Tekstaro de Esperanto

La eŭropa utopio transformiĝas en punmaŝinon. Sampaŝe kun ties akriĝo instaliĝas sento ke interŝanĝeblaj elitoj profitas el ĉiu krizo por akrigi siajn politikojn de malabundo kaj por trudi sian federan ĥimeron.* Tia celo vekas la aliĝon de la kontrolkonsilioj kaj de la redaktejoj. Sed, eĉ se oni aldonas la malmultajn germanajn rentulojn, kelkajn luksemburgajn nompruntantojn kaj la plej multajn francajn socialistojn, oni ne eksterordinare grandigas la popolan bazon de la nuna “eŭropa projekto”.

La Unio ne ĉesas krude trakti la ŝtatojn kiuj ne prioritate zorgas por redukti sian buĝetan deficiton, eĉ kiam la senlaboreco kreskegas. Ĉar ili ĝenerale obeas sen esti petataj, ĝi tuj trudas al ili programon de ĝustigo kun celoj de decimala precizo kaj kun kalendaro de plenumado. Aliflanke, kiam kreskanta nombro da eŭropaj pacientoj devas rezigni pri kuracado pro manko de rimedoj, kiam la infanmortiĝo kreskegas kaj la malario reaperas, kiel en Grekujo, la naciaj registaroj neniam bezonas timi la fulmojn de la brusela Komisiono. Ekstreme rigoraj, kiam temas pri deficitoj kaj pri enŝuldiĝo, la “kriterioj de konverĝo” ne ekzistas pri dungo, pri edukado nek pri sano. Tamen, la aferoj estas ligitaj: amputi la publikajn elspezojn signifas preskaŭ ĉiam redukti en la malsanulejoj la nombron da kuracistoj kaj porciumi la aliron al sanprizorgado.

Pli ol “Bruselo”, kutima celo de ĉiaj malkontentoj, du politikaj fortoj disvolvis la transformadon de la monismaj dogmoj en libervolan servuton. De jardekoj, socialistoj kaj liberaluloj dividas inter si la potencon kaj la postenojn en la eŭropa parlamento, en la Komisiono kaj en la plej multaj ĉefurboj de la Malnova Kontinento.* Ultraliberala kaj favora al la milito kontraŭ Irako, s-ro José Manuel Barroso estis cetere reelektita kiel prezidanto de la Eŭropa Komisiono antaŭ kvin jaroj laŭ la unuanima peto de la dudek sep ŝtatestroj kaj ĉefministroj de la Unio, inkluzive de la socialdemokrataj, kvankam ĉiu tiam rekonis la spirhaltigan mezkvaliton de lia bilanco.

Por anstataŭi lin, en tiu ĉi momento rivalas germana socialdemokrato, s-ro Martin Schulz, kaj luksemburga kristandemokrato, s-ro Jean-Claude Juncker. En televiddebato ili “kontraŭis” unu la alian, la ĵusan 9-an de aprilo. Kiu el la du taksis ke “la rigoro necesas por regajni la konfidon”? Kaj kiu rebatis ke “la buĝeta disciplino estas neevitebla”? Ĝis la punkto eĉ, ke la unua, por kiu la senkompataj “reformoj” de sia kamarado Gerhard Schröder estas “precize la modelo” sekvenda, ellasis la jenon: “Mi ne scias, kio distingas nin”. Certe ne la volo fermi la eŭropan ekonomian kazernon.

Serge HALIMI.