Tekstaro de Esperanto

Ĉapitro V

Lemuel aktiviĝas

La suno jam staris alte en la ĉielo kaj plenigis per brilega lumo sufiĉe vastan korton de la domo de Omar. La ĉefa, sinjora parto de la domo troviĝis ĉe unu el la pli mallongaj flankoj de kvarangula korto. Ĝi estis dividita en tri partojn; ĉiu havis unu pordon, komunikigantan ĉambraron kun neprofunda kolonejo, kiu okupis la tutan larĝon de la korto. La du longajn flankojn de la kvarangulo formis loĝejoj de la servistaro, domoficejoj, provizejoj ktp. La kvara flanko estis alta, blanka muro, apartiganta la biendomon de arbareto kaj, pli malproksime, de staloj por kameloj, ĉevaloj kaj azenoj, kaj de terkulturaj konstruaĵoj.

Ĉe baseno en la mezo de la korto, en kiu fontano ritme plaŭdis, duonkuŝis Lemuel sub multekolora baldakeno, karesante belan kvarjaran knabineton. Elpreninte el ĉebrusta poŝo malgrandan, proksimume dekkvin centimetrojn longan figuron de infano el marverda ŝtono, kaj montrante ĝin al la knabineto, li diris:

— Rigardu, kion Lemuel kunportis el malproksima lando por sia amatineto!

— Ho! — ekkriis la infano ravite, — kia bela pupeto! — kaj avide prenis ĝin el la mano de la viro. — Dankon, kara Lemuel.

— Kiam mi estis tre, tre malproksime de ĉi tie, en la lando Egipta, mi vidis knabinetojn, ludantajn kun tiaj pupetoj, kaj tuj mi memoris mian dolĉan Naaman, kaj ekpensis, kiel gaje ŝi ludos kun tia pupo.

— Ho, mi estos tiel feliĉa kun mia bela pupeto! — diris la infano, ame ĉirkaŭbrakante Lemuelon.

— Nu, estu feliĉa, infano; sed ankaŭ estu singarda, ke vi ne faligu ĝin sur la teron, ĉar ĝi tuj rompiĝus; kaj eble oni ne povus ripari ĝin.

Liberiginte sin el la brako de Lemuel, Naama diris kun infana fervoro:

— Lasu, mi volas montri mian pupeton al Adaha.

— Ne, — respondis Lemuel, — lasu la pupon ĉi tie kaj iru, konduku Adahan ĉi tien.

Obee la infano redonis la ludilon kaj kuris for en la domon. Post kelke da minutoj elvenis el unu el la ĉambroj, ĉirkaŭantaj la korton, juna virino, portanta la infanon sur brako. Lemuel rigardis ŝin penseme kaj bonkore. Videble la eksteraĵo de la knabino kontentigis lin kaj plaĉis al li. Ŝi estis vere belaspekta, gracia knabino. Ŝia plensana vizaĝo kun dolĉaj, delikataj trajtoj altirus atenton en granda aro da knabinoj aŭ virinoj, precipe pro ŝiaj lumaj, malhelaj okuloj, en kiuj speguliĝis nobleco, malkaŝemo kaj natura gajeco. Ŝiaj haroj, kiuj falis en abundaj bukloj sur la ŝultrojn, estis brile nigraj, kaj ŝia vizaĝhaŭto iomete pli malhela ol ĉe la virinoj de la lando Uc. Kvankam ŝi okupis en la domanaro de Omar nur pozicion de servistino — antaŭe eĉ de sklavino — sub la estrineco de Nupta, ŝi sin tenis kun senĝena, natura digno, supoziganta bonan devenon kaj bonedukitecon.

— Mia sinjoro Lemuel, — Adaha diris kun preskaŭ infana mikso de deca respekto kaj facila familiareco, — Naama tre insistas, ke mi venu, por vidi ian grandan belaĵon.

— Jes, — respondis Lemuel gaje, — mi deziras, ke vi admiru belegan kaj multekostan pupeton, kiun mi kunportis el Egiptujo por Naama. Jen!

Adaha, por plaĉi al ambaŭ, Lemuel kaj la infano, ŝajnigis grandan surprizon kaj admiron kaj gaje ekkriis:

— Ho, karulino, kia bela, aminda ludilo! Ĉu vi dece dankis al mia sinjoro Lemuel?

— Jes; mi ricevis sufiĉegan dankon, dolĉan kison kaj ĉirkaŭbrakon. Nu, Naama, vi devas ne ami vian pupeton pli ol vivajn homojn. Diru do, kiujn vi amas?

