al li tiu•j•n mister•a•j•n skrib•aĵ•o•j•n. Ebl•e li pov•os ĵet•i lum•o•n sur tiu•n ĉi afer•o•n.
— Bedaŭr•ind•e mi firm•e promes•is, ke mi tre zorg•e konserv•os tiu•j•n ĉi leter•o•j•n; ili est•as nur prunt•e•don•it•a•j al mi. Krom tio mi jam montr•is ili•n al bon•eduk•it•a hind•o, kiu laŭ•vort•e traduk•is ili•n. Jen est•as la traduk•o.
— Ne, kar•a fraŭl•in•o, ne rifuz•u al mi tiu•n ĉi pet•o•n. Mi cert•ig•as vi•n, ke mi ne las•os ili•n el mi•a•j man•o•j.
— Nu, kondiĉ•e, ke vi plen•um•u vi•a•n promes•o•n pli fidel•e, ol mi, pro vi, plen•um•as la mi•a•n al la princ•id•o.
Feliĉ•e rid•et•ant•e Flora ek•kri•is:
— Dank•o•n; vi est•as kar•ul•in•o! Sed nun, bedaŭr•ind•e, mi jam dev•as for•kur•i. Mi•a onkl•o ver•ŝajn•e atend•as mi•n kaj demand•as si•n, kie mi perd•iĝ•is en tiu ĉi danĝer•a kvartal•o. Ĉu vi permes•os, ke mi kelk•foj•e vizit•u vi•n?
— Permes•os? Mi est•os tre feliĉ•a vid•i vi•n oft•e. Ĉu ni ne est•as . . . ĉu mi ne promes•is help•i al vi?
— Ĝis la re•vid•o!
Ambaŭ knab•in•o•j am•e rigard•is si•n reciprok•e en la okul•o•j•n kaj, sam•temp•e antaŭ•e•n•klin•iĝ•ant•e, kis•is unu la ali•a•n.
Du•on•hor•o•n post•e Flora sid•is en kaleŝ•o ĉe la flank•o de si•a onkl•o, vetur•ant•e hejm•e•n kun li. Doktor•o Graham est•is vir•o de mal•alt•a, dik•a statur•o kun rond•a, plaĉ•a vizaĝ•o. Li•a•j gaj•e bril•et•ant•a•j okul•o•j mal•antaŭ or•rand•a•j okul•vitr•o•j evident•ig•is grand•a•n bon•kor•ec•o•n kaj simpl•anim•ec•o•n, sed tiu•j, kiu•j li•n kon•is intim•e aŭ hav•is afer•o•n kun li profesi•e, sci•is, ke li ankaŭ est•as vir•o de rimark•ind•a firm•ec•o kaj sen•ŝancel•iĝ•a honest•ec•o.
— Mi tre mal•trankvil•iĝ•is, Flora, pro vi•a long•a mal•fru•iĝ•o, — li dir•is, ek•pren•ant•e kaj kares•ant•e la man•o•n de la nev•in•o. — Mi ĉiam est•as tre kontent•a, sci•ant•e, ke vi bon•stat•e re•ven•is de tiu•j vizit•o•j al la mar•ist•a kvartal•o. Precip•e post la sun•sub•ir•o tiu distrikt•o ne est•as dec•a lok•o por jun•a•j vir•in•o•j. Ĉu vi ne sent•as tim•o•n tie, vir•in•et•o?
— Mi tim•us, se mi pri•pens•us ia•n danĝer•o•n, sed, kutim•e, ali•a•j pens•o•j okup•as mi•a•n kap•o•n.
— Jes, kar•a knab•in•o, — dir•is la vir•o en•pens•e, — mi sci•as. — Post kelk•minut•a silent•o doktor•o Graham re•e parol•is: — Vi est•as pli ol ordinar•e serioz•a, vir•in•et•o. Kio okaz•is? Ĉu vi ne pov•as konfid•i al vi•a onkl•o?
— Kar•a onkl•o, tio ne est•as mank•o de konfid•o. Vi est•as tiel bon•kor•a kaj am•plen•a, sed . . . sed . . . vi ne kompren•us . . .
— Ĉu vi pens•as, ke mi neniam est•is jun•a? Ja, efektiv•e, ankaŭ mi, en la jun•ec•o, tra•viv•is temp•o•j•n de grand•a kor•prem•o.
— Ho, ver•e, onkl•o? Sed nun vi est•as ja tre feliĉ•a; ĉu ne? Nu, mi rakont•os al vi, kio okaz•is. Re•ven•ant•e de mi•a vizit•o ĉe la strat•o Sutton, mi preter•pas•is la preĝ•ej•o•n Sta. Kutbert•o kaj rimark•is sur la inform•tabul•o la nom•o•n “Pastr•o Filip•o Parkinson”. Tio, mi pens•is, sen•dub•e est•as la fil•o de ge•sinjor•o•j Parkinson en Mayfair, en kies dom•o Le•o kaj Vilfrid•o Gallimore pas•ig•is mult•a•j•n agrabl•a•j•n vesper•o•j•n. Mi esper•as, ke vi ne mal•aprob•os, onkl•o; mi vizit•is li•n en la apud•a pastr•ej•o. Mi pens•is, ke, ebl•e, li ne est•as tiel antaŭ•juĝ•em•a, kiel la ali•a•j, kaj ke li pov•os don•i al mi konsil•o•j•n pri el•trov•o de la ver•a far•int•o de tiu abomen•a krim•o, vi sci•as, onkl•o. Mi ne nur kon•at•iĝ•is kun sinjor•o Parkinson, sed ankaŭ kun li•a frat•in•o, Dorote•o. Ho, onkl•o, ili est•as ĉarm•eg•a•j person•o•j, precip•e fraŭl•in•o Dorote•o, kiu est•as plej am•ind•a. Imag•u mi•a•n ĝoj•o•n, ek•sci•ant•e, ke ambaŭ est•as firm•e, firm•e konvink•it•a•j pri la sen•kulp•ec•o de Vilfrid•o. Ili jam kaŝ•e pen•ad•is mal•kovr•i la ver•a•n kulp•ul•o•n kaj promes•is si•a•n tut•kor•a•n help•o•n. Fraŭl•in•o Parkinson prunt•e•don•is al mi tre grav•a•j•n dokument•o•j•n, nom•e, la du hindustan•a•j•n leter•o•j•n, kiu•j lud•is tiel grav•a•n rol•o•n en tiu ĉi dram•o, kaj ankaŭ angl•a•n traduk•o•n de tiu•j leter•o•j.
— Efektiv•e! Nu, en la man•o•j de spert•a•j detektiv•o•j tiu•j skrib•aĵ•o•j est•us, ebl•e, tre util•a•j, sed kio•n vi intenc•as far•i kun ili, vir•in•et•o?
— Mi ankoraŭ ne sci•as, onkl•o, krom tio, ke mi vol•as montr•i ili•n al sinjor•o Narendr•o. Li for•las•os la hospital•o•n ven•ont•a•n semajn•o•n; ĉu ne? Ebl•e li pov•os help•i al mi. Mi est•as cert•a, ke li help•os, se li pov•as.
— Sen•dub•e, — dir•is doktor•o Graham, — li far•os ĉio•n kio•n vi dezir•as; sed, mi•a kar•a knab•in•o, est•u si•n•gard•a. Oni preskaŭ ne sci•as, kiom oni pov•as fid•i tiu•j•n fremd•ul•o•j•n. Ĉiu•okaz•e promes•u, ke vi ne konsent•os renkont•i li•n ekster la hospital•o aŭ nur en la dom•o de amik•o•j.
— Vi est•as tro zorg•em•a, kar•a onkl•o, — respond•is Flora, prem•ant•e la man•o•n de la mal•jun•a vir•o, — tamen mi volont•e promes•as. Mi ankoraŭ ne sci•ig•is vi•n, ke ankaŭ sinjor•o Alfred•o Brent, la fil•o de la lu•ig•int•in•o de Vilfrid•o neniam, eĉ unu moment•o•n, vol•is kred•i, ke Vilfrid•o est•as kapabl•a far•i tiu•n krim•o•n, kaj eĉ sinjor•in•o Brent nun konvink•iĝ•as, ke ŝi mal•just•e juĝ•is li•n.
— Nu, vir•in•et•o, mi est•as ja tut•e pret•a sam•e konvink•iĝ•i, pro vi, sed mi ne kon•as person•e la jun•ul•o•n kaj, sekv•e, mi nur pov•is rigard•i li•n tra la okul•vitr•o•j de ali•a•j person•o•j. Kvankam la kulp•o•pruv•o•j, kiu•j•n prezent•is Le•o, est•is, ŝajn•e, ne•kontraŭ•star•ebl•a•j, mi mal•kaŝ•e dir•as al vi, ke la opini•o•j de tia•j person•o•j kiel fraŭl•in•o Lambert, pastr•o Parkinson, kiu•n mi kon•as fam•e, kaj ceter•a•j est•as por mi pli grav•a•j. Jen ni al•ven•as hejm•e•n. Sed antaŭ ol for•las•i la vetur•il•o•n, mi vol•as don•i al vi jen•a•n konsil•o•n: Le•o ven•os hodiaŭ vesper•e por renkont•i vi•n. Sci•ig•u al li nenio•n pri vi•a•j intenc•o•j. Li pli ver•ŝajn•e pen•os mal•help•i ili•n, ol help•i. Mi ne parol•as sen pri•pens•o.
— Est•as strang•e, Filip•o, — dir•is Dorote•o al si•a frat•o unu post•tag•mez•o•n, — du•foj•e mi ir•is al la hospital•o Guy por vizit•i fraŭl•in•o•n Broadbent, kaj ambaŭ•foj•e ŝi ne est•is hejm•e. Jam pas•is preskaŭ kvin semajn•o de kiam ŝi ven•is ĉi tie•n, kaj ni aŭd•is nenio•n de ŝi.
— Ĉu vi ne pet•is inform•o•n pri ŝi de doktor•o Graham? Sed ne bezon•e est•os, ĉar jen la fraŭl•in•o mem, pri kiu ni parol•as, al•ven•as en la kaleŝ•o de si•a onkl•o, mi supoz•as: “Pri anĝel•o•j tem•as; jen flug•il•o•j zum•as.”
Dorote•o el•kur•is el la ĉambr•o por mal•ferm•i la dom•pord•o•n.
— Jen vi est•as, fraŭl•in•o Broadbent, — ŝi ek•kri•is kor•e, — ni ĵus parol•is pri vi kaj demand•is ni•n, kial ni ne vid•is vi•n tiel long•e. Ĉu vi sci•as, ke jam pas•is preskaŭ kvin semajn•o•j, de kiam vi est•is ĉi tie?
— Efektiv•e? — respond•is la ven•int•in•o kun feliĉ•a rid•et•o, — mi tre pet•as pardon•o•n. Mi tim•as, ke vi opini•as mi•n tre mal•ĝentil•a kaj mal•dank•em•a, sed ĉiu•j mi•a•j liber•a•j hor•o•j est•is plen•e okup•it•a•j. Nu, kio•n vi pens•os pri mi•a ne•atend•it•a sukces•o? Mi jam el•trov•is la skrib•int•o•n de tiu•j du hind•a•j leter•o•j; almenaŭ pov•as ekzist•i nenia dub•o pri la ident•ec•o. Sed tio ankoraŭ ne est•as ĉio.
Ĉe tiu•j vort•o•j pastr•o Parkinson aper•is en la vestibl•o kaj, man•prem•ant•e Flora’n, dir•is bon•kor•e, — Bon•a•n tag•o•n, fraŭl•in•o Broadbent, ĉu vi ver•e far•is tio•n?
— Ĉu efektiv•e! — dir•is Dorote•o per voĉ•ton•o, kiu montr•is surpriz•o•n kaj emoci•o•n. — De•pren•u vi•a•n mantel•o•n kaj rakont•u al ni, kiel ĉio ĉi tio okaz•is. En•ir•u, mi pet•as.
Flora sid•iĝ•is sur apog•seĝ•o•n, kiu•n sinjor•o Parkinson pret•ig•is por ŝi apud la fajr•ej•o, kaj ek•parol•is:
— Ver•e, mi•a rakont•o est•as si•n•sekv•o de ĉapitr•o•j da bon•ŝanc•o•j. Nu, vetur•ant•e hejm•e•n kun mi•a onkl•o, tiu•n vesper•o•n, post kiam mi vizit•is vi•n, mi mal•kaŝ•e sci•ig•is li•n pri mi•a ne•atend•it•a vizit•o ĉi tie kaj pri mi•a fervor•a dezir•o el•trov•i la ver•a•n krim•ul•o•n kaj tiel for•ig•i la mal•bel•a•n makul•o•n de la nom•o de Vilfrid•o Gallimore. La sekv•int•a•n maten•o•n mi montr•is la leter•o•j•n al la hind•a sinjor•o, pri kiu mi parol•is. Mi dir•is al li, ke tiu•j leter•o•j est•is il•o•j, per kiu•j abomen•a krim•o far•iĝ•is, sed, oni supoz•as, ke ili est•is skrib•it•a•j por kulp•ig•i je tiu krim•o sen•kulp•a•n person•o•n. Sinjor•o Narendr•o, kiu est•as tre afabl•a kaj lert•a, mez•aĝ•a vir•o, long•e kaj tre zorg•e pri•rigard•is la skrib•aĵ•o•j•n kaj post•e esprim•is la opini•o•n, ke tiu•j leter•o•j ne est•as skrib•it•a•j de hind•o. “La skrib•manier•o de la vort•o•j ‘Gallimore’ kaj ‘Theobald’ klar•e montr•as tio•n”, — li dir•is. “La du•a leter•o est•as ja”, — li dir•is plu•e, — “redakt•it•a tre lert•e kiel ven•ant•a de humil•a vir•o hind•a, skrib•ant•a al super•ul•o, tamen en ĝi est•as io strang•a, ne tut•e natur•a. Mi ne mir•us, se tio est•us la verk•o de iu angl•o, loĝ•int•a long•a•n temp•o•n en Hind•uj•o, ebl•e ofic•ist•o de hind•a komerc•a kompani•o. Trov•iĝ•as ja mult•a•j fripon•o•j inter ili.” — Post•e, dum la post•tag•mez•o, sinjor•o Narendr•o kaj mi pri•parol•is, inter ali•a•j afer•o•j, la terur•a•n mal•sat•eg•o•n, nun•temp•e okaz•ant•a•n en Hind•uj•o sekv•e de long•a sen•pluv•ec•o. Tiam, subit•e, ven•is al mi la pens•o aranĝ•i mon•kolekt•o•n por tiu•j mal•feliĉ•ul•o•j. Mi vol•is, en la komenc•o, ir•i al ĉiu•j komerc•a•j kaj administr•a•j ofic•ej•o•j, hav•ant•a•j afer•o•n kun Hind•uj•o kaj pet•i la donac•ant•o•j•n, ke ili skrib•u sur la list•o•n ne nur si•a•n nom•o•n, sed ankaŭ, se ebl•e, ia•n mal•long•a•n konsol•dir•o•n en hindustan•a lingv•o por kuraĝ•ig•i la kor•o•j•n de la sufer•ant•o•j.
— Ho, bon•eg•a ide•o! — dir•is sinjor•o Parkinson, — vi do supoz•is, ke la skrib•int•o de la leter•o•j ne for•ir•is Hind•uj•o•n antaŭ sep aŭ ok monat•o•j?
— Mi esper•is, ke ankaŭ tiu part•o de la du•a leter•o est•as mensog•o, — respond•is Flora. — Mi•a onkl•o, komenc•e, fort•e kontraŭ•star•is mi•a•n plan•o•n. Li imag•is ĉiu•spec•a•j•n danĝer•o•j•n kaj dir•is, ke vir•o•j, kapabl•a•j el•labor•i tiu•j•n komplot•o•j•n, si•n trov•ant•e en grand•a embaras•o, ne ŝancel•iĝ•us al•don•i pli mal•bon•a•n krim•o•n, por mal•help•i mal•kovr•iĝ•o•n. Tri tag•o•j•n mi bezon•is por konsent•ig•i li•n. Mi kred•as ke, fin•e, mi•a•j larm•o•j venk•is. Ced•int•e, li tre mal•avar•e met•is si•a•n nom•o•n je la kap•o de la list•o kaj ankaŭ hav•ig•is al mi de kelk•a•j eminent•ul•o•j bon•a•j•n donac•o•j•n, sub•skrib•o•j•n kaj afabl•a•j•n al•dir•o•j•n en apart•a rubrik•o. Ho! nun komenc•iĝ•is pli mal•facil•a kaj mal•agrabl•a labor•o, ol mi atend•is. Mi ir•is de unu ofic•ej•o al ali•a, pet•eg•ad•is, far•ad•is mal•grand•a•j•n parol•o•j•n, mi ricev•is rifuz•o•j•n kaj insult•o•j•n, kaj nun, plen•um•int•e tiu•n part•o•n de la labor•o, mi ne sci•as, kiel mi far•is ĝi•n. Ĉiam mi•a kor•o bat•eg•is, kiam mi en•ir•is ofic•ej•o•n kaj intervju•is ĉiu•spec•a•j•n hom•o•j•n: direktor•o•j•n, komiz•o•j•n, pord•ist•o•j•n k.t.p. Kelk•foj•e oni si•n turn•is al mi unu•op•e, kelk•foj•e du-tri-kvar•op•e aŭ eĉ amas•e. Unu vir•o tre mal•ĝentil•e rifuz•is, dir•ant•e, ke tio est•as sen•hont•a tromp•aĵ•o; ke mi nur ali•vest•iĝ•is je fleg•ist•in•o por tiu ĉi okaz•o. Ali•a propon•is, ke mi don•u al li po unu kis•o por ĉiu ŝiling•o.
— Kompat•ind•a knab•in•o, — ek•kri•is Dorote•o, — kiel mal•agrabl•e!
— Mi ĉiam atent•e observ•is la vizaĝ•o•n de la person•o•j, kun kiu•j mi parol•is en la ofic•ej•o•j. Tiel mi pas•ig•is kvar lac•ig•a•j•n, zorg•o•plen•a•j•n tag•o•j•n kaj en•tut•e kolekt•is pli ol £300, sed sen ia rezultat•o rilat•e mi•a•n esplor•o•n. Tri tag•o•j•n post•e mi en•ir•is ofic•ej•o•n ĉe la strat•o Fenchurch je la tri•a post•tag•mez•e. Ĝi est•is mal•grand•a ĉambr•o kun mal•nov•a•j, el•uz•it•a•j ofic•ej•o-mebl•o•j, en kiu labor•is tri ne•bon•e vest•it•a•j komiz•o•j. Unu el ili iom mal•ĝentil•e dir•is, ke li ne hav•as mon•o•n por mal•ŝpar•i je mal•sat•ul•o•j en Hind•uj•o, ĉar li ne hav•as sufiĉ•e da salajr•o por plen•ig•i la mal•sat•a•j•n buŝ•o•j•n de ok infan•o•j en la hejm•o. Du•a dir•is, ke li jam antaŭ•e aŭd•is pri tia•j almoz•pet•ist•o•j, kiu•j, post•e, el•trov•iĝ•is kiel ar•o da tromp•ist•o•j. La tri•a, jun•a vir•o, don•is al mi tri penc•o•j•n. Ĝust•e kiam mi est•is for•ir•ont•a, en•ven•is kvar•a sinjor•o. La mol•kor•a patr•o de la ok mal•sat•a•j infan•o•j tuj ek•kri•is: — “Atend•u moment•o•n, fraŭl•in•o.” — Kaj, si•n turn•ant•e al la ven•int•o, li dir•is: — “Ho, Stubbs, jen est•as bon•a okaz•o montr•i vi•a•n mal•avar•ec•o•n, vi ja last•a•temp•e rul•iĝ•is sur or•o.” La nom•it•o Stubbs est•is pli elegant•e, sed iom mal•zorg•e vest•it•a kun kelk•a•j gras•makul•o•j sur la veŝt•o. Li hav•is la aĝ•o•n de ĉirkaŭ kvin•dek jar•o•j kaj ruĝ•a•n vizaĝ•o•n, ver•ŝajn•e pro drink•ad•o. Mi ne ŝat•is tiu•n vizaĝ•o•n, precip•e ne li•a•j•n mal•grand•a•j•n palpebr•um•ant•a•j•n okul•o•j•n, tamen mi ripet•is mi•a•n dir•o•n, kiu•n mi nun bon•e sci•as parker•e. Sinjor•o Stubbs, ŝajn•is al mi, ĵus re•ven•is de la tag•manĝ•o kaj est•is trink•int•a pli, ol est•is bon•e por li. Li rigard•is mi•n bon•humor•e de l’ supr•o ĝis la mal•supr•o kaj dir•is, kiam mi fin•is parol•i: — “Bon•e, vir•in•et•o, ven•u ĉi tie•n; mi don•os al vi kelk•a•j•n ŝiling•o•j•n pro vi•a bel•et•a vizaĝ•o.” — Mi sent•is mi•n tre•eg•e ĝen•at•a, tamen mi pet•is, ke li bon•vol•e al•don•u al si•a nom•o, en la apart•a rubrik•o, kelk•a•j•n kuraĝ•ig•a•j•n, prefer•e hindustan•a•j•n vort•o•j•n, kiel far•is mult•a•j ali•a•j. Mi dir•is, ke mi vol•as, ke la moral•a efekt•o est•u tiel bon•far•a kiel la ekonomi•a. — “Plezur•e, mi•a bel•ul•in•et•o”, — li dir•is, kaj skrib•is kelk•a•j•n vort•o•j•n plu laŭ pers•a skrib•manier•o.
— Ĉu tio est•is li, fraŭl•in•o Broadbent? — viv•eg•e demand•is Dorote•o?
— Jes, tuj kiam mi ek•vid•is li•a•n skrib•aĵ•o•n mi est•is cert•a, ke mi trov•is la serĉ•it•a•n skrib•int•o•n de la leter•o•j.
— Imag•u! — ek•kri•is Dorote•o Parkinson kun mir•o kaj emoci•o.
— Jen, vi pov•as form•i vi•a•n propr•a•n opini•o•n — al•dir•is Flora kun triumf•a rid•et•o, pren•ant•e pak•aĵ•o•n da paper•o•j el mal•grand•a led•a valiz•et•o kaj mal•fald•ant•e ili•n sur tabl•o, — vi pov•os kompar•i la skrib•manier•o•n de la du•a leter•o kun tiu de la skrib•aĵ•o de sinjor•o Stubbs. Ambaŭ, mi•a onkl•o kaj sinjor•o Narendr•o, fort•e opini•as, ke pov•as est•i nenia dub•o pri ĉi tiu afer•o: la sam•a person•o skrib•is tiu•j•n ĉi skrib•aĵ•o•j•n.
Filip•o kaj Dorote•o Parkinson si•n klin•is super la paper•o•j•n kaj kun grand•a•j interes•o kaj atent•o pri•rigard•is ili•n. Ambaŭ est•is cert•a•j, ke la skrib•int•o de la sort•o•plen•a•j leter•o•j est•as trov•it•a.
— Jes, efektiv•e, — dir•is la jun•a pastr•o, — tre rimark•ind•a est•as la grand•a simil•ec•o de la liter•o•j de la angl•a•j nom•o•j: ‘Gallimore’, ‘Theobald Street, kaj ‘Georg•o Stubbs’. Ĉu vi rimark•as, ke la St. ĉe ‘Stubbs’ kaj ĉe ‘Street’; kaj la G. ĉe ‘Gallimore’ kaj ‘Georg•o’ est•as absolut•e la sam•a•j? Mi gratul•as vi•n. Nu, dir•u al mi, mi pet•as, ĉu vi don•is al la donac•int•o•j vi•a•n propr•a•n plen•a•n nom•o•n?
— Ne, sinjor•o pastr•o, — respond•is Flora, — mi nom•is mi•n Frat•in•o Flora. Nur du•foj•e mi est•is pet•at•a don•i formal•a•n kvitanc•o•n kun mi•a plen•a nom•o, kaj, kompren•ebl•e mi sub•skrib•is ĝi•n: Flora M. Broadbent.
Dorote•o Parkinson demand•is:
— Ĉu vi ankaŭ vizit•is la Pentuki’a•n kompani•o•n ĉe la strat•o Cannon? Mi esper•as, ke ne.
— Ne, fraŭl•in•o, mi•a frat•o Le•o cit•is tiu•n firm•o•n, kiam li est•is en Long-Seaton, kaj, feliĉ•e, mi re•memor•is tio•n.
Dorote•o rigard•is kun streĉ•a atent•o la vizaĝ•o•n de la jun•a fleg•ist•in•o. Ŝi sincer•e admir•is ŝi•a•j•n sen•artifik•a•j•n kaj dolĉ•a•j•n trajt•o•j•n kaj ŝi•a•n kor•tuŝ•a•n si•n•don•em•o•n. Ŝi ne pov•is ne dezir•i, ke ŝi•a propr•a pen•ad•o est•us pli sukces•a; tamen, jam tut•e for•las•int•e la esper•o•n kaj la ne•efektiv•ig•ebl•a•n dezir•o•n, iam gajn•i la am•o•n de Vilfrid•o, ŝi ek•sent•is, ke, ver•e, la afer•o dis•volv•iĝ•as laŭ•natur•e. Eĉ fort•a dezir•o ek•reg•is la knab•in•o•n, far•i ĉio•n, por kun•ig•i kaj feliĉ•ig•i tiu•j•n du nobl•a•j•n jun•ul•o•j•n. Pastr•o Parkinson ankaŭ en•pens•e kaj iom mal•gaj•e rigard•is la knab•in•o•n en fleg•ist•in•a vest•o. Kun•sent•e li demand•is ŝi•n:
— Kaj kio•n vi far•is de•post vi•a grav•a el•trov•o?
— Ho, — ek•kri•is respond•e Flora, — tio est•is nur la unu•a ĉapitr•o de surpriz•o•j. Nu, mi long•e pri•pens•is, kio•n mi nun dev•as far•i. Inter•temp•e unu el mi•a•j koleg•in•o•j el•trov•is por mi, kie sinjor•o Stubbs loĝ•as; kaj la sekv•int•a•n tag•o•n, kiam est•is mi•a vic•o hav•i liber•a•n post•tag•mez•o•n, mi vag•is, je la tri•a hor•o, en la ĉirkaŭ•aĵ•o de li•a dom•o, ne sci•ant•e, kiel mi pov•os pli•e kon•at•iĝ•i kun tiu vir•o. Mi silent•e preĝ•is, ke Di•o gvid•u mi•n kaj montr•u al mi la voj•o•n. Sinjor•o Stubbs loĝ•as ĉe kviet•a strat•o apud la ĉef•voj•o Goswell, ne mal•proksim•e de la mal•nov•a preĝ•ej•o de la Martir•o•j. La dom•o•j tie est•as iom grand•a•j sed mal•nov•a•j. Ŝajn•as al mi, ke, en jar•o•j pas•int•a•j ili est•is okup•it•a•j de bon•hav•ec•a•j famili•o•j, sed nun ili en•hav•as po du-tri ne•riĉ•a•j famili•o•j. La ĉirkaŭ•aĵ•o hav•as la aspekt•o•n de mal•zorg•it•ec•o, kaj mult•a•j ne•bon•e vest•it•a•j infan•o•j lud•as sur la strat•o•j. Tie mi star•is moment•o•n ĉe strat•angul•o, en•pens•e rigard•ant•e, je distanc•o de kelk•dek•o•j da paŝ•o•j, la dom•o•n, en kiu, laŭ mi•a inform•int•in•o, loĝ•as sinjor•o Stubbs, kvazaŭ la ne•interes•a fasad•o pov•us inspir•i al mi ide•o•n. Subit•e mi aŭd•is akr•eg•a•n kri•o•n de infan•o, ven•ant•a•n el apud•a ark•aĵ•a pord•eg•o, en kiu lud•is ar•o da infan•o•j sur ŝarĝ•vetur•il•o. Kompren•ebl•e mi tuj al•kur•is por vid•i, kio okaz•is. Kompat•ind•a knab•in•et•o, kripl•ul•in•o pro kurb•a spin•o, fal•is de l’ supr•o de la vetur•il•o ĝis mal•glat•a ŝton•a pavim•o. Ŝi kuŝ•is, ĝem•eg•ant•e, inter la flank•timon•o•j, dum la ceter•a•j infan•o•j star•is ĉirkaŭ ŝi sen•help•a•j kaj konstern•it•a•j. Mi lev•is la knab•in•et•o•n de la ter•o kaj demand•is la plej•aĝ•a•n el ŝi•a•j kun•ul•o•j, kie ŝi loĝ•as. Tri-kvar ek•kri•is kun•e, ke ŝi loĝ•as ĉe la strat•o Union, tut•e apud•e, kaj el•kur•is por montr•i al mi la voj•o•n. Tiel kor•tuŝ•it•a mi est•is, ke mi ne tuj rimark•is, ke la dom•o, en kiu•n ni ven•as, est•as ĝust•e tiu, en kiu loĝ•as sinjor•o Stubbs.
Unu el la infan•o•j ek•kri•is al vir•in•o, mal•supr•e•n•kur•ant•a•n la ŝtup•ar•o•n, pal•a pro terur•o: — “Ho, sinjor•in•o Stubbs, vi•a kompat•ind•a Marinj•o fal•is de ŝarĝ•vetur•il•o de sinjor•o Potter. Fleg•ist•in•o ŝi•n al•port•as ĉi tie•n.” — Mi propon•is al la patr•in•o, sen•vest•ig•i la knab•in•et•o•n kaj pri•zorg•i ŝi•n, kaj ŝi volont•e akcept•is mi•a•n help•o•n. Efektiv•e ŝi tiel trem•is pro terur•o kaj ekscit•ec•o, ke ŝi ne pov•us ĝust•e zorg•i pri la infan•o. La dors•o de la knab•in•et•o est•is danĝer•e kontuz•it•a, kaj, tim•ant•e, pro cert•a•j sign•o•j, intern•a•n difekt•o•n, mi demand•is la patr•in•o•n, ĉu ŝi konsent•os, ke ŝi•a fil•in•et•o trans•port•iĝ•u al la hospital•o Guy. Komenc•e ŝi ne vol•is aŭskult•i, sed fin•e, kiam mi sci•ig•is al ŝi, ke mi•a onkl•o est•as ĉef•direktor•o de la hospital•o, kaj ke mi mem ven•os por la infan•o en kaleŝ•o, ŝi konsent•is. Do, ĉirkaŭ du hor•o•j•n post•e, la knab•in•o en•lit•iĝ•is en ni•a infan•fak•o. Ĉar ŝi sopir•e pet•ad•is, ke “la sinjor•in•et•o, kiu mi•n al•port•is ĉi tie•n” ven•u al ŝi, mi•a onkl•o “oficial•e” konsent•is, ke mi ŝanĝ•u lok•o•n kun unu el la infan•fak•a•j fleg•ist•in•o•j. Sed tio est•is jam antaŭ•aranĝ•it•a afer•o inter ni.
— Kiel bon•ŝanc•e, ke vi ĝust•a•temp•e al•ven•is, kiam tiu akcident•o okaz•is, — dir•is Dorote•o.
— Ne bon•ŝanc•e, Dorote•o, providenc•e. Tio est•as ja plen•um•it•a preĝ•o. Mi vid•as, frat•in•o Flora, ke Di•o est•as kun vi en tiu ĉi afer•o.
— Daŭr•ig•u, mi pet•as, — dir•is Dorote•o sen•pacienc•e.
— Bon•e. Tio okaz•is antaŭ du semajn•o•j kaj kelk•a•j tag•o•j. La knab•in•o est•as tre mal•fort•a, kaj mi•a onkl•o tre tim•as, ke, pro intern•a•j difekt•o•j, ŝi•a viv•o est•as en grand•a danĝer•o. Ŝi est•as dolĉ•a, sen•plend•a est•aĵ•et•o; kaj ni jam est•as tre intim•a•j amik•in•o•j. Ge•sinjor•o•j Stubbs vizit•is la infan•o•n kelk•e da foj•o•j. La patr•o ven•is la sekv•int•a•n tag•o•n sol•a, kaj la re•vid•o est•is tre kor•tuŝ•a. Mi est•as cert•a, ke, kiel ajn mal•bon•a est•as tiu vir•o, unu bon•a trajt•o en li•a karakter•o est•as li•a am•o al tiu kripl•a fil•in•o. Ŝi est•is tre kontent•a re•vid•i la patr•o•n, tamen ŝi•a am•o al li est•as miks•it•a kun tim•o. Mi preskaŭ ne pov•is de•ten•i mi•n de larm•o•j, aŭd•ant•e la sep•jar•a•n knab•in•o•n pet•eg•i la patr•o•n, per kor•tuŝ•a voĉ•ton•o: — “Vi est•os bon•a paĉj•o, ĉu ne, dum mi est•as for de la hejm•o? Kaj, paĉj•o, vi ne plu ven•os hejm•e•n ebri•a, ĉu? Mi pet•is la bon•a•n Di•o•n, ke Li help•u al vi.” — La vir•o kaŝ•is la vizaĝ•o•n en la lit•kusen•o kaj mal•laŭt•e ĝem•is. — “Ne”, — li dir•is per trem•ant•a voĉ•o, — “mi promes•as al vi, kar•ul•in•o, mi ne far•os tio•n.” Komenc•e li ne atent•is mi•n, sed post kelk•a•j minut•o•j li si•n turn•is al mi, star•ant•a ĉe la pied•o de la lit•o, kaj dir•is: — “Ĉu vi est•as la fleg•ist•in•o, kiu tiel bon•kor•e zorg•is pri ni•a knab•in•et•o? Sed . . . ŝajn•as al mi, ke mi jam renkont•is vi•n ie . . . ĉu vi est•as la sam•a fraŭl•in•o, kiu ven•is en ni•a•n ofic•ej•o•n antaŭ kelk•a•j tag•o•j?” — “La sam•a”, — mi respond•is. Tiam li balbut•is: — “Mi tre esper•as, fraŭl•in•o, ke vi ne ofend•iĝ•is pro mi•a mal•ĝentil•ec•o.” — Sed mi cert•ig•is li•n, ke mi tut•e ne ofend•iĝ•is; ke, ebl•e, li est•is en apart•e bon•a humor•o tiu•n post•tag•mez•o•n. Mi etend•is al li la man•o•n por montr•i, ke mi sent•as nenia•n mal•bon•vol•o•n.
Dum la du sekv•int•a•j vizit•o•j li kondut•is je mi kun grand•a respekt•o kaj ŝajn•e sincer•a dank•ec•o Mi pens•as, ke li antaŭ•sent•as la mort•o•n de la fil•in•et•o kaj li•a kor•o sekv•e est•as tre mol•a.
— Mir•ind•a•j okaz•int•aĵ•o•j! — en•pens•e dir•is sinjor•o Parkinson.
