Listo de ĉiuj partoj ⇐ Al la antaŭa parto Al la posta parto ⇒
La bazan tekston origine enkomputiligis Vilhelmo Lutermano
Kreis la Esperantan tekston: diversaj personoj
La artikoloj estas ĉerpitaj el la TTT-ejo de Le Monde diplomatique en Esperanto: https://eo.mondediplo.com.
Proksimuma verkojaro: 2011-2013
Ligilo al la origina teksto en “Le Monde diplomatique en Esperanto”
Longtempe fiksitaj en siaj loĝlokoj, la laboristoj profitas el siaj ferioj por viziti sian propran landon kaj flugi al aliaj lokoj.
En Ĉinujo nuntempe estas ordinare por studentoj aŭ sekretariino foriri por ferio plurfoje jare. Butikumado en Honkongo, vojaĝo al la kazinoj de sudorienta Azio, piedmigrado kun dorsosako, skiado en Manĉurujo aŭ organizita vojaĝo por malkovri la “famajn montarojn kaj riveregojn”... Tiom da aktivaĵoj alireblaj por la urbaj mezaj klasoj, kiuj senĉese disvolviĝas kaj diversiĝas. Eĉ la loĝantoj de kamparaj regionoj pli kaj pli multnombre aĉetas al si de tempo al tempo unutagan ekskurson por viziti templon aŭ profiti sanigajn banojn en sanigakva stacio. Dum la printempa festo, la ekvojaĝoj por ferio fariĝis tiom oftaj, ke tio fine perturbas la tradiciajn familiajn kunvenojn de la ĉina Novjaro (kutime en februaro).
Sen aŭdaci rekte postuli feriojn, ja la daŭro de ferio estas kutime fiksita de la dunganto, la dungitoj pli volonte esprimas sian deziron ŝanĝi sian horizonton plurfoje jare. La plej malriĉaj kaj la etaj entreprenistoj (kiuj suferas pro la produktoritmoj trudataj de la konkurenco) ŝajnas la ekzkluzivitoj de ĉi tiu nova socio de distro, kaj devas kontentiĝi per la familiaj kunvenoj dum la printempa festo.
Kvankam antaŭ nur dekkvin jaroj eĉ la ideo de ferio (dujia) ŝajnis stranga por la plimulto de la loĝantaro, la ĉinoj konsistigas nun la ĉefan klientaron de la nacia turisma industrio. Male al Sovet-unio, la komunista Ĉinujo de la unuaj kvindek jaroj ellaboris neniun politikon pri turismo. Oni devis atendi la serion de ekonomiaj reformoj adoptitaj post 1978 por ke la registaro aprobu la evoluigon de dekdu novaj restadejaj areoj, tiam konceptitaj por altiri la fremdajn devizojn de la honkongaj ĉinoj kaj de la elpatrujiĝintoj.
Sed ja kun la altiĝo de la vivnivelo, ĉe la fino de la 1980-aj jaroj kaj komenco de la 1990-aj, la interna turismo vere aperas. Unue, temis pri organizitaj vojaĝoj por la ŝtat-funkciuloj. La manko de libera tempo (escepte de la printempa festo kaj dimanĉoj) kaj la registaraj malemoj (iuj gvidantoj maltrankviliĝis pro disvolviĝo de prostituado kaj de primonaj ludoj) longtempe malfavoris individuajn vojaĝojn. En la 1990-aj jaroj, inter du mil kaj du mil kvincent amuz-parkoj — la plejmulto el ili enscenigas kulturajn tradiciojn kaj kutimojn — instaliĝis en la urboj, kun plena konsento de la regantoj, kiuj vidis en tio rimedon fortikigi la patruj-senton.
Jam en 1998, starigo de politiko por antaŭenigi turismon, cele relanĉi konsumadon, konfirmas la komencitan turnon. La sekvan jaron, tri semajnoj da ferio estas kreitaj nacinivele, ĉirkaŭ la feritagoj 1-a de oktobro, 1-a de majo kaj printempa festo; la urbaj mezaj klazoj tuj ekuzas la okazon por integri la vojaĝojn al sia vivmaniero — pruvas tion la tricent du milionoj da vizitoj, kiujn la turisma ministrejo nombris dum la “ora semajno” de la 1-a de oktobro 2011*. Tiuj nombroj (la laste publikigitaj), malfacile interpreteblaj, estas pli ol duoblo de tiuj de la sama periodo en 2008.