Tuj la knabineto respondis vivece: — Vin! — kaj malsuprenrampis el la teno de la juna virino, por pruvi la fervorecon de sia amo per plua kiso.

— Bone, — diris Lemuel kun feliĉa rideto, — kaj kiujn plu?

— Mi ankaŭ amas Adahan, ĉu ne?

— Jes; daŭrigu.

— Ankaŭ la patron kaj la fratojn, Lodo kaj Akan.

Lemuel sin turnis al Adaha kun la demando: Ĉu la infano vere memoras la fratojn kaj ne la patrinon?

— Mi kredas, ke tiel estas, ĉar mia sinjoro Omar tre ofte parolas pri la kompatindaj knaboj, sed preskaŭ neniam pri ŝia patrino.

— Nu, daŭrigu Naama; kiujn plu? — persiste demandis la esploranto; kaj, kiam la infano iom hezitis, li sugestis: Ĉu vi ankaŭ amas Nuptan?

Ankoraŭ hezitante, la infano respondis: — Ne multe.

— Kial ne?

— Ĉar ŝi ne amas mian Adahan.

— Ho, vere? — demandis la maljunulo kun ŝajnigita surprizo. Ĉu vi ankaŭ amas la belan sinjorinon, Zalmuna, en la bela blanka domo?

— Ho, jes, — ekkriis la etulino, — mi amas ŝin ankaŭ, ĉar ŝi ofte venigas min, kaj donas al mi bongustajn kuketojn kaj belajn objektojn.

— Nu, kuru for, Naama, kaj montru vian pupeton al la patro, tuj kiam li revenos el la kampoj. Atendu lin ĉe la pordego. Li estos tre feliĉa ĝin vidi.

Adaha volis foriri kune kun la infano, sed Lemuel petis ŝin postresti kelke da momentoj. La knabino volonte obeis. Ŝi alte estimis la bonkoran, afablan komerciston, kiu ĉiam alportis por ŝi novaĵojn el ŝia patrolando kaj ofte ian malgrandan donacon.

— Jen, Adaha, — li diris, — donante al ŝi beletan oran kolĉenon, — jen malgranda juveleto por vi el foiro en Dedan. Mi ĉiam memoras vin, trapasante la landon de niaj patroj.

Adaha estis ravita de la neordinare valora donaco kaj volis multavorte eldiri dankon, sed Lemuel interrompis ŝin, dirante:

— Lasu. Mi aŭskultos vian dankadon en pli oportuna okazo. En la nuna momento mi havas tre urĝan aferon, kiun mi volas priparoli kun vi. Aŭskultu. Mi ne tre miris, aŭdante, ke Nupta ne amas vin, kvankam en la ĉeesto de aliaj personoj ŝi ŝajnigas korinklinon al vi. Mi malfidas ŝin.

— Mi ankaŭ.

— Kial?

La knabino heziteme respondis: — Malfacile estas trovi taŭgajn vortojn. Mia koro diradas, ke ŝi estas malsincera kaj danĝera. Antaŭ nia sinjoro Omar ŝi ŝajnigas kredon je la Eternulo, sed ŝi amikiĝas kun virinoj, kiuj kaŝe aŭ eĉ malkaŝe adoras la diinon Iŝtar. Eĉ antaŭ la fideluloj ŝi montras ŝaton al servantoj de la falsaj dioj el Babel. Riproĉoj kontraŭ ili neniam troviĝas en ŝia buŝo.

— Diru, de kiam vi malfidas ŝin?

— Jam delonge; sed multe pli forte de la tago, kiam mortis mia kompatinda sinjorino, Amtelaj.

— Kiam vi pensas pri la morto de via sinjorino, ankaŭ la bildo de Nupta altrudiĝas al vi, ĉu ne?

Adaha aspektis embarasita. Preskaŭ timigite ŝi rigardis la akratrajtan vizaĝon de la komercisto. Fine ŝi respondis:

— La buŝo ne kuraĝas eldiri, kion la internaĵo sentas. Ofte mia koro estas premata de antaŭtimoj, kaj teruro forprenas de mi la dormon.

— Pro Omar, ĉu ne? — kaj lia filineto.

Ruĝiĝante, la knabino respondis: — Jes, li havas kaŝitajn malamikojn ĉi tie. Ho, se mi nur povus malkaŝe paroli antaŭ li; sed ĝuste la personojn, kiujn mi malfidas, mia sinjoro plenkore fidas.

— Zalmuna estas unu el ili; ĉu ne?