Flora daŭr•ig•is la rakont•o•n:
— Sinjor•in•o Stubbs ankaŭ vizit•is si•a•n fil•in•o•n tri•foj•e sol•a. Ŝi est•as tre kompat•ind•a mal•gaj•a vir•in•o, kies viv•o est•as unu long•a si•n•sekv•o de kor•prem•o•j. Ŝi est•is tre komunik•em•a kaj konfid•em•a. Mi ne vol•as rakont•i al vi ĉiu•j•n ŝi•a•j•n ĉagren•o•j•n, nur kelk•a•j•n, kiu•j ebl•e rilat•as al ni•a esplor•o. Ŝi•a edz•o pas•ig•is mult•a•j•n jar•o•j•n en Hind•uj•o kaj li ĉiam parol•as pri dezir•o re•e ir•i al Kalkut•o, kie, li dir•as, oni pov•as akir•i riĉ•aĵ•o•j•n dorm•ant•e. Li est•as tre mal•kontent•a de si•a nun•a stat•o pro ne•sufiĉ•a salajr•o kaj prem•ant•a•j ŝuld•o•j kaj li dir•ad•as, ke li dev•as en•spez•i pli da mon•o. Dum la last•a•j ok jar•o•j li far•iĝ•is pli kaj pli drink•em•a, kaj li bon•e sci•as, ke la kripl•ec•o de tiu knab•in•o — unu el ses infan•o•j — est•as kaŭz•it•a de li, kiam li est•is ebri•a. Antaŭ kelk•a•j monat•o•j — la vir•in•o supoz•as — li ricev•is de iu mister•a flank•o sum•o•n da mon•o, sed zorg•e evit•is parol•i pri tio. Mal•feliĉ•e tiu ĉi mon•o far•is al li nenia•n bon•o•n; mal•e li nur ebri•iĝ•is pli oft•e kaj pas•ig•is pli mult•e da temp•o for de la hejm•o. Sinjor•in•o Stubbs est•as cert•a, ke tiu mon•o ne pov•is al•port•i al li ben•o•n kaj ke li mem ŝajn•e sent•as tio•n.
Flora ek•silent•is kaj mal•rapid•e re•met•is la paper•o•j•n en si•a•n valiz•et•o•n. Sinjor•o Parkinson demand•is ŝi•n:
— Kio•n vi nun intenc•as far•i?
Iom ŝancel•iĝ•e la knab•in•o respond•is:
— Mi ankoraŭ ne decid•is. Tio est•as ja grav•a kaj mal•facil•a afer•o, kaj mi dev•as est•i si•n•gard•a. Mi do ven•is por konsil•iĝ•i kun vi, mi•a•j bon•kor•a•j amik•o•j. Sinjor•o Stubbs re•e ven•os hodiaŭ vesper•e sol•a por vizit•i si•a•n fil•in•et•o•n kaj mi vol•as, se oportun•e, ven•ig•i la afer•o•n al la kriz•o. La demand•o nun est•as: ĉu pli konsil•ind•e est•os parol•i kun li sol•a, por el•ig•i el li konfes•o•n, aŭ en la ĉe•est•o de ali•a person•o; ekzempl•e mi•a onkl•o. Aŭ, mi pens•is, ke, ebl•e, vi ne mal•konsent•us akcept•i li•n ĉi tie, por ke mi pov•u mal•ferm•i la tem•o•n en vi•a ĉe•est•o. Ver•ŝajn•e vi, kiel pastr•o, sinjor•o Parkinson, ig•os li•n pli konfes•em•a, ol mi•a onkl•o. Mi ja dezir•as hav•i atest•ant•o•n de li•a konfes•o.
Dorote•o demand•e ek•rigard•is la pens•em•a•n vizaĝ•o•n de la frat•o. Tiu ĉi post moment•o respond•is:
— Mi, sam•e kiel Dorote•o — ĉu ne? — est•us tre kontent•a se tiu dram•et•o lud•iĝ•us ĉi tie en mi•a aŭ ni•a ĉe•est•o, sed mi tre dub•as, ĉu tiu ĉi plan•o est•as la plej konsil•ind•a; efektiv•e mi est•as cert•a, ke ĝi ne est•as saĝ•a. Mult•e pli facil•e est•os por vi el•ig•i el li konfes•o•n, kiam vi est•as sol•a•j aŭ ĉe la lit•o de li•a infan•o, ol en la ĉe•est•o de ali•a person•o, eĉ se tiu person•o est•us pastr•o. Dir•u al li, ke li•a ag•o preskaŭ romp•is al vi la kor•o•n kaj tiu•n de vi•a am•at•o — pardon•u, ke mi alud•as tiu•n grand•a•n sekret•o•n — kaj cert•ig•u li•n, ke neniu vol•as el•met•i li•n al danĝer•o. Konfes•int•e al vi kaj don•int•e al vi la nom•o•n de la instig•int•o — ĉar ni ja supoz•as, ke li est•is nur il•o en tiu afer•o — li ebl•e konsent•os ripet•i ĝi•n, aŭ antaŭ vi•a onkl•o aŭ antaŭ ni, se vi tiam dezir•us tio•n.
Flora ek•rigard•is la parol•int•o•n kun mir•o. La rezon•ad•o de sinjor•o Parkinson ŝajn•is al ŝi tre saĝ•a, sed kial li dir•is kun iom•a akcent•o “se vi tiam dezir•us tio•n?” — Kompren•ebl•e ŝi dezir•os. Tamen ŝi ne pet•is klar•ig•o•n, ĉar en tiu moment•o ŝi rimark•is, ke ŝi•a rakont•o okup•is pli long•a•n temp•o•n, ol ŝi kalkul•is, kaj ke ŝi dev•as tuj adiaŭ•i si•a•j•n amik•o•j•n, por ke ŝi pov•u ating•i la hospital•o•n antaŭ la al•ven•o de sinjor•o Stubbs.
La vetur•il•o atend•is ŝi•n ĉe la pord•o. Ating•int•e la angul•o•n de la strat•o Sta. Tomas•o, en kiu trov•iĝ•as la hospital•o, ŝi for•las•is la kaleŝ•o•n kaj daŭr•ig•is la voj•o•n pied•e, ĉar ŝi ne vol•is, ke ŝi•a•j kun•fleg•ist•in•o•j sci•u pri tiu privilegi•o.
Je la sam•a temp•o, kiam Flora en•ir•is la vetur•il•o•n, kun la kap•o plen•a de divers•a•j antaŭ•sent•o•j, ŝi•a frat•o Le•o, vest•it•a per pez•a mantel•o kaj kun mol•a ĉapel•o tir•it•a sur la okul•o•j•n, en•ir•is la privat•a•n ofic•ej•o•n de sinjor•o•j Kettle kaj Tritton. Li•a vizaĝ•o aspekt•is mal•seren•e kaj zorg•o•lac•e. Li jam ne renkont•is la du direktor•o•j•n de la tag•o, kiam la furioz•a scen•o okaz•is inter li kaj ili en la juĝ•eĵ•o, kaj li ne atend•is afabl•a•n akcept•o•n. Sinjor•o Tritton, vid•ebl•e sub•prem•ant•e eksplod•o•n de koler•o, mal•varm•e dir•is:
— Vi insist•e dezir•as parol•i kun ni pri urĝ•a afer•o, sinjor•o advokat•o. Nur urĝ•eg•a, ni•n koncern•ant•a afer•o konsent•ig•us ni•n.
Le•o Broadbent mal•ferm•is si•a•n mantel•o•n, ek•sid•is sur seĝ•o•n kaj ĵet•is si•a•n ĉapel•o•n sur la plank•o•n:
— Mi•a vizit•o koncern•as vi•n sam•e kiel mi•n, — li dir•is, — do, pen•u est•i ĝentil•a•j kaj prudent•a•j.
— Bon•e, — akr•e ek•parol•is sinjor•o Kettle, — vi•a•j vort•o•j est•u mal•mult•a•j.
Ne atent•ant•e tiu•n ĉi dir•o•n, Le•o Broadbent daŭr•ig•is:
— Mi hav•as kaŭz•o•n por pens•i, ke tiu vir•o Stubbs pov•as est•i al•konduk•it•a al konfes•o, ke li skrib•is la hindustan•a•j•n leter•o•j•n, kaj ke la vir•o nom•it•a kiel instig•int•o est•as sen•kulp•a, kaj . . .
— Tio est•as vi•a afer•o, sinjor•o advokat•o, — sek•e inter•ĵet•is sinjor•o Kettle.
— Tre ver•e, — re•dir•is la jur•ist•o kviet•e, — sed ankaŭ la nom•o de la Pentuki’a kompani•o pov•us est•i implik•at•a en tiu ĉi afer•o. Cert•e est•as, ke princ•o Kunwar Kriŝna sci•iĝ•os pri la rol•o, kiu•n vi lud•is en tiu komedi•et•o.
— Ba! — mal•estim•e dir•is sinjor•o Kettle, — Kunwar Kriŝna bon•e diven•is, kiu•n rol•o•n ni lud•is. Sed kio supoz•ig•as vi•n, ke Stubbs perfid•os?
— Sinjor•o Gallimore, la kulp•ig•it•o pri la ŝtel•o, for•las•is la land•o•n ne•long•e post la dis•vast•iĝ•o de la fam•o, supoz•ebl•e naŭz•it•a de la mal•bon•ec•o de si•a•j sam•land•an•o•j. Nu, li•a am•at•in•o, sprit•a jun•ul•in•o, ven•is de l’ kamp•ar•o al London•o kun la intenc•o klopod•i por pruv•i li•a•n sen•kulp•ec•o•n. Ŝi far•iĝ•is fleg•ist•in•o en la hospital•o Guy kaj tuj komenc•is proced•o•j•n.
— Sinjor•o Tritton inter•romp•is li•n: Kiel vi el•trov•is tio•n?
— Por est•i ĉiam inform•at•a pri ŝi•a•j ag•o•j mi am•ind•um•is unu el ŝi•a•j kun•fleg•ist•in•o•j, kiu est•as frat•in•o de mi•a dom•mastr•in•o.
— Kiu est•as la nom•o de tiu ĉi si•n•don•em•a am•ant•in•o? — demand•is sinjor•o Tritton.
— “Frat•in•o Flora” oni nom•as ŝi•n.
— Ĉu vi kon•as ŝi•n person•e, intim•e? — plu•e demand•is la sam•a sinjor•o indiferent•e.
— Ne; nur supr•aĵ•e.
— Mensog•ul•o! viv•e ek•dir•is sinjor•o Kettle.
Ne•sent•em•e, laŭ ŝajn•o, Le•o Broadbent re•dir•is: —
— “Ĝentil•ul•o•j renkont•iĝ•as; kompliment•o•j inter•ŝanĝ•iĝ•as.” Nu, mi ne sci•as, kiel ŝi tio•n efektiv•ig•is, sed iel ŝi kon•at•iĝ•is kun Stubbs.
— Ek•rigard•ant•e si•a•n kun•direktor•o•n kun sarkasm•a rid•et•o, sinjor•o Tritton inter•romp•is la parol•ant•o•n:
— Ni pov•us sci•ig•i al vi, kiel.
— Nu, kiel?
— Vi•a frat•in•o — almenaŭ parenc•in•o vi•a — fraŭl•in•o Flora M. Broadbent far•is mon•kolekt•o•n ĉe ĉiu•j en London•o, kiu•j hav•as afer•o•n kun Hind•uj•o, pet•ant•e la donac•ant•o•j•n, ke ili bon•vol•u al•don•i al si•a nom•o kelk•a•j•n hindustan•e skrib•it•a•j•n vort•o•j•n de kuraĝ•ig•o por la mal•feliĉ•a•j, pro mal•sat•eg•o sufer•ant•o•j en tiu land•o.
— Ĉu ŝi ankaŭ vizit•is vi•n? — demand•is Le•o Broadbent.
La dik•a komerc•ist•o respond•is, al•pren•ant•e saĝ•a•n mien•o•n:
— Ne. Ni•n, unu el la plej grav•a•j kaj riĉ•a•j kompani•o•j hind•a•j, ŝi preter•pas•is; kaj tio ja est•is tre signif•o•plen•a.
La jur•ist•o aspekt•is mal•trankvil•e spit•e si•a pen•ad•o konserv•i ekster•a•n trankvil•ec•o•n. Post moment•a pri•pens•o li demand•is:
— Ĉu do, ebl•e, la princ•id•o post•las•is tiu•j•n leter•o•j•n? Kaj, se jes, kun kiu?
— Sinjor•o Kettle ek•lev•is la ŝultr•o•j•n kaj respond•is:
— Mi ne sci•as; kaj est•as por ni indiferent•e, kun kiu. Daŭr•ig•u.
— Mi nur sci•as, ke Flora ir•is person•e por ven•ig•i per kaleŝ•o unu el la infan•o•j de Stubbs al la hospital•o. Li kaj li•a edz•in•o kelk•a•foj•e vizit•is la infan•o•n, kiu est•as sub la special•a zorg•o de frat•in•o Flora; kaj, ŝajn•e, ili jam bon•e amik•iĝ•is.
— Kiam vi last•foj•e vid•is vi•a•n — ĉu mi dir•os? — frat•in•o•n? — demand•is sinjor•o Kettle.
— Hodiaŭ maten•e. Mi est•as cert•a, ke ŝi ankoraŭ hav•as nenia•n suspekt•o•n rilat•e mi•n, tamen . . . kompren•ebl•e, mi sent•as mi•n iom mal•trankvil•a.
Sinjor•o Kettle re•e parol•is, mal•varm•e kaj ŝajn•ig•ant•e indiferent•ec•o•n:
— Kompren•ebl•e. La afer•o ja aspekt•as por vi iom mal•bel•e, sinjor•o advokat•o. Evident•e vi ne lud•is vi•a•j•n kart•o•j•n sufiĉ•e lert•e.
— Ebl•e ne.
Le•o Broadbent koler•et•iĝ•is pro la super•ec•o pri sagac•ec•o, pretend•it•a de tiu•j nur•a•j komerc•ist•o•j, sed, al•pren•ant•e la sam•a•n mal•varm•a•n, indiferent•a•n ton•o•n, li dir•is plu•e:
— Sed mi tim•as, ke la mal•kaŝ•iĝ•o de mi•a kulp•ec•o sam•temp•e evident•ig•os vi•a•n kun•kulp•ec•o•n.
Sinjor•o Tritton vid•ebl•e far•iĝ•is mal•trankvil•a kaj est•is el•ĵet•ont•a iu•n insult•a•n parol•o•n, kiam sinjor•o Kettle ek•dir•is kun mord•ant•a sarkasm•o:
— Vi•a mal•trankvil•o rilat•e ni•a•n bon•stat•o•n, sinjor•o advokat•o, est•as kor•tuŝ•a; sed trankvil•ig•u vi•n; sinjor•o Stubbs ne perfid•os ni•n. Li ne est•as tia putr•a idiot•o.
La unu•a•n foj•o•n Le•o Broadbent iom•et•e alt•ig•is la voĉ•o•n, dir•ant•e:
— Sed, en la okaz•o, se li perfid•os mi•n, mi perfid•os vi•n; ĉu vi kompren•as, sinjor•o Kettle?
Sinjor•o Kettle rid•et•is seren•e kaj, ek•lev•ant•e la ŝultr•o•j•n, respond•is:
— Plen•e, sinjor•o, plen•e. Post kiam vi, per vi•a propr•a mal•saĝ•ec•o, ruin•ig•os vi•a•n tut•a•n karier•o•n, putr•ig•os vi•a•n reputaci•o•n kaj post kiam vi el•montr•os vi•n antaŭ la tut•a mond•o kiel aĉ•a diabl•et•o el infer•o, oni ne mal•ŝpar•os grand•a•n atent•o•n por vi•a•j delir•aĵ•o•j. Kompren•ebl•e, ni absolut•e mal•konfes•os ĉio•n, mi•a amik•o, ĉio•n; ĉar dank’ al ni•a antaŭ•zorg•o, pruv•o•j•n vi tut•e ne posed•as. Krom tio — sinjor•o Kettle klin•is si•n mal•antaŭ•e•n en si•a apog•seĝ•o kaj rid•ant•e rigard•is la plafon•o•n — krom tio, oni nur rid•os la afer•o•n kaj — je Jupitr•o! — sekret•e laŭd•os ni•n pro ni•a sagac•ec•o. Dek unu komerc•ist•o•j el ĉiu dek•du•o est•us ja avid•e kapt•int•a•j simil•a•n okaz•o•n . . . ha, ha!
Le•o Broadbent nun ek•vid•is, ke li dev•as ŝanĝ•i si•a•n taktik•o•n. Li do rekt•e si•n turn•is al la cel•o de si•a vizit•o:
— Mi ne vol•as diskut•i tia•j•n filozofi•a•j•n demand•o•j•n, — li dir•is. — Vi sci•ig•is mi•n, ke vi kon•as iu•j•n detal•o•j•n el la histori•o de Stubbs, kiu•j•n li, je ĉiu kost•o, vol•as kaŝ•i. Se mi posed•us tiu•n sekret•o•n, mi pov•us mal•help•i li•n babil•i tro mult•e.
— Kial ni dev•us liver•i al vi tiu•n inform•o•n? — mal•afabl•e demand•is sinjor•o Tritton.
— Ĉar tio est•as por vi util•a, — sek•e respond•is la jur•ist•o.
— Nu, — dir•is sinjor•o Kettle — mi tiom dir•os al vi: demand•u Stubbs’o•n, se neces•o okaz•us, kio far•iĝ•is el sinjor•o Telfer post la for•vetur•o de la “Hiberni•o” el Rangoon je la 17a de Oktobr•o, 1812. Ŝajn•ig•u, ke vi kon•as la tut•a•n sekret•o•n.
— Bon•e.
Tuj post tiu ĉi mal•agrabl•a inter•parol•o kun la direktor•o•j de la Pentuki’a kompani•o Le•o Broadbent ir•is al la ofic•ej•o ĉe la strat•o Fenchurch, kie labor•is sinjor•o Stubbs. Unu el li•a•j kun•komiz•o•j sci•ig•is li•n, ke sinjor•o Stubbs jam antaŭ du•on•hor•o for•las•is la ofic•ej•o•n por ir•i vizit•i si•a•n fil•in•et•o•n en hospital•o. — Oni ne al•las•as vizit•ant•o•j•n post la kvar•a post•tag•mez•e. — Tiu ĉi inform•o tre mal•seren•ig•is Le•o•n. Ebl•e est•os tro mal•fru•e. Tamen li tuj decid•is ir•i renkont•e al li kaj atend•i li•n ĉe la sud•a fin•o de la pont•o “London”.
La last•a•j radi•o•j de decembr•a sun•o lud•is sur mur•o de gaj•aspekt•a mal•san•ul•a ĉambr•eg•o de la hospital•o Guy. En la ĉambr•eg•o trov•iĝ•is kvin mal•grand•a•j lit•o•j. Unu lit•et•o est•is mal•plen•a. Infan•a anim•o kelk•a•j•n hor•o•j•n antaŭ•e, est•is liber•ig•it•a el sufer•ant•a korp•et•o por al•iĝ•i al la feliĉ•a•j amas•o•j da knab•o•j kaj knab•in•o•j, kiu•j lud•as sur la or•a•j strat•o•j de nov•a Jerusalem. En apud•a lit•et•o kuŝ•is infan•et•o sen•konsci•a pri baldaŭ okaz•ont•a operaci•o, pep•ant•e kaj kun feliĉ•a rid•et•o rigard•ant•e la ŝanĝ•iĝ•ant•a•j•n spektr•a•j•n kolor•o•j•n sur la blank•a mur•o. Ali•a infan•o, knab•in•et•o, kontent•e lud•is kun pup•o: ŝi est•is fleg•ist•in•o kaj la pup•o kompat•ind•a pacient•et•o. Du okup•ant•o•j de lit•o•j dorm•is, el•lac•ig•it•a•j de dolor•o•j. Ĉe la lit•o de unu el la dorm•ant•a•j infan•o•j sid•is Flora. Ŝi•a jun•a vizaĝ•o aspekt•is profund•e en•pens•a kaj mal•trankvil•a. Mult•foj•e ŝi•a•j okul•o•j turn•iĝ•is al la pord•o kun esprim•o de streĉ•it•a atend•o. Ĉe ĉiu bru•et•o en la koridor•o ŝi•a vizaĝ•o ek•pal•iĝ•is, kaj ŝi•a•j brod•ant•a•j man•o•j ek•trem•et•is. Fin•e la pord•o mal•ferm•iĝ•is, kaj sinjor•o Stubbs en•ir•is. Flora lev•iĝ•is kaj etend•is al li la man•o•n.
— Kar•a Marinj•o dorm•as — ŝi flustr•is kaj, respond•e al demand•ant•a, zorg•a rigard•o en la vizaĝ•o de la patr•o, ŝi dir•is plu•e; — Jes, ŝi nun fart•as iom pli bon•e. Hieraŭ nokt•e ni pas•ig•is tre zorg•o•plen•a•j•n hor•o•j•n. Okaz•is kriz•a moment•o. Mi rest•is la tut•a•n nokt•o•n ĉe ŝi•a lit•o ĝis la kvin•a hor•o maten•e; sed nun mi•a onkl•o dir•as, ke, tra•pas•int•e tiu•n ĉi kriz•o•n, ŝi pov•as re•san•iĝ•i.
Sinjor•o Stubbs, pri kiu oni pov•is rimark•i ŝanĝ•o•n je pli•bon•iĝ•o rilat•e li•a•n mien•o•n kaj ekster•aĵ•o•n, am•e rigard•is la vizaĝ•o•n de la dorm•ant•a knab•in•et•o, kaj du larm•o•j mal•sek•ig•is li•a•j•n okul•o•j•n. Ek•pren•ant•e la man•o•n de la jun•a fleg•ist•in•o, li dir•is mal•laŭt•e:
— Vi est•as bon•a anĝel•o, frat•in•o Flora. Mi ĉiam sent•os por vi profund•a•n dank•ec•o•n.
Flora ne far•is respond•o•n. Ŝi•a kor•o bat•is, kvazaŭ ĝi vol•us krev•i. Ek•sid•int•e ŝi far•is sign•o•n al la vir•o, ke li ankaŭ sid•iĝ•u. Dum kelk•a•j minut•o•j reg•is silent•o en la ĉambr•o, tiel ke la knab•in•o tim•is, ke la vizit•ant•o pov•as aŭd•i ŝi•a•n furioz•e bat•ant•a•n kor•o•n. Sinjor•o Stubbs romp•is la silent•o•n, demand•ant•e:
— Kie est•as la et•ul•in•o, kiu kuŝ•is en tiu lit•et•o?
— Ŝi mort•is hodiaŭ maten•e por est•i kun Li, kiu am•as infan•o•j•n kaj ankaŭ ĉiu•j•n plen•kresk•ul•o•j•n, eĉ pek•ul•o•j•n.
Re•e ek•reg•is pez•a silent•o. Post•e aŭd•iĝ•is la trankvil•a voĉ•o de la knab•in•o:
— Mi kred•as, sinjor•o Stubbs, ke vi ver•e est•as dank•em•a. Nu, mi est•as tre, tre mal•feliĉ•a, kaj mi•a kor•o preskaŭ romp•it•a. Ne nur mi•a kor•o, sed ankaŭ tiu de vir•o, kiu•n mi am•as pli, ol mi•a•n propr•a•n viv•o•n.
Du larm•o•j bril•et•is en ŝi•a•j mal•hel•a•j, bel•a•j okul•o•j. La vir•o kor•tuŝ•it•e inter•romp•is ŝi•n:
— Ver•e, frat•in•o Flora? Vi? Vi mir•ig•as mi•n.
— Kaj vi pov•as help•i al mi.
— Mi, mi•a bon•a anĝel•o? Mi?
— Jes.
— Kred•u mi•n, mi est•as tut•e je vi•a dispon•o; mi est•as vi•a sklav•o.
— Mi kred•as vi•n, — simpl•e re•dir•is la knab•in•o. — Nu, antaŭ ol mi montr•os al vi kelk•a•j•n skrib•aĵ•o•j•n, kiu•j•n vi sen•dub•e re•kon•os, mi vol•as dir•i al vi, ke mi ĉiam est•os vi•a amik•in•o.
Sinjor•o Stubbs rigard•is la parol•ant•in•o•n kun grand•a mir•o: — Dank•o•n, — li respond•is, mal•trankvil•e demand•ant•e si•n, kio sekv•os. Flora pren•is de la pied•o de la lit•o kovert•o•n kaj, el•pren•int•e el ĝi kelk•a•j•n paper•o•j•n, ŝi dir•is plu•e:
— Dir•u al mi mal•kaŝ•e, sen•tim•e, kiu instig•is vi•n skrib•i tiu•j•n ĉi leter•o•j•n al la hind•a princ•id•o? Sinjor•o Vilfrid•o Gallimore est•is mal•just•e kulp•ig•it•a pri tiu afer•o; ĉu ne?
Sinjor•o Stubbs aspekt•is konstern•it•e, kaj li•a man•o, kuŝ•ant•a sur la lit•tuk•o ek•trem•is. Ne pov•ant•e el•ten•i la pet•eg•ant•a•n rigard•o•n de la knab•in•o el ŝi•a•j profund•a•j, pur•anim•a•j okul•o•j, li klin•iĝ•is kaj sen•vort•e rigard•is la plank•o•n antaŭ si.
Post moment•o Flora ek•tuŝ•is la man•o•n kuŝ•ant•a•n sur la genu•o de l’ vir•o kaj pet•eg•is:
— Dir•u al mi la ver•o•n, kar•a sinjor•o Stubbs.
La vid•ebl•e kor•prem•it•a vir•o lev•is la okul•o•j•n, rigard•is moment•o•n en la vizaĝ•o•n de la knab•in•o kun grand•a emoci•o kaj ek•parol•is:
— Mi ne pov•as, mi ne vol•as mensog•i al vi, frat•in•o Flora; la sinjor•o nom•it•a en tiu ĉi mal . . . en tiu leter•o, sinjor•o Gallimore — mi jam forges•is la nom•o•n — est•as tut•e sen•kulp•a.
— Dank•o•n al Di•o!
— Mi est•is tia mal•saĝ•ul•o, ke mi las•is tiu•n mal . . . pardon•u, tiu•n fripon•a•n jun•a•n advokat•o•n konsent•ig•i mi•n skrib•i tiu•j•n leter•o•j•n. Ho! Kiom da foj•o•j mi mal•ben•is . . . pardon•u, fraŭl•in•o, jes, mal•ben•is tiu•n tag•o•n!
Aŭd•ant•e la vort•o•j•n “jun•a advokat•o” Flora mort•e pal•iĝ•is; terur•a•j, kap•turn•ig•a•j pens•o•j tumult•e tra•kur•is ŝi•a•n kap•o•n. Sinjor•o Stubbs, ne rigard•ant•e ŝi•n, daŭr•ig•is en pent•a humor•o:
— Je mi•a grand•a bedaŭr•o, mi dev•as konfes•i, fraŭl•in•o, ke mi•a viv•o en la pas•int•ec•o ne ĉiam est•is ne•riproĉ•ind•a, sed mi vol•is, ho, mi tiel fort•e pen•ad•is, re•form•i mi•n, kiam ven•is tiu tent•o. Sed la mon•o far•is al mi nenia•n bon•o•n, krom tio ke mi per ĝi pag•is kelk•a•j•n prem•ant•a•j•n ŝuld•o•j•n. Kontraŭ•e, ĝi far•iĝ•is por mi ver•a mal•ben•o, kaj nun ĉiom jam est•as — kun man•gest•o — mal•dens•a aer•o. Sed la sum•o•n, kiu•n propon•is al mi advokat•o Broadbent . . .
— Ho, mi•a Di•o! — ek•ĝem•is la knab•in•o. — Ne pov•as est•i en London•o du advokat•o•j Broadbent. Ho ve! Mi nun klar•e vid•as ĝi•n. Kiel blind•a mi est•is. Ho, mi•a propr•a frat•o!
Sinjor•o Stubbs salt•e lev•iĝ•is terur•ig•it•e de la efekt•o de si•a•j vort•o•j, tim•ant•e ke la knab•in•o sven•os.
— Ho, mi•a kar•a fraŭl•in•o, — li dir•is, — mi tre•eg•e bedaŭr•as, mi ne sci•is, ke sinjor•o Broadbent est•as vi•a frat•o. Mi ja nur kon•is vi•n kiel, “frat•in•o Flora”. Vol•u pardon•i mi•n.
— Mi hav•as nenio•n por pardon•i. Mi mem est•as riproĉ•ind•a pro mi•a blind•ec•o.
— He, Stubbs! Ĉu ni pov•as inter•ŝanĝ•i kelk•a•j•n vort•o•j•n privat•e?
— Ĉu tio est•as vi, advokat•o Broadbent? Kio•n vi dezir•as?
— Ni ir•u en la gast•ej•o•n “Reĝ•o Georg•o”, for el tiu ĉi amas•o. La afer•o est•as grav•a.
La ĵus tra•viv•it•a scen•o ĉe la lit•o de li•a fil•in•et•o far•is fort•a•n impres•o•n sur la kor•o•n de sinjor•o Stubbs. Li sent•is si•n tre mal•kontent•a je si mem, kaj ĝust•e la person•o, en la tut•a mond•o, kiu•n, en tiu ĉi moment•o, li ne dezir•is vid•i, est•is advokat•o Broadbent. Li do respond•is iom mal•ĝentil•e:
— Ne bezon•e est•as ir•i en drink•ej•o•n. Vi pov•as dir•i ĉi tie, kio•n vi vol•as dir•i. Neniu aŭskult•os ni•n.
La ne•atend•it•a mal•ĝentil•ec•o de sinjor•o Stubbs antaŭ•sent•ig•is al Le•o Broadbent nenio•n bon•a•n kaj ig•is li•n eĉ pli mal•bon•humor•a, ol li jam est•is, kaj mal•pli si•n•gard•a.
— Bon•e, — li dir•is, — jen est•as kviet•a angul•o apud la preĝ•ej•o. Mi nur dezir•as avert•i vi•n, en la okaz•o, se iu vol•us al•konduk•i vi•n al perfid•o, ke vi est•u si•n•gard•a.
— Jes, mi est•as si•n•gard•a, — est•is la mal•ĝentil•a respond•o.
— Mi avert•as vi•n pro vi•a propr•a util•o.
— Efektiv•e?
— Jes, amik•o Stubbs, — akr•e re•dir•is la jur•ist•o, — ĝi est•us por vi mal•bon•eg•a afer•o.
— Kiel, sinjor•o advokat•o?
— Mi nur bezon•as re•memor•ig•i al vi la Telfer’a•n afer•o•n sur la ŝip•o “Hiberni•o”.
Sinjor•o Stubbs ek•rid•is mal•estim•e, sed ne sen iom•a mal•trankvil•o, kiu•n li pen•is kaŝ•i.
— Ho! — li demand•is. — Ĉu sinjor•o Kettle aŭ sinjor•o Sampson Tritton babil•aĉ•is kun vi pri tiu en•ter•ig•it•a afer•o? Ili ne sci•ig•is al vi tro mult•e, mi vet•as dek funt•o•j•n kontraŭ pantalon•buton•o•n. Ne, advokat•o, prov•u ali•a•n rimed•o•n. Ni — tio est•as sinjor•o•j Kettle kaj Tritton kaj mi — ni sci•as tro mult•e unu pri la ali•a•j por reciprok•a kulp•ig•ad•o.
Sinjor•o Broadbent, al•pren•ant•e voĉ•ton•o•n, per kiu li vol•is ŝajn•ig•i, ke li sci•as pli, ol li vol•as mal•kovr•i, dir•is: —
Vi pov•as ja pren•i indiferent•a•n aspekt•o•n, sed memor•u, ke vi est•as kvazaŭ en ni•a•j man•o•j.
— Ĉu mi rid•is? — demand•is sinjor•o Stubbs distr•it•e, — mi hav•as nenia•n kaŭz•o•n por rid•i. Mi neniam sent•is mi•n pli mal•gaj•a en mi•a tut•a viv•o kaj mi mal•ben•as la tag•o•n, kiam mi kon•at•iĝ•is kun vi. Kia•j ajn est•os la sekv•o•j — mi mok•as ili•n — mi dir•as al vi, advokat•o, ke jam est•as tro mal•fru•e por vi•a bon•kor•a avert•o. Vi•a frat•in•o sci•as ĉio•n.
Le•o Broadbent murmur•et•is mal•ben•o•n pro sen•pov•a koler•eg•o.
— Bon•e, Stubbs, mal•saĝ•ul•o, — li sibl•is, — la sekv•aĵ•o•j fal•u sur vi•a•n kap•o•n.
— Bon•e; ili fal•u. Mi volont•e mal•kovr•us vi•a•j•n fripon•aĵ•o•j•n al la tut•a mond•o, se ne pro vi•a dolĉ•a, anĝel•a frat•in•o Flora. Pro ŝi — ĉu vi aŭd•as? — pro ŝi mi ne flustr•os al iu unu vort•o•n pri tiu mal•ben•it•a afer•o. Bon•a•n nokt•o•n, sinjor•o advokat•o.
Ne atend•ant•e re•dir•o•n, sinjor•o Stubbs las•is Le•o•n Broadbent kaj for•ir•is. Tiu ĉi star•is apud bar•il•o, ĉirkaŭ•ant•a la katedral•o•n “Southwark”, en furioz•a humor•o. La est•ont•ec•o aspekt•is tre mal•lum•e; la real•iĝ•o de li•a•j rev•o•j ŝajn•is al li for•ig•it•a ekster la lim•o•j•n de ebl•ec•o. Mal•aper•ant•a•j en mal•dens•a•n aer•o•n est•is li•a•j plej ŝat•at•a•j esper•o•j: edz•iĝ•o kun Dorote•o Parkinson, an•ec•o de l’ parlament•o por la elekt•a distrikt•o de Romford•o, rapid•a promoci•o profesi•a k.t.p. Subit•e li re•memor•is, ke, ĉar hodiaŭ est•as mard•o, li•a onkl•o ir•os hejm•e•n de la hospital•o je fru•a hor•o por pas•ig•i la vesper•o•n lud•ant•e ŝak•o•j•n kun ar•o da amik•o•j. Li nepr•e dev•as, — li decid•is, — parol•i kun Flora hodiaŭ, antaŭ ol ŝi hav•os okaz•o•n sci•ig•i la nov•aĵ•o•n al onkl•o Graham. Ne, — plu•e li dir•is al si en la pens•o•j, — mi ne vol•as tiel facil•e ced•i al la sort•o. Ĉio est•as perd•ot•a, kaj nur ekstrem•a•j rimed•o•j pov•os sav•i mi•n.
Li skrib•is mal•long•a•n komunik•aĵ•o•n en la lum•o de lucern•o en la vestibl•o de la katedral•o kaj don•is ĝi•n al unu el la vir•o•j, kiu•j•n oni ĉiam pov•is trov•i apud la gast•ej•o “Reĝ•o Georg•o” atend•ant•a•j•n okaz•a•n komisi•o•n, dir•ant•e:
— Pen•u ven•ig•i tiu•n ĉi leter•et•o•n en la man•o•n de fleg•ist•in•o en la hospital•o Guy, nom•it•a “frat•in•o Flora”. Est•u tre si•n•gard•a. Star•u apud la ekster•a pord•eg•o kaj pet•u iu•n oportun•a•n en•ir•ant•a•n person•o•n, ke li aŭ ŝi bon•vol•u pren•i sur si•n la task•o•n. Tio est•as tre grav•a, urĝ•a afer•o. Mi atend•os vi•n ĉi tie.
Post kvar•on•hor•o la vir•o re•ven•is kaj sci•ig•is Le•o•n, ke li trans•don•is la leter•et•o•n al en•ir•ant•a fleg•ist•in•o, kiu promes•is tuj serĉ•i si•a•n koleg•in•o•n. Pag•int•e al la vir•o promes•it•a•n trink•mon•o•n la jur•ist•o en•ir•is en la tomb•ej•o•n ĉirkaŭ•ant•a•n la katedral•o•n kaj sid•iĝ•is sur ŝton•a•n plat•o•n de tomb•o por atend•i kaj por re•e rigard•ad•i la situaci•o•n. Post kelk•minut•a medit•o li ek•lev•iĝ•is, ŝtel•ir•is en la preĝ•ej•o•n kaj re•aper•is port•ant•e en la man•o mal•grand•a•n Bibli•o•n. Plu•a kvar•on•hor•o pas•is, dum Le•o atent•e rigard•is la ĉirkaŭ•bar•il•a•n pord•o•n. Fin•e vid•iĝ•is ĉe tiu pord•o vir•in•a figur•o de apenaŭ mez•a kresk•o, vest•it•a per long•a kapot•o, kies kapuĉ•o preskaŭ tut•e kaŝ•is ŝi•a•n vizaĝ•o•n. Mal•rapid•e, per ŝancel•iĝ•ant•a•j paŝ•o•j la vir•in•o al•proksim•iĝ•is al la vir•o atend•ant•a ŝi•n. Mal•antaŭ•e•n ĵet•int•e la kapuĉ•o•n, ŝi ek•rigard•is li•n. Ŝi•a vizaĝ•o est•is mort•e•pal•a, kaj la ruĝ•a•j pro plor•ad•o okul•o•j montr•is ekscit•it•a•n anim•stat•o•n, du•on•frenez•a•n pro tim•eg•o.