La vojaĝo “kun dorsosako” estas aparte ŝatata de la junaj urbanoj, sed la plimulto de la ĉinoj daŭre preferas grupvojaĝon, organizitan de dunganto, agentejo aŭ amiko-grupo. Tiu formulo verŝajne ankoraŭ longtempe dominos, ĉar ĝi plaĉas al tiuj, kiuj la unuan fojon vojaĝas, kaj kiuj estas la plimulto de la merkato. Temploj, montaroj kaj, pli ĝenerale, historiaj lokoj, estas la plej ŝatataj cellokoj. Ĉar budhismo spertas viglan renaskiĝon, ĉi tiuj vizitoj ebligas retrovi la riton de bruligata incenso por honori la diojn. Kvankam Ĉinujo ne havas heredaĵo-klasifikan sistemon, la naturaj lokoj ĵus aranĝitaj, la lokoj ligitaj al etna turismo (precipe en la Sud-okcidento, ĉe la tibetanoj, la dajoj, dongoj, miaŭoj, ktp.) kaj la antikvaj urboj malkonstruitaj dum la Kultura Revolucio kaj rekonstruitaj poste havas grandan sukceson. Aparte ŝatataj estas la lokoj registritaj sur la listo de monda heredaĵo, kies nombro kreskas ĉiujare danke al la politika volo de la registaro.
Ĉi tiu insistemo estas des malpli surpriza, ke plej multaj el tiuj lokoj troviĝas en la okcidenta parto de la lando, la plej malriĉa kaj malplej alirebla: la registaro igas turismon centra elemento de sia evoluad-strategio. En multaj regionoj de sud-okcidento, inkluzive Tibeton, la distro-ekonomio fariĝis la unua fonto de enspezoj, kio kondukas la regantojn montri novan intereson por hommedio, daŭrigebla evoluado kaj konservado de la heredaĵo. La Jiuzhaigou-valo (Sichuan-provinco), registrita sur la Unesko-listo de monda heredaĵo, estas loĝata de nur kelkaj miloj da tibetanoj sed allogas pli ol tri milionojn da turistoj ĉiujare kaj disponas pri kvardek kvar grandaj hoteloj, inter kiuj la prestiĝaj Sheraton, InterContinental kaj Marriott.
Ĉi tiuj cellokoj, antikvaj aŭ novaj, estas ofte enkadrigitaj en klare limigitaj areoj, entenantaj kelkfoje plurajn vilaĝojn, kun lumaj ŝildoj kaj grandaj infrastrukturoj. Paginte enirbileton, la grupoj akompanataj de ĉiĉeronoj povas admiri la pejzaĝojn kaj spekti tradiciajn danc-spektaklojn. La serĉado de aŭtenteco, kiu karakterizas parton de la okcidenta turismo, estas ĉi tie privilegio de la piedmigruloj kaj eta marĝeno de loĝantoj, riĉa kaj artifika, kiu posedas en la montaroj luksajn domojn dezajnitajn de famaj arkitektoj. Ankaŭ la ĉemarbordaj ferioj komencas disvolviĝi, eĉ se, konsiderante la tradician malŝaton de ĉinoj por sunbruniĝo, ili ne inkluzivas longajn restadojn sur plaĝoj.
Kaj koncerne la vojaĝojn eksterlandajn, tiuj ankaŭ multobliĝas. Malaltkostaj flugkompanioj instaliĝis en la lando, kaj la najbaraj landoj el sudorienta Azio antaŭ nelonge decidis faciligi la klopodojn de la ĉinoj, donante al ili vizojn kiam ili atingas la landon. Tiel sesdek kvin milionoj da ĉinoj trairis landlimon en 2011: dek-tri-oble pli ol en 1997. Sed, kvankam la vojaĝoj al Eŭropo, Afriko kaj aliaj partoj de la mondo rapide kreskas, la honkongaj semajnfinoj estas preferataj de la urbaj junuloj, kiuj malkovras ankaŭ la “dorsosakajn” ekskursojn en sudorienta Azio (Laoso, Kamboĝo, Vjetnamo, Tajlando...).
PÁL NYÍRI