Mirigite, Adaha denove hezitis. Poste, ĉirkaŭrigardinte, kvazaŭ ŝi timas esti subaŭdata, ŝi respondis mallaŭte:

— Ŝi estas bela vipuro.

— Mi estas tre kontenta, ke vi tion eltrovis, Adaha, — diris Lemuel. — La amo do ne ĉiam estas blinda. Ne embarasiĝu, mia filino, mi ja konas la sekreton de via koro. Ne timu, nek malesperu; sed konfidu vian vojon al la Eternulo. Li plenumu vian deziron. Mi venis ĉi tien kun la celo esplori la misteron, ĉirkaŭantan tiun belan vipuron, kaj mi bezonas vian helpon. Ĉu vi kuraĝas ion riski pro la viro, kiun vi amas, Adaha?

Kun ardo en siaj belaj, malhelaj okuloj la knabino respondis:

— Ĉion, centfoje mian vivon.

— Bone. Mi pasigos la nokton en la domo de Zalmuna...

— Ho, vere?

— ...dum Omar forestos en la stelobservejo, kune kun la tri junaj gastoj de Ijob. Zorgu, ke neniu rimarku mian foreston, ke “neniu maltrankviligu min en mia dormoĉambro, ĉar mi estos morte laca”. Morgaŭ ni interparolos plue; sed nun rapidu for, ĉar jen alvenas Omar kaj Ijob kaj ĉi ties gastoj.

Ses viroj eniris la korton: unue Ijob kaj Hamul, kaj poste Omar kaj la junaj fremduloj. Lemuel, vigle leviĝinte, salutis la venintojn kun bonkora ĝentileco kaj tuj partoprenis en la interparolo okupanta ilin. Kun viveca intereso la Egiptujanoj pririgardis la domon de Omar, kaj admiris la fortikecon de la strukturo, la oportunan aranĝon de la ĉambroj, kaj la simplan elegantecon de la nemultaj mebloj en kelkaj el ili.

Ŝajne senartifike Lemuel diris, ke la domo de Omar prezentas bonan ekzemplon de bieno de bonhavulo en la lando Uc; sed ke, sendube, la domego de Zalmuna estas, krom la reĝaj palacoj en Babel, la plej interesa loĝejo en la tuta lando.

Unu el la junaj Egiptoj responde esprimis deziron trarigardi tiun belan domegon, se tio estas permesata. Omar aspektis iom embarasita.

— Dum la foresto de la posedantino, — li diris, — mi ne estas certa, ke la domestrino tion permesos.

— Nu, nu, — rediris Lemuel flatloge, — al vi, Omar, favorato de la tuta domanaro, neniu rifuzus la peton montri tian vidindan palacon al aro da eminentaj viroj el Egiptujo, kiuj forte interesiĝas pri tiaj konstruaĵoj. Cetere ili scias, ke Zalmuna furioziĝus, sciiĝinte, ke la servistoj faris al vi kaj al Ijob tian ofendon.

Omar ne volis kontraŭdiri ĉi tiun verŝajnan argumenton, kvankam li sentis malinklinon preni sur sin la kondukantecon, precipe pro tio, ke la sinteno de Lemuel rilate al Zalmuna jam de ilia renkonto antaŭ du tagoj pli kaj pli maltrankviligis lin.

Ili do iris al la domo de Zalmuna, la Belulino. Suprenirinte la larĝan, kalkŝtonan ŝtuparon, ili haltis momenton, por admiri la simplan belecon de la fasado, konstruita plejparte el poluritaj granitblokoj. La grandaj, longformaj ŝtonoj estis hakitaj kaj ĉizitaj kun rimarkinda precizeco, kaj per tio altiris apartan atenton de Hamul, kiu diris, ke li nenie vidis pli admirindan masonaĵon, krom ĉe la granda piramido en Egiptujo, la ĉefverko de lia praavo Ŝem.

Ili eniris larĝan, sed ne profundan vestiblon tra porda malfermaĵo, formita el tri grandegaj, brile poluritaj kalkŝtonoj. Apud ambaŭ ekstremaĵoj de la larĝa muro, frontanta la enirantojn, troviĝis pordo, tra kiu longa koridoro estis videbla. La solaj objektoj en la vestiblo estis du grandaj, marmoraj vazoj, bele ornamitaj per arabeskoj kaj floraĵoj. Inter ili pendis per silkaj ŝnuroj rondforma, kupra plato. Ĉi tiun platon Omar sonorigis per malgranda martelo, kiun li prenis el unu el la vazoj. Post ne longe aperis el la pordo ĉe ilia dekstra flanko mezaĝa virino kun dignoplena sinteno, vestita per blanka vesto. En la daŭro de mallonga momento la virino montris embarason kaj malplezuron ĉe la vido de fremdaj vizitantoj, sed ŝajne ŝi venkis ĉi tiujn sentojn, tuj kiam ŝi vidis Omaron.