— Le•o! — La tri•liter•a vort•o esprim•is sam•temp•e akr•a•n kor•dolor•o•n, am•a•n riproĉ•o•n kaj kompat•o•n.
— Tiu vir•o Stubbs ĵus sci•ig•is mi•n, ke li komunik•is al vi mal•agrabl•eg•a•n nov•aĵ•o•n, Flora. Kiom ajn mi tio•n bedaŭr•as, mi nun star•as vizaĝ•o•n kontraŭ vizaĝ•o kun fakt•o•j, kaj mi dev•as kontraŭ•batal•i ili•n.
La vort•o•j, kvankam ne•laŭt•a•j, est•is parol•it•a•j tre•eg•e mal•bon•humor•e, preskaŭ furioz•e, tiel ke Flora surpriz•it•e kaj tim•ig•it•e mal•antaŭ•e•n•paŝ•is.
— Do, est•as ver•e? Ho, Le•o, kiel ajn vi pov•is . . .
— Ni ne pri•parol•u tiu•n demand•o•n nun•temp•e, Flora, — respond•is la frat•o akr•e, — la afer•o est•as far•it•a kaj ne pov•as est•i mal•far•it•a. Aŭskult•u do: Neniu — ĉu vi kompren•as? — neniu iam dev•as ek•sci•i pri tiu ĉi afer•o. Pri•pens•u, kio de•pend•as de vi•a silent•o: la honor•o de mal•nov•a fier•a famili•o, mi•a est•ont•ec•o kaj tiu de la frat•o•j. Rilat•e mi•n, vi•a silent•o ebl•ig•as feliĉ•o•n kaj bril•a•n karier•o•n; kaj perfid•o kaŭz•os absolut•a•n ruin•iĝ•o•n.
Flora mal•esper•e prem•is al si la man•o•j•n:
— Ho, Le•o, — ŝi dir•is kun ĝem•o, — mi•a kap•o est•as tiel konfuz•it•a, ke mi preskaŭ ne pov•as pens•i, des mal•pli far•i decid•o•n.
— Tamen, vi dev•as far•i decid•o•n.
— Kiel mi pov•os? Mi ja am•as vi•n, Le•o, kaj ĉiu•n el ni•a famili•o kaj la honor•o•n de la famili•o. Ho! Tio est•as terur•a; sed kiel mi pov•us rest•ig•i tiu•n ĉi kulp•ig•o•n sur nobl•a, sent•em•a hom•o, sci•ant•e, ke li est•as sen•kulp•a?
— Vi dev•as tamen far•i decid•o•n laŭ mi•a vol•o, Flora. Unu•flank•e vi hav•as la honor•o•n kaj feliĉ•ec•o•n de tut•a, alt•estim•at•a famili•o, vi•a famili•o; kaj ali•flank•e la afer•o•n de sol•a sen•signif•ul•o, kies de•ven•o est•as vual•it•a per mal•envi•ind•a mister•o, kaj . . .
Flora, ek•flam•iĝ•ant•e, inter•romp•is la frat•o•n:
— Vi ne hav•as rajt•o•n tiel parol•i pri unu el la plej nobl•a•j kaj alt•anim•a•j vir•o•j! Mi nun ek•kompren•as, kial li ne vol•is met•i tiu•n ĉi afer•o•n en la man•o•j•n de la polic•o; mi nun sci•as, kial li prefer•is port•i tiu•n makul•o•n sur si•a nom•o kaj, kun romp•it•a kor•o, si•n mem ekzil•i.
— Ne est•u sentimental•a, Flora, — Le•o re•dir•is, — vi dev•as forges•i ĉio•n ĉi tio•n. Mi kun•port•is Bibli•o•n. Vi dev•as solen•e ĵur•i per tiu ĉi Bibli•o, ke vi neniam flustr•os al iu eĉ unu vort•o•n pri tio, kio•n vi sci•as.
— Ne•ebl•e! Mi est•as pret•a far•i ĉio•n, kio•n vi pov•as esper•i, sed mi ne ĵur•os.
— Vi dev•as; tuj!
Flora trem•is per la tut•a korp•o.
Le•o met•is unu man•o•n sur la ŝultr•o•n de la frat•in•o, antaŭ•e•n•klin•is la kap•o•n kaj per minac•ant•a, furioz•a mien•o rigard•eg•is al ŝi en la okul•o•j•n:
— Flora, — li dir•is, — mi est•as mal•esper•a, frenez•a; vi dev•as silent•i por ĉiam, kvazaŭ vi est•us forges•int•a. Ĉu vi kompren•as? Mi ĝis•ven•is absolut•a•n ekstrem•aĵ•o•n . . . kaj . . . mi ne ŝancel•iĝ•os uz•i la plej ekstrem•a•j•n rimed•o•j•n.
Flora rigard•is la parol•ant•o•n per tim•eg•it•a•j kaj konstern•it•a•j okul•o•j. Subit•e ŝi el•ig•is ŝir•ant•a•n kri•o•n, si•n turn•is kaj for•kur•is. Moment•o•n post•e ŝi mal•aper•is en la mal•lum•o.
La sekv•int•a•n tag•o•n, je la ses•a hor•o vesper•e, doktor•o Graham al•ven•is kaleŝ•e antaŭ la pastr•ej•o Sta. Kutbert•o. Serv•ist•in•o konduk•is li•n en ĉambr•o•n, en kiu trov•iĝ•is sinjor•o kaj fraŭl•in•o Parkinson, pri•parol•ant•e post la te•manĝ•o paroĥ•a•j•n afer•o•j•n. La vizaĝ•o de la ven•int•o est•is pal•a kaj montr•is sign•o•j•n de grand•a mal•trankvil•o. Li ek•parol•is ekscit•it•e:
— Pardon•u, sinjor•o pastr•o kaj fraŭl•in•o Parkinson, ke mi ĝen•as vi•n. Mi est•as doktor•o Graham. Mi sci•as, ke vi ambaŭ kun kor•tuŝ•a si•n•don•em•o interes•iĝ•as pri mi•a jun•a nev•in•o. Vi mal•ĝoj•os ek•sci•i, ke Flora mal•aper•is de la sep•a hor•o hieraŭ vesper•e!
La ge•frat•o•j lev•iĝ•is ĉe la en•ir•o de la vizit•ant•o:
— Mal•aper•is? — ambaŭ ek•kri•is.
— Jes, — doktor•o Graham respond•is mal•gaj•e, — kaj mi dev•as riproĉ•i mi•n pro tio, ke mi permes•is al ŝi si•n okup•i per tiu esplor•o; ĉar mi tut•e ne dub•as, ke ŝi•a mal•aper•o iel rilat•as al tiu afer•o pri Vilfrid•o Gallimore.
— Pli ol ver•ŝajn•e; — kun•sent•e dir•is la jun•a pastr•o, — mi tre avert•is la knab•in•o•n pri ebl•a•j danĝer•o•j; ĉar mi suspekt•is, ke ŝi hav•os afer•o•n kun tre ruz•a, sen•skrupul•a fripon•ar•o. Tamen, post•a•j okaz•int•aĵ•o•j kred•ig•is mi•n, ke Di•a antaŭ•zorg•o direkt•as tiu•n ĉi afer•o•n. Mi plu•e avert•is ŝi•n, ke, ebl•e, la solv•o de la mister•o liver•os al ŝi mal•mult•e da kontent•ec•o.
La kurac•ist•o ek•rigard•is kun mir•o kaj mal•trankvil•o unu•e sinjor•o•n Parkinson, post•e ties frat•in•o•n kaj re•e la sinjor•o•n, sed ne far•is demand•o•n pri la signif•o de la last•a fraz•o. Dorote•o est•is pal•a sed trankvil•a:
— Vol•u sid•iĝ•i, — doktor•o Graham, — ŝi dir•is. Tio est•as terur•a afer•o, kiu postul•as ni•a•j•n plej energi•a•j•n, unu•ig•it•a•j•n pen•o•j•n. Mi jam kor•e am•as tiu•n dolĉ•a•n, alt•anim•a•n knab•in•o•n kaj mi tut•kor•e met•as mi•n je vi•a dispon•o.
— Vi pov•as sen•rezerv•e kalkul•i ankaŭ je mi•a help•o, — al•dir•is Filip•o Parkinson varm•e.
— Dank•o•n, dank•o•n, kar•a•j amik•o•j, — fervor•e dir•is la kurac•ist•o, — mi atend•is tio•n kaj mi est•os al vi tre dank•a pro vi•a help•o. Ankaŭ mi, sinjor•o pastr•o, zorg•e avert•is Flora’n pri la grand•a•j danĝer•o•j, kiu•j•n tia esplor•o prezent•os, kaj long•e mi kontraŭ•star•is ŝi•a•j•n pet•eg•o•j•n. Sed ŝi est•is tiel mal•feliĉ•a, ke fin•e mi venk•iĝ•is per ŝi•a•j larm•o•j — la plej danĝer•a arm•il•o de vir•in•o•j, sinjor•o pastr•o — kaj permes•is, ke ŝi star•ig•u tiu•n mon•kolekt•o•n. Ho, mi ne pov•as dir•i al vi, kiom tiu ĉi mal•feliĉ•aĵ•o mal•trankvil•ig•as mi•n.
De l’ komenc•o far•iĝ•is evident•e por Filip•o kaj Dorote•o, ke tiu ĉi sort•o•bat•o konfuz•eg•is tiu•n fam•a•n, lert•a•n kurac•ist•o•n. En la plen•um•ad•o de si•a•j profesi•a•j dev•o•j li est•is ĉiam decid•em•a, energi•a kaj saĝ•a, sed nun li far•iĝ•is ŝancel•iĝ•em•a kaj ne•decid•em•a. Post kiam la ge•frat•o•j sci•ig•is al la direktor•o tiom, kiom ŝajn•is al ili konven•a, tiu ĉi kon•ig•is al ili jen•a•j•n post•a•j•n okaz•int•aĵ•o•j•n: iom antaŭ la kvar•a hor•o, la pas•int•a•n tag•o•n, sinjor•o Stubbs re•e vizit•is si•a•n fil•in•o•n kaj hav•is long•a•n inter•parol•o•n kun Flora. Unu el la ceter•a•j fleg•ist•in•o•j preter•pas•is en la koridor•o, kiam la vir•o adiaŭ•is Flora•n, kaj ŝi rimark•is, ke ili ambaŭ est•as ekscit•it•a•j kaj tre mal•gaj•a•j. Ili dis•iĝ•is tre amik•e. Ĉirkaŭ unu hor•o•n post•e ali•a kun•fleg•ist•in•o trans•don•is al ŝi leter•et•o•n, kiu•n ŝi ricev•is de ne•kon•at•a vir•o star•ant•a apud la ekster•a pord•eg•o. Inter la ses•a hor•o kaj kvar•on•o post la ses•a la pord•ist•o vid•is la knab•in•o•n rapid•e tra•pas•ant•a•n la pord•eg•ej•o•n, vest•it•a per la kapot•o, kiu•n ŝi sur•hav•is, al•ven•ant•e de Long-Seaton antaŭ ok monat•o•j. Ĉar la kapuĉ•o kovr•is ŝi•a•n kap•o•n, li ne pov•is vid•i la vizaĝ•o•n, sed la vir•o est•is tut•e cert•a, ke tio est•as frat•in•o Flora. Ŝi evident•e dezir•is evit•i est•i re•kon•it•a, kaj la pord•ist•o, sci•ant•e, ke ŝi est•as la nev•in•o de l’ direktor•o, ne al•parol•ant•e, las•is ŝi•n el•ir•i. Je la sep•a akurat•e amik•o de doktor•o Graham, farmaci•ist•o, kiu loĝ•as ĉe la strat•o Newington Butts kontraŭ la preĝ•ej•o Sta. Georg•o, ek•vid•is la knab•in•o•n preter•pas•i, vest•it•a•n per tiu sam•a kapot•o kaj ir•ant•a•n sud•e•n en la direkt•o al fam•a strat•kruc•iĝ•o, nom•it•a, laŭ mal•nov•a hotel•o tie•a, “Elefant•o kaj Kastel•o”. ŝi•a kap•o est•is ne•kovr•it•a. La farmaci•ist•o dezir•is al ŝi bon•a•n vesper•o•n, sed ŝi est•is tiel en•pens•a, ke ŝi ne aŭd•is li•a•n salut•o•n. Spit•e mult•pen•a, zorg•a serĉ•ad•o tio est•is la tut•aĵ•o de kon•at•a•j fakt•o•j. Sinjor•o Stubbs est•is nek hejm•e nek en la ofic•ej•o, kiam doktor•o Graham tie•n ven•is; kaj sinjor•in•o Stubbs tut•e ne pov•is lum•ig•i la mister•o•n. La kompat•ind•a vir•in•o trem•is pro ekscit•ec•o kaj tim•o kaj preskaŭ ne pov•is klar•e parol•i. Le•o Broadbent ne est•is vid•int•a ŝi•n. Doktor•o Graham parol•is kun li nur du-tri minut•o•j•n en la vestibl•o de la juĝ•ej•o, ĉar li est•is tuj pled•ont•a en grav•a proces•o. La frat•o aspekt•is tre mal•trankvil•a, sed de tiam ankoraŭ ne vid•iĝ•is en la hospital•o.
Pli ol unu foj•o•n dum la rakont•ad•o de la direktor•o la ge•frat•o•j inter•ŝanĝ•is signif•o•plen•a•j•n rigard•et•o•j•n. La plej mal•bon•a antaŭ•tim•o plen•ig•is ili•a•j•n pens•o•j•n, sed ili de•ten•is si•n de alud•o pri ili. Filip•o Parkinson demand•is:
— Sinjor•o direktor•o, ĉu vi jam met•is tiu•n ĉi afer•o•n en la man•o•j•n de la polic•o?
La demand•o vid•ebl•e embaras•is doktor•o•n Graham.
— Ankoraŭ ne, — li respond•is, — ne oficial•e. Kompren•ebl•e mi iom ŝancel•iĝ•as far•i privat•a•n afer•o•n publik•a kon•at•aĵ•o. Sed la estr•o de la polic•a sub•ofic•ej•o de mi•a distrikt•o est•as iam•a pacient•o mi•a; mi kon•as li•n intim•e, kaj al li mi konfid•is la afer•o•n privat•e. Li nun pri•zorg•as ĝi•n.
Ĝis tiam Dorote•o mal•mult•e parol•is, sed des pli vigl•e labor•is ŝi•a cerb•o.
— Ĉu vi permes•os, sinjor•o direktor•o, ke mi far•u propon•o•n? — ŝi demand•is.
— Cert•e, tre volont•e, kar•a fraŭl•in•o.
— Mi koncept•is ide•o•n, ankoraŭ ne•klar•a•n ide•o•n, kiu•n, tamen, mi tre dezir•as el•labor•i. Ĉu vi bon•vol•e met•os je mi•a dispon•o vi•a•n kaleŝ•o•n en la daŭr•o de unu aŭ du hor•o•j?
Ambaŭ vir•o•j ek•rigard•is la knab•in•o•n kun mir•o.
— Kia pet•o, Dorote•o! — dir•is ŝi•a frat•o per riproĉ•a ton•o.
— Mi volont•e kaj dank•e far•os tio•n, fraŭl•in•o Parkinson, se vi pens•as, ke vi pov•os solv•i tiu•n ĉi mister•o•n; — respond•is la kurac•ist•o.
Filip•o pen•is mal•konsil•i ŝi•n: — Kar•a Dorote•o, pri•pens•u; vi vid•as, ke tiu ĉi esplor•o en•hav•as mult•e da danĝer•o. Ĉu vi ne vol•as almenaŭ sci•ig•i al ni io•n pri vi•a plan•o?
— Ne kontraŭ•konsil•u mi•n, kar•a frat•o, — respond•is la knab•in•o, — mi pli•vol•e ankoraŭ ne parol•us pri mi•a projekt•o. Mi est•os sufiĉ•e si•n•gard•a; ne tim•u.
Du•on•hor•o•n post•e Dorote•o al•ven•is per la kaleŝ•o de l’ direktor•o Graham ĉe angul•o de la strat•o Union. Ŝi el•ir•is el la vetur•il•o kaj demand•is preter•pas•ant•a•n knab•in•o•n, kie loĝ•as sinjor•o Stubbs.
— Jen, — respond•is la knab•in•o, — la tri•a, kvar•a dom•o post la ark•aĵ•a pord•eg•o, tie, kie star•as vir•o kun hund•o. Li loĝ•as sur la unu•a etaĝ•o.
Dorote•o en•ir•is la montr•it•a•n dom•o•n. Sur la antaŭ•pord•ej•o de la unu•a etaĝ•o du knab•o•j bru•e lud•is balanc•ĉeval•o•n, kaj el du•on•ferm•it•a pord•o ven•is bru•aĉ•o de ali•a•j mal•pac•ant•a•j infan•o•j.
— Ĉu la patr•o est•as hejm•e? — ŝi demand•is.
— Jes, — ek•kri•is la pli•aĝ•a knab•o, sid•ant•a sur la ĉeval•o, — li vesper•manĝ•as kun la patr•in•o. Ir•u, Joĉj•o, rapid•u, dir•u al la patr•o, ke sinjor•in•o ven•is por vizit•i li•n.
Moment•o•n post•e sinjor•o Stubbs aper•is sur la sojl•o kun ne•pur•a buŝ•tuk•o al•kroĉ•it•a al li•a ampleks•a veŝt•o. Sur li•a dik•a, ruĝ•a vizaĝ•o montr•iĝ•is vigl•a sci•vol•em•o, sed, ek•vid•ant•e ne•kon•at•a•n sinjor•in•o•n li tuj aspekt•is ĉagren•it•e. Tamen li tre ĝentil•e klin•salut•is ŝi•n. Dorote•o parol•is la unu•a:
— Supoz•ebl•e mi hav•as la plezur•o•n vid•i sinjor•o•n Stubbs?
— Tio est•as mi•a nom•o, sinjor•in•o; vi•a serv•ist•o.
— Mi pet•as pardon•o•n, sinjor•o Stubbs, ke mi ĝen•as vi•n dum vi•a vesper•manĝ•o, sed la afer•o, kiu ven•ig•as mi•n ĉi tie•n, est•as tre urĝ•a.
— Tut•e ne•grav•e; ni est•is tuj fin•ont•a•j. Ĉu mi pov•as pet•i vi•n en•ir•i?
Dum•e la infan•o•j sci•vol•em•e amas•iĝ•is mal•antaŭ la patr•o; kaj super ili•a bru•o aŭd•iĝ•is la akr•a voĉ•o de la patr•in•o:
— Ne est•u tiel mal•ĝentil•a•j; tuj for•ir•u en la kuir•ej•o•n. Joĉj•o, Hug•o, Helenj•o, — ĉu vi aŭd•as? — en la kuir•ej•o•n!
Sekv•at•a de ge•sinjor•o•j Stubbs, Dorote•o en•ir•is la salon•et•o•n. Sinjor•in•o Stubbs hav•is zorg•o•plen•a•n kaj mal•trankvil•a•n mien•o•n.
— Ĉu vi•a vizit•o rilat•as al la subit•a mal•aper•o de frat•in•o Flora? — ŝi demand•is.
— Jes, sinjor•in•o Stubbs. Mi est•as intim•a amik•in•o de fraŭl•in•o Broadbent — Dorote•o Parkinson est•as mi•a nom•o — kaj, kompren•ebl•e, mi est•as ĉagren•eg•it•a pro tiu ne•atend•it•a okaz•int•aĵ•o.
— Kia terur•a afer•o tio est•as! — ek•kri•is la vir•in•o. Tia dolĉ•a, bon•kor•a knab•in•o! Mi ne ĉes•is plor•i, de kiam doktor•o Graham ven•is hodiaŭ post•tag•mez•e.
— Kaj mi ankaŭ, mi sent•as grand•a•n kor•prem•o•n pro tiu ĉarm•a fraŭl•in•o, — dir•is ŝi•a edz•o.
— Nu, sinjor•o Stubbs, mi ven•is por pet•i, ke vi help•u al mi trov•i ŝi•n.
La ge•edz•o•j rigard•is la parol•ant•in•o•n kun mir•o. Dorote•o dir•is plu•e:
— Vi ja vid•is ŝi•n last•e. Vi est•as lert•a mult•spert•a vir•o kaj vi fund•e kon•as London•o•n. Ĉu vi vol•as tuj akompan•i mi•n? Mi pov•os sci•ig•i al vi sur•voj•e — la kaleŝ•o de doktor•o Graham atend•as ni•n ekster•e — per kio vi pov•os est•i al mi util•a.
— Cert•e, sinjor•o Stubbs, vi nepr•e dev•as ir•i kun la sinjor•in•o! — ek•kri•is la edz•in•o.
— Tre volont•e, — respond•is la al•parol•it•o, — se mi iel pov•os est•i util•a en tiu ĉi mal•feliĉ•a afer•o, mi tuj est•os je vi•a dispon•o.
Malgraŭ la avid•ec•o kaj pret•ec•o, kun kiu•j li parol•is, Dorote•o kapt•is moment•a•n rigard•o•n de mal•trankvil•o en la okul•o•j de la vir•o.
— Dank•o•n, — ŝi dir•is ĝoj•e, — mi est•as tre kontent•a. Nu, ni for•ir•u sen•prokrast•e, sinjor•o Stubbs. Jam mal•fru•iĝ•as, kaj ni ne hav•as moment•o•n por perd•i. Vi pardon•os — ĉu ne, sinjor•in•o Stubbs? — ke mi tiel sen•ceremoni•e for•pren•as vi•a•n edz•o•n.
Kiam ili est•is sur la strat•o, Dorote•o dir•is al la vetur•ig•ist•o:
— Bon•e; al la plac•o Bloomsbury.
Ili en•ir•is la kaleŝ•o•n. Dorote•o la unu•a parol•is:
— Mi esper•as, sinjor•o Stubbs, ke vi pardon•os mi•n; sed mi•a ĉef•a dezir•o est•is parol•i kun vi sol•a, ne antaŭ vi•a edz•in•o. Mi ne sci•as, ĉu vi jam diven•is mi•a•n cel•o•n . . .
— Ne, fraŭl•in•o, — mi ne sci•as, kio•n vi cel•as.
La knab•in•o, dev•ig•ant•e si•n parol•i trankvil•e, sed efektiv•e trem•et•ant•e, dir•is plu•e:
— Mi fid•as vi•a•n al•don•it•ec•o•n al tiu nobl•a, dolĉ•a knab•in•o, kiu, oni pov•as dir•i, sav•is la viv•o•n de vi•a kar•a fil•in•et•o. Nu, mi hav•as kaŭz•o•n por tim•i — tio•n mi dir•as al vi kaŝ•e kaj fid•ant•e vi•a•n honor•o•n kaj vi•a•n diskret•ec•o•n — ke la kompat•ind•a knab•in•o far•iĝ•is viktim•o aŭ de si•a frat•o, advokat•o Broadbent, aŭ de la direktor•o•j de la Pentuki’a kompani•o.
— Efektiv•e?
Dorote•o ne pov•is vid•i la vizaĝ•o•n de la vir•o, kiu sid•is kontraŭ ŝi en la mal•lum•a kaleŝ•o, sed ŝi plen•e sent•is, ke la esprim•o de mir•o en li•a voĉ•o est•as nur ŝajn•ig•it•a. Li ne demand•is, kiu•j est•as la alud•it•a•j direktor•o•j. Ŝi do kuraĝ•iĝ•is kaj daŭr•ig•is:
— Hieraŭ, iom post la kvar•a post•tag•mez•e, vi far•is konfes•o•n al frat•in•o Flora — ĉu ne? — kaj inform•is ŝi•n, ke la instig•int•o de iu•j leter•o•j est•as advokat•o Le•o Broadbent.
Ĉar sinjor•o Stubbs ne tuj respond•is, Dorote•o al•dir•is mild•e: — Vi hav•as nenio•n por tim•i.
Post moment•o li ek•parol•is kun ĝem•o:
— Jes; bedaŭr•ind•e mi ne sci•is, ke Le•o Broadbent est•as ŝi•a frat•o. Mi sent•as fort•a•n kor•prem•o•n, tial ke mi per tio sen•sci•e kaŭz•is al ŝi kor•dolor•o•n.
— Ĉu io okaz•is, kio supoz•ig•as vi•n, ke sinjor•o Broadbent sci•as, ke li•a frat•in•o el•trov•is li•a•n fripon•aĵ•o•n, aŭ, ke la hind•a•j komerc•ist•o•j, Tritton kaj Kettle, suspekt•is la knab•in•o•n pri danĝer•a•j intenc•o•j?
La respond•o de la vir•o est•is sen•ŝancel•iĝ•a:
— Rilat•e la advokat•o•n, jes. Mi ne sci•as, kiel tio prosper•is al li, sed tiu ruz•ul•o, per ia•j rimed•o•j, sci•iĝ•is, ke li•a frat•in•o trov•is post•e•sign•o•j•n de la . . . nu, de la mal•bon•far•int•o•j. Li ankaŭ, pro ia kaŭz•o, tim•is, ke mi perfid•os li•a•n sekret•o•n. Li embusk•is mi•n apud la sud•a fin•o de la pont•o “London”, kiam mi el•ven•is el la hospital•o. Li minac•is mi•n per ĉiu•spec•a•j mal•bon•a•j sekv•o•j, sed mi mok•is li•n kaj dir•is al li, ke mi jam konfes•is al li•a frat•in•o. Vol•u kred•i, ke mi tre hont•as pri la rol•o, kiu•n mi lud•is, kaj ke mi kaŭz•is tiom da kor•dolor•o al tiu dolĉ•a, am•ind•a knab•in•o kaj al ŝi•a nobl•a am•ant•o. Rilat•e al Kettle kaj Tritton mi tut•e ne sci•as, kiom ili suspekt•as, sed mi konjekt•as, ke, aŭ ili avert•is li•n, aŭ li avert•is ili•n. Tamen, se Kettle kaj Tritton tim•us real•a•n danĝer•o•n, ili cert•e tuj parol•us kun mi.
— Dank•o•n, sinjor•o Stubbs; mi est•as tre kontent•a aŭd•i tio•n. Nun, dir•u al mi, mi pet•as, kiam kaj kie vi dis•iĝ•is.
— Mi las•is li•n star•ant•a•n apud la bar•il•o de la katedral•o en Southwark ĉirkaŭ kvar•on•o antaŭ la ses•a hor•o, ĉar mi ating•is mi•a•n hejm•o•n kvin minut•o•j•n post la ses•a akurat•e. Sinjor•o Broadbent est•is furioz•a kaj mal•esper•a. Malgraŭ li•a ruz•ec•o, ŝajn•as al mi, super•ruz•is li•n la kap•et•o de tiu lert•a fleg•ist•in•o.
— Dank•o•n. Tio est•as ĉio, kio•n mi dezir•is sci•iĝ•i. Mi•a amik•o, — Dorote•o parol•is pet•eg•e, — ĉu vi vol•as plu•e help•i al mi por ia•mezur•e mal•far•i la mal•bon•o•n, kiu•n vi far•is?
— Cert•e, — respond•is la vir•o fervor•e, — mi est•as tut•e je vi•a dispon•o, nur mi prefer•us labor•i kaŝ•e, por ke mi•a nom•o ne far•iĝ•u tro el•star•ant•a.
— Kompren•ebl•e. Ne tim•u. Mi ir•os rekt•e al sinjor•o Broadbent kaj, inter•temp•e, ĉu mi pov•as pet•i vi•n, ke vi vizit•u sinjor•o•n Alfred•o•n Brent. Li loĝ•as ĉe la Strat•o Theobald, flank•e de la hotel•o “Ruĝ•a Leon•o”. Sci•ig•u al li, kiom vi vol•as — nenio•n se vi prefer•us — kaj pet•u li•n, ke li bon•vol•u vizit•i ni•n morgaŭ maten•e kiel ebl•e plej fru•e ĉe la pastr•ej•o Sta. Kutbert•o en Aldgate. Kaj vi, ĉu vi pov•os ven•i por inter•konsil•iĝ•i kun mi•a frat•o, pastr•o Parkinson, kaj mi? Je la dek•a hor•o? Dank•o•n.
— Ĉu sinjor•o Broadbent est•as hejm•e, sinjor•in•o? — demand•is Dorote•o la dom•mastr•in•o•n de la jun•a advokat•o.
— Ne, sinjor•in•o, — respond•is la vir•in•o, — li ir•is al si•a klub•o. Li ir•as tie•n ĉiu•merkred•e.
— Ĉu li vizit•is la klub•o•n hieraŭ vesper•e?
— Ne, li rest•is hejm•e hieraŭ nokt•e.
— Ĉu vi bon•vol•e dir•os al mi, kiam sinjor•o Broadbent re•ven•is hejm•e•n hieraŭ vesper•e, sinjor•in•o Sharpe?
Sinjor•in•o Sharpe rigard•is la demand•ant•in•o•n kun mir•o kaj mal•plezur•o:
— Ĉirkaŭ la sep•a hor•o, mi pens•as, — ŝi respond•is mal•afabl•e. Sed, ĉu mi pov•as sci•i, kiu vi est•as, kiu far•as tiom da demand•o•j pri sinjor•o Broadbent?
— Ho, jes, — respond•is Dorote•o rid•et•ant•e, — mi•a nom•o est•as Parkinson, fraŭl•in•o Dorote•o Parkinson. Ni est•as mal•nov•a•j amik•o•j li•a•j, vi sci•as. Ĉu la klub•o, al kiu ir•is sinjor•o Broadbent, est•as la Konstituci•a Klub•o en Pall Mall? Dank•o•n. Bon•a•n nokt•o•n, sinjor•in•o Sharpe.
La dom•mastr•in•o mir•e rigard•is la figur•o•n mal•aper•ant•a•n tra la koridor•o:
— Strang•a knab•in•o! — ŝi dir•is al si en la pens•o•j. — Tro mild•a kaj serioz•a, por est•i flirt•ul•in•o. Impon•a person•ec•o, elegant•a kaleŝ•o kaj tre simpl•a vest•o; strang•e!
Du•on•hor•o•n post•e Dorote•o demand•is livre•e vest•it•a•n pord•ist•o•n de la Konstituci•a Klub•o, ĉu sinjor•o advokat•o Broadbent est•as ĉi tie.
— Jes, sinjor•in•o, — respond•is la pomp•a livre•ul•o, sci•vol•em•e rigard•ant•e la ven•int•in•o•n de l’ kap•o ĝis la pied•o•j, — vol•u en•ir•i tiu•n ĉi antaŭ•ĉambr•o•n kaj vol•u sid•iĝ•i. Kiu•n mi anonc•os?
— Fraŭl•in•o•n Parkinson.
Dorote•o en•ir•is la akcept•ej•o•n. Ĝi est•is luks•e mebl•it•a ĉambr•o, en kies mez•o star•is rond•a masiv•a tabl•o de ne•ordinar•a grand•o. Sur tiu ĉi tabl•o trov•iĝ•is man•sonor•il•o kun long•a ebon•a ten•il•o. Ek•vid•int•e tio•n Dorote•o star•iĝ•is ĉe la tabl•o kaj met•is la dekstr•a•n man•o•n sur la ten•il•o•n de la sonor•il•o. Tra pez•a, pord•a kurten•eg•o, kiu mult•fald•e pend•is de riĉ•a kornic•o ĝis polur•it•a plank•o, aŭd•iĝ•is el apud•a ĉambr•eg•o, mal•klar•a bru•o de mult•a•j person•o•j. Post kelk•a•j minut•o•j, dum kiu•j la kor•o de la knab•in•o fort•eg•e bat•is, la du part•o•j de la kurten•o dis•iĝ•is, kaj Le•o Broadbent en•ir•is la ĉambr•o•n kun feliĉ•a rid•et•o sur si•a al•log•a vizaĝ•o.
— Ho, bon•a•n vesper•o•n, fraŭl•in•o Parkinson, — li ek•kri•is gaj•e, — kia ne•atend•it•a plezur•o!
Dorote•o mal•atent•is li•a•n etend•it•a•n man•o•n kaj, akr•e rigard•ant•e al li en la okul•o•j•n, ek•parol•is:
— Kie est•as Flora?
La kutim•e iom pal•a vizaĝ•o de la jur•ist•o far•iĝ•is ankoraŭ nuanc•o•n pli pal•a, kaj, dum moment•o, aper•is en li•a•j okul•o•j rigard•o kvazaŭ de subit•e tim•ig•it•a best•o. Sed tuj li re•akir•is ia•mezur•e si•a•n mem•reg•ad•o•n. Per ton•o de voĉ•o, kiu montr•is bon•e ŝajn•ig•it•a•j•n ĉagren•o•n kaj mal•kompren•o•n, li respond•is:
— Vi al•parol•as mi•n, fraŭl•in•o Parkinson, laŭ manier•o, kiu•n mi ne kompren•as.
— Tamen, vi bon•e kompren•as, — re•dir•is la knab•in•o kun flam•a, penetr•em•a rigard•o, — vi sci•as, ke Flora subit•e mal•aper•is, kaj vi sci•as, kie ŝi est•as.
— Sed mi•a kar•a . . .
— Ne “mi•a•kar•a”-um•u mi•n, mi pet•as. Vi dev•ig•is ŝi•n hieraŭ vesper•e je la ses•a hor•o renkont•i vi•n, por mal•help•i, ke ŝi dis•kon•ig•u vi•a•j•n abomen•ind•aĵ•o•j•n. Aŭskult•u! Mi kon•as tut•a•n vi•a•n krim•o•n de l’ komenc•o ĝis tiu ĉi mal•nobl•eg•a ag•o kontraŭ vi•a propr•a frat•in•o. Vi vid•as tiu•n ĉi sonor•il•o•n. Se vi ne tuj mal•kaŝ•e el•dir•os, kio far•iĝ•is de Flora, mi furioz•e sonor•ig•os kaj sci•ig•os al la tut•a klub•an•ar•o, kia fripon•o vi est•as.
Kvankam Le•o Broadbent klar•e sent•is, ke la “lud•o fin•iĝ•is”, li pen•is unu foj•o•n plu el•turn•iĝ•i el tiu sen•esper•a situaci•o. Kun ŝajn•a•j mal•varm•et•ec•o kaj trankvil•ec•o li demand•is:
— Ĉu vi ne trat•as tro liber•e al la bank•o de vi•a propr•a imag•o, fraŭl•in•o Parkinson?
— Tut•e ne. Mi posed•as la leter•o•j•n mem, kiu•j•n vi skrib•ig•is al la princ•id•o kaj mi kon•as la skrib•int•o•n de tiu•j leter•o•j. Plu•e, mi kon•as vi•a•j•n motiv•o•j•n: avid•ec•o, ambici•o, mal•am•o kaj ĵaluz•o. Mi sci•as, kio•n vi far•is per vi•a mal•nobl•e akir•it•a gajn•aĵ•o, kaj se mi hav•us sufiĉ•e da temp•o kaj la inklin•o•n, mi pov•us rakont•i al vi la tut•a•n mal•bel•a•n afer•o•n. Nu, rapid•u, respond•u mi•a•n demand•o•n, se vi ne vol•as, ke tiu ĉi sonor•il•o kun•vok•u la tut•a•n membr•ar•o•n ĉi tie•n.
