Tekstaro de Esperanto

“La detruado de la pasinteco aŭ pli ĝuste de la sociaj meĥanismoj, kiuj ligas la nuntempulojn kun la pasintaj generacioj, estas unu el la plej karakterizaj kaj misteraj fenomenoj de la fino de la mallonga 20-a jarcento”, bedaŭris la brita historiisto Eric Hobsbawm. Ni do vivus nun “en ia konstanta nuntempo”.

Hobsbawm mortis la 1-an de oktobro 2012. Li postlasas konsiderindan kaj multspecan verkon: li okupiĝis pri la banditoj kaj la primitivuloj de la ribelo de la moderna Eŭropo; li verkis pri ĵazo; li dediĉis siajn plej gravajn verkojn al la 19-a jarcento, al La Erao de la kapitalo: 1848 – 1875 (Fayard, 1978), al La erao de la imperioj: 1875 – 1914 (Fayard, 1989). Dum longa tempo membro de la Komunista Partio, li neniam neis siajn marksismajn konvinkojn.

Kontribuanto, de longa tempo, al Le Monde diplomatique, Hobsbawm publikigis tie sian unuan artikolon en oktobro 1966. Fine de la 1990-aj jaroj, tiu kunlaborado alprenis novan stilon. Lia libro L’Age des extrêmes. Le court vingtième siècle, 1914 – 1991 [La aĝo de la ekstremoj. La mallonga dudeka jarcento, 1914 – 1991], aperinta en la angla en 1994 kaj tradukita al pluraj dekoj da lingvoj, ne trovis francan eldoniston. Necesis, tiel pravigis sin Pierre Nora (eldonejo Gallimard), “konsideri la intelektan kaj ideologian konjunkturon” — do la kontraŭkomunismon simboligitan de la verko de la historiisto François Furet, Le Passé d’une illusion [La pasinteco de iluzio]. Kontraŭ tiu ne eldirita cenzuro, Le Monde diplomatique kaj la belga eldonisto Complexe decidis publikigi mem L’Age des extrèmes. Tio fariĝis grandega sukceso en la librovendejoj — la pruvo, ke la intereso pri tutmonda kaj engaĝiĝinta historio strebis al renaskiĝo. Al tiu reapero Hobsbawm kontribuis profunde kaj daŭrigeble.

La redaktejo.

Vidu ankau la nekrologon de Georg Fülberth pri Hobsbawm [http://mas-eo.org/spip.php?article499]. -vl