Omar ekpaŝis antaŭen kaj diris ĝentile: — Beno de la Eternulo estu kun ĉi tiu domo, Ajla. Kvar eminentaj viroj el la lando Egipta, respektegataj en konsilejoj de saĝuloj, honoras nian urbeton per vizito. Ili volas esplori la kutimojn de nia lando, kaj aparte interesiĝas pri belaj konstruaĵoj. Bedaŭrinde via sinjorino kaj mia forestas; sed mi petas pro miaj vizitantoj permeson trarigardi ŝian belan palacon.

Ajla respondis per voĉo, kiu, malgraŭ ŝia peno vidigi facilan, sinceran mienon, ne povis kaŝi ian maltrankvilecon.

— Estu certa, Omar, mia sinjoro, ke mia sinjorino Zalmuna kun ĝojo plenumus ĉiujn viajn dezirojn, kaj ke ŝi sentus sin honorata de vizito de tiaj honorindaj vizitantoj. Tre volonte mi montros al vi ĉiujn vidindaĵojn de la domo, kun escepto, kompreneble, de kelke da privataj ĉambroj, en kiujn, cetere, noblaj fremduloj ne volus sin trudi.

Omar kaj Ijob esprimis koran dankon kaj ŝaton, kaj la Egiptujanoj aprobis ilin per ĝentila riverenco.

Ajla kondukis la vizitantojn unue tra la maldekstra koridoro, montrante al ili, unu post alia, dekkelke da belegaj ĉambroj, bonguste ornamitaj, sed enhavantaj nur malmultajn meblojn. La plimulto el ili estis longaj, mallarĝaj ĉambroj, apartigitaj per dikaj muroj. Ili estis are aranĝitaj; kaj ĉiu areto havis unu pordon, komunikiĝantan kun la centra koridoro. Konjekteble ĉiu areto da ĉambroj havis apartan celon, jen por loĝigi vizitantojn, jen por kunvenoj ktp. Nur malmultaj ĉambroj havis fenestrojn, aŭ pli ĝuste, mallarĝajn malfermaĵojn por ventolado. Ĉe aliaj la plafono estis subtenata de sufiĉe densaj vicoj da mallongaj kolonoj, starantaj sur la eksteraj muroj, kvazaŭ balustrado.

La pli grandaj ĉambroj estis senplafonaj, aŭ parte senplafonaj. Ili estis kovritaj per alĝustigebla vakstolo, allasanta mildan lumon kaj aeron, kaj samtempe donanta agrablan ombron. La koloro de la vakstolo ĉiam harmoniis kun la koloro de la ŝtonaj muroj kaj kun la meblaro.

Lemuel preskaŭ ne partoprenis en la interparoloj, kaj ŝajne ne multe interesiĝis pri la beleco de la objektoj, kiuj estigis en la fremdaj viroj vivecan plezuron. La basketoj de lia blanka kapvesto ankoraŭ kaŝis la supran parton de lia vizaĝo, kvazaŭ li daŭre estus sub brilegaj radioj de la tagmeza suno. Tamen en la tuta daŭro de la vizito lia cerbo vigle laboris, esplorante per la okuloj la planon, laŭ kiu la domo estis konstruita; mezurante en la pensoj la distancojn inter diversaj lokoj, kaj rimarkante pli ol unu aferon, kiujn la aliaj ne vidis, ĉar ili ne suspektis ilin.

Dum la vizitantoj kun admiro rigardis en granda, parada ĉambro seson da belegaj, el marmoro skulptitaj ripozejoj, kovritaj per leopardaj feloj kaj multekostaj tukoj, Ajla malaperis momenton, por doni ordonojn al du servistinoj, kiujn scivolemo allogis al tiu ne ofte uzata parto de la domego. (Ŝi uzis kun egala facileco diversajn lingvojn: la Babelan, la dialekton de la lando Uc, la Egiptan kaj la Sumero-Babelan dialekton de sia patrolando.)