Kelk•a•j mal•varm•a•j ŝvit•gut•o•j ek•aper•is sur la mort•e•pal•a frunt•o de la vir•o:
— Mi ĵur•as per ĉio, kio est•as sankt•a . . .
Mal•pacienc•e kaj mal•estim•e Dorote•o inter•romp•is li•n:
— Efektiv•e! Kio pov•as est•i sankt•a por hom•o, kiel vi?
La mord•ant•a mal•estim•eg•o en la voĉ•o de la vir•in•o, pro kiu li est•is tiom risk•int•a, tra•pik•is li•a•n kor•o•n:
— Vi est•as kruel•a, antaŭ•juĝ•em•a, fraŭl•in•o Parkinson.
Tuj•a re•dir•o ven•is de la knab•in•o, eĉ ankoraŭ pli sarkasm•a:
— Kruel•a! Tio son•as bel•e el vi•a buŝ•o. Nek pov•as est•i demand•o pri antaŭ•juĝ•o kiam mi hav•as en la man•o•j ĉiu•j•n faden•o•j•n, ĉiu•j•n pruv•er•o•j•n. Antaŭ•juĝ•em•a! Se mi bezon•us plu•a•n pruv•o•n, vi•a vizaĝ•o ĝi•n liver•us.
— Tamen, mi ĵur•as, ke mi ne sci•as, kie Flora nun est•as.
— Nenia•n du•senc•aĵ•o•n nek pens•rezerv•aĵ•o•n, sinjor•o advokat•o; dir•u al mi sen el•turn•iĝ•o, kio okaz•is hieraŭ vesper•e, post kiam Flora ven•is el la hospital•o, vest•it•a per si•a blu•a kapot•o. Aŭ, je ĉiu•j sankt•ul•o•j, tiu ĉi sonor•il•o ek•son•os!
— Mi cert•ig•as al vi, ke mi tut•e ne hav•as supoz•et•o•n, kie•n Flora ir•is post ni•a inter•parol•o.
Kontraŭ•vol•e Dorote•o sent•is inklin•o•n kred•i je la ver•ec•o de tiu ĉi dir•o.
— Nu, — ŝi demand•is akr•e, — kio okaz•is?
— Kompren•ebl•e mi pen•is konsent•ig•i ŝi•n silent•i pri tio, kio•n ŝi el•trov•is.
— Kompren•ebl•e; kaj vi minac•is ŝi•n per danĝer•a•j sekv•o•j.
— Mi prezent•is al ŝi la grav•ec•o•n de . . .
— Ne, ne, pli ol tio•n; vi minac•is ŝi•n per person•a venĝ•o.
— Mi ne far•is tio•n . . .
— Sinjor•o Broadbent, — dir•is Dorote•o kun intens•a serioz•ec•o, — mi avert•as vi•n la last•a•n foj•o•n. El•dir•u la tut•a•n ver•o•n, ĉar mi plen•e decid•iĝ•is ĝis•fund•e sond•i tiu•n ĉi afer•o•n. En la okaz•o se vi mal•help•us mi•n, mi tut•e, sen•kompat•e ruin•ig•us vi•a•n karier•o•n. Mi•n ne influ•os pro•famili•a•j konsider•o•j nek tia nobl•anim•ec•o, kia ig•is sinjor•o•n Gallimore for•las•i si•a•n patr•uj•o•n kun romp•it•a kor•o, kun mal•honor•it•a nom•o, pli•vol•e ol si•n venĝ•i kaj el•aĉet•i si•a•n honor•o•n je l’ kost•o de la honor•o de la knab•in•o, kiu•n li pasi•e am•as, kaj de tiu de ŝi•a tut•a famili•o. Nobl•a, sen•kompar•a vir•o, kies ŝu•o•j•n vi ne ind•as mal•laĉ•i! Nu?
La brust•o de Le•o Broadbent fort•e labor•is. Sub la influ•o de la mord•ant•a•j vort•o•j kaj la brul•ant•a mal•estim•eg•o de la alt•anim•a vir•in•o antaŭ si, li iom post iom sent•is la mal•nobl•eg•ec•o•n de si•a ag•o. Tiam, la unu•a•n foj•o•n, li mal•lev•is la kap•o•n. Mal•gaj•e kaj pli humil•e li dir•is:
— Mi pov•us dir•i nenio•n plu, eĉ se ĉi tio est•us la last•a•j vort•o•j, kiu•j•n mi el•dir•os en tiu ĉi mond•o: mi ne sci•as, kie mi•a frat•in•o nun est•as. Ŝi ek•tim•iĝ•is pro mi•a•j vort•o•j kaj subit•e for•kur•is. Aŭd•ant•e de mi•a onkl•o hodiaŭ maten•e, ke Flora ne re•ven•is en la hospital•o•n, mi tre•eg•e bedaŭr•is, ke mi parol•is al ŝi mal•ĝentil•e.
— Kial, do, vi est•as ĉi tie, ver•ŝajn•e lud•ant•e kart•o•j•n, anstataŭ serĉ•i ŝi•n?
— Ver•dir•e, fraŭl•in•o Parkinson, mi nur plen•um•as grav•a•n, dev•ig•a•n renkont•o•n ĉi tie kun Kolonel•o Sir Anton•o Bertram, kiu promes•is al mi si•a•n help•o•n okaz•e de la ven•ont•a parlament•a elekt•ad•o en Romford•o. Post kelk•a•j minut•o•j mi intenc•is vizit•i mi•a•n onkl•o•n en Kennington. Ni ĵus far•is la last•a•j•n aranĝ•o•j•n por ni•a milit•ad•o.
— Bon•e; vi do tuj ir•os? Vort•o•n de honor•o?
— Vort•o•n de honor•o; post mal•pli ol kvin minut•o•j.
Kiam Dorote•o al•ven•is en la hospital•o•n je la naŭ•a hor•o kaj du•on•o, ŝi•a frat•o kaj doktor•o Graham atend•is ŝi•n kun grand•a mal•trankvil•o kaj sci•vol•em•o. Ili jam konsil•iĝ•is privat•e kun la estr•o de sud•london•a polic•ej•o kaj laŭ ties konsil•o ili jam dung•is tri konfid•ind•a•j•n privat•a•j•n detektiv•o•j•n. Du el ili kaŝ•e observ•os la far•o•j•n de la direktor•o•j de la Pentuki’a kompani•o, kaj la tri•a ricev•is ordon•o•j•n star•ig•i serĉ•ad•o•n tra ĉiu•j kvartal•o•j ĉirkaŭ•ant•a•j la hospital•o•n kaj la hotel•o•n “Elefant•o kaj Kastel•o”. Filip•o Parkinson komplez•e propon•is tra•serĉ•i si•a•n paroĥ•o•n kaj observ•i kelk•a•j•n ŝip•o•j•n ir•ont•a•j•n al Hind•uj•o.
Dorote•o firm•e rifuz•is parol•i pri la rezultat•o de si•a•j esplor•o•j nur dir•ant•e, ke ŝi•a•j atend•aĵ•o•j plen•e real•iĝ•is. Ŝi vol•is antaŭ•e el•labor•i si•a•n plan•o•n sen•de•pend•e de la detektiv•o•j. Filip•o Parkinson konjekt•is, ke ŝi jam el•trov•is la kulp•o•n de sinjor•o Broadbent, sed ke ŝi, pro grav•a•j kaŭz•o•j, pli•vol•is silent•i pri tiu fakt•o antaŭ doktor•o Graham. Tiu ĉi ne kuraĝ•is insist•i pri inform•o•j, antaŭ•sent•ant•e pli kaj pli klar•e, ke li•a nev•o sci•as pri tiu mister•a afer•o pli. ol li vol•as mal•kaŝ•i. Antaŭ kelk•a•j semajn•o•j — li sci•ig•is si•a•j•n vizit•ant•o•j•n — Le•o Broadbent inform•is si•a•n patr•o•n, ke la onkl•o permes•as al Flora entrepren•i ne•dec•a•j•n ekskurs•et•o•j•n en danĝer•a•j•n kvartal•o•j•n de London•o, kaj ke konsil•ind•e est•as re•ven•ig•i ŝi•n hejm•e•n. Doktor•o Graham, aŭd•int•e tio•n, far•is al li scen•o•n; tamen li nun intenc•is propon•i al si•a nev•o, ke li tuj vojaĝ•u al Long-Seaton, por vid•i, ĉu Flora est•as tie. Li•a•j mal•ĝoj•o kaj mal•trankvil•ec•o est•is tre kor•tuŝ•a•j.
Kiam doktor•o Graham pri•parol•is intenc•o•n re•e vizit•i sinjor•o•n Stubbs, Dorote•o dir•is trankvil•e kaj konvink•e:
— Ne far•u tio•n, mi pet•as. Mi jam vizit•is li•n. Sed, mi tre dezir•as, doktor•o Graham, ke vi bon•vol•e met•u je mi•a dispon•o vi•a•n kaleŝ•o•n kaj vi•a•n vetur•ig•ist•o•n por du aŭ tri tag•o•j.
— Du aŭ tri tag•o•j? Kia strang•a pet•o, Dorote•o! — ek•kri•is Filip•o.
Ankaŭ la direktor•o komenc•e kontraŭ•star•is ŝi•a•n pet•o•n, sed fin•e konsent•is. La trankvil•ec•o kaj mem•fid•o de la jun•a vir•in•o ŝajn•e inspir•is al li konfid•o•n kaj esper•o•n. Plu•e, li sci•is, ke li pov•as plen•e fid•i al la sin•don•em•ec•o kaj la sagac•ec•o de si•a serv•ist•o.
* * * * * *
Pas•is preskaŭ du tag•o•j sen•rezultat•e. Dorote•o kun•e kun la fidel•a vetur•ig•ist•o jam sekv•is, precip•e, la kelk•a•j•n ĉef•voj•o•j•n konduk•ant•a•j•n el London•o sud•e•n, ĉie esplor•ant•e, ĉie demand•ant•e, ĉu oni vid•is jun•a•n vir•in•o•n en mal•hel•e blu•a kapot•o k.t.p. Vendred•o•n vesper•e je la ok•a hor•o ili al•ven•is, lac•eg•a•j — ĉeval•o•j kaj vojaĝ•ant•o•j — en Lingfield, vilaĝ•o•n je tri•dek•kelk•a•j mejl•o•j de London•o. Tie hotel•mastr•in•o sci•ig•is Dorote•o•n, ke du grajn•vend•ist•o•j el Grinstead, pli mal•proksim•e de la urb•eg•o, rakont•is dum la komun•a tag•manĝ•o pri tia jun•ul•in•o, kiu•n ili renkont•is sur•voj•e. Laŭ ili•a pri•skrib•o ŝi est•is tre ĝentil•a fraŭl•in•o, vest•it•a per blu•a kapot•o, mal•sek•a pro fort•a pluv•o, lac•eg•a kaj kun dolor•ant•a•j pied•o•j. Ŝi est•is tut•e sen•mon•a kaj aspekt•is kvazaŭ en stat•o de konfuz•o.
Sen•prokrast•e, kun kor•o•j plen•a•j de esper•o, Dorote•o kaj la sam•e fervor•a serv•ist•o daŭr•ig•is la voj•o•n en la direkt•o al Grinstead. Tie•n ili al•ven•is je tre mal•fru•a hor•o kaj loĝ•iĝ•is en la ĉef•a hotel•o. Neniu en la hotel•o vid•is la knab•in•o•n nek aŭd•is pri ŝi.
La sekv•int•a•n maten•o•n ambaŭ komenc•is serĉ•ad•o•n en mal•sam•a•j part•o•j de la urb•et•o. Unu el la unu•a•j, kiu•j•n Dorote•o al•parol•is, est•is mal•jun•a, bon•kor•aspekt•a pastr•o. Al li ŝi far•is la kutim•a•n demand•o•n.
— Jes, — respond•is la grand•aĝ•ul•o kun ĝoj•o, — ŝi est•as ĉi tie. Ven•u, mi pet•as, kaj mi montr•os al vi, kie ŝi trov•is bon•eg•a•n rifuĝ•ej•o•n.
— Di•o est•u laŭd•at•a! — ek•kri•is Dorote•o. Kompat•ind•a knab•in•o; kiom, sen•dub•e, ŝi sufer•is! Kiel ŝi fart•as, sinjor•o pastr•o?
Afabl•e la pro grand•a aĝ•o kurb•ig•it•a vir•o respond•is:
— Pli bon•e, pli bon•e. Se vi hav•os la komplez•o•n marŝ•i iom mal•pli rapid•e, sinjor•in•o, mi rakont•os al vi sur•voj•e, kio okaz•is. Dank•o•n. Ĉirkaŭ la sep•a hieraŭ vesper•e jun•a vir•in•o de iom elegant•a ekster•aĵ•o, tia, kia•n vi pri•skrib•as, tim•em•e frap•et•is la pord•o•n de ni•a preĝ•ej•serv•ist•o. Cert•e la bon•a Di•o direkt•is la paŝ•o•j•n de la kompat•ind•ul•in•o al tiu pord•o. Ŝi pet•is pec•o•n da pan•o kaj trink•o•n da akv•o. La vir•in•o, bon•kor•a anim•o, kor•tuŝ•iĝ•is de la kompat•ind•a stat•o de la knab•in•o kaj pet•is ŝi•n, ke ŝi en•ven•u kaj iom ripoz•u. Ŝi preskaŭ sven•is pro mal•sat•o kaj lac•ec•o; kaj ŝi•a kapot•o est•is tut•e mal•sek•a. La aspekt•o de la knab•in•o est•is tiel strang•a kaj mal•trankvil•ig•a, ke la vir•in•o tuj send•is la edz•o•n por ven•ig•i mi•n. Mi jam trov•is ŝi•n, post varm•a manĝ•o, komfort•e en•lit•ig•it•a. Io tre strang•a, tre terur•a, mi supoz•as, okaz•is al ŝi, ĉar ŝi tut•e ne sci•as, kiu ŝi est•as, kie•n ŝi ir•is nek de kie ŝi ven•is — tamen ŝi pens•as, ke ŝi ebl•e loĝ•as en London•o. Kiam vi al•parol•is mi•n, mi est•is sur•voj•e al kurac•ist•o.
— Ho, kiel terur•e, — ek•kri•is la jun•a vir•in•o, — sen•dub•e cerb•a ek•sku•o difekt•is ŝi•a•n intelekt•o•n; ĉu ne ver•e? Mi jam aŭd•is pri simil•a okaz•o.
La grand•aĝ•ul•o respond•is mild•e: — Jes, sed mi esper•as, ke tio ne long•e daŭr•os. Ŝi tut•e perd•is la memor•o•n, kaj tio, kred•ebl•e, est•as san•ig•ebl•a. Inter•temp•e ŝi forges•is ĉio•n, ĉiu•n detal•o•n pri si•a histori•o kaj si•a person•ec•o, sed ŝi tut•e ne far•is impres•o•n de frenez•ul•in•o, mi•a kar•a sinjor•in•o; tut•e ne.
Ili nun ating•is la dom•et•o•n de l’ preĝ•ej•serv•ist•o, bel•et•a•n loĝ•ej•o•n super•kresk•it•a•n de heder•o, kaj en•ir•is. La kor•o de Dorote•o est•is preskaŭ tro plen•a por pov•i salut•i la dom•mastr•in•o•n. En ter•etaĝ•a ĉambr•et•o kuŝ•is Flora en sen•makul•e blank•a lit•aĵ•o. Ŝi•a vizaĝ•o est•is pal•a kaj mal•gras•iĝ•int•a. La rigard•o en la okul•o•j est•is trankvil•a kiel rigard•o de infan•o.
Pen•e reg•ant•e fort•a•n emoci•o•n Dorote•o al•proksim•iĝ•is al la lit•o kaj demand•is:
— Ho, Flora, kiel vi fart•as?
La al•parol•it•in•o turn•is al ŝi la okul•o•j•n kaj apati•e respond•is:
— Ne•el•dir•ebl•e pli bon•e, dank•o•n, dank’ al la bon•kor•ec•o de tiu bon•a vir•in•o.
— Ĉu vi kon•as mi•n, Flora?
— Jes, — respond•is la knab•in•o post moment•o dub•em•e, — ŝajn•as al mi, ke mi kon•as vi•n, sed, iel, mi ne pov•as re•memor•i vi•a•n nom•o•n.
— Mi est•as Dorote•o Parkinson.
Trankvil•e kaj ankoraŭ indiferent•e, kvazaŭ pro lac•ec•o, Flora dir•is:
Jes, mi nun ek•memor•as; mi vizit•is vi•n kelk•foj•e, kaj vi•a frat•o est•as pastr•o Parkinson; ĉu ne?
— Tut•e prav•e, kar•ul•in•o! — Dorote•o ĝoj•o•plen•e si•n klin•is super la knab•in•o•n kaj am•e kis•is ŝi•n. Tiam, pens•ant•e, ke pli bon•e est•os, vek•i ŝi•a•n memor•o•n nur iom post iom, ŝi el•ir•is el la ĉambr•o. — Ho, bon•a•j amik•o•j, — ŝi dir•is, kun ĝoj•o•larm•o•j en la okul•o•j, al la atend•ant•a•j pastr•o kaj ge•edz•o•j, — ŝi•a memor•o jam komenc•is re•ven•i al ŝi; sed kia terur•a vek•iĝ•o tio est•os!
— Est•u do si•n•gard•a, sinjor•in•o, kaj mal•help•u ĉia•n subit•a•n ekscit•o•n, — dir•is la blank•har•ul•o. Far•int•e ĉiu•j•n neces•a•j•n klar•ig•o•j•n kaj kontent•ig•int•e la natur•a•n sci•vol•em•o•n de tiu•j bon•kor•a•j hom•o•j, ŝi re•ir•is al la hotel•o por far•i aranĝ•o•j•n por tie•n trans•loĝ•ig•i Flora•n. Re•ven•ant•e de la hotel•o ŝi ek•vid•is la vetur•ig•ist•o•n star•ant•a•n ĉe strat•angul•o, mal•gaj•vizaĝ•e rigard•ant•a•n tie•n ĉi kaj tie•n, kvazaŭ li pri•pens•as, en kiu strat•o li daŭr•ig•u la serĉ•ad•o•n.
— Ho, Johan•o, — ŝi ek•kri•is ĝoj•e, — mi trov•is ŝi•n!
La rond•a, bon•kor•a vizaĝ•o de la mez•aĝ•a vir•o ek•lum•iĝ•is. Pro ĝoj•o kaj emoci•o ek•pren•ant•e la man•o•j•n de la sinjor•in•o, li dir•is:
— Di•o est•u laŭd•at•a! La kar•a sinjor•in•et•o trov•it•a: Kia ĝoj•o por mi•a•j kar•a•j ge•mastr•o•j!
— Nu, Johan•o, vi dev•as tuj ek•vojaĝ•i hejm•e•n kaj sci•ig•i vi•a•j•n ge•mastr•o•j•n! Mi post•rest•os por zorg•i pri ŝi.
— Jes, volont•e, fraŭl•in•o Parkinson; sed la ĉeval•o•j est•as tro lac•eg•a•j kaj ne pov•us far•i la vojaĝ•o•n sen long•a•j halt•o•j. Mi ating•os London•o•n pli fru•e vojaĝ•ant•e per la poŝt•vetur•il•o. La poŝt•o de Lewes al London•o ankoraŭ ne tra•pas•is tiu•n ĉi halt•ej•o•n kaj cert•e ven•os post kelk•a•j minut•o•j.
— Bon•e, laŭ vi•a bon•trov•o; vi pli bon•e sci•as pri tio.
Dorote•o rakont•is al la fidel•a, feliĉ•a serv•ist•o, kio okaz•is post ili•a dis•ir•o, por serĉ•i en mal•sam•a•j part•o•j de la urb•et•o kaj adiaŭ•is li•n, dir•ant•e: — Ĝis la re•vid•o do, Johan•o. Mi atend•os tie ĉi ĝis Doktor•o Graham ven•os por for•konduk•i ni•n.
* * * * * *
Dorote•o sid•is ĉe fenestr•o en grand•a, mal•nov•mod•e, sed komfort•e mebl•it•a ĉambr•o en la hotel•o je “La Blank•a Cerv•o”. Sur kanap•o apud gaj•e brul•ant•a fajr•o kuŝ•is Flora, en•volv•it•a en varm•a•j ŝal•o•j, dorm•ant•e. Dum long•a temp•o silent•o reg•is en la ĉambr•o, romp•at•a nur de regul•a tik-tak•ad•o de grand•a, en angul•o star•ant•a horloĝ•o kaj de la mal•laŭt•a spir•ad•o de la dorm•ant•a knab•in•o. La okul•o•j de la vir•in•o, sid•ant•a ĉe la fenestr•o rigard•is, sed preskaŭ ne vid•is, bel•a•n vintr•a•n vid•aĵ•o•n. Sub•ir•ant•a sun•o roz•kolor•ig•is la supr•o•j•n de neĝ•o•kovr•it•a•j arb•o•j. Ankaŭ ekster•e reg•is rev•ig•a silent•o. Tio est•is la unu•a okaz•o, kiu•n hav•is Dorote•o por est•i sol•a kun si•a•j propr•a•j pens•o•j. La pas•int•a semajn•o est•is tro plen•a de konfuz•eg•a•j ekscit•o•j, kaj nun, post tiu tro•streĉ•it•ec•o sent•iĝ•is kontraŭ•ag•o. Silent•a•j larm•o•j mal•pez•ig•is la tro•plen•a•n kor•o•n kaj iom post iom seren•ig•is ĝi•n.
Kia ŝanĝ•o okaz•is en ŝi•a viv•o kaj en ŝi•a kor•o! Nun, rev•em•e, sen•pasi•e, ŝi rigard•is re•turn•e tra la temp•o-ale•o de la last•a•j sep-ok monat•o•j kaj ben•is Di•o•n pro tiu ŝanĝ•o. Ŝi•a am•o al Vilfrid•o Gallimore ne est•is mal•pli fort•a ol antaŭ•e, sed la fajr•o jam el•brul•is; la am•dolor•o for•pas•is, post•las•ant•e nur dezir•eg•o•n feliĉ•ig•i li•n kun tiu dolĉ•a, am•ind•a knab•in•o. Ankoraŭ la larm•o•j flu•et•is, nask•it•a•j de strang•a amas•o da emoci•o•j: feliĉ•ec•o, ne•klar•e sent•it•a•j aspir•o•j kaj mal•plen•ec•o en la profund•o de l’ kor•o. Nov•a, dolĉ•a ambici•o ek•plen•ig•is ŝi•n: est•i bon•a kaj util•a kaj dediĉ•i si•a•n viv•o•n al bon•far•ad•o kaj al feliĉ•ig•ad•o de ali•a•j kor•o•j. Tiel la last•a•j larm•o•j far•iĝ•is larm•o•j de ĝoj•o kaj plen•a kontent•ec•o.
— Fraŭl•in•o Parkinson!
Dorote•o ek•rigard•is re•turn•e: — Nu, kar•ul•in•o? Nom•u mi•n Dorote•o.
— Bon•e, kar•a Dorote•o, ven•u kaj ek•sid•u apud la fajr•o; mi tim•as, ke al vi est•as mal•varm•e ĉe la fenestr•o. Ni babil•u. Ho! Vi verŝ•is larm•o•j•n? Kial?
— Ĝoj•o•larm•o•j, mi•a kar•a. Ĉu vi nun sent•as vi•n pli fortik•a?
— Jes, dank•o•n, Dorote•o, sed, ho! la tut•a mal•ĝoj•a afer•o re•ven•ad•as al mi kiel mal•bel•eg•a sonĝ•o, ĉiam pli viv•ec•a!
— Mi•a kar•a Flor•o, — dir•is mild•e la pli•aĝ•a knab•in•o, — ne pens•u pri tio. Post•e, kiam vi est•os pli fortik•a kaj pli trankvil•a, vi hav•os sufiĉ•e da okaz•o•j por pri•pens•i tiu•j•n okaz•int•aĵ•o•j•n. Sen•dub•e ili tiam ne aspekt•os tiel terur•a•j. Vi•a sol•a task•o nun est•as rapid•e re•san•iĝ•i.
— Sed mi imag•ad•as, ke Le•o vol•is mort•ig•i mi•n.
Rapid•e Dorote•o re•dir•is:
— Ne, ne, kar•ul•in•o. Mi parol•is kun li la sekv•int•a•n tag•o•n. Li nur vol•is iom tim•ig•i vi•n por dev•ig•i vi•n promes•i, ke vi silent•os. Post•e li fort•e bedaŭr•is si•a•n sen•pri•pens•a•n kondut•o•n. Sed nun, Flora, mi tut•e mal•permes•as al vi daŭr•ig•i tiu•n tem•o•n; dir•u al mi, pli•vol•e, kie nun est•as vi•a Vilfrid•o, kaj kiel li fart•as.
Flora volont•e ŝanĝ•is la tem•o•n.
— En Frankfurt-am-Main, mi pens•as, — ŝi respond•is post moment•o, kvazaŭ ŝi pen•is re•freŝ•ig•i al si la memor•o•n.
— Ĉu vi, do, ne regul•e inter•korespond•as? La knab•in•o ek•ĝem•is:
— Ne, — ŝi dir•is mal•gaj•e, — de•post ni•a last•a renkont•o t.e. de•post tiu mal•feliĉ•a afer•o, mi nur aŭd•is de li per•e de fraŭl•in•o Lambert. Li vol•is, kontraŭ mi•a dezir•o, liber•ig•i mi•n de mi•a am•promes•o tiel long•e, kiel tiu mal•bel•a makul•o rest•os sur li•a nom•o. Li pas•ig•is kelk•a•j•n monat•o•j•n en Berlin kaj en Leipzig kaj nun•temp•e li esper•as est•i dung•at•a kiel arĥitektur•ist•o por desegn•i kaj direkt•i la konstru•ad•o•n de dom•eg•o en Frankfurt por riĉ•ul•o, kies edz•in•o est•as angl•in•o. Li•a prosper•ad•o ĉi tie kaj precip•e en German•uj•o est•is mir•ind•a. Imag•u, Dorote•o, jun•a•n vir•o•n de nur du•dek du jar•o•j kun tia grav•a okup•o! Vilfrid•o est•as tre•eg•e lert•a.
— Mi est•as tre kontent•a aŭd•i tio•n. Ĉu li fart•as bon•e?
— Mi supoz•as, ke jes, korp•e; sed mi est•as cert•a, ke li ne est•as feliĉ•a. Fraŭl•in•o Lambert skrib•is al mi, ke, laŭ li•a•j leter•o•j, kiu•j•n ŝi kompren•as pli bon•e ol mi, li ankoraŭ ne trov•is anim•pac•o•n. Li est•as mal•saĝ•a knab•o, Dorote•o. Li ne ĉes•as mal•trankvil•ig•i si•n pro filozofi•a•j demand•a•j kaj simil•a•j afer•o•j. — ŝi•a•j okul•o•j ek•plen•iĝ•is de larm•o•j, kaj ŝi•a•j lip•o•j ek•trem•et•is. Post moment•o ŝi al•dir•is: — Mi tiom sopir•as al li, Dorote•o, kaj mi sci•as, ke li sopir•as al mi.
En tiu moment•o aper•is serv•ist•in•o, kiu inform•is fraŭl•in•o•n Parkinson, ke sinjor•o dezir•as parol•i kun ŝi. Dorote•o sekv•is la knab•in•o•n kaj en•ir•is ter•etaĝ•o•n privat•a•n ĉambr•o•n. La sinjor•o est•is Doktor•o Graham. Kun etend•it•a•j man•o•j kaj vizaĝ•o plen•a de emoci•o li kur•is renkont•e al ŝi. Ek•pren•int•e ŝi•a•j•n man•o•j•n kaj ĝentil•e kis•int•e ili•n, li parol•is:
— Fraŭl•in•o Parkinson, kiel ni pov•os dank•i vi•n pro vi•a•j kor•tuŝ•e si•n•don•em•a•j serv•o•j? Vi ja est•as mir•ind•a detektiv•in•o. Kiel fart•as la kar•a knab•in•o?
— Dank’ al Di•o, tre bon•e, konsider•e la cirkonstanc•o•j•n. Ankoraŭ mal•fortik•a, kompren•ebl•e, kaj nerv•sku•it•a, sed jam mult•e pli trankvil•a.
— Efektiv•e? Mir•ig•e! Sen•dub•a okaz•o de amnezi•o.* Ĉu vi ver•e tio•n konklud•is, vi lert•ul•in•o?
— Jes, doktor•o Graham, antaŭ ĉirkaŭ unu jar•o ni diskut•is en ni•a estetik•a rond•o tre interes•a•n okaz•o•n de amnezi•o, kaj, kvankam la cirkonstanc•o•j est•is tre mal•sam•a•j, la karakter•o de la vir•in•o, kiu tiel sufer•is, est•is tre simil•a al tiu de Flora.
— Kie ŝi nun est•as?
— En ni•a loĝ•o•ĉambr•o sur la unu•a etaĝ•o, kuŝ•ant•a sur kanap•o apud la kamen•o. Sed, doktor•o Graham, antaŭ ol ni supr•e•n•ir•os, mi vol•as sci•ig•i al vi io•n, kio•n, mi pens•as, vi dev•as sci•i. Pardon•u, ke mi kaŭz•as al vi ĉagren•o•n. Mi long•e kaj tre zorg•e pri•pens•is tiu•n demand•o•n. Vi post•e sci•os kiel ag•i; est•as ja neces•e evit•i por ŝi ĉiu•j•n ekscit•o•j•n. Nu, la person•o, kiu skrib•ig•is tiu•j•n fatal•a•j•n leter•o•j•n kaj kiu, sekv•e, est•as la intrig•int•o kaj kalumni•int•o, est•as vi•a nev•o Le•o Broadbent, kaj la rekt•a kaŭz•o de la amnezi•o est•is sekret•a inter•parol•o, kiu•n ili hav•is mard•o•n vesper•e. Sinjor•o Broadbent pen•is per•fort•e dev•ig•i ŝi•n silent•i pri tio, kio•n ŝi el•trov•is pri li•a mal•bon•far•o. Efektiv•e Flora imag•as, ke li vol•is mort•ig•i ŝi•n. Mi el•tir•is el li preskaŭ plen•a•n konfes•o•n.
Dum kelk•a•j minut•o•j doktor•o Graham ne pov•is parol•i. Li ek•sid•is sur seĝ•o•n, met•is la man•o•j•n sur la genu•o•j•n kaj fiks•e rigard•is la plank•o•n. El li•a brust•o el•iĝ•is profund•a ĝem•o:
— Terur•e, — li dir•is, — terur•e! Kia sort•o•bat•o! Ver•dir•e, mi neniam hav•is alt•a•n opini•o•n pri la karakter•o de Le•o, sed . . . kia sort•o•bat•o por la tut•a famili•o! Kompat•ind•a knab•in•o. Ŝi est•as tiel dolĉ•a kaj konfid•em•a kaj ŝi ĉiam tre ŝat•is li•a•n lert•ec•o•n kaj li•a•n honor•ind•ec•o•n. Kompat•ind•a vir•in•et•o! Tamen la pruv•it•a sen•kulp•ec•o de ŝi•a am•ant•o est•as iom•a kompens•o.
— Flora, sinjor•o ven•is por vizit•i vi•n, — dir•is Dorote•o per gaj•a ton•o, kiam ili en•ir•is la privat•a•n salon•o•n.
— Ho, ĉu tio est•as mi•a kar•a onkl•o? — ĝoj•e ek•kri•is la knab•in•o sur la kanap•o. Antaŭ ol ŝi pov•is lev•iĝ•i el la ŝal•o•j, la mol•kor•a mal•jun•ul•o est•is ĉe ŝi•a flank•o. Per•fort•e reg•ant•e si•a•n emoci•o•n li ĉirkaŭ•brak•is kaj am•e kis•is ŝi•n:
— Mi•a kar•eg•a vir•in•et•o, — li dir•is, — dank•o•n al Di•o, vi est•as ekster danĝer•o!
Flora ĵet•is sen•vort•e la brak•o•j•n ĉirkaŭ la kol•o•n de la am•at•a onkl•o kaj plor•ĝem•is, ne pov•ant•e si•n reg•i. Post kelk•a temp•o doktor•o Graham mild•e for•pren•is ŝi•a•j•n brak•o•j•n kaj dir•is:
— Trankvil•iĝ•u, mi•a kar•ul•in•o, vi baldaŭ est•os pli fort•a kaj feliĉ•a, kaj la tut•a tra•viv•aĵ•o est•os nur re•memor•o pri mal•bel•a prem•sonĝ•o.
Fin•e la knab•in•o balbut•is:
— Ho, kar•a onkl•o, kia terur•a tra•viv•aĵ•o ĝi est•is! Mi tut•e forges•is ĉio•n. Mi eĉ ne pov•is re•memor•i mi•a•n nom•o•n; de kie mi ven•is kaj kio okaz•is al mi; nenio•n. Mi vol•is kur•i al vi, mi est•is tiel konstern•it•a; sed, subit•e, mi ne sci•as kiel tio far•iĝ•is, ĉio en mi•a kap•o est•is mal•plen•aĵ•o. Ho, mi ne pov•us pri•skrib•i . . .
— Mi ne vol•as, ke vi pri•skrib•u nun•temp•e; post•e vi pov•os rakont•i al ni, kio okaz•is. Nu, — li al•dir•is rid•et•ant•e, — vi eĉ ne demand•is mi•n, ĉu mi jam te•manĝ•is. Mi cert•ig•as vi•n, knab•in•o•j, ke mi tre mal•sat•as, kaj varm•a tas•o da te•o est•os bon•ven•a.
— Sonor•ig•u, Dorote•o, mi pet•as; — gaj•e dir•is Flora, — la te•o est•os baldaŭ pret•a. Kaj mi ankoraŭ ne dank•is vi•n, mi•a kar•a onkl•o, pro vi•a am•ind•ec•o ven•i ĉi tie•n en tia veter•o. Sid•iĝ•u ĉi tie sur la kanap•o•n kaj varm•ig•u vi•n. — Kuŝ•ig•ant•e la kap•o•n sur la brust•o•n de la mal•jun•ul•o, ŝi dir•is: — Mi tiom ĝoj•as, ke vi ven•is.
Ĉar neniu respond•is la sonor•il•o•n Dorote•o el•ir•is por pri•zorg•i la te•manĝ•o•n kaj por las•i onkl•o•n kaj nev•in•o•n sol•a•j dum kelk•a•j minut•o•j. Kiam ŝi re•ven•is kun serv•ist•in•o, port•ant•a lamp•o•n, la kap•o de la knab•in•o ankoraŭ kuŝ•is sur la brust•o de la mal•jun•a vir•o, kies brak•o am•e prem•is ŝi•n al si•a flank•o. — Jes, kar•ul•in•o, — Dorote•o aŭd•is li•n dir•i, — onkl•in•o Suzan•o tre dezir•is akompan•i mi•n, sed mi ne pov•is permes•i, ĉar ŝi•a fart•o ne est•as sufiĉ•e bon•a. Ŝi komisi•is al mi ŝarĝ•o•j•n da am•a•j parol•send•aĵ•o•j kaj ar•o•n da objekt•o•j, kiu•j ankoraŭ si•n trov•as en mi•a valiz•o.
