Tekstaro de Esperanto

LA ĴUSAJ ELEKTO-sukcesoj de la germanaj verduloj kaj la mirigaj enket-rezultoj, kiujn ili ricevas, kaŭzis spekuladojn pri eventuala kandidatiĝo de s-ro Joschka Fischer [elparolu: Joŝka Fiŝer] por la leĝdonaj elektoj de 2013. Gravulo dorlotata de la germana gazetaro, longtempe festata kiel “la plej populara politikisto de la lando”, la eksa vickanceliero kaj ministro pri eksterlandaj aferoj de la erao Schröder ŝajnas havi la plej bonajn ŝancojn por anstataŭi s-inon Angela Merkel. La koncernato vane ĵuras ke li ekskludas “ĉian revenon en la politikon”, liaj rifuzoj nur ardigas la entuziasmon de la ĉefartikolistoj por la “maljuna saĝulo”, kiu ŝatas bonan manĝon kaj elstarajn vinojn. La dekstraj gazetoj ne estas la lastaj inter liaj flirtantoj. En ĉefartikolo titolita “Ĉu la verduloj povas ankaŭ liveri la kancelieron?”, la taggazeto Die Welt, konservativa juvelo de la grupo Springer, laŭdas jene la “preskaŭ bibliajn kvalitojn, kiujn Joschka Fischer montris kiel gvidanto”. Kaj ĝi finas per aluda peto: “Sen Fischer ne estas savo. Sed li ne volas. Aŭ ĉu tamen jes?”*

Se la plej ŝatata ekologiisto de Germanio havas problemojn lasi sin konvinki, tio ne estas nur pro modesteco aŭ laciĝo. Tio estas ankaŭ, ĉar li dediĉas al la ĝuado de sia pensia stato ne malpli “biblian” talenton ol tiun gvidi homojn. Laŭ la ekzemplo de sia amiko, la ekskanceliero Gerhard Schröder, enpostenigita ĉe la rusa grupo Gasprom tuj post kiam li perdis la elektojn de 2005, s-ro Fischer disponigas kontraŭ mono al la multnaciaj konzernoj sian adreskajeron plenigitan dum siaj registaraj jaroj. Lia “konsult”-societo Joschka Fischer & K-o (kie la “K-o” signas lian kunsocianon Dietmar Huber, porparolanto de la parlamenta grupo de la verduloj en la Bundestag de 1995 ĝis 2004) havas inter siaj klientoj la firmaojn BMW, Siemens aŭ REWE, la eŭropan giganton de la “hard discount” [malaltprezaj artikloj]. De antaŭ jaro ĝi krome apogas la projekton de gasdukto de la eŭropa konsorcio Nabucco, precipe ĉe la gvidantoj de Turkmenio, Irako kaj Turkio — varbado, kiu estas precize laŭ la mezuro de la eksĉefo de la germana diplomatio.

Kiam oni demandas lin, kiom da milionoj da eŭroj liaj mondsperteco havigas al li, la ŝirma figuro de la ekologia movado rebatas: “Mi ne estas raportodeva al la fisko. Vidu, jen la avantaĝo de mia lasta transformiĝo.”* Siajn raportojn li prefere faras al s-ino Madeleine Albright: la registara konsilantaro fondita de la eksa ŝtatsekretariino de s-ro William Clinton, The Albright Group LLC, uzas de 2008 sian germanan kolegon por fluigi la “dialogon” inter investistoj kaj regantoj de la tuta mondo. Ankaŭ tie, la alteco de liaj honorarioj restas konfidenca, sed oni ne vetus pri tio ke ili estas malpli altaj ol la salajro de kanceliero.

La kariero de la iama frankfurta “policistĉasisto” — Fischer membris en la grupeto Revolucia Batalo (RB) en la 1970-aj jaroj — ne tro ŝokas liajn ekologiistajn kamaradojn. Ekde kiam ili malkovris la guston de la potenco, ilia praktiko konsistas en “fari politikon alie”, do, uzi sian sperton de elektito kiel enirpordon al la afermondo estas ĉe ili bone establita kutimo. S-ino Andrea Fischer (sen parenca ligo kun Joschka), verda ministro pri sano en la registaro Schröder, iris en 2006 al la komunikad-agentejo Pleon, specialiĝinta pri premgrupado favore al la farmacia industrio. Ŝi estas hodiaŭ “sendependa konsultanto” ĉe la san-industriistoj. Ŝia kamarado Norbert Schellberg sekvis ŝin: kiel porparolanto de la verduloj en Berlino, li defendas samtempe la interesojn de la Federacio de Farmaciistoj, la ĉefa premgrupo de la laboratorioj.

S-ro Michael Vesper siavice preferas interretan pokeron. Lastan marton, la eksa ĝenerala sekretario de la grupo de la verduloj en la germana parlamento Bundestag kaj eksministro pri loĝado en la federacia lando Nordrejn-Vestfalio partoprenis en seminario de la “pintaj deciduloj” organizita de la revuo Sponsor’s kaj la industriistoj de monludoj en Interreto. Senkosta restado pagita en palaco de la insulo Sylt, alta loko de la germana riĉularo, akompanata de la iama tenis-gloraĵo Boris Becker kaj de la ministro pri ekonomio de la federacia lando [Malsupra Saksio], la liberalulo Jörg Bode — kiel rifuzi tian ĉieldonacon?

La disvastiĝo de la adeptoj de fiŝerismo — la “oraj verduloj”, kiel disidentoj nomas ilin — ne evitas la ĉokolad-stangetojn. La usona grupo Mars Incorporated ekz-e konfidis la gvidon de sia departemento “sano, nutrado kaj daŭrigebla disvolvado” al la eksa verda deputito Mathias Berninger, kiu estis ĝis 2005 ŝtatsekretario ĉe la Protektado de Konsumantoj en la registaro Schröder. La fumantoj siavice troviĝas sub la protekto de s-ino Marianne Tritz: antaŭe taskita pri kolektado de donacoj kaj pri la rilatoj kun la entreprenoj por la grupo de la verduloj en la Bundestag, la eksdeputitino faras hodiaŭ premgrupadon por la Germana Federacio de la Industriistoj de Tabako (DZV). Defendi la cigaredon estas afero “ekscitega”, klarigis ŝi dum sia dungiĝo. Sed, al la demando, ĉu ŝia gusto je aventuro povus iun tagon konduki ŝin en la brakojn de la atomindustrio, la ekologiista aktivulino donis seniluziigan respondon: “Tio estas totale ekskludita.”.*

La atomindustrio tamen jam ne estas tabuo ĉe la ekologiistoj. S-ino Margareta Wolf, dum dek tri jaroj verda deputitino en la germana parlamento, aliĝis en 2008 al la “stabo” de la komunikad-agentejo Deekeling Arndt Advisors, kie ŝi instruas la virtojn de “verdlavado” (“greenwashing”) al la atomindustriistoj. Ŝia avanco okazis preskaŭ samtempe kun tiu de s-ro Rezzo Schlauch, historia figuro de la partio kaj iama oratoro de la verduloj en la Bundestag, kiu troviĝas nun ĉe la ekspluatanto de atomcentraloj EnBW. S-ino Michaele Hustedt, verda deputito dum dek unu jaroj kaj spertulo pri energi-demandoj en la “talk-shows” (televidaj diskutoj) de la germana televido, nun animas la montrofenestron “renovigeblaj energioj” de RWE, la dua plej granda liveranto de atomenergio en Germanio.

Olivier CYRAN.