Fininte la pririgardon de la maldekstra parto de la domego, kiu, krom unu pordo, estis tute apartigita for de la dekstra parto, ili elpaŝis en vastan, kvarangulan ĝardenosimilan korton, ĉirkaŭitan je ĉiuj flankoj de kolonejo. En la mezo de la korto troviĝis artefarita lageto, en kiu staris granda, marmora baseno. Klara akvo elfluis el la baseno super ĝian randon, kaj plaŭde falis en la lageton. Ĉe la kontraŭa fino de la lageto staris rondforma kiosko, sur kies supro brilis multekolore emajlita, senpinta piramideto, kvazaŭ miniatura templo, kronita per orita kupolo. Neniu el la vizitantoj povis — aŭ volis — diveni la celon de la kiosko; kaj Ajla, pridemandite, iom eviteme ŝajnigis nescion. Malantaŭ la kiosko staris aleo da majestaj cipresoj, kondukanta al larĝa pordego, tra kiu estis videbla, en kelka malproksimeco, folioriĉa ĝardeno.

Ili eniris, tra la pordego, la ĝardenon, aŭ pli ĝuste, vastan parkon. Ĉi tiu parko okupis la tutan deklivon de la monteto, sur kiu staris la domego. Ĝi prezentis treege ĉarman vidaĵon en ĉiuj direktoj. La Egiptujanoj haltis ĉe la supro de ŝtuparo, kondukanta de teraso al malgranda, artefarita ebenaĵo kun multekoloraj kaj simetrie aranĝitaj florbedoj. La beleco de la pejzaĝo ĉarmis ilin pli ol ĉio alia, kion ili vidis antaŭe dum ilia vojaĝo.

— Kia paradizo! — diris Hamul solene. — La tuta lando Egipta ne posedas lokon komparindan kun ĉi tiu ĝardeno.

Ajla, kiu ŝajne deziris, ke la vizitantoj ne plu esploru la ĝardenon, rekondukis ilin tra kolonejo al la dekstra parto de la domo. Ili preterpasis kelke da fermitaj pordoj, alirejoj, sendube, al la servista kvartalo, en kiun tamen la virino ne invitis ilin eniri. Neniu el la cetera domanaro estis videbla; kaj la vizitantoj miris pri mistera silento, reganta en la tuta loko. Atinginte la finon de la kolonejo, ili trovis, ke iu intertempe pretigis por ili manĝeton sub baldakeno antaŭ la domo. Sur malaltaj, el ligno skulptitaj tabloj staris sep oraj pokaloj kaj karafoj, plenaj de trinkaĵoj, faritaj el mielakvo kaj fruktosukoj, kaj pladoj kun diversaj kukaĵoj kaj fruktoj. Ĉirkaŭ la tabloj estis metitaj salikaj seĝoj, kovritaj per feloj.

Post preno de la refreŝigaĵoj la vizitantoj, gvidate de Ajla, eniris la pli privatan parton de la domo. Tie la aero estis agrable parfumita, kaj ĉio sentigis al ili la influon de sinjorino kun delikata kaj poeziema gusto. La pezeco kaj la severeco de la konstruaĵo estis moligita per multaj subtilaj ornamaĵoj kaj aranĝo de luksaj kurtenoj, kusenoj, drapiraĵoj ktp. La domestrino ne invitis la vizitantojn pririgardi multajn ĉambrojn en ĉi tiu parto de la domo. Kelkaj enirejoj estis fermitaj per pezaj kurtenoj, kaj aliaj estis baritaj per tripiedoj kun ornamaj kreskaĵoj. Oni ne povis ne senti, ke iu ĵus metis ilin tien, por malhelpi eniron aŭ peton pri permeso eniri.

Ĉi tie Lemuel, ŝajnigante intereson nur pri ornamaĵoj kaj la multekosteco de la konstruaj materialoj uzitaj, vigle esploris per kaŝitaj rigardoj ĉion esploreblan.

Ajla petis la gastojn eniri iom vastan salonon, en kiu troviĝis, krom bela meblaro, granda kolekto da kuriozaĵoj el multaj landoj. En la momento, kiam Omar volis, la lasta, eniri la ĉambron, Ajla ektuŝis lian brakon kaj montris per kapsigno, ke ŝi volas paroli kun li aparte. Omar sekvis ŝin.

— Jen, Omar, mia sinjoro, — ŝi flustris, — troviĝas privata ĉambraro de mia sinjorino Zalmuna, la Belulino. Rapide ĵetu rigardon en ĝin.