Dum la te•manĝ•o doktor•o Graham kaj Dorote•o pen•is por gaj•ig•i la konversaci•o•n kaj turn•i la pens•o•j•n de Flora for de la tra•viv•it•aĵ•o•j de la last•a•j semajn•o•j. Ne•long•e post la manĝ•ad•o ŝi montr•is sign•o•j•n de lac•iĝ•o kaj, laŭ konsil•o de l’ onkl•o, si•n re•tir•is por kuŝ•iĝ•i. Nun doktor•o Graham re•e for•don•is si•n al mal•ĝoj•o. La pen•ad•o aspekt•i facil•anim•a, kiam li•a kor•o brul•is pro indign•o kaj prem•iĝ•is pro dolor•o kaj hont•o, fort•e streĉ•is li•a•n cerb•o•n. Mal•trankvil•e ir•ant•e tie•n kaj re•e•n tra la ĉambr•o li don•is liber•ec•o•n al si•a•j sent•o•j kaj pli ol unu foj•o•n el•dir•is firm•a•n intenc•o•n zorg•i, ke li•a nev•o ne ĝu•u la profit•o•n de si•a•j fripon•aĵ•o•j. Dorote•o ne pov•is si•n de•ten•i dir•i:
— Ĉu vi nun kompren•as, doktor•o Graham, kial Vilfrid•o Gallimore prefer•is for•las•i si•a•n am•at•in•o•n kaj ekzil•iĝ•i? Li ja sci•is de l’ komenc•o, kiu est•as la kalumni•int•o kaj la ver•a krim•ul•o. Mi neniam renkont•is pli nobl•a•n, alt•anim•a•n vir•o•n. Al•don•u al tio, ke li est•as tre lert•a hom•o, kun delikat•e kultur•it•a intelekt•o kaj al•log•a, vir•ec•a ekster•aĵ•o, kaj vi ne mir•os, ke Flora am•as li•n per tut•a si•a pur•a, knab•in•a kor•o. Sed ŝi•a•j ge•patr•o•j est•as fier•a•j kaj neniam konsent•os akcept•i li•n kiel svat•iĝ•ant•o•n tiel long•e, kiel tiu mal•bel•a makul•o rest•as sur li•a nom•o aŭ tiel long•e, kiel Le•o pov•as mal•help•i ĝi•n.
— Las•u tio•n al mi•a zorg•o, mi•a kar•a jun•a amik•in•o, — re•dir•is la kurac•ist•o, — mi cert•ig•as vi•n, ke mi ne rest•os sen•util•a rigard•ant•o, kiu permes•as, ke du nobl•a•j kor•o•j romp•iĝ•u. La fripon•o! Sed nun, — li dir•is, kvazaŭ per•fort•e si•n el•tir•ant•e el si•a•j mal•gaj•a•j pens•o•j, — mi pet•as, ke vi hav•u la komplez•o•n ir•i kun mi al tiu•j bon•a•j preĝ•ej•serv•ist•o•j kaj al tiu mal•jun•a pastr•o, por ke mi pov•u person•e dank•i al ili pro ili•a•j bon•kor•aĵ•o•j al mi•a kar•eg•a nev•in•o. Post•e ni re•e detal•e pri•parol•u tiu•n terur•a•n afer•o•n. Mult•a•j•n detal•o•j•n mi ja ankoraŭ ne tut•e kompren•as.
La sekv•int•a•n tag•o•n Flora sent•is si•n mult•e pli san•a, tiel ke ŝi•a onkl•o permes•is al ŝi part•o•pren•i la maten•manĝ•o•n en la komun•a ĉambr•o, varm•e en•volv•it•e en lan•a ŝal•o kaj sid•ant•e apud la kamen•o.
— Aŭskult•u, vir•in•et•o, — dir•is doktor•o Graham dum la ĉe•tabl•a inter•parol•ad•o, — fraŭl•in•o Parkinson kaj mi, kiel vi•a•j fleg•ist•in•o kaj kurac•ist•o, pri•parol•is hieraŭ vesper•e vi•a•n stat•o•n. Bedaŭr•ind•e mi•a•j direktor•a•j dev•o•j ne permes•as al mi rest•i kun vi pli long•e; mi vojaĝ•os hejm•e•n per la hodiaŭ•a poŝt•vetur•il•o, kiu tra•pas•os tiu•n ĉi urb•et•o•n je la dek•a hor•o kaj du•on•o. Vi•a ne•taks•ebl•a amik•in•o bon•kor•e propon•is rest•i kun vi tiel long•e, kiel tio est•os neces•a. Sed mi esper•as, ke vi pov•os sen•danĝer•e entrepren•i la vojaĝ•o•n hejm•e•n post ne•mult•a•j tag•o•j, kondiĉ•e ke la veter•o est•os pli varm•a kaj sek•a. Inter•temp•e du nep•in•o•j de tiu estim•eg•ind•a pastr•o ĉi tie, tre ĉarm•a•j, gaj•kor•a•j jun•ul•in•o•j promes•is vizit•i kaj distr•i vi•n. Post vi•a re•ven•o mi propon•as, ke vi vizit•u la frat•in•o•n de vi•a onkl•in•o Suzan•o en Oksford•o. Ŝi est•as unu el la plej ĉarm•a•j vir•in•o•j, kiu•j•n vi iam renkont•is, kaj en ŝi•a salon•o kun•ven•ad•as mult•e da agrabl•a•j person•o•j. Ŝi•a edz•o est•as mal•nov•a koleg•o mi•a, kaj li tuj en•am•iĝ•os en vi•n.
— Kia ĉarm•a perspektiv•o por vi, kar•a Flora! — gaj•e ek•kri•is Dorote•o.
— Mi ja kon•as li•n, — al•dir•is rid•et•ant•e la kurac•ist•o. — Mal•favor•a sort•o don•is al li nur tri knab•o•j•n — kia mal•feliĉ•o! — sed neniu•n fil•in•o•n, la sopir•o de li•a viv•o. Li kaj onkl•in•o Marinj•o dorlot•os vi•n “ĝis ekster re•kon•o”.
Kun feliĉ•a rid•et•o Flora demand•is:
— Pli mal•bon•e, ol vi kaj onkl•in•o Suzan•o?
Doktor•o Graham laŭt•e ek•rid•is, sent•ant•e, ke la riproĉ•o pri dorlot•ad•o est•as just•a. Vid•i tiu•n feliĉ•a•n rid•et•o•n sur la vizaĝ•o de la am•at•a nev•in•o plen•ig•is de ĝoj•o la bon•kor•a•n vir•o•n. — Ho, ne, Flora, — li respond•is gaj•e, — ni ne dorlot•as vi•n, ni ja ne hav•as okaz•o•n, ĉar vi prefer•as loĝ•i en la hospital•o.
— Ver•dir•e, Dorote•o, — re•dir•is la knab•in•o kun ŝajn•serioz•ec•o, — mi oft•e kompliment•as mi•n mem pro mi•a saĝ•ec•o, elekt•int•e loĝ•i en la hospital•o kaj ne ĉe la ge•onkl•o•j. Mi hav•is la mal•oft•a•n prudent•o•n kaj firm•ec•o•n de l’ karakter•o evit•i la danĝer•o•n est•i dorlot•at•a ĝis “ekster re•kon•o” de mi•a•j tro mol•kor•a•j ge•onkl•o•j. En mi•a hejm•o, vi dev•as sci•i, neniu iam dorlot•is mi•n; kaj mi mal•kaŝ•e konfes•as, ke ia•foj•e mi sent•is spec•o•n de sopir•o est•i dorlot•at•a de ia am•at•a person•o.
Am•e prem•ant•e la man•o•n de la nev•in•o doktor•o Graham ŝerc•e dir•is:
— Se vi est•as tia mir•ind•aĵ•o de prudent•o — ceter•e, mir•ind•e est•as, ke neniu ankoraŭ el•trov•is tio•n — ni pov•as sen•tim•e las•i vi•n ir•i al Oksford•o. Tamen mi tim•as, ke la am•ind•ec•o de la Oksford•a profesor•o kaj de li•a ĉarm•a edz•in•o kapt•os vi•a•n kor•o•n kaj mal•inklin•ig•os vi•n re•ven•i al ni aŭ al la hospital•o.
La brak•o•j de Flora tuj ĵet•iĝ•is ĉirkaŭ la kol•o•n de la onkl•o:
— Neniam, kar•a onkl•o, neniam, — ŝi ek•kri•is, — kaj vi bon•e sci•as tio•n, ali•e vi ne ŝerc•us pri ĝi.
— Bon•e, vir•in•et•o; ni ne pov•as viv•i sen vi; kaj la hospital•o tre bezon•as vi•n kaj fleg•ist•in•o•j•n tia•j•n, kiel vi. — Si•n turn•ant•e al Dorote•o, li al•dir•is:
— Vi montr•is vi•n tiel bon•eg•a fleg•ist•in•o, fraŭl•in•o Parkinson, ke mi sent•as fort•a•n dezir•o•n for•log•i vi•n de vi•a nun•a okup•ad•o.
Ŝajn•ig•ant•e mal•trankvil•ec•o•n, tamen rid•et•ant•e, la jun•a vir•in•o respond•is:
— Ne, doktor•o Graham, ne tent•u mi•n for de mi•a am•at•a labor•o!
— Ha! — re•dir•is la kurac•ist•o, — ver•ŝajn•e mi•a mal•fort•ec•o est•as ankaŭ la vi•a: Mi pov•as kontraŭ•star•i ĉio•n, kun escept•o de tent•o.
* * * * * *
Le•o Broadbent re•ven•is de Long-Seaton ok tag•o•j•n post la terur•a inter•parol•o kun fraŭl•in•o Parkinson en la antaŭ•ĉambr•o de si•a klub•o. Flora ne est•is hejm•e; sed, kontraŭ la konsil•o de onkl•o Graham, li silent•is pri la mal•aper•o de la frat•in•o, esper•ant•e, ke ŝi re•trov•iĝ•os antaŭ li•a re•ven•o. Ju pli li al•proksim•iĝ•is al London•o, des pli li mal•trankvil•iĝ•is. Kiam la politik•a ekscit•o mal•akr•iĝ•is, la sen•esper•ec•o de li•a situaci•o pli kaj pli al•trud•is si•n al li•a•j pens•o•j. Mult•foj•e li demand•is si•n, ĉu ebl•e la du Pentuki’a direktor•o•j ĝis•ir•is atenc•o•n kontraŭ la viv•o de Flora. En tiu okaz•o suspekt•o pri mal•virt•eg•a mort•ig•o nepr•e fal•os sur li•n.
Sur si•a skrib•tabl•o li trov•is leter•et•o•n de doktor•o Graham, kiu sci•ig•is li•n per tre mal•mult•a•j vort•o•j, ke li dezir•as vid•i li•n tuj post li•a re•ven•o — nenio•n plu. La mal•ĝentil•a mal•long•ec•o de la leter•et•o koler•ig•is li•n kaj antaŭ•sent•ig•is, ke la inter•parol•o ne est•os tre agrabl•a. Li decid•is ir•i. Pli bon•e est•os, ek•sci•i per unu foj•o la plej mal•bon•a•n; ĉiu•okaz•e li evit•us riproĉ•o•n pri indiferent•ec•o je la sort•o de la frat•in•o.
Onkl•o Graham akcept•is Le•o•n en si•a skrib•ĉambr•o en Kennington. La jun•a advokat•o tuj sent•is, ke sen•util•e est•as al•pren•i sen•kulp•a•n mien•o•n, aŭ, kun el•montr•o de am•a mal•trankvil•ec•o pet•i inform•o•n pri Flora. Li do pret•ig•is si•n por akr•a vort•batal•o. Rigard•ant•e si•a•n nev•o•n kun mien•o, kiu vid•ig•is sam•temp•e profund•a•n mal•ĝoj•o•n, mal•estim•o•n kaj nerv•a•n streĉ•it•ec•o•n, doktor•o Graham tuj ek•parol•is:
— Ĉu vi sci•ig•is vi•a•j•n ge•patr•o•j•n pri la mal•aper•o de Flora?
— Ne; spit•e vi•a konsil•o, mi pens•is, ke pli bon•e est•as atend•i, esper•ant•e, ke ŝi re•ven•os antaŭ mi•a re•ven•o en London•o•n. Mi vol•is evit•ig•i al la ge•patr•o•j ne•neces•a•n mal•trankvil•eg•o•n. La patr•in•o tut•e ne fart•is bon•e. Nu, ĉu Flora re•ven•is?
Doktor•o Graham ne tuj respond•is, sed dum moment•o rigard•eg•is Le•o•n, mir•ant•e pri li•a batal•em•a, sen•hont•a si•n•ten•ad•o. Fin•e li dir•is:
— Jes, Le•o, Flora re•trov•iĝ•is, sed en tia terur•a stat•o rilat•e ambaŭ si•a•n korp•o•n kaj si•a•n anim•o•n, ke ver•ŝajn•e pas•os long•a temp•o, antaŭ ol ŝi akir•os si•a•n antaŭ•a•n fart•o•n kaj facil•anim•ec•o•n. Sed tio tut•e ne est•as la plej mal•bon•a afer•o. Per tio mal•kovr•iĝ•is vi•a tut•a fripon•aĵ•o. Ne•el•dir•ebl•a hont•ind•aĵ•o est•as, ke an•o de la fier•a, alt•estim•ind•a famili•o Broadbent . . .
— Pli mal•rapid•e, onkl•o; se vi est•us iom pli saĝ•a, vi sci•us, ke mal•prudent•e est•as kondamn•i akuz•it•o•n, ne don•int•e al li okaz•o•n por si•n defend•i.
— Bon•e, mi trakt•os vi•n just•e. Kio•n do vi dir•os defend•e?
Le•o respond•is kun parad•o de indign•o kaj mal•varm•et•ec•o:
— Ĝis nun mi aŭd•is nur insult•o•n, kiu antaŭ-supoz•as pruv•it•a•n kulp•o•n — ne akuz•aĵ•o•n.
— Kial do vi inter•romp•is mi•n, antaŭ ol mi pov•is formul•i mi•a•n akuz•o•n? Nu, respond•u do simpl•e: Ĉu vi — aŭ ne — intrig•is kun•e kun la direktor•o•j de hind•a kompani•o por ŝtel•ig•i el la dom•o de hind•a princ•o, kies advokat•o vi est•is, kaj kiu plen•e fid•is vi•n, la dokument•o•j•n ebl•ig•ont•a•j•n al li, gajn•i si•a•n proces•o•n? Ĉu vi — aŭ ne — lert•e — laŭ vi•a propr•a imag•o — fal•ig•is suspekt•o•n sur sen•kulp•a•n jun•ul•o•n, nom•e Vilfrid•o Gallimore, per leter•o, kiu•n skrib•is iu Georg•o Stubbs, loĝ•ant•a ĉe la strat•o Union? Ĉu — aŭ ne — sci•iĝ•int•e, ke vi•a frat•in•o el•trov•is vi•a•n fripon•aĵ•o•n pro am•o al tiu nobl•anim•a jun•ul•o, vi pen•is por per•fort•e, per minac•o•j, ĵur•ig•i ŝi•n silent•i? Respond•u!
— Kun indign•o mi for•puŝ•as tut•a•n tiu•n ĉi hont•ind•a•n kulp•ig•o•n, — respond•is Le•o mal•tim•e, furioz•e rigard•ant•e si•a•n onkl•o•n.
Doktor•o Graham renkont•is la rigard•o•n de la nev•o kun mal•estim•o kaj dir•is:
— Vi ne impon•as al mi, mi•a lert•a jun•ul•o, per vi•a pen•o est•i tragedi•a. Kiom util•os al vi nun mal•konfes•i tio•n, kio•n vi jam konfes•is al fraŭl•in•o Parkinson kaj al Flora?
— Mi konfes•is nenio•n. Ia•foj•e okaz•as, ke honest•a hom•o est•as vizaĝ•o kontraŭ vizaĝ•o kun tro abomen•a kulp•ig•o por pen•i re•bat•i ĝi•n. Mi est•as viktim•o de hont•ind•a intrig•o, ne tiu bub•o de tre dub•ind•a de•ven•o, kiu hav•is la sen•hont•ec•o•n lev•i la okul•o•j•n al fil•in•o de la Broadbent’oj . . .
— Kaj kiu, vi pens•is, eĉ far•iĝ•is rival•o je la man•o de fraŭl•in•o Parkinson? He?
— Rid•ind•aĵ•o, onkl•o! Ĉu tiu bub•aĉ•o iam sopir•e rigard•is fraŭl•in•o•n Parkinson, mi ne sci•as — tre ver•ŝajn•e li est•as sufiĉ•e mal•modest•a — mi neniam aspir•is tia•n estetik•ul•in•o•n.
— Ho, vi, do, est•as la viktim•o de hont•ind•a intrig•o? Efektiv•e? Ĉu vi pov•as klar•ig•i al mi, sinjor•o advokat•o, kia•n motiv•o•n pov•us hav•i — laŭ vi•a supoz•o — vi•a frat•in•o, fraŭl•in•o Parkinson, ties frat•o Filip•o kaj sinjor•o Brent por apart•e pen•ad•i por kaŭz•i vi•a•n ruin•iĝ•o•n?
— La afer•o ne komenc•iĝ•is per ili.
— Ĉu vi do pov•as diven•i ia•j•n apart•a•j•n rilat•o•j•n inter ĉiu•j ĉi tiu•j person•o•j kaj la princ•id•o, sinjor•o•j Kettle kaj Tritton, sinjor•o Stubbs kaj ali•a•j?
— Tre kred•ebl•e sinjor•o Vilfrid•o Gallimore, kies advokat•o vi laŭ•ŝajn•e est•as, pov•us respond•i al tiu demand•o pli bon•e ol mi.
Sen•pacienc•ig•it•e doktor•o Graham ek•kri•is:
— Sufiĉ•e! Se vi pens•as, ke vi pov•as eĉ unu moment•o•n konfuz•i mi•n per tiu•j rid•ind•a•j subtil•aĵ•o•j, vi tut•e erar•as. Ne pens•u, ke mi est•as idiot•o. Mi ven•ig•is vi•n ĉi tie•n por met•i antaŭ vi•n jen•a•n alternativ•o•n — kaj mi cert•ig•as vi•n, ke mi plen•e decid•iĝ•is ag•i absolut•e sen•kompat•e kaj tuj•e: Aŭ vi for•las•os tiu•n ĉi land•o•n sen•prokrast•e por Amerik•o, aŭ, je Eskulap•o, mi mal•kovr•os al la tut•a mond•o vi•a•n fripon•aĵ•o•n. Tio est•as la sol•a manier•o sen•danĝer•ig•i la ge•jun•ul•o•j•n kaj ia•mezur•e pur•ig•i de tiu ĉi makul•o la honor•o•n de la Broadbent’a famili•o. La sol•a bedaŭr•o, kiu•n mi sent•as, est•as, ke tiu land•o hav•os la mal•util•o•n de vi•a civit•an•ec•o.
— Sed, onkl•o . . .
— Nenia•n “sed onkl•o”! Mi est•as ne•fleks•ebl•a. Mi sci•as, ke vi•a•j ge•patr•o•j plen•e aprob•us mi•a•n ag•o•n. Oportun•a ŝip•o for•vetur•os ven•ont•a•n lund•o•n. Vi do hav•os sufiĉ•e da temp•o por ord•ig•i vi•a•j•n plej urĝ•a•j•n afer•o•j•n. Ne unu vort•o•n plu, Le•o.
Le•o sen•esper•e far•is ankoraŭ unu pen•o•n:
— Sed, onkl•o, — li balbut•is, — vi ja hav•as nur la vort•o•n de tiu kanajl•o Stubbs, konfes•int•a fals•ist•o kaj krim•ul•o.
— Ne unu vort•o•n plu! Mi ne vol•as plu diskut•i kun vi tiu•n ĉi mal•agrabl•eg•a•n afer•o•n. Ĉu vi konsent•as?
— Ne.
— Bon•e. Nun ir•u hejm•e•n. Se mi ne ricev•os sci•ig•o•n antaŭ tag•mez•o morgaŭ, ke vi est•as pret•a for•vojaĝ•i Amerik•o•n ven•ont•a•n lund•o•n, vi sci•as kio•n vi dev•os atend•i. For•ir•u!
Sen•vort•e, mort•e•pal•a, Le•o el•ir•is el la ĉambr•o.
La sekv•int•a•n maten•o•n je la dek•a hor•o doktor•o Graham ricev•is leter•et•o•n kun nur jen•a•j vort•o•j:
“Mi for•ir•os, Le•o.”
Je la sam•a temp•o, kiam Flora iom post iom re•san•iĝ•is sub la am•a zorg•ad•o de onkl•in•o Marinj•o kaj de onkl•o Hunt en Oksford•o, Vilfrid•o trans•loĝ•iĝ•is de Leipzig al Frankfurt-am-Main. Sinjor•o Karl Brockhaus, riĉ•a bankier•o, kiu pas•ig•is kelk•a•j•n jar•o•j•n en London•o kiel direktor•o de bank•a fili•o de si•a patr•o kaj kiu konduk•is de tie jun•a•n edz•in•o•n el nobel•a famili•o, komisi•is al li la desegn•ad•o•n kaj, kun•e kun eminent•a german•a firm•o de arĥitektur•ist•o•j, la direkt•ad•o•n de la konstru•o de dom•eg•o laŭ angl•a stil•o. Kun grand•a•j ĝu•o kaj fervor•o Vilfrid•o komenc•is la labor•o•n far•i skiz•o•j•n por la mend•it•a•j desegn•aĵ•o•j. Kun ne mal•pli grand•a entuziasm•o li stud•ad•is la muzik•o•n kaj ia•foj•e, post lac•ig•a labor•o, vizit•is grand•a•n koncert•ej•o•n de la tie•a filharmoni•o, kie lud•iĝ•is klasik•a•j kaj simfoni•a•j verk•o•j. Tia•j•n kompon•aĵ•o•j•n Vilfrid•o precip•e ŝat•is.
Iu•n vesper•o•n en la monat•o Februar•o li en•ir•is la bel•a•n ĉambr•eg•o•n de tiu instituci•o kvar•on•hor•o•n antaŭ la komenc•o de la koncert•o; sed preskaŭ ĉiu•j lok•o•j jam est•is okup•it•a•j. Fin•e, post long•a ĉirkaŭ•rigard•o, li trov•is seĝ•o•n ĉe mal•grand•a tabl•o, ĉe kiu jam sid•is mal•jun•a blank•har•a sinjor•o kaj jun•a fraŭl•in•o kun bel•a•j or•brun•a•j har•o•j kaj rid•et•ant•a•j blu•a•j okul•o•j. Vilfrid•o ĝentil•e klin•salut•is kaj sid•iĝ•is. La ok monat•o•j, kiu•j•n li pas•ig•is en German•uj•o far•is je li rimark•ind•a•n ŝanĝ•o•n. Li•a vir•ec•a vizaĝ•o est•is ekster li•a aĝ•o pens•em•a kaj serioz•a, kelk•a•foj•e eĉ iom melankoli•a. Li•a si•n•ten•ad•o est•is tiu de vir•o, kiu sent•as, ke li okup•as honor•ind•a•n pozici•o•n en la viv•o.
La koncert•o komenc•iĝ•is per bon•eg•a lud•ad•o de la Serenad•o de Schubert, kiu tiu•temp•e est•is tre ŝat•at•a nov•aĵ•o. En•pens•e Vilfrid•o fald•is kaj mal•fald•is la program•o•n, kaj dum kelk•a temp•o ŝajn•e forges•is ĉio•n ĉirkaŭ si. Li•a•j pens•o•j est•is en Angl•uj•o, plen•a•j de fort•a sopir•o al iu mal•gaj•vizaĝ•a knab•in•o, kiu•n li last•foj•e vid•is en foli•o•riĉ•a laŭb•o en bel•a kamp•ar•a ĝarden•o. Li ne pov•is forges•i kaj nun vid•is antaŭ si la kor•tuŝ•a•n, pet•eg•ant•a•n rigard•o•n, kiu•n don•is al li la am•at•a knab•in•o, rifuz•ant•e est•i liber•ig•it•a de si•a promes•o. Ia•foj•e, en Berlin•o, li sent•is fort•a•n tent•o•n re•ir•i London•o•n kaj batal•i kontraŭ Le•o ĝis mal•dolĉ•a fin•o. Ia•foj•e, kiam, post van•a pen•ad•o dron•ig•i si•a•n mal•feliĉ•ec•o•n en plezur•o•j, li•a kor•o ek•plen•iĝ•is per mal•dolĉ•a•j pens•o•j, li sent•is inklin•o•n mal•ben•i si•a•n sort•o•n, sed la memor•o pri li•a sankt•a amik•in•o en Long-Seaton ĉiam al•pren•ig•is al li pli seren•a•n, sub•met•iĝ•em•a•n anim•stat•o•n.
Antaŭ la fin•iĝ•o de la unu•a muzik•aĵ•o li•a rev•o inter•romp•iĝ•is per la kondut•o de ses•o da student•o•j, kiu•j okup•is apud•a•n tabl•o•n. Tiu•j ĉi jun•ul•o•j, laŭ•vest•e an•o•j de la mal•nov•a universitat•o Heidelberg, vid•ebl•e ven•is Frankfurt•o•n por si•n amuz•i. Ili est•is en gaj•eg•a humor•o, kaj ili•a amuz•aĵ•o, tiu•moment•e, est•is pen•ad•o al•tir•i al si, per divers•a•j rimed•o•j, la atent•o•n de la jun•a fraŭl•in•o, kiu sid•is ĉe li•a tabl•o. Vilfrid•o ankaŭ rimark•is, ke la mal•konven•a kondut•o de kelk•a•j el tiu•j student•o•j tre ĝen•as la fraŭl•in•o•n kaj indign•ig•as la respekt•eg•ind•a•n blank•har•ul•o•n ĉe ŝi•a flank•o. Dum la unu•a paŭz•o li ek•aŭd•is, ke li•a•j sam•tabl•an•o•j inter•parol•as angl•e. La koncert•o daŭr•is, kaj la kondut•o de la student•o•j, sid•ant•a plej proksim•e al la knab•in•o, far•iĝ•is pli rimark•ebl•e trud•em•a. Kiam, ĉe la komenc•o de la mez•a paŭz•o, la jun•a angl•in•o lev•iĝ•is por, supoz•ebl•e, vizit•i kon•at•in•o•n en ali•a part•o de la ĉambr•eg•o, du student•o•j tuj ankaŭ lev•iĝ•is kaj sekv•is ŝi•n.
Oni ja permes•as, precip•e en universitat•a•j urb•o•j, al student•o•j pli da liber•ec•o, ol al ali•a•j jun•ul•o•j, sed tiu•okaz•e la kondut•o de la Heidelberg•an•o•j vid•ebl•e mal•plaĉ•is al la okup•ant•o•j de la ĉirkaŭ•ant•a•j tabl•o•j. Vilfrid•o ne pov•is ne aŭd•i la inter•parol•o•n de si•a•j angl•a•j najbar•o•j, kiu•j, kred•ebl•e, supoz•is, ke neniu pov•as kompren•i ili•n; kaj kelk•a•foj•e li sent•is pro tio iom•a•n ĝen•at•ec•o•n. Kiam, do, dum la for•est•o de la knab•in•o la mal•jun•ul•o perd•fal•ig•is si•a•n naz•tuk•o•n, li ĝentil•e lev•is ĝi•n, dir•ant•e kelk•a•j•n konven•a•j•n vort•o•j•n en angl•a lingv•o. La blank•har•a sinjor•o est•is tre kontent•a ek•sci•i, ke li•a jun•a najbar•o est•as angl•o kaj afabl•e komenc•is kun li agrabl•a•n konversaci•o•n. Ili inter•ali•e pri•parol•is la divers•a•j•n program•er•o•j•n kaj la muzik•o•n ĝeneral•e. Okaz•e de laŭt•a ek•rid•o, ven•ant•a de la student•a tabl•o, la mal•jun•ul•o plend•is pri la mal•konven•a kondut•o de tiu jun•ul•ar•o, dir•ant•e:
— Se mi nur pov•o•sci•us sufiĉ•e la german•a•n lingv•o•n, mi cert•e sci•ig•us al ili mi•a•n opini•o•n pri ili•a kondut•o.
— Jes, — dir•is Vilfrid•o, — mi ankaŭ mal•plezur•iĝ•is ĉe ili•a•j mal•konven•a•j manier•o•j, kaj mi rimark•is, ke ili far•iĝ•is tre mal•agrabl•a•j al vi•a jun•a amik•in•o. Se ili ne ĉes•os, mi sent•os fort•a•n inklin•o•n, kun vi•a permes•o, pet•i ili•n, ke ili kondut•u pli bon•manier•e.
— Mi esper•as, ke ne est•os neces•e; sed ĉiu•okaz•e, mi pet•as, kar•a sinjor•o, ne ĝen•u vi•n kaj ne mal•pac•iĝ•u kun tiu•j flam•kap•ul•o•j.
En tiu moment•o re•ven•is la jun•a sinjor•in•o, kaj ne mal•proksim•e post ŝi, la du student•o•j. Kun vid•ebl•a plezur•o la mal•jun•a sinjor•o sci•ig•is ŝi•n, ke ili•a kun•tabl•an•o est•as angl•o. Vilfrid•o ĝentil•e lev•iĝ•is, klin•salut•is kaj dir•is, ke li•a nom•o est•as Gallimore. La blank•har•ul•o tuj si•n turn•is al li:
— Rav•it•a kon•at•iĝ•i kun vi, sinjor•o Gallimore; mi•a nom•o est•as Macdonald kaj, — kun man•gest•o, — fraŭl•in•o Macdonald est•as mi•a nep•in•o.
Ne•long•e post la re•komenc•iĝ•o de l’ koncert•o unu student•o plen•ig•is si•a•n glas•o•n per ruĝ•a vin•o kaj, far•int•e sign•o•n al si•a•j kun•ul•o•j, lev•is ĝi•n ĝis la nivel•o de la okul•o•j. Rid•et•ant•e li direkt•is si•a•j•n okul•o•j•n al fraŭl•in•o Macdonald kaj, facil•e, sed sufiĉ•e rimark•ebl•e salut•int•e ŝi•n, li mal•plen•ig•is la glas•o•n kvazaŭ je ŝi•a san•o. La ceter•a•j student•o•j aprob•e ek•rid•et•is kaj pli-mal•pli mal•kaŝ•e ek•rigard•is la fraŭl•in•o•n, por vid•i, ĉu ŝi respond•os. Tiu ĉi manovr•et•o observ•iĝ•is de kelk•a•j person•o•j en la ĉirkaŭ•aĵ•o, okaz•ig•ant•e tie ĉi rid•et•o•n, tie koler•a•j•n mien•o•j•n. Tuj Vilfrid•o lev•iĝ•is, al•ir•is la tabl•o•n, ĉe kiu sid•is la student•o•j kaj ek•parol•is kun dign•o•plen•a ten•iĝ•o:
— Sinjor•o•j student•o•j, vi ne pov•as ne rimark•i, ke vi•a trud•em•o est•as tre mal•agrabl•a al la jun•a sinjor•in•o. Ĉiu•okaz•e, kiel ĝentil•ul•o•j vi nun ĉes•ig•os vi•a•j•n atent•aĵ•o•j•n.
La student•o, kiu trink•is al la knab•in•o, iom mal•alt•kresk•a, fortik•a jun•ul•o, koler•e re•dir•is, lev•iĝ•ant•e:
— Vi est•as impertinent•ul•o, sinjor•o!
Trankvil•e Vilfrid•o respond•is:
— Tiu ĉi epitet•o plen•e pri•skrib•as tut•a•n vi•a•n kondut•o•n. Vi trans•paŝ•as la lim•o•j•n de konven•ec•o.
Salt•e lev•iĝ•is la ceter•a•j student•o•j. Du-tri el ili ek•kri•is:
— Tiu insult•o postul•as kontent•ig•o•n. — Vi nepr•e dev•as don•i al ni plen•a•n kontent•ig•o•n, — dir•is ali•a.
Vilfrid•o ne perd•is unu moment•o•n si•a•n egal•anim•ec•o•n, kvankam la disput•o jam kaŭz•is sensaci•o•n.
— Jes, sinjor•o•j student•o•j, — li respond•is, mal•estim•e kaj mal•varm•et•e, — se vi vol•as, mi kontent•ig•os vi•n ĉiu•j•n, unu post ali•a, ekster•e en la ĝarden•o, per mi•a pugn•o.
— Li est•as fremd•ul•aĉ•o, Mietschke, — flustr•is unu el la jun•ul•o•j, — li ne valor•as la pen•o•n.
— Ne, des pli, — kri•is respond•e la al•parol•it•o, — Jen, sinjor•o fremd•ul•o, est•as mi•a kart•et•o; mi postul•as la vi•a•n, por ke mi pov•u send•i al vi mi•a•j•n sekundant•o•j•n.
— Se vi pov•as re•memor•i en vi•a mal•klar•a cerb•o•stat•o: Mi•a nom•o est•as Gallimore, kaj mi loĝ•as ĉe la strat•o Kolberg, rekt•e kontraŭ la poŝt•ofic•ej•o ĉe sinjor•in•o Wassermann. Mi ne kun•port•as vizit•kart•o•j•n.
Dir•int•e tio•n li turn•is si•n kaj re•e okup•is si•a•n seĝ•o•n ĉe la flank•o de la mal•jun•a sinjor•o. La kart•et•o•n de sinjor•o Mietschke li post•las•is sur la tabl•o.
— Mi esper•as, sinjor•o Macdonald kaj fraŭl•in•o Macdonald, — li dir•is, — ke vi ne koler•as pro la tumult•o, kiu•n mi•a inter•met•iĝ•o kaŭz•is. Mi tre bedaŭr•as, ke ĉi tiu okaz•int•aĵ•o turn•as tiom da okul•o•j al ni•a tabl•o.
— Tut•e ne, sinjor•o Gallimore, — mild•e respond•is la grand•aĝ•ul•o, — vi ag•is nobl•e kaj kavalir•e, mi•a nep•in•o kaj mi tre dank•as vi•n. Mi nur tre•eg•e mal•ĝoj•as, ke vi•a kavalir•ec•o implik•as vi•n en tia•n mal•agrabl•a•n afer•o•n.
Fraŭl•in•o Macdonald aspekt•is iom pal•e. Kun mal•trankvil•a rigard•o en ŝi•a•j bel•a•j okul•o•j ŝi demand•is mal•laŭt•e:
— Ĉu vi ver•e, sinjor•o, dev•os duel•i kun tiu mal•ĝentil•a student•o?
— Tre ver•ŝajn•e, fraŭl•in•o; mi propon•os ord•ig•i li•a•n kont•o•n per mi•a pugn•o.
Ne•long•e post•e la koncert•o fin•iĝ•is, kaj Vilfrid•o lev•iĝ•is por adiaŭ•i sinjor•o•n kaj fraŭl•in•o•n Macdonald. Man•prem•ant•e Vilfrid•o•n la mal•jun•ul•o dir•is mild•e
— Ne konsent•u batal•i per arm•il•o•j, mi•a kar•a jun•a sinjor•o. Tiu•j mal•saĝ•a•j flam•kap•ul•o•j ja serĉ•as ĉiu•n okaz•o•n por mal•pac•iĝ•o. La jam ricev•it•a publik•a riproĉ•o sufiĉ•u.
— Jes, sinjor•o Gallimore, — al•dir•is la jun•ul•in•o varm•e, ne risk•u duel•o•n pro mi. La nur•a pens•o est•as por mi terur•a.
— Mi ankoraŭ ne sci•as, kio•n mi far•os. Mi dev•as est•i gvid•at•a de cirkonstanc•o•j. Adiaŭ, adiaŭ.
Nun al•proksim•iĝ•is al Vilfrid•o du sinjor•o•j, unu en uniform•o de alt•rang•a oficir•o kaj la ali•a civil•e vest•it•a, sed kun vid•ebl•e soldat•a ten•iĝ•o. Ambaŭ est•is alt•kresk•a•j, bel•tali•a•j vir•o•j. La sinjor•o en civil•a vest•o la unu•a parol•is:
— Ĉu vi permes•os, sinjor•o, ke ni interes•iĝ•u pri tiu okaz•int•aĵ•o? Ni sid•is tre apud•e kaj vid•is la tut•a•n afer•o•n. Permes•u, ke mi kompliment•u vi•n pro vi•a ag•o.
