Tekstaro de Esperanto

2011-04-02

Dum venas al fino la prokrastita mortenketo pri la 52 viktimoj de la londonaj terorbombadoj de julio 7, 2005, la aŭtoro de polemika video pri la atakoj estas liberigita de malliberejo kontraŭ kaŭcio, atendante kortuman juĝosesion pro provo korupti la fluon de la justeco kontraŭe al la komuna juro.

A J Hill, pli bone konata per sia pseŭdonimo Muad’Dib, estas la aŭtoro kaj produktinto de la video “7/7 Ripple Effect” [Ondeto-Efiko 7-7], kiu estas vaste distribuita per la interreto*. En tiu video, Muad’Dib provas rekonstrui la eventojn kiuj ĉirkaŭis la teroratakojn, pro kiuj kvar islamaj junuloj estas vaste raportitaj esti respondecaj.

Oni raportis mallonge post la bombadoj, ke estis sekurecekzerco en la daŭro, kiu tre similis tion kio estis vere okazonta. En sia video, Muad’Dib sekvis la eventojn rilate al la sekurecekzerco, kaj atentigis, ke por tiu sekurecekzerco devus esti kvar aktoroj kiuj rolas kiel la estuntaj bombistoj.

Jam estis establite de esploristo Nick Kollerstrom, kiu poste aŭtoris la libron “Terror on the Tube” [Teroro en la Subtero]*, ke la vagonaro per kiu la kvar bombistoj estis supozataj atingi Londonon estis nuligita en tiu tago. Tion finfine konfesis en deklaro al la malsupra ĉambro de la brita parlamento enlanda ministro John Reid, kiu reviziis la oficialan rakonton, dirante, ke la bombistoj veturis per la posta vagonaro. Tamen la posta vagonaro estis prokrastita, kio malebligis, ke la kvar bombistoj ĉeestu la proprajn sinmortigojn.

Muad’Dib, en sia rekonstruo, hipotezis, ke la kvar islamanoj kiujn oni ĝenerale supozas esti la bombistoj estus la aktoroj en la sekurecekzercoj kiuj okazis tiutage. Alveninte en Londono kaj aŭdinte, ke la ekzercoj fariĝis realaj, ili estus konstatintaj, ke ili estis gviditaj en kaptilon. Muad’Dib konstatis, ke estis raportoj pri pafado en la orientlondona kvartalo Canary Wharf mallonge post la bombadoj, kaj li hipotezis, ke la kvar islamaj aktoroj estus fuĝintaj al Canary Wharf, kie la sekurecservoj estus ilin pafintaj.

Minimume, li povis montri, ke estis nenia pruvaĵo kiu estus farinta tiujn junulojn kulpigeblaj en la veraj bombadoj distinge de la simulitaj bombadoj de la sekurecekzerco. Surprize, haveblis preskaŭ nenia filmaĵo de la observokameraoj, krom kelkaj kliŝoj kiuj montris pruvaĵon, ke tiuj kliŝoj mem estis falsitaj. La supozata korifeo, Mohammad Sidique Khan, estas montrita apud barilo en la stacidomo Luton, ŝajne apenaŭ pli ol unu metron alta, kaj kun travideblaj kapo kaj maldekstra brako*.

En 2008 tri islamaj junuloj estis jure akuzitaj pri helpado de la kvar teroristoj de 7-7, kaj ilia proceso okazis en Kingston-upon-Thames en Sudokcidenta Londono. Antaŭ ol komenciĝis la proceso, la juĝisto diris al 150 eventualaj ĵurianoj: “Kiel vi scias, Mohammad Sidique Khan, Shehzad Tanweer, Jermaine Lindsay kaj Hasib Hussain respondecis pri kaŭzado de serio da eksplodoj en la londona subtera fervojo kaj publika transportsistemo la sepan de julio, 2005, kiu mortigis 52 homojn kaj vundis centojn pli da homoj”*. Aŭdinte tion, kaj timante misiron de la justeco, Muad’Dib sendis pakaĵon de siaj DVD-oj al la kortumo. Tion li rajtas fari laŭ angla juro sub dispono konata kiel “amicus curiae”, kiu signifas “amiko de la kortumo”.

En lastatempa intervjuo, farita post sia malliberiĝo, kun radiostacio Truth Jihad Radio*, kiu funkcias kiel parto de American Freedom Radio, Muad’Dib klarigis, ke kiam la kortumadministrantoj ricevis la DVD-ojn en remburita koverto ili vokis la bombotaĉmenton. La bombotaĉmento trovis la pakaĵon tute sekura, kun neniuj eksplodaĵoj, kaj enhavanta nur la DVD-ojn. “La normala fluo de eventoj estus, aŭ devintus esti, se ili intencis enplekti la policon — kaj estas nenia kialo ke ili ĉiukaze enplektu la policon — sed se ili farus tion, ili normale estus kontaktintaj CID, kiu estas la krimpriesplora fako de la polico, sed anstataŭ tio ili kontaktis SO15, kiu estas Specialaj Operacioj 15, kiu estas kontraŭterorisma branĉo, kaj do la afero eniris la kontraŭteroritan avenuon, tiel diri”, klarigis Muad’Dib.