Omar hezitis. Kontraŭaj sentoj ekbatalis en lia koro. De la morto de Dusadad, la patro de Zalmuna, antaŭ kvar jaroj, li nur unu fojon vizitis la privatan parton de la domo, kune kun sia edzino. Ĝuste la atmosfero de la ĉambroj, en kiuj Zalmuna kutime spiradas kaj moviĝadas, enhavos por li — li sentis — ion mistere allogan kaj dolĉan. Tamen ne nur natura modesteco hezitigis lin, sed ankaŭ maltrankviliga, admona sento, kvazaŭ li estas transpaŝonta en animstaton, el kiu li ne facile povus poste sin liberigi. Interna voĉo ŝajne avertis lin, ke li senĉese pentus ĉi tiun paŝon. Sed plua penso venis al li en la kapon: Foje li aŭdis malbelan famon en la urbeto, ke en privata ĉambro de Zalmuna troviĝas idolkultaj objektoj. Eble li nun povos konstati la malĝustecon de tiu famo. Ĉiuokaze, li ricevos certecon; kaj certeco, kiom ajn ĉagrena, estos preferinda je la duboj, kiuj ĉiam atakadis lin, malgraŭ lia peno forpeli ilin. Li do eniris, ŝoviĝante preter tripieda florvazo, per kiu, sendube, oni volis montri la privatecon de la ĉambraro. La unua ĉambro estis preskaŭ senmebla antaŭsalono. Trapasinte tra peze kurtenita pordo, li sin trovis en vasta, longforma ĉambro, luksege meblita. Duono de la plafono konsistis el flaveruĝa vakstolo, kiu donis al la loko tre agrablan lumon, harmoniantan kun la delikataj koloroj de la meblaro kaj de la ornamaĵoj. La alia parto de la ĉambro estis plafonita per arte skulptita lignaĵo. En la luma parto, sub la vakstolo, troviĝis mamora akvujo, en kiu ŝprucis fontano, kaj vigle moviĝadis fiŝetoj. Ĉirkaŭ la akvujo staris tri belaj vazegoj kun floroj kaj ornamaj kreskaĵoj, kaj, inter la vazoj, kanapoj tegitaj per multekoloraj damaskaĵoj. Sur unu el la kanapoj kuŝis kelke da muzikiloj, nome flutoj, cimbalo kaj ŝalmo; kaj apude staris harpo.

La mezon de la plafonita parto de la ĉambro okupis ortegita kanapolito, surhavanta molajn kusenojn kaj kovrilon el cervaj feloj. Ĉe ambaŭ flankoj de la kanapolito, je kelka distanco, staris altaj tripiedoj el polurita latuno kun oraj ujoj, kvazaŭ por bruligi incenson. Molaj tapiŝoj kovris ĉi tie kaj tie la blankmarmoran plankon; kaj grandaj, flordesegnaj tapiŝoj pendis de oraj festonoj sur la muroj, ĉirkaŭantaj la liton.

Per rapidaj, avidaj rigardoj Omar esploris la plej okulfrapantajn trajtojn de la ĉambro. Dum kelke da momentoj li staris apud la pordo, ĉarmita de la miriga beleco de la vidaĵo, kaj preskaŭ duonebria de la delikata bonodoro, pleniganta la ejon. Lia koro batis forte, kaj ree superregema sopiro ekposedis lin, ĉion riski pro la virino, kies spirito ŝajne envolvis kaj ensorĉis lin. En la kontraŭa, longa muro vidiĝis du malfermaĵoj, kondukantaj al malpli grandaj ĉambroj. Rapide Omar transiris, por enrigardeti ilin. La unua estis banejo, konstruita el diverskolore emajlitaj brikoj. La akvujo estis rektangula kavaĵo en la mezo de la planko, enirebla per ŝtupareto. Apud la akvujo staris kuŝejo por masaĝado, kelke da kestoj, molaj seĝoj kaj tablo plena de ĉiuspecaj tualetobjektoj.

La alia malfermaĵo estis peze kurtenita. La internaj randoj de la kurtenoj estis kunplektitaj per longa rubando, kies finoj estis sigelitaj, tiel, ke neniu povis eniri la ĉambron, ne tranĉinte la rubandon, aŭ rompinte la sigelon. Omar sciis, ke la tiel fermita kabineto estis antaŭe skriboĉambro de Dusadad, kaj enhavis grandan nombron da dokumentoj, skribitaj sur argilaj tabuletoj aŭ cilindroj. Supozeble ĝi nun estas la skriboĉambro kaj dokumentejo de Zalmuna. Li sin turnis, por foriri, timante, ke li jam restis tro longe. Ne pli frue ol tiam li rimarkis malantaŭ la litokanapo, ĉe unu el la mallongaj muroj, objekton per tukoj kovritan. Konjekteble ĝi estis tablo aŭ granda kesto, surhavanta kelke da ornamaĵoj aŭ kandelingoj. Ĉar li ne volis, ke oni rimarku lian foreston, Omar rapidpaŝe eliris, por aligi sin al la amikaro. Kiam li transiris la koridoron, Ajla flustris al li:

— Ĉu ne vera paradizo, mia sinjoro? Ĝi fariĝos via, se vi volas.