— Dank•o•n, sinjor•o; mi ne pov•is ag•i ali•manier•e, — respond•is Vilfrid•o ĝentil•e.
— Tut•e prav•e, — plu•e dir•is la sam•a sinjor•o. — Mi esper•as, ke vi ne opini•os mi•n tro sci•vol•a; se mi ne erar•as, vi est•as fremd•ul•o? Angl•o, ĉu ne?
— Jes, mi est•as angl•o; mi•a patr•in•o est•is german•in•o.
— Efektiv•e; angl•o-german•o, do.
— Se vi vol•as, jes.
— Se vi intenc•as akcept•i la duel•invit•o•n kaj se vi ne hav•as la kutim•a•j•n sekundant•o•j•n, ni est•as pret•a•j pren•i sur ni•n tiu•n task•o•n. Tamen mi, se vi permes•os, konsil•us al vi mal•akcept•i. Mi kon•as tiu•n Heidelberg’a•n student•a•n korporaci•o•n. Ĝi est•as ar•o da sen•senc•a•j, batal•em•a•j flam•kap•ul•o•j, mult•e pli okup•it•a•j per skerm•ad•o, danc•ad•o kaj drink•ad•o, ol stud•ad•o.
Tiel inter•parol•ant•e, la tri vir•o•j mal•rapid•e el•ir•is el la ĉambr•eg•o, tra•pas•is la grand•a•n, hom•plen•a•n vestibl•o•n kaj ir•is sur la strat•o•n. Tie Vilfrid•o halt•is kaj dir•is:
— Vi ver•e montr•as al mi, fremd•ul•o, tre grand•a•n, ne•ordinar•a•n afabl•ec•o•n, sinjor•o•j: kaj en la okaz•o se la afer•o tio•n neces•ig•os, mi rigard•os ĝi•n kiel grand•a•n honor•o•n pov•i kalkul•i pri vi•a•j help•o kaj konsil•o. Kor•a•n dank•o•n, sinjor•o•j.
La student•o•j star•is sur la trotuar•o ne mal•proksim•e de Vilfrid•o kaj ties nov•a•j amik•o•j, bru•e diskut•ant•e kaj rid•ant•e. La sinjor•o en oficir•a uniform•o nun dir•is:
— Ni•a voj•o hejm•e•n konduk•as ni•n tra vi•a kvartal•o, sinjor•o, ĉu ni do ir•os kun•e? — Post ne•long•e la oficir•o re•e parol•is: — Mi trakt•us la duel•invit•o•n de tiu•j vent•sak•o•j kun mal•estim•o. Se mi hav•us fil•o•n, kiu ne est•as oficir•o, mi don•us al li la sam•a•n konsil•o•n; sed mi ne mir•us, se vi aŭd•us nenio•n plu pri tiu ĉi afer•o. La student•o•j ven•is ĉi tie•n nur por far•i ovaci•o•n al mal•jun•a profesor•o Glaŭber okaz•e de ties or•a edz•iĝ•o•fest•o kaj ver•ŝajn•e ili for•ir•os morgaŭ maten•e. Kompren•ebl•e ili ne pov•is akcept•i publik•a•n — kiom ajn merit•it•a•n — riproĉ•o•n sen parad•a el•montr•o de brav•ec•o.
La konversaci•o nun far•iĝ•is pli gaj•a kaj ĝeneral•a kaj precip•e rilat•is la diferenc•o•n inter la student•a viv•ad•o en angl•a•j kaj german•a•j universitat•o•j. Ĉe strat•angul•o la du ne•kon•at•o•j halt•is. La civil•e vest•it•a sinjor•o si•n turn•is tre ĝentil•e kaj amik•e al Vilfrid•o, dir•ant•e:
— Jen mi•a kart•et•o, — Von Bardeleben est•as mi•a nom•o. Ĉu vi permes•os, ke mi vizit•u vi•n? Ĉu — aŭ ne — vi bezon•os ni•a•n help•o•n, mi tre ŝat•os du•on•hor•a•n babil•ad•o•n kun vi.
— Tio est•os por mi grand•a honor•o, vi•a moŝt•o, — respond•is Vilfrid•o kun facil•a klin•salut•o.
— Ĉu morgaŭ post•tag•mez•e je la du•a est•os oportun•a temp•o por vi?
— Cert•e, sinjor•o von Bardeleben, mi atend•os vi•n kun grand•a plezur•o.
— Vi•a nom•o, vi dir•is, est•as Gallimore, ĉu ne?
— Jes, Vilfrid•o Gallimore, arĥitektur•ist•o. Mi•a•n loĝ•ej•o•n vi facil•e trov•os kontraŭ la poŝt•ofic•ej•o ĉe la strat•o Kolberg ĉe sinjor•in•o Wassermann, kies nom•o trov•iĝ•as sur kupr•a plat•o apud la pord•o.
Re•ven•int•e hejm•e•n Vilfrid•o du•on•kuŝ•iĝ•is sur sof•o•n kaj rev•e pri•pens•is la ne•ordinar•a•j•n okaz•int•aĵ•o•j•n de tiu vesper•o. Kvankam li ne tim•is duel•i, li pli ol du•on•e dezir•is, ke li ne hav•u vizit•o•n de la sekundant•o•j, ĉar li sent•is fort•a•n mal•inklin•o•n hav•i afer•o•n kun ar•o da antipati•a•j student•o•j, kaj ĉar li ne vol•is mal•ŝpar•i mult•valor•a•n temp•o•n pro tia sen•senc•aĵ•o, kiu, en okaz•o de vund•iĝ•o, pov•us mal•help•i la plen•um•ad•o•n de li•a komisi•o. Se Flora kaj fraŭl•in•o Lambert sci•us, ke sang•a duel•o atend•as li•n; ho, kiel ili•a•j am•a•j kor•o•j mal•trankvil•iĝ•us!
Re•e li rigard•is la vizit•kart•o•n de la nov•a amik•o: — “Sekret•a Reg•ist•ar•a Konsil•ant•o Konrad von Bieberstein-Bardeleben” — Nobel•o kaj alt•rang•ul•o! Kvankam dum si•a rest•ad•o en Prus•uj•o kaj Saks•uj•o li spert•ad•is mult•e da amik•ec•o, li ne pov•is ne mir•i pri la tuj•a•j interes•o kaj bon•vol•o, montr•it•a•j al li de tiu alt•rang•a nobel•o.
La sekv•int•a maten•o pas•is sen vizit•o de batal•em•a•j student•o•j, kaj li jam pens•is, ke la antaŭ•dir•o de la ne•kon•at•a oficir•o est•is prav•a. Kontraŭ•vol•e tiu ĉi pens•o iom gaj•ig•is li•n, kvankam ia•foj•e li ek•sent•is dezir•o•n “las•i si•n ir•i” kontraŭ tiu•j rid•ind•a•j student•o•j. Je la du•a hor•o li•a dom•mastr•in•o anonc•is la vizit•o•n de sinjor•o von Bardeleben, kaj Vilfrid•o akcept•is li•n kun montr•o de sincer•a plezur•o kaj respekt•o.
Ek•sid•int•e sur la sof•o la vizit•ant•o dir•is rid•et•ant•e:
— Ho! la flam•kap•a•j student•o•j do ankoraŭ ne send•is si•a•j•n sekundant•o•j•n! Bon•eg•e. Ĝust•e kio•n pens•is mi•a amik•o, kolonel•o von Schliebert. Se ili ne ven•os, des pli bon•e, sed ebl•e ili send•os deput•it•ar•o•n post inter•konsil•iĝ•o en Heidelberg. Nu, kar•a sinjor•o Gallimore, mi tre vol•is sci•ig•i vi•n pri tio, kio al•tir•is mi•a•n atent•o•n al vi. Kiam mi vid•is vi•n star•ant•a•n ĉe la tabl•o, ĉe kiu sid•is la student•ar•o, far•ant•a•n al ĝi tiu•n bon•e merit•it•a•n riproĉ•o•n, nur kelk•a•j•n fut•o•j•n de ni•a tabl•o, vi fort•e re•vok•is en mi•a•n memor•o•n scen•o•n, kiu okaz•is antaŭ mult•a•j jar•o•j en Heidelberg je ne tre mal•simil•a•j cirkonstanc•o•j. Mi tiam, t.e. antaŭ du•dek kvin jar•o•j, hav•is tre kar•a•n angl•a•n amik•o•n. Ni est•is kun•student•o•j kaj an•o•j de la sam•a korporaci•o. Li est•is, sam•e kiel vi, muzik•entuziasm•ul•o. Iu•n tag•o•n ar•o da student•o•j, aparten•ant•a•j al ali•a, mal•amik•a korporaci•o — tre strang•e al la sam•a, al kiu aparten•as tiu•j mal•ĝentil•a•j jun•ul•o•j — montr•is mal•respekt•o•n, kred•ebl•e sen•pri•pens•e aŭ pro tro•ec•o de jun•ul•a ŝerc•em•o, al du sen•help•a•j, tim•em•a•j knab•in•o•j el la kamp•ar•o. Mi pov•as nun, imag•e, vid•i li•n, star•ant•a•n kontraŭ tiu•j student•o•j kun flam•a•j okul•o•j riproĉ•ant•a•n ili•n pro ili•a mal•ĝentil•ec•o kaj sur•verŝ•ant•a•n per varm•eg•a flu•o de indign•o, per bel•a lingv•aĵ•o laŭ si•a elokvent•a stil•o kaj iom rimark•ebl•a, fremd•a el•parol•o. Nu, rigard•ant•e vi•n, mi est•is fort•e frap•it•a de la grand•a simil•ec•o inter vi kaj tiu mal•nov•a kaj nun jam de•long•e mort•int•a angl•a amik•o. Kvankam la fason•o de li•a vest•o est•is mal•simil•a, tamen vi montr•is la sam•a•n figur•o•n, la sam•a•n ten•iĝ•o•n kaj la sam•a•j•n trajt•o•j•n. Sed la nom•o•j est•as mal•sam•a•j — la nom•o de mi•a amik•o est•is Morton, Leslie Morton — ali•e mi ĵur•us, ke vi est•as li•a fil•o, aŭ li•a fantom•o. Pro tio — se vi permes•os al mi ĝi•n dir•i — mi sent•is mi•n al•log•it•a al vi, sinjor•o Gallimore, ne nur per vi•a simil•ec•o al mi•a kar•a amik•o, sed ankaŭ per vi•a propr•a nobl•a ag•o.
— Dank•o•n, sinjor•o konsil•ant•o. Kiel interes•a!
Vilfrid•o ne pov•is ne pens•i pri si•a patr•o, kiu antaŭ du•dek kvin jar•o•j est•is aŭ student•o aŭ jam docent•o en iu universitat•o — ĉu Heidelberg? El ĉiu•j tia•j lok•o•j Heidelberg est•is la plej ver•ŝajn•a, laŭ la kelk•a•j alud•o•j, kiu•j•n li•a onkl•o okaz•e, kontraŭ•vol•e el•las•is. Li tuj decid•is post•ne•long•e vizit•i tiu•n fam•a•n kaj bel•a•n universitat•urb•o•n, malgraŭ mal•agrabl•a ebl•ec•o renkont•i tie si•a•j•n duel•invit•int•o•j•n. Ebl•e li tra•ir•os la sam•a•j•n strat•o•j•n kaj en•ir•os la sam•a•j•n konstru•aĵ•o•j•n, kiu•j•n li•a nobl•a, mal•feliĉ•a patr•o vizit•ad•is.
— Mi tim•as, ke mi mal•gaj•ig•is vi•n, sinjor•o Gallimore. Tio•n mi tre bedaŭr•as. Ĉu vi•a patr•o ankoraŭ viv•as?
Vilfrid•o fort•e pen•is ne montr•i embaras•o•n kaj simpl•e respond•is:
— Ne, vi•a moŝt•o; mi•a patr•o mort•is, kiam mi est•is infan•et•o.
Sinjor•o von Bardeleben demand•is:
— Vi dir•is, ke vi est•as arĥitektur•ist•o? Tre interes•a okup•o.
— Jes; mi hav•as komisi•o•n desegn•i dom•eg•o•n en angl•a stil•o por sinjor•o bankier•o Brockhaus.
— Ho, efektiv•e! Mi•a jun•a amik•o, tio est•as ja grav•a komisi•o, kaj mi tre gratul•as vi•n. Mi bon•e kon•as komerc•konsil•ant•o•n Brockhaus; li•a edz•in•o est•as angl•in•o, tre ĉarm•a sinjor•in•o. Tiu labor•o sen•dub•e fam•ig•os vi•n. Mi tre esper•as tio•n.
La konversaci•o nun turn•iĝ•is al muzik•a•j tem•o•j, kaj sinjor•o von Bardeleben trov•is je si•a grand•a kontent•ec•o, ke ili•a•j gust•o•j est•as tre simil•a•j. Pret•iĝ•ant•e adiaŭ•i si•a•n nov•a•n jun•a•n amik•o•n la alt•rang•ul•o dir•is afabl•e:
— Mi est•os tre feliĉ•a, se vi bon•vol•os far•i al mi vizit•o•n. Mi loĝ•as ĉe la ŝose•o Worms en vila•o nom•it•a “Sans-Souci”, ne mal•proksim•a de la nov•a pont•o.
Post kiam Vilfrid•o far•is konven•a•n, jes•a•n respond•o•n, la konsil•ant•o dir•is plu•e:
— Mi est•as vidv•o jam de dek jar•o•j. Mi•a•j du fil•o•j est•as kadet•o•j en prus•a kadet•a institut•o; ambaŭ est•as en Berlin•o. Ordinar•e, vidv•in•a frat•in•o mi•a mastr•um•as la dom•o•n, sed nun•temp•e ŝi est•as for, vizit•ant•e si•a•n bo•patr•in•o•n. Mi do est•as sol•a dum kelk•a temp•o. Ven•u baldaŭ, mi pet•as, mi•a kar•a amik•o; mi preskaŭ ĉiam est•as hejm•e en la vesper•o kun escept•o de lund•o kaj vendred•o. Vol•u ven•i fru•e, ni vesper•manĝ•as je la sep•a hor•o.
Ĉe la du•a vizit•o, kiu•n far•is Vilfrid•o al sinjor•o von Bardeleben, li renkont•is mez•aĝ•a•n sinjor•o•n, kiu, ŝajn•is al li, jam est•is sci•ig•it•a pri li kaj kiu atend•is kon•iĝ•i kun li. Sinjor•o von Bardeleben prezent•is unu al la ali•a per jen•a•j vort•o•j:
— Jen, Eŭgen•o, mi hav•as grand•a•n plezur•o•n kon•at•ig•i vi•n kun mi•a nov•a angl•a amik•o, sinjor•o Gallimore, kiu tiom simil•as al mi•a iam•a amik•o Morton. — Graf•o von Schwalbach, kiu ankaŭ bon•e kon•is sinjor•o•n Leslie Morton. Io•n plu mi ne pov•as dir•i.
La nov•a kon•at•o esprim•is ne•dub•ebl•e sincer•a•n plezur•o•n pro la inter•kon•at•iĝ•o kaj al•dir•is: —
— Ne; pro nun bedaŭr•at•a•j kaŭz•o•j mi tiam ne am•is tiu•n sinjor•o•n Morton, kvankam mi ne pov•is ne estim•i li•n pro li•a nobl•ec•o de l’ karakter•o.
La person•ec•o de Graf•o von Schwalbach far•is sur la anim•o•n de Vilfrid•o strang•a•n, profund•a•n impres•o•n. Li est•is alt•kresk•a kaj impon•ant•a, serioz•mien•a figur•o kun long•a, nigr•a, griz•iĝ•ant•a barb•o, simpl•e vest•it•a per nigr•a vest•o. Tio, kio plej fort•e al•tir•is la atent•o•n de Vilfrid•o, est•is li•a•j rimark•ind•a•j, griz•a•j okul•o•j. Tiu•j okul•o•j est•is ekster•ordinar•e penetr•em•a•j, tamen sam•temp•e tre bon•kor•a•j, eĉ rev•em•a•j. Vilfrid•o sent•is, kvazaŭ tiu ĉi vir•o vol•as per unu rigard•o penetr•i ĝis la fund•o de li•a anim•o. Intuici•e li ek•sci•is, ke antaŭ li star•as vir•o de ne•ordinar•a•j inteligent•ec•o, alt•anim•ec•o kaj intern•a pac•o. Ŝajn•is, ke tiu vir•o plen•e diven•is li•a•j•n pens•o•j•n kaj dezir•as li•a•n konfid•o•n.
Dum la ĉe•tabl•a konversaci•o graf•o Schwalbach sen•ĝen•e far•is mult•a•j•n demand•o•j•n al Vilfrid•o pri li•a privat•a viv•o, la cel•o de li•a rest•ad•o en Frankfurt, pri li•a•j parenc•o•j en Angl•uj•o kaj mult•a•j ali•a•j afer•o•j. Li ne unu foj•o•n pet•is pardon•o•n pro si•a sci•vol•ec•o, kiel tio•n far•is sinjor•o von Bardeleben, sed, ial, ŝajn•is, ke la evident•a sincer•ec•o kaj la varm•ec•o de li•a simpati•o est•as sufiĉ•a sen•kulp•ig•o. Kiam li rimark•is, ke Vilfrid•o iom embaras•iĝ•as pro demand•o pri si•a patr•in•o kaj respond•as evit•em•e, li tuj ŝanĝ•is la tem•o•n kaj propon•is lud•i muzik•aĵ•o•n. Kvankam li est•is gast•o en la dom•o de amik•o, li mal•ferm•is kaj ferm•is la manĝ•o•n per mal•long•a, sed kor•tuŝ•a kaj impres•a preĝ•o.
Vilfrid•o kaj la reĝ•a konsil•ant•o daŭr•ig•is dum kelk•a•j minut•o•j inter•parol•o•n pri ven•ont•a en Prus•uj•o reg•ist•ar•a kontrol•ad•o rilat•e al la konstru•ad•o de privat•a•j dom•o•j pro la sen•danĝer•ec•o de l’ publik•o kaj la dis•volv•ad•o de naci•a sent•o de bel•ec•o. Tiam ek•son•is el apud•a ĉambr•o la unu•a•j takt•o•j de violon•lud•ad•o. Vilfrid•o est•is tuj frap•it•a de la sorĉ•a bel•ec•o de la muzik•aĵ•o, kaj sinjor•o von Bardeleben flustr•is al li kun signif•o•plen•a kap•sign•o: — Mir•ind•eg•a lud•ant•o. — Ili sen•bru•e en•ir•is la muzik•ĉambr•o•n, kiu•n lum•ig•is nur unu kandel•o, kaj kun•e sid•iĝ•is sur sof•o•n.
Vilfrid•o neniam antaŭ•e aŭd•is tia•n lud•ad•o•n, kaj ĝi ven•is al li•a anim•o kiel nov•a inspir•aĵ•o. Li tuj sent•is, ke la lud•ant•o lud•as improviz•aĵ•o•n kvazaŭ el la profund•o de si•a anim•o. Komenc•e ven•is simpl•a•j, dolĉ•a•j melodi•et•o•j, memor•ig•ant•e al li la feliĉ•a•j•n, sen•nub•a•j•n tag•o•j•n de li•a infan•ec•o. Re•e li aŭd•is gaj•a•j•n tril•o•j•n de facil•kor•a•j bird•et•o•j. Re•e li lud•is kaj rev•is en la sol•ec•o de la sun•bril•a ŝton•min•ej•o, si•a am•at•a ripoz•ej•o. Sed iom post iom la muzik•aĵ•o far•iĝ•is mal•pli dolĉ•a, tamen eĉ pli lert•a kaj en•sorĉ•a. Okaz•is ŝanĝ•o•j de la ton•mod•o kaj de la ton•kolor•o•j; kapric•a•j ŝanĝ•o•j de l’ sent•o•j: jen kelk•a•j mal•gaj•a•j, trem•et•ant•a•j kant•et•o•j; jen mal•klar•a•j, sed akcent•iĝ•ant•a•j, akr•iĝ•ant•a•j kaj pli dolor•iĝ•ant•a•j mal•akord•o•j. — Ĉu la lud•ant•o ver•e pov•as hav•i ia•n percept•o•n pri la stat•o de li•a anim•o dum la last•a•j tri aŭ kvar jar•o•j? — si•n demand•is Vilfrid•o. Kvazaŭ magi•e pas•is antaŭ li•a•j intern•a•j okul•o•j, mir•ind•e rapid•e, la ŝanĝ•iĝ•ant•a bild•o de li•a propr•a, sen•ripoz•a anim•o, mal•trankvil•ig•it•a, prem•it•a de ne•kompren•at•a•j sopir•o•j kaj ia•foj•e dis•ŝir•it•a de dub•o•j.
La mal•akord•o•j ĉes•is kaj ced•is lok•o•n al plend•a•j melodi•o•j, kun kelk•a•j muĝ•a•j pas•aĵ•o•j, kvazaŭ pentr•ant•a•j moment•o•j•n de obtuz•a sen•esper•ec•o. Sed subit•e la ton•bild•o re•e ŝanĝ•iĝ•is. Minac•ant•a uragan•o for•pas•as, kaj bril•a•j sun•radi•o•j tra•penetr•as la mal•hel•a•j•n, dis•ŝir•iĝ•ant•a•j•n nub•o•j•n, super•verŝ•ant•a•j ĉio•n per lum•o, feliĉ•eg•o. Ekstaz•a ĝoj•eg•o, laŭd•o•kri•o•j nun far•iĝ•is, dum kelk•a temp•o, la reg•ant•a sent•o: tut•a haleluj•o•ĥor•o en unu anim•o. Iom post iom, preskaŭ ne•rimark•ebl•e, la ekstaz•o for•iĝ•as, kaj la melodi•o•j far•iĝ•as pli trankvil•a•j, seren•a•j. Kun trem•et•ant•a kor•o, kun ne•difin•ebl•a sopir•o al io Vilfrid•o si•n for•don•is al la dolĉ•a influ•o de la rav•a muzik•o. Ia•foj•e li sent•is kvazaŭ li est•us lev•at•a per facil•a•j, harmoni•a•j vent•et•o•j aŭ port•at•a de ne•vid•ebl•a•j man•o•j alt•e•n, pli alt•e•n, post•las•int•e la ter•o•n kun ĝi•a•j zorg•o•j kaj mal•trankvil•o•j kaj dolor•o•j. Ŝajn•is al li, ke li aŭd•as seraf•a•n ĥor•o•n laŭd•i Di•o•n kaj pri•kant•i si•a•n propr•a•n feliĉ•eg•o•n pro la ĉe•est•o de la etern•a Spirit•o. Pli ol unu foj•o•n li demand•is si•n kun mir•o: — Ĉu est•as ebl•e, ke hom•a kor•o pov•as posed•i tia•n seren•ec•o•n, pov•as sent•i tia•n anim•pac•o•n? Tiam la sopir•o far•iĝ•is esper•o, ke ankaŭ li iam spert•os simil•a•n intern•a•n pac•o•n.
Dolĉ•e la lud•ad•o daŭr•is. Pli kaj pli Vilfrid•o sent•is si•n el•pren•it•a el si mem; pli kaj pli, nov•a, mir•ind•a feliĉ•ec•o plen•ig•is li•a•n kor•o•n. Li•a anim•o, ŝajn•e, flug•pend•is, forges•int•a ĉiu•j•n ter•a•j•n mal•help•o•j•n, en seren•a, spirit•a atmosfer•o de ali•a mond•o. Ankoraŭ la lud•ad•o daŭr•is per dolĉ•a•j ton•o•j, la plej alt•a•j, kiu•j•n pov•as el•ig•i la violon•o, far•iĝ•ant•e ĉiam pli mal•laŭt•a, seraf•a, ĝis fin•e, ĝi tut•e ĉes•is. Post kelk•a•j minut•o•j la graf•o ferm•is kun klak•o si•a•n violon•uj•o•n, kaj sinjor•o von Bardeleben lev•iĝ•is. Nur tiam Vilfrid•o konsci•is, ke la muzik•o jam fin•iĝ•is. Parol•i li ne pov•is. Li•a kor•o est•is tro plen•a, kaj li nur mal•mult•e part•o•pren•is la konversaci•o•n, kiu post•e far•iĝ•is en apud•a, bril•e lum•ig•it•a salon•o. Dum tiu inter•parol•o Vilfrid•o sent•is si•n ankoraŭ pli fort•e al•log•it•a de la strang•a nov•e•kon•at•o, kaj ne•klar•ig•ebl•a antaŭ•sent•o ek•reg•is li•n, ke tiu vir•o hav•os grand•a•n influ•o•n sur li•a•n viv•o•n.
Graf•o von Schwalbach, kiu loĝ•is en vilaĝ•o apud Darmstadt, nur tra•pas•is Frankfurt’o•n sur•voj•e al Gotha kaj promes•is re•e pas•ig•i kelk•a•j•n tag•o•j•n ĉe si•a amik•o dum la re•ir•vojaĝ•o post tri semajn•o•j. Est•is aranĝ•it•e, ke li kaj Vilfrid•o re•e renkont•iĝ•u en la sam•a dom•o.
Kiam Vilfrid•o re•ven•is en si•a•n loĝ•ej•o•n, sinjor•in•o Wassermann sci•ig•is li•n, ke du student•o•j el Heidelberg ven•is dum li•a for•est•o. Ili post•las•is si•a•j•n kart•et•o•j•n kun la inform•o, ke ili re•e vizit•os li•n la sekv•ant•a•n maten•o•n je la naŭ•a hor•o.
Student•o•j el Heidelberg! Li do dev•os duel•i. Kia sen•senc•a, mal•agrabl•a afer•o!
Sur•voj•e hejm•e•n li est•is pen•int•a konserv•i en la anim•o la seren•ec•o•n, kiu•n est•ig•is en ĝi la mir•ind•a lud•ad•o de la nigr•a•barb•ul•o, kaj li jam antaŭ•sent•is la feliĉ•ec•o•n, kiu•n li ĝu•os, du•on•kuŝ•ant•e sur la sof•o kaj las•ant•e la memor•o•n de tiu•j dolĉ•a•j melodi•o•j de•nov•e tra•vibr•i li•a•j•n pens•o•j•n. Subit•a mal•agrabl•eg•a vek•iĝ•o el bel•a sonĝ•o! Anstataŭ dolĉ•a•j rev•o•j, ek•okup•is li•a•n kor•o•n nun mal•dolĉ•a•j pens•o•j, indign•o, mal•am•o kaj dezir•o al venĝ•o pro tiu ĉi el•rev•iĝ•o. Mal•bon•humor•e li ir•is tie•n kaj re•e•n tra la ĉambr•o. Li ek•mal•am•is si•n mem; li mal•am•is si•a•n sort•o•n kaj si•a•n mal•saĝ•ec•o•n. — Ne! Li ne ag•is mal•saĝ•e! Li far•os tio•n sam•a•n re•e kaj re•e por ŝirm•i sam•land•an•in•o•n kontraŭ ar•o da german•a•j student•o•j.
— Bon•e, do, ni batal•u ĝis•mort•e, sinjor•o•j student•o•j. Ebl•e tio est•as pli ol vi atend•is!
Post kelk•a temp•o Vilfrid•o far•iĝ•is pli trankvil•a; sed li•a mal•gaj•ec•o pli•grand•iĝ•is. Li ek•konsci•is, ke la seren•ec•o, kiu•n li sent•is antaŭ unu hor•o, ne hav•as natur•a•n baz•o•n en li mem; ke ĝi nur daŭr•is tiel long•e, kiel li est•is sub la influ•o de seren•ig•a muzik•o kaj tiel long•e, kiel li pov•is forges•ig•i al si la afer•o•j•n de la aktual•ec•o.
— Kiom do valor•as mi•a viv•o? — li medit•is mal•gaj•e. — Kio•n signif•os, se mi perd•os la viv•o•n; kaj kial mi ne bon•ven•ig•us la mort•o•n? Ha! Ebl•e tiam mi sci•us; mal•kovr•iĝ•us antaŭ mi la mister•o•j de l’ viv•o, de l’ post•mort•a viv•o kaj de la Di•ec•o mem. Ebl•e tiam mi trov•os anim•pac•o•n, etern•a•n ripoz•o•n, ĉiam•a•n seren•ec•o•n! Sed en la okaz•o, se mi vund•iĝ•os, tiel ke mi far•iĝ•os ne•kapabl•a plen•um•i mi•a•n am•at•a•n labor•o•n, kia tiam est•os mi•a anim•stat•o? Eĉ long•a prokrast•o est•os ne•el•port•ebl•a.
Akurat•e je la naŭ•a hor•o, la sekv•int•a•n maten•o•n, en•ir•is en la salon•et•o•n de Vilfrid•o la du send•it•o•j de la student•a korporaci•o “Fortuna” en Heidelberg. Post formal•a inter•kon•at•iĝ•o ili sci•ig•is al Vilfrid•o, ke la honor•a kort•o de tiu korporaci•o decid•is, ke sinjor•o Paŭl•o Mietschke dev•as insist•i pri don•ot•a al li plen•a kontent•ig•o.
Parol•ant•e kun mal•varm•a ton•o Vilfrid•o respond•is:
— Mi mal•estim•as vi•a•j•n rid•ind•a•j•n duel•kutim•o•j•n, tamen, por ke vi ne pens•u, ke angl•o tim•as duel•e renkont•i german•a•n student•o•n, mi akcept•as vi•a•n invit•o•n. Mi las•as al vi elekt•o•n inter batal•o per pugn•o•j aŭ per pistol•o•j — ĝis•mort•a. Ĉar mi neniam ten•is en la man•o rapir•o•n, nek spad•o•n, nek glav•o•n, mi tut•e mal•konsent•us duel•i per tia•j arm•il•o•j.
La du jun•ul•o•j aspekt•is iom embaras•it•e:
— Kompren•ebl•e, sinjor•o, en la okaz•o, se vi vol•os re•pren•i . . — dir•is unu el ili.
— Mi hav•as nenio•n por re•pren•i, sinjor•o student•o, — akr•e respond•is Vilfrid•o, — mi nur plen•um•is mi•a•n dev•o•n, ŝirm•ant•e sam•patr•uj•an•in•o•n kontraŭ ofend•a kondut•o de ar•o da mal•ĝentil•a•j jun•ul•o•j, kaj mi far•us tio•n sam•a•n en ĉiu okaz•o, eĉ antaŭ vi•a tut•a korporaci•o. Mi•a amik•o, sinjor•o reg•ist•ar•a konsil•ant•o von Bieberstein-Bardeleben far•os kun vi ĉiu•j•n ceter•a•j•n aranĝ•o•j•n. Mi dank•as vi•n pro vi•a vizit•o, sinjor•o•j student•o•j. Bon•a•n tag•o•n. Sen•vort•e pro mir•o la du student•o•j klin•salut•is kaj el•ir•is.
* * * * * *
Apenaŭ tag•iĝ•is, iu•n mal•varm•a•n, nebul•a•n maten•o•n en la monat•o Mart•o, kiam du kaleŝ•o•j, vetur•ant•a•j, unu post la ali•a, je distanc•o de kelk•dek•o•j da metr•o•j, sur unu el la ŝose•o•j apud Frankfurt-am-Main al•proksim•iĝ•is al angul•o de arb•ar•et•o. El ambaŭ vetur•il•o•j el•paŝ•is po kvar vir•o•j. Sen•vort•e, kiel fantom•o•j ili ir•is laŭ•long•e de la bord•o, unu•op•e, ĝis sol•ec•a mal•dens•ej•o, kaŝ•it•a de arb•o•j kaj arb•et•o•j. Tie la du ar•et•o•j da vir•o•j si•n lok•is ĉe kontraŭ•a•j flank•o•j, rapid•e, tamen sen•bru•e, funebr•e. Mal•long•a flustr•it•a inter•parol•o inter du vir•o•j, el•ven•int•a•j el ambaŭ flank•o•j: unu el ili mezur•is, mal•rapid•e, zorg•e dek kvin paŝ•o•j•n inter la du grup•et•o•j. Ĉe la ekstrem•o•j de la mezur•it•a distanc•o si•n lok•is du figur•o•j: unu alt•kresk•a, mal•dik•et•a, fleks•ebl•a; la ali•a de mal•pli ol mez•a kresk•o, iom dik•a kaj larĝ•e•ŝultr•a. Post moment•o da silent•o ek•vid•iĝ•is, ne•klar•e tra la nebul•o, sam•temp•e, du bril•et•o•j, kaj aŭd•iĝ•is unu laŭt•a paf•bru•o. Subit•a, mal•long•a mov•iĝ•o okaz•is en ambaŭ grup•et•o•j, kaj de•nov•e ek•vid•iĝ•is du fajr•a•j lang•et•o•j, akompan•at•a•j de tondr•a bru•o. La pli mal•alt•kresk•a duel•ant•o ek•ŝancel•iĝ•is kaj fal•is ter•e•n. Ĉiu•j kur•is al li kaj si•n klin•is super li•n, krom la antagonist•o. Tiu ĉi, for•ĵet•int•a la pistol•o•n kruc•ig•is la brak•o•j•n kaj rest•is star•ant•e sen•mov•e kun la kap•o klin•it•a sur la brust•o, kiel vir•o profund•e en•pens•a.
Post kelk•a•j minut•o•j du sinjor•o•j al•proksim•iĝ•is al li, kaj unu el ili, met•ant•e la man•o•n sur li•a•n ŝultr•o•n, dir•is: —
— Ven•u, sinjor•o Gallimore, ni est•as sen•util•a•j ĉi tie. Mal•bon•a frakas•iĝ•o de l’ mal•dekstr•a brak•o; sen•esper•a afer•o, kiu postul•as tuj•a•n amput•o•n ĉe la ŝultr•o.
* * * * * *
La fin•akord•o•j de Beethoven•a tri•o for•son•iĝ•is. Graf•o von Schwalbach kaj sinjor•o von Bardeleben kor•e kompliment•is Vilfrid•o•n pro li•a lert•a, sent•plen•a lud•ad•o. Li fort•e sed van•e, pen•is, dum la lud•ad•o de la koncert•et•o, for•ig•i nask•iĝ•ant•a•j•n mal•gaj•a•j•n pens•o•j•n kaj nun li konsci•is, ke, ĉe kelk•a•j patos•a•j pas•aĵ•o•j, nur la mal•gaj•ec•o kaj, ia•foj•e, dolor•e melankoli•a stat•o de li•a anim•o ebl•ig•is li•n lud•i kun tiu sent•em•ec•o, kiu el•vok•is la laŭd•o•n de li•a•j kun•lud•int•o•j. Tamen la fort•e dezir•it•a•j laŭd•o•j de tiu•j du muzik•spert•ul•o•j est•is por li tre agrabl•a•j.
