Tekstaro de Esperanto

Kartuzianoj

Fakte temas pri eksa monaĥejo kartuziana, fondita en 1280. Kartuzianoj bezonas grandajn loĝejojn, ĉar ili preskaŭ neniam eliras kaj pasigas sian tutan tempon ene de tiuj loĝejoj, solaj, preĝantaj kaj meditantaj. Aliaj servantaj monaĥoj nepastraj laboras kaj nutras ilin, kompreneble neniam alparolante ilin. Tial kartuzianaj monaĥejoj estis tre grandaj, eĉ kiam la nombro de monaĥoj estis tre malgranda. Ili ankaŭ estis izolitaj en dezertaj regionoj por trovi kvietecon.

Monaĥejo iĝas vilaĝo

Pasis jarcentoj en tiu loko, ĝis okazis la franca revolucio kaj ĝiaj renversoj. Monaĥoj ne plu estis respektataj. Tiam, en 1792, oni forpelis la monaĥojn, ŝtatigis la monaĥejon, kaj popece vendis ĝin al proksime loĝantaj terkultivistoj, kiuj tuj enloĝiĝis en tiujn konstruaĵojn multe pli konvenajn ol siaj domaĉoj. Tiel la monaĥejo fariĝis vilaĝo, kies nuna nomo estas Sainte-Croix-en-Jarez [sent kroá an ĵaré].

Strange tiu vilaĝo havas unu solan, imponan enirejon, tiun de la monaĥejo, kiu kondukas al la Korto de la Fratoj (servantaj monaĥoj), kie troviĝas la urbodomo kaj iuj loĝejoj. La lernejo kaj aliaj loĝejoj situas en la malantaŭa Korto de la Patroj (preĝantaj monaĥoj), inter ili staras la preĝejo, kiu plu funkcias kiel preĝejo.

Oni povas viziti restaŭritan monaĥan loĝejon. Kaj en la malnova alia preĝejeto, kiu brulis en la 17a jarcento, ankoraŭ videblas interesaj murpentraĵoj, inspiritaj de Giotto. La belaj ĉirkaŭaĵoj de la montoj Pilat pliigas la plezuron de vizito.