Neniu rimarkis lian foreston, krom Lemuel, kiu kun ŝajne vigla intereso esploris antikvan duonreliefaĵon, enmetitan en la muron super pordo. Zorgeme li notis al si en la memoron la lokon de la ĉambro, el kiu Omar elvenis. Ijob dankis al la domestrino en la nomo de la fremdlandaj gastoj pro ŝia komplezemeco; kaj Hamul komisiis al ŝi salutojn kaj bondezirojn por ŝia sinjorino.

La vizito tiel finiĝis, kaj la viroj eliris en la plenan taglumon. Tuj ili komencis pridiskuti la belan domegon kaj ĝian posedantinon. La opinioj esprimitaj montris la diversecon de la karakteroj de la parolantoj. La unuaj egiptoj entuziasme laŭdis la belegecon kaj la riĉecon de la bieno, kaj fervore eldiris esperon, ke estos donite al ili, antaŭ ol ili reiros en sian hejmlandon, konatiĝi ankaŭ kun la mastrino, pri kies mirinda beleco ili tiel multe aŭdis. Okran, la plej juna el la trio, scivoleme demandis, kial tia bela kaj riĉa sinjorino restis tiel longe senedza.

— Ĉu ne troviĝas en la landoj Araba aŭ Babela, — li demandis, — junaj aventuremaj princoj, kiuj perforte akiros tian kaptindaĵon, se ili ne povas gajni ĝin per amindumado?

Dum Omar kaj Ijob pripensis, kion respondi, Lemuel ekparolis:

— Sendube tre multaj junuloj jam duonfreneziĝis pro amo al Zalmuna, la Belulino; sed Zalmuna ne estas cedema knabino, kiu inspiras aventuran kaptadon. Ia mistera timo detenas ilin.

Tion li diris kun signifoplena rideto kaj facila balancado de la kapo, kvazaŭ li scias pli multe, ol li volas eldiri.

Hamul ree diris, kvazaŭ li ne aŭskultis la interparolon de la aliaj:

— Kia paradizo! Tie mi tre volonte pasigus en paco la reston de mia longa okazojplena vivo kune kun areto da saĝaj, diotimaj viroj, kiuj, same kiel mi, laciĝas de la batalo kontraŭ la malbono en la mondo, kaj sopiras ripozi en la sunbrilo de dia amo.

Ijob respondis, ame rigardante la grandaĝulon: Se la tagoj de mia vivo estus duoble pli multaj, ol ili estas, mia koro ne povus deziri, nek mia imago elpensi pli grandan feliĉon, ho, nobla amiko, ol loĝi ĉi tie en sereneco ĉe via flanko. Sed la Eternulo savis min el mia animabismo por nova vivo aktiva. Mia vivo devas pruvi, ke la Eternulo estas Dio, potenca kaj favorkora, la sola Savonto el ĉiuj mizeroj, el ĉiuj malvirtoj.

Iom senpacience Lemuel diris, tuj kiam Ijob silentis:

— La gustoj de la homo ŝanĝiĝas. Kiu povas antaŭdiri, kion la koro deziros, kiam la kapo estas arĝenteblanka kaj la paŝoj nefortaj? Ripozado kaj revado ĉi tie ne prezentas nun al miaj okuloj allogan bildon. Donu al mi la liberan vivon de komerca vojaĝisto; vizitadon al fremdaj landoj; vidadon al naturaj belaĵoj. Interparolado kun multvojaĝintaj viroj en la vespero ĉirkaŭ tendara fajro allogas min nun pli forte. Per tio mi povas pli bone plenumi la devojn, kiujn ambicio trudas al volonta koro.

Kun bonkora scivolemo Hamul diris: — La koro naskas ambiciojn. Ĉar mi scias, ke via koro estas nobla, Lemuel, mi deziras scii, kiajn ambiciojn vi en ĝi gastigas.