Tiu•n vesper•o•n la mir•ind•a intern•a pac•o kaj feliĉ•a kontent•ec•o de l’ graf•o — kiu•j•n montr•is ĉiu•j li•a•j rigard•o•j, vort•o•j kaj gest•o•j — trov•is nenia•n akord•o•n en la kor•o de Vilfrid•o; mal•e, tiu•j ĉi afer•o•j ŝajn•is eĉ pli•grand•ig•i, pro sen•esper•ec•o, li•a•n mal•gaj•ec•o•n. Post la muzik•ad•o okaz•is diskut•o pri la moral•ec•o de duel•o•j. Sinjor•o von Bardeleben fort•e sub•ten•is la neces•ec•o•n eĉ la dezir•ind•ec•o•n de tiu•j pro•honor•a•j batal•o•j, dum graf•o von Schwalbach laŭ si•a trankvil•a, pens•em•a manier•o, kontraŭ•star•is, ne mal•pli fort•e, la argument•o•j•n de si•a amik•o. Je la fin•o de long•a, sprit•a rezon•ad•o li dir•is:
— Resum•e do, la tut•a instru•ad•o de Jesu•o ja plen•e kondamn•as la kor•stat•o•n, kiu okaz•ig•as duel•o•j•n; sed, for•las•ant•e la krist•an•a•n vid•punkt•o•n, ili eĉ ne est•as defend•ebl•a•j sur la baz•o•j de moral•ec•o, nek filozofi•o. Se nur duel•ont•o•j vol•us aŭ pov•us sufiĉ•e fund•e analiz•i si•a•j•n sent•o•j•n, ili trov•us, ke la sent•o de ver•a ind•ec•o — se tio ekzist•as — ne est•as mal•trankvil•ig•it•a. Ne, ĝeneral•e, ju pli oni sent•as, ke riproĉ•o est•as merit•it•a, des pli oni koler•as. Oni nur vol•as konserv•i la normal•a•n, sed plej oft•e nur ŝajn•ig•it•a•n respekt•o•n de si•a kon•at•ar•o. Nu, kio est•as, fund•e de l’ analiz•o, tiu ĉi em•o? Ĉu ne ĉiu sci•as, en la profund•o de l’ kor•o, ke li ĉiam pen•ad•as est•ig•i pli bon•a•n opini•o•n pri si mem, ol li ver•e merit•as? La tut•a duel•afer•o est•as mal•sincer•aĵ•o; oni ja ne pov•as imag•i, ke ies ver•a ind•ec•o aŭ pli•grand•iĝ•as aŭ mal•pli•grand•iĝ•as laŭ la rezultat•o de duel•o. Parol•ant•e laŭ person•a vid•punkt•o, neniu pov•as vund•i mi•a•n honor•o•n. Se ies riproĉ•o est•as merit•it•a, mi pen•as humil•e akcept•i ĝi•n kaj, se neces•e, mi pet•as pardon•o•n. Se mi ne merit•as la riproĉ•o•n, mi konsci•as, ke, en ŝanĝ•it•a•j cirkonstanc•o•j, mi pov•us merit•i ĝi•n. Kiu plej bon•e kon•as si•a•n propr•a•n kor•o•n, tiu sci•as, ke nenio tro mal•bon•a pov•us est•i dir•at•a pri ĝi.
— Tamen, — re•dir•is la konsil•ant•o, — neces•e est•as, ke oni kresk•ig•u dec•a•n honor•sent•o•n, am•o•n al honor•o kaj mem•estim•o•n.
— Honor•o! — iom mal•estim•e respond•is la nigr•a•barb•ul•o, — honor•o kaj ind•ec•o est•as mal•sam•a•j afer•o•j. Honor•o est•as tiel ŝanĝ•iĝ•em•a, kiel publik•a opini•o, per kiu ĝi si•n nutr•as. Ĝi simil•as al grandioz•a konstru•aĵ•o, star•ig•it•a sur sabl•a, mov•iĝ•em•a fundament•o. Mem•estim•o, mi•a amik•o, est•as plej•part•e mem•tromp•o. Pli•vol•e stimul•u pasi•a•n dezir•o•n est•i bon•a, nobl•a, mem•forges•em•a, sed ne kuraĝ•ig•u mem•estim•o•n. La hom•a kor•o jam est•as tro plen•plen•a de tio; efektiv•e mem•estim•o, mem•prav•ig•em•o, t.e. mem•am•o, est•as ĝi•a plej mal•bon•a ec•o.
Ĝis tiam Vilfrid•o ne oft•e part•o•pren•is la diskut•o•n, sed aŭskult•is kun streĉ•it•a atent•o la argument•o•j•n de la du pli•aĝ•a•j vir•o•j. Fin•e li dir•is:
— Vi•a•j argument•o•j, sinjor•o•j, ĵet•is mi•n de unu flank•o al la ali•a; kaj mi preskaŭ ne sci•as, kie mi star•as. Mi fort•e sent•as la saĝ•ec•o•n de la vort•o•j de l’ sinjor’ graf•o, sed ili est•as ja por mi tiel nov•a•j kaj strang•a•j, ke ili postul•as plu•a•n, serioz•a•n pri•pens•o•n. Unu afer•o•n, tamen, mi sci•as, nom•e, ke tiu ĉi duel•o kun ĝi•a mal•ĝoj•a rezultat•o tre mal•gaj•ig•is mi•n. En la profund•o de l’ kor•o mi ne pov•as ne hont•i pri la mal•nobl•a•j sent•o•j, kiu•j mi•n puŝ•is al tiu ag•o, aŭ, pli bon•e, pri la mank•o de moral•a fort•o, kiu mal•help•is mi•n ag•i laŭ la instig•o•j de pli nobl•a•j impuls•o•j. Mi sufer•is terur•a•n angor•o•n pro intern•a batal•o la nokt•o•n antaŭ la duel•o, ĝis kiam, lac•eg•a, mi•a cerb•o rifuz•is pens•i unu pens•o•n plu.
Graf•o von Schwalbach rigard•is Vilfrid•o•n per si•a•j pens•em•a•j, penetr•em•a•j okul•o•j, kaj re•e la jun•a vir•o sent•is, kvazaŭ li•a anim•o est•as leg•at•a de li kiel mal•ferm•it•a libr•o. Kiam Vilfrid•o lev•iĝ•is por for•ir•i, la nobel•o sekv•is li•n kaj, met•ant•e man•o•n sur li•a•n ŝultr•o•n, dir•is:
— Mi•a kar•a amik•o, mi ir•os hejm•e•n post•morgaŭ maten•e. Mi est•as fraŭl•o, loĝ•ant•a en sol•ec•a dom•o apud la bel•a urb•o Darmstadt en ĉarm•a ĉirkaŭ•aĵ•o. Vi far•os al mi grand•a•n plezur•o•n, se vi ven•os por pas•ig•i kun mi tiom da tag•o•j, kiom vi pov•os ripoz•ig•i vi•a•n labor•o•n. Vi bezon•as mal•long•a•n ŝanĝ•o•n de okup•o kaj de pens•o•j. Ne mal•konsent•u.
Vilfrid•o ne vol•is mal•konsent•i; li pli•vol•e met•us la brak•o•j•n ĉirkaŭ la kol•o•n de la nigr•a•barb•ul•o.
Tri tag•o•j•n post•e, iom post la tag•mez•o, la kaleŝ•o de la graf•o en•ir•is la kort•o•n de grand•a, mal•nov•a dom•o, ĉirkaŭ•it•a de bel•a ĝarden•o. Ĉio en la dom•o kaj ĝi•a ĉirkaŭ•aĵ•o aspekt•is pac•e kaj trankvil•e. Pro la sen•artifik•a kor•ec•o de la gast•ig•ant•o kaj la ĝentil•ec•o de la serv•ist•o•j Vilfrid•o tuj sent•is si•n tut•e hejm•e. Sur•voj•e tra la vilaĝ•o graf•o von Schwalbach jam mend•is tag•manĝ•o•n por du person•o•j de hotel•mastr•o, kiu star•is ĉe la pord•o de mal•nov•a bon•hav•ec•a hotel•o kaj kiu salut•is li•n per riverenc•o kaj kun esprim•o de ĝoj•o.
Post la tag•manĝ•o Graf•o von Schwalbach montr•is al si•a gast•o la vid•ind•aĵ•o•j•n de si•a dom•o kaj post•e propon•is promen•o•n en la ĝarden•o kaj sur apud•a mont•et•o. Tiu promen•o kaj la instru•a•j parol•o•j de la gast•ig•ant•o est•is por Vilfrid•o ver•a ĝu•o. La anim•trankvil•ec•o kaj ne•sku•ebl•a cert•ec•o rilat•e la afer•o•j•n de la spirit•a mond•o, kiu•j•n el•montr•is tiu serioz•a, sed profund•e feliĉ•a vir•o, far•is sur la anim•o•n de Vilfrid•o fort•a•n, trankvil•ig•a•n impres•o•n. Li sent•is, kvankam ankoraŭ ne•klar•e, ke tiu anim•pac•o kaj la ĝis•fund•a en•vid•o de l’ graf•o en ĝust•e tiu•j•n afer•o•j•n, kiu•j tiom konfuz•is li•n, est•as la rezult•o, ne de subtil•a, filozofi•a rezon•ad•o, sed de viv•a kontakt•o kun la real•aĵ•o•j de la spirit•a viv•o kaj de intim•a rilat•o kun pasi•e am•at•a Di•o. La klar•ec•o de li•a viv•o•filozofi•o est•is konsekvenc•o de la cert•ec•o de li•a konvink•it•ec•o kaj de la simpl•ec•o de li•a dogm•ar•o.
Kiel mal•kontent•ig•a•j, van•a•j kaj sen•signif•a•j aspekt•is al Vilfrid•o nun la ne•cert•a•j kaj reciprok•e si•n kontraŭ•dir•ant•a•j pretend•o•j de la filozof•o•j, kiu•j•n li antaŭ•e stud•is, kaj kiel rid•ind•a•j nun la diskut•ad•o•j pri ili, kiu•j•n li kelk•a•foj•e part•o•pren•is en la salon•o de ge•sinjor•o•j Parkinson en London•o! Kaj tiu ĉi profund•a pens•ul•o est•is tiel simpl•anim•a, kiel li•a kar•a amik•in•o, fraŭl•in•o Lambert.
Post la post•tag•mez•a kaf•o•manĝ•o ambaŭ vir•o•j sid•is kun•e sur la sof•o en jam mal•lum•iĝ•ant•a ĉambr•o. Vilfrid•o aŭskult•is kun mir•o kaj ĝu•eg•o la vort•o•j•n de si•a gast•ig•ant•o, dum tiu ĉi mal•kovr•is al li la intern•o•n de si•a kor•o kaj pri•skrib•is la rav•o•n, kiu•n sen•inter•mank•e far•as al li la konsci•o pri la am•o de Di•o. La bel•son•a voĉ•o de la parol•ant•o cert•ig•is la profund•a•n ĝoj•o•n kaj kontent•ec•o•n, kiu•j•n li•a•j vort•a•j el•montr•is. Di•o est•is por li absolut•a real•aĵ•o, konsci•at•a en la profund•o de li•a propr•a intern•a est•aĵ•o. Kiam la graf•o ek•silent•is, Vilfrid•o demand•is li•n:
— Dir•u al mi, mi pet•as, ĉu vi, la unu•a•n vesper•o•n, kiam ni renkont•iĝ•is, pentr•is per vi•a violon•lud•ad•o la histori•o•n de vi•a anim•o?
— Jes, — respond•is la vir•o el la kontraŭ•a angul•o de la sof•o, — kaj mi tre ĝoj•as, ke vi kompren•is mi•n.
— Ĉu vi, do, ne ĉiam ĝu•is tiu•n anim•pac•o•n, kiu•n vi nun ĝu•as?
— Ne, kar•a amik•o, ne ĉiam. Mi iam spert•ad•is dub•o•j•n kaj kor•prem•o•j•n, simil•a•j•n al la vi•a•j, kaj mi ne mal•trankvil•iĝ•as pro vi•a est•ont•ec•o. Vi est•as sur la ĝust•a voj•o. Est•as ja nur neces•e, ke oni vol•u far•i la vol•o•n de Di•o, kaj, laŭ la dir•o de Jesu•o mem, oni ek•kon•os, kio est•as Li•a doktrin•o. Al sincer•a, pen•e serĉ•ant•a anim•o Di•o si•n nepr•e mal•kovr•as, kaj mi kred•as, ke vi sincer•e serĉ•as la ver•o•n. Unu sol•a ek•kon•o de la fakt•o, ke Di•o ekzist•as, sufiĉ•as por ĉiam for•ig•i dub•o•j•n kaj mal•fid•o•n kaj tim•o•n. Tre mal•mult•a•j est•as sincer•a•j serĉ•ant•o•j; mi ankoraŭ renkont•is tre•eg•e mal•mult•a•j•n. Tre ĝeneral•e oni ne vol•as kred•i; hom•o•j ne•kred•em•a•j zorg•e serĉ•as, per ĉiu•j rimed•o•j, el•trov•i io•n, kio pov•us anstataŭ•i Di•o•n, ia•n ali•a•n klar•ig•o•n aŭ Unu•a•kaŭz•o•n; kaj nenia teori•o est•as tro absurd•a, tiel long•e, kiel ĝi prezent•as la plej mal•grand•a•n esper•o•n, ke oni pov•os for•ig•i la ver•a•n Kre•int•o•n.
— Mi sent•as la prav•ec•o•n de vi•a•j vort•o•j, sinjor•o graf•o. Kiam mi est•is en Berlin•o, mi tre mal•trankvil•iĝ•is de nov•a demand•o pri la origin•o de l’ viv•o. Kio•n vi pens•as pri tio?
— Jes, — respond•is la nobel•o, — mi aŭd•is pri tiu•j diskut•ad•o•j. Laŭ mi•a opini•o, est•as absolut•e van•e por la hom•a cerb•o pen•i el•trov•i la origin•o•n de la viv•o. Ver•ŝajn•e mi mir•ig•as vi•n dir•ant•e, ke tio est•as tut•e ne•ebl•a, tial ke, laŭ iu senc•o, ĝi ne hav•as origin•o•n. Ne nur la viv•o, sed ĉio, kio ekzist•as en la univers•o ekzist•as ĉar, kaj tiel long•e, kiel Di•o vol•as, ke ili est•u. Ĉiu spirit•a viv•o est•as part•o de Di•o, kaj, ĉar Di•o ne hav•as origin•o•n, la spirit•a viv•o ne hav•as. Ĉiu efekt•o ja dev•as hav•i kaŭz•o•n; sekv•e nepr•e dev•as ekzist•i unu Unu•a•kaŭz•o, mem•ekzist•ant•a, sen•origin•a, mem•sufiĉ•a kaj kapabl•a est•ig•i ĉio•n, kio ekzist•as.
La sekv•int•a•n maten•o•n la poŝt•o al•port•is por Vilfrid•o leter•o•n de fraŭl•in•o Lambert. Per mal•mult•a•j vort•o•j ŝi sci•ig•is al li ke, dank’ al la sen•lac•a•j pen•ad•o•j de Flora kaj de fraŭl•in•o Parkinson, li•a sen•kulp•ec•o est•is plen•e mal•kovr•it•a; ke Le•o Broadbent konfes•is si•a•n krim•o•n kaj est•is dev•ig•it•a for•las•i la land•o•n. La leter•o montr•is la kutim•a•n am•em•o•n kaj kor•tuŝ•a•n zorg•em•o•n pri li•a korp•a kaj spirit•a bon•stat•o. Ĝi fin•iĝ•is jen•e: — Kar•a Flora sufer•is mult•e pro vi kaj plen•um•is si•a•n task•o•n kun mir•eg•ind•a kuraĝ•o kaj si•n•don•em•o. Kvankam la fakt•o, ke tiu kruel•a suspekt•o nun est•as for•ig•it•a de vi•a kar•a nom•o, tre kontent•ig•as ŝi•n, tamen, kompren•ebl•e, la el•trov•o de la ver•a krim•ul•o est•is por ŝi terur•a bat•o, kaj ŝi•a san•o ricev•is fort•a•n sku•o•n. Sed, dank’ al Di•o, ŝi nun preskaŭ plen•e re•san•iĝ•is. La kar•a knab•in•o pas•ig•is kelk•a•j•n semajn•o•j•n ĉe onkl•in•o en Oksford•o, sed nun ŝi intenc•as re•ven•i hejm•e•n post unu semajn•o. Mi•a kar•a knab•o, mult•a•j•n ĝoj•o•larm•o•j•n mi verŝ•is pro la evident•iĝ•o de vi•a sen•kulp•ec•o kaj pro vi•a nobl•a ag•o. Sed ankaŭ mi verŝ•is larm•o•j•n pro ni•a kar•eg•a Flora kaj ŝi•a famili•o. Flora opini•as, ke nun nenio mal•help•as vi•a•n baldaŭ•a•n re•ven•o•n, kaj dezir•as, ke oportun•a sud•vent•o al•port•u vi•n sur si•a•j mol•a•j flug•il•o•j. Sed, kar•ul•o, mi sci•as, ke dev•o•j lig•as vi•n al Frankfurt dum kelk•a temp•o, kaj ebl•e konsil•ind•e est•as, ne serĉ•i renkont•o•n kun la Broadbent’a famili•o, ĝis for•pas•os la plej grand•a akr•ec•o de ili•a mal•ĝoj•o. Skrib•u rekt•e al Flora.
Flu•eg•o da divers•a•j sent•o•j ek•plen•ig•is la kor•o•n de Vilfrid•o: dolĉ•a ĝoj•o pro la fidel•ec•o kaj si•n•don•em•o de la am•at•in•o kaj pro la kor•tuŝ•a am•em•o de la patr•in•a amik•in•o; mal•ĝoj•o pro la kaŭz•it•a•j al Flora kor•prem•eg•o kaj mal•san•o; kaj varm•a admir•o pri la ofer•em•o de fraŭl•in•o Parkinson. Tiu•j•n emoci•o•j•n tra•penetr•is kresk•ant•a sent•o de sen•pez•iĝ•o pro la mal•kovr•o de li•a sen•kulp•ec•o. La est•ont•ec•o subit•e aspekt•is tiom pli hel•e, pli roz•kolor•e. Leg•ant•e la cit•it•a•j•n vort•o•j•n de la kar•a, hero•a knab•in•o, li ek•sent•is fort•a•n dezir•o•n, tuj respond•i al ŝi•a al•vok•o, sed la saĝ•a konsil•o de fraŭl•in•o Lambert sam•e subit•e moder•ig•is li•a•n fervor•o•n. Kiam, tra•leg•int•e la leter•o•n la du•a•n foj•o•n, Vilfrid•o lev•is la okul•o•j•n, li renkont•is bon•kor•a•n, rid•et•ant•a•n rigard•o•n el la mal•hel•a•j, pens•em•a•j okul•o•j de la graf•o. Tiu ĉi ek•dir•is:
— En ni•a viv•o okaz•as ia•foj•e moment•o•j — ĉu ne? — kiam oni sent•as inklin•o•n sam•temp•e ĝoj•eg•i kaj plor•i. Hodiaŭ maten•e la veter•o ne log•as ni•n ekster•e•n. Mi do kuraĝ•as far•i al vi pet•o•n. Sid•iĝ•u en tiu•n sof•angul•o•n kaj rakont•u al mi la histori•o•n de vi•a viv•o. El mult•a•j alud•o•j vi•a•j mi konklud•as, ke tiu histori•o ne est•as ordinar•a, kaj mi cert•ig•as vi•n, ke ĉiu detal•o mi•n tre interes•os.
Por Vilfrid•o tiu ĉi pet•o est•is tre bon•ven•a; efektiv•e li jam dezir•is okaz•o•n por mal•kovr•i si•a•n kor•o•n al tiu ne•ordinar•e simpati•a hom•o kaj por pri•parol•i kun li la mult•a•j•n mal•trankvil•ig•a•j•n kaj mister•a•j•n demand•o•j•n rilat•e al si•a viv•o, kiu•j ĉiam postul•is solv•o•n. La rakont•o de Vilfrid•o daŭr•is ĝis la tag•manĝ•o kaj post•e ĝis serv•ist•o en•port•is la post•tag•mez•a•n kaf•o•manĝ•o•n. Graf•o von Schwalbach aŭskult•is kun streĉ•it•a atent•o, li nur mal•oft•e inter•romp•is la parol•ant•o•n, por far•i demand•o•j•n pri fraŭl•in•o Lambert kaj sinjor•o Hutton. Ia•foj•e li•a ĉiam trankvil•a vizaĝ•o ek•montr•is sign•o•j•n de profund•a emoci•o. Li•a•j okul•o•j fiks•e kaj rev•e rigard•is en la spac•o•n. Fin•e li dir•is serioz•e, kvazaŭ li parol•us al si mem:
— Kiel mir•ind•a•j est•as Vi•a•j voj•o•j, ho mi•a Di•o, kaj Vi•a favor•kor•ec•o kiel ampleks•a! — Pardon•u, amik•o mi•a, vi•a rakont•o kor•tuŝ•as mi•n pli, ol vort•o•j pov•us esprim•i.
— Efektiv•e? — Vilfrid•o rigard•is la mistik•ul•o•n kun mir•o kaj strang•a mal•trankvil•o.
— Ĉu neniam ven•is al vi la pens•o, — demand•is, post moment•o, la nigr•a•barb•ul•o, — kiel strang•a, kiel ne•klar•ig•ebl•a est•as tiu am•o inter vi kaj fraŭl•in•o Lambert?
— Jes, mi oft•e mir•is pri tio.
— Ĉu vi neniam rimark•is, ke fraŭl•in•o Lambert hav•as fremd•land•a•n el•parol•o•n?
La man•o de Vilfrid•o, kuŝ•ant•a sur la tabl•o ek•trem•et•is. Konfuz•a•j pens•o•j rapid•e tra•flug•is li•a•n cerb•o•n, dum li pen•is kun•rilat•ig•i fraŭl•in•o•n Lambert kun li•a . . . mort•int•a? . . . viv•ant•a? . . . patr•in•o. Li klin•is si•n antaŭ•e•n, por pli bon•e vid•i la vizaĝ•o•n de la demand•int•o, kaj respond•is:
— Mi re•memor•as la dir•o•n de ali•a•j, antaŭ mult•a•j jar•o•j, ke ŝi hav•as el•parol•o•n kiel fremd•ul•in•o, sed mi ja, de mi•a infan•ec•o, al•kutim•iĝ•is al ŝi•a el•parol•o, tiel ke mi ne rimark•is en ĝi io•n ne•ordinar•a•n.
— Ĉu mi pov•as vid•i la leter•o•n, kiu•n vi ricev•is hodiaŭ maten•e?
— Cert•e; jen.
Graf•o von Schwalbach pren•is la leter•o•n kaj tuj murmur•et•is kun trem•et•ant•a pro emoci•o voĉ•o.
— Kompren•ebl•e; kiel mi pov•is dub•i? Ho, Vilfrid•o, mi am•is tiu•n vir•in•o•n de mi•a knab•ec•o kaj mi ankoraŭ am•as ŝi•n.
— Vi, sinjor•o graf•o; vi do kon•as ŝi•n?
— Jes, mi•a knab•o, ni est•as ge•kuz•o•j, vi•a patr•in•o kaj mi.
— Mi•a patr•in•o? Ho, nun mi tut•e kompren•as. Kia ĝoj•o, kia ĝoj•o! Mi hav•as patr•in•o•n; kaj tiu dolĉ•a sankt•ul•in•o, tiu anĝel•a vir•in•o est•as mi•a patr•in•o! Vesper•a•j ombr•o•j fal•is, kaj la manĝ•aĵ•o sur la tabl•o ankoraŭ est•is ne•tuŝ•it•a. Ambaŭ vir•o•j sid•is flank•o•n ĉe flank•o sur la sof•o kaj man•o•n en man•o. Silent•o reg•is en la ĉambr•o; nur grand•a, mal•nov•a horloĝ•o, star•ant•a en angul•o, aŭd•ig•is si•a•n trankvil•a•n tik-tak•o•n.
— Sinjor’ graf•o, — ek•parol•is Vilfrid•o . . .
— Ne “sinjor’ graf•o”, Vilfrid•o; nom•u mi•n onkl•o.
— Bon•e, onkl•o do, dir•u al mi, mi pet•as, kial la patr•in•o far•is sekret•o•n el si•a patr•in•ec•o, eĉ post la mort•o de onkl•o Silas•o?
La graf•o ne tuj respond•is. Post kelk•a•j minut•o•j de pez•a silent•o li dir•is:
— Supoz•ebl•e pro pli ol unu kaŭz•o, mi•a kar•a knab•o.
— Ĉu vi ne pov•as sci•ig•i al mi la kaŭz•o•j•n, onkl•o?
— Ebl•e unu kial•o est•as ĵur•promes•o far•it•a al Di•o en moment•o de akr•a kor•dolor•o kaj sopir•eg•o.
La graf•o de•nov•e ek•silent•is, sed post moment•o al•dir•is:
— Est•as pli bon•e, ke vi sci•u, por ke est•u inter vi plen•a konfid•o. Pli bon•e, ke mi sci•ig•u vi•n, ol vi•a patr•in•o mem. Vi ja est•as nobl•a hom•o, kaj nenio okaz•int•a en long•e•pas•int•a•j tag•o•j pov•os mal•pli•grand•ig•i tiu•n mir•ind•a•n am•o•n kiu ekzist•as inter vi.
Fervor•e Vilfrid•o ek•kri•is:
— Nenio ja iam pov•us ig•i mi•n ador•i mi•a•n patr•in•o•n mal•pli, ol mi nun ador•as ŝi•n! Dir•u al mi ĉiom.
— Volont•e, mi•a kar•a knab•o, post ni•a kaf•o•manĝ•o. — Al serv•ist•o, kiu en•ven•is kun lamp•o, la graf•o dir•is: — Karl•o, ek•brul•ig•u, mi pet•as, du lamp•o•j•n en mi•a dorm•o•ĉambr•o.
Iom post•e graf•o von Schwalbach lev•iĝ•is kaj dir•is:
— Ven•u en mi•a•n dorm•o•ĉambr•o•n, Vilfrid•o. Tie trov•iĝ•as por vi interes•aĵ•o.
Ili en•ir•is grand•a•n, tre komfort•e mebl•it•a•n ĉambr•o•n kun loĝi•o, don•ant•a vid•o•n sur foli•o•riĉ•a angul•o de la ĝarden•o.
— Mi pas•ig•as mult•e da temp•o ĉi tie, — dir•is la gast•ig•ant•o, — medit•ant•e, verk•ant•e, preĝ•ant•e; kaj mi am•as ĉirkaŭ•ig•i mi•n ĉi tie per objekt•o•j, kiu•j stimul•as la anim•o•n je alt•a•j kaj seren•a•j pens•o•j. — Post•e, lev•ant•e lamp•o•n kaj montr•ant•e per la man•o akvarel•o•n pend•ant•a•n super la lit•o, li dir•is plu•e: — Jen, rigard•u; ĉu vi re•kon•as tiu•n person•o•n?
Vilfrid•o al•paŝ•is kaj rigard•is portret•o•n de bel•a jun•a vir•in•o. Profund•a emoci•o vid•iĝ•is sur li•a vir•a pens•em•a vizaĝ•o, kaj du larm•o•j mal•klar•ig•is al li la vid•o•n.
— Jes, — li respond•is post moment•o, — mi•a bel•a patr•in•o kiel jun•ul•in•o. La trajt•o•j est•as la sam•a•j. Tamen la esprim•o en la okul•o•j est•as nun iom mal•sam•a, plen•a de mild•ec•o; kaj ĉirkaŭ la buŝ•o montr•iĝ•as nun lini•o•j, kiu•j iom ali•ig•as la mien•o•n.
— Kompren•ebl•e, — dir•is la graf•o; — tiam, la dek•naŭ•jar•ul•in•o est•is fier•et•a, mem•konsci•a kaj mem•vol•a, kaj nun ŝi est•as sankt•ul•in•o, perfekt•ig•it•a per sufer•o•j. La portret•o•n pentr•is mi•a mort•int•a frat•in•o. Ili est•is intim•a•j amik•in•o•j.
Li al•port•is du apog•seĝ•o•j•n al la lit•flank•o, kaj ambaŭ sid•iĝ•is. Fiks•ant•e en•pens•iĝ•a•n, preskaŭ mal•gaj•a•n rigard•o•n sur la portret•o•n, li am•e kaj tre delikat•sent•e rakont•is al si•a nov•e•trov•it•a parenc•o, la histori•o•n de la jun•ec•o de li•a patr•in•o. Li parol•is pri la fier•ec•o de la Rothenfels’a famili•o, la foj•e sen•esper•a stat•o de ĝi•a•j financ•o•j, kaj pri la pen•ad•o•j, kiu•j•n far•is la patr•o kaj la frat•o•j, por konsent•ig•i ŝi•n edz•in•iĝ•i kun tre riĉ•a, sed mez•aĝ•a kaj, pro divers•a•j kaŭz•o•j, mal•ind•a svat•iĝ•ant•o. Li parol•is pri vizit•o de ĉarm•a, sed ne•riĉ•a ambasador•a ofic•ist•o, kiu mal•trankvil•ig•is la ne•spert•a•n kor•o•n de la jun•a vir•in•o. Sekv•is pri•skrib•o de la patr•o de Vilfrid•o kaj de ties demokrat•a•j inklin•o•j; la kon•at•iĝ•o kun la jun•a nobel•in•o kaj la tuj•a pasi•a en•am•iĝ•o de l’ jun•a angl•o en ŝi•n. Post•e li rakont•is la subit•a•n, sen•pri•pens•a•n am•for•kur•o•n kaj edz•iĝ•o•n en London•o. Graf•o von Schwalbach ne kaŝ•is de Vilfrid•o si•a•n opini•o•n, ke tiu edz•iĝ•o est•is fatal•a erar•o de l’ flank•o de ambaŭ jun•ul•o•j: La edz•in•o la unu•a tio•n el•trov•is, kaj ver•ŝajn•e la edz•ec•a pac•o mal•trankvil•iĝ•is. Post unu jar•o ŝi insist•is pri re•ven•o German•uj•o•n, kaj ambaŭ loĝ•iĝ•is en Heidelberg, kie Vilfrid•o nask•iĝ•is. Per delikat•a•j, zorg•e elekt•it•a•j ĉirkaŭ•fraz•o•j la graf•o rakont•is pri la re•ven•o el Ital•uj•o de la jun•a ambasador•o, sci•ant•a nenio•n pri la subit•a edz•iĝ•o, pri kiu la jun•a graf•in•o Alvin•o konsent•is, por evit•i la sort•o•n far•iĝ•i edz•in•o de mal•am•at•a diboĉ•ul•o. La graf•o ankaŭ dev•is cit•i la sekv•int•a•j•n mal•feliĉ•a•j•n okaz•int•aĵ•o•j•n: la fatal•a•n duel•o•n, la mort•o•n de ambaŭ vir•o•j kaj la mister•a•n mal•aper•o•n de la knab•et•o.
La rakont•ant•o lev•iĝ•is, mal•ŝlos•is ebon•a•n skatol•et•o•n kuŝ•ant•a•n sur komod•o kaj el•pren•is el ĝi paper•et•o•n.
— Jen, — li dir•is, — est•as leter•et•o, kiu•n vi•a patr•in•o post•las•is adres•it•a•n al mi•a mort•int•a frat•in•o.
Vilfrid•o pren•is la flav•iĝ•int•a•n ĉe la rand•o paper•pec•o•n kaj, kun profund•a emoci•o leg•is jen•a•j•n vort•o•j•n: — “Adiaŭ! Mi for•ir•as kaj neniam re•ven•os. Di•o pardon•u mi•a•j•n pek•o•j•n; kaj nun mi ne ripoz•os, ĝis, per Li•a favor•kor•ec•o, mi trov•os mi•a•n kar•eg•a•n infan•o•n. Alvin•o.”
Dum kelk•a temp•o reg•is silent•o en la ĉambr•o. Fin•e Vilfrid•o ek•parol•is sent•plen•e:
— Kiel mir•ig•a•j, ver•e, est•as la voj•o•j de Di•o! Nenio nun mal•help•os mi•n rapid•i hejm•e•n por ĉirkaŭ•brak•i ŝi•n kaj nom•i ŝi•n: “Patr•in•o” kaj dir•i al ŝi, ke mi am•as kaj respekt•eg•as ŝi•n pli ol iam. Kia feliĉ•ec•o tio est•os por ŝi kaj por Flora! Ho, kar•a onkl•o, neniu pov•as imag•i, kiom la kompat•ind•a vir•in•o sufer•ad•is pro mi en la daŭr•o de tiu•j du•dek jar•o•j. Kiel fort•e ŝi•a am•em•a, patr•in•a kor•o, sen•dub•e, dezir•eg•is dir•i al mi: — “Mi est•as vi•a patr•in•o.” Ĉiu•foj•e kiam mi nom•is ŝi•n fraŭl•in•o Lambert, ŝi•a kor•o nepr•e sent•is akr•a•n dolor•o•n. Kaj tamen, ŝi aspekt•is ĉiam trankvil•e, ĉiam seren•e. Mir•ind•eg•e!
— Mir•ind•e, Vilfrid•o, jes; sed mi tut•e kompren•as. La favor•kor•ec•o de Di•o pov•as tiel sub•ten•i anim•o•n, kiu ripoz•as en Li. La plej grand•a mir•ind•aĵ•o, tamen, est•as la ampleks•o de la Di•a favor•kor•ec•o. — Post moment•o la graf•o dir•is plu•e: — Vi est•as prav•a, Vilfrid•o, rapid•u hejm•e•n, kaj Di•o vol•u sur•voj•e mal•kovr•i Si•n al vi pli plen•e. Mi vetur•ig•os vi•n morgaŭ ĝis Mainz kaj mi kalkul•os la tag•o•j•n ĝis vi•a re•ven•o.
— Kor•a•n dank•o•n. Ĉu ni pov•os vetur•i tra Frankfurt? Mi dezir•as kun•pren•i mi•a•n labor•o•n kaj vizit•i mi•a•n bankier•o•n.
— Cert•e, kiel plaĉ•as al vi, kar•a knab•o.
* * * * * *
— Ni ne vetur•as al Frankfurt per la sam•a voj•o per kiu mi ven•is al Darmstadt; ĉu ne ver•e, onkl•o?
— Ne, Vilfrid•o, mi vol•as montr•i al vi sur•voj•e la kastel•o•n de la famili•o de vi•a patr•in•o. Efektiv•e ni vid•os ĝi•n post ne•mult•a•j minut•o•j. Ni jam nun tra•pas•as la bien•o•n de vi•a onkl•o Konrad•o. Vi•a patr•in•o kaj li est•as la sol•a•j viv•ant•a•j an•o•j de la tre mal•nov•a graf•a famili•o Rothenfels. Li est•as mal•feliĉ•a vir•o, hom•evit•em•ul•o, kies viv•o mal•dolĉ•iĝ•is per mult•a•j afer•o•j, de kiam li kaŭz•is la terur•a•n scen•o•n inter vi•a patr•o kaj sinjor•o von Anstatten. Ĉar li est•as fraŭl•o, li•a posed•aĵ•o, kiu nun trov•iĝ•as en sufiĉ•e bon•a kaj sen•hipotek•a stat•o, fin•e far•iĝ•os vi•a, sed ne la titol•o, kiu nul•iĝ•os. Kaj eĉ nun vi•a patr•in•o pov•as postul•i part•o•n de la rent•o.
Graf•o von Schwalbach pet•is la vetur•ig•ist•o•n, ke li halt•u, kaj, montr•ant•e per la man•o pentr•ind•a•n kastel•o•n, lok•it•a•n sur dekliv•o de mont•et•o, li dir•is:
— Jen, Vilfrid•o, est•as la kastel•o Rothenfels, kie vi•a kar•a patr•in•o pas•ig•is tre feliĉ•a•j•n tag•o•j•n dum si•a•j infan•ec•o kaj jun•ec•o, sed kie ankaŭ la jun•a sent•em•a vir•in•o tra•viv•is tag•o•j•n de fort•a kor•prem•o.
