Tekstaro de Esperanto

KIOM VAŜINGTONO elspezas por certigi la pluvivadon de la laboristoj kaj samtempe garantii la konkurenckapablon de la hamburger-oj?* Laŭ la Nacia Leĝprojekto pri Dungo (NELP laŭ la angla), neregistara organizaĵo, kiu defendas la rajtojn de la modestaj salajruloj, la helpprogramoj por dungitoj de la rapidmanĝejoj kostas 7 miliardojn da dolaroj jare. Tia subvencio al la mastraro povas ŝoki en lando, kiu vidis tiom da laboristoj enmarĉiĝi en la malriĉecon dum la lastaj kvin jaroj. La maltrankvilo de la usonanoj pri tio tamen nur malrapide trovas politikan esprimiĝon. La demokrata plimulto en la senato kaj la ĉirkaŭaĵo de la prezidanto Barack Obama ja anoncis ke ili subtenas la ideon altigi la minimuman salajron al 10 dolaroj hore; sed ilia etanimeco kaj la obstrukco de la respublikanoj ankaŭ pri tio blokas ĉian progreson.

La dekstrularo estas efektive obsedata de la timo, ke la nuna krizo povas kaŭzi politikajn skuojn similajn al tiuj, kiuj stampis la Grandan Depresion en la 1930-aj jaroj. Pro tio ĝi furioze kulpigas la malriĉulojn kaj igas tiujn porti la kostojn de la recesio. En la okuloj de la konservativuloj, la ekzisto de laboristoj tiom malbone pagataj ke ili ne povas transvivi sen la subtenoj de la registaro tute ne signifas ke ili devus ricevi pli bonan salajron aŭ praktiki siajn sindikatajn rajtojn, sed male ke oni devas forigi ... la helpojn de la registaro.

En oktobro 2013 la respublikanoj, en la ĉambro de reprezentantoj [la Kongreso] — kie ili estas la plimulto — decidis tekston, kiu draste limigas la programojn de nutraĵkuponoj. Eble ili imagas, ke per dispecigo de la lastaj helprimedoj ili instigos la laboristojn kalkuli pli “pri si mem”.

Thomas FRANK.