Gravamiene Lemuel respondis: — Per ĉiuj fortoj mi bataladas kontraŭ la insidaj penegoj de la Babela pastraro detrui la lastajn restaĵojn de la kredo al la Eternulo, kaj kontraŭ la kruelega ekspluatado de la malriĉuloj. La pastraro kaj la riĉularo en niaj urboj konspiras, por ankoraŭ pli mizerigi la laboristojn: tiuj, por sklavigi iliajn animojn; ĉi tiuj — iliajn korpojn. Belaj palacoj kaj grandaj temploj ne ĝojigas mian koron, ĉar mi ne povas ne memori, ke ili konstruiĝas plejparte de mizeraj sklavoj, loĝantaj mem en domaĉoj. La Eternulo ne trovas plaĉon en konstruaĵoj, kiom ajn belegaj, starigitaj per maldolĉaj ĝemegoj kaj riveroj da larmoj kaj ŝvito de vipopelitaj mizeruloj.

Post kelkmomenta, peza silento, dum kiu la aliaj viroj metiteme pesis la vortojn de Lemuel, Ijob respondis milde, sed kun sentebla embaraso en la spirito:

— Viaj vortoj, ho ve! estas veraj, Lemuel. La koro de la Eternulo doloras pro la suferoj de la subpremitoj. Sed vi scias, ke Dusadad estis bona estro, pagis bonan salajron, kaj bonkore traktadis siajn servantojn.

— Tio estas vero, — vigle respondis la komercisto, — Dusadad alte taksis sian reputacion de noblulo, kaj por konservi ĝin, malavare pagadis, eĉ parade kelkafoje, en la limoj de sia konataro. Mi eĉ ne volas dubi lian bonkorecon; sed li ne esploris la transmontan valon. Mi vidis, pli ol unu fojon, la ŝvitgutojn de la sklavoj de Ŝedad, la konstruisto, kaj aŭdis iliajn ĝemegojn, kiam ili trenegadis trans la montojn de la sudo ĝuste la ŝtonojn, kiujn vi admiris antaŭ unu kaŝbuo. Mi vidis tie homidojn tordiĝi sub vipobatoj, kvazaŭ ili estus obstinaj bestoj; kaj ekflamiĝis mia animo. La ostoj de unu el la malhomaj sklavopelistoj de Ŝedad blankiĝis apud dezerta vojo inter Dedan kaj Uzal.

Ree peza silento regis inter la viroj. La aŭskultintoj ne povis dubi, ke la vortoj de Lemuel estas tute veraj. Ijob kaj Omar bone konis la fervoron de la komercisto pro la subpremitaj klasoj, kaj lian furiozon kontraŭ la ĉiam kreskantaj influo kaj povo de la Babela pastraro. Ili admiris lin pro tiuj noblaj sentoj; sed ili ne partoprenis lian optimismon, nek posedis sufiĉe da energio kaj maltimo, por malkaŝe sin ĵeti, ĉe lia flanko, en la batalon kontraŭ la senskrupula hierarkio kaj la socia sistemo, kiu aprobe permesis la ekspluatadon de la sklavoj kaj malriĉuloj. Ilia temperamento preferis trankvilan, mediteman vivon en kvieta vilaĝo, malproksime de la brumoviĝado en grandaj urboj.

Por ŝanĝi la temon unu el la junaj Egiptoj ekparolis:

— Diru, Omar, ĉu Zalmuna estas tiel belanima, kiel, laŭfame, ŝi estas bela korpe?

Respondante post kelkmomenta medito, Omar penis paroli trankvile kaj senĝene, sed ardo en liaj okuloj kaj kontraŭvola tremeto en la voĉo montris, ke la demando ektuŝis senteman lokon en lia koro. Li diris:

— Kredeble tiuj, kiuj Zalmunan plej intime konas, fervore respondus jese. Demandu en la ĉirkaŭaĵo; ĉiuj malriĉuloj kaj mizeruloj en la lando prikantas ŝian bonkorecon. Neniam venis al ŝi afliktito, kiu ne ricevis konsolon kaj helpon. Se harpludado povas indiki animstaton, ŝia animo superas per beleco ŝian eksteraĵon; kaj neniu povus aŭdi ŝin paroli pri interna lumo kaj pri la sopiroj de la homa spirito al la belo, ne sentante sin anime altigata.

Ijob enpense skuis la kapon.

— Ĉio ĉi tio povas esti vera, Omar, — li diris, — tamen Zalmuna jam delonge estas por mi mistero. Kiam ŝi estis pli juna, ŝi ofte vizitadis min kune kun sia patro, kaj kondutis malkaŝeme kaj amikeme. Sed nun ŝi ŝajne evitas min; kaj ni estas preskaŭ fremduloj unu por la alia.

Lemuel silentis, sed lia silento kaj lia enpensa mieno estis por Omar multesignifaj.