Dum kelk•a temp•o Vilfrid•o est•is sen•vort•a. Amas•o da emoci•o•j ek•plen•ig•is li•a•n kor•o•n. Kiel rapid•e, kalejdoskop•e prem•sekv•is, unu post ali•a, la okaz•int•aĵ•o•j de li•a viv•o en la daŭr•o de la last•a jar•o! Antaŭ kelk•a•j hor•o•j li•a de•ven•o, la mister•o ĉirkaŭ•ant•a li•a•j•n ge•patr•o•j•n ŝajn•is ne•penetr•ebl•a, kaj nun, tie star•as, je distanc•o de du aŭ tri cent metr•o•j de li, mal•nov•a, sed tre bel•a graf•a kastel•o, la nask•o•lok•o de li•a patr•in•o, est•ont•e li•a aparten•aĵ•o, kaj li mem rapid•as, sen•pacienc•e, si•n ĵet•i al la brust•o de ne•dir•ebl•e dolĉ•a, kar•eg•a patr•in•o! Li•a viv•a imag•o ek•pentr•is al li la intern•o•n de la kastel•o. Li vid•is en la pens•o•j dolĉ•a•n infan•o•n lud•ant•a•n en la kort•o kaj bel•a•n knab•in•o•n promen•ant•a•n en apud•a arb•ar•o kun libr•o da poezi•aĵ•o•j en la man•o, kant•ant•a•n aŭ rev•ant•a•n dolĉ•a•j•n knab•in•ec•a•j•n rev•o•j•n de sen•kulp•a am•o. Post•e ek•ven•is al li la bild•o de mal•feliĉ•a, kor•prem•at•a jun•a patr•in•o, for•las•ant•a la hejm•o•n pro sopir•eg•o al perd•it•a infan•o, kaj kun eĉ pli grand•a intens•ec•o li dezir•is ĉirkaŭ•prem•i ŝi•n, nom•i ŝi•n kar•eg•a patr•in•o kaj pren•i sur si•n, kiel rajt•o•n de fil•o, la zorg•o•n pri ŝi•a komfort•o. Preskaŭ ne mal•pli li dezir•eg•is, ke Flora part•o•pren•u li•a•n nov•a•n feliĉ•o•n. Ho! Kiel larĝ•e la kar•a knab•in•o mal•ferm•os la okul•o•j•n! Kiel ŝi est•os feliĉ•a!
Ĉiu•j ĉi tiu•j pens•o•j, kaj ali•a•j, flug•rapid•e tra•pas•is la cerb•o•n de Vilfrid•o en la daŭr•o de nur kelk•a•j moment•o•j. Kvazaŭ el•vek•iĝ•int•e el tiu•j rev•o•j, li dir•is:
— Onkl•o, mi dezir•as far•i rapid•a•n skiz•o•n de la kastel•o por montr•i ĝi•n al la patr•in•o kaj al Flora.
* * * * * *
Terur•a fulm•o•tondr•o, long•e furioz•int•e en la val•o de la Rejn•o, fin•e for•pas•is, kaj inter dis•ŝir•it•a•j arĝent•rand•a•j nub•o•j ek•aper•is bril•a, rid•et•ant•a plen•lun•o. Dolĉ•a mez•nokt•a silent•o reg•is sur la ferdek•o de la Rejn-ŝip•o, sur kiu star•is Vilfrid•o, la unu•a•n nokt•o•n post kiam li adiaŭ•is graf•o•n von Schwalbach sur la kaj•o en Mainz. Sen•bru•e, kiel fe•in•rakont•a fantom•o, la arĝent•lum•ig•it•a ŝip•o glit•ad•is laŭ•flu•e. Tie ĉi kaj tie bril•et•is mal•fru•a lum•o en dom•et•o de preter•pas•at•a vilaĝ•o.
La jun•a vir•o, si•n apog•ant•e sur balustrad•o tre ĝu•is la trankvil•a•n bel•ec•o•n de la nokt•a vid•aĵ•o; kaj li•a kor•o sent•is strang•a•n, ne antaŭ•e spert•it•a•n emoci•o•n. Plen•ig•is li•n mir•ig•a, ne•klar•ig•ebl•a sopir•o, supr•e•n•ir•i sur la ŝtup•o•j de si•a pas•int•a mem•o al pli alt•a•j, pur•a•j region•o•j. Li•a kor•o ek•trem•et•is pro ne•klar•e sent•at•a atend•ad•o pri fin•e akir•ot•a•j anim•pac•o kaj seren•ec•o. Dum li rigard•is la bril•a•n, trankvil•a•n lum•o•n kaj la stel•o•j•n bril•et•ant•a•j•n tra la nub•ofend•o•j, la demand•o prezent•iĝ•is al li: — Kie est•as trov•ebl•a tiu grand•a, bon•a, pur•a Di•o? — Ho! Ke mi pov•u trov•i Li•n en la nun•a hor•o! — Tuj, kvazaŭ respond•e al li•a demand•o, ven•is al li la bild•o•j de la patr•in•o kaj de li•a nov•e trov•it•a onkl•o: — Ili ja ambaŭ dir•as, ke ili trov•is kaj ĉiam trov•as Li•n en la profund•o de si•a propr•a kor•o. Kial do ne mi ankaŭ? — Sed, kiel mi pov•us kompar•i mi•a•n kor•o•n kun la kor•o•j de tiu•j sankt•ul•o•j? — Mal•lev•ant•e la okul•o•j•n, li rev•e rigard•is la flu•ant•a•j•n, mal•hel•a•j•n ond•o•j•n de la river•o, kaj, moment•e, mal•gaj•ec•o plen•ig•is li•a•n brust•o•n. La unu•a•n foj•o•n en si•a viv•o li trov•is si•n konsci•e vizaĝ•o kontraŭ vizaĝ•o kun la tim•eg•ind•a sankt•ec•o de Di•o. Li ek•trem•is. La unu•a•n foj•o•n li ek•vid•is si•a•n propr•a•n kor•o•n en la sen•makul•a lum•o de Li•a pur•ec•o, kaj li•a kor•o aspekt•is al li tre mal•pur•a, tre pek•a.
Re•e li•a•j pens•o•j si•n turn•is al la pal•vizaĝ•a vir•in•o en Long-Seaton. Kiom da foj•o•j ŝi pri•parol•is — kio•n ankaŭ onkl•o Schwalbach cert•ig•is — la mir•ind•a•n simpl•ec•o•n de la voj•o de l’ sav•o: Jen la re•pac•ig•a task•o de la Sav•int•o est•as ja fin•it•a; nur bezon•e est•as, humil•e, ĝoj•e akcept•i ĝi•n! Kiel mir•ind•e simpl•a! Infan•o pov•as kompren•i ĝi•n, kaj tamen, kiom da filozof•o•j ne percept•as. Humil•e, pent•e akcept•i Li•n kiel anstataŭ•ant•o•n, Sav•ant•o•n? Jes, mi•a Di•o, mi akcept•as! Li•a kor•o trem•et•is pro profund•a emoci•o, kiu•n li ne kompren•is. Reg•at•e de sopir•o, li lev•is la man•o•j•n al la ĉiel•o kaj murmur•et•is: — Ho, etern•a Di•o, mal•kovr•u Vi•n al mi. — Li•a•j larĝ•e mal•ferm•it•a•j okul•o•j, ard•ant•a•j en la lun•lum•o, aspekt•is kvazaŭ li•a anim•o vol•us penetr•i en la profund•o•n de la sen•lim•a spac•o.
Vilfrid•o ne atend•is long•e. Subit•e li sent•is si•a•n anim•o•n plen•iĝ•ant•a de ne•dir•ebl•a ĝoj•o, kvazaŭ torent•o da Di•a lum•o si•n en•verŝ•as en ĝi•n. Kia nov•a, mir•eg•ig•a sent•o! En tiu moment•o li plen•sci•is, ke Di•o est•as, efektiv•e ekzist•as, kaj ke Li mem plen•ig•as li•a•n tut•a•n intern•a•n est•aĵ•o•n. Mir•ig•e! Ne mal•proksim•a, ne•kon•ebl•a “Absolut•o”; ne nur•a filozofi•a postul•at•o, sed glor•eg•a, viv•ant•a real•aĵ•o. Grand•a, ne•reg•ebl•a ĝoj•o preskaŭ minac•is krev•ig•i li•a•n brust•o•n. Ankoraŭ li star•is, tie ĉe la balustrad•o, dum moment•o, kun lev•it•a•j man•o•j, sen•mov•e pro rav•it•ec•o. Sed iom post iom reg•is li•n nov•a sent•o: la dolĉ•a konsci•o pri la am•o de Di•o. Kiel fort•a, tamen kiel ne•dir•ebl•e dolĉ•a tiu sent•o, est•i penetr•at•a, plen•ig•at•a de la ĉio•pov•a Di•a am•o! Fin•e la tro•ŝarĝ•it•a brust•o mal•pez•iĝ•is per el•flu•o de silent•a•j larm•o•j el li•a•j ard•ant•a•j okul•o•j, kaj li•a•j lip•o•j pov•is el•spir•i: — Mi am•as Vi•n; ho mi•a Di•o, mi am•as Vi•n. — En tiu moment•o li konsci•is, ke li pov•as far•i ĉio•n, sufer•i, ofer•i ĉio•n, si•n mem, pro am•o al Li. Ankoraŭ kelk•a•j•n minut•o•j•n li rest•is sur la ferdek•o en profund•a medit•ad•o kaj post•e ŝtel•ir•is en si•a•n kajut•o•n. Li ne vol•is est•i al•parol•at•a de iu el la ŝip•an•ar•o.
* * * * * *
Ok tag•o•j•n post•e Vilfrid•o star•is kun frap•ant•a kor•o antaŭ pord•o en la dom•et•o de sinjor•in•o Gadd en Long-Seaton, preĝ•et•e supr•e•n•lev•ant•e la kor•o•n pri fort•o•j ek•reg•i si•n pro la patr•in•o. Li frap•is, kaj bon•e•kon•at•a voĉ•o vok•is: —
— En•ir•u . . . ho, Vilfrid•o! Ĉu vi ver•e al•ven•is?
Tre feliĉ•a rid•et•o salut•is la ven•int•o•n. Vilfrid•o rapid•e antaŭ•e•n•ir•is, si•n ĵet•is sur la genu•o•j•n antaŭ la lit•o•n kaj am•e, mild•e ĉirkaŭ•brak•is la dolĉ•vizaĝ•a•n vir•in•o•n:
— Patr•in•o, — li•a•j trem•et•ant•a•j lip•o•j murmur•et•is, — mi•a kar•eg•a, kar•eg•a patr•in•o!
Lip•o•j prem•is lip•o•j•n en long•a, feliĉ•eg•a kis•o. Met•ant•e la kap•o•n sur la ŝultr•o•n de la patr•in•o, Vilfrid•o las•is fal•i ĝoj•o•larm•o•j•n. Post moment•o li dir•is:
— Kar•a, dolĉ•a patr•in•o, mi ĉiam tre am•is vi•n, sed nun, mil•foj•e pli fort•e.
Pli bon•e reg•ant•e si•n, ol Vilfrid•o atend•is, sinjor•in•o Morton — por don•i al ŝi ŝi•a•n ĝust•a•n nom•o•n — parol•is kun profund•a, ĝoj•a emoci•o:
— Jes, mi•a kar•eg•a knab•o, mi est•as vi•a patr•in•o. La antaŭ•zorg•o de Di•o, do, permes•is al vi el•trov•i mi•a•n sekret•o•n. Li•a nom•o est•u laŭd•at•a!
— Jes, patr•in•o, vi•a kuz•o kaj mi•a kar•a onkl•o Schwalbach rakont•is al mi ĉio•n, kaj, kompren•ebl•e, mi tuj rapid•is ĉi tie•n por spert•i la ĝoj•o•n nom•i vi•n patr•in•o, vi•n, la plej dolĉ•a•n, la plej bon•a•n vir•in•o•n en la mond•o.
— Kiel mir•ig•a•j est•as la voj•o•j de ni•a Di•o, Vilfrid•o, — dir•is kun ĝoj•o•bril•ant•a vizaĝ•o la nobel•in•o: — ard•a dank•em•o kaj ne•el•dir•ebl•a feliĉ•ec•o plen•ig•as mi•a•n kor•o•n.
— Mi hav•as long•a•n, mir•ig•a•n rakont•o•n por vi, panj•o, sed mi vol•as prokrast•i ĝi•n ĝis la vesper•o. Nun mi nur vol•as ĝu•i la feliĉ•ec•o•n est•i kun vi. Sed tio•n mi dev•as dir•i: Fin•e mi trov•is Di•o•n, aŭ pli•bon•e, Li mal•kovr•is Si•n al mi kaj plen•ig•is mi•a•n anim•o•n je grand•a ĝoj•o kaj pac•o.
— Ni laŭd•u Di•o•n, Vilfrid•o, mi•a kar•a knab•o; mi tre ĝoj•as. Mi plen•e atend•is tio•n, sci•ant•e, ke Di•o neniam Si•n kaŝ•as long•e de tiu, kiu sincer•e Li•n serĉ•as.
Dum kelk•a temp•o ambaŭ silent•is. Man•o•n en man•o, kun la kor•o tro plen•a kaj tro feliĉ•a por parol•i, ili si•n for•don•is al la ĝu•o de la sent•o, ke unu ver•e aparten•as al la ali•a. Vilfrid•o la unu•a ek•parol•is:
— Ho, kiel Flora mal•ferm•os la okul•o•j•n, panj•o! . . . Kia hero•in•et•o ŝi est•as, la kar•a knab•in•o.
— Jes, Vilfrid•o, vi ŝuld•as mult•e al ŝi•a kor•tuŝ•a si•n•don•em•o. Ŝi promes•is vizit•i mi•n je la kvar•a hor•o, kaj tre ver•ŝajn•e ŝi nun est•as sur•voj•e ĉi tie•n. Ir•u renkont•e al ŝi, Vilfrid•o, kaj dir•u al ŝi pri vi•a el•trov•aĵ•o . . . tiom, kiom vi opini•as bon•a.
* * * * * *
— Vilfrid•o!
— Flora!
Ĉe voj•kurb•iĝ•o ekster la vilaĝ•o la am•ant•o•j subit•e renkont•iĝ•is kaj tuj si•n ĵet•is unu en la brak•o•j•n de la ali•a. Goj•o kaj am•o ek•bril•is en la okul•o•j de ambaŭ, sed, moment•o•n post•e, ili•a•j vizaĝ•o•j kontraŭ•vol•e montr•is ombr•et•o•j•n de pli serioz•a•j pens•o•j.
— Kia surpriz•o, Vilfrid•o!
— Kia feliĉ•eg•o, am•at•in•o, rigard•i en vi•a•j•n kar•a•j•n okul•o•j•n kaj leg•i en ili la sekret•o•n de vi•a mir•ind•a si•n•don•em•o kaj hero•ec•o: vi•a profund•a am•o. Kiel mi pov•os iam re•pag•i la ŝuld•o•n de tiom da am•o?
— Ne parol•u pri ŝuld•o, Vilfrid•o, — re•dir•is la knab•in•o ruĝ•iĝ•ant•e, — ĝoj•e mi far•us mil•foj•e pli; sed, ho, Vilfrid•o, kia•n terur•a•n el•trov•aĵ•o•n mi far•is. Mi•a propr•a frat•o! Ho, mi•a Di•o, tio preskaŭ romp•is la kor•o•n de l’ patr•o. Ŝajn•as, ke por ĉiam li est•as kor•prem•eg•at•a. — ŝi•a•j okul•o•j plen•iĝ•is de larm•o•j. — Kaj la kompat•ind•a patr•in•o; kiam mi re•ven•is hejm•e•n antaŭ du semajn•o•j, mi tre tim•is, ke ŝi ne pov•os el•port•i tiu•n ĉi sort•o•bat•o•n. Dank’ al Di•o ŝi est•as nun iom pli trankvil•a. Vilfrid•o, kia nobl•a vir•o vi est•as! Tuj kiam mi el•trov•is la ver•o•n, mi kompren•is, kial vi, mi•a nobl•a Vilfrid•o, prefer•is for•las•i la land•o•n kaj ofer•i ĉio•n, ol mal•kovr•i la kulp•o•n de mi•a frat•o. Vi tut•e sci•is, kiu est•as la kulp•ul•o, ĉu ne ver•e?
— Nu, Flora, unu el ni est•is la kulp•ul•o, kaj mi ja sci•is, ke tio ne est•as mi, do . . .
— Sed, ho, Vilfrid•o, la plej mal•dolĉ•a afer•o est•as la terur•a kontrast•o inter vi.
— Ne parol•u pri kontrast•o, kar•ul•in•o; ni kompat•u li•n. Nu, mi est•as tre, tre avid•a sci•iĝ•i pri vi•a tut•a tra•viv•aĵ•o, sed antaŭ•e mi dev•as konfid•i al vi tre grand•a•n, tre ĝoj•ig•a•n sekret•o•n.
— Efektiv•e! Kio ĝi est•as?
— Ni ir•u laŭ la mal•supr•a voj•et•o en la direkt•o al la ŝton•min•ej•o, kaj mi rakont•os al vi.
Man•o•n en man•o ili promen•is dum kelk•a temp•o ne parol•ant•e vort•o•n. Vilfrid•o ek•parol•is la unu•a:
— Ĉu vi neniam mir•is, Flora, pri la strang•a am•o, kiu ekzist•as inter fraŭl•in•o Lambert kaj mi?
Flora supr•e•n•rigard•is kun surpriz•o en la vizaĝ•o•n de la am•at•o:
— Ne; tamen ĝi est•as iom ne•ordinar•a. Sed vi ambaŭ est•as tiel am•ind•a•j, ke ĉiam ŝajn•is al mi tut•e natur•e, ke vi tiel am•as unu•ali•a•n.
Vilfrid•o ne pov•is ne rid•et•i la simpl•anim•ec•o•n de la kar•a knab•in•o. Tiam, re•e akcept•ant•e pli serioz•a•n mien•o•n, li dir•is plu•e:
— En ordinar•a•j cirkonstanc•o•j tiu profund•a am•o, kun•lig•ant•a ni•a•j•n kor•o•j•n, est•us ekster•ordinar•a afer•o, sed, efektiv•e, ĝi est•as la plej natur•a afer•o en la mond•o, ĉar, aŭskult•u Flora, antaŭ dek tag•o•j mi el•trov•is per la antaŭ•zorg•o de Di•o, ke tiu dolĉ•a vir•in•o est•as mi•a patr•in•o.
— Vilfrid•o! Vi•a patr•in•o? Kaj ŝi tut•e ne sci•ig•is vi•n? Kial?
— Tio est•as long•a rakont•o kaj, kompren•ebl•e, iom mal•gaj•a histori•o.
Mal•rapid•e la du jun•ul•o•j ir•is, pli ol unu foj•o•n, laŭ•long•e de la sol•ec•a voj•et•o, kaj jam mal•hel•iĝ•is, antaŭ ol Vilfrid•o fin•is si•a•n rakont•o•n.
— Kiel mir•ig•e, Vilfrid•o; kiel mir•ig•e! Ho, kiel vi•a kar•a patr•in•o sen•dub•e sufer•is tiu•j•n long•a•j•n jar•o•j•n! Kaj nun vi ambaŭ est•as tiel feliĉ•eg•a•j — kaj ankaŭ mi. Vi•a nom•o, do, ne est•as Vilfrid•o Gallimore sed Vilfrid•o Morton, kaj mi de nun dev•as nom•i vi•a•n patr•in•o•n . . .
— “Patr•in•o.”
Flora rid•et•is feliĉ•e:
— Efektiv•e?
— Kompren•ebl•e. Ŝi est•os ja vi•a patr•in•o post•ne•long•e — ĉu ne? — kaj, krom tio, neniu patr•in•o pov•us am•i vi•n pli fort•e ol ni•a patr•in•o am•as vi•n.
— Jes, pro vi.
— Ne, pro vi mem, dolĉ•ul•in•et•o.
— Ŝi ver•e est•as tre dolĉ•a, patr•in•ec•a vir•in•o. Sed mi ankoraŭ ne pov•as imag•i, ke ŝi est•as graf•in•o, kaj ke vi est•as an•o kaj hered•ont•o de mal•nov•a graf•a famili•o en German•uj•o! Tio simil•as ja al fe•in•rakont•o.
— Vi est•as prav•a, Flora; en tiu•j ĉi proz•a•j temp•o•j oni dir•us, ke tia•j afer•o•j okaz•as nur en mir•rakont•o•j.
— Kiel larĝ•e la vilaĝ•an•o•j mal•ferm•os la okul•o•j•n, des pli post la kalumni•o•j, kiu•j•n oni dis•vast•ig•is pri vi•a de•ven•o.
— Ne•grav•e.
Vilfrid•o halt•is kaj, ek•pren•ant•e ambaŭ man•o•j•n de la knab•in•o, dir•is am•e:
— Post•morgaŭ, fru•maten•e, mi re•ir•os al Frankfurt.
— Ho!
— Jes, kar•ul•in•et•o; dev•as est•i. Nun ir•u hejm•e•n kaj sci•ig•u al vi•a patr•o, ke morgaŭ maten•e mi esper•as hav•i la honor•o•n, je la dek•unu•a hor•o, vizit•i li•n en li•a ofic•ej•o en Romford. Ĉu vi pens•as, ke li dir•os: “Jes” — dolĉ•ul•in•et•o?
Flora rigard•is en la okul•o•j•n de la am•at•a vir•o kun mal•kaŝ•a, feliĉ•a rid•et•o kaj respond•is:
— Mi est•as cert•a, ke jes, Vilfrid•o. Antaŭ kelk•a•j tag•o•j mi akompan•is li•n al Romford. Preskaŭ la tut•a•n voj•o•n, en la kabriolet•o, li silent•is. Fin•e, kiam ni jam al•proksim•iĝ•is al la mal•nov•a vent•muel•ej•o, li ek•parol•is: — Flora, — li dir•is en•pens•e, — mi ag•is mal•just•e kontraŭ li. Li est•as nobl•a knab•o. — Kiom da foj•o•j de tiam mi ripet•is al mi tiu•j•n vort•o•j•n!
— Mi est•as tre kontent•a sci•i tio•n, ĉar tio pli•facil•ig•as al mi la task•o•n. Nun mi rapid•os re•turn•e al la patr•in•o, por rakont•i al ŝi pli detal•e la okaz•int•aĵ•o•j•n de la last•a monat•o. Ŝi el•port•is mir•ig•e bon•e la ekscit•o•n, sed mi ne dev•as tro streĉ•i ŝi•a•j•n fort•o•j•n. Ĉu vi vizit•os ni•n morgaŭ post•tag•mez•e je la du•a, se ĉio est•os “en ord•o”?
— Jes, mi ven•os.
— Inter•temp•e pet•u la ge•patr•o•j•n, ke ili trakt•u tiu•n ĉi afer•o•n kiel sekret•o•n.
— Kompren•ebl•e.
* * * * * *
Je la dek•unu•a hor•o, la sekv•int•a•n maten•o•n, Vilfrid•o en•ir•is la ofic•ej•o•n de sinjor•o Broadbent en Romford. La mal•jun•a jur•ist•o tuj lev•iĝ•is kaj ir•is renkont•e al la ven•int•o. Li•a akr•a•trajt•a, sen•barb•a vizaĝ•o montr•is lini•o•j•n, kiu•j•n gravur•is sur ĝi•n zorg•eg•o kaj profund•a mal•feliĉ•o. Li•a alt•kresk•a, ne•dik•a figur•o kurb•iĝ•is kvazaŭ pro pez•a ŝarĝ•o sur li•a kor•o. Vid•ebl•e pen•ant•e reg•i emoci•o•n, li etend•is al Vilfrid•o la man•o•n kaj ek•parol•is:
— Sid•iĝ•u, sinjor•o Gallimore — aŭ ĉu mi dir•os sinjor•o Morton?
— Mi•a patr•in•o dezir•as, ke mi al•pren•u mi•a•n propr•a•n nom•o•n, Morton.
— Nu, mi•a kar•a, jun•a amik•o, mi fort•e dezir•is man•prem•i vi•n . . . de kiam . . . ni•n traf•is tiu terur•a sort•o•bat•o. — Li ek•silent•is. Li•a brust•o fort•e labor•is, kaj li•a•j buŝ•angul•o•j iom trem•et•is. — Pardon•u, sinjor•o Morton, se, moment•e, sent•o•j de mal•ĝoj•o kaj hont•o super•reg•is mi•n kaj se mi, sekv•e, ne akcept•is vi•n tiel ĝentil•e kaj ĝoj•e, kiel mi intenc•is.
— Mi tut•e kompren•as, sinjor•o Broadbent, kaj, kred•u mi•n, mi plej sincer•e kun•sent•as kun vi kaj kun vi•a famili•o. Sed ni ne plu parol•u pri tiu•j mal•ĝoj•ig•a•j okaz•int•aĵ•o•j.
— Vi est•as tre am•ind•a; sed mi vol•as dir•i tio•n, kio est•as mi•a dev•o dir•i. Mi vol•as konfes•i, ke mi mal•just•e ag•is kontraŭ vi, sed, vol•u kred•i, pro ne•sci•o. Plu•e, mi vol•as cert•ig•i vi•n pri mi•a, ni•a alt•estim•o, ni•a admir•o: vi est•as vir•o de tre mal•oft•a, alt•a nobl•ec•o. Nenia•n ofer•o•n mi opini•os tro grand•a por ia•grad•e re•pag•i . . .
— Eĉ ĝis don•i al mi la man•o•n de vi•a fil•in•o, sinjor•o Broadbent? — demand•is Vilfrid•o rid•et•ant•e?
— Est•os por mi grand•a honor•o, sinjor•o Morton, akcept•i vi•n kiel est•ont•a•n bo•fil•o•n, kaj kun la plej grand•a konfid•o mi met•os la man•o•n de ni•a kar•eg•a Flora en la vi•a•n. Ŝi est•as bon•a, nobl•a knab•in•o kaj ind•a vi•n. — Dir•ant•e tio•n la mal•jun•a jur•ist•o ek•pren•is ambaŭ man•o•j•n de Vilfrid•o kaj tre kor•e prem•is ili•n.
— Mi tre varm•e dank•as vi•n, sinjor•o Broadbent; vi tre feliĉ•ig•as mi•n. Flora est•as ver•e perl•a knab•in•o, kaj mi pen•os far•iĝ•i ind•a ŝi•n.
Sinjor•o Broadbent rigard•is la fervor•a•n kaj feliĉ•a•n vizaĝ•o•n de la jun•a vir•o antaŭ si kun sincer•a admir•o kaj am•em•o. Post•e li dir•is:
— Mi•a edz•in•o dezir•is, ke mi trans•don•u al vi ŝi•a•j•n kor•a•j•n salut•o•j•n kaj sci•ig•u, ke ŝi plen•e konsent•as kun ĉio, kio•n mi dir•os. Bedaŭr•ind•e ŝi•a fart•o mal•help•as al ŝi la plezur•o•n akcept•i vi•n hodiaŭ.
Post kelk•a•j konven•a•j inter•demand•o•j pri la fart•o de sinjor•in•o Broadbent kaj de la patr•in•o de Vilfrid•o, la jur•ist•o dir•is:
— Mi dev•as gratul•i vi•n pri tiu mir•ig•a mal•kovr•o de la sekret•o de vi•a de•ven•o. Tio ja est•as ver•e roman•ec•a. Vi est•as, Flora sci•ig•is al ni, la sol•a hered•ont•o de la graf•a bien•o. Domaĝ•e est•as, ke vi ne pov•as hered•i ankaŭ la graf•a•n titol•o•n, kio okaz•us ĉi•tiu•land•e.
— Laŭ german•a leĝ•o la titol•o mal•aper•as kun la last•a vir•seks•a id•o; sed mi person•e ne tre bedaŭr•as tio•n. Posed•o de tia titol•o met•us sur mi•n dev•o•j•n kaj ĝen•aĵ•o•j•n, kiu•j•n mi ebl•e ne ŝat•us.
— Mi ne dir•us tio•n, mi•a kar•a amik•o. Est•i hered•ont•o de mal•nov•a graf•a titol•o kun taŭg•a bien•o ne est•as mal•ŝat•ind•aĵ•o; kaj mult•a•j en ambaŭ land•o•j est•us tre avid•a•j al•pren•i tia•n dezir•ind•a•n titol•o•n.
Respond•e al kelk•a•j demand•o•j de sinjor•o Broadbent pri li•a•j proksim•a•j viv•o•plan•o•j, Vilfrid•o sci•ig•is li•n, ke la entrepren•it•a de li labor•o en Frankfurt dev•ig•os li•n pas•ig•i tie proksim•um•e jar•o•n kaj du•on•o•n, ke, post•e, li intenc•as vizit•i Rom•o•n kaj Pariz•o•n kaj fin•e establ•i profesi•a•n negoc•o•n en London•o aŭ Oksford•o.
* * * * * *
— Panj•o, panj•o! Jen mi vid•as onkl•in•o•n Dorote•o•n, ven•ant•a•n al ni trans la strat•o•n. Ho, Joĉj•o, mi pens•as, ke ŝi al•port•as la arleken•et•o•n, kiu•n ŝi promes•is al vi.
— Nu, Alvinj•o, kur•u por mal•ferm•i al ŝi la pord•o•n.
Du infan•o•j, ses•jar•a knab•in•o kaj kvar•jar•a knab•et•o ĝoj•e el•kur•is el la ĉambr•o, sekv•at•a•j de jun•a patr•in•o. Moment•o•n post•e la infan•o•j pend•is sur la kol•o de sinjor•in•o vest•it•a per fleg•ist•in•a kostum•o.
— Ho, las•u mi•n rekt•iĝ•i, kar•a•j infan•o•j, mi ja ne pov•as spir•i.
La or•bukl•a knab•et•o demand•is:
— Ontl•in•o Donj•o, tu vi al•port•is por mi la... ale ... ten ... et•o•n?
— Jes, mi•a kar•ul•et•o, jen vi•a arleken•et•o; atend•u, mi mal•lig•os la ŝnur•o•n por vi. Jen.
— Ho! Dant•o•n, tar•a ontl•in•o!
— Bon•a•n tag•o•n, kar•a Flora.
— Bon•a•n tag•o•n, onkl•in•o Dorote•o, kiel vi fart•as? Kial ni ne vid•is vi•n en la daŭr•o de preskaŭ du semajn•o•j? — demand•is la jun•a patr•in•o kaj am•e kis•is la ven•int•in•o•n.
— Klar•a, la edz•in•o de Filip•o, est•is mal•san•a, kaj mi pas•ig•is ĉiu•j•n liber•a•j•n hor•o•j•n kun ŝi, sed mi dev•us skrib•i al vi, amik•in•o mi•a; pardon•u la mal•atent•o•n.
— Ĉu vi•a bo•frat•in•o nun fart•as pli bon•e?
— Jes, dank•o•n; ankaŭ ŝi•a kar•a infan•et•o tut•e re•san•iĝ•is.
— Vilfrid•o jam re•ven•is de l’ ofic•ej•o. Li est•as supr•e en si•a skrib•o•ĉambr•o. La nov•a dom•eg•o, kiu•n li desegn•as por Lord Stafford okup•as tro mult•e el li•a temp•o. Ven•u en la manĝ•o•ĉambr•o•n, mi hav•as por vi kelk•a•j•n interes•a•j•n nov•aĵ•o•j•n.
Flora, san•aspekt•a kaj feliĉ•a edz•in•o kaj patr•in•o, ek•pren•is la brak•o•n de la amik•in•o, kaj ambaŭ en•ir•is bel•e kaj tre bon•gust•e mebl•it•a•n ĉambr•o•n. Tuj kiam ili sid•iĝ•is mal•grand•a Alvinj•o grimp•is sur la genu•o•j•n de Dorote•o, dum Joĉj•o ek•sid•is ĉe ŝi•a•j pied•o•j, gaj•e lud•ant•e kun si•a nov•a lud•il•o.
La pord•o mal•ferm•iĝ•is, kaj vir•o de impon•a figur•o en•ir•is.
— Ho, onkl•in•o Dorote•o, — li dir•is gaj•e, mi supoz•is, ke tio est•as vi.
— Bon•a•n tag•o•n, Vilfrid•o, — respond•is la fleg•ist•in•o, — mi al•ven•is kun bon•eg•a nov•aĵ•o por vi. Doktor•o Graham est•is en Long-Seaton last•a•n semajn•o•n. Li vizit•is vi•a•n patr•in•o•n, Vilfrid•o; li est•as ĉarm•it•a de la kar•a vir•in•o . . .
— Kompren•ebl•e, — inter•romp•is ŝi•n Flora.
— Nu, li tre zorg•e esplor•is ŝi•n kaj konstat•is, ke la pli•bon•iĝ•o de ŝi•a fart•o est•as nun sufiĉ•e grand•a por ebl•ig•i ŝi•n el•port•i trans•loĝ•iĝ•o•n. Li efektiv•e konsent•ig•is ŝi•n for•las•i si•a•n ĉambr•et•o•n kaj promes•is ven•i, li mem, por pri•zorg•i la trans•loĝ•ig•o•n.
— Ho, — ĝoj•e ek•kri•is Vilfrid•o, — tio est•as ja bon•a nov•aĵ•o! Bon•a sinjor•in•o Gadd est•as nun tro mal•jun•a kaj tro oft•e mal•san•em•a por pov•i taŭg•e fleg•i la patr•in•o•n. La plan•o•j de la nov•a dom•o est•as tut•e pret•a•j, kaj ni pov•as tuj komenc•i la konstru•ad•o•n.
La knab•in•et•o sur la genu•o•j de Dorote•o demand•is:
— Paĉj•o, kiam ni pov•os re•e vizit•i la dolĉ•a•n av•in•et•o•n en la mal•grand•a ĉambr•o?
— Ni ĉiu•j kun•e vojaĝ•os al Long-Seaton ven•ont•a•n monat•o•n.
— Si•n klin•ant•e al la knab•et•o, lud•ant•a ĉe ŝi•a•j pied•o•j, Dorote•o demand•is:
— Kaj vi ankaŭ, vir•et•o, ĉu vi vol•as vizit•i la mal•san•a•n av•in•et•o•n kaj la ge•av•o•j•n en la grand•a dom•o?
— Jes, ontl•in•o Donj•o, sed mi dev•as tunpen•i mi•a•n tar•a•n ale . . ten . . et•o•n . . taj vi•n, ontl•in•o.
— Konsent•it•e! — dir•is Flora.
— Konsent•it•e, — re•dir•is Dorote•o, — kondiĉ•e, ke doktor•o Graham don•os al mi permes•o•n.
— Kompren•ebl•e li konsent•os, — dir•is Vilfrid•o. Sed nun aŭskult•u, Dorote•o; mi hav•as tre interes•a•n nov•aĵ•o•n: Sri Kunwar Kriŝna ven•os post du monat•o•j.
— Fin•e! — ek•kri•is Dorote•o.
— Li skrib•is, ke li kis•as la blank•a•n, bon•far•em•a•n man•et•o•n de fraŭl•in•o Parkinson kaj demand•as ŝi•n, ĉu al li ankaŭ est•os permes•at•e nom•i ŝi•n “frat•in•o Dorote•o”.
— Kompren•ebl•e, — Dorote•o ek•rid•is.
— Li ankaŭ tre dezir•as ador•e riverenc•i la ali•a•n heroin•o•n — mi•a•n kar•a•n Flora•n. — Ĝi est•as tre karakteriz•a leter•o, kiu•n vi dev•as leg•i. Li tre bedaŭr•as, ke la mal•bon•fart•o de li•a frat•o tiel long•e mal•help•is li•n plen•um•i si•a•n dev•o•n person•e pet•i pardon•o•n pro la al ni kaŭz•it•a mal•feliĉ•ec•o. Sed nun nenio pov•os re•ten•i li•n plu. Li al•dir•as, ke li tre tim•as, ke ni•a long•a, feliĉ•a inter•korespond•ad•o tro facil•ig•os al li la de•ten•ad•o•n de pent•o•larm•o•j.
Li•a vizit•o feliĉ•e kun•okaz•as kun la vizit•o de onkl•o Schwalbach.
Fin•o.
Ĝarden•urb•a Pres•ej•o, Letchworth, Angl•uj•o.