Muad’Dib konfesis, ke la DVD-oj estis eksplodemaj, aŭ pli ĝuste, ke la informoj en ili estis eksplodemaj, “sed ne estis fizika danĝero al iu ajn. Tio ne estas terorismo”, li aldonis. Li asertis, ke li havas neniujn ligojn kun iu ajn terorista organizaĵo, ne konas la homojn kontraŭ kiujn oni procesis, aŭ la homojn kiuj laŭdire faris la bombadon, kaj ke li havas nenian ajn kontakton kun ili.

Fine de la “proceso Kingston”, la ĵurio estis demisiigita, malsukcesinte atingi verdikton, kaj la tri estis poste rejuĝitaj. Du tagojn antaŭ la komenco de la rejuĝo, la 17-an de januaro 2009, la britaj instancoj donis arestordonon por Muad’Dib, kiu loĝadis en Irlando. La dekan de februaro la irlanda polico eniris lian hejmon, konfiskis lian ekipaĵon, arestis lin kaj prenis lin al dublina kortumo, kie li estis tenata en mallibero dum ok tagoj, post kiam li estis kaŭciita sub kondiĉoj kiuj malpermesis al li komuniki kun iu ajn partio en Anglio aŭ Kimrio, alie ol por entute personaj kialoj aŭ kialoj ligitaj kun lia eklezio. La tempoelekto povus sugesti, ke la celo de la ekstradiciopeto kaj la kaŭciokondiĉoj povus esti por teni Muad’Dib kvieta dum la dua proceso Kingston. La afero Muad’Dib ne estis raportita en la britaj amaskomunikiloj. Tamen la tri akuzitoj en la proceso Kingston estis trovitaj senkulpaj, kvankam du el ili estis kondamnitaj al sep jaroj da mallibero pro planado ĉeesti teroristan trejnejon en Pakistano, akuzo kiu ne estis jure farita. Muad’Dib estis ekstradiciita al Britio post kortuma decido en novembro 11, 2010, kaj li estis transigita al la malliberejo Wandsworth en suda Londono.

En Londono lia kaŭcio estis rifuzita en tri okazoj. “Ili devintus alporti min al la kortumo por ke la juĝisto kaŭciu min”, li diris al Kevin Barret en la radiointervjuo, “kaj en tri el la kvar okazoj ili ne alportis min al la kortumo laŭplane, kaj la unuan okazon ili diris, ke mi estas libera pro kaŭcio, kaj homoj en la kortumo kiuj jam vizitis min sciis, ke tio estas mensogo, kaj ke mi estas ankoraŭ en la malliberejo, kaj do la kortumo kontaktis la malliberejon, kaj ili diris, ke ili ne povis trovi min”.

“Sed tuj la postan matenon, je la oka horo, la unuan aferon matene, ili sukcesis trovi min por hazarda narkotaĵtesto. Nun, ili ne povis trovi min por preni min al la kortumo, kion ili devintus fari, sed ili ja sukcesis trovi min tuj la postan matenon por hazarda narkotaĵtesto”, daŭrigis Muad’Dib. Li klarigis, ke la juĝisto petis, ke li estu prezentita, ĉar li volas paroli kun li. “Kaj do li postulis, ke ili alportu min al la kortumo, ĉar li volis doni al mi kaŭcion”, li daŭrigis, “kaj ili ne alportis min al la kortumo, kaj tion ili faris dufoje. Poste, finfine li postulis, ke ili alportu min tuj la postan tagon al la kortumo, kion ili fakte faris, ĉar ili ne povis prokrasti, kaj ili ne povis plu fuŝumi kun mi, ĉar li fariĝis vere serioza kun ili pri la afero. Kaj do mi iris al la kortumo kaj li donis al mi kaŭcion”.

Kiel parto de la kaŭciokondiĉoj, li devas esti hejme de la deka horo vespere ĝis la ses matene ĉiunokte. Intervjuisto Kevin Barret komentis: “Mi supozas, ke ili maltrankviliĝas pri tio, ke vi eble eĉ elparolos noktomeze por meti vian vidpunkton”. “Jes, eble”, respondis Muad’Dib, “Tio estas ebleco, supozeble ... Ili traktas min kvazaŭ mi estus teroristo. Estas absolute ridinde”.

Post 150 tagoj en malliberejo, Muad’Dib estis liberigita kaŭcie la 9an de marto, 2011, ses tagojn post la fino de la publikaj sesioj de la mortenketo pri la mortoj de 52 viktimoj de la bombadoj de julio 7, 2005. Lia proceso estas aranĝita por la naŭa de majo, tri tagojn post anonco de la verdikto de la mortenketo pri 7-7.

Se li estos trovita kulpa, li povus alfronti malliberon por ĝis dudek jaroj. Sed kio ajn estos la verdikto, aliaj en simila situacio plejverŝajne pensos dufoje antaŭ ol sendi informojn al jura kortumo por provi eviti misiron de la justeco.

Muad’Dib konkludis: “Mi tutsimple faris la ĝustan aferon, kiu estis stari firma por la justeco, kaj por malebligi, ke senkulpuloj pasigu eble 20 ĝis 30 jarojn en malliberejo por io kion ili neniel povintus fari. Kaj ĉiu ĝuste pensanta persono devus fari ĝuste kion mi faris. Sed malfeliĉe mi estas la sola kiu faris. Kaj mi pagas la prezon por tio. Sed sciu: mi farus denove”.

Ian FANTOM.

Tiu ĉi artikolo aperas ekster la respondeco de la pariza Le Monde diplomatique.