Tekstaro de Esperanto

EN FRANCUJO, la manifestaciantoj kunigitaj de la movado Nuit debout [Nokte vigla] esperas, ke “konverĝo de la bataloj” ebligos etendi ilian influon al partoprenontoj malpli junaj, malpli diplomitaj, kaj eniĝi en internacian agadon. Unu el la temoj de ilia agado povus helpi al tiu duobla celo: la rifuzo de liberkomercaj traktatoj.*

La meandroj de la komercaj interkonsentoj ofte malhelpas mobilizi, tiom malfacilas kompreni, kian etapon necesas rekte observi, kia dispono ŝajne teĥnika kaŝas socialan bombon. Tamen, malgraŭ la gurdado de la gvidaj rondoj, de la mastraro kaj de la ilin favorantaj komunikiloj, la decida kontraŭeco al tiuj traktatoj etendiĝas. La mobilizoj kontraŭ la granda transatlantika merkato (GTM, GMT en la franca kaj Tafta en la angla) estas fortaj en Germanujo kaj en Belgujo.* En Usono, ĉiuj precipaj kandidatoj por la prezidant-elektoj nun poziciiĝis kontraŭ la transpacifika partnereco (TPP, same en la angla, PTP en la franca). Nu, post la fino de la dua mondmilito la usona imperio ludis instigan rolon por la liberaligo de la komerco. Pri tiu punkto la interkonsento estis preskaŭ absoluta inter la sinsekvaj usonaj prezidantoj, ĉu demokrataj aŭ respublikanaj, de John Kennedy ĝis Ronald Reagan, de s-ro George W. Bush ĝis la prezidanto Barack Obama. Subite la liberala lokomotivo blokiĝas.

Per sia aserto, ke “la entreprenoj, kiuj volas nur pagi malaltajn salajrojn, jam forlasis la landon”, s-ro Obama ne konvinkis. Ĉar la delokadoj daŭras, kaj la antaŭaj komercaj interkonsentoj ankaŭ promesis alporti abundajn dungojn kaj bonajn salajrojn ... Do ne mirigas, ke homoj tiom malsamaj kiom s-roj Donald Trump kaj Bernie Sanders akiris elekto-rezultojn per tradraŝo de tiaj traktatoj. Tio devigis s-inon Hillary Clinton malagnoski sian subtenon al la TPP kiam ŝi estis ŝtatsekretario de s-ro Obama. Laŭdire, ankaŭ [la franca prezidanto] s-ro François Hollande pretas ŝanĝi sian opinion pri la GTM.Antaŭ du jaroj li volis “rapidi”. Ŝajnas, ke tio jam ne estas tiom urĝa ...

La laboristoj, kies salajro malgrandiĝis per la ĉantaĝo de senlaboreco kaj de delokadoj jam ne estas izolitaj, kiam ili rifuzas la liberkomercon. La mediprotektantoj, la kampkulturistoj, la konsumantoj aliĝis al ili. Kaj la dungitoj de la publika sektoro, ĝis la fajrobrigadistoj, siavice mobiliziĝas. Tiom ke usona mastrara gvidanto miregas: “Neniu el ili estas konkurencata de la importoj, sed ilia sindikato montriĝas solidara kun la aliaj.”* Tiu de la dungitoj en la publika sektoro komprenis, ke ĝi ne sukcesos longtempe defendi la dungojn kaj la salajrojn de siaj du milionoj da membroj, se tiuj de la ceteraj salajruloj plu disfalas. Kaj la fajrobrigadistoj scias, ke la anstataŭigo de entreprenoj, kiuj pagas imposton, per industriaj ruinkampoj malpliigos la urbajn buĝetojn, kio minacos multajn fajrobrigadojn. Do, en tiu punkto okazas konverĝo de la bataloj. Kaj tiu jam atingis unuajn